Sieboldhuis, Japan Museum, Wabi sabi tentoonstelling, Casper Faassen, ReCollection.
Als je keramiektentoonstellingen ziet dan vind je regelmatig
voorwerpen waarbij de scherven aan elkaar ‘gelijmd’ zijn
met een edelmetaal: kintsugi.
Tsukamoto Showzi is een kunstenaar die de Kintsugi-techniek gebruikt.
Tsukamoto Showzi, Kintsugi op een spiegel.
Yamamoto Masao, #64, geen datum bekend. De blauwe vlekjes zijn weerspiegelingen van verlichting op de tentoonstelling.
Yamamoto Masao.
Zoals Bartje al zei: “Ik bid niet veur brune bon’n”,
zo wil een van de geportretteerden in deze serie niet met
sokken aan het Tweede Kamergebouw in.
Het is aan de foto’s, mijn foto’s, te zien dat ik naar
het einde moe begon te worden.
Sorry daarvoor.
Op de omslag van nummer 34 stond Amy Schumer.
Letterlijk en figuurlijk vermoeiend. Fresku op nummer 35.
Klaver op 38.
Voor mij een van de meest aansprekende foto’s.
Ook Frans Timmermans maakt onderdeel uit van de zwart/wit reeks. Dit was nummer 44.
Mensensmokkel was de cover van nummer 45.
Vandaag een tweede serie omslagen uit 2015,
in de tijd dat VN nog wekelijks verscheen,
met portretten.
Hillary Clinton stond op omslag nummer 16. Een van de weinige close-ups.
Dit format werd het meest gebruikt (5x) in deze serie: witte achtergrond, geen afleiding, wit en/of zwarte kleding. Judith Spiegel stond op nummer 20.
Op de cover van nummer 21 is het Jeroen Dijsselbloem.
Nummer 23, Armand.
Ilja Klink, de omslag van nummer 25.
Onbeholpen maar trots. Nummer 26: Carla Dik-Faber.
Nummer 30. Matteo Renzi.
Volgens de omslag is dit nummer 3 maar het nummer verscheen in augustus. Etgar Keret, de foto die ik maakte is helaas niet scherp.
Nog 1 serie te gaan.
In 2015 stonden er ook een hele serie portretten
om de voorkant van Vrij Nederland.
Achteraf zou de keuze misschien een beetje anders
uitgevallen zijn maar de andere voorkanten
van dat jaar waren hier al te zien.
24 Portretten is een beetje veel voor een bericht
daarom vandaag de eerste acht.
Wat opvalt is het grote aantal namen dat je na 7 jaar
niet (meer) kent.
Wie zijn David Schrooten, Kees de Koning of Rutger Bregman?
Vrij Nederland, 2015, nummer 4, David Schrooten.
Blijkbaar een journalistieke vondst: een dubbelinterview met mensen van verschillende leeftijd. Hier Luud Schimmelpennink en Daan Roosegaarde. Nummer 9.
Nummer 10: Sheila Sitalsing.
Nummer 12: Roel van Duijn en Rutger Bregman.
Terwijl ik de foto’s maakte zag ik ook achterkanten die me opvielen zoals deze van Maarten Biesheuvel.
Vrij Nederland, 2015, nummer 13.
Fleetwood Mac.
Vrij Nederland, 2015, nummer 14: Kees de Koning.
Wordt vervolgd.
Afgelopen week was ik in het Rijksmuseum en dat was al
te zien door mijn bericht over Tu Wei-chang.
Na de renovatie van het gebouw is er naast de grote
publiekstentoonstelling ook steeds een fototentoonstelling.
Daar ga ik graag kijken.
Deze keer was de tentoonstelling gebaseerd op werk van
Vincent Mentzel. Veel van zijn bekende foto’s,
waarvan er op de tentoonstelling veel te zien zijn,
(her)ken ik uit de kranten die ik gelezen heb.
Vincent Mentzel (1945) is de nestor van de Nederlandse nieuwsfotografie.
Bijna 40 jaar lang was Mentzel de staffotograaf van NRC Handelsblad en vielen zijn foto’s wekelijks of zelfs dagelijks in gedrukte vorm
in heel Nederland op de mat.
Hij reisde in binnen- en buitenland om in beeld verslag te doen van het nieuws.
De Haagse politiek was zijn eerste belangrijke onderwerp.
Daarnaast maakte hij vele reportages in het buitenland.
Hij werkte in onder meer Noord-Ierland, Portugal, Iran, Irak, het Midden-Oosten en China.
Hij portretteerde ook de koningin, beroemde politici, musici, schrijvers en kunstenaars.
Voor zijn foto’s ontving hij verschillende onderscheidingen, waaronder de eerste prijs in de categorie ‘Nieuws’ van World Press Photo.
Ook was hij tweemaal winnaar van de Zilveren Camera.
In 2011 verwierf het Rijksmuseum een selectie van 2300 foto’s uit
zijn enorm archief, een levend ooggetuigenverslag
van de recente geschiedenis.
Mentzels 600.000 negatieven worden beheerd
door het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.
De foto die ik koos voor dit bericht is misschien niets zijn meest bekende maar voor mij zeker een van de sympathiekste: Vincent Mentzel, De kunstenaar Anton Heyboer in zijn atelier in Den Ilp, 2001, NG-2011-18-39-20.
Morgen is de laatste dag van BredaPhoto.
Deze week bekeek ik de werken die buiten te zien zijn.
Bij fotografie lijkt het verhaal steeds belangrijker te worden
dan de foto. Wat je al niet uit de kast moet halen
om aandacht te krijgen.
Alleen de volgende foto vond ik echt interessant van deze serie.
Simon Norfolk & Klaus Thymann, Shroud.
Mary Sibande, Sophie.
Kunst met tekst spreekt me altijd aan.
Ons schrift lijkt zich daar minder voor te lenen
dan bijvoorbeeld het Arabisch of het Chinees.
Todd R Darling, Hong Kong portraits Work In Progress.
De zon neemt actief deel aan deze serie: M’hammed Kilito, Among you.
M’hammed Kilito, Among you.
M’hammed Kilito, Among you.
Het betoog over het ontbreken van privacy op het internet
snijdt hout. We nemen niet de moeite om de verklaringen
van websites te lezen omdat ze onbegrijpelijk zijn.
De eigenaren van de websites gebruiken je informatie
voor hun doelen: vooral verkopen aan derden.
Gratis bestaat niet! Alleen betaal je niet rechtstreeks.
De techbedrijven rekenen later wel met je af.
Maar de foto’s, conceptueel of niet, waren wel aantrekkelijk
maar voor mij te conceptueel. De link naar het onderwerp
is op zijn minst te gezocht.
Detail van een van de foto’s met de tekst ‘I have read and understood the terms of service’. Trouwens ‘Terms of service’ is in dit verband een gotspe.
Los van dit verhaal vond ik deze foto’s wel interessant. Anthony Obayomi, Terms of privacy.
Veel mensen denken goed te doen door kleding in te zamelen.
De rauwe werkelijkheid is vaak dat ook met dingen die
voor de westerse mens weinig of geen waarde hebben, altijd
ergens weer wel op een markt verschijnt. bijvoorbeeld in Togo.
De rauwe werkelijkheid van sommige aspecten van de circulaire economie. Andrew Esiebo, From second hand in Lomé to second life in Paris (van tweedehands in Lomé tot tweede leven in Parijs).
Andrew Esiebo.
Bijzonder is de plaats van de opstelling ‘Go home, Polish’. Vlak naast de herinneringszuil waar jaarlijks de bevrijding van Breda door de Polen wordt herdacht. De foto’s, een reeks zelfportretten van de fotograaf en landschappen op een voettocht van Engeland naar Polen, vond ik minder. Brexit?
Michal Iwanowski, Go Home, Polish.
Michal Iwanowski.
Een van de fotoseries van BredaPhoto is te zien in de Chassé Parking in Breda. Parkeergarages, net als leegstaande gebouwen, lenen zich erg goed voor het maken van bijzondere foto’s. Dit is de ingang van de parkeergarage voor auto’s. Langs deze in- en uitrit hangen de werken uit de serie American Boys van Soraya Zaman. Omdat je snel van de openbare weg naar je parkeerplaats kunt rijden noemt BredaPhoto deze plaats de Drie minuten galerij.
