Allerlei weercodes: code geel, code oranje!
Gisteren sneeuwde het amper 1 centimeter.
Maar het wordt steeds zeldzamer: sneeuw.
Daarom toch maar foto’s gaan maken.
Sommige worden door de sneeuw haast abstract.
Dit beeld doet me bijna denken aan Tanaka Ryohei.
Het was op ons balkon.
Stam van een olijfboom.
Stadhouder Willem III op het Kasteelplein in Breda.
De Waalse Kerk in de Catharinastraat.
Begijnhof.
Valkenberg.
Tobias en de Engel, Mari Andriessen.
Hercules.
Het Kasteel van Breda.
Vanochtend ben ik even naar het station gewandeld.
Onderweg maakte ik de volgende foto’s.
Dat er plannen waren om het Kasteel op te knappen, daar had ik wel van gehoord. Maar blijkbaar is men al begonnen. Aan de kant van het Valkenberg zijn een aantal ramen dichtgetimmerd.
Waterdruppels.
Kleur.
Het was bijna windstil. Dat levert mooie reflecties op in de vijver. Alleen een meerkoet of eend kan deze rimpels veroorzaken.
Rimpelloos.
Meerkoet of eend.
Nerven.
Bladertapijt.
Vanmorgen rond 09:00 uur was het nog rustig in het centrum van Breda.
Vanmiddag veel groepen, veel gasten uit België.
En de coronacijfers gaan weer omhoog.
De herfsttooi van het Valkenberg is al bijna weg. Nog even en de bomen zullen volledig kaal zijn. Nu kun je hier en daar nog nagenieten van de herfstkleuren.
Valkenberg en een klein stukje van het Kasteel van Breda.
Op het Kasteelplein staat zoals altijd Stadhouder Willem III.
Het zou een sombere dag worden.
De Grote Markt nagenoeg leeg.
Zicht op een leeg Kerkplein en Torenstraat.
Vanaf het bordes van het Stadhuis.
De Veemarktstraat.
Het Valkenberg in Breda heeft zijn herfsttooi aangedaan. Ook al scheen de zon vanochtend toen ik de foto maakte nog niet, toch is er iets bijzonders te zien. Kijk maar eens goed.
Tussen de bomen is Hercules te zien.
Geniet van de kleuren!
Intussen is hij opgehaald van het Kasteelplein/Valkenberg en in reparatie.
Plots zag ik, vandaag voor het eerst, dat er een paar
ogen op me gericht was. Zomaar op een boom in
het Valkenberg in Breda.
De ogen zijn gemaakt door Hanneke Adelaar. De boodschap is: Heb oog voor elkaar, kijk naar elkaar en beoordeel elkaar niet op huidskleur.
Hanneke Adelaar.
Toen ik door wilde fietsen zag ik aan de andere kant van
het pad nog een kunstwerk hoog in een boom.
Aansluitend qua thema: The white youth stands up: never again ‘Strange Fruit’. The black people deserve a better world.’ Corné van Gool.
De kleifiguur die het hoogst op de boom is bevestigd is een Atlas met een donkere huidskleur. Dat is waarschijnlijk niet zoals we ‘Atlas’ normaal voorstellen. Corné van Gool.
Op en in het Paleis op de Dam in Amsterdam
is bijvoorbeeld ook een ‘Atlas’ te zien.
Atlas, hier in de Burgerzaal. Hij draagt de hemel op zijn schouders en kijkt neer op de marmeren wereldkaarten in de vloer van de zaal. De architect Jacob van Campen ontwierp de grote zaal als ontmoetingsplaats voor alle burgers. Op het dak van het paleis staat een bronzen versie.
Vanochtend liep ik even door het Valkenberg in Breda en zag dat bij een van de afvalbakken een fietswiel stond. Hoe kun je dat nou verliezen?
Omdat ik al maanden niet meer in het Begijnhof ben geweest liep ik ook daar naar binnen. Daar stond de artisjok weer mooi in bloei. Toen werd ik weggestuurd door een bewoonster want het hof is pas in de middag open. Nou dat had ik niet gezien. Wel prachtige bloem.
Ziet er nog uit als een goede fiets. Hij staat al een kleine twee weken tegen een boom in het Valkenberg in Breda. Wie zou die verloren zijn?
Maandagochtend liep ik even door het Valkenberg in Breda en maakte daar een paar foto’s.
