Einde van de Sofiastraat in Breda

Het einde van de Sofiastraat in Breda gaat veranderen.
Het laatste stuk van deze straat wordt bij het
Valkenberg getrokken. Het gaat park worden.

 photo SofiastraatBreda.jpg

Dit is het deel van de stad dat gaat veranderen.


Althans dat las ik een paar weken geleden.
nog voor mijn vakantie dus nog even foto’s gemaakt
van de toenmalige situatie.

 photo DSC_6719Valkenberg.jpg

Het Valkenberg.


 photo DSC_6720.jpg

 photo DSC_6721.jpg

 photo DSC_6722.jpg

Zou dat allemaal in aanloop naar het nieuwe station worden?


 photo DSC_6723.jpg

Kan ik deze foto binnenkort vanaf een grasveld of bloemenperk maken?


 photo DSC_6724.jpg

 photo DSC_6725.jpg

 photo DSC_6726.jpg

 photo DSC_6728.jpg

 photo SofiastraatBredaVeranderingsgebied.jpg

Hier is aangegeven welk einde van de Sofiastraat gaat veranderen.


 photo DSC_6729.jpg

 photo DSC_6730.jpg

Voorlopig is de straat nog in gebruik door bussen en lopen de ganzen nog rustig in het park.


Sultans of Deccan India / De Sultans van de Deccan in India

The Metropolitan Museum Of Art in New York
heeft een grote tentoonstelling op dit moment over India.
Meer precies over de Deccan.

Wikipedia:
De naam “Dekan” of “Deccan” komt van het Sanskriet woord “dakshina”, wat “het zuiden” betekent.

Het Hoogland van Dekan of Deccan is grofweg het midden en zuiden
van India. Lange tijd hebben de lokale sultans daar de macht gehad.
Hun kunst en cultuur werd beinvloed door Perzie en in de
tentoonstelling in New York wordt daar uitgebreid aandacht aan besteed.
Als je in de gelegenheid bent: GAAN!.

Onlangs kocht ik In de US de prachtige catalogus van de
tentoonstelling. Een indrukwekkend boek.

 photo DSC_7312SultansOfDeccanIndia1500-1700OpulenceAndFantasy.jpg

Sultans of Deccan India, 1500 – 1700: Opulence and fantasy. Vaste gasten van mijn weblog staan niet verbaasd over de keuze van dit boek. De laatste twee vakanties in India waren in dit gebied.


 photo DSC_7313SultansOfDeccanIndia.jpg

 photo DSC_7314GolGumbaz.jpg

Zo is hier de Gol Gumbaz te zien.

 photo DSC_0166GolGumbaz.jpg

Dit is mijn foto uit 2012 van dit grafmonument.


 photo DSC_7316 01.jpg

Een van de deuren van de Bibi-Ka-Maqbara in Aurangabad.

 photo DSC_7316 02.jpg

Detail.

 photo DSC_0405BibiKaMaqbara.jpg

En dit is mijn foto uit 2012 van misschien wel dezelfde deur.


Naar aanleiding van deze tentoonstelling
las ik vorige week een blog over gemarmerd papier en het gebruik
ervan in de Indiase miniaturen.
De voorbeelden die werden gegeven had ik nog nooit gezien.

Eerst de tekst:

http://www.metmuseum.org/about-the-museum/museum-departments/curatorial-departments/islamic-art/ruminations/2015/marbled-paper

Marbleized paper, known as ebru, which translates to “the art of clouds” (“cloud” is ebr in Turkish and abri in Persian), has a long tradition in Turkey and came to be much favored for calligraphic work. The marbling used for the outer borders throughout this album is stunning in its variety of shapes and magnificent display of both organic and inorganic colors and bold rhythms. The patterns are the result of color floated on the marble bath (a viscous solution of carrageenan moss/algae) and then carefully transferred to the surface of the paper. Delicious and intense pink, orange, yellow, blue, and orange hues swirl and flow into and around each other to create blossoming flowers, traditional combed peacocks and getgels (a series of combed parallel lines bisected by another series of combed parallel lines that run in the opposite direction), and sprinkled and speckled stone.

