Vandaag was ik een dag vrij en kon nog een paar onderdelen
van de 2020 editie van BredaPhoto zien.
De ochtend begon met Club Solo en ik kan ook deze keer mijn
enthousiasme niet onder stoelen of banken steken.

Marjolijn Dijkman, haar titel van dit werk is: Prospect of interception. Ik noem het vanwege een klein stukje tekst onder de video-installatie: And yet hidden from us. Video-installatie op zwarte ondergrond, 120 minuten, 2016. Geluid: Ji Youn Kang.
Dit is een van de de beste zo niet het beste onderdeel
dat ik tot nu toe gezien heb.
Mooi aan Club Solo is dat het klein is. Het dwingt de
organisatie om tot de kern te komen en de toeschouwers
te verleiden met een beperkt aantal werken. In dit geval 9.
Werk van Marjolijn Dijkman heb ik eerder niet gezien.

Marjolijn Dijkman, Prospect of interception. Installatie-overzicht.
Het werk betreft een animatiefilm over een androide. De film gaat over,
en ik citeer de hand out, ‘onze verhouding tot de ruimte en onze visie
op buitenaards leven en buitenaardse intelligentie’.

Marjolijn Dijkman, And yet hidden from us (en toch voor ons verborgen).
De vorm van de werken van Marjolijn Dijkman die in club Solo
te zien zijn, zijn niet steeds fotografisch
in de enge betekenis van het woord (afbeelding in zwart/wit of kleur
op een stuk papier).

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, diverse materialen, 2015. Gedeelte van een achtdelige installatie. ‘Welke besluiten neemt een mens in zo’n zoektocht. Kun je voorspellen wat de volgende stap is in de ontwikkeling van een bepaalde gebruiksvorm?’

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, detail.

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, boven in de foto twee van de drie ‘sculpturele koperen elementen’.

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability.

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability.
Dan een videoprojectie in een halfronde schaal
die voor dit doel gemaakt lijkt te zijn.
Met veel zorg uitgevoerd en het levert verrassende beelden op:
qua onderwerp, tekst, kleur, beleving.
Mijn foto’s geven geen representatief overzicht.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, video, 24:02 minuten, 2018. Geluid: Póm Bouvier.


Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, ‘Een planetarium heeft altijd iets educatiefs, maar dit is meer een “onderbuik planetarium” wat refereert aan ons gebruik en onze interpretatie van polariteit en magnetisme’.


In dit gedeelte van de voice-over gaat het over hoe twee helften (het woord gaat uit dat ze samen een eenheid vormen) elkaar soms tegenwerken.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities.
Het laatste werk van Marjolijn Dijkman dat ik hier laat zien
is speciaal gemaakt voor het Munch Museum in Oslo en ik kan me
voorstellen dat gezien de kleuren en de structuraliteit van
het werk het daar aansloeg.

BredaPhoto, Club Solo, Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, video, 26:37 minuten, muziek van Henry Vega, 2018. Gemaakt in samenwerking met Toril Johannessen.

Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, ‘een reflectie op de manier waarop wij onze omgeving zien en hoe we omgaan met een microkosmos die in het dagelijks leven niet zichtbaar is’.

Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision.
De tentoonstellingen in Club Solo bevatten vaak ook een reactie
op het getoonde werk vanuit het S.M.A.K. (Stedelijk Museum voor
Actuele Kunst in Gent).
Deze keer twee werken. Eén van Johan de Wilde en het werk dat
ik hier laat zien van Nina Canell.

Nina Canell, Perpetuum Mobile (25kg), 2009 – 2014. ‘een emailschaal gevuld met water en een zak cement, koppelt het ongrijpbare aan het grijpbare via de niet waarneembare energie van een ultrasoon apparaat, dat het water doet condenseren tot mist en geleidelijk aan de cement doet verharden tot een materiële sculptuur. Hiermee suggereert Nina Canell dat de samenhang of het samengaan tussen twee tegengestelden…’
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...