Ook voor dit onderwerp had ik het een en ander
klaar staan maar geen plaatje is voor mij geen verhaaltje.
Dus Ardanta moet nog even wachten.
Maandelijks archief: september 2019
Boeken maken vanuit een erfenis
We hebben het al een aantal keren besproken.
Al ruim voor mijn vakantie.
Mijn moeder heeft een deel van een erfenis van mijn tante
altijd bewaard.
Maar ze is zelf niet zo’n borduurster.
Ik zelf ook niet maar ik heb wel een andere toepassing.
Maar helaas ligt er op dit moment Flickr uit.
Dus ik kan mijn foto’s niet uploaden naar mijn provider.
Boekbeslag op een boek maken
Opnieuw een paar stappen verder.
Het boek is nu helemaal aan de leren riempjes gebonden.
Dat blijf je straks mooi zien achter het leer.
De tweede plat bevestigd.
Een uitholling gemaakt in een van de platten zodat
straks de muiter mooi over dat gat kan worden geplaatst
en de sluithaak er goed kan invallen.
De toelichting op de termen in het verhaal van vandaag
is afkomstig van een website helemaal gewijd
aan boekbeslag.
De katernen zijn aan de leren riempjes genaaid. Het boekblok is losgemaakt van het naaibankje.
Het boek valt mooi open.
kantsluiting gevormd door een sluithaak en een aan een platkant of -rand bevestigde muiter. De sluithaak kan bevestigd zijn aan een sluitlip of onderdeel zijn van een geheel metalen klamparm die de afstand tussen de platten overbrugt en met een scharnier en aanzetstuk aan het plat is bevestigd.
De riempjes moet ik hier nog op maat maken en dan bevestigen aan de plat.
Dan ziet het er zo uit. Mijn garen is wel dun als ik dat vergelijk met foto’s van bindingen bij andere boekbinders. Nog eens uitzoeken waar hem dat in zit.
Muiter
metalen onderdeel van een sluiting dat aan een plat is bevestigd en waar een sluithaak of klamparm in kan grijpen. De muiter is meestal vlak aan de rand van het plat bevestigd, maar kan zich ook elders bevinden: (kant- resp.) platmuiter. Naar de vorm kan men onderscheiden: uitgesneden muiter, penmuiter, rolrandmuiter, omgezette muiter.
Ik maak een uitholling op de plaats waar de muiter komt te zitten. Dat is om er voor te zorgen dat straks de sluithaak er goed in past.
De leren bekleding komt straks nog tussen het gat en de muiter te zitten. Eens zien hoe dat gaat passen.
(Sluit)klamp / (sluit)haak
metalen onderdeel van een sluiting, aan het einde tot een klauw gebogen, dat in een muiter kan grijpen. Indien het geheel uit metaal bestaat, heet dit een klamparm. De sluithaak is meestal aan een sluitlip bevestigd, maar kan ook uitgevoerd zijn als een geheel metalen klamparm. De haak kan zich ook aan een sluitriem of overslag bevinden.
Zo moet de sluithaak dan straks (aan een riempje) in de muiter haken.
Ik luister naar: Vrienten, Santing en The Beatles
Henny Vrienten, Tussen de regels. Verrassen doet Vrienten al lang niet meer en tussen de regels tref je ook niet zo veel nieuws meer aan. Maar het is goed gemaakt en klinkt zoals altijd.
Mathilde Santing, Troublemaker. Dat is dan wel weer veel verrassender.
The Beatles, Abbey Road. Dit moet ik nog gaan beluisteren. Dat zal vanmiddag wel lukken.
Help! De Graanbeurs verzuipt!
Tijdens de crisis was het kommer en kwel in de horeca. Ze dachten te weten wat het probleem was: de kwaliteit. Na de crises zou men het anders doen. Investeren in de bedrijven om betere kwaliteit van de dienstverlening te bereiken.
Nu het geld tegen de plinten in hun dure BMW’s klotst
gaat het weer als van ouds.
Veel te hoge prijzen, onervaren personeel en totaal
geen onderhoud aan de panden.
Een paar weken geleden werden op dit dak nog een paar
strookjes dakleer geplakt.
Maar blijkbaar heeft dat niet geholpen.
Help! De Graanbeurs verzuipt!
Luang Prabang: de heuvel
In Luang Prabang (in Laos) kun je nauwelijks om de heuvel heen
die voor het Koninklijk Paleis ligt.
