Dit leuke boekje heb ik net uit: geschreven door Garrelt Verhoeven.
‘De vreemde zaak van het quasi-onvindbare Elzeviertje – Een
bibliografische cold case’.
Een soort van detective die zich afspeelt in de wereld
van boekverzamelaars. Heel erge verzamelaars: bibliofielen.
Gelukkig voel ik me door die term ‘bibliofiel’ niet
aangesproken maar een inkijkje in hun wereld is vermakelijk en
interessant.

De Elzeviers waren een legendarisch uitgeversfirma. Ze waren
vooral bekend om hun zeer mooie drukwerk.
Een van hun zeer zeldzame uitgaves is een boek van
Thomas A Kempis: ‘Over de navolging van Christus’, in het
Latijn iets als ‘Imitatione Christi’.

Voor een bibliofiel is deze beschrijving veel te oppervlakkig.
Dan wil je weten in welk jaar het boek gedrukt is, hoe de
boekbinder het papier moest vouwen om de gedrukte tekst
op een goede manier leesbaar te maken, of het exemplaar dat
je in je handen hebt wel compleet is. Kortom wat de
‘vingerafdruk’ van het boek is.
Dit opstellen van de ‘vingerafdruk’ heet bibliogafie.
Welkom in de wereld van Garrelt Verhoeven.

Garrelt Verhoeven, De vreemde zaak van het quasi-onvindbare Elzeviertje – Een bibliografische cold case.

Wikipedia:

Thomas a Kempis (eigenlijk Thomas van Kempen of Thomas Hemerken of Haemerken, letterlijk “hamertje”; Kempen in Keur-Keulen, ca. 1380 – Zwolle, 25 juli 1471) was een middeleeuws augustijner kanunnik, kopiist, schrijver en mysticus. Hij was lid van de spirituele beweging van de Moderne Devotie en een volgeling van Geert Grote en Florens Radewijns, de stichters van de congregatie der Broeders des Gemenen Levens.
…
Zijn bekendste en nog altijd beroemde werk is Over de navolging van Christus (De imitatione Christi), de verzamelnaam voor vier traktaten, waarvan het oudste dateert uit 1424.

Het werk van Thomas a Kempis was in de Middeleeuwen populair.
Er zijn veel edities van, in allerlei formaten en in vele talen.
Ook Elzevier drukte in Nederland (vestigingen in Leiden, Amsterdam,
Den haag en Utrecht) verchillende versies.

De cold case betreft zetwerk uit de tweede helft van de 17e eeuw.
Veel later wordt daar één exemplaar van (her)ontdekt door Charles Motteley.
Die schrijft over zijn exemplaar en het is dat exemplaar dat
onderwerp is van de cold case.

Via Parijs (hierboven: La Bibliotheque Du Louvre en de mahoniehouten vitrinekasten met daarin La Collection Bibliographique Motteley), Brussel, Stockholm en nog een aantal andere plaatsen komen we in Deventer. Met iedere stad komen nieuwe feiten, neuwe visues en nieuwe reconstructies boven water.

Dhr Georg Hartong speelt een sleutelrol in de cold case die uiteindelijk wordt opgelost. Voor wie het fijne wil weten kan maar beter het boekje lezen en er van genieten. Ik heb er intussen ook nog veel mee geleerd.