Misschien ga ik ze wel verzamelen, die corona-verkeersborden.
Deze week heb ik er al drie verzameld.
De nieuwste twee.
Maar misschien is het goed een routeplanner te gebruiken want als je te voet de richting van dit bord volgt loop je tenminste vier keer zoveel als de afstand die strikt nodig is.
Vooral de plaatsing van het bord in een van de hoefijzers op het Kasteelplein in Breda voegde voor mij nieuwe betekenissen aan het bord toe (links of rechts je eindigt bij een prikpost).
Het is heel spannend aan het worden.
Steeds een stapje verder betekent dat ik steeds
dichter bij het uur van de waarheid kom.
Gaat mijn plan werken?
Het goede nieuws is dat de schutbladen mooi gelijmd
zijn tegen de originele schutbladen.
Het eerste experiment met de valse ribben is ook goed gelukt.
Hier zie je het eerste schutblad. De linkerhelft komt straks tegen de voorkant van de boekband te zitten. Maar het rechterdeel is mooi gelijmd op het originele, blanco schutblad van Vrolijke vrienden.
Ook het schutblad achter zit mooi vast. Dat geeft veel stevigheid om het originele en oude boekblok. Idee is dat het boek weer heel wat jaren onbeschadigd door het leven kan.
Met een stuk leer en een mal en wat karton heb ik een valse rib gemaakt en dat allemaal aan elkaar gelijmd. Alles is hier goed gedroogd en je ziet hier de kant die je normaal nooit ziet: de binnenkant.
Als ik met deze test een boek zou maken dan zou de rug er zo uit komen zien. De rib is goed zichtbaar. De vorm blijft goed in het leer. Straks als de echte rug wordt gemaakt moet ik misschien meer aandacht schenken aan de plaats waar het koord loopt. Dat mag nog dichter tegen de rib en strakker qua vorm.
De mal die ik gemaakt heb is bedoeld voor het boekblok van Vrolijke vrienden. Dus steeds passen en meten. Vooral ook omdat de rug mooi om het boekblok moet passen maar dat het boek ook nog open moet kunnen. Ik denk nog na over kapitaalband. Die zal ik moeten maken voordat het kapitaalband en de rug, tegelijk, aan het boekblok worden gezet.
De rechterkant is minder mooi dan de linkse kant.
Dit is een saaie foto maar bedoeld om duidelijk te maken dat ik de boekband ga maken met opgelegde platten. Dat wil zeggen dat ik de rug en de platten los van elkaar maak. De voorkant en de achterkant van het boek, zal steeds bestaan uit twee platten die ik op elkaar lijm. Dat doe ik bijvoorbeeld om de linten van het boekblok weg te werken en goed aan de band te bevestigen. Ook het leer van de rug ga ik tussen de twee plathelften bevestigen. Bovendien ga ik volgende ruimte in de buitenste plathelft van de voorkant uitsparen om de afbeelding van de originele boekband in de nieuwe boekband op te nemen. Grote plannen. Nu nog uitvoeren…..
Zoveel als mogelijk probeer ik de originele voorkant van Vrolijke vrienden in de nieuwe boekband op te nemen.
Voor nu zijn alle platten beplakt met papier. De omslagen moet ik nog wel aanbrengen. Maar nu ligt alles in de boekenpers om mooi vlak op te drogen. Ik denk dat ik beter één voorplat nog niet had moeten beplakken maar weghalen is vaak nog wel mogelijk.
Wordt vervolgd.
Al een tijdje lees je hier berichtjes over een boekband
die ik aan het maken ben waar ik nog geen inhoud voor heb.
Nu de boekband is groen, de decoratie op de voorkant bevat
bladeren en takjes.
Dus om dan aan bloemen en planten te denken is natuurlijk
niet briljant.
Afgelopen weken vielen nog een paar dingen samen:
= onze cactus bloeide weer (Parodia magnifica)
= er is een serie berichten geweest over de muntthee
= mijn schoonmoeder gaf ons een artikel over onderhoudsvriendelijke
planten (ons (vermeend) gebrek aan groene vingers is
onder een breed publiek bekend).
