Vandaag ontving ik mijn tweede vaccinatie!
Dit is mijn vaccinatiekaart (een beetje anoniem gemaakt).
Deze keer was mijn huisarts wel genegen (Moeilijk woord? Lees dan in plaats van dat woord: ‘bereid’ of ‘in staat’) om mijn vaccinatieboekje (het gele boekje) in te vullen en van een stempel te voorzien. Baat het niet dan schaadt het niet in het verre buitenland (waar we voorlopig nog niet naar toe gaan).
Het was AstraZeneca, inderdaad.
Mijn moeder vroeg me of ik haar niet kon helpen een
keukenrolhouder te maken.
Dat is een uitdaging die ik graag aanneem.
Er waren al wat basiselementen aanwezig: een grondplaatje en een korte metalen buis. Dit is het plaatje. Volgens mij had het onder een pop gezeten. Hier ben ik al precies in het midden een nieuw gat aan het boren. Het lijkt hout maar het is een of ander geperst materiaal.
Helaas is de diameter van de boor net te klein voor het metalen buisje (wit) maar heb ik nog wel een stuk rondhout liggen dat precies in het gat past. Natuurlijk heb ik mijn moeder gewezen op de mogelijkheden zo’n houder te kopen in de winkel. Zo’n uitvoering met zo’n klem die het papier stopt spontaan af te rollen. Maar ze wil me eerst een kans geven.
De bodemplaat heb ik geschuurd en een eerste likje verf gegeven. Dan wil ik volgende keer het overbodige gat vullen, het rondhout op lengte maken en plaatsen. Dan nog eens schuren en in de lak zetten.
Albert York, Still life green apples, oil on canvas.
Eileen Agar, Dance of peace, 1945. Collage and gouache on paper.
Frederick Childe Hassam, Church procession Spanish steps, 1883.
Kazunori Hamana, Untitled, 2021, ceramic. Hierbij moest ik meteen denken aan de vaas zonder bodem die hier pas nog te zien was van Yeung Yuk-Kan. De tegenstelling kon niet groter zijn want hier geeft de bodem zelfs een functie gekregen.
Wayne Thiebaud, Candy apples, 1987.
Het vaderdagcadeau in volle verpakking.
Iedereen mag raden wat het is en mag raden wat het voorstelt. Dit is de helft van het cadeau. Het papier dat je ziet is van de zaterdageditie van BN/De Stem.
Een soort van primitieve spuitcabine opgezet en dan kan de metallic lak zijn werk doen.
De eerste helft is gereed. Weet je al wat het is ? Hint: het heeft niets met het EK te maken.
De twee kaarten na een paar dagen uit de boekenpers gehaald. Mooi vlak en goed gedroogd.
Mijn lino verder gesneden. Even afwachten of dit gaat werken. Nog voldoende ruimte om na een eerste drukgang nog een tweede en derde aangepaste te gaan maken.
Aan het begin van de boekenweek vertelde iemand op Twitter
dat er zo iets bestaat als ‘Murty Classical Library of India’,
de Murty bibliotheek met klassiek Indiase werken.
Daar had ik nog nooit van gehoord maar wilde in het kader
van de boekenweek toch nog een boek kopen.
Wat is het doel van deze bibliotheek:
De grote literaire werken van India van de laatste 2000 jaar
beschikbaar maken.
Men wil de werken uitbrengen in een modern Engelse vertaling.
De teksten zijn origineel geschreven in een van de talen
van India zoals bijvoorbeeld Bangla, Hindi, Kannada, Marathi,
Pali, Panjabi, Persian, Sanskrit, Sindhi, Tamil, Telugu, en Urdu.
De vertaalde Engelse tekst zal worden afgedrukt naast de originele tekst.
De teksten worden begeleid door een introductie, toelichtend commentaar en
eventueel aanvullende noten.
De boeken zijn een uitgave van Harvard University Press.
Dr. Rohan Narayana Murty is de oprichter en naamgever van de serie.
Uit de vele beschikbare titels (29 en vier in voorbereiding) heb ik er een gekozen.
Zonder kennis van schrijver, de taal of het belang van de tekst.
De naam van de schrijver kwam me bekend voor van een andere bron.
Het boek dat ik koos is:
Selected Ghazals and Other Poems
Geschreven door Mir Taqi Mir en vertaald door Shamsur Rahman Faruqi.
Mir Muhammad Taqi Mir is widely regarded as the most accomplished poet in the Urdu language.
Selected Ghazals and Other Poems offers a comprehensive collection of ghazals and masnavis.
The Urdu text, presented here in the Nastaliq script, accompanies new translations of Mir’s poems, some appearing in English for the first time.
Dus ik bestelde bij Harvard University Press maar die gaven aan dat de distributie en betaling in Europa wordt verzorgd door een bedrijf in Engeland:
John Wiley & Sons Ltd
Voor een snelle bezorging betaal je dan bijna 20 Euro extra.