What is it about marbling that has such a universal appeal? Perhaps part of its mystique is related to the indispensable and elemental role that water plays in the process of its formation, and the rhythmic beauty of the fluid dynamics in which the artist both participates and yields to in its random outcome.

Ebru masters enjoyed celebrated stature within the hierarchical framework of artists and craftsmen. For many centuries, artists in Persia, particularly those involved in the production of books, had enjoyed official patronage. This tradition also became established in Turkey and India, where artists and craftspeople set themselves up under the authority of sultans who provided a brilliant court and active encouragement; calligraphers, illuminators, painters, bookbinders, and gilders all contributed to the decoration of books. In the fifteenth and sixteenth centuries, the cities of Herat (Afghanistan) and Shiraz (Persia) exported manuscripts to Turkey and even India, where their painted albums enjoyed great popularity in the seventeenth century.

Whether simple or sophisticated, marbled paper—named as such because of its imitation of the vein sequence found in colored marble—has always been the product of great imagination and skill on the part of the marbler. Marbled papers find their way into many facets of the book arts—from the paper onto which graceful calligraphy will be penned and incorporated into a decorative border or inlay, to endpapers, end leaves, and paste-downs in bound manuscripts.

Handmade marbled papers are made one sheet at a time in the following manner: a bath of gum (usually tragacanth) or algae (carrageenan moss) is prepared, the colors for the pattern are sprinkled and dropped upon this mucilaginous dense surface, and patterns are made by combing or some other means of regularizing the design. The paper is then let down carefully into the marbling bath and the design is transferred.

In the Deccan, a particularly original form of marbling developed: pictures composed of mixed media that incorporated marbling and ink drawing, highly skilled, technical masterpieces utilizing positive and negative stencil methods that left the viewer amazed by their precision and inventiveness. A very rare technique with few examples known to exist today, these artistic curiosities continue to fascinate and bedazzle viewers. Take advantage of the rare opportunity to feast your eyes on a number of marbled images in the gorgeous exhibition

En een aantal voorbeelden van de tentoonstelling met gemarmerd papier
toon ik hier. Ik heb dergelijke werken nog nooit in het echt gezien.

 photo AsceticRidingANagIllustratedAlbumLeafMid-17thCenturyIndiaDeccanBijapur.jpg

Ascetic riding a nag. Illustrated album leaf. Mid 17th century. India, Deccan, Bijapur. Het gemarmerd papier als achtergrond.


 photo DervishSeatedInContemplationFolioOfIllustratedManuscriptMid-17thCenturyIndiaBijapur.jpg

Dervish seated in contemplation. Folio of illustrated manuscript. Mid 17th century. India, Bijapur. Het gemarmerd papier als kleding.


 photo ElephantTramplingAHorseIllustratedAlbumleafMid17thCenturyIndiaDeccanBijapur.jpg

Elephant trampling a horse. Illustrated album leaf. Mid 17th century. India, Deccan, Bijapur.


 photo EmaciatedHorseAndRiderIllustratedSingleWorkCa1625IndiaDeccanBijapur.jpg

Emaciated horse and rider. Illustrated single work. Circa 1625. India, Deccan, Bijapur.


 photo LadyCarryingAPeacockIllustratedAlbumLeafLate17thEarly18thCenturyIndiaDeccanProbablyHyderabad.jpg

Misschien wel het best geslaagde voorbeeld: Lady carrying a peacock. Illustrated album leaf, late 17th – early 18th century. India, Deccan, probably Hyderabad. Zowel de rand van het blad als de kleding van de centrale figuur in hetzelfde gemarmerde papier.


De Amsterdamse Krulletter

Al eerder besprak ik dit boek aan de hand van een artikel in de Volkskrant.
In het boek van Ramiro Espinoza en Rob Becker staan twee schilders
en hun productie centraal:

 photo DSC_7311RamiroEspinozaRobBeckerDeAmsterdamseKrulletter.jpg

Ramiro Espinoza en Rob Becker: De Amsterdamse Krulletter. The Curly Letter of Amsterdam.


Visser was het zesde kind van huisschilder Joannes Augustinus Visser en Susanna Peters. Hij wilde graag naar de kunstacademie, maar de financiele beperkingen van een gezin met zestien kinderen hielden in dat hij op twaalfjarige leeftijd in de zaak van zijn vader moest werken. In 1941 vond hij dat hij daar genoeg had opgestoken en besloot voor zichzelf te beginnen met een schildersbedrijf, gevestigd op de Da Costakade 134. Deze nieuwe zaak was een succes, met in drukke perioden niet minder dan vierentwintig werknemers. Letters schilderen was Vissers grote liefde, maar omdat deze activiteit niet genoeg inkomsten genereerde, deed het bedrijf voornamelijk in huisschilderwerk. De grootste klant was de Amstelbrouwerij, die de raamdecoratie bekostigde van cafes die hun bier verkochten – een indertijd veel voorkomende praktijk. … Het zijn de ramen van deze cafes waar we voor het eerst de knap geschilderde cursieve letters kunnen aantreffen, op foto’s uit de vroege jaren vijftig.

De ‘opvolger’ van Jan Willem (Wim) Joseph Visser (1911 – 1987)
was Leonardus (Leo) Petrus Beukeboom (1943).

Leo Beukeboom omschrijft zichzelf als allergisch voor hierarchische structuren; hij heeft altijd genoten van de vrijheid en onafhankelijkheid van de kleine zelfstandige. Hij heeft nooit assistenten of leerlingen in dienst gehad (met uitzondering van Marly, een jong meisje dat op een boot op de Amstel woonde en hem een paar maanden heeft geholpen). … Beukeboom heeft zichzelf nooit gezien als kunstenaar, maar als een goed ambachtsman die eer met zijn werk inlegde. Zijn werkrelatie met Heineken heeft voortgeduurd tot 1989. Toen is het bedrijf gestopt met het gratis aanbieden van raambeschilderingen aan cafes – een zware slag voor Beukebooms carriere.

 photo DSC_7310RamiroEspinozaRobBeckerDeAmsterdamseKrulletterTheCurlyLetterOfAmsterdam.jpg

Los van de geschiedenis die in het boek wordt vastgelegd
is de analyse van de bronnen van het schrift en het vastleggen
van het schrift in het boek, het belangrijkste onderdeel.

 photo DSC_7317RamiroEspinozaRobBeckerDeAmsterdamseKrulletter.jpg

De Amsterdamse Krulletter is verschenen in een oplage van 1000 stuks. Als onderdeel van het boek heeft Ramiro Espinoza een model opgenomen van het alfabet met hoofdletters (kapitalen), kleine letters (onderkast) en cijfers onder het motto ‘Alcohol is je grootste vijand. Heb je vijanden lief’.


 photo DSC_7317RamiroEspinozaRobBeckerDeAmsterdamseKrulletterAlcoholIsJeGrootsteVijandHebJeVijandenLief.jpg

Detail van het letter- en cijfermodel.


Daarnaast bevat het boek een grote serie foto’s
waarmee de nu nog bestaande raamdecoraties worden gedocumenteerd.
Niet alleen in Amsterdam maar ook in Maastricht en Gent.
De foto’s zijn het werk van Rob Becker.

India 2012 / 2013: Victory Tower

 photo 20121223NickCurtisSkittlesNBeerNF.jpg


Deel 48.

 photo DSC_1044FleurigeKleurenEnVormen.jpg

Het einde van de dag nadert.
Dat wil zeggen van de wandeltocht van die dag.
We keren terug van Mandu Fort naar het hotel.

De laatse foto’s hebben betrekking op de restanten van een merkwaardig
monument: Asharfi Mahal en de Victory Tower.
Anders gezegd er werd eerst een gebouw weggezet, een madrasa, een school.
Daarna werd dit deels afgebroken en vervangen door een monument
van 7 verdiepingen met de naam Overwinningstoren.
Dat gebouw is bij volledig weggevaagd.
Wat overblijft zijn wat merkwaardige restanten.

 photo DSC_1032SevenStoreyedVictoryTowerByMahmudKhilje.jpg

De restanten van de Victory Tower van 7 verdiepingen. Dit monument werd gebouwd door Mahmud Khilje (AD 1436 – 1469).


 photo DSC_1033.jpg

Er liggen veel restanten van de versieringen van de gebouwen die hier ooit stonden.


 photo DSC_1034.jpg

 photo DSC_1035.jpg

 photo DSC_1036.jpg

 photo DSC_1037.jpg


 photo DSC_1038MahmudKhiljisTomb.jpg

De twee monumenten worden allebei herkenbaar gemaakt door naamborden.

 photo DSC_1039AsharfiMahal.jpg

Ashafri Mahal or the Madrasa

The buildings here belong to two stages,
the earlier representing a college (Madrasa)
built by Hoshang Shah (ad 1405 – 1422)
to face the Jami Mashjid as its adjunct.
The madrasa comprised of an open quadrangular court
enclosed by a row of cells and two bays of arcaded corridors
with a magnificent porch on the west.
Of its four corner towers, one in the north-west
was later converted into a seven storeyed victory tower
by Mahmud Khilje (AD 1436 – 1469)
who blocked the madrasa with its large court
and used it as a platform for erecting
his grand marble tomb now ruined.
The main hall of the tomb (20 meteres square)
was richly decorated with carvings, calligraphy and panels
of various shades of marble and was originally
covered with a dome which was loftier than those
of the Jami Masjid and Hoshang’s tomb.


 photo DSC_1040AshafriMahalVictoryTower.jpg

Het is nog steeds een groot complex waarbij moeilijk is te zien wat nu precies wat is.


 photo DSC_1041AshafriMahalVictoryTowerMandu.jpg


Maar onderweg zie je het ‘gewone’ India. Mandu is een rustig oord.
Daar kun je leuke foto’s maken.

 photo DSC_1042Water.jpg

Een mooi beschilderde tankwagen.


 photo DSC_1043OfJeNogKipWilt.jpg

Of de plaatselijke poelier. De kippen wachten gelaten hun lot af.


 photo DSC_1044.jpg

Of mooi beschilderde wagens.


Het lettertype in de titel van 23 december 2012 is van Nick Curtis en heet Skittles N Beer NF.

Gezien: Testament of Youth

Filmkrant:

Het boek Testament of Youth van Vera Brittain is een van de weinige vrouwelijke stemmen die de Eerste Wereldoorlog uit eerste hand beschrijven. Een belangrijk verhaal, dat helaas geheel tegen de geest van z’n hoofdpersonage te braaf verfilmd werd.

 

Sacha Gertsik

Regie: James Kent
Scenario: Juliette Towhidi
Camera: Rob Hardy
Montage: Lucia Zucchetti
Muziek: Max Richter

Kleur, 129 minuten

De filmkrant zit er helemaal naast!
De ‘braafheid’ van de film valt erg mee, zeker gezien tegen de tijd en het
milieu waarin Vera Brittain opgroeide.

De scenarioschrijver heeft alleen een heel andere insteek gekozen
dan de recensist graag had gezien.
Niet een van de heldhaftige feministe maar een die
waarschijnlijk veel dichter bij het boek ligt:
de waanzin van de oorlog.
We zien Vera (feministe of niet) dezelfde fouten maken
die ook mannen in die tijd maakten:
de verheerlijking van het naar de oorlog gaan.
Daar wordt je man van!

De sfeer voor de Eerste Wereldoorlog is onbegrijpelijk voor vele.
ook intelectuelen waren enthousiast over de oorlog.
Zo beschrijft Ewoud Kieft in zijn dit jaar verschenen boek
Oorlogsenthousiasme. Europa 1900 – 1918,
bijvoorbeeld over het enthousiasme van Freud of W.G. Wells.

Vervolgens zie je in de film, met soms briljante beelden,
(briljant is een term die ik niet snel zal gebruiken),
de impact van de oorlog. Het enorme en afgrijselijke slagveld.
Niet als een oorlogsrapportage, maar door de ogen van Vera.
Al die jonge mannen, een hele generatie, gaat verloren.
Vera verliest alle mannen in haar omgeving behalve haar vader:
haar broer, haar aanstaande man, een jeugdvriend die verliefd was op haar
en zorgt als verpleegster onder andere voor jonge Duitse slachtoffers.
Dat maakt haar omzwaai naar het pacifisme geloofwaardig.

Vooral de opening van de film maakte enorm veel indruk op me.
De film is super mooi gemaakt. BBC-kwaliteit.
De overgang van het schilderij, naar het water, naar de jeugd;
werkt als zwart gat: je wordt de film ingetrokken.

De film zit vol close-ups die het jeugdige karakter van de
hoofdrolspelers en de vernietiging van die levens, benadrukken.
Je wordt als toeschouwer keihard op de feiten gedrukt.

Hoe Sacha Gertsik naar de film heeft gekeken weet ik niet
maar ik denk dat ze niet goed heeft opgelet.

Er is niets sprookjesachtig aan de film van Kent.
De mooie, poetische beelden maken het verhaal schrijnend, keihard,
maar passen tegelijkertijd bij een film waar de twee hoofdrolspelers
gedichten schrijven voor elkaar en waarin beide schrijver willen worden.

De film heeft meerdere lagen, en daar moet je wel oog voor
(willen) hebben. Die lagen doen recht aan onze complexe wereld.
Terrecht wordt de oorlogstijd niet voorgesteld als een snelle videogame
of als een filmpje van de Islamitische Staat.

 photo WP_20150627_001TestamentOfYouth.jpg

Letters

Deze week ben ik weer met letters in de weer geweest.
Voor mijn ABCdarium ben ik inmiddels bij de letter ‘C’ aangekomen.
De eerste selectie die ik gemaakt heb bevat allemaal houten letters.
Van de letters heb ik vast een compilatie gemaakt.
Volgende week ga ik daar mee drukwerk maken.

 photo WP_20150624_003Compilatie.jpg

Nieuwe kast: Von Essen Design

Ongeveer drie weken geleden bestelden we een nieuwe kast.
Bij Von Essen Design.
Huib von Essen is een jonge designer/meubelmaker in Nederland
met een mooie website waar de realisaties van zijn ontwerpen
te zien zijn.
Daar zagen wij een kast die de vorm heeft van een trap en
waarvan de boekenplanken niet recht liggen.
Past precies bij ons.

 photo DSC_7304.jpg

Inmiddels heeft de kast al op een paar plaatsen en een
paar manieren in de huiskamer gestaan maar hij heeft
zijn voorlopige plaats gevonden.

 photo DSC_7305.jpg

Niet alleen de vorm van de kast is leuk.
Er zijn ook spelletjes mee te spelen.
Misschien komt hij het best tot zijn recht in een kinderkamer
maar bij ons past hij prima.
Er zit een knikkergoot in de kast en er zitten een paar
bordspelen op die prima met knikkers te spelen zijn.

 photo DSC_7308KnikkergootInBeeld.jpg

Op bovenstaande foto is de knikkergoot goed te zien.


 photo DSC_7307VonEssen.jpg

Magistraal die stok van de G

Afgelopen zaterdag stond er een leuk artikel in de Volkskrant
met de titel: Magistraal die stok van de g.
Het artikel is geschreven door Bob Witman.
Het is een boekbespreking van het boek met de titel:
De Amsterdamse krulletter.

 photo DSC_7301Volkskrant20150620MagistraalDieStokVanDeG.jpg

Magistraal die stok van de g. Ramiro Espinoza en Rob Becker.


Het boek ‘De Amsterdamse krulletter’ is geschreven door Ramiro Espinoza
(verkeerd gespeld in de krant) en Rob Becker (fotograaf, denk ik).
Het gaat over de namen van cafe’s die in Amsterdam op de ruiten verschenen.
Dat ging heel vaak vanuit de brouwerij en daardoor steeds met hetzelfde lettertype
(variant op Cancellaresca).
Hieronder nog twee voorbeelden.

 photo DSC_7302Volkskrant20150620CafeTSluisje.jpg

Cafe ’t Sluisje.

 photo DSC_7303Volkskrant20150620Knopenwinkel.jpg

Knopenwinkel Peppie.


Ik heb het boek gauw gekocht.

Paspoort voor het Ginneken

Voor een Bredanaar blijft het Ginneken, net als
Princenhage en Teteringen, toch altijd iets aparts.
In verband met het Ginneken bestaat dan ook nog dat idee
van de snobistische bewoners van het voormalige dorp bij Breda.

Maar het komt in de beste kringen voor dat er een kennis verhuist
naar het Ginneken. Ook in mijn kenissenkring.
Voor de betreffende persoon heb ik als grapje
een paspoort gemaakt voor het Ginneken.

Nu het resultaat inmiddels is uitgereikt
kan ik het resultaat delen op internet.

 photo DSC_7296PaspoortHetGinneken.jpg

Het paspoort voor het Ginneken. Uitgevoerd met linnen omslag.


 photo DSC_7297Geannonimiseerd.jpg

Het deel van een paspoort dat dient ter identificatie heb ik natuurlijk voor deze foto’s geanonimiseerd.


 photo DSC_7298VisaEnInentingen01.jpg

Het deel voor de visa-stempels en de inentingen is op de achtergrond geillustreerd met foto’s van het Ginneken. Die waren een tijd terug al te zien in de volgende blog post: Ginneken.


 photo DSC_7298VisaEnInentingen02DetailStempelVanBreda.jpg

Detail met het visum van Breda, gedateerd 1 april van dit jaar.


 photo DSC_7299HetDeelOmZelfInTeKleuren.jpg

Het deel om zelf in te kleuren.


 photo DSC_7300PaspoortHetGinneken.jpg

Ingebonden als een klein boekje.


Een eerste indruk van La Gomera

La Gomera is een van de Canarische eilanden.
Een klein Canarisch eiland.
Een eiland zonder witte stranden, met veel natuur en weinig inwoners.
Weinig cultuur. Ideaal om te wandelen.

Vergeet scuba diving, op een banaan achter een speedboat, aan een
parachute achter een speedboat, dorpen met vakantieqwoningen
die de heuvels ontsieren.

Vanochtend terug, nu een korte serie foto’s als eerste indruk.

 photo DSC_6777HoofdstraatSanSebastian.jpg

Stukje hoofdstraat van San Sebastián de la Gomera.


 photo DSC_6784DeelInterieurKerkDoopvont.jpg

Deel van het interieur van een van de kerken van San Sebastian (Iglesia de la Virgen de la Asunción).


 photo DSC_6800SanSebastian.jpg

San Sebastian.


 photo DSC_6802CalleDeSanSebastian.jpg


 photo DSC_6845ZeeZwembadHermigua.jpg

Het zeezwembad van Hermigua.


 photo DSC_6856PaarsBloempje.jpg


 photo DSC_6885CactusBloemOranje.jpgOranje bloem van een cactus.


 photo DSC_6896GeitMetBel.jpg


 photo DSC_6912Artisjok.jpg

Artisjok.


 photo DSC_6914CactusBloemGeel.jpg

Gele bloem van een cactus.


 photo DSC_6931ChorrosDeEspina.jpg

Chorros de Espina, wonderwater.


 photo DSC_6938GekkoOpLantaarn.jpg

Gekko op een lantaarn.


 photo DSC_6949Distel.jpg

Distel.


 photo DSC_6961WitteVlinder.jpg

Een wandeling door zeeen van bloemen, vlinders en zoemende hommels. Fantastisch.


 photo DSC_6973Pluisje.jpg

Pluisje.


 photo DSC_6978VerbrandIn2012.jpg

De gevolgen van de grote bosbrand van 2012 zijn nog te zien.


 photo DSC_6997.jpg


 photo DSC_7017Doorkijkje.jpg

Doorkijkje.


 photo DSC_7030Varens.jpg

Varens.


 photo DSC_7034GeleBloem.jpg

Geel bloempje.


 photo DSC_7078RoqueDeAgando.jpg

Roque de Agando.


 photo DSC_7093HetDrogeZuiden.jpg

Het droge zuiden. Wel bijna altijd goed weer. Dat is in het noorden nadrukkelijk niet het geval. Daar is het vaak (en waarschijnlijk bijna altijd) bewolkt of mistig of regenachtig. Maar dat is dan ook het bijzondere van het natuurpark Garajonay.


 photo DSC_7108DeurInCalera.jpg

Een deur in La Calera.


 photo DSC_7118Bloemen.jpg


 photo DSC_7126TenerifeVanafTopGarajonay.jpg

Tenerife (de top van de grote vulkaan van) vanaf de top van Garajonay. Zo kun je er ook Las Palmas en El Hierro zien.