De stemming van de personen op de foto’s is heel wisselend en dat
trof mij zo. Sommige foto’s hebben een hele zachte sfeer
terwijl die van anderen een veel harder beeld geven.
Een paar voorbeelden.
De serie American Boys van Soraya Zaman.
Zicht op een van de voetgangersuitgangen van de Chassé parking.
Ook de Stadsgalerij is een van de locaties van BredaPhoto.
Er is daar één werk te zien van de landschapsfotograaf Mateo Ancis.
In dit geval een video.
Het is prima van BredaPhoto om ook veel ruimte te geven aan
digitale fotografie en video. Maar het zijn wel media met
andere mogelijkheden.
Het is wel prachtig om dit werk te kunnen zien op deze schaal.
Om je een beetje het gevoel te geven van het timelaps effect (het
geluid kan ik je helaas niet laten horen).
Mateo Ancis, Ghiacciaio di Planpincieux.
Vandaag was ik een dag vrij en kon nog een paar onderdelen
van de 2020 editie van BredaPhoto zien.
De ochtend begon met Club Solo en ik kan ook deze keer mijn
enthousiasme niet onder stoelen of banken steken.
Marjolijn Dijkman, haar titel van dit werk is: Prospect of interception. Ik noem het vanwege een klein stukje tekst onder de video-installatie: And yet hidden from us. Video-installatie op zwarte ondergrond, 120 minuten, 2016. Geluid: Ji Youn Kang.
Dit is een van de de beste zo niet het beste onderdeel
dat ik tot nu toe gezien heb.
Mooi aan Club Solo is dat het klein is. Het dwingt de
organisatie om tot de kern te komen en de toeschouwers
te verleiden met een beperkt aantal werken. In dit geval 9.
Werk van Marjolijn Dijkman heb ik eerder niet gezien.
Marjolijn Dijkman, Prospect of interception. Installatie-overzicht.
Het werk betreft een animatiefilm over een androide. De film gaat over,
en ik citeer de hand out, ‘onze verhouding tot de ruimte en onze visie
op buitenaards leven en buitenaardse intelligentie’.
Marjolijn Dijkman, And yet hidden from us (en toch voor ons verborgen).
De vorm van de werken van Marjolijn Dijkman die in club Solo
te zien zijn, zijn niet steeds fotografisch
in de enge betekenis van het woord (afbeelding in zwart/wit of kleur
op een stuk papier).
Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, diverse materialen, 2015. Gedeelte van een achtdelige installatie. ‘Welke besluiten neemt een mens in zo’n zoektocht. Kun je voorspellen wat de volgende stap is in de ontwikkeling van een bepaalde gebruiksvorm?’
Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, detail.
Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, boven in de foto twee van de drie ‘sculpturele koperen elementen’.
Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability.
Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability.
Dan een videoprojectie in een halfronde schaal
die voor dit doel gemaakt lijkt te zijn.
Met veel zorg uitgevoerd en het levert verrassende beelden op:
qua onderwerp, tekst, kleur, beleving.
Mijn foto’s geven geen representatief overzicht.
Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, video, 24:02 minuten, 2018. Geluid: Póm Bouvier.
Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, ‘Een planetarium heeft altijd iets educatiefs, maar dit is meer een “onderbuik planetarium” wat refereert aan ons gebruik en onze interpretatie van polariteit en magnetisme’.
In dit gedeelte van de voice-over gaat het over hoe twee helften (het woord gaat uit dat ze samen een eenheid vormen) elkaar soms tegenwerken.
Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities.
Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities.
Het laatste werk van Marjolijn Dijkman dat ik hier laat zien
is speciaal gemaakt voor het Munch Museum in Oslo en ik kan me
voorstellen dat gezien de kleuren en de structuraliteit van
het werk het daar aansloeg.
BredaPhoto, Club Solo, Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, video, 26:37 minuten, muziek van Henry Vega, 2018. Gemaakt in samenwerking met Toril Johannessen.
Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, ‘een reflectie op de manier waarop wij onze omgeving zien en hoe we omgaan met een microkosmos die in het dagelijks leven niet zichtbaar is’.
Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision.
De tentoonstellingen in Club Solo bevatten vaak ook een reactie
op het getoonde werk vanuit het S.M.A.K. (Stedelijk Museum voor
Actuele Kunst in Gent).
Deze keer twee werken. Eén van Johan de Wilde en het werk dat
ik hier laat zien van Nina Canell.
Nina Canell, Perpetuum Mobile (25kg), 2009 – 2014. ‘een emailschaal gevuld met water en een zak cement, koppelt het ongrijpbare aan het grijpbare via de niet waarneembare energie van een ultrasoon apparaat, dat het water doet condenseren tot mist en geleidelijk aan de cement doet verharden tot een materiële sculptuur. Hiermee suggereert Nina Canell dat de samenhang of het samengaan tussen twee tegengestelden…’
Ook vandaag een serie foto’s van Breda Photo.
Er moet me wel iets van het hart.
De teksten bij de foto’s zijn slecht.
Op een plaats staat zelfs de naam van de kunstenaar
verkeerd geschreven.
Vaak is de tweede helft van de tekst er maar wat
bijgeplakt. Zo lees je bijna steeds informatie
twee keer.
Slordig en onnodig. Jammer.
Bij de beoordeling van de werken tellen de teksten eigenlijk niet. Meestal lees ik ze pas thuis, als ik mijn blog samenstel. De foto’s van Kincsõ Bede, uit de serie: ‘Three colors I know in the world’ spraken mij erg aan.
Kincsõ Bede, Three colors I know in the world.
Vanwege de techniek sprak me dit meteen aan: Alexander Rossa, Tomb (Runit Dome op de Marshalleilanden, een opslagplaats voor plutonium in verval).
Alexander Rossa, Tomb.
Alexander Rossa, Tomb.
De animatie van Zadok Ben-David, Conversation Peace.
Sam ten Thij, The road to school.
Installatie-overzicht van Sam ten Thij, The road to school.
Volgens de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, bestaan er in 2007 geen homoseksuelen. Laurence Rasti, In Iran there are no homosexuals.
Breda Photo, The Best of times, the worst of times.
Hoe je er ook naar kijkt, China staat op de
voorpagina’s van de kranten, vormt toponderwerpen op de
journaals en zijn overal te vinden op het Internet.
Zo ging de voorpagina van het NRC van afgelopen donderdag over de dertig Chinezen die opvallend en invloedrijk zijn terwijl de kans groot is dat we in het Westen hen niet kennen.
Bij twee kunstenaars wil ik nog even stilstaan.
Ze zijn beide te zien op de tentoonstelling China Imagened
in de Grote Kerk in Breda.
Eerst Hua Weicheng (The Alien Street) en daarna Xu Xiaoxiao
(Watering my horse by a spring at the foot of the Long Wall).
De NRC wijdde op 3 september een hele pagina aan het werk van Hua Weicheng. Voor ‘The Alien Street’ is een deel van de ruimte in de Grote Kerk afgeschermd. Het is een minder toegankelijke serie foto’s gemaakt in een soort niemandsland (dat intussen door de overheid is gesloten).
Dan is het werk van Xu Xiaoxiao veel toegankelijker.
Xu Xiaoxiao
Xu Xiaoxiao
Een van de foto’s van Luo Yang, uit de serie Girls,
is een van de eyecatchers van Breda Photo van dit jaar.
Persoonlijke foto’s maar toegankelijk.
Luo Yang, de serie ‘Girls’, mooi opgesteld, centraal in de prachtige Grote Kerk van Breda.
Luo Yang.
Luo Yang.
Luo Yang.
Installatie-overzicht van de foto’s van Feng Li. De serie heeft als naam: ‘White Night’.
Feng Li.
In een mooie kleursetting, het werk van Zhang Kechun:
Zhang Kechun met de serie ‘Between the mountains and water’.
De volgende keer nog een klein stuk van
mijn indrukken van ‘China Imagened’.
Vandaag heb ik drie locaties van Breda Photo bezocht.
Een daarvan was de Grote Kerk waar de tentoonstelling
China Imagened te zien is.
