Keer op keer bewijst Erwin Olaf dat hij niet alleen
een goede fotograaf is maar gewoon een geweldig kunstenaar.
Een foto van Olaf stond op de voorpagina van de Volkskrant
en daarom kocht ik zaterdag die krant.
De sfeer die door de wereld gaat als gevolg van corona
heeft hij haarfijn weten vast te leggen.
Van de foto’s in de Volkskrant trok deze foto mij het meest. De scherpe schaduw op de muur vind ik super.
Erwin Olaf, April Fool.
Vrijdag was ik in de bioscoop. Daar zag ik op een soort projectiescherm de aankondiging van een film over Miles Davis. Ik vond de foto prachtig. De film heb ik niet gezien.
Van deze Tilburgse fotograaf had ik nog nooit gehoord maar ik kreeg onlangs deze foto. En die foto vind ik leuk.Paul Bogaers, Upset down, 2010.
Afgelopen zondag was het prachtig weer en druk op
de locaties van BredaPhoto die ik bezocht.
De vele foto’s, video’s en installaties leverde weer
foto’s op en dorst die je kon lessen met Bracke kip
van brouwerij Ramses uit Breda.
Gelukkig zaten de zwakkere broeders aan het begin. In de voormalige kazerne en huis van het Breda’s Museum veel installaties en korte video’s. Natuurlijk het is het meer experimentele werk maar er waren ook veel pretenties die niet waargemaakt werden. Lennert Deprettere met zijn The gypermediated selfie construction. Jammer. Volgende keer beter. De installatie is misschien nog leuk bedacht maar een discussie over de gevaren van social media….. Nee dat zat er niet in.
Van wie ‘Into the merge’ is. Ik heb het niet mee geprobeerd op te zoeken.
Het kan ook anders: Minghui Zheng, Rent a partner (Huur een partner, een video met een gesprek over relaties). Sterk.
Even if I did not have a flat or a car / Ool al had ik geen appartement en een auto. Geld, positie, liefde. relatie.
Grappig. Heel goed gevonden van de nieuwe fotograaf des vaderlands: Jan Dirk van der Burg, Wethouders van middelgrote gemeenten met stekelhaar. Dit was maar een van de goede vondsten.
Een hoogtepunt vond ik de serie foto’s en documenten van Mathieu Asselin: Monsanto, A photographic investigation, 2018. een journalistieke rapportage door foto’s over Monsanto. een chemisch en zadenbedrijf dat grip krijgt op de landbouw wereldwijd en daarbij alle middelen inzet die het ter beschikking heeft. Heel indringend.
De loopbrug bij het Chassé. Het levert goede plaatjes op maar de foto’s zie je toch het best als je om de brug heen loopt.
Dit is een voorbeeld van een serie foto’s op de loopbrug: Shadi Ghadirian.
In Club Solo was werk te zien van Karel Doing. Deze fotograaf experimenteert onder andere met de chemie die bij fotograferen een rol kan spelen. Hier door bloemen op een film te leggen en te zien wat er dan gebeurt. Vervolgens is de film uitvergroot. Mooi werk.
Toen ging ik naar de Koepel in Breda, nu FutureDome genaamd.
Deze voormalige gevangenis wordt nu voor andere doelen gebruikt
zoals tijdens BredaPhoto als tentoonstellingsruimte.
Het centrale werk is een soort videocollage van Geert van Kesteren met de naam The Believers, 2018.
In deze foto’s verdringt soms De Koepel, het gebouw, de installatie
en dan weer andersom. Soms steekt de geschiedenis zijn kop op.
Een zonsopkomst.
Een meerluik. Je ziet steeds nieuwe dingen. De film kun je gemakkelijk meerdere keren zien.
De achterkant van het werk van Geert van Kesteren.
De computers zijn er maar druk mee.
Een deel van de vloer van De Koepel is van glas. Er zitten ruimtes onder waarvan de functie mij niet duidelijk is.
Dat glas helpt de fotograaf weer.
Nog meer denkkracht.