Dan krijg je zo’n soort beeld in het Valkenberg in Breda.
Vandaag liever niet.
Toen ik er net op de fiets aankwam, had iemand de ganzen gevoerd. De jonge ganzen groeien als kool. De paden in het park zullen snel als glijbanen aanvoelen maar het ziet er vertederend uit.
Detail. Het zijn er weer heel veel.
De titel is een variant op het grapje over een ‘kudde yoghurt’. Vanmorgen zag ik de ganzen in het Valkenberg bescherming zoeken in hun verenpak tegen de kou. De jonge dieren deden dat door in kluitjes bij elkaar te gaan liggen in de zon: een wolkje ganzen?.
Op vrijdag begin ik dan op de Grote Markt. Daar is dan de weekmarkt in opbouw. Kan ik nog even nadenken wat ik straks ga kopen voor het avondeten.
Deze keer loop ik over het Stadserf. Daar langs het beeldje van de Turfschipper en langs de achterzijde van het oude stadhuis.
Blijkbaar gaan de steigers rond de toren snel verdwijnen.
Leeg stadserf.
Dan terug via het Valkenberg.
Waar de muur van het Begijnhof (nu gesloten voor bezoekers) en van de pastorie te zien zijn.
De pastorie heeft een eigen tuin, afgescheiden van het Begijnhof en daar ook een eigen achteruitgang.
Zonder de evenementen krijgt het gras alle kans mooi te groeien.
Nee, ik had wel 5 of 6 onderwerpen waarover ik een bericht
wilde plaatsen vandaag.
Maar ik schaam me dood voor de reacties op de toespraak
van Arnon Grunberg in de Nieuwe Kerk op 4 mei.
Nederland heeft een probleem.
Het CDA en de VVD denken in Brabant een coalitie aan te gaan
met extreem rechts.
De betrokken politici kijken alleen naar hun eigen belang, dat van hun partij en
niet naar dat van Brabant, Nederland en de inwoners van Nederland.
De toespraak van Grunberg is niet beschuldigend maar legt wel uit.
Waar komt die haat vandaan (lees mee politici van Brabant!):
Zeggen het verleden nu wel te kennen is veelal een weigering om er kennis van te nemen. En wie zijn verleden niet kent, is niet zozeer gedoemd het te herhalen, als wel is hij gedoemd niet te weten wie hij is. Niets doet mensen zozeer naar een onwrikbare identiteit verlangen als het knagende vermoeden dat ze geen idee hebben wie ze zijn. En het is vaak de onwrikbare eigen identiteit, de weigering er speels mee om te gaan die ertoe leidt dat de ander als een volstrekte vreemde en een absolute vijand wordt gezien.
Wat Grunberg hier zegt is niet gericht tegen één groep.
Dit is waar voor iedereen.
Het probleem met Nederland is dat er te veel mensen zijn die ‘de ander
als een volstrekte vreemde en een absolute vijand’ zien.
Breda, Valkenberg, 5 mei 2020. Nu nog in vrijheid.
Ook in de landelijke politiek hebben we te maken met politici die
hun verantwoordelijkheid niet nemen maar
het vijandsbeeld alleen maar opstoken.
Die verantwoordelijkheid kwam duidelijk aan de orde:
En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die manier ook weer over Joden gesproken kan worden.
Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij.
‘Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort’, schreef Primo Levi in de jaren zestig aan zijn Duitse vertaler.
Woorden die wij wekelijks, misschien wel dagelijks zouden moeten herhalen, al was het maar om ons eraan te herinneren hoe giftig woorden kunnen zijn.
Dat een Nederlander in Auschwitz kerosine over levende vrouwen en kinderen moest uitgieten begon met woorden, met toespraken van politici.
Juist in deze geseculariseerde tijden rust, meen ik, een speciale verantwoordelijkheid op Kamerleden, op ministers om het goede voorbeeld te geven, om het woord géén gif te laten zijn, om altijd voor ogen te houden dat de staat noodzakelijk is maar tevens een potentieel kwaad dat met achteloze vanzelfsprekendheid mensen, bevolkingsgroepen kan vermorzelen.
Een punt van hoop, gisteren, was wat vervolgens de koning zei:
Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons.
Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is.
En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.
Dus CDA en VVD in Brabant (en Nederland),
laten we niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is.
De vlaggenmasten voor de vlaggen van de geