Zoek de verschillen.
Maandelijks archief: september 2018
Dadadicht
Het dada gedicht ‘Uitgelicht’ op een stuk van een papieren zakje. Niet uitgesneden maar uitgescheurd.
Het vreemde aan het bezig zijn met dit experiment
is dat, al weet je dat natuurlijk wel, je hard geconfronteerd
wordt met het gegeven, dat naast de betekenis van het individuele woord,
de structuur waarin de woorden gepresenteerd worden, misschien wel
net zo belangrijk zijn als die woorden zelf.
De individuele woorden zijn ongewijzigd.
Het is alleen de structuur die nu anders is.
De structuur is nu eens niet door een schrijver of dichter aangebracht
maar is het gevolg van toeval.
Dan gebeurt er nog iets bijzonders.
Omdat de structuur van de schrijver ontbreekt, lijkt het wel
of sommige woorden ineens meer betekenis krijgen.
Dat is natuurlijk heel individueel. Bij mij zullen andere woorden
opvallen dan bij iemand anders.
Net als bij een regulier gedicht is het blijkbaar aan de lezer
om betekenis aan het gedicht te geven en daarom zal
dat voor lezer A anders zijn dan voor lezer B.
Het stokpaardje of dada.
Hetzelfde stokpaardje maar nu in de finale versie. Het papier zal nog wel kleiner moeten worden om in de bundel opgenomen te worden.
‘Klaar’
Als je met drukinkt bezig geweest bent dan zit er aan het eind van de ochtend altijd nog wat inkt op de glasplaat. Die kun je net zo goed even afdrukken op een stuk krantenpapier. Soms geeft dat heel verrassende resultaten. Toeval. Nu moet ik nog beslissen wat ik er mee ga doen. Het papier ligt hier op de foto op een stuk handgeschept papier (Marieke de Hoop) met daarin vilt en vezels van spijkergoed verwerkt.
De omgeving van Leicester Square, China Town, Soho
Londen is als veel grote steden vooral erg druk.
Vol vermaak in de vorm van straatartiesten, eettentjes
en winkels, veel winkels. Vaak van grote ketens.
Maar kijk je omhoog dan zie je ineens een andere wereld.
Een vol geschiedenis en architectuur.
Het London Coliseum, nu een operahuis.
Leicester Square, Hippodrome. Nu een enorm gebouw met een warenhuis.
Leicester Square heeft veel theaters voor musicals en film.
Leicester Square.
Ik zal niet zeggen dat het allemaal even mooi is maar opmerkelijk is het zeker.
Irving Street loopt uit op Leicester Square. Daar staan twee heel bijzondere gevels naast elkaar. Dit is een soort dogepaleis.
Irving Street.
China Town.
Een plattegrond van Soho met een aanduiding van de winkels en beroemde (voormalige) bewoners.
Great Malborough Street met een pand in ‘Mock Tudor style’ zoals internet zegt. Een nagebootste Tudor bouwstijl.
Dit kun je niet verzinnen: een Indonesisch restaurant in een pand dat ‘Nassau House’ als naam heeft. Shafterbury Avenue, Soho.
Toeval bestaat niet?
Toeval is een centraal element in de kunst die we
aanduiden met de term Dada.
Vooral de Roemeense dichter Tristan Tzara (Sami Rosenstock)
wordt gezien als een centrale figuur binnen Dada en van hem is ook
de instructie die ik volg om een aantal gedichten te maken.
Daarbij worden eigenlijk geen instructies gegeven over de vorm
van het gedicht. Logisch maar dat leidde ertoe dat
ik een beetje op onderzoek uit ging naar dichtvormen.
Zo kwam ik bijvoorbeeld uit bij ‘Elfje’.
Ik heb geprobeerd een elfje te maken en gebruik die tekst
om een aantal pagina’s van mijn ‘dichtbundel’ te vullen.
Om toeval nog meer kan te geven gebruikte ik verschillende
soorten papier, soms afval, als ondergrond om de tekst
op te drukken.
Zo gebruikte ik een stuk decoratiepapier, een papieren zak,
een velletje uit een schrift, een stuk keukenpapier enz.
Zonder het eerst uit te proberen.
Nu de teksten droog waren moest ik besluiten er iets mee
te doen. Ik dacht terug naar de lezing van Alan Kitching
die iets zei in de trend van ‘als je kunt moet je
papier scheuren’.
Nou dat wilde ik best proberen. Als je papier scheurt krijg
je mooie ongelijke randen die als het ware de binnenkant
van het papier tonen.
Het kan ook goed mis gaan.
Kraftpapier en zaansch bord scheuren heel mooi.
Herfstboeket
De foto’s van het herfstboeket vond ik tot nu toe
niet echt geslaagd.
De kleuren kwamen niet goed uit.
Mijn werkplaats heeft ook niet zo’n prima licht.
Misschien voor de winter nog iets aan doen.
Maar plots lagen de bladeren gisteren in de volle zon.
Dus toch nog een keer foto’s gemaakt.
Na deze foto’s zijn de bladeren van het papier af genomen en heb ik ze vast proberen te plakken. Nu liggen ze onder bezwaar om goed aan elkaar te kleven.
Een vlinder in de tuin
Gisteren schreef/maakte ik mijn 6000-ste blogpost.
Ik koos Amritsar als onderwerp.
Maar ik had ook over deze vlinder een stukje kunnen schrijven.
Misschien is het wel een mot. Ik weet het niet.
Maar plotseling zag ik hem op de muur in onze tuin zitten.
Wie weet wat voor vlinder dit is of hoe ik daar achter kan komen? Het lijkt wel of de lange sprieten op zijn vleugels liggen. Mooi, he?
Pluk van Cadettenflat
De flat waar de cadetten van de KMA
(of een deel ervan dan toch) normaal gesproken verblijven
is ontruimd en wordt verbouwd, gerenoveerd.
Het wordt ook wel het Prins Bernard Paviljoen genoemd.
Op dit moment worden de metalen ramen eruit gezaagd (?).
6000: De Gouden Tempel in Amritsar (Sri Harmandir Sahib)
Dit is mijn 6000-ste blogpost.
Dat moet natuurlijk gaan over iets dat heel na aan je hart ligt.
Vandaar de draad opgepakt van onze vakantie in India.
De laatste post ging over Jallianwala Bagh.
Als je de straat uitloopt wordt het steeds drukker en kom je
bij de een groot plein met daaraan de hoofdingang naar
de Gouden Tempel. De belangrijkste heilige plaats voor de Sikhs.
In de dagen dat we in Amritsar waren zijn we meerdere malen bij de Gouden Tempel geweest. Het was er altijd druk. Sommige bronnen zeggen dat er 100.000 mensen per dag komen. Of dat waar is weet ik niet maar het zijn er wel enorm veel.
De toegangsstraten zijn niet alleen druk, ze staan ook vol met verkopers met allerlei eten en souvenirs. Zo heb ik er mijn hoofddoek gekocht. Ook mannen moeten hun hoofd bedekken om bij de Gouden Tempel te mogen komen. Ook het grote plein bij de grote toegangspoort is omringd met winkels.
Je schoenen doe je ook uit en die geef je in bewaring bij een speciaal gebouw daarvoor. Beetje dringen maar het lukt steeds en ook steeds je schoenen weer terug.
In iedere windrichting is een toegangspoort. Omdat wij de stromen met bezoekers volgen nemen wij de grote poort. Er gaan veel mensen naar binnen maar er moeten er ook naar buiten. In de verte is de Gouden Tempel al zichtbaar.
Het is een schitterend schouwspel en een fantastische sfeer. Ondanks dat het er druk is wordt het nooit echt te druk of onrustig.
We zijn bijna door de poort. De tempel ligt in een grote vijver (sarovar). Je kunt de hele vijver rondlopen en aan alle kanten zijn er allerlei gebouwen met uiteenlopende functies. Aan een kant kun je via een loopbrug naar de tempel toe. Maar het is er steeds zo druk dat het uren gaat kosten om er te kunnen komen, dus we besluiten geen poging te doen.
Hier zie je van rechts de mensen aanschuiven om bij de tempel te komen.
Er staat een boom, een Ber. Daar is bovenstaande tekst te lezen. Heel kort komt het er op neer dat vanonder deze boom, Baba Budha Ji, de eerste hoofdpriester van de tempel, toezicht hield op het uitgraven van de sarovar (vijver) en de bouw van de tempel. Deze man stierf in 1631.
Ik kon geen genoeg krijgen van deze tempel.
Onder de pelgrims werd veel geld ingezameld.
Wat mensen dan gegeven hebben daar moet je niet moeilijk over doen. Dat licht je breed uit toe.
Van rechts zie je de mensen in de rij staan naar de tempel toe.
Dit is het begin van de loopbrug. Hier begint het laatste stuk van de rij. Vaak stonden de mensen dan al in een lange rij langs de sarovar.
De sarovar is groot en overal staan ordebewakers (in de blauwe overgooier met oranje riem). Veel Sikhs komen als vrijwilliger naar deze plaats toe om bijvoorbeeld in de keukens te werken of om toeristen te informeren over hun geloof.
De belangrijkste voorwerpen van de tempel (onder andere een boek) wordt ’s nachts bewaard in een van deze gebouwen.
Een ordebewaker aan de rand van het meer.
Amritsar, Sri Harmandir Sahib, The Golden Temple, De Gouden Tempel.
Rechtbank Breda
Sinds het plaatsen van deze blog heb ik extra informatie ontvangen.
die heb ik in deze blog verwerkt en wil ik onder de aandacht brengen.
======================================================
Sinds enige tijd is het nieuwste gerechtsgebouw (ik ken er nog twee
in Breda) in gebruik genomen.
Het oudste gerechtsgebouw dat ik ken staat op de hoek van de Nassaustraat
en de Kloosterlaan. Een mooi gebouw, beetje klein voor nu.