Die heuvel heet: Phou Si heuvel en de tempel op de top, Wat Tham Phou Si.
Het weer was niet fantastisch maar dat maakt het beklimmen
van de heuvel niet minder leuk.
De voorkant ga je op voor het uitzicht (naar het Koninklijk Paleis
en de stad), de achterkant is voor de Boeddha beelden.
Dit is Haw Pha Bang, de tempel die voor het Koninklijk Paleis ligt, tegenover de heuvel.
Wat Pa Houak. een tempel met een verhaal.
Story of Wat Pa Houak
Wat Pa Houak “monastery of the Thorn less Bamboo Forest” located at the foothill of Phousi mount
on a site of the thorn less bamboo forest (in front of
the former Royal Palace) was founded in 1861 during
the reign of King Chanthathep Paphakhoun.
A set of murals in the interior possessed the
depiction of a story about the haughty Thao Jambupati.
The story of the Buddha’s teachings
was that humans should not behave haughty and angry.
One scene demonstrated a bravery of Thao Jambupati
by shooting an arrow seeking for
somebody who was mightier than him.
Once he met the Buddha who appeared in front of him
and showed him Dharma thereby the perceived about
sin merit goodness and badness.
Finally, he asked for ordinate as follower of Buddha as described by some mural pictures like on the left wall of the main Buddha statue, picture of Thao Jambupati shot
Buddha by an arrow but it returned from where it came.
In 1928, His Majesty King Sisavangvong
offered funds for restoration of the temple while his
right queen KhamPhan offered funds for
restoration of the stupa in the back side of the temple.
In 1942 Ministry of Religious Affairs asked
monks and novices of this temple to move to an other
temple, then both dwellings (made of wooden floor,
walls, clay tile roof, columns on stone base)
facing royal Palace and canteen (made of bamboo floor,
walls and roof) were demolished due to location of
both in front of the temple and the Royal Palace was
considerably inappropriate and ugly.
Further Pahouak temple was used as Buddhist library
and office of educated people.
In 1995, under the grant from kingdom of Thailand,
the court in front of the temple had been paved
by bricks and the depiction of murals in the interior
gad been conserved.
In 2016, under support of French Development agency (AFD), restoration of the temple such as roof, decoration patterns on both sided facade, drainage system and retaining walls has been done.
De tekst is een beetje onsamenhangend.
Het vertelt het verhaal van Thao Jambupati.
een hooghartig persoon die een lesje leert van Boeddha.
de tempel is bekend vanwege zijn muurschilderingen maar ondanks
de bijzondere bewegwijzering heb ik wel deze tekst gefotografeerd
maar hebben we de tempel niet bezocht.
Met zo’n bord het je de ‘Tourist Information’ niet nodig.
Onderweg naar boven kom je allerlei gedenkplaatsen tegen.
Zo gaat de trap naar boven. Het is dus maar beter dat het niet te druk is.
Dit is het uitzicht vanaf de top, van de stad af.
Dit is dan het zicht op de stad.
Je hebt ook zicht op de achterkant van de heuvel. Hier is een bruiloft in voorbereiding. Heb je dan onvoldoende plaats in huis dan zet je een tent op straat. Het verkeer schikt zich.
Dit is de top van de heuvel. Dit is Wat Tham Phou Si.
Aan de andere kant van de heuvel veel beelden van Boeddha, een klooster en nog een paar bijzondere gelegenheden. Echt de moeite waard om te gaan kijken.
Ssttt.
In deze kleine tempel wordt een voetafdruk van Boeddha vereert. Ik moet zeggen dat ik de afdruk niet kon vinden maar dat ligt vast aan mij.
Bericht met veel fouten (om van te leren)
Het leek me een goed idee om het doe-het-zelf pakket te kopen
voor boekbeslag bij Atelier Libri.
Voordat ik zelf beslag moet gaan knippen en zo.
Bovendien koop ik daar tijd mee om mijn gereedschap op
orde te brengen. Ik ben erg blij met dit plan.
Want ik ben al tegen een aantal dingen aan gelopen die ik me
eerder niet gerealiseerd had en die nu niet voor onoverkomelijke
problemen zorgen.
Allereerst moet ik een boek maken want het beslag past nier zomaar
op ieder boek. Het moet ongeveer 6 centimeter dik zijn.
De afgelopen tijd heb ik wat vorderingen gemaakt. Zo heb ik met de figuurzaag de twee platten uitgezaagd. Het materiaal is een soort triplex met een fineerafwerking. Speciaal geschikt voor vochtige ruimtes want het komt uit een badmeubel.
Het papier gaat dan nog een tijdje in de boekenpers maar dit is zo het idee. Nu wil ik er gaten in boren zodat ik op een eenvoudige manier met leren riempjes kan werken.
Hier zijn de gaten geboord (met dank aan mijn vader) en heb ik het hout afgetekend om het met een beitel wat uit te hakken. Uiteindelijk heb ik dat met een guts gedaan.
Na de boekenpers ziet het voorbeeld er al beter uit.
De bovenste plat is afgetekend zoals de buitenkant van de platten gaat worden: een sleuf van de rand naar het gat. De onderste plat toont hoe de binnenkant gaat worden: een sleuf vanaf het gat een anderhalve centimeter het plat op. Rechts liggen de twee riempjes die ik ga gebruiken.
Die riempjes passen prima in de sleuven. Hier zie je de binnenkant. Vanaf het gat waar het riempje doorkomt steekt een sleuf nog anderhalve centimeter verder. Deze ruimte ga ik gebruiken om het riempje te lijmen en met spijkertjes vast te zetten.
Dit is dan het beeld straks, nog voor ik de platten ga bekleden. Maar dan moet eerst het naaien van het boekblok nog gebeuren.
Dit is dan de buitenkant van een plat.
De riempjes zitten intussen al vastgespijkerd met messing spijkertjes aan het plat.
Alle sleuven zijn gemaakt en aan 1 plat zitten de riempjes al vast. Je ziet dat de riempjes nog veel te lang zijn maar dat komt later wel goed.
Zo gaat dat boekbeslag (klampslot) dan ongeveer komen. Zal best leuk worden.
Maar eerst het boekblok naaien. Volgens Goddijn gebruikte men in de middeleeuwen (in ieder geval voor het boek waar ik aan wil gaan werken) nog geen naaibank. Maar ik denk dat het handig is. Wat ik hier fout doe is dat ik voor mijn gevoel bezig ben op het achterplat. In de middeleeuwen werkte men vanaf het voorplat. Vervolgens kan ik niet met riempjes werken en maar twee rijen gaatjes prikken in de katernen. In dit kleine boek is er buiten de riempjes eigenlijk geen plaats meer voor nog een rij gaten. Dat moet ik anders oplossen. Maar nu begrijp ik beter hoe Van den vos Reynaerde straks genaaid moet worden.
De oplossing voor nu 1 gat extra in het midden. Niet ideaal. Misschien niet mooi. Maar het werkt (denk ik). Je ziet dat het plat met tape vast zit op de naaibank.
De riempjes worden vastgezet aan de naaibank (eigenlijk een stuk van een oude keukenstoel). Het naaien kan beginnen.
De riempjes zijn ingesneden. De draad gaat via het middelste gat het eerste katern in.
Vandaar uit ga ik eerst in het linkse gat naar buiten en zet ik het katern daar vast aan het linker riempje. Vervolgens is de rechtse kant aan de beurt. Via het middelste gat komt de draad weer naar buiten en gaat dan het tweede katern in. Daar ga ik de volgende keer verder. Daar gaat dan een visgraat steek volgen. Ik ben benieuwd.
Dit is de 6501-ste post op mijn blog!
Veel inhoud heeft dit bericht niet maar
het is het 6501-ste bericht op deze blog in het 15e jaar.
Raketstart (reconstructie)
Eerder was hier een serie foto’s van een tentoonstelling te zien die op de betreffende dag
van publicatie, zijn laatste dag beleefde.
Vandaag iets vergelijkbaars.
Het Stedelijk Museum Breda heeft een tentoonstelling met de naam ‘Raketstart’.
Een explosie van oude bekenden en nieuwe vondsten uit Breda.
De tentoonstelling loopt deze week voor het laatste.
Het is een aanrader.
De tentoonstelling is genoemd naar een werk van Pieter Laurens Mol waarmee
het museum zich wil presenteren als lanceerplatform voor nieuw talent.
