Balthasar van der Ast, A tulip, a carnation and roses, with shells and insects, on a ledge. 1593/1594.
Bernar Venet, Arcs in Disorder: 4 arcs x 5, 2007. Cortensteel.
Franz Marc, The Foxes, 1913.
Gabriele Münter, Dorfstrasse im Winter, 1911. Öl auf Pappe auf Holz.
Hans Holbein the younger, Henry VIII. Circa 1537.
Last but not least: Pablo Picasso, Le Déjeuner l’herbe d’après Manet, Mougins, 13 July 1961. Oil on canvas.
De bladeren heb je het minst gezien de afgelopen weken. Die lagen onder bezwaar en laten zich prima drogen. Gisteren heb ik beide zijdes in de vernis gezet.
De meeste tijd ging zitten in het lostornen van het voorpand. Maar daar maak je geen heel attractieve selfies of actiefoto’s van. Het pand is wel goed losgekomen en kan de bekleding worden van de basis waarop de gedroogde rozen komen te liggen.
De rozen en de groene takken liggen al te oefenen voor het raam van mijn werkplaats.
Gelukkig gaat het met de rozen die ik hangend gedroogd
heb een stuk beter.
De groene bladeren zijn wel heel erg opgerold maar ik heb nog de losse takken groen. Die zijn bijna helemaal plat. Dus met deze gedroogde bloemen kan ik wel iets maken.
Bij dat ‘iets’ ga ik gebruik maken van deze blouse die ik al een hele tijd geleden kreeg. Het voorpand bestaat uit twee lagen. In de bovenste laag is een baan met gaten aangemaakt. Op een plaats is een smalle strook textiel tussen de gaten gescheurd. Maar dat kan ik wel ‘onzichtbaar’ maken.
Het begint er mee het voorpand los te tornen. Dat is altijd een voorzichtig werkje maar nu helemaal omdat het materiaal een soort van kunststof is dat kwetsbaar is.
Gisteren ben ik natuurlijk ook weer
verder gegaan aan “Het geïllustreerde boekbindersboek”
Met al dat voorprikken voelde ik me
een beetje een Meester Prikkebeen.
Hij staat in de sneeuw aan de poort van de stad en prikt de
dagen van december op zijn hoed
Hij fluit zijn pluche lapjeskat want hij heeft last van muizennissen die nesten maken in zijn baard
Maar die laat hem altijd mooi fluiten, het dier preekt ernstig
voor de vissen gevallen van een haringkar
Hij lokt de dagen met zijn lied de dagen vliegen hij blijft staan
Waar komt hij vandaan?
Hij koestert de dagen van rood cellofaan, van glitter- en watten- en sterrenpapier
Geen mens kent zijn naam
Meester Prikkebeen, Meester Prikkebeen, de mensen lopen langs hem heen hij blijft alleen Meester Prikkebeen
……..
Bekende uitvoering is van Boudewijn de Groot met Elly Nieman.
De tekst is van Lennaert Nijgh.
De muziek van Boudewijn de Groot.
Maar ik begon met het boek uit de boekenpers te halen. Een groot deel van de katernen zijn al voorgeprikt maar nog niet allemaal. Dus dat moet ik afmaken.
Deze keer gebruik ik twee mallen: de houten prikmal als gasis. Die zorgt ervoor dat katern en papieren mal steeds op dezelfde plaats liggen, en de papieren mal met de gaten op de afstand zoals ik ze wil hebben. Dit is de ‘before’.
Dan is dit natuurlijk het beeld ‘after’.
Zo kan de set in de boekenpers terug en kan binnenkort het naaien beginnen.
Helaas moet ik mijn poging opgeven om de drie rozen
te drogen onder bezwaar.
Ik heb geprobeerd om de schimmel weg te halen maar
die komt steeds terug. Steeds meer ook.
Het deel van de roos waarvan steeds maar weer blaadjes of delen van blaadjes verdwijnen (donker rode vlek) wordt almaar groter. Ook vandaag.
Dit was tot nu toe de mooiste van de drie drogende rozen maar ook hier ontstaat een vochtige plaats waardoor blaadjes blijven hangen aan het keukenpapier.
Dus als het keukenpapier er zo uit ziet dan is dat geen goed teken.