Hoe zat dat ook al weer met de Drie van Breda, de oorlogsmisdadigers die hier gevangen zeten. Willy Lages, Joseph Kotälla, Franz Fischer, Ferdinand aus der Fünten.
De gevangenispoort aan de binnenkant.
Vanaf de FutureDome ben ik naar de Belcrum gegaan, naar de
oude fabriek van machinebedrijf Backer & Rueb.
Een prachtig ruw gebouw voor een fototentoonstelling.
Dit is werk van Masamichi Kagaya, Glove, 2012. Een van een serie foto’s gemaakt in Fukushima in Japan. De onderste foto is een ‘reguliere’ foto van het onderwerp. De bovenste foto toont de radioactiviteit die in het voorwerp is achtergebleven als een geheimzinnige glans. Als je alleen de bovenste foto zou zien denk je dit is de handschoen van Michael Jackson.
Keyezua, Floating Nightmares (zwevende nachtmerries).
Grendel van Backer & Rueb.
Het laatste adres waar ik foto’s zag was: Puijfelik. Dit is de naam van een familie van (vroeger) handelaren in oud papier (Van Puijfelik Recycling: http://www.vanpuijfelikrecycling.nl/). Ik ken ze uit mijn jeugd. Een groot aantal jaren hadden zij in dit deel van de stad hun papierverzamelpunt.
Ook een geweldige omgeving voor zo’n fototentoonstelling.
Christoph Krause & Cyrano Bentlage, Strange Entity.
Dit is de Bracke kip van brouwerij Ramses die je kon/kunt? drinken op de locatie Puijfelik.
Het was een plezierige middag.
Zo zwervend door Breda, van de ene naar de volgende bijzondere
locatie en dit is nog maar een deel van de manifestatie.
Aanstaande woensdag opent BredaPhoto de deuren.
Men is al druk bezig met het in gereedheid brengen
van de tentoonstellingslocaties.
Bij het Chassé theater is altijd een en ander te doen
bij BredaPhoto, zo ook dit jaar.
Nu het nog goed weer is ben in al vast even
een paar foto’s gaan maken.
Verschillende plaatsen zijn al ingericht om de foto’s te kunnen bekijken: TO INFINITY AND BEYOND.
Er wordt een soort grote loopbrug gebouwd van waaraf od waarop (?) men foto’s kan gaan zien. Helemaal duidelijk is het mij nog niet maar dat dit ook weer leuke foto’s kan opleveren is mij wel duidelijk.
Men was nog druk bezig foto’s op de hangen.
Vermoedelijk is dit een van de toegangen tot de grote loopbrug. De combinatie van de tentoonstellingsruimte en de moderne stadswijk bij het Chassé doet het erg goed.
Vol verwachting klopt ons hart….
Het is bijna weer zo ver: de Sint zal met een paar
weken hier weer in Nederland zijn.
In 1967 was hij er natuurlijk ook en daar vond ik een
paar foto’s van.
De naam van de boot gebruikte ik om op de website van het Stadsarchief te achterhalen van welk jaar dit is. Daar is ten minste een foto die ongeveer gelijk is aan deze foto en waarvan de site aangeeft dat de foto uit 1967 is. Het stadswapen op de zijkant vertelt ons dat het om de aankomst in Breda gaat.
Van deze foto kan ik niet zoveel zeggen behalve dan dat dit in de Krogten is. Een water/industrierterrein in Breda. Onder de rook, rechts van het midden is vaag de Grote Kerk te zien.
De maker van de foto’s is waarschijnlijk een oom van mij. Je ziet hier de Sint in de Spoorstraat in Breda. Vergelijk de foto maar eens goed met de Google street view van dezelfde foto en dan kom je tot dezelfde conclusie.
Google street view van de Spoorstraat.
Een tweede tentoonstelling die ik afgelopen zaterdag zag
was de tentoonstelling over de 19e eeuwse fotografie in de
collectie van het Rijksmuseum: New Realities.
Trots hoogtepunt is het fotoboek: Photographs Of British algae
gemaakt door de fotograaf Anna Atkins, 1843 – 1853 (!)
