Ergens heb ik twee foto’s gemaakt tussen het British Museum
en het Charles Dickens museum in Londen.
Ze horen niet bij het British Museum en ook niet bij Dickens.
Daarom een apart bericht.
In Londen kun je meerdere beelden van Gandhi gaan bekijken. Ik heb er in ieder geval twee gezien en sluit niet uit dat er nog meer zijn. Dit is het beeld op Tavistock Square. Het is volgens Wikipedia gemaakt door Fredda Brilliant (7 April 1903 – 25 May 1999).
Zomaar een leuk straatje.
In het British Museum zie je zoveel moois.
Deze keer een paar voorbeelden uit India en China.
De kwaliteit is fascinerend: Stone bracket sculpture of a dancer, about AD 1100 – 1200, Karnataka, India.
Sandstone sculpture of Harihara, about AD 1000, probably Khajuraho, Madhya Pradesh, India. Khajuraho is schitterend. Ik was daar in 1995. Een heel landelijk gebied. Je kunt er goed fietsen. Schitterende tempels.
Hindoeïsme is voor westerlingen vaak moeilijk.
Maar de kunst helpt ons een aantal klassieke beelden te herkennen.
Wikipedia:
Harihara is the fused representation of Vishnu (Hari) and Shiva (Hara) from the Hindu tradition.
HariHara is een vertegenwoordiging van de samenvloeiing van Vishnu (Hari)
en Shiva (Hara).
Shiva (linkerhelft) is in dit beeld te herkennen aan de Trishula (drietand).
Vishnu (rechts) aan de Chakra (meerdere vormen maar hier ‘wiel’) en Conch (schelp).
Sculpture of Vishnu and Lakshmi, about 1000 – 1100, probably Duladeo Temple, Khajuraho, Madhya Pradesh, India.
Dan nog twee werken uit China. Eerst een prachtig schilderij. Heel groot en daarom past het niet helemaal op de foto. Tang Yin, Thatched cottage in the Western Mountains, 1520, Ming, Jiangsu Province.
Het huis en de eigenaar die we in het huis zien, staan centraal op het schilderij. De eigenaar is de opdrachtgever van het schilderij. Die sfeer in de bergen en met de natuur is geweldig.
Dit is zo fantastisch; de assistent van de Rechter van Hel (the assistance to the Judge of Hell). Ik heb er twee versies van. Deze foto heb ik toch gekozen omdat het dikke pak met de boekrollen er zo prominent bij horen.
Hier komen de kleuren van de baard, handen en gezicht beter in beeld: Figure of an assistant to the Judge of Hell (hoofdletters zijn van mij), Ming Dynasty, about 1522 – 1620, North China.
Het is een wereld op zich zelf: Chinees porselein.
Er is erg veel van, veel is fantastisch mooi en van een hoge kwaliteit.
In het British Museum is er een aparte afdeling voor het Chinees porselein.
De kasten staan er eivol en waarschijnlijk hebben ze nog veel en veel meer.
Dish with eleven boys at play, Wanli, Jingdezhen, 1573 – 1620. Het thema van deze schaal ” is een bekend thema in de Chinese kunst. In allerlei kunstvormen komt het terug.
Ook dergelijke afbeeldingen behoren bij de klassiekers: Serving dish with fencai peaches, Jingdezhen, 1723 – 1735.
Wikipedia:
Famille rose (known in Chinese as Fencai or Ruancai, meaning ‘soft colours’, and later as Yangcai meaning ‘foreign colours’) was introduced during the reign of the Kangxi Emperor (1654–1722), possibly around 1720. It used mainly pink or purple and remained popular throughout the 18th and the 19th centuries, also being widely adopted by European factories.
Famille rose enamel ware allows a greater range of colour and tone than was previously possible, enabling the depiction of more complex images, including flowers, figures and insects.
Dus Fencai slaat op de techniek die het mogelijk maakte veel genuanceerder,
een breder scala aan kleuren te gebruiken.
Het werd geïntroduceerd tijdens de regeringsjaren van Keizer Kangxi.
In het klassieke China zijn de zon en de maan erg belangrijk. Dit flesje heet dan ook een maanfles of ‘Moon flask’. Prachtige afbeelding, heel verfijnd van kleur.
Twee wierrookbranders in de vorm van olifanten.Incense stick holders, Zhangzhou, White ware, 1600 – 1949. Beetje ruime datering.
Het was lang geleden, veel te lang geleden dat ik in het
British Museum was geweest.
Er is zoveel te zien.
Ik had me voorgenomen vooral naar China en India te kijken.
De opstellingen zijn een beetje gedateerd maar de voorwerpen zijn indrukwekkend.
Vooral de vondsten van de Amaravati Stupa uit Andhra Pradesh maakte
veel indruk. Ik kende deze stupa niet.
Had er nog nooit van gehoord.
Daar stonden de restanten dan in een speciale klimaat kamer.
Het British Museum. Het heeft nog steeds het aangezicht van een instituut. En dat is het ook.
Net als alle andere grote musea moet men van alles bedenken om de grote hoeveelheid bezoekers op te vangen. Dat valt niet mee maar de overkoepeling helpt enorm.
Een vaas als deze heet een gui. Deze driepoot is een Chinees voorwerp.
Dit is een Lokapala figure. Dit is een afbeelding van een van de vier ‘Heavenly Kings’ die de vier windrichtingen vertegenwoordigen. Het beeld is van ongeveer AD 500 – 800, China.
Dit is een metalen masker van de Bhuta cultuur uit Zuid Karnataka. 19e eeuw. India.
Een beeld van Tirthankara Chandraprabhu. Steen. Jain.
Afbeelding van de Amaravati Stupa in Andhra Pradesh, derde eeuw BCE – 250 CE.
Reconstructie van een stupa railing. Amaravati Stupa uit Andhra Pradesh.
Voetafdrukken van Boeddha. Een regelmatig terugkerend motief in de Indiase kunst.
Er volgt nog meer….
Bijna altijd verbaast het me wat mensen in een hotel
tegen de muur hangen.
Het kan werkelijk alle kanten op gaan.
Soms is er met aandacht iets gekozen om de kamer te decoreren.
Maar heel vaak snap je niet dat iemand het zonder tranen
in zijn of haar ogen kan ophangen.
Zo was er ons hotel in Londen:
In het Parliament Square Garden (Tuin op het Plein van het Parlement)
in London staat een hele serie standbeelden.
Natuurlijk gingen er een paar op de foto.
Een deel kennen we niet meer.
Daar staat Londen trouwens vol mee.
Maar dat zegt meer van mijn kennis van de Engelse geschiedenis
dan van iets anders.
Sir Winston Churchill op een ereplaats.
Een wervelende David Lloyd George.
Een Gandhi met toerist. Maar dat is geen gezicht in deze galerij.
Zo, deze is beter: Mohandas Karamchand Gandhi of Mahatma Gandhi.
Nelson Rolihlahla Mandela.
Aan dat plein staat naast het parlement ook de Westminster Abbey. Ik ben al een paar keer in Londen geweest. Okay de laatste keer was 20 jaar geleden maar iedere keer dat ik er was, was dit gebouw gesloten.
Wij hebben de nodige noten op onze zang: May God grant to the living grace to the departed rest to the Church & the World peace and concord and to us sinners eternal life (Mag God ons schenken: genade aan de levenden, rust voor de doden, vrede en harmonie voor de kerk en de wereld en eeuwig leven voor ons, zondaars).
Het was niet alleen de tentoonstelling van Pablo Picasso
die het bezoek aan Tate Modern zo goed maakte.
Er was nog veel meer te zien.
Andere kunst. Interessant gegroepeerd.
Maar er zijn ook wel wat interessante dingen in de omgeving.
Er zijn in jet gebouw meerdere uitzichtpunten.
Om te beginnen zag ik een film van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar
William Kentridge. Een film sterk gekant tegen het apartheidsregime.
Ik maakte geen film maar een paar foto’s.
Zo’n beetje zoals de film gemaakt is.
William Kentridge, Ubu Tells the Truth, 1997.
William Kentridge’s animations are usually made from large-scale charcoaland pastel drawings which he films, then erases, alters and refilms as the narrative progresses. Ubu Tells the Truth 1997 was the first time that he combined his drawings with documentary footage and photographs.
Kentridge maakt zijn films door houtskooltekeningen te gebruiken die vervolgens gefilm worden. In ‘Ubu Tells the Truth’ worden de tekeningen voor het eerst gecombineerd met stukken documentaires en foto’s.
Bridget Riley bezocht India en de indrukken die ze daar opdeed verwerkte ze tot dit werk: Nataraja, 1993, oil paint on canvas. ‘Nataraja’ betekent zoiets als ‘Heer van de dans’. De houding van de afbeelding van deze heer wordt beschreven in vele Hindoeteksten. In de klassieke Hindoeïstische kunst komen we deze afbeelding heel vaak tegen.
Even niet opgelet. Niet vastgelegd wie de maker is.
Ik was verrast door dit werk. Ik kende deze Nederlands/Belgische kunstenaar niet: Bram Bogart, WitVlakWit, 1974. Cement, oil paint and canvas on board.
Hoog in het museum is een restaurant en daar kun je een stuk buiten lopen. Dat geeft mooie beelden van Londen.
Je ziet het lelijke ding overal.
Londen is een bruisende stad. Zoveel activiteit. Heel indrukwekkend. De huizenprijzen zijn net als de gebouwen torenhoog. Naast het Tate staat zo’n flat. Waarschijnlijk afgrijselijk duur. Maar waarom koopt iemand hier iets. De appartementen zijn uitgevoerd met glas van de vloer tot aan het plafond. Pal naast een gebouw dat internationale toeristen ontvangt en dat een uitzichtplatform heeft voor zijn bezoekers. Dan kun in dat dure appartement lamellen hangen voor al je glazen ramen.
De foto’s hebben wel iets.