De schimmel gaat hier zo hard dat hier niets meer aan te doen is. Als je die probeert weg te halen beschadig je de blaadjes.
Ook de achterkanten moeten er aan geloven.
De laatste foto van vandaag van het trio. Morgen gaan ze in de vuilniszak. Ik heb ze nu open laten liggen. Stiekem om te zien of dat misschien een optie was geweest.
Jammer.
Ik denk dat het zeker ook met de rozensoort te maken heeft.
Deze bloemen waren te dik.
Zo ziet de pompoensoep er uit. Heerlijk als ontbijt.
Natuurlijk heb ik afgelopen woensdag ook nog gewerkt
aan het ‘Het geïllustreerde boekbindersboek’ van
L. Brade & Dr. E. Winkler.
Het avontuur begon met het maken van een prikmal.
Ik heb een houten prikmal maar ik was er niet van
overtuigd dat die het beste resultaat zou gaan
opleveren als ik het boek wil binden op bandjes.
De hoogte van de katernen en het werken met linten deden me besluiten de houten mal niet te gebruiken voor het bepalen van de plaats waar ik de katernen ga voorprikken. Dat ga ik vaststellen met behulp van een dubbelgevouwen strook papier.
Vervolgens gebruik ik die papieren prikmal om de plaatsen vast te stellen waar ik straks de linten ga spannen. Zie de potloodstreepjes op de prikmal. Daarvoor dienen de knoppen op de juiste plaats te zitten en me straks bij het naaien niet te hinderen.
Vervolgens gebruik ik de houten prikmal wel om de katernen goed op hun plaats te leggen in combinatie met de papieren prikmal. Morgen weer verder.
Het recept en de bereiding zal ik even tonen in drie foto’s.
Dit is het meeste werk: het snijden van alle ingrediënten.
Hierna nog even met de staafmixer pureren en je hebt een heerlijke pompoensoep.
De rozen die ik onder bezwaar heb gelegd die zijn,
vergeleken met de rozen die ik opgehangen heb om te drogen,
de zorgenkindjes.
Ze drogen langzamer, ze drogen ongelijkmatiger en
er ontstaan witte vlekjes die veel weghebben van schimmel.
Dus vandaag zijn de hangende rozen nogmaals bespoten
met vernis. Ik vermoed dat deze derde keer genoeg is.
Ik heb ook al een idee over hoe ik ze ga presenteren.
Blijft dus over de ‘onder bezwaar’ rozen.
Hier ligt een van die rozen onder een glasplaat met een beperkt gewicht erop (pot met gekleurde lijm). Het was mijn hoop dat de roos er minder door zou lijden en beter zou drogen.
De achterkant ziet er veelbelovend uit.
Maar de bloemkant was toch ook nu weer tegen het glas vast gaan zitten. Iedere keer beschadig je dan de bloem opnieuw. Misschien moet ik er meer afblijven maar de instructies op internet geven juist aan met regelmaat te controleren. Dilemma.
Het is vooral zo jammer omdat de adertjes in de bloemblaadjes zich zo mooi tonen.
Gelukkig zijn kleurverschillen en de adertjes ook bij de andere bloemen zichtbaar. Je moet alleen wat beter kijken.
De takken met blad drogen prima. Tot nu toe blijven die mooi groen. Ben benieuwd of dat zo blijft. De achterkanten van de rozen blijf ik eigenlijk ook heel mooi vinden.
Omdat de snelheid waarmee de rozen drogen tegenvalt (en misschien komt dat door de manier waarop ik ze onder bezwaar leg), heb ik de rozen gewoon een korte tijd op de verwarming gelegd. Daar moet je wel bijblijven want de blaadjes gaan dan snel krullen en dat wil je voor zijn. Alle drie de rozen liggen nu tussen keukenpapier en niet al te zware boeken. Ik ben iedere keer weer benieuwd hoe het er over een paar dagen uitziet.
Breda, dinsdagochtend. Weekmarkt. Maar niet alle marktkooplui zijn aanwezig.
Bijna op de hoek van Catharinastraat/Kasteelplein staat dit bord dat wijst naar het centrum. Ik ben benieuwd naar welk centrum dit bord je wil sturen.
‘Het geïllustreerde boekbindersboek’ begint met een hoofdstuk over de geschiedenis van het boekbinden. Tussen neus en lippen wordt daar een bijzondere anekdote verteld. Op internet kon geen bevestiging van het verhaal vinden terwijl er wel degelijk een bisschop Herman is geweest.
Mijn hertaling:
Een Engelse monnik, HERMAN genaamd, een bekwaam boekschrijver en binder, werd zelfs tot bisschop van Salisbury verheven.
De monniken bonden hun boeken op de volgende manier in:
ze naaiden de afzonderlijke vellen (perkament?) aan de rug aan elkaar en
maakten er daarna nog een omslag van perkament aan vast.
Het achterste gedeelte van de omslag sloeg meestal over het eerste gedeelte heen,
zodat de hele omslag er toe diende om de bladeren er in te wikkelen zodat ze van alle kanten beschermd waren.
Het boek is hoog, zeker de bruto afmetingen. Gelukkig past het op mijn naaibankje.
Om het naaien eenvoudiger en mooier te laten verlopen begin ik met de gevouwen katernen in de boekenpers te leggen. De pers niet zo vast mogelijk draaien maar wel op een manier dat de vouwen scherper worden.
Ook zondag ben ik met de rozen bezig geweest.
een tweede vernislaag en bij de rozen die onder
bezwaar liggen te drogen een nieuwe oplossing
geprobeerd voor de roos die stuk gaat van
keukenpapier en bakpapier.
Eerst liggend en meteen daarna nog een keer met vernis bespoten terwijl de rozen in een glazen pot staan. Hier is de vernis nog niet droog.
Daarna heb ik meteen de rozen weer vrij opgehangen.
Bij de rozen die boven aan de steel zijn afgesneden en die onder bezwaar liggen te drogen had ik zaterdag al die witte puntjes gezien. Misschien is dat wel schimmel. Dus heb ik die geprobeerd met een mesje schoon te schrapen.
Daarna nog afpoetsen met een doekje. Deze week eens zien of dit helpt.
Op de plaats van schrapen een klein beetje lijm gesmeerd. Misschien helpt dat?
Roos nummer drie, die schuin opdroogt, was in het keukenpapier getrokken. Ik hoopte dat bij bakpapier dat niet zou gebeuren maar dat was toch het geval. Die beschadigingen maken de roos natuurlijk niet mooier maar misschien leer ik er nog iets van.
De roos ligt nu onder een glazen plaatje. Daar staat nog wel een gewicht op maar niet zoveel als bij het onder bezwaar. Glas en minder gewicht, misschien de magische formule.
Dit wordt waarschijnlijk het volgende boek dat ik ga inbinden. Alleen moet ik nog wat meer nadenken over de vorm die ik ga kiezen. Dus vanmiddag nog eens goed door het boek heenbladeren om ideeën op te doen. L. Brade & Dr. E. Winkler, Het geïllustreerde boekbindersboek, 2021, in een uitgave van Uitgeverij Boekblok met een nawoord door Gijs Wortel.
Zoals de titel aangeeft is het een boek met illustraties. Misschien niet zoveel als je in een modern boek zou mogen verwachten maar voor een boek uit 1861 toch heel uitgebreid voorzien van afbeeldingen.
Hier bijvoorbeeld een papiersnijmachine. Deze machines zijn geschikt om veel papier in één keer, recht af te snijden. Probeer dat maar eens met de hand met een mes. Dat zal je niet lukken maar met een dergelijke machine gaat dat prima.
Bij het boek zit een bijlage (Aanhangsel) met recepten. In 1861 was het boekbindersvak nog grotendeels handwerk. Recepten om materialen en hulpmiddelen zelf te maken waren noodzakelijk. Voor mensen die terug willen naar het oude ambacht (of er van willen leren) een schat aan informatie.
Als ik internet mag geloven (ik ken de man alleen van naam) is Gijs Wortel nog een ambachtsman die het vak van jong af aan heeft geleerd en die er ook jaren les in heeft gegeven. Zijn boeken winnen prijzen. Dus ook zijn nawoord ga ik vanmiddag nog eens goed lezen.