Anna Atkins, Photographs Of British algae. Cyanotype Impressions. Het fotoboek is uit de beginjaren van de fotografie. Er zijn dan verschillende technieken in ontwikkeling waarvan cyanotypie er een is. We kennen deze techniek misschien beter onder de term blauwdruk.
Iedere foto in dit boek is met de hand gemaakt. Keer op keer plaatste Atkins een stuk zeewier op het papier, liet de zon inwerken en legde het papier in een bak met water. Het is niet bekend hoeveel exemplaren Atkins van haar boek maakte, maar veel meer dan 25 zullen het er niet geweest zijn. In totaal maakte ze dus duizenden afdrukken. Vandaar dat ze er tien jaar over deed om de uitgave te voltooien.
Wikipedia zegt er het volgende van:
Cyanotypie is een fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat.
De Engelse wetenschapper, fotograaf en astronoom John Herschel ontdekte dit proces in 1842. Ondanks dat John Herschel misschien wel de ontdekker is van het cyanotypie proces, is Anna Atkins degene die het toepaste in de fotografie. Zij bracht een gelimiteerde serie boeken met cyanotypische afbeeldingen uit die varens en andere planten beschreven. Doordat zij gebruik maakte van dit proces, wordt zij ook wel gezien als de eerste vrouwelijke fotograaf.
Het proces gebruikt twee chemicaliën:
Ammoniumijzercitraat
Kaliumhexacyanoferraat.
Het resultaat was dat als deze twee stoffen werden blootgesteld aan sterk licht ze veranderden in Pruisisch blauw. Wanneer de chemische middelen zijn weggespoeld met water blijft er een stabiele en kenmerkende blauwe kleur achter, waarop de afbeelding in witte lijnen is weergegeven.
Blauwdruk
Gedurende bijna een eeuw was cyanotypie de enige simpele en goedkope manier om tekeningen in meervoud te maken. De techniek werd dan ook meteen gebruikt in de industrie, speciaal voor bouwplannen op groot formaat voor machines, zoals locomotieven en voor architectonische bouwwerken. Dit gebruik van cyanotypie staat bekend als blauwdruk.
Terug naar de tentoonstelling.
Het Rijksmuseum heeft een heel mooi overzicht in haar collectie
van de verschillende soorten technologie.
Zo zie je naast de cyanotypie, stereografie,albumen print,
zout, hand gekleurs, daguerreotype, gellatin, tintype,
en nog veel meer.
Al dat moois is te zien op de tentoonstelling en in het
prachtige boek dat bij de tentoonstelling is verschenen.
New Realities, Rijksmuseum.
Let vooral ook op de mooie cyaanblauwe kleur die de pagina’s hebben gekregen aan de randen.
Aan het begin en het eind van het boek speciale bladen met foto’s van Anna Atkins.
Dan in het boek veel, heel veel ruimte voor de prachtige foto’s. Het boek is een genot om in de hand te hebben.
Van de prachtige omslag van het boek krijg ik geen genoeg.
…maar deze week zag ik de volgende prachtige foto staan:
Rolling Stones, All I hear is the sound of rain falling on the ground. I sit and watch as tears go by. De maker van de foto is bij mij onbekend.
De tekst is uit een lied geschreven door Mick Jagger en Keith Richards.
Het werd eerst door Marianne Faithfull uitgebracht en pas later
door de Stones opgenomen.
Het werd een hit voor Marianne Faithfull.
Nu vind ik het een gezappig nummer. Traag, beetje flauw.
Maar de foto heeft precies die kleur, die rauwheid die
goed past bij het imago van de Rolling Stones.
De songtekst (die is goed) As tears go by:
It is the evening of the day,
I sit and watch the children play.
Smiling faces I can see, but not for me,
I sit and watch as tears go by.
My riches can’t buy ev’rything,
I want to hear the children sing.
All I hear is the sound of rain falling on the ground,
I sit and watch as tears go by.
It is the evening of the day,
I sit and watch the children play.
Doin’ things I used to do they think are new.
I sit and watch as tears go by.
Als je tekst met kunst kunt combineren,
dan ben ik je man.
Verrast was ik dan ook om een muur van foto’s te zien,
eerst nog zonder enige toelichting,
in de Willemsstraat in Breda.
Is dit in het kader van de opening van het nieuwe station
of is dit een van de tentoonstellingen in het kader
van Breda Photo?
Dat laatste.
Sander van Bussel, Human Rights Tattoo.
Hier op deze foto komt de muur in de Willemstraat goed tot zijn recht.
Ik moet zeggen dat mensenrechten en tatoeages een combinatie
vormen die wat mij betreft wat schuurt.
De deelnemers markeren zichzelf maar deze methode is eerder
gebruikt juist om mensenrechten te schenden (en dan
druk ik me zwak uit).
Maar ik ga er vanuit dat de bedoelingen hier positief zijn.
Sander van Bussel, Human Rights Tattoo.
Soms zijn de plaatsen waar de tatoeages geplaatste zijn wel heel creatief (binnenkant lip, achter het oor, tussen de vingers, enz).
Door omstandigheden zag ik deze week de toelichting pas.
Sander van Bussel
Human Rights Tattoo
‘Je kan de rechten van de mens niet respecteren en verdedigen, als je ze niet kent’, zegt de Tilburgse kunstenaar Sander van Bussel (Nederland, 1970).
Sinds 2012 bouwt hij aan een wereldwijd netwerk van mensenrechten-ambassadeurs uit inmiddels zestig landen.
Wat hen bindt?
Ze lieten Van Bussel een van de 6.773 letters uit de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens op hun huid tatoeeren.
De aanleiding voor dit project was de moord op de bevriende kunstenaar en mensenrechtenactivist Steven Nyagah uit Kenia.
De teller staat nu op 3.321 tattoos.
Hij is dus halverwege.
Tijd voor een eerste expositie.
De foto’s van alle afzonderlijke tattoos vult hij aan met een aantal portretten van de ambassadeurs.Op http://www.humanrightstattoo.org zie je de mensen achter de tatoeages en lees je wat hen motiveerde om een deel van deze verklaring op hun lijf te zetten.
Zomaar een paar close-ups van een aantal foto’s.
Sander van Bussel, http://www.humanrightstattoo.org.
Eigenlijk geeft de titel van dit ‘tijdschrift’ dat onder de
hoede van fotomuseum Foam wordt uitgebracht,
al antwoord op een heel belangrijke vraag die dit boek stelt:
Given the origin, nature and functioning of images, what influence do they have on our knowledge of and opinion and judgement about the world.
Of in het Nederlands:
Gegeven de bron, de aard en de manier waarop foto’s ingezet worden,
welke invloed hebben foto’s op onze kennis van en oordeel over de wereld?
The messenger: image-based activism today.
Het blad met als titel ‘Image-based activism today’ geeft al aan
dat foto’s allang niet meer te beschouwen zijn als objectieve
objecten. Ze worden door activisten net zo gemakkelijk
ingezet en gemanipuleerd als dat gebeurt met films en geschreven verhalen.
Neemt niet weg dat het goed is dit te onderzoeken en dat doet
deze mooi ingebonden uitgave met prachtige typografie
en alle ruimte voor de foto’s.
Mooi ingebonden.
Mooie typografie.
En alle ruimte voor de foto’s zoals op pagina 92 – 93: Dysturb.
En op pagina 146 – 147, Wim Knoppers. De keuze van de foto’s is willekeurig. Er staan er te veel in om een analyse te maken.
De Braziliaanse street artist Cranio (Sao Paolo) nam
in het weekend van 9 en 10 mei
de tijdelijke bouwschutting onderhanden
aan de kop van de Veemarktstraat in Breda.
Dit op initiatief van het Graphic Design Festival Breda.
Creativiteit verandert Breda, muur voor muur!
Creativiteit verandert de wereld en met project BlindWalls
draagt Graphic Design Festival Breda daar
een steentje aan bij, muur voor muur.
Samen met de gemeente Breda en ondernemers uit de stad
verzorgt GDFB muurschilderingen in samenwerking met
bekende grafische ontwerpers, street artists,
typografen en illustratoren.
Door deze bundeling van krachten krijgen de muren van Breda
een nieuwe rol en de straten een nieuw aanzien.
De BlindWalls gallery spreidt zich de komende jaren uit
over de stad en verandert het straatbeeld.
De muurschildering van Cranio – een grote naam in de straatkunst –
is er daar één van.
Cranio brengt blauwe indiaan naar Breda
Cranio (Fabio Oliveira, 1982) groeide op in Sao Paolo.
In 1998 besloot hij dat de grauwe grijze muren uit zijn stad
wel een oppepper konden gebruiken.
Sindsdien doet hij hetzelfde voor andere steden, waar ook ter wereld.
Humor is daarbij zijn uitgangspunt.
Zijn handelsmerk én hoofdrolspeler in zijn werken is een blauwe indiaan.
De foto’s ontving ik van GDFB waarna ik die bewerkte
voor mijn weblog.
De maker van de foto’s is bij mij niet bekend.
Afgelopen vrijdagmiddag ben ik naar Den Haag geweest.
In het Fotomuseum Den Haag en het Gemeentemuseum Den Haag
zijn twee tentoonstellingen over het werk van Anton Corbijn.
1234 in Fotomuseum Den Haag en Hollands Deep in Gemeentemuseum Den Haag.
1234 laat het werk van Corbijn zien in de popmuziek.
Hollands Deep gaat chronologisch door de carriere van Corbijn waarbij
we natuurlijk ook heel veel popartiesten voorbij zien komen.
Ik maakte er de volgende foto’s:
Anton Corbijn, John Hiatt, 1988.
Anton Corbijn, U2.
Anton Corbijn, U2 during carnaval on Tenerife (U2 tijdens carnaval op Tenerife), 1991.
Anton Corbijn, U2 and dads (U2 en de vaders).
Iconische opname van Johnny Rotten in Amsterdam. Anton Corbijn, Johnny Rotten.
Anton Corbijn, Johnny Cash. Prachtig.
Naar het eind van de carriere van Boy George zag je hem vaak arrogant en te zelfverzekerd. Deze opname maakt Anton Corbijn veel eerder. Hier is Boy George nog onzeker, verlegen misschien zelfs, breekbaar maar eigenzinnig. Hele sterke foto. Anton Corbijn, Boy George, London, 1992.
Anton Corbijn, David Bowie.
Anton Corbijn, links de Pet Shops Boys en rechts Joni Mitchell.
Misschien wel de sterkste foto op de tentoonstelling. Anton Corbijn, Siouxie Sioux, London 1979.
Anton Corbijn. Van links naar rechts; Nick Cave, Nina Hagen, Johnny Rotten en Pete Townshend.
Anton Corbijn, a.mercury. Tijdens een verblijf in Strijen fotografeert Corbijn zichzelf als verschillende dode popmuzikanten. Hier Freddy Mercury.
Anton Corbijn, a.lennon. Corbijn als John Lennon.
Anton Corbijn, Peter Gabriel links en rechts Joy Division. De rechtse foto is heel carrierebepalend geweest voor Corbijn. Ik vind de twee foto’s hier gewoon erg goed naast elkaar hangen.
Anton Corbijn. Als een sacrale ruimte met in het midden David Bowie. Sterke opstelling.
Anton Corbijn, Martin Gore van Depeche Mode in New York in 1990.
Een tweede keer: Anton Corbijn, Siouxie Sioux, First time we met. Record company office, London, 1979 (eerste ontmoeting op het kantoor van de platenmaatschappij in 1979).
Anton Corbijn. Installatie overzicht met in het midden Kim Wilde.
Anton Corbijn, The Rolling Stones.
Anton Corbijn, Midge Ure (Ultravox), Vienna, 1981. Midge Ure bij het graf van Johan Strauss in Wenen.
Anton Corbijn, regiebord en fotoboek over de film A Most Wanted Man.
ik heb genoten.
Het werk van Anton Corbijn is iets speciaals!
Kunst van vergaan.
Dat is het motto waaronder Paul Jaspers
zijn foto’s maakt.
Vandaag zag ik in Breda een hele serie.
Deze sprong er wat mij betreft uit.
Paul Jaspers, Fabriek Frankrijk.
Het station, gistermorgen in de regen. Gelukkig is het vandaag droog.
Tymon, Mister Merida, Rotterdam.
Rotterdam.
‘Je klinkt aardig klantvriendelijk’. Dit is bedoeld als een wervende reclametekst en hij is leuk gevonden maar hij klinkt voor mij een stuk cynischer dan waarschijnlijk de bedoeling is. Gevonden in Rotterdam.
Todd Hido: Excerpts from Silver Meadows.
‘Conceptueel denken is overgewaardeerd,
terwijl schoonheid een lelijk woord is geworden’, zegt hij.
Ik wil schoonheid. Ik wil emotie.
Vandaag gezien bij SBK Breda.
Mooie kwetsbare foto’s van Japanse dames
bevestigd op een rol.
Taichi Gondaire.
De foto op de rol met de verschillende soorten papier, met stempel.
Een prachtige combinatie.
Maar ook de foto alleen is mooi.
Het weer zat gisteren niet mee om buiten foto’s te maken.
De foto’s die ik gemaakt heb doen maar ten dele recht
aan de foto’s die in de openlucht tentoongesteld worden in Breda.
Door het zonlicht en de hoge vochtigheidsgraad
zijn veel foto’s lichter dan ze zouden moeten zijn.
Maar hier is mijn selectie.
De fotograaf die op mij het meeste indruk maakte, is Gert Verbelen.
Voor zijn serie Naar de kern reisde Gert Verbelen (1987) naar alle achttien lidstaten van de Eurozone. Hij bezocht het exacte middelpunt van deze landen, en verbleef er minstens een week om het dagelijkse leven te fotograferen.
Omdat ik zijn werk het best vind, begin ik mijn overzicht van vandaag met zijn foto’s.
De fotograaf Alec Soth met de serie Niagara is zeker
ook de moeite waard om te gaan bekijken.
Zijn portretten vind ik minder sterk dan zijn ‘stillevens’.
De overige foto’s presenteer ik in de volgorde van mijn wandelroute.
Te beginnen met Sven Fritz, Stomach stones.
Wiesje Peels met de serie Mimus.
Om een idee te geven van het effect van het licht gisteren.
Dezelfde foto heb ik als volgt gevonden op het internet:
Andrew Bush heeft zijn achternaam niet mee maar zijn serie 66 Drives
heeft een soort schilderachtige klasse.
Bryan Schutmaat, Grays the mountain sends.
Lisa van Casand, Tweede bospad links.
Het werk van Jakub Karwowski in de serie Sentimental fiction
heeft een sfeer die doet denken aan de sfeer op de
schilderijen van Edward Hopper.
Deze foto heb ik gemaakt omdat de kleuren in het beeld dat het oplevert
zo mooi zijn. Wie de maker van de foto is weet ik niet.
Ik vermoed dat het gaat om een foto van Stéphanie Roland
uit haar serie Ideal City.
Simon Roberts met de serie Pierdom.
Eat your heart out, Scheepvaartmuseum!
Gisteren werd ik verrast door de verzameling nautische modellen
van het Rijksmuseum.
Niet alleen prachtige scheepsmodellen maar ook
vuurtorens en allerlei andere voorwerpen.
Zo is er ook een groot opengewerkt model.
Het model is langs de boeg ‘opengesneden’.
De buitenkanten zijn dus zoals je verwacht van een model
maar langs het dek kun je naar binnen kijken.
De foto’s zijn met de telefoon gemaakt en daarom van matige kwaliteit,
maar kijk eens mee naar de details.
Zoals de open mond van deze toerist.
Die open mond wordt veroorzaakt omdat op en in het model
bewegende projecties te zien zijn van mensen die activiteiten uitvoeren
zoals je die verwacht van mensen uit die tijd.
Hier wordt het dek geschrobd.
En hier eten mensen terwijl op een dek lager,
in de hangmatten mensen liggen te slapen.