Even afrekenen met de SP

De verkiezingen liggen nu al weer lang achter ons.
Tijd om eens terug te kijken naar de campagnes.
Iedereen weet dat de SP een alles behalve democratische partij is.
We hebben allemaal de documentaire gezien waarbij de opper-SP-er Jan
zijn naaste medewerkers afmaakt. Een onthullend document.

 photo SPRekenAf.jpg

Onthullend is het ook om te zien dat ze hun aanpak soms helemaal
niet onder stoelen of banken steken.
De verkiezingsposter was misleidend en onjuist.
De verkiezingen gingen om de provinciale staten,
indirect over de eerste kamer, maar niet over het kabinet.
Met het kabinet wil men afrekenen.
‘Afrekenen’ is natuurlijk geen democratische term.
Criminelen hanteren die term en de gevolgen zijn zichtbaar
in Amsterdam bij de vele liquidaties.
In de politiek reken je niet af met andere meningen,
althans niet in een democratie. Daar staat respect
voor de mening van andere voorop.

Gelukkig zijn er ook SP-ers die er zo over denken.
De volgende foto maakte ik in Tilburg.

 photo WP_20150603_001SPInTilburg01.jpg

Met de verkiezingsposter nog voor het raam.
Maar kijk eens goed.
Een ondemocratische, onjuiste verkiezingsposter, is veranderd
in een sterke slogan met een typisch Nederlands karakter.

 photo WP_20150603_001SPInTilburg02.jpg

Reken! Dat lijkt me een erg goed advies aan SP-ers. Tel je knopen en neem afstand van het ondemocratische standpunt en de ondemocratische methodes die de SP hoog in het vaandel draagt. Hint partijdiscipline is een woord dat niet thuis hoort in de Nederlandse politiek, tenminste niet als het betekent dat alleen de leider gelijk heeft zoals gebruikelijk in de partij.

Uitgeverij De Geus

Onlangs was ik bij Uitgeverij de Geus
en ben toen ook even in de prachtige, grote tuin geweest.
Twee dingen vielen me op:
= een voormalige (?) voordeur van de uitgeverij
= een beeld van een kunstenaar met de naam Hofland
dat in 2004 is gemaakt en dat een lezer voorstelt.

 photo DSC_6755VoormaligeDeurUitgeverijDeGeusBreda.jpg

 photo DSC_6756TuinDeGeusBreda.jpg

Een spiegelende lezer. Daar zitten heel wat diepere betekenissen achter.

Martin Chuzzlewit

 photo DSC_6669MartinChuzzlewitMarkTapley.jpg

Mark Tapley, een vrolijke optimist die net ontslag heeft genomen bij een herberg. Samen besluiten ze om naar de Verenigde Staten te reizen, om daar hun fortuin te zoeken.


Wikipedia:

The Life and Adventures of Martin Chuzzlewit, meestal Martin Chuzzlewit genoemd, is de titel van wat wordt beschouwd als de laatste schelmenroman van de Britse schrijver Charles Dickens. Het boek verscheen aanvankelijk, zoals de meeste romans van Dickens, in afzonderlijke delen en werden van januari 1843 tot juli 1844 maandelijks in tijdschriftvorm gepubliceerd. In 1844 werd het ook in boekvorm uitgegeven.

Zelf beschouwde Dickens de roman als zijn beste werk, maar het werd matig ontvangen door de lezers. De eerste delen verkochten zo teleurstellend dat Dickens besloot om het verhaal een wending te geven en de avonturen van de jonge Martin Chuzzlewit deels in de Verenigde Staten te laten afspelen. Zo kreeg Dickens de mogelijkheid om dit land, dat hij zelf in 1842 had bezocht, op een satirische wijze te beschrijven als een land vol egoïsten en misdadigers.

 photo DSC_6669MartinChuzzlewitMrPecksniff.jpg

Mr. Pecksniff, weduwnaar met twee dochters die een grote rol spelen in dit boek.


 photo DSC_6669MartinChuzzlewitMrsGamp.jpg

Mrs. Gamp.


Er is op internet veel te vinden over de personages uit de boeken
van Charles Dickens.
Zo staat op Wikipedia:

Sarah Gamp is de aan alcohol verslaafde vroedvrouw en verpleegster. Zij heeft het regelmatig over een zekere Mevrouw Harris, maar haar omgeving twijfelt aan het bestaan van deze vrouw. Na het publiceren van het boek werd het woord gamp een favoriete uitdrukking voor een paraplu, een favoriet voorwerp van Sarah Gamp. Als voorbeeld voor Gamps karakter gebruikte Charles Dickens een echte verpleegster die zijn vriendin Angela Georgina Burdett-Coutts aan hem had beschreven.

Maar ook belangrijk is de afbeelding van Mrs. Gamp op Wikipedia.
Die lijkt namelijk nogal op de afbeelding die ik hier plaats.

 photo KydJosephClaytonClarkeIllustrationsOfDickensMrsGampBookFrom1880Character Sketches from Charles Dickens Pourtrayed by Kyd.jpg

Als referentie staat er bij: Illustratie door Joseph Clayton Clarke uit Character Sketches from Charles Dickens, Pourtrayed by Kyd (1889)


Maar ze zijn niet aan elkaar gelijk.
Helaas.
Want is zou er graag achterkomen door wie de serie is gemaakt
die ik in bezit heb.

Uriah Heep (niet de band)

Het heeft heel wat jaren gekost voordat ik door had
dat Uriah Heep niet alleen een band was die in
de jaren 70 van de vorige eeuw succesvol was.
Het is namelijk ook een van de karakters uit David Copperfield.
Een boek van Charles Dickens.

 photo DSC_6668NicolasNicklebyUriahHeep.jpg

Uriah Heep.


Wikipedia:

David Copperfield is een victoriaanse roman van Charles Dickens uit 1850. Zoals in vroeger eeuwen tamelijk gebruikelijk was, had het boek in werkelijkheid een lange titel: The Personal History, Adventures, Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery (which he never meant to be published on any account). Zoals de meeste van de boeken van Dickens verscheen het eerst als feuilleton; in dit geval in de periode 1848-1850. In dit boek komen nogal wat elementen voor uit Dickens’ eigen leven, en daarmee is David Copperfield waarschijnlijk de meest autobiografische roman van Dickens. Zowel voor als na David Copperfield schreef Dickens zeven romans. David Copperfield is dus letterlijk het middelpunt van zijn werk en het werd door Dickens gezien als zijn favoriete boek.

Uriah Heep is een jonge man en boekhouder van beroep.
Hij gedraagt zich, evenals zijn moeder, heel onderdanig en nederig,
gluiperig.
Later blijkt hij geld te hebben gestolen en verdwijnt daarvoor in de gevangenis.

Charles Dickens: The Pickwick Papers

The Posthumous Papers of the Pickwick Club, ook wel The Pickwick Papers
(Nederlands: De nagelaten papieren van de Pickwick Club)
is de eerste roman van de Engelse schrijver Charles Dickens uit 1836.

Wikipedia:

Dickens werd in 1836 uitgenodigd de begeleidende tekst te schrijven bij een serie prenten over ‘de komische wederwaardigheden tijdens de jacht en visvangst’ van de Londense ‘Nimrod Club’, van de hand van de bekende tekenaar Robert Seymour. Hij stemde toe in het schrijven van een serie vermakelijk schetsen, maar alleen onder de voorwaarde dat Seymour zijn teksten zou volgen in plaats van andersom.

Het werk zou verschijnen in een voor die tijd vrij nieuwe vorm van goedkope maandelijkse afleveringen, waarvan de eerste verscheen op 31 maart 1836. De samenwerking met Seymour duurde echter niet lang: hij pleegde zelfmoord op 20 april en werd opgevolgd door Hablot K. Browne (‘Phiz’), die vervolgens 23 jaar lang Dickens’ illustrator zou blijven.

Een van de hoofdpersonen van dit boek is Mr. Pickwick (Samuel Pickwick).
In de serie prenten die ik onlangs kocht zitten er 2 die met die boek
te maken heeft:

 photo DSC_6667MrSamualPickwick.jpg

Mr. Samuel Pickwick.


 photo DSC_6667WellerSenior.jpg

Weller Senior.


De vrienden van Mr Pickwick zijn de ‘vurige’ Tracy Tupman,
de ‘dichterlijke’ Augustus Snodgrass en de ‘sportieve’ Nathaniël Winkle.
Tijdens hun avonturen ontmoeten ze Sam Weller.
Diens vader is Tony Weller. Een koetsier.