Even de feiten op een rijtje. Dit helpt mij altijd als ik wat wil weten over het boek terwijl ik het niet onder handbereik heb. Vooral de afmetingen zijn vaak belangrijk. Zeker om dat dit zowel een dik als een groot boek wordt.
Een van de illustraties uit het boek. Dit is een bordschaar. Zeker als je karton wil snijden, recht wil snijden, dan is zo’n tafelformaat bordschaar ideaal.
Agenda’s zijn in een tijd van mobiele telefoon en andere mobiele apparaten niet meer de meest hippe voorwerpen (het woord hip alleen al) maar dat neemt niet weg dat dit een mooi voorbeeld uit het boek is voor een titelblad voor een agenda.
Methode twee is die misschien het meest bekend is:
je vind een mooie bloem en stopt die in een boek.
In mijn geval, vooral door de grootte van de bloemen
heb ik er voor gekozen geen boek te gebruiken maar
houten planken met daarop een kleine stapel boeken.
Daartussen kranten en tegen de rozen keukenpapier.
Al even had ik niet meer naar de bloemen gekeken. Te lang niet. Bij de eerste opzet had ik de bloemen gecombineerd met de taken met bladeren. Maar door het hoogteverschil rolden de bladeren meteen op. Daarom heb ik al snel het groene blad en de bloemen apart gehouden met ertussen een plank. De bladeren drogen goed en redelijk vlak. Het droogproces is hier later gestart dan de hangende rozen. Dus laat ik ze nog een week onder bezwaar liggen voordat ik ze vernis.
Bij de bloemknoppen is er veel veranderd gedurende de afgelopen tijd (week – 10 dagen). Het volume is enorm afgenomen. Waren de bloemen eerst 2 – 3 centimeter dik, nu zijn ze veel platter. Deze bloem is mooi gedroogd. Maar voor alle bloemen geldt dat ik ze ten minste nog een week laat liggen.
Bij de tweede roos is het kleurverschil in de bloem het grootst. Deze bloem is ook een beetje mis gegaan. Op een punt zijn de bladeren in het keukenpapier terecht gekomen. De bladeren zijn denk ik beschadigd geraakt en daarom is om die plaats meer vocht onttrokken door het keukenpapier en daarmee zijn blaadjes vast komen te zitten in het papier. Deze bloem heb ik gisteren nog even aan de lucht laten drogen maar uiteindelijk toch weer onder bezwaar gelegd omdat ik eventueel krullen van blaadjes wil tegengaan. De roos ligt nu afgedekt met bakpapier en vandaag controleer ik de rozen weer. Bij deze roos zijn linksonder de nerven van het blad mooi zichtbaar.
Deze roos is mooi qua vorm maar door de egale kleur zijn details minder zichtbaar. Dat kan met de belichting te maken hebben. Vandaag nog eens goed kijken. Misschien dat dit beeld nog verandert door verder drogen.
Zo dun zijn de rozen geworden.
Of en hoe ik de rozen ga gebruiken, weet ik niet. Maar de achterkanten kunnen ook een mooi beeld geven.
Dit is de plaats waar de blaadjes in het keukenpapier zijn terecht gekomen. Op zich geeft dit ook een mooi beeld maar ik heb geprobeerd de blaadjes los te krijgen van het papier en dat leidde tot een janboel. Dus dit ligt nu in de vuilnisbak.
Het boek is ‘Handboek voor den Boekbinder’, jet
boek van Laurent Peeters dat ik net ingebonden heb en
vandaag uit de boekenpers gehaald heb.
Het boek is ingebonden in een boekband die bekleed
is met leer dat ik van een weggegooide stoel
heb gesneden.
Het boek valt mooi open.
De band is niet gedecoreerd. Ik heb nog een stuk van dit materiaal liggen. Als ik er nog een boek mee ga inbinden zal ik eerst eens kijken of ik iets met blinddruk op de band kan doen. Maar dat is voor mij een heel nieuw terrein. Wie weet kan dit boek mij daar bij helpen.
De titelpagina.
Het resultaat is prima. Ik ben er blij mee. Nu nadenken over het volgende project.
Een paar weken geleden ben ik begonnen een paar
rozen te drogen. Twee sets, twee methodes.