Alle drie die gebeurtenissen leveren inhoud op voor een boekblok
dat het naast de inhoud ook van zijn uiterlijk zal moeten hebben.
Hier zijn een paar van de tekstblokken.
Het artikel komt denk ik uit een of ander huis-aan-huis blad. Uit het katern Woon & interieur.
Reclame maak ik zo weinig mogelijk maar als iets goed is
mag dat ook gezegd worden.
Sinds kort is er een sfeervolle nieuwe winkel geopend
in de Catharinastraat: Lique sieraden en accessoires.
Ga even op zoek en je zult niet teleur gesteld worden.
De eigenaresse ontwerpt en maakt de sieraden zelf en combineert
die graag voor je met prachtige accessoires.
Geniet op je gemak in de mooi ingerichte winkel waar tijd is
om te combineren en te speuren naar een uniek sieraad.
Persoonlijke aandacht en tijd voor een goed resultaat.
Lique sieraden en accessoires, in de Catharinastraat in Breda (en ook op Facebook).
Vandaag nog een keer proberen op een stuk afvalleer
de tekst ‘Mimi’ uit te snijden.
Nu op een wat beter stuk leer, in de zin dat hier niet
al kleine scheurtjes inzitten.
Met carbonpapier de letters overgenomen van de schets. Ik ben niet op zoek naar perfecte letters. Het gaat er vooral om dat ze leesbaar zijn. Ik ga morgen of zo nog eens kijken of ik de randen van de letters kan dunnen. Dan krijg je minder of niets te zien van de vleeskant van het leer. Of dat gaat lukken……
Een super leerbewerker ben ik niet. De kleine rafels zal ik bij de definitieve versie weg moeten snijden of knippen. Eigenlijk moet ik een kleiner mes gebruiken, denk ik. Daarmee heb je meer controle over het resultaat maar voor een tweede poging ben ik niet ontevreden.
Een rode achtergrond werkt beter dan een achtergrond van blank perkament. Nog even nadenken of ik het perkament misschien rood of roder wil maken of dat ik overstap op een eenvoudigere oplossing van rood papier. Keuzes, keuzes!
Hier gaat de magie dan gebeuren. Ik schrijf er iedere keer over maar het moment dat je een boekblok schoon snijdt dat heeft iets aparts. Tot dan toe is een boekblok nog een ruwe vorm en dan plots heeft het die scherpe randen en opent het boek zich.
Hier is het dan. Alleen de eerste pagina bolt een beetje. Dat is de pagina met aan de binnenkant het deel van het karton dat eigenlijk als boekband bedoeld was. De afbeelding van Multatuli en de tekst van de Privé-domein reeks van de Arbeiderspers zijn hier zichtbaar.
De boekenlegger steekt er een goed stuk uit.
De platten zijn gesneden. Ook de rug is op maat gemaakt.
Volgende keer verder met het uittesten van de verschillende oplossingsrichtingen. Kraftpapier, rug en platten liggen gereed voor de basis van de boekband. Dat geldt ook voor het basisleer.
een verhaal vertellen is echt iets anders.
Zeker als het om geschiedenis gaat.
Dat is eigenlijk de belangrijkste les die ik leerde toen ik
boeken las van Barbara Tuchman.
De afgelopen weken las ik:
De kolonieman – Johannes van den Bosch – volksverheffer
in de naam van de koning. Geschreven door Angelie Sens.
Best een belangrijk boek.
Angelie Sens, De kolonieman – Johannes van den Bosch (1780 – 1844) – volksverheffer in de naam van de koning.
De Nederlander Johannes van den Bosch werkt als militair,
ambtenaar/bestuurder, commissaris-generaal, gouverneur-generaal,
minister van Koloniën en minister van Staat, in
Nederlands Indië, de Caraïbische eilanden en Suriname, en
natuurlijk in Nederland.
Daarmee had hij een belangrijke invloed op het Nederlandse
koloniaal beleid en beleid op het vlak van de arbeidsvoorziening.
Zeker onder de regeerperiode van Willem I.
De arbeidsvoorziening heeft te maken met het in cultuur brengen
van ‘woeste’ gronden in Nederland (later ook in België) door
er middelen en mensen (werklozen, wezen en andere groepen) naar
die gronden te brengen (Veenhuizen onder andere) en gereedschap,
kerken, scholen en afzet voor de producten te realiseren.
Super interessant boek over een enthousiaste, hardwerkende man,
zijn familie en zijn omgeving.
Maar als biografie niet meeslepend, geen page-turner.
Dat terwijl het verhaal er echt is. Exotische landen, hoge politiek,
veel ambities, persoonlijk drama. Het is er allemaal.
Maar in het boek te veel weggestopt. Helaas.
Vandaag een korte introductie op São Filipe.
São Filipe ligt op Fogo, een van de eilanden van Cabo Verde.
Het is de plaats waar ook het vliegveld ligt.
Het straatbeeld op 27 december 2011 in São Filipe.
Het ging er allemaal heel rustig aan toe. Heel aangenaam.
Fogo en de andere eilanden van Kaapverdië zijn heel erg afhankelijk van of toerisme of het geld dat landgenoten in het buitenland opsturen dan wel investeren in Kaapverdië. Op Fogo is dan ook letterlijk weinig ruimte voor economische activiteiten behalve dan (eco) toerisme.
Een begraafplaats op de rand met de zee. Fogo is eigenlijk een grote vulkaan. Vermoedelijk is de rand van de vulkaan door de tijd afgebrokkeld waardoor er een groot hoogteverschil is tussen het oppervlak waar de bebouwing is en het ‘strand’ dat uit een zwarte zandsoort bestaat.
Er ontbreekt een tegeltje bij dit naambordje dat verwijst naar een vuurtoren: Farolim de S. Pedro. Rechtsonder staat de naam van een stad in Portugal.
Volgend bericht, volgende avonturen.
Bij Cidade Velha liggen op een heuvel de restanten van
een fort dat in de 16e eeuw is aangelegd.
Wikipedia geeft onder andere de volgende beschrijving:
Forte Real de São Filipe is a 16th century fortress in the city of Cidade Velha in the south of the island of Santiago, Cape Verde. It is located on a plateau above the town centre, 120 meters above sea level. The historic centre of Cidade Velha is an UNESCO World Heritage site since June 2009.
De geschiedenis van Cabo Verde is best een bewogen geschiedenis.
De Bradt-gids uit 2011 (5e editie) beschrijft het ontstaan
van leven op de Kaapverdische eilanden als volgt:
er waren voor het jaar 445 voor Christus al Phoenicische bezoekers.
Zeevarenden.
In 445 voor Christus kwam Kapitein Hanno op een tocht die
begon in Cadiz een aantal eilanden tegen en
maakte daar melding van.
Men vermoedt vandaag dat dit om de Kaapverdische eilanden ging.
Hij noemde de eilandengroep ‘Hesperias’.
Hanno meldde verder dat hij een grote vulkaan zag ten westen
van Afrika. Dit zou Fogo geweest kunnen zijn.
Ook vanuit West Afrika is het mogelijk dat er zeevarende bezoekers
zijn geweest op Cabo Verde maar de mensen gingen er ook weer weg.
Pas toen Portugese ontdekkingsreizigers met hun schepen verder
voeren dan de Canarische Eilanden kwam bewoning in beeld.
Tussen 1455 en 1461 werden de eilanden ‘ontdekt’ en de eer gaat
meestal naar Antómio de Noli (Genua) en Diogo Gomes (Portugal).
In 1462 werd er een kleine kolonie gesticht door Portugezen,
Spanjaarden en Genuezen.
Op Santiago, aan de rivier de Ribeira Grande vestigde De Noli zich.
Arbeiders, in de vorm van slaafgemaakten, werden aangevoerd
vanuit Afrika en in 1852 waren er 13.700 slaven op Santiago
en Fogo, onder dwang van 100 blanke Europeanen.
Via de eilanden werd veel handel gedreven:
van Afrika naar Europa en Noord- en Zuid Amerika en andersom.
Niet in de laatste plaats met slaafgemaakten als handelswaar.
In 1770 wordt Praia de hoofdstad.
Pas in 1975 werden de eilanden samen met Guinea-Bissau
onafhankelijk van Portugal.
Dan in 1980 gaat Guinea-Bissau zijn eigen weg.
Cabo Verde is daarmee een volledig zelfstandige staat.
Op Eerste Kerstdag gingen we eerst naar Cidade Velha. Eigenlijk op zoek naar vervoer. Maar omdat er geen vervoer te zien was besloten we zelf te gaan lopen. Dat kan best. Het gaat wel even omhoog maar onderweg is het uitzicht prachtig. Hier zie je bijvoorbeeld de Kathedraal (of wat er na al die jaren van over is).
De foto’s geven niet echt een stralende aanblik. Maar het was die dag gewoon mooi weer maar het woestijnzand in de lucht levert een bijna mistige aanblik.
Forte Real de São Filipe of Fortaleza Real de São Filipe.
Dit enorm ravijn was lang geleden een machtige rivier die er de oorzaak van was dat Cidade Velha, in het begin van de bewoning van de eilanden, de belangrijkste plaats was. De rivier is inmiddels zo goed als droog. Ribeira Grande is de naam.
Toen we eerder het oude deel van Cidade Velha doorwandelden bezochten we ook dit gebouw: Igreja e convento de Sao Francisco.
Cidade Velha.
Vissen is nog steeds belangrijk.
Zo hoog op de heuvel ben je misschien wel veilig en is het effectief om een eiland te verdedigen maar veel zoet water zal er niet zijn. Zeker niet bij het klimaat van Cabo Verde. Dus voor water was er een speciale voorraadkelder (cisterne).
Cabo Verde is vooral rustig en erg mooi.
Allerlei weercodes: code geel, code oranje!
Gisteren sneeuwde het amper 1 centimeter.
Maar het wordt steeds zeldzamer: sneeuw.
Daarom toch maar foto’s gaan maken.
Sommige worden door de sneeuw haast abstract.
Dit beeld doet me bijna denken aan Tanaka Ryohei.
Het was op ons balkon.
Stam van een olijfboom.
Stadhouder Willem III op het Kasteelplein in Breda.
De Waalse Kerk in de Catharinastraat.
Begijnhof.
Valkenberg.
Tobias en de Engel, Mari Andriessen.
Hercules.
Het Kasteel van Breda.
Gisteren heb ik de katernen ingebonden tot een boekblok.
Vandaag heb ik er papier bij gezocht om als de schutbladen
te gaan dienen.
Dat is op maat gesneden en gelijmd en de platten zijn
uit grijsbord gesneden.
De volgende stap wordt dan de basis voor de boekband in
elkaar te zetten, het leer te gaan snijden en voorbereiden
(dunnen en een mal maken om het drukken van de tekst en
de lino op de boekband voor te bereiden).
In dit tempo dreigt het boek toch nog gereed te zijn
voor Koppermaandag.
Dit zijn de twee bladen paste paper die ik een tijd geleden gemaakt heb. Ik had ze zonder specifiek project in gedachten gemaakt. Maar beide zijn in hetzelfde rood. Dus dat gaat best mooi passen. De kleur die in de tekst wordt gebruikt is ook rood en die kleur gebruik ik ook voor de lino die op de omslag komt.
De katernen en de paste paper zijn in de snijmachine op maat gesneden. Ruim 16 bij 12 centimeter. De rug is gelijmd en er is gaas aangebracht om straks een goede verbinding tussen het boekblok en de boekband te krijgen.
Zo ziet het eerste schutblad er dan uit in het boekblok. De linkerhelft wordt straks tegen de boekband bevestigd.
Het schutblad achter ziet er dan zo uit. Minder fel van kleur maar een mooie, eenvoudige vorm.
Boekblok met platten.
Dan met de rug. In het nieuwe jaar kan dat in elkaar gezet worden en verder afgemaakt.