Heel afwisselend, toegankelijk en minder toegankelijk
werk van Chinese kunstenaars of kunstenaars met een
grote betrokkenheid bij China.
Vandaag wil ik aan twee kunstenaars aandacht schenken:
Pixy Liao en Liu Tao.
Compliment voor de curatoren He Yining en Ruben Lundgren.
De foto’s van Pixy Liao zijn heel persoonlijk.
Ze stelt moeilijke vragen in mooie gevoelige foto’s.
Pixy Liao: Experimental Relationship.
Pixy Liao.
De foto’s van Liu Tao zijn (schijnbaar) spontane foto’s van op straat.
Ik geloof best dat Liu Tao spontaan naast zijn reguliere werk is begonnen
met fotograferen maar sommige van de foto’s zijn vermoed ik,
geënsceneerd en soms is de werkelijkheid misschien ook wel
met digitale middelen geholpen.
Wat mij betreft doet dat niets af van de humor in het werk.
Zijn serie wordt gepresenteerd op grote beeldschermen.
Dat beïnvloedt op zijn minst de kwaliteit en kleurstelling van mijn foto’s.
Maar ik probeer slechts een beeld te geven van het werk van Liu Tao.
Ga vooral zelf poolshoogte nemen in Breda.
Liu Tao: Walking up and down.
Liu Tao.
Liu Tao.
Liu Tao.
Liu Tao: installatie-overzicht.
Liu Tao.
Liu Tao.
Liu Tao.
Keer op keer bewijst Erwin Olaf dat hij niet alleen
een goede fotograaf is maar gewoon een geweldig kunstenaar.
Een foto van Olaf stond op de voorpagina van de Volkskrant
en daarom kocht ik zaterdag die krant.
De sfeer die door de wereld gaat als gevolg van corona
heeft hij haarfijn weten vast te leggen.
Van de foto’s in de Volkskrant trok deze foto mij het meest. De scherpe schaduw op de muur vind ik super.
Erwin Olaf, April Fool.
Vrijdag was ik in de bioscoop. Daar zag ik op een soort projectiescherm de aankondiging van een film over Miles Davis. Ik vond de foto prachtig. De film heb ik niet gezien.
Van deze Tilburgse fotograaf had ik nog nooit gehoord maar ik kreeg onlangs deze foto. En die foto vind ik leuk.Paul Bogaers, Upset down, 2010.
Afgelopen zondag was het prachtig weer en druk op
de locaties van BredaPhoto die ik bezocht.
De vele foto’s, video’s en installaties leverde weer
foto’s op en dorst die je kon lessen met Bracke kip
van brouwerij Ramses uit Breda.
Gelukkig zaten de zwakkere broeders aan het begin. In de voormalige kazerne en huis van het Breda’s Museum veel installaties en korte video’s. Natuurlijk het is het meer experimentele werk maar er waren ook veel pretenties die niet waargemaakt werden. Lennert Deprettere met zijn The gypermediated selfie construction. Jammer. Volgende keer beter. De installatie is misschien nog leuk bedacht maar een discussie over de gevaren van social media….. Nee dat zat er niet in.
Van wie ‘Into the merge’ is. Ik heb het niet mee geprobeerd op te zoeken.
Het kan ook anders: Minghui Zheng, Rent a partner (Huur een partner, een video met een gesprek over relaties). Sterk.
Even if I did not have a flat or a car / Ool al had ik geen appartement en een auto. Geld, positie, liefde. relatie.
Grappig. Heel goed gevonden van de nieuwe fotograaf des vaderlands: Jan Dirk van der Burg, Wethouders van middelgrote gemeenten met stekelhaar. Dit was maar een van de goede vondsten.
Een hoogtepunt vond ik de serie foto’s en documenten van Mathieu Asselin: Monsanto, A photographic investigation, 2018. een journalistieke rapportage door foto’s over Monsanto. een chemisch en zadenbedrijf dat grip krijgt op de landbouw wereldwijd en daarbij alle middelen inzet die het ter beschikking heeft. Heel indringend.
De loopbrug bij het Chassé. Het levert goede plaatjes op maar de foto’s zie je toch het best als je om de brug heen loopt.
Dit is een voorbeeld van een serie foto’s op de loopbrug: Shadi Ghadirian.