Daar begint mijn avontuur met de pakketbezorger DPD.
Ik bestelde het boek eerst bij Harvard University Press (29/05). Die gaven aan dat ik benaderd zou worden door John Wiley & Sons Ltd. Nadat ik met hen contact had ontving ik een betaalverzoek (01/06). Die heb ik meteen betaald. Op 03/06 ontving ik van hen de betaalbevestiging. Op 04/06 werd het pakket in Hampshire ontvangen door DPD. Zie hierboven.
Op 05/06 weet men bij DPD in Oirschot dat het pakket er aan zit te komen. Een dag later stuurt men het terug of is dit een kwestie van onduidelijke tekst? Tussendoor moet ik BTW betalen. Iets meer dan 2 euro plus meer dan 7 euro ‘administratiekosten’.
Het is definitief terug naar Engeland. Het is nu onderweg naar Oldbury?
Volgens het laatste nieuws krijg ik geen nieuws meer.
De postcode die ik moet opgeven bij DPD komt niet meer overeen
met de postcode op het pakket (volgens DPD).
Ferdinand Hodler, Portrait of Clara Pasche-Battié, 1914, oil on canvas.
Vandaag weer eens een Kunstvaria.
Een serie kunstwerken die ik onlangs zag op Internet
en die ik interessant of mooi vond.
Yinka Shonibare, Hybrid mask (Banda), 2020 – 2021. Hand painted wooden mask.
Ashley Bryan, Sea calm (From Sail Away), 2015.
Jan Davidsz. de Heem, A banquet still life. Signed ‘jd de heem’.
Louise Bourgeois, Spider IV, 1996, steel. Wall piece.
Rectificatie:
De voormalige eigenaar, die niet met naam genoemd wil worden
op deze blog, die de blouse, die ik nu bij mijn project Tijd gebruik,
heeft gedoneerd, wil niet dat ik de blouse
een oude blouse noem.
Daarom dus deze rectificatie. Ik gebruik een zo goed als nieuwe blouse
voor mijn project Tijd. De blouse wordt op meerdere,
decoratieve manieren, ingezet.
Hopende hiermee eventuele verwarring te hebben voorkomen,
verblijf ik, de Argusvlinder.
Het restant van de zo goed als nieuwe blouse zet ik in voor nog twee kaarten. Daarvoor strijk ik eerst vlieseline tegen de binnenkant. Het gaat hier om een andere soort vlieseline dan die ik de afgelopen dagen gebruikte. Gewoon om het verschil te ervaren.
De volgende twee kaarten worden bewust schuin op het patroon van de zo goed als nieuwe blouse gezet. Trouwens geen goed idee: vlieseline strijken in een voormalige gevangenis (FutureDome) zonder airco bij de temperaturen van vandaag.
De vorige keer was ik aan het schetsen voor een nieuwe linosnede voor het project tijd. De raderen spreken voor zich zelf. Er zitter er ook meerdere in de wekker die als basis voor het project dient. De pijlen staan niet ver van de wijzers en stralen ook een dynamiek uit die bij tijd hoort.
Ben vanmiddag begonnen met het snijden van de lino.
Een tijdje terug (allemaal op deze blog te zien) heb ik een aantal zaadjes munt in een bakje kweekaarde gezet. Sindsdien volg ik dit groei- en bloei-avontuur. Maar ik heb geen idee hoe zich dit gaat ontwikkelen. Met dit beeld was ik niet echt blij. Ik had niet het beeld van een muntplant als een soort van hangplant. Gaf ik het te weinig water? Heeft de plant hulp nodig om de weg naar boven te vinden?
Eerst eens de plant met bakje en al in het water gezet. Dan kan niemand zeggen dat de plant te weinig water krijgt. Hij hoort vochtig te blijven stond op het kaartje.
Deze satéprikkers, het naaigaren en het plakband gaan voor fysieke ondersteuning zorgen.
Zo ziet dat er dan uit. Eens kijken waar dat toe leidt.
Dagelijks probeer ik een foto te maken. Deze foto is van gisteren.
Deze is ook van gisteren. Het lijkt toch weer al wat voller te zijn dan zondag.
Misschien ben ik te ongeduldig. Komend weekend maar weer eens een vergelijking maken.
Als ‘Vriend van het Rijksmuseum’ kreeg ik een katoenen tas toegestuurd met natuurlijk een herinnering om toch maar vooral weer naar het museum te gaan. Dat ga ik ook wel doen maar het is voor mij nog te vroeg. We moeten nog een beetje verder zijn met de bestrijding van corona. Maar zo’n tas. Dit model heb ik nog nooit handig gevonden. Ik ga hem toch niet gebruiken. Dus wat dan? Nou het is best mooie katoen dus heb ik hem gisteren uit elkaar getornd. Nu nog een boek (of een paar boeken) vinden dat zich hier in wil laten inbinden.