Dat ze werken tegen hondsdolheid of corona durf ik niet te zeggen. Lekker waren ze wel. Hupkes.
Misschien denk je: hoe zit het nou met Type C van het inbinden
van losse bladen volgens Keith Smith?
Nou ik ben er wel aan doorgegaan maar ik moet opnieuw lijm maken.
Probleem is dat ik nog een hoeveelheid heb staan met een zelf verzonnen
samenstelling en die wil ik eerst opmaken. Bijvoorbeeld aan paste paper.
Tegelijk ben ik met back pairing bezig. Een heel spannend experiment
dat tot nu toe goed verloopt. Dus de verschillende projecten vragen om aandacht.
Ik moet kiezen.
Maar goed vandaag even kort stilstaan bij de vorderingen.
De buitenkant van de achterplat is een paar dagen geleden al voorzien van een kunstleren bekleding. Egaal geel.
Intussen is de binnenkant ook egaal geel.
Het wachten is dus nog even op het voorplat.
Voor het nieuwe project heb ik besloten een bestaande
kartonnen boekband te gaan bekleden met leer terwijl
ik het leer decoreer met stroken leer van verschillende afmetingen.
Die stroken leer ga ik bevestigen en bewerken met een
techniek die ‘back pairing’ wordt genoemd door Mark Cockram
en die ook beschreven staat in het huidige nummer van
het blad van de Stichting Handboekbinden.
Dat artikel is geschreven door Karin Cox.
Nu heb ik de techniek van back pairing nog nooit geprobeerd. Ik ben niet ervaren in het werken met leer. Bij back pairing is het idee dat je de decoratie bovenop een stuk basisleer plakt om vervolgens aan de achterkant (back) van het basisleer, het leer te dunnen (pairing), zodat de decoratie vlak met het basisleer komt te liggen. Leer is een natuurlijk product en is dus niet altijd van perfecte vorm. Op de foto zie je dat het leer op een plaats is ingescheurd. Dat kan ik moeilijk gebruiken op een boekband maar ik kan daar gerust iets wegsnijden om een eerste test te doen.
Dit is mijn testlapje: het donkere leer is de decoratie en het lichte leer is het basisleer. Deze kleuren (met nog een paar) ga ik dadelijk ook in het echt gebruiken. Op het lichte leer zie je indrukken van de knijpers waarmee het leer opgespannen is geweest bij het schoonmaken van de huid (bovenaan en helemaal onderaan rechts).
Dan schaaf ik met een hobbyschaaf en mijn leerdunmes aan de achterkant de verdikking weg die veroorzaakt wordt door de decoratie. De driehoek van de decoratie wordt zichtbaar in de vleug van de vleeszijde van het leer.
Het vraagt wat werk en ik leer weer een paar dingen die ik al eerder ervaren had maar vergeten was. Je maakt het jezelf makkelijk als je het basisleer goed kunt vasthouden. Mijn stuk leer is ongemakkelijk klein. De schaaf heeft zo zijn afmetingen. Met het mes kun je op veel plaatsen makkelijker bij. Maar het mes vraagt weer een eigen benadering. Dat wil zeggen dat ik nog even moet nadenken in welke volgorde ik de decoratie straks op de definitieve bekleding ga plakken/bewerken.
De buitenkant van de boekband was al eens te zien op mijn blog. Hier zie je de binnenkant. Geschuurd. De band ligt op het basisleer dat ik net op maat heb gesneden.
Extra bericht: nog geen drie kwartier later!
Extra bericht.
De laatste volledige dag in Flores was bewolkt.
We hebben nog een boottocht gemaakt.
Altijd leuk.
Maar in Flores zelf was het feest. De kerk was versierd en het was druk.
Er werden voorbereidingen getroffen voor een goed maal.
Er werd nog een tent bijgebouwd (?)
Maya Pan. Deze bakker had ons al een keer ‘gered’.
Een smalle straat met muurschilderingen in wording.
De boot neemt ons eerst langs de brug die het eiland verbind met het vaste land.
Het museumeiland.
Flores.
We gaan naar een uitkijkpunt: Peninsula de Tayazal, Sendero mirador Rey Canek (pad naar het uitkijkpunt Rey canek).
Het uitkijkpunt is een houten toren op een hoog punt in het landschap.
Vanaf die toren heb je natuurlijk meer zicht op Lake Petén Itzá.
De versiering van de kerk is zichtbaar.
We laten de toren weer achter ons.
Terug bij het begin van de boottocht.
Het jasje dat ik onlangs kreeg is gemaakt uit
polyurethaan. Het jasje heb ik uit elkaar gehaald
en ik gebruik nu één mouw als bekleding voor een boekband.
Maar eerst moet ik de katernen, die ik gekocht heb van het Atelier de Ganzenweide, tot een boekblok vormen door ze aan elkaar te naaien.
Na het naaien is de rug gelijmd en breng ik een strook gaas aan. Vervolgens gaat dit geheel in de boekenpers. Als dit goed gedroogd is gaat dit straks nog even in de snijmachine om het boek schoon te snijden.
Intussen heb ik de maat van de boekband afgemeten op de mouw. De stof laat hier duidelijk zien dat op de elleboog de stof is opgerekt. Hopelijk zie je dat straks niet op de boekband maar ik heb goede hoop. Ik kies er bewust voor één naad te laten vallen op de buitenkant van de boekband.
Het voorplat eerst vastgelijmd en dan eens kijken hoe de boekband er uit komt te zien. Die oneffenheid als gevolg van de naad, verdient extra aandacht.
Het lijkt goed te gaan. Op dit moment ligt deze boekband onder de boekenpers. Morgen eens zien of het goed gegaan is.
Vanmorgen heb ik ook nog geprobeerd om in de polyurethaan
met een guts een tekening te maken. Maar daarvoor is de stof
te dun en ook al ziet het oppervlak er uit als linoleum
het laat zich niet bewerken.
Dus van dat idee ben ik afgestapt.
Idee was om op de boekband de contouren van een Gekruiste
Structuur Binding uit te snijden. Maar helaas.
Gisteren de platten afgemaakt. Op de foto hierboven zie je dat de riempjes al helemaal op hun plaats zitten, in en aan de rechter plat. Links zijn de riempjes al door de ‘tunnel’ gevoerd. Nog niet dwars door de eikenhouten plat.
Nu is het tijd om de dikte van het boekblok mee in overweging te nemen. De leren riempjes moeten worden doorgesneden (in de lengte, ter hoogte van het boekblok) om het naaien mogelijk te maken.
Nu de riempjes afgetekend zijn, is de eerste ingesneden en bevestigd aan de eerste plat. De katernen zullen straks op deze achterplat worden genaaid. Het riempje is gelijmd en vervolgens met drie messing spijkers vastgezet.
Gisteren al druk geweest met mijn opstelling.
Vandaag daar aan verder gewerkt.
Volgens mij is het zo goed als gereed.
De beelden spreken voor zich.
Vanochtend weer even aan het boekselen geweest.
Maar dan wel kerstboekselen.
Op het terrein van de FutureDome (de voormalige koepelgevangenis
in Breda) staan op de luchtplaatsen een groot aantal
bushokjes en telefooncellen.
Een paar weken geleden zijn van een van de bushokjes twee ruiten
vernield. Dat klas verkruimeld meer dan dat het breekt.
Dat kan ik goed gebruiken voor een glazen kerstboom.
Okay, dat is geen boekselen meer, maar ik vond het wel
een leuk idee.
Eerst met de grotere stukken de onderkant van een boom gemaakt. Gelukkig plakt zo’n hobbylijm alles aan elkaar.
Daarna heb ik het onderstuk op een stukje karton gezet en heb ik de boom afgemaakt. Grote vraag is of ik er nu nog sneeuw op moet aanbrengen?
Het raam van mijn werkplaats raakt steeds voller maar op de vensterbank is nog veel ruimte.
Vandaag is er naast de glazen kerstboom nog een boom bijgekomen (beide rechts).