In Club Solo was werk te zien van Karel Doing. Deze fotograaf experimenteert onder andere met de chemie die bij fotograferen een rol kan spelen. Hier door bloemen op een film te leggen en te zien wat er dan gebeurt. Vervolgens is de film uitvergroot. Mooi werk.
Toen ging ik naar de Koepel in Breda, nu FutureDome genaamd.
Deze voormalige gevangenis wordt nu voor andere doelen gebruikt
zoals tijdens BredaPhoto als tentoonstellingsruimte.
Het centrale werk is een soort videocollage van Geert van Kesteren met de naam The Believers, 2018.
In deze foto’s verdringt soms De Koepel, het gebouw, de installatie
en dan weer andersom. Soms steekt de geschiedenis zijn kop op.
Een zonsopkomst.
Een meerluik. Je ziet steeds nieuwe dingen. De film kun je gemakkelijk meerdere keren zien.
De achterkant van het werk van Geert van Kesteren.
De computers zijn er maar druk mee.
Een deel van de vloer van De Koepel is van glas. Er zitten ruimtes onder waarvan de functie mij niet duidelijk is.
Dat glas helpt de fotograaf weer.
Nog meer denkkracht.
Hoe zat dat ook al weer met de Drie van Breda, de oorlogsmisdadigers die hier gevangen zeten. Willy Lages, Joseph Kotälla, Franz Fischer, Ferdinand aus der Fünten.
De gevangenispoort aan de binnenkant.
Vanaf de FutureDome ben ik naar de Belcrum gegaan, naar de
oude fabriek van machinebedrijf Backer & Rueb.
Een prachtig ruw gebouw voor een fototentoonstelling.
Dit is werk van Masamichi Kagaya, Glove, 2012. Een van een serie foto’s gemaakt in Fukushima in Japan. De onderste foto is een ‘reguliere’ foto van het onderwerp. De bovenste foto toont de radioactiviteit die in het voorwerp is achtergebleven als een geheimzinnige glans. Als je alleen de bovenste foto zou zien denk je dit is de handschoen van Michael Jackson.
Keyezua, Floating Nightmares (zwevende nachtmerries).
Grendel van Backer & Rueb.
Het laatste adres waar ik foto’s zag was: Puijfelik. Dit is de naam van een familie van (vroeger) handelaren in oud papier (Van Puijfelik Recycling: http://www.vanpuijfelikrecycling.nl/). Ik ken ze uit mijn jeugd. Een groot aantal jaren hadden zij in dit deel van de stad hun papierverzamelpunt.
Ook een geweldige omgeving voor zo’n fototentoonstelling.
Christoph Krause & Cyrano Bentlage, Strange Entity.
Dit is de Bracke kip van brouwerij Ramses die je kon/kunt? drinken op de locatie Puijfelik.
Het was een plezierige middag.
Zo zwervend door Breda, van de ene naar de volgende bijzondere
locatie en dit is nog maar een deel van de manifestatie.
Aanstaande woensdag opent BredaPhoto de deuren.
Men is al druk bezig met het in gereedheid brengen
van de tentoonstellingslocaties.
Bij het Chassé theater is altijd een en ander te doen
bij BredaPhoto, zo ook dit jaar.
Nu het nog goed weer is ben in al vast even
een paar foto’s gaan maken.
Verschillende plaatsen zijn al ingericht om de foto’s te kunnen bekijken: TO INFINITY AND BEYOND.
Er wordt een soort grote loopbrug gebouwd van waaraf od waarop (?) men foto’s kan gaan zien. Helemaal duidelijk is het mij nog niet maar dat dit ook weer leuke foto’s kan opleveren is mij wel duidelijk.
Men was nog druk bezig foto’s op de hangen.
Vermoedelijk is dit een van de toegangen tot de grote loopbrug. De combinatie van de tentoonstellingsruimte en de moderne stadswijk bij het Chassé doet het erg goed.
Vol verwachting klopt ons hart….
Het is bijna weer zo ver: de Sint zal met een paar
weken hier weer in Nederland zijn.
In 1967 was hij er natuurlijk ook en daar vond ik een
paar foto’s van.
De naam van de boot gebruikte ik om op de website van het Stadsarchief te achterhalen van welk jaar dit is. Daar is ten minste een foto die ongeveer gelijk is aan deze foto en waarvan de site aangeeft dat de foto uit 1967 is. Het stadswapen op de zijkant vertelt ons dat het om de aankomst in Breda gaat.
Van deze foto kan ik niet zoveel zeggen behalve dan dat dit in de Krogten is. Een water/industrierterrein in Breda. Onder de rook, rechts van het midden is vaag de Grote Kerk te zien.
De maker van de foto’s is waarschijnlijk een oom van mij. Je ziet hier de Sint in de Spoorstraat in Breda. Vergelijk de foto maar eens goed met de Google street view van dezelfde foto en dan kom je tot dezelfde conclusie.
Google street view van de Spoorstraat.
Een tweede tentoonstelling die ik afgelopen zaterdag zag
was de tentoonstelling over de 19e eeuwse fotografie in de
collectie van het Rijksmuseum: New Realities.
Trots hoogtepunt is het fotoboek: Photographs Of British algae
gemaakt door de fotograaf Anna Atkins, 1843 – 1853 (!)
Anna Atkins, Photographs Of British algae. Cyanotype Impressions. Het fotoboek is uit de beginjaren van de fotografie. Er zijn dan verschillende technieken in ontwikkeling waarvan cyanotypie er een is. We kennen deze techniek misschien beter onder de term blauwdruk.
Iedere foto in dit boek is met de hand gemaakt. Keer op keer plaatste Atkins een stuk zeewier op het papier, liet de zon inwerken en legde het papier in een bak met water. Het is niet bekend hoeveel exemplaren Atkins van haar boek maakte, maar veel meer dan 25 zullen het er niet geweest zijn. In totaal maakte ze dus duizenden afdrukken. Vandaar dat ze er tien jaar over deed om de uitgave te voltooien.
Wikipedia zegt er het volgende van:
Cyanotypie is een fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat.
De Engelse wetenschapper, fotograaf en astronoom John Herschel ontdekte dit proces in 1842. Ondanks dat John Herschel misschien wel de ontdekker is van het cyanotypie proces, is Anna Atkins degene die het toepaste in de fotografie. Zij bracht een gelimiteerde serie boeken met cyanotypische afbeeldingen uit die varens en andere planten beschreven. Doordat zij gebruik maakte van dit proces, wordt zij ook wel gezien als de eerste vrouwelijke fotograaf.
Het proces gebruikt twee chemicaliën:
Ammoniumijzercitraat
Kaliumhexacyanoferraat.
Het resultaat was dat als deze twee stoffen werden blootgesteld aan sterk licht ze veranderden in Pruisisch blauw. Wanneer de chemische middelen zijn weggespoeld met water blijft er een stabiele en kenmerkende blauwe kleur achter, waarop de afbeelding in witte lijnen is weergegeven.
Blauwdruk
Gedurende bijna een eeuw was cyanotypie de enige simpele en goedkope manier om tekeningen in meervoud te maken. De techniek werd dan ook meteen gebruikt in de industrie, speciaal voor bouwplannen op groot formaat voor machines, zoals locomotieven en voor architectonische bouwwerken. Dit gebruik van cyanotypie staat bekend als blauwdruk.
Terug naar de tentoonstelling.
Het Rijksmuseum heeft een heel mooi overzicht in haar collectie
van de verschillende soorten technologie.
Zo zie je naast de cyanotypie, stereografie,albumen print,
zout, hand gekleurs, daguerreotype, gellatin, tintype,
en nog veel meer.
Al dat moois is te zien op de tentoonstelling en in het
prachtige boek dat bij de tentoonstelling is verschenen.
New Realities, Rijksmuseum.
Let vooral ook op de mooie cyaanblauwe kleur die de pagina’s hebben gekregen aan de randen.
Aan het begin en het eind van het boek speciale bladen met foto’s van Anna Atkins.
Dan in het boek veel, heel veel ruimte voor de prachtige foto’s. Het boek is een genot om in de hand te hebben.
Van de prachtige omslag van het boek krijg ik geen genoeg.
Argusvlinder 