De katoen kwam ook nog uit India dus dan heb je bij mij een streepje voor.
Een bestaande doos wil ik omvormen tot een soort van
mijn doos van Pandora.
Er is niet echt een uitgewerkt idee dus ik ‘rommel’
maar een beetje aan.
Er zijn nog twee kleinere kaarten die ik wil voorzien van een achterzijde van textiel. De oude blouse komt goed van pas. Die ga ik ook nog gebruiken voor de deksel van de doos. Als bekledingsmateriaal. Je ziet hier dat ik de textiel eerst voorzien heb van vlieseline en dan het geheel samenvoeg tot een kaart.
Dit is een beetje trucage. Op deze afbeelding zie je beide kaarten en beide achterkanten.
Nu met tekst.
Maar ik wil nog meer afbeeldingen maken. Iets met tandraderen en pijlen.
Zo’n eerste schets kan ik dan gemakkelijk uitsnijden om een idee te krijgen hoe het gaat werken als lino-afdruk.
Nog een schets. Dat is al beter.
Mochten mensen zich afvragen waar mijn versie van Liefdesbrieven van Multatuli is gebleven, het boek ligt op mijn ‘Te lezen’ stapel.
Hier heb ik net vlieseline gestreken tegen een stuk textiel. Vlieseline komt in verschillende zwaartes. Daar heb ik nu niet zo op gelet. Wat ik wil bereiken is dat ik ‘kaarten’ maak met als onderdeel van de decoratie het textiel. Zoals in dit geval gaat de achterkant van een voorstelling bestaan uit textiel. Daarbij gebruik ik een deel van een boordje.
Dan lijm ik de afbeelding daarop en dat gaat dan een tijd in de boekenpers om te drogen. Daarna snij ik de kaart uit het textiel. Die kaart heeft voor de stevigheid dan drie lagen: 1 laag textiel, dan de vlieseline en dan het papier met de afdruk van een linostempel.
Maar ik kan natuurlijk ook op andere manieren een kaart maken. Enige restrictie voor de kaarten is dat ze straks in de doos passen.
Gezien in Stedelijk Museum Breda.
Cherubijn van het Kasteel van Breda. Ooit aan de gevel aangebracht in opdracht van Hendrik III Van Nassau-Breda.
Gisteravond was het zo ver: de eerste voorstelling sinds
een heel lange tijd.
De plaats was opvallend: een van de tuinen in het
Kapucijnenklooster aan de Schorsmolenstraat in Breda.
Het voormalige klooster met zijn eigen kerk aan de Schorsmolenstraat. Het klooster heeft een heel grote tuin met een deel voor groenten maar bijvoorbeeld ook een Mariagrot. Maar in die tuin werd de voorstelling niet gegeven.
Het klooster heeft ook een tuin binnen de muren van het klooster en de kerk. Daar waren de graven van de kapucijnen die voor de verkoop van het klooster geruimd zijn. De stoffelijke resten zijn overgebracht naar de centrale begraafplaats voor de kapucijnen in Nederland. Nu is het een rustige tuin met begroeiing langs de wanden en een grasveld in het midden. Ideaal voor een solovoorstelling.
Stel je voor: moeilijke tijden, er gaat een ziekte de ronde die maar moeizaam onder controle lijkt te komen. Eigenlijk is onduidelijk hoe je tegen de ziekte kunt beschermen. Daar heb je in quarantaine een tot nu toe succesvol schrijver.
Die schrijver/zakenman heeft een probleem.
Hij heeft last van een writer’s block.
Dus zoekt de schrijver hulp bij de mensen in zijn omgeving,
bij ons zijn publiek.
De voorstelling kan beginnen. Oh ja, zijn naam is William Shakespeare en de ziekte is de pest.
De acteur is Wim Bouwens. Shakespeare probeert aan de hand van thema’s die hij eerder gebruikte te komen tot een nieuwe voorstelling. ‘Bewerking’ is het toverwoord. Dat is dé manier om tot een nieuw kassucces te komen. Zo rijgt Shakespeare gesprekken en in het Nederlands vertaalde citaten van ‘eerdere’ werken aan elkaar. Dat steeds in een wijzigende manier van voordragen. Daarbij is een deel waarbij als je je ogen zou sluiten je zou zweren dat je naar Kees van Kooten zit te luisteren. Maar precies op tijd houdt Wim Bouwens zich in.
De voorstelling zit er op. Wij hebben ons vermaakt en hopelijk hebben we Shakespeare de moed gegeven door te werken aan zijn nieuwe werk.
De kloosteromgang.
