Ergens heb ik twee foto’s gemaakt tussen het British Museum
en het Charles Dickens museum in Londen.
Ze horen niet bij het British Museum en ook niet bij Dickens.
Daarom een apart bericht.
In Londen kun je meerdere beelden van Gandhi gaan bekijken. Ik heb er in ieder geval twee gezien en sluit niet uit dat er nog meer zijn. Dit is het beeld op Tavistock Square. Het is volgens Wikipedia gemaakt door Fredda Brilliant (7 April 1903 – 25 May 1999).
Zomaar een leuk straatje.
In het British Museum zie je zoveel moois.
Deze keer een paar voorbeelden uit India en China.
De kwaliteit is fascinerend: Stone bracket sculpture of a dancer, about AD 1100 – 1200, Karnataka, India.
Sandstone sculpture of Harihara, about AD 1000, probably Khajuraho, Madhya Pradesh, India. Khajuraho is schitterend. Ik was daar in 1995. Een heel landelijk gebied. Je kunt er goed fietsen. Schitterende tempels.
Hindoeïsme is voor westerlingen vaak moeilijk.
Maar de kunst helpt ons een aantal klassieke beelden te herkennen.
Wikipedia:
Harihara is the fused representation of Vishnu (Hari) and Shiva (Hara) from the Hindu tradition.
HariHara is een vertegenwoordiging van de samenvloeiing van Vishnu (Hari)
en Shiva (Hara).
Shiva (linkerhelft) is in dit beeld te herkennen aan de Trishula (drietand).
Vishnu (rechts) aan de Chakra (meerdere vormen maar hier ‘wiel’) en Conch (schelp).
Sculpture of Vishnu and Lakshmi, about 1000 – 1100, probably Duladeo Temple, Khajuraho, Madhya Pradesh, India.
Dan nog twee werken uit China. Eerst een prachtig schilderij. Heel groot en daarom past het niet helemaal op de foto. Tang Yin, Thatched cottage in the Western Mountains, 1520, Ming, Jiangsu Province.
Het huis en de eigenaar die we in het huis zien, staan centraal op het schilderij. De eigenaar is de opdrachtgever van het schilderij. Die sfeer in de bergen en met de natuur is geweldig.
Dit is zo fantastisch; de assistent van de Rechter van Hel (the assistance to the Judge of Hell). Ik heb er twee versies van. Deze foto heb ik toch gekozen omdat het dikke pak met de boekrollen er zo prominent bij horen.
Hier komen de kleuren van de baard, handen en gezicht beter in beeld: Figure of an assistant to the Judge of Hell (hoofdletters zijn van mij), Ming Dynasty, about 1522 – 1620, North China.
Het is een wereld op zich zelf: Chinees porselein.
Er is erg veel van, veel is fantastisch mooi en van een hoge kwaliteit.
In het British Museum is er een aparte afdeling voor het Chinees porselein.
De kasten staan er eivol en waarschijnlijk hebben ze nog veel en veel meer.
Dish with eleven boys at play, Wanli, Jingdezhen, 1573 – 1620. Het thema van deze schaal ” is een bekend thema in de Chinese kunst. In allerlei kunstvormen komt het terug.
Ook dergelijke afbeeldingen behoren bij de klassiekers: Serving dish with fencai peaches, Jingdezhen, 1723 – 1735.
Wikipedia:
Famille rose (known in Chinese as Fencai or Ruancai, meaning ‘soft colours’, and later as Yangcai meaning ‘foreign colours’) was introduced during the reign of the Kangxi Emperor (1654–1722), possibly around 1720. It used mainly pink or purple and remained popular throughout the 18th and the 19th centuries, also being widely adopted by European factories.
Famille rose enamel ware allows a greater range of colour and tone than was previously possible, enabling the depiction of more complex images, including flowers, figures and insects.
Dus Fencai slaat op de techniek die het mogelijk maakte veel genuanceerder,
een breder scala aan kleuren te gebruiken.
Het werd geïntroduceerd tijdens de regeringsjaren van Keizer Kangxi.
In het klassieke China zijn de zon en de maan erg belangrijk. Dit flesje heet dan ook een maanfles of ‘Moon flask’. Prachtige afbeelding, heel verfijnd van kleur.
Twee wierrookbranders in de vorm van olifanten.Incense stick holders, Zhangzhou, White ware, 1600 – 1949. Beetje ruime datering.
Het was lang geleden, veel te lang geleden dat ik in het
British Museum was geweest.
Er is zoveel te zien.
Ik had me voorgenomen vooral naar China en India te kijken.
De opstellingen zijn een beetje gedateerd maar de voorwerpen zijn indrukwekkend.
Vooral de vondsten van de Amaravati Stupa uit Andhra Pradesh maakte
veel indruk. Ik kende deze stupa niet.
Had er nog nooit van gehoord.
Daar stonden de restanten dan in een speciale klimaat kamer.
Het British Museum. Het heeft nog steeds het aangezicht van een instituut. En dat is het ook.
Net als alle andere grote musea moet men van alles bedenken om de grote hoeveelheid bezoekers op te vangen. Dat valt niet mee maar de overkoepeling helpt enorm.
Een vaas als deze heet een gui. Deze driepoot is een Chinees voorwerp.
Dit is een Lokapala figure. Dit is een afbeelding van een van de vier ‘Heavenly Kings’ die de vier windrichtingen vertegenwoordigen. Het beeld is van ongeveer AD 500 – 800, China.
Dit is een metalen masker van de Bhuta cultuur uit Zuid Karnataka. 19e eeuw. India.
Een beeld van Tirthankara Chandraprabhu. Steen. Jain.
Afbeelding van de Amaravati Stupa in Andhra Pradesh, derde eeuw BCE – 250 CE.
Reconstructie van een stupa railing. Amaravati Stupa uit Andhra Pradesh.
Voetafdrukken van Boeddha. Een regelmatig terugkerend motief in de Indiase kunst.
Er volgt nog meer….
Bijna altijd verbaast het me wat mensen in een hotel
tegen de muur hangen.
Het kan werkelijk alle kanten op gaan.
Soms is er met aandacht iets gekozen om de kamer te decoreren.
Maar heel vaak snap je niet dat iemand het zonder tranen
in zijn of haar ogen kan ophangen.
Zo was er ons hotel in Londen:
In het Parliament Square Garden (Tuin op het Plein van het Parlement)
in London staat een hele serie standbeelden.
Natuurlijk gingen er een paar op de foto.
Een deel kennen we niet meer.
Daar staat Londen trouwens vol mee.
Maar dat zegt meer van mijn kennis van de Engelse geschiedenis
dan van iets anders.
Sir Winston Churchill op een ereplaats.
Een wervelende David Lloyd George.
Een Gandhi met toerist. Maar dat is geen gezicht in deze galerij.
Zo, deze is beter: Mohandas Karamchand Gandhi of Mahatma Gandhi.
Nelson Rolihlahla Mandela.
Aan dat plein staat naast het parlement ook de Westminster Abbey. Ik ben al een paar keer in Londen geweest. Okay de laatste keer was 20 jaar geleden maar iedere keer dat ik er was, was dit gebouw gesloten.
Wij hebben de nodige noten op onze zang: May God grant to the living grace to the departed rest to the Church & the World peace and concord and to us sinners eternal life (Mag God ons schenken: genade aan de levenden, rust voor de doden, vrede en harmonie voor de kerk en de wereld en eeuwig leven voor ons, zondaars).
Het was niet alleen de tentoonstelling van Pablo Picasso
die het bezoek aan Tate Modern zo goed maakte.
Er was nog veel meer te zien.
Andere kunst. Interessant gegroepeerd.
Maar er zijn ook wel wat interessante dingen in de omgeving.
Er zijn in jet gebouw meerdere uitzichtpunten.
Om te beginnen zag ik een film van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar
William Kentridge. Een film sterk gekant tegen het apartheidsregime.
Ik maakte geen film maar een paar foto’s.
Zo’n beetje zoals de film gemaakt is.
William Kentridge, Ubu Tells the Truth, 1997.
William Kentridge’s animations are usually made from large-scale charcoaland pastel drawings which he films, then erases, alters and refilms as the narrative progresses. Ubu Tells the Truth 1997 was the first time that he combined his drawings with documentary footage and photographs.
Kentridge maakt zijn films door houtskooltekeningen te gebruiken die vervolgens gefilm worden. In ‘Ubu Tells the Truth’ worden de tekeningen voor het eerst gecombineerd met stukken documentaires en foto’s.
Bridget Riley bezocht India en de indrukken die ze daar opdeed verwerkte ze tot dit werk: Nataraja, 1993, oil paint on canvas. ‘Nataraja’ betekent zoiets als ‘Heer van de dans’. De houding van de afbeelding van deze heer wordt beschreven in vele Hindoeteksten. In de klassieke Hindoeïstische kunst komen we deze afbeelding heel vaak tegen.
Even niet opgelet. Niet vastgelegd wie de maker is.
Ik was verrast door dit werk. Ik kende deze Nederlands/Belgische kunstenaar niet: Bram Bogart, WitVlakWit, 1974. Cement, oil paint and canvas on board.
Hoog in het museum is een restaurant en daar kun je een stuk buiten lopen. Dat geeft mooie beelden van Londen.
Je ziet het lelijke ding overal.
Londen is een bruisende stad. Zoveel activiteit. Heel indrukwekkend. De huizenprijzen zijn net als de gebouwen torenhoog. Naast het Tate staat zo’n flat. Waarschijnlijk afgrijselijk duur. Maar waarom koopt iemand hier iets. De appartementen zijn uitgevoerd met glas van de vloer tot aan het plafond. Pal naast een gebouw dat internationale toeristen ontvangt en dat een uitzichtplatform heeft voor zijn bezoekers. Dan kun in dat dure appartement lamellen hangen voor al je glazen ramen.
De foto’s hebben wel iets.
Op 8 september was het de voorlaatste dag dat Tate Modern in Londen
de tentoonstelling had met de naam ‘Picasso 1932 – Love Fame Tragedy’.
1932 Is een belangrijk jaar in de carrière van Picasso.
Hij was 50 jaar oud en het grote succes was daar.
Na zijn Blauwe en Roze periode had hij het Kubisme ‘uitgevonden’
samen met Georges Braque.
Dan begint zijn Klassieke periode en een flirt met het Surrealisme.
Volgens een aantal kenners was zijn kunstenaarschap voorbij.
Nu weten we dat Picasso’s bloeiperiode nog moest komen.
De Guernica schildert hij in 1937.
Tot op hoge leeftijd blijft hij relevant werk leveren.
Zo zag de aankondiging van de tentoonstelling op de gevel van Tate Modern er uit.
De tentoonstelling in Tate Modern richt zich op 1 jaar: 1932.
Van maand tot maand kon je de ontwikkeling volgen.
Ik maakte er wat foto’s.
Tate Modern is een gigantisch gebouw. Het is gevestigd in een voormalige electriciteitscentrale.
The Sculptor, oil paint on plywood, monday, 7 december 1931. Musée National Picasso, Paris.
Picasso schildert veel, heel veel. Daarnaast maakt hij allerlei ander werk als keramiek of beeldhouwwerk. Maar steeds veel en van hoge kwaliteit. Daarnaast gaat hij naar allerlei evenementen, tentoonstellingen en feesten. Gaat op vakantie en is druk met zijn complex gezinsleven. Op de tentoonstelling en in de catalogus staan de dagen en datums vermeld waarop de werken zijn afgerond. Op zaterdag of zondag en door de week. Picasso, 9 january 1932, Reading, oil paint on wood. Wat een vreselijke lijst voor een modern schilderij.
Picasso, sunday, 24 january 1932, Paris, The Dream, oil paint on canvas. De verlichting is gedimd op zaal. Dat maakt het moeilijk foto’s te maken.
Boisgeloup is een plaats met het buitenverblijf van Picasso. In een van de bijgebouwen vestigt Picasso zijn atelier en maakt daar een serie beelden. Een aantal er van stonden op de tentoonstelling bij elkaar in een zaal.
Picasso, wednesday, 2 march 1932, Paris. Still Life with tulips, oil paint on canvas.
Picasso, tuesday, 8 march 1932. Paris. Nude, green leaves and bust. Oil paint on canvas.
Picasso, monday, 14 march 1932. Paris. Girl before a mirror. Oil paint on canvas. The Museum Of Modern Art, New York. Schitterend werk.
Pablo Picasso. April 1933. Woman in a yellow armchair. Oil paint on canvas.
Pablo Ruiz Picasso. Monday, 16 may 1932, Boisgeloup. Woman sleeping. Oil paint on canvas. Er was nog een schilderij. Kleiner, langwerpiger. Met alleen de twee handen en een kleiner deel van het gezicht. Door het kleurgebruik misschien nog spannender. Hij maakte dat 1 dag later.
Picasso, Seated Nude, 1909 – 1910. Op de tentoonstelling was ook aandacht voor de grote overzichtstentoonstelling die Picasso van zijn eigen werk organiseerde. Hij hield alles in eigen hand en ontbrak zelf op de opening. Alles anders dan wat men normaal vond in die tijd.
Picasso, sunday, 30 october 1932. Seated woman by a window. Tegen het eind van 1932 worden de werken vaker grimmiger dan in het begin van het jaar. Dat is op dit werk nog niet het geval.
Picasso, wednesday 21 december 1932, Sleeping nude with blonde hair. Oil paint on canvas. Nahmad Collection, Monaco.
Picasso, thursday 22 december 1932, Paris. The Rescue. Oil paint on canvas. Picasso ‘kleurt hier buiten de lijntjes’. Fernand Leger doet dat ook maar bij Leger gaan kleur en vorm ieder een eigen weg. Hier is dat nog niet het geval.
Picasso, 11 january 1933. The Rescue.
Bij de tentoonstelling verscheen een prachtige catalogus.
De band is gemaakt van een mooi soort karton.
Prachtig gemarmerd sierpapier aan de binnenkant.
Een lust voor het oog.
De catalogus. Een aanrader.
Natuurlijk was er een gratis boekje met een beschrijving van wat er te zien was van iedere zaal.
‘Gratis’ is dan relatief als de toegang 25 pound kostte. Dat is 28, 50 Euro. Goed dat andere musea meestal gratis zijn. Wat een ongelofelijke reeks werken van Picasso in 1932!
Ons startpunt was metrostation Bank, maar je kunt ook beginnen
bij Monument of nog een aantal andere plaatsen.
Met ‘The Monument’ wordt het monument aangeduid dat herinnert aan de grote brand in Londen. Die brand was er van 2 tot 5 september 1666. Volgens de verhalen begonnen in een bakkerij en vernietigde de brand 70.000 tot 80.000 huizen.
Het monument is een grote kolom met bovenop een gebeeldhouwde vlam. Het is een uitkijkpunt. Op de basis is een groot reliëf aangebracht.
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
Het reliëf gemaakt door Caius Gabriel Cibber toont koning Charles II coming to assist London (terwijl de koning de stad Londen te hulp schiet)
Koning Charles II.
Vanaf Monument is het nog maar een klein stukje lopen naar de Theems waar een wandelroute langs het water je naar de Millennium Bridge leidt. Daar kun je eenvoudig de Theems oversteken naar Tate Modern. Dat was ons doel. Vandaag 9 september 2018 is de laatste dag van de geweldige tentoonstelling Picasso 1932 – Love Fame Tragedy.
Aan de andere kant van de Theems steekt The Shard (de scherf) ontworpen door Renzo Piano hoog boven de andere gebouwen uit. Volgens mij is het idee om een scherf te gebruiken als uitgangspunt voor een gebouw volledig mislukt. Het gebouw is lelijk. Een goed voorbeeld van de gedrochten die politiek en prestige kunnen opleveren.
Dan blijft de Tower Bridge toch beter op het netvlies hangen.
Tate Modern is gevestigd in een voormalige elektriciteitscentrale (het gebouw in het midden van de foto). Een imposant gebouw met een bijzondere binnenkant.
Overal kom je in Londen de herinnering van de Tweede Wereldoorlog tegen. Zoals ook op dit mozaiek ‘Queenhithe mosaic’. Een ‘hithe’ is een aanlegplaats. Queenhithe is de naam van een plaats langs de Theems waar vroeger een kleine haven was. Het mozaïek toont de geschiedenis van Londen en je ziet hier op dit detail de Blitz (de bombardementen op Londen) en bijvoorbeeld de Millennium Bridge.
Deze wokkelbrug is de Millennium Bridge en aan de andere oever zie je Tate Modern.
Aan de kant van de wandeling zie je vanaf de Millennium Bridge St. Paul’s Cathedral.
St. Paul’s Cathedral.
Het zeer vreemde gebouw dat rechts boven alles uitsteekt noemt mer de ‘Walkie Talkie’. De ontwerper is Rafael Viñoly.
Het lijkt een grauwe dag maar niet lang na dat deze foto gemaakt werd brak de zon door. De volgende keer Picasso.
Zoek de verschillen.
Londen is als veel grote steden vooral erg druk.
Vol vermaak in de vorm van straatartiesten, eettentjes
en winkels, veel winkels. Vaak van grote ketens.
Maar kijk je omhoog dan zie je ineens een andere wereld.
Een vol geschiedenis en architectuur.
Het London Coliseum, nu een operahuis.
Leicester Square, Hippodrome. Nu een enorm gebouw met een warenhuis.
Leicester Square heeft veel theaters voor musicals en film.
Leicester Square.
Ik zal niet zeggen dat het allemaal even mooi is maar opmerkelijk is het zeker.
Irving Street loopt uit op Leicester Square. Daar staan twee heel bijzondere gevels naast elkaar. Dit is een soort dogepaleis.
Irving Street.
China Town.
Een plattegrond van Soho met een aanduiding van de winkels en beroemde (voormalige) bewoners.
Great Malborough Street met een pand in ‘Mock Tudor style’ zoals internet zegt. Een nagebootste Tudor bouwstijl.
Dit kun je niet verzinnen: een Indonesisch restaurant in een pand dat ‘Nassau House’ als naam heeft. Shafterbury Avenue, Soho.
Dit is mijn 5996-ste blogpost in 15 jaar.
Sinds maart 2005 blog ik.
Ik heb even op internet gezocht hoeveel dagen dat ongeveer zijn:
Voor alles zijn er tegenwoordig websites. Dus van 1 maart 2005 tot 30 september 2018 zijn 4961 dagen. Dat brengt mijn blog (als ik deze maand de 6000-ste maak) gemiddelde op ongeveer 1,2 posts per dag.
Deze blog post gaat over de National Gallery in Londen.
Ik nam me voor er niet langer dan 1 uur te blijven.
Het werd natuurlijk anderhalf uur.
Wat een fantastische collectie.
Zomaar een paar Turners op een rij.
Prachtige middeleeuwse en renaissance werken.
Ik heb een paar foto’s gemaakt van wat me opviel.
Dit werk en de volgende foto, deze twee werken hingen naast elkaar. Prachtig. Workshop of Domenico Ghirlandaio, Portrait of a girl, circa 1490.
Sandro Botticelli, Portrait of a young man, circa 1490 – 1495. Waarom bij dit portret sprake is van een ‘young man’ (een jonge man) en bij het vorige van ‘a girl’ (een meisje), weet ik niet. Ze lijken me ongeveer even oud.
Ik liep zomaar een paar zalen door en plotseling zag ik een aantal werken die samen een altaarstuk of iets dergelijks zijn geweest. In het kader van de tentoonstelling een paar jaar terug over St. Franciscus in Utrecht heb ik toen dit werk of gezien of er over gelezen. Sassetta (Stefano di Giovanni Sasseta), Saint Francis before the Pope Honorius III / The stigmatisation of Saint Francis, 1437 – 1444. Dit is onderdeel van het San Sepolcro Altarpiece.
Sassetta (Stefano di Giovanni Sasseta), The stigmatisation of Saint Francis, 1437 – 1444. Die engel die de stigmata aanbrengt komt bij mij altijd over als een soort drone die in de lucht hangt.
Sassetta, The wolf of Gubbio, 1437 – 1444. Let ook op de halve cirkel met vogels in de lucht.
Dit schilderij en de volgende twee foto’s vormen samen een drieluik: Hans Memling, The Donne triptych, about 1478, Saint John the Baptist. Johannes de Doper.
Het centrale paneel. De aanbidding van de Maagd en het Kind, Hans Memling, Sir John Donne kneels in adoration before the Virgin and Child.
Het rechterpaneel: Hans Memling, Saint John the Evangelist. Johannes de Evangelist. Alle drie de delen hebben zo’n prachtige vloer. Het centrale deel met een tapijt erop. Schitterend.
Dit vond ik super om te zien. Rogier van der Weyden gebruikte het beeld van Magdalena meerdere malen. En steeds heeft het kleed van de vrouw, dezelfde vouwen. “Je gaat het pas zien als je het door hebt.” zei Johan Cruijff, en als je het eenmaal gezien hebt, zie je dat iedere keer opnieuw. Rogier van der Weyden, The Magdalen Reading, before 1438.
Claude Monet, Irises, about 1914 – 1917.
Leonardo da Vinci aks onderdeel van een deurpartij.
Rembrandt was daar ook te zien.
The National Gallery.
We zijn een beetje van de wandelroute afgeweken. Geeft niks, moet kunnen. Zo kwamen we op Travalgar Square terecht. Op de hoek met St. Martin-in-the-Fields.
Midden op het plein staat Admiraal Nelson op zijn kolom.
Net voor een concert in de St. Martin-in-the-Fields kerk er nog even binnen gelopen. Dan zie je deze prachtige vondst: een soort glas-in-lood raam met daarin het kruis.
Het interieur van de kerk.
Toen heb ik een bezoek gebracht aan de National Gallery. Een indrukwekkend museum met prachtige werken. Daar kom ik in een volgende blog post nog even op terug.
Leeuwen omringen Nelson.
Als protest tegen de vernietiging van oudheden door IS staat dit tijdelijke beeld hier op Travalgar Square.
Tijd voor de National Gallery.
Foto verslag van een deel van een wandeling door Londen.
Deze pub met tuin heet The Eagle. Daar was het goed toeven maar op deze ochtend was get vooral een foto-object.
Zomaar een straatje in de buurt met daarin dit voormalige magazijn van ‘John Redman Ltd & British Empire Pipe Co’. Achteraf bleek dat het restaurant van Jamie Oliver ‘Fifteen’ er naast ligt (te duur).
Deze huilende Jacky Kennedy/Onassis kun je in dezelfde straat vinden. De tranen lopen door tot op het trottoir.
Zo heurt het eigenlijk. Een prachtige etalage met daarin paspoppen die het gereedschap en het materiaal van een kleermaker bij zich dragen. Zoals de schaar.
Bij de Royal Ballet School zie je deze prachtige loopbrug tussen de school en het Royal Opera House. WilkinsonEyre is de naam van het bureau dat de brug ontworden heeft en de brug heet: ‘The Bridge of Aspiration’.
De oude pubs zoals deze ‘The white lion’ (de witte leeuw) zijn prachtig om te zien.
Covent Garden, denk aan My fair lady. Het toneelstuk heette Pygmalion (1912) en is geschreven door George Bernard Shaw. Ik ken het vooral van de verfilming met Audrey Hepburn als Eliza Doolittle en Rex Harrison als professor Higgins.
Het beeld bovenop de bloemen-, groente en fruit markt Covent garden.
Met rekwisieten wordt de sfeer van toen opgeroepen.
Dit is het pand waar in Charles Dickens in de periode 1859 – 1870 woonde en zijn tijdschrift ‘All the year round’ maakte. Wellington Street.
This building housed the offices of Charles Dickens’ magazine ‘All the year round’ and his private apartments 1859 – 1870.
Veel boeken van Dickens verschenen als feuilleton.
Dat kun je nog steeds goed merken als je ze leest.
In ‘All the year round’ verschenen zo:
A Tale of Two Cities (juni 1859 tot december 1859)
Great Expectations (1 december 1860 tot augustus 1861)
The Uncommercial Traveller (28 januari 1860 tot 13 oktober 1860,
plus 1863–65 en 1868–69)
Royal Opera.
Timpaan boven de deur van de voormalige Bow Street Magistrate’s Court.
De winkeltjes zijn er heel leuk, zoals hier in Neals Yard, een klein pleintje. Neem wel een credit card met heel hoog saldo mee!
Een tekening van Bambi. Lady Diana als Mary Poppins, op hoge hakken en met een tas van Harrods die tegen twee kinderen zegt: you can be as naughty as you want, just don’t get caught (je kunt zo ondeugend zijn als je wilt, je moet alleen niet betrapt worden).
De architect van dit monster is Frank Matcham. Dit ‘London Coliseum Theatre of Varieties’ is een overdadig theater dat vandaag de dag een operahuis is.
‘Are you inspired’ door Nathan Bowen. Een street artist op de afzetting bij een verbouwing vlak bij St. Martin-in-the-Field. De kerk op de hoek bij Travalgar Square.
Tot zover dit eerste stuk van de wandeling.
Een korte reeks foto’s van Londen.
De meeste vanuit een hop-on hop-off bus.
Dus heel toeristisch.
Dat hoge, glazen gebouw heet The Shard of de scherf. Renzo Piano, The Shard.
Je ziet zoveel beelden in Londen. De meeste van onbekende mensen. Vaak heel klassiek uitgevoerd. Hier is dat ook maar de man draagt iets wat op een bontjas of een jas met bontvoering lijkt. Het is Samuel Bevington, een burgemeester uit een ver verleden.
De Ronde van Engeland (Tour of Brittain) zou zondag een deel van het centrum ‘onveilig’ gaan maken. Die dag zijn we dan ook niet in de buurt van Westminster geweest.
Trafelgar Square met in de hoogte het standbeeld van Nelson blijft indrukwekkend.
Piccadilly Circus, was hier de reclame vroeger niet leuker? Het begint nu te veel op het scherm thuis te lijken.
We gebruikte de metro voor de reis terug naar het hotel en dat zouden we de komende dagen vaker doen (de metro gebruiken).
Afgelopen weekend waren we in Londen.
Een keer met de trein geprobeerd.
De trein is echt slecht geregeld.
Je koopt een kaartje Breda – Brussel en een kaartje
Brussel – Londen (Eurostar).
De trein stopt na Breda in Noorderkempen (of all places).
Kan daarna niet meer vertrekken.
Al de passagiers kunnen dan van de volle en lange
internationale IC overstappen in een Belgische Boemel.
Zitten is er niet meer bij.
Zie maar hoe je in Brussel komt.
Zorg zelf maar dat je de trein in Brussel op tijd haalt.
Info: 0,0.
Roger Henri Ludovic Maria van Boxtel: Doe er iets aan!
Dus de verbinding in onbetrouwbaar.
De NS en haar partners voelen zich niet verantwoordelijk voor jouw reis.
Het is niet goedkoper dan vliegen.
De volgende keer dus maar weer met het vliegtuig.
Londen was erg leuk.
Een fantastisch dynamische stad waar heel veel gebeurd.
Overal wordt gebouwd, de koffie is organisch, het eten biologisch.
Alles multicultureel.
Zelfs het weer hielp mee:
Met een enorme tweedeling tussen heel rijk en arm:
Upstairs / downstairs.
Natuurlijk heb ik wat foto’s gemaakt en die deel ik hier.
Aan City Road staat een gebouw met de naam ‘Leysian Mission’. Het is ontworpen door de architecten Jonas James Bradshaw and John Bradshaw Gass. Dit is een detail van de gevel. Gebouwd tussen 1901 – 1906.
Maar ook vandaag wordt er overal in Londen veel gebouw. Veel staal, spiegels en glas.
De hoofdingang van Leysian Mission.
Dit zie je als je bij het metrostation Bank boven de grond komt: de Bank of England en veel nieuwbouw.
Vanuit Bank is het een klein stukje lopen (je kunt met de metro) naar St. Pauls Cathedral. Op een niet stralend moment doemt de oorlogssfeer weer op.
St Pauls Cathedral graveyard, de begraafplaats van de kerk bevat een paar monumenten. Altijd goed voor een foto.
Detail van St. Pauls Cathedral.
Naast de St Pauls ligt een plein met de naam Pater Noster. Dit plein is na de tweede wereldoorlog ontstaan als gevolg van de bombardementen op de stad. Daar op dat plein staat nu dit beeld: Elisabeth Frink, Pater Noster.
Op het pleintje zijn naast de toeristen veel zakenmensen die het einde van de dag vieren. Business First!
Thomas Heatherwick, Pater noster Vents. Deze twee grote metalen wokkels zijn ontworpen door een bekende Britse ontwerper. Ze zijn het ventilatiesysteem van een onderliggende transformator of iets dergelijks.
Vanaf dit punt gingen we verder met een hop-on, hop-off bus.
Daarvan meer later.
De steen van Rosetta. Gezien in het British Museum in London. Sleutel tot het vertalen van de Egyptische hierogliefen.
Wikipedia:
De steen is een donkere granieten steen (van 112 bij 76 cm)
die in juli 1799 in Egypte door Franse genietroepen werd ontdekt bij werkzaamheden aan het fort St. Julien (nu Quaitbay) bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid).
De steen is een tweetalige tekst, geschreven in drie verschillende schriften. Op de steen staat één tekst, geschreven op drie verschillende manieren:
= in het Egyptisch door middel van Egyptische hiërogliefen
= in het Egyptisch door middel van het demotisch schrift
= en in het Grieks alfabet.
De tekst op de steen is een dankbetuiging van de priesters van Memphis aan koning Ptolemaeus V Epiphanes.
De tekst is gedateerd op 27 maart van het jaar 196 v.C.
Er zijn nog twee andere decreten gevonden, het decreet van Canopus (1866) en het decreet van Memphis (1902).
Ook deze decreten waren tweetalig en in drie schriften en
gaven daarmee verdere informatie over het demotisch
en hiëroglyfisch schrift en de Egyptische taal.
De steen van Rosetta kan worden bezichtigd in het British Museum in Londen, waar hij al sinds 1802 wordt bewaard.
In Figeac, de geboorteplaats van Champollion, bevindt zich een kopie van de Steen van Rosetta evenals in het fort waar de steen in 1799 is gevonden.
In Nederland is een kopie te vinden in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden en in het Allard Pierson Museum in Amsterdam.
Details van de steen met de drie schriften.
In 1988 bezochten we in de zomer Zuid-Engeland, dat wil zeggen
dat we na London ook nog naar Exeter en Plymouth gingen.
We vlogen naar Londen en maakten in Engeland gebruik van het
openbaar vervoer.
Zo zagen we onderweg vanuit de bus:
Stonehenge vanuit de bus.
Volgens mij ben ik jaren later nog eens in de buurt van
Stonehenge geweest en toen was er veel meer bescherming voor de grote stenen.
In 1988 was er een touw rond getrokken en dat was het.
Leuk gezicht: Punk en stenen tijdperk.
Wat het laten digitaliseren van een stel dia’s allemaal
te voorschijn kan brengen!
De vakantie was voor ons heel historisch. We kwamen ergens in Engeland laat aan en alle restaurants zaten vol. Het enige restaurant waar nog plaats was, was een Indiaas restaurant. Daar hebben we toen voor het eerst Indiaas gegeten. Sinds dien zijn we 8 keer in India geweest en eten we met enige regelmaat, thuis en buiten de deur, Indiaas.
Dit is de kathedraal van Exeter.
De volgende groep dia’s in gereed. Die ga ik morgen in de winkel halen. Dus binnenkort meer. Foto’s van verschillende bestemmingen. Vast ook nog wel een paar uit Engeland.