Zie een veel oudere blogpost of anders deze post.
Het tweede gebouw staat aan de Fellonoordstraat (nu leeg). Een heel lelijk
gebouw in crisisstijl.
Het meest recente staat aan de Belcrumweg.
Ik denk dat het officieel ‘Rechtbank Zeeland-West-Brabant » Locatie Breda’ heet.
Pas geleden was er een open dag voor familie en kennissen van werknemers en
zo kon ik er wat foto’s maken.
Bij de ingang hangen twee van deze grote rechthoekige kubussen met heel veel lichtjes die in heel verschillende patronen licht geven.
Er hangt en staat heel wat kunst. Meestal zonder vermelding van de maker. Waarschijnlijk is men nog niet helemaal gereed met de inrichting.
Vanaf de kantoorruimtes op de 12de verdieping heb je een mooi uitzicht over de binnenstad (straks) en naar de noordkant van de stad.
Voor de deur staat een fontein. Wat die wereldkaart daar bij doet in het water weet ik niet.
Zicht op onder andere de plaats waar vroeger de veiling was en de watertoren in de Belcrum.
De ramen waren wat vies maar dit is het terrein van de voormalige Suikerfabriek, de CSM.
In de zon is de fontein direct mooier.
Vanuit dit kantoor kijk je op de wijk die er gekomen is nadat het slachthuis is gesloopt. Lang geleden.
De watertoren van de Belcrum.
Trapportaal.
De Grote Toren van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in het centrum van Breda.
Breda, meer richting zuid/zuidoost: Chassé theater tussen de bomen.
Het station van Breda. Die witte vlekken in de baksteen die horen zo. Dat is geen foutje.
De tuin bij de rechtbank.
De Koepelgevangenis (vlak naast de oudste rechtbank die ik ken), nu de FutureDome. Daarnaast (rechts) een woonflat met de naam De poort van Breda.
In de bibliotheek ingebonden exemplaren van het ‘Weekblad van het Regt’. Als je wilt kun je dit tijdschrift ook online raadplegen. Het komt al enige tijd niet meer uit.
Natuurlijk hadden ze ook een aantal Nederlandsche wetboeken.
De kantine. Daar is ook een soort uitkijkdeck.
Wooncomplex ‘De Prins’ ligt dichtbij.
Nogmaals het terrein van de voormalige Suikerfabriek. Hier stond de CSM.
Daar staat dan het beeld (dat ontbreekt in de gevel van het Gerechtsgebouw op de hoek van de Nassaustraat) van Vrouwe Justitia, tussen moderne lampen in een trappartij.
De eerder genoemde lampen.
Lampen is waarschijnlijk een oneerbiedige term voor dit kunstwerk.
Licht-Wegen
Ontwerp: Giny Vos (1959, Rotterdam)
Licht-Wegen: het wegen van licht en de wegen van het licht.
De blokken vormen als het ware een weegschaal en verwijzen naar het wikken en wegen dat rechters, officieren en raadsadviseurs dagelijks doen. Wel of niet schuldig? Wel of niet vervolgen? Wel of niet adviseren tot een uithuisplaatsing? Binnen de kolommen vindt het
licht zijn weg in de 3D bewegende beelden. Het gewicht van het licht doet de kolommen bewegen: traag, op en neer.Uitvoering.
De installatie bestaat uit twee rechthoekige blokken. Elk blok is 2.20 meter lang, 1.10 meter breed en 1.10 meter diep. Het bestaat uit 16 horizontale printplaten die met verticale
printplaten aan elkaar verbonden zijn. Een blok bevat 7680 leds en weegt ongeveer 80 kilo.
Het stroomgebruik is beperkt. De blokken bewegen zich traag op en neer over een afstand van 2 meter. Binnen de kolommen worden in 3D bewegende beelden geprojecteerd, soms enkel letters, dan weer acties die in de andere kolom een reactie oproepen. Zo zie je bijvoorbeeld een slag van een hamer, brekend glas, golven en beelden die verwijzen naar oplichten, afpersen, haat zaaien. De voor deze installatie nodige software is uniek voor het project ontwikkeld. De draagconstructie aan het plafond is goed zichtbaar opdat zichtbaar is hoe de installatie werkt, symbolisch ook voor de transparantie van rechtspraak.
Dit is het deel van het gebouw dat publiek toegankelijk is en waar de zittingszalen zich bevinden.
Koning Willem Alexander opende de gerechtsgebouw onlangs.
Vandaag ontving ik nog wat extra informatie over dingen
die te zien zijn op mijn foto’s.
Zoals bijvoorbeeld over het portret van Willem Alexander.
Hanneke Hielkema heeft het werk, het portret van de koning, gemaakt. Het is op 12 maart 2015 onthuld door de toenmalige president Marieke Koek.
Hanneke werkt met inkt en water waardoor er vlekken en lijnen op het papier komen die ze vervolgens weer met inkt overtrekt. Tijdens het overtrekken ontstaan de beestjes. Er zijn er honderden te zien op het werk.