De eerste set die ik vandaag onder handen nam zijn
de rozen die ik omgekeerd hangend liet drogen.
Deze roezen hangen al het langst te drogen.
Idee is om na het drogen ze met haarlak te bespuiten.
Ik neem aan voor versteviging en bescherming.
Haarlak heb ik niet maar wel een soort van
spuitvernis.
Ze ogen broos en dat is ook het geluid dat ze maken. Om ze mee te nemen naar mijn werkplaats moet ik ze dus vervoeren. Eens zien hoe ik dat kan oplossen.
Door iedere roos in een stuk krantenpapier te rollen hoop ik dat ze beschermd genoeg zijn om op de fiets in een plastic tas mee te nemen.
Dat lukte prima, geen schade.
Hier liggen ze gereed voor een eerste laagje vernis. Ik schat dat ik dat drie of vier keer moet doen.
Vervolgens hang ik de rozen weer op om te drogen.
Breda, in de Cingelstraat. Eerder deze week in de ochtend.
Hopelijk een van de laatste keren dat zo’n uitgestorven Grote Markt op de foto kan.
Al eerder liet ik een foto zien van schakelkasten in het centrum van Breda die voorzien zijn van oude foto’s. In dit geval de sloop van de Maria Hemelvaartkerk. De foto is gemaakt door Ben Speekenbrink op 18 mei 1967 en hier aangebracht door Stadsarchief Breda.
Alweer????
Ja, alweer een kunstvaria.
Met spectaculair glas, hyperrealisme met verf
en twee foto’s van grote fotografen.
Spectaculair glas: Amber Cowan, The Dreams of a Descendant of Sirenuse, 2021. Flameworked glass, found glass, mixed media, powder coated aluminum frame. Dromen van de afstammelingen van de sirenen.
Hyperrealisme met verf: Antonio Santín, Apollo, 2021, oil on canvas.
Gewoon spectaculair. Nooit eerder zag ik deze Claude Monet, Massif de chrysanthèmes, 1897. Oil on canvas.
Grote fotografen 1: Irving Penn, Women in wartime (Dorian Leigh, Evelyn Tripp), 1949. Gelatin silver print.
Grote fotografen 2: Richard Avedon, Audrey Hepburn and Art Buchwald, Simone d’Aillencourt, Frederick Eberstadt, Barbara Mullen, Dr Reginald Kernan, august 1959. Gelatin silver print.
Vandaag een tijdje gewerkt aan mijn versie van het boek
‘Handboek voor den boekbinder’ van Laurent Peeters.
Het avontuur van vandaag begint bij de boekenpers met
daarin de boekband. Die ligt te drogen (omslagen en
opvulling platten).
Het zal eindigen met het boek in de boekenpers omdat
de schutbladen gelijmd zijn aan het boekblok en
aan de boekband. Het boek is dan gereed.
Je ziet een klein roodbruin streepje tussen keukenpapier in de boekenpers. Dat streepje is de boekband die ligt te drogen.
Een soort van vooruitziende blik: het boekblok even los in de boekband gelegd. Zo zal mijn versie van het boek er straks uitzien. Gehuld in leer afkomstig van een weggegooide stoel.
Maar eerst moesten de schutbladen nog gekozen en gesneden worden. Ik heb gekozen voor een egaal, lichtgeel gekleurde papiersoort die ‘perkamentpapier’ heet. Ik heb daar een paar vellen van liggen. Het papier is redelijk sterk.
Het keukenpapier ligt in het boek om het vocht van de lijm niet in heel het boek te laten trekken. Daar boven ligt een lijmvel en daar boven de pagina waar het schutpapier op bevestigd wordt. Onder de smalle strook van het gaas.
Lijmvel weg en voldoende keukenpapier. Dan kan het boekblok weer in de boekenpers. Nu voor een korte periode om daarna het boekblok in de boekband te zetten (bandzetter).
Nu is het buitenste schutblad en het gaas aan de beurt. Ze zullen in de boekband worden gezet en bevestigd. De boekband ligt al gereed.
Lijmvellen weg en voldoende keukenpapier. Het boek is gereed voor de boekenpers. Daar zal het geheel ten minste 24 uur in blijven zitten.
Argusvlinder 