Pieter Laurens Mol, Raketstart vanuit de Bredase binnenstad, 1945. Een schets met het zicht op het centrum van Breda. Op zich niet zo opvallend maar midden in de stad wordt een raket gelanceerd. De foto is uit de catalogus die groot is van formaat en mooi ontworpen. Maar met de regen van vanavond was het niet eenvoudig een goede foto te maken uit de catalogus. Ik heb spijt het werk niet gefotografeerd te hebben op zaal.
De catalogus. Zoals altijd heb ik een serie foto’s gemaakt van de dingen die ik leuk vond of die mij opvielen.
Danielle Lemaire, De laatste zomer, 2018. Ik meen dat ik eerder werk van haar gezien heb en dat ik ooit geprobeerd heb een werk van haar te kopen. Lukte uiteindelijk niet.
Romee van Oers, Zonder titel, 2017. Gouache, acrylverf op canvas.
Van de foto is moeilijk te zien waar je nu precies naar kijkt. Maar het is een hele reeks kleine brokken steen die min of meer aan elkaar gelijk zijn qua vorm en die op dezelfde manier in een speciaal daarvoor gemaakte presentatielijst liggen. Intrigerend. Margot Zweers, Set of flattened matter, 2019.
Frans van Veen, Notre Dame des Anges, 2018. Olieverf op doek.
Het werk van Jacomijn den Engelen trok me heel erg aan. De keuze voor een krat is natuurlijk heel slim als je een afdruk met hout op papier haat maken. De structuur van het hout doet het prima. Heel precies gemaakt. Ik ben heel benieuwd naar de gebruikte techniek. Later toon ik nog twee werken en de techniek werd me nog onduidelijker en het resultaat mooier. Jacomijn Den Engelsen, Crate, 2018. Houtdruk op papier.
Een oude bekende: Jaap de Vries. Heel mooi technisch werk. Jaap de Vries, Swamp, 2009. Aquarelverf op aluminium. Eerder was toen nog in de Beyerd een retrospective van zijn werk te zien. De kunstenaar was bij de opening toen aanwezig.
Jacomijn Den Engelsen, Suitcase, 2019. Houtdruk op papier.
Jacomijn Den Engelsen, Books, 2018. Houtdruk op papier.
De structuur van de huid (er stond ook een beeld van een haas met vergelijkbare knappe techniek) viel me op maar ook deze interpretatie van Medusa. Niet triomfantelijk en krachtig, zoals ik vaak de indruk heb dat afbeeldingen van Medusa uitstralen, maar haast als slachtoffer, angstig en zwak. Carolien Smit, Kleine Medusa, 2018. Keramiek.
Voor het geval dat de slangen niet opgevallen waren. Op dit detail staan er minstens vier.
Jaap de Vries, The Enigma of Love (X-Ray), 2010. Aquarelverf op aluminium.
Loek Grootjans, Storage for distorted matter (Case V.v.G.). From Vincent’s asylum. Vincent’s sunflower, 2014. Gedroogde zonnebloem in vitrine.
Dit werk hoort niet bij de tentoonstelling maar hing in de gal van het museum en ik ben een liefhebber van tekst in de kunst: Ad Marijnissen, Woorden of letters. Print op papier.
Omdat ik die middag nog even langs de Nieuwe Prinsenkade liep kwam ik op het idee om een reconstructie te maken van de Raketstart van Pieter Laurens Mol. Ga de tentoonstelling zien!
Gezien: Dolor y gloria
Als eerbetoon aan de Nederlandse filmquiz ‘Voor een briefkaart op de eerste rang’ (1969 tot 1982) onder leiding van Bob Bouma, neem ik deze kaart over die ik in de bioscoop kreeg. Hier als inleiding op een korte beschrijving van mijn ervaringen met Dolor y gloria.
Veel Spaanse films zie ik niet, maar voor Pedro Almodóvar maak
ik graag een uitzondering.
Blijkbaar is dat zo voor veel mensen want de bioscoopzaal
zat vrijdagavond goed vol.
In dit theater heb ik nog nooit eerder op een volledig bezette
rij stoelen gezeten. Tot vrijdag dus.
De film is mooi gemaakt, goed verhaal, goed geacteerd.
Een film zoals je wilt dat een film is.
Misschien geen 5 sterren maar dan toch zeker een vier en half.
In de hoofdrollen Antonio Banderas en Penélope Cruz.
De film heeft schilderachtige kwaliteiten.
De beelden zijn gewoon prachtig.
De droombeelden (want wat is in deze film werkelijkheid en wat niet)
zijn niet zo zweverig als soms bij bijvoorbeeld soms in de
films van Federico Fellini.
Daardoor is de film eenvoudiger te volgen terwijl hij niet oppervlakkig is.
Daardoor is de film ook eerder melancholiek dan veroordelend of aanklagend.
Pedro Almodóvar, Dolor y gloria (volgens Google translate ‘Pijn en glorie’).
*****
Koninklijk Paleis Amsterdam: Het universum van Amsterdam – Schatten uit de cartografie van de Gouden Eeuw
Het Koninklijk Paleis op de Dam had ik nog nooit bezocht.
De tentoonstelling: ‘Het universum van Amsterdam – Schatten uit de
cartografie van de Gouden Eeuw’ gaf de doorslag.
Wat een fantastisch gebouw.
Wat een fascinerende tentoonstelling!
Vandaag is de tentoonstelling voor het laatste te zien.
De pracht en praal van de ‘Burgerzaal’ en de vertrekken er om heen
laten zien hoe rijk Amsterdam was in de 17e eeuw maar ook hoe
zelfverzekerd de burgers van Amsterdam waren.
De vierschaar. De plaats waar ter dood veroordelingen werden uitgesproken.
De slang uit het Bijbels scheppingsverhaal met de appel. De duivel en de verleiding.
Het centrale reliëf van de Vierschaar: het Salomons oordeel. Artus Quellinus is de maker van al dit moois.
Atlas, hier in de Burgerzaal. Hij draagt de hemel op zijn schouders en kijkt neer op de marmeren wereldkaarten in de vloer van de zaal. De architect Jacob van Campen ontwierp de grote zaal als ontmoetingsplaats voor alle burgers. Op het dak van het paleis staat een bronzen versie.
Atlas boven Vrouwe Justitia.
Muurdecoratie met een aap en granaatappels.
Rond de Burgerzaal zijn een aantal gangen die toegang geven tot allerlei kantoren. Heen kantoortuinen zoals we die nu kennen maar deftige vertrekken voor regenten en burgemeesters. Nu ontvangstruimtes van de koning.
Muurdecoratie.
Een van de ‘kantoren’.
Blaeu-kabinet voor de Atlas Major, anoniem, rond 1664.
De hele wereld in een atlas.
De Atlas Major was een prestigeproject.
Vanaf 1662 bracht Joan Blaeu hem uit: twaalf delen met bijna 600 kaarten en duizenden pagina’s met beschrijvingen van de wereld.
Het maakte Blaeu de beroemdste cartograaf van zijn tijd.
In de Atlas Major komen veel facetten van de Gouden Eeuw samen:
de aanwezigheid van Nederlanders in de wereld, de rijkdom die er vergaard werd en de rijke cultuur
van wetenschap, kunst en ondernemerschap, die in Amsterdam en de Republiek bloeide.
Cartografie als symbool van een tijdperk.
Pronkkabinet voor een atlas.
De Atlas Major was zo bijzonder (en omvangrijk) dat er speciale pronkkasten voor gemaakt werden.
Dit exemplaar is wel de mooiste die nog bestaat.
Het perenhout is gesneden in de vorm van drakenpoten, engelen, bloemen en planten.
Een wat exotisch aandoend, maar spannend geheel.
De aanleiding om naar Amsterdam te gaan was naast het paleis en de tentoonstelling, het feit dat we op vakantie gingen.
De atlassen tonen niet alleen kaarten maar ook bijvoorbeeld klederdracht. Hongaarse klederdracht in dit voorbeeld.
Of Venetiaanse dracht.
Of een vloot op zee.
De enorme atlas voor de Grote Keurvorst van Brandenburg lag toevallig open op Italië.
Laat ‘de hak van Italië’ nou net het gebied zijn waar wij naar toe gaan op vakantie.
De atlas van de Grote Keurvorst van Brandenburg is één van de allergrootste boeken ter wereld.
De gigant weegt 125 kilo en meet geopend 170 bij 220 centimeter.
Dit onhandelbare boek werd niet gemaakt om in te bladeren, maar als imponerend pronkstuk.
De atlas bevat 37 grote, gekleurde, wandkaarten, ingebonden in een zware omslag.Johan Maurits van Nassau-Siegen bestelde het boek rond 1663 voor zijn vriend, Friedrich Wilhelm, de keurvorst van Brandenburg.
Alleen het meest uitzonderlijke geschenk was goed genoeg en deze reuzenatlas voldeed bij uitstek.
Het boek is één van drie reuzenatlassen die in Amsterdam werden gemaakt, vermoedelijk door Joan Blaeu, voor bijzondere opdrachtgevers.
Hun formaat was zo uitzonderlijk dat pas in 2012 voor het eerst twee grotere reuzenboeken gemaakt werden.
Dit is nog eens een echt ‘randfiguur’. Joan Blaeu (?), De atlas van de Grote Keurvorst van Brandenburg.
Petronella Oortman was één van de rijkste vrouwen van Amsterdam.
Zij liet een groot pronkpoppenhuis bouwen en richtte het levensecht in.
Behalve prachtig meubilair, gebruiksvoorwerpen en schilderijen, horen ook deze drie atlassen tot de inboedel.
Ze zijn gemaakt uit stukjes van echte gedrukte kaarten.
In 1607 gaf Jodocus Hondius een van de eerste atlassen uit op klein formaat uit.
De reden hiervoor geeft hij in zijn voorwoord: de atlas is voor mensen die geïnteresseerd zijn in geografie,
maar een groot exemplaar te duur of onpraktisch vinden.
Hondius vond duidelijk een gat in de markt, zijn atlas werd een commercieel succes.
François Halma: Atlas der Nederlanden. Rond 1816: Agri Batavorum.
Een van de gangen die uitkomen op de Burgerzaal en die dienden als tentoonstellingsruimte (met projectie).
De Mozeszaal. Jacob de Wit schilderde in 1737 dit enorme doek waarvan je nu maar een klein maar centraal deel ziet.
Een soort van grisaille in diezelfde Mozeszaal.
Ik zal niet zeggen dat ik dit allemaal mooi vind maar indruk maakt het wel.
Hét balkon en hét monument op de Dam.
Dit decoratieve element op de muur zag je eerder terug in de plafondschildering.
De roedenbundels met een bijl of fasces (in Latijn). Dit is een oud Romeins symbool van het gezag van de hogere magistraten. Het symbool bestaat uit een bundel houten roeden (berkentakken) die een bijl insluiten, bijeengehouden door roodleren riemen. Fasces werden door ambtenaren (lictores) voor de magistraten uit gedragen en betekenen de “macht om te straffen”. De bijl symboliseerde de “macht over leven en dood” en de riemen de “macht om te arresteren”.
Tekst gevonden in een beschrijving van het thema van Open Monumentendag 2016.
Een tapijt.
Een stoel.
Klein deel van een van de kaarten in de vloer van de Burgerzaal met een geel klein stukje van de projectie die op de kaarten plaatsvond.
De drie oorspronkelijke kaarten werden ontworpen door de beroemde Joan Blaue.
Hij was de meest succesvolle cartograaf van Amsterdam en lid van het stadsbestuur.
Als voorbeeld voor de twee galfronden van de wereld gebruikte hij vermoedelijk zijn eigen prestigieuze wandkaart uit 1648.
Het was de grootste gedrukte kaart tot dan toe en bevatte recente cartografische informatie.
Het meest opvallend is de noordwestkust van Australie (Nova Hollandia) en Tasmanië, in 1643 in kaart gebracht door Abel Tasman.
Pieter Goos, De Zee-atlas ofte Water-wereld, 1669.
Waterwereld
Nuttig voor ‘heren en kooplieden’ en ‘schippers en stuurlieden’, zo adverteert Pieter Goos zijn Zee-atlas met 41 uirtvouwvare kaarten.
De prachtige kleuring suggereert dat dit exemplaar voor de eerste, rijkere groep bestemd was.
Goos specialiseerde zich in maritieme cartografie.
Zijn uitgeverij stond aan de Texelse kaai, aan het havenfront (de huidige Prins Hendrikkade).
Jan Huygen van Linschoten, Cornelis Claes: Itinerario Voyage ofte schipvaert van Ian Huygen van Linschoten naer Oost ofte Portugaels Indiën, 1596.
Reis naar Indië
De rijke Indische archipel was aanvankelijk een handelsgebied van de Portugezen en alleen zij wisten precies hoe je er heen moest varen.
Rond 1580 bemachtigde Jan van Linschoten geheime informatie over stromingen, dieptes, eilanden en zandbanken, die nodig was om veilig aan te komen.
Met zijn reisbeschrijving voeren Hollandse kooplieden ook naar de Oost en werd de archipel een wingewest van de VOC.
West-Indische paskaert.
West-Indische paskaert waer in de graden der breedde over wederzijden vande middellijn wassende so vergrooten dat die geproportioneert sijn tegen hunne nevenstaende graden der lengde :, vertonende (behalven Europaes zuydelijckste) alle de zeekusten van Africa en America, begrepen in ’t Octroy bij de H.M.H. Staten Generael der vereenichde Nederl. verleent aende Generale West Indische Compagnie : mitsgaders die van Peru en Chili inde groote Zuyd-Zee
Het aanzicht van Nieuw Amsterdam of Manhattan.
Of je nog een globe wilt kopen? Solomon of Dirck de Bray, Interieur van een winkel. Rond 1650 – 1675. De winkel staat vol met boeken en er hangen schilderijen. Maar achterin. Boven op de planken staan globes. Allemaal te koop.
Detail van de muurdecoratie van de vorige foto. Een globe met sterrenbeelden (?).
En een detail van de kroonluchter.
De dood, onderdeel van de beeldengroep van Vrouwe Justitia in de Burgerzaal.
Vrouwe Justitia.
De Stedenmaagd, het symbool voor Amsterdam.
Nog meer luchtavonturen
De meeste activiteit zie ik in de ochtend. Deze foto’s zijn van tussen 08:00 en 09:00 uur (zoals je op de foto kunt zien).
Van de vos Reynaerde (voorbereiding materiaal)
In het boek staat dat ik voor het binden materiaal moet gebruiken
van 3 mm dik. Deze leverancier heeft henneptouw.
Dus dat heb ik besteld.
Het is door de leverancier op 13 augustus verstuurd.
Op 18 september kon ik het ophalen bij een afhaalpunt van PostNL.
J. Hewit & Sons is de leverancier. Het pakket kon niet in de brievenbus en was heel goed ingepakt.
Daar is het dan: een metalen vouwbeen (in leren etui) en het henneptouw van 3 mm doorsnee. je kunt het ook in Nederland kopen maar dit bedrijf is gespecialiseerd in leer en andere materialen voor het boekbinden.
Van den vos Reynaerde (voorbereiding)
Omdat ik Van den vos Reynaerde wil gaan inbinden met een
Middeleeuwse bindwijze, en ik de technieken daarvoor voor de eerste maal
ga toepassen, hik ik een beetje tegen het volgende project.
Eerlijk is eerlijk, er zijn ook een paar praktische problemen:
– gereedschap: ik beschik niet over al het benodigde gereedschap
en dat kopen duurt even;
– materialen: ik heb niet al die materialen in voorraad. Het zoeken,
kopen en geleverd krijgen kost tijd;
– de technieken; sommige van de technieken die ik moet gaan toepassen
zijn niet eenvoudig en daarvoor wil ik me voorbereiden.
Omdat het boek dat ik wil gaan maken ook boekbeslag bevat wat je met de hand moet gaan maken, vond ik dit boekbeslag in de vorm van een klampslot uit het Doe-het-zelf pakket van Atelier Libri wel een goed idee. Ter voorbereiding.
Het boek dat ik ga maken staat beschreven in ‘Westerse boekbindtechnieken
van de Middeleeuwen tot heden’ dat geschreven is door Peter Goddijn.
Je ziet dat ik hier niet het hele boekbeslag zelf moet gaan maken. De muiter (dat deel van het slot dat vast aan de voorplat zit en waaraan het ‘dwarsbalkje’ zit waaraan straks de sluithaak houvast gaat vinden on het boek te sluiten. Op de foto het rechtse messing voorwerp onder de plastic zak met staalwol.) en de sluithaak zijn al voorgevormd. Ik moet wel zelf twee kleine borgplaatjes zelf gaan knippen.
Waar ik niet bij stilgestaan had (dom) was dat ik wel een boek nodig heb
met een bepaalde dikte.
Daarom heb ik besloten een blanco dummy te maken voor ik aan de ‘echte’ dummy
(The Art of bookbinding van Joseph Zaehnsdorf) ga beginnen en voor
dat ik aan ‘Van de vos Reynaerde’ ga beginnen.
Het boek moet eigenlijk ten minste 5 centimeter dik zijn.
Dat kost een berg papier.
Daarom ook ga ik ook bij de kleine, blanco dummy, houten platten gebruiken
van 1 centimeter dik (1 cm voor en 1 cm achter).
Het papier is nu deels op maat gesneden maar ik ben er nog niet.
Waarschijnlijk heb ik nog wel een paar katernen nodig.
Herfstzon in het Valkenberg in Breda
Best een mooie dag, vandaag!
De hemel vanochtend
Ook vanochtend was iemand nog vlieguren aan het maken boven Breda. Hier gezien boven het blokhuis van het Kasteel van Breda (de KMA), aan het Kasteelplein.
De hemel gisterochtend
Als ik geloofde in complottheorieën dan zou ik zeggen
dat de Russen, Iraniërs, Amerikanen, Duitsers, FBI,
CIA, Saoedisch, Belgen, Fransen, Duitsers, Engelsen*
verkenningsvluchten aan het uitvoeren zijn boven Nederland.
Maar ik denk dat er een vliegenier van Gilze-Rijen nog wat vlieguren
moest maken voor zijn diploma en dat z/hij dat
gisteren boven Midden-Brabant heeft gedaan.
Daarbij maakte het vliegtuig geometrische figuren in de lucht.
*Doorhalen wat niet van toepassing is.
Boek in blik
Deze week heb ik weer wat stappen gemaakt met mijn ‘Boek in blik’-project.
Ik wil niet te veel voortgang maken want het boek is nog bijna helemaal leeg.
Een paar pagina’s zijn gevuld maar er is nog heel war werk te doen
aan de inhoud.
Ik heb gedacht dat het boek, in het blik gebonden gaat worden.
Die binding moet wel zichtbaar blijven.
Ik ben begonnen met het boekblok te voorzien van een leren rug.
Het leer is afkomstig uit een oude tas.
Van dat leer heb ik al eens een boekband gemaakt.
Van een ander stuk van de tas, een hoek van de bodem,
sterker, met een ander oppervlak, en van een lichtere kleur, heb ik een strook
leer gemaakt die aan de buitenkant van het blik gaat komen.
De binding moet dan vast komen aan de leren rug, vervolgens vanuit de
binnenkant van het blik door de gaten in het blik, aan de leren strook aan
de buitenkant worden vastgemaakt.
Vastmaken kan nog niet want als ik dat doe dan kan ik geen pagina’s
meer bedrukken of moeilijker dingen in het boekblok plakken.
Hier zie je de leren rug van het boekblok terwijl het boekblok in het blik ligt.
Hier zie je de strook dubbelgevouwen leer, dat aan de buitenkant zal worden bevestigd. Nu het bindmechanisme nog uitdenken. Je ziet ook goed de gaten in het blik aan de linkerkant. De gaten rechts zie je niet, maar die zijn er wel.
Volledig verrast
Deze cactus gaf al een paar bloemen dit jaar. De vorige werd het slachtoffer van een harde regenbui. De bloem herstelde daar niet meer van. Maar tijdens onze korte vakantie hadden we hem maar binnen gezet. Thuisgekomen stond hij weer in bloei. We waren volkomen verrast!
Overigens is dit een Parodia Magnifica.
Kleine klusjes na de vakantie
Terug gekomen van een korte vakantie had ik een paar ‘klusjes’
meegebracht. Die klusjes zie je hier:
Leren veters, een blauw glas uit een bril gevonden (?), stukken papier waar een souvenir uit Puglia in was verpakt, een tasje uit Puglia en een kapotte zonneklep.
Het papier (2 vellen, groter van A4, 1 beschadigd bij het uitpakken) met de spreuk: Puglia… da sempre calore e tradizione. Ik spreek geen Italiaans maar ik denk dat dit zoiets betekend als: “Puglia…met altijd warmte en traditie”.
Dit is het tasje dat ik open gesneden heb. Ook dit is groter van een A4. Het is van een biologisch afbreekbaar materiaal dat tot compost vergaat. Zowel het papier als get tasje wil ik op een of andere manier verwerken in te maken boek(jes).
Voor de veters zoek ik nog een toepassing.
De zonneklep van mijn bril heb ik gerepareerd.
Trouwens de afbeeldingen op het papier en het tasje zijn Trulli
(enkelvoud is trollo).
Wat ik met het blauwe plastic rondje moet, weet ik nog niet.
Argusvlinder 