Hanneke heeft voor de rechtbank Limburg een soortgelijk portret van de Koning gemaakt. Verschil: op het portret in ons gebouw kijkt de koning wat ernstiger dan op het portret in Limburg.
Het ophangen van een portret van de Koning in gerechtsgebouwen is een traditie en niet verplicht. Het bestuur van de rechtbank Zeeland-West-Brabant besloot begin 2018 geen portret te hangen in de 27 zittingzalen, maar het te houden bij één portret op een in het oog lopende plaats in het gebouw.
Dit is de grootste zittingszaal vanaf de tribune.
Een kleinere zittingszaal.
De tuin met in de verte het station.
Vrouwe Justitia in close-up.
Als aanvulling:
Vrouwe Justitia
Van oorsprong is zij een Romeinse godin, maar inmiddels de personificatie van het recht.
Doorgaans is zij geblinddoekt, vaak draagt zij een weegschaal en vrijwel altijd een zwaard.
– De blinddoek drukt uit dat zonder aanzien des persoons recht wordt gesproken
– De weegschaal symboliseert het afwegen van de verschillende argumenten alvorens te oordelen
– Het zwaard staat voor het vonnis dat wordt uitgesproken.Het beeld werd in 1893 geplaatst in de nis boven de ingang van het gerechtsgebouw aan de Kloosterlaan in Breda. In 1986 verhuisde het mee naar het gebouw aan de Sluissingel en Vrouwe Justitia heeft nu een plaats gekregen in dit gerechtsgebouw.
De ingang.
De gezichtjes van de fontein.
Gerechtsgebouw Breda.
Ook hiervoor ontving ik nog extra info:
La source (de bron)
Ontwerp: Pascale Marthine Tayou (Kameroen, 1967) (woonachtig in Gent)
Het is een boom met maskers geworden, door Tayou ook genoemd ‘The palaver tree’.
Boom – maskers – water.
Boom: de boom is in alle culturen en op alle plaatsen vanouds de plek waar mensen, generatie
na generatie, samen komen om te overleggen, te kletsen, samen te zijn. Ook de boom
waaronder ooit in veel culturen recht werd gesproken.
Maskers: in de boom hangen ruim 300 maskers in 4 uitvoeringen en in 3 maten.
De 4 uitvoeringen staan voor de diversiteit in culturen, de 3 maten voor de generaties binnen de culturen. Culturen en generaties zijn met elkaar verbonden door de takken van de boom.
Water: bron van leven, maakt leven mogelijk, is kostbaar en kan een rituele betekenis
hebben.
Uitvoeringsinformatie: De boom is 10 meter hoog en heeft een kruin van ongeveer 7 meter.
Hij is gemaakt van een metalen buizenframe en bedekt met harde PU-schuim. Daaromheen is een duurzame polyester laag aangebracht. In de stam en twee takken zijn in totaal 25 spuitmonden aangebracht die door de wijze waarop het water valt de boom een mangroveelement geven.
Het bassin heeft een buitendiameter van 17 meter. In het bassin zijn rotsen geplaatst, voorzien van glazen objecten.
Als het vriest, zal er geen water in het bassin staan. Op de vloer van het bassin is een kaart van de wereld aangebracht. De boom staat in de wereld. Verder zijn de rotsen nu geheel zichtbaar en vormen zij een soort Zen-tuin.
Tweede schikking herfstboeket
De grotere en donkerdere bladeren achteraan gelegd,
de kleine en lichtere bladeren voorop.
De bladeren liggen nog los.
Ik denk nog na of, en zo ja hoe, de bladeren
een vaste plaats te geven.
Boekje in boekje
Afgelopen zaterdag was de open dag of donateursdag
van de Stichting Handboekbinden.
Daar ben ik naar toe gegaan.
Dit was de tweede of derde keer.
Deze keer leverde het me niet zoveel op.
Dat is jammer.
Ontbijt in de trein. De dag is in de Gruyterfabriek in Den Bosch. Een mooie locatie met heel veel startende ondernemers. Leuke sfeer. Zelfs als de meeste kantoren gesloten zijn. De afstand van het station naar de fabriek viel tegen. Dat was niet de beloofde 10 minuten maar meer 40 minuten. En dan. Waar was de ingang?
Onderweg had ik dus genoeg tijd voor een selfie.
De Gruyterfabriek heeft een mooie brasserie. Jammer dat die soort van dicht was. Je kon er koffie kopen maar het eten was beperkt tot het lunchpakket.
Een agenda was er ook niet echt. Eigenlijk waren er alleen wat stands van ‘commerciële’ partijen: boeken over boekbinden, handgeschept papier en veel onderwijs. Er waren twee sessies maar de start- en eindtijden werden pas ter plaatse duidelijk. Een sessie ging over het Boekje in boekje. De andere sessie over koud ‘vergulden’.
Omdat er te weinig tijd was om het boekje te maken heb ik het mee naar huis genomen om het er af te maken. Daar bleek dat ik het materiaal voor de sluiting niet had meegenomen (wist niet dat het er bij hoorde). Het is een beetje een onduidelijk boekje. een concertina met groter katern en een klein katern. Dat kleine katern komt als het ware op een standaard te liggen. Individueel leuk gevonden maar als boekje….
Als bijvangst van mijn klein Dada-projectje had ik een kleine tekst klaarstaan op de pers. Die heb ik voor de boekjes gebruikt.
De tekst is een zogenaamd elfje.
Elf woorden over 5 regels:
1 regel met 1 woord
1 regel met twee woorden
1 regel met 3 woorden
1 regel met vier woorden
en de laatste regel met 1 samenvattend woord.
Mijn tekst is:
letters
gebeeldhouwd begrip
lijnen in orde
gebogen inkt, strepen, tekens
woord
Om het dada-karakter te benadrukken heb ik de tekst gezet
in kolommen waarbij de woordbreedte de kolombreedte bepaald.
Woordbreedte is kolombreedte.
Met een titel en het boekje is gereed.
Volgend jaar nog eens zien of ik nog naar de open dag ga.
5996: Johan Cruijff en kunst?
Dit is mijn 5996-ste blogpost in 15 jaar.
Sinds maart 2005 blog ik.
Ik heb even op internet gezocht hoeveel dagen dat ongeveer zijn:
Voor alles zijn er tegenwoordig websites. Dus van 1 maart 2005 tot 30 september 2018 zijn 4961 dagen. Dat brengt mijn blog (als ik deze maand de 6000-ste maak) gemiddelde op ongeveer 1,2 posts per dag.
Deze blog post gaat over de National Gallery in Londen.
Ik nam me voor er niet langer dan 1 uur te blijven.
Het werd natuurlijk anderhalf uur.
Wat een fantastische collectie.
Zomaar een paar Turners op een rij.
Prachtige middeleeuwse en renaissance werken.
Ik heb een paar foto’s gemaakt van wat me opviel.
Dit werk en de volgende foto, deze twee werken hingen naast elkaar. Prachtig. Workshop of Domenico Ghirlandaio, Portrait of a girl, circa 1490.
Sandro Botticelli, Portrait of a young man, circa 1490 – 1495. Waarom bij dit portret sprake is van een ‘young man’ (een jonge man) en bij het vorige van ‘a girl’ (een meisje), weet ik niet. Ze lijken me ongeveer even oud.
Ik liep zomaar een paar zalen door en plotseling zag ik een aantal werken die samen een altaarstuk of iets dergelijks zijn geweest. In het kader van de tentoonstelling een paar jaar terug over St. Franciscus in Utrecht heb ik toen dit werk of gezien of er over gelezen. Sassetta (Stefano di Giovanni Sasseta), Saint Francis before the Pope Honorius III / The stigmatisation of Saint Francis, 1437 – 1444. Dit is onderdeel van het San Sepolcro Altarpiece.
Sassetta (Stefano di Giovanni Sasseta), The stigmatisation of Saint Francis, 1437 – 1444. Die engel die de stigmata aanbrengt komt bij mij altijd over als een soort drone die in de lucht hangt.
Sassetta, The wolf of Gubbio, 1437 – 1444. Let ook op de halve cirkel met vogels in de lucht.
Dit schilderij en de volgende twee foto’s vormen samen een drieluik: Hans Memling, The Donne triptych, about 1478, Saint John the Baptist. Johannes de Doper.
Het centrale paneel. De aanbidding van de Maagd en het Kind, Hans Memling, Sir John Donne kneels in adoration before the Virgin and Child.
Het rechterpaneel: Hans Memling, Saint John the Evangelist. Johannes de Evangelist. Alle drie de delen hebben zo’n prachtige vloer. Het centrale deel met een tapijt erop. Schitterend.
Dit vond ik super om te zien. Rogier van der Weyden gebruikte het beeld van Magdalena meerdere malen. En steeds heeft het kleed van de vrouw, dezelfde vouwen. “Je gaat het pas zien als je het door hebt.” zei Johan Cruijff, en als je het eenmaal gezien hebt, zie je dat iedere keer opnieuw. Rogier van der Weyden, The Magdalen Reading, before 1438.
Claude Monet, Irises, about 1914 – 1917.
Leonardo da Vinci aks onderdeel van een deurpartij.
Rembrandt was daar ook te zien.
The National Gallery.
Rubaiyat van Omar Khayyam
Donderdag ontving ik een paar boeken van de Folio Society.
Ik had ze een tijdje geleden besteld.
Een van de boeken is een facsimile uitgave van de
Rubaiyat van de Perzische dichter/schrijver
Omar Khayyam.
Op de deels Nederlandstalige website van Hans van Rossum
Staat het een en ander over de schrijver en het boek.
Het kleine boekje zit in een omdoos.
Dit is de boekband zoals je die ziet als je het boekje uit de doos haalt. Helaas doet de scanner geen recht aan de gouddruk op de band.
De Engelse tekst die in dit boekje gebruikt wordt is die van de vertaling uit 1859 van Edward Fitzgerald.
De pagina’s zijn gekalligrafeerd door William Morris (die van de Arts-and-craftsbeweging). Figuren in de marge (niet op de foto) zijn ontworpen door William Moris en Sir Edward Burne-Jones en geschilderd door Charles Fairfax Murray. Dit boek is gebaseerd op de versie in het British Library, MS 37832, gemaakt in 1872.
Vijf galeien
Tot nu toe had ik 1 galei.
Een galei is een soort metalen dienblad waarop je een tekst
voor korte of langere tijd kunt bewaren nadat je die tekst gezet hebt.
Hij is zo ontworpen dat je de tekst relatief eenvoudig
van de galei naar de pers kunt overbrengen.
Maar op 1 been kun je niet staan.
Toen er deze week op Drukwerk in de Marge een paar galeien
werden aangeboden met insluitwit, heb ik die gekocht.
Galeien met insluitwit.
Insluitwit zijn stroken metaal die worden gebruikt om op de pers
de tekst (die met de hand gezet is uit losse loden letters, leestekens
en spaties en misschien wel met cliche’s (=afbeeldingen)) goed vast
te zetten (in te sluiten).
Op de plaats van het insluitwit komt als het goed is geen inkt
en het papier waarop je drukt, raakt dat metaal niet.
Die ruimte op het papier die boven het insluitwit zit,
blijven na het drukken dus wit.
We lopen verder in Londen
We zijn een beetje van de wandelroute afgeweken. Geeft niks, moet kunnen. Zo kwamen we op Travalgar Square terecht. Op de hoek met St. Martin-in-the-Fields.
Midden op het plein staat Admiraal Nelson op zijn kolom.
Net voor een concert in de St. Martin-in-the-Fields kerk er nog even binnen gelopen. Dan zie je deze prachtige vondst: een soort glas-in-lood raam met daarin het kruis.
Het interieur van de kerk.
Toen heb ik een bezoek gebracht aan de National Gallery. Een indrukwekkend museum met prachtige werken. Daar kom ik in een volgende blog post nog even op terug.
Leeuwen omringen Nelson.
Als protest tegen de vernietiging van oudheden door IS staat dit tijdelijke beeld hier op Travalgar Square.
Tijd voor de National Gallery.
Herfstboeket
In plaats van vanmiddag te werken aan de Dada-dichtbundel
heb ik een aantal bladeren die ik vorige herfst verzameld had,
vandaag geverfd met ecoline.
Het idee is om met de bladeren een soort van boeket te maken.
De eerste foto’s zijn foto’s van individuele bladeren. De beschildering is ergens ‘work in progress’.
Dit is een eerste schikking van het boeket. De bladeren waren nog niet allemaal droog daarom heb ik het weer uit elkaar gehaald maar dit is een beetje het idee.
Bracke kip op BredaPhoto
Afgelopen zondag was het prachtig weer en druk op
de locaties van BredaPhoto die ik bezocht.
De vele foto’s, video’s en installaties leverde weer
foto’s op en dorst die je kon lessen met Bracke kip
van brouwerij Ramses uit Breda.
Gelukkig zaten de zwakkere broeders aan het begin. In de voormalige kazerne en huis van het Breda’s Museum veel installaties en korte video’s. Natuurlijk het is het meer experimentele werk maar er waren ook veel pretenties die niet waargemaakt werden. Lennert Deprettere met zijn The gypermediated selfie construction. Jammer. Volgende keer beter. De installatie is misschien nog leuk bedacht maar een discussie over de gevaren van social media….. Nee dat zat er niet in.
Van wie ‘Into the merge’ is. Ik heb het niet mee geprobeerd op te zoeken.
Het kan ook anders: Minghui Zheng, Rent a partner (Huur een partner, een video met een gesprek over relaties). Sterk.
Even if I did not have a flat or a car / Ool al had ik geen appartement en een auto. Geld, positie, liefde. relatie.
Grappig. Heel goed gevonden van de nieuwe fotograaf des vaderlands: Jan Dirk van der Burg, Wethouders van middelgrote gemeenten met stekelhaar. Dit was maar een van de goede vondsten.
Een hoogtepunt vond ik de serie foto’s en documenten van Mathieu Asselin: Monsanto, A photographic investigation, 2018. een journalistieke rapportage door foto’s over Monsanto. een chemisch en zadenbedrijf dat grip krijgt op de landbouw wereldwijd en daarbij alle middelen inzet die het ter beschikking heeft. Heel indringend.
De loopbrug bij het Chassé. Het levert goede plaatjes op maar de foto’s zie je toch het best als je om de brug heen loopt.
Dit is een voorbeeld van een serie foto’s op de loopbrug: Shadi Ghadirian.
In Club Solo was werk te zien van Karel Doing. Deze fotograaf experimenteert onder andere met de chemie die bij fotograferen een rol kan spelen. Hier door bloemen op een film te leggen en te zien wat er dan gebeurt. Vervolgens is de film uitvergroot. Mooi werk.
Toen ging ik naar de Koepel in Breda, nu FutureDome genaamd.
Deze voormalige gevangenis wordt nu voor andere doelen gebruikt
zoals tijdens BredaPhoto als tentoonstellingsruimte.
Het centrale werk is een soort videocollage van Geert van Kesteren met de naam The Believers, 2018.
In deze foto’s verdringt soms De Koepel, het gebouw, de installatie
en dan weer andersom. Soms steekt de geschiedenis zijn kop op.
Een zonsopkomst.
Een meerluik. Je ziet steeds nieuwe dingen. De film kun je gemakkelijk meerdere keren zien.
De achterkant van het werk van Geert van Kesteren.
De computers zijn er maar druk mee.
Een deel van de vloer van De Koepel is van glas. Er zitten ruimtes onder waarvan de functie mij niet duidelijk is.
Dat glas helpt de fotograaf weer.
Nog meer denkkracht.
Hoe zat dat ook al weer met de Drie van Breda, de oorlogsmisdadigers die hier gevangen zeten. Willy Lages, Joseph Kotälla, Franz Fischer, Ferdinand aus der Fünten.
De gevangenispoort aan de binnenkant.
Vanaf de FutureDome ben ik naar de Belcrum gegaan, naar de
oude fabriek van machinebedrijf Backer & Rueb.
Een prachtig ruw gebouw voor een fototentoonstelling.
Dit is werk van Masamichi Kagaya, Glove, 2012. Een van een serie foto’s gemaakt in Fukushima in Japan. De onderste foto is een ‘reguliere’ foto van het onderwerp. De bovenste foto toont de radioactiviteit die in het voorwerp is achtergebleven als een geheimzinnige glans. Als je alleen de bovenste foto zou zien denk je dit is de handschoen van Michael Jackson.
Keyezua, Floating Nightmares (zwevende nachtmerries).
Grendel van Backer & Rueb.
Het laatste adres waar ik foto’s zag was: Puijfelik. Dit is de naam van een familie van (vroeger) handelaren in oud papier (Van Puijfelik Recycling: http://www.vanpuijfelikrecycling.nl/). Ik ken ze uit mijn jeugd. Een groot aantal jaren hadden zij in dit deel van de stad hun papierverzamelpunt.
Ook een geweldige omgeving voor zo’n fototentoonstelling.
Christoph Krause & Cyrano Bentlage, Strange Entity.
Dit is de Bracke kip van brouwerij Ramses die je kon/kunt? drinken op de locatie Puijfelik.
Het was een plezierige middag.
Zo zwervend door Breda, van de ene naar de volgende bijzondere
locatie en dit is nog maar een deel van de manifestatie.
Alan Kitching in Amsterdam
De Grafische Werkplaats Amsterdam heeft dit najaar een serie
presentaties en workshops onder de naam: ‘Resist the Mac’.
De titel vind ik goed gevonden.
De Apple machine is natuurlijk hét gereedschap van de
moderne grafisch ontwerper.
Maar met al die techniek dreigt het oude ambacht van handzetten
en met de hand de drukpers bedienen te verdwijnen.
Alan Kitching is een Engelse ontwerper en drukker met
een eigen werkplaats die zijn brood verdient met het met
de hand ontwerpen en maken van zijn werk.
Een aantal jaren geleden verscheen er met en over hem een boek
waarvan ik een exemplaar kocht.
Afgelopen vrijdag kon ik zijn presentatie bijwonen.
Mijn exemplaar kwam in deze doos met op de buitenkant werk van Alan Kitching. Dit is de voorkant van de doos.
Dit is de achterkant met een soort letterproef.
Dit is het boek met een speciale ‘Dust jacket’, stofomslag. Alan Kitching A life in Letterpress. Zijn naam is op zijn karakteristieke manier gezet en gedrukt.
Als je de omslag eraf haalt zie je het boek met een heel stevige band.
Dit is een foto uit het boek. Het woord ‘Fire’, vuur is op de typische manier van Alan Kitching gecomponeerd. De omgekeerde ‘R’ in rood en geel is een illustratie van het begrip vuur.
Hier zie je de speciale omslag helemaal opengevouwen. Het boek staat bij mij in de boekenkast met doos en omslag, helemaal compleet.
Terug naar vrijdagavond. Rond 19:00 uur was ik bij Grafische Werkplaats Amsterdam. Een hele mooie werkplaats.
Je ziet hier een aantal persen opgesteld. Achter in de werkplaats zijn de loden en houten letters te vinden. Vooral die laatste, daar ben ik erg jaloers op.
Dit is de plaats voor de presentatie.
Toen ik deze foto maakte, wist ik niet dat ik zelf, later op de avond, de kans zou krijgen, om mijn eigen Alan Kitching-poster te maken.
De coördinator gaf een korte inleiding. Haar naam weet ik niet meer maar op de site staat dat de coördinatie ligt bij Corine Elemans.
Alan Kitching vertelde bevlogen over zijn werk.
Gisteren heb ik de poster die ik maakte, in mijn werkplaats opgehangen.
Dit is de poster: Alan Kitching talks letterpress. Als de werkplaats dichter bij huis was zou ik bijvoorbeeld zeker naar de presentatie of de workshop gaan van Herman van Bostelen // Gorilla half november. Zoek op internet maar even naar ‘Resist the mac’.
Jacky O in tranen
Foto verslag van een deel van een wandeling door Londen.
Deze pub met tuin heet The Eagle. Daar was het goed toeven maar op deze ochtend was get vooral een foto-object.
Zomaar een straatje in de buurt met daarin dit voormalige magazijn van ‘John Redman Ltd & British Empire Pipe Co’. Achteraf bleek dat het restaurant van Jamie Oliver ‘Fifteen’ er naast ligt (te duur).
Deze huilende Jacky Kennedy/Onassis kun je in dezelfde straat vinden. De tranen lopen door tot op het trottoir.
Zo heurt het eigenlijk. Een prachtige etalage met daarin paspoppen die het gereedschap en het materiaal van een kleermaker bij zich dragen. Zoals de schaar.
Bij de Royal Ballet School zie je deze prachtige loopbrug tussen de school en het Royal Opera House. WilkinsonEyre is de naam van het bureau dat de brug ontworden heeft en de brug heet: ‘The Bridge of Aspiration’.
De oude pubs zoals deze ‘The white lion’ (de witte leeuw) zijn prachtig om te zien.
Covent Garden, denk aan My fair lady. Het toneelstuk heette Pygmalion (1912) en is geschreven door George Bernard Shaw. Ik ken het vooral van de verfilming met Audrey Hepburn als Eliza Doolittle en Rex Harrison als professor Higgins.
Het beeld bovenop de bloemen-, groente en fruit markt Covent garden.
Met rekwisieten wordt de sfeer van toen opgeroepen.
Dit is het pand waar in Charles Dickens in de periode 1859 – 1870 woonde en zijn tijdschrift ‘All the year round’ maakte. Wellington Street.
This building housed the offices of Charles Dickens’ magazine ‘All the year round’ and his private apartments 1859 – 1870.
Veel boeken van Dickens verschenen als feuilleton.
Dat kun je nog steeds goed merken als je ze leest.
In ‘All the year round’ verschenen zo:
A Tale of Two Cities (juni 1859 tot december 1859)
Great Expectations (1 december 1860 tot augustus 1861)
The Uncommercial Traveller (28 januari 1860 tot 13 oktober 1860,
plus 1863–65 en 1868–69)
Royal Opera.
Timpaan boven de deur van de voormalige Bow Street Magistrate’s Court.
De winkeltjes zijn er heel leuk, zoals hier in Neals Yard, een klein pleintje. Neem wel een credit card met heel hoog saldo mee!
Een tekening van Bambi. Lady Diana als Mary Poppins, op hoge hakken en met een tas van Harrods die tegen twee kinderen zegt: you can be as naughty as you want, just don’t get caught (je kunt zo ondeugend zijn als je wilt, je moet alleen niet betrapt worden).
De architect van dit monster is Frank Matcham. Dit ‘London Coliseum Theatre of Varieties’ is een overdadig theater dat vandaag de dag een operahuis is.
‘Are you inspired’ door Nathan Bowen. Een street artist op de afzetting bij een verbouwing vlak bij St. Martin-in-the-Field. De kerk op de hoek bij Travalgar Square.
Tot zover dit eerste stuk van de wandeling.
Dadadicht: Ezeloor
Gisteren weer even kunnen werken aan de dada dichtbundel.
Toeval speelt daarbij een grote rol.
Zo heb ik gisteren stukken afvalpapier verwerkt tot
een afbeeldingen waarbij ik gebruik maak van toevallige
lijnen in de restanten papier die ik gebruikt heb bij het
spatten en rollen om bepaalde gebieden van de pagina
waar ik op dat moment mee bezig ben af te schermen.
Die toevallige lijnen laat ik dan op elkaar aansluiten.
Ik ben begonnen het spatwerk voor te bereiden voor de tekst ‘Dada’.
De vorm die ik gesneden heb uit bruin papier dekt niet de hele pagina af. Daarom gebruik ik resten van ander papier om de pagina helemaal af te dekken zodat alleen daar de ecoline komt waar ik het wil.
Dit is dan bijvoorbeeld zo’n resultaat.
Nog een.
Hier heb ik vormen uit het papier gesneden dat eerder is gebruikt om bij spatten het onderliggende papier te beschermen. Deze vormen die ik uitgesneden heb gebruik ik vervolgens weer om een compositie te maken.
In de compositie ‘Ezeloor’ (bewust foute spelling, de titel moet 7 posities of letters lang zijn) gebruik ik de toevallige lijnen die eerder ontstaan zijn, als leidraad voor de compositie. De uitsnijding van de individuele stukken papier laat ik afhangen van de verfresten op de verschillende papiersoorten.