Onderweg naar huis maak ik nog wat foto’s. De zon staat al laag en is een beetje oranje van kleur. Ik kom niet vaak in de buurt van het Woonzorgcentrum St Elizabeth.
Een laatste blik op het klooster waar de rust snel zal terugkeren, vermoed ik.
Twee schrijvers, gestorven in de twintigste eeuw, leiden ons als gidsen door de verborgen kanten van de stad en voegen nog meer patina toe aan de mythe van Alexandrië.
Konstantinos Kavafis was een obscure ambtenaar van Griekse herkomst, die zonder ooit promotie te maken werkte voor het Britse bestuur in Egypte, bij de afdeling Irrigatie van het ministerie van Openbare Werken. ’s Nachts dompelde hij zich onder in een wereld van geneugten, kosmopolitische contacten en een internationaal kroegleven.
Hij kende als zijn broekzak de wijk met bordelen, het enige toevluchtsoord voor zijn homoseksualiteit – ‘verboden en door iedereen diep veracht’, zoals hij schreef. Kavafis was een hartstochtelijk lezer van de klassieken en schreef zo goed als in het geheim.
…..
De personages uit The Alexandria Quartet: Justine, Darley en met name Balthazar, die zegt hem nog te hebben gekend, herinneren voortdurend aan Kavafis, ‘de oude stadsdichter’. Op hun beurt versterken de vier romans van Lawrence Durrell, een van die Engelsen die verstrikt werden door het puritanisme en het klimaat van hun land, de erotische en literaire weerklank van de Alexandrijnse mythe.
…..
Niemand heeft nauwgezetter de kleuren en fysieke sensaties beschreven die Alexandrië wekte. De drukkende stilte en de hoge hemel in de zomer, de pieren, de gele oever.
Irene Vallejo, Papyrus, pagina’s 26-27.
Gelezen: Koezmin, Alexandrijnse gezangen uitgebracht door de Statenhofpers uit Den Haag.
Ik koop en lees de Helmut Salden-serie vanwege de uitvoering
van de boekjes. Op de omslag wordt het legendarische lettertype
gebruikt dat door Salden is ontworpen.
Deze rijmloze gedichten bouwen voort op de mythe van de
bibliotheek van Alexandrië, de plaats waar men probeerde alle boeken
van de hele (bekende) wereld bij elkaar te brengen en de vernietiging
van die bibliotheek en zijn schat aan klassieke manuscripten.
Op die stad en zijn imago is een traditie ontstaan die door
Irene Vallejo wordt beschreven in het boek Papyrus dat ik op dit
moment ook lees.
De Alexandrijnse gezangen klinken vooral neerslachtig
(om het zacht uit te drukken).
Ik kijk uit naar de keuze voor het volgende deel.
Het is al weer even geleden.
De plant blijft zich ontwikkelen.
We hebben ook groeizaam weer, warm, veel zon en dan
maar water geven.
Alles voor een glas muntthee.
Zou ik ze te weinig water geven?
Een andere tentoonstelling die ik afgelopen zaterdag
zag in het Stedelijk Museum Breda is die van Danielle Lemaire.
Ik zag eerder werk van haar en heb ooit eens op
het punt gestaan werk van haar te kopen.
Iets in de sfeer spreekt me aan. Wat dat precies is weet ik niet.
Bij de tentoonstelling ‘You know I am not There’ in
het Stedelijk Museum Breda draait het allemaal om
Nick Drake.
Eerlijk gezegd springt mijn hart daar niet van op.
Beetje vage artiest met dito muziek die je nauwelijks
lelijk of mooi kunt vinden. Vind ik in ieder geval.
Danielle Lemaire is wel van Nick Drake onder de indruk en
vandaar een verzameling van haar werk naar aanleiding
van Drake en folders van fan meetings, foto’s enz.
De titel van de tentoonstelling is een zin in het
nummer ‘Know’ van Nick Drake.
Dit is de tekst:
Know
Know
Know
Know
Know
Know
Know
Know
Know that I love you
Know I don’t care
Know that I see you
Know I’m not there
Know
Know
Know
KnowWriter: Nick Drake
Gelukkig kan kunst intrigeren ook al deel je niet
de opvatting van de maker, zelfs al begrijp je
niet waar het om gaat.
Danielle Lemaire, Dreaming black, saving grace, 2019. Conté, potlood, acrylverf op papier. Het werk van Danielle Lemaire is heel herkenbaar. Het heeft iets surrealistisch. Je herkent de voorwerpen maar de ordening, de gelaagdheid roept een soort van vervreemding op. Florale motieven zie je in het werk met grote regelmaat.
Ik ben wel benieuwd wat ‘Conté’ is.
Dat moet ik nog uitzoeken.
Danielle Lemaire, De geschiedenis is mijn gezelschap, 2020.
Danielle Lemaire, The light and its visitors, 2019. Pastelkrijt en acrylverf op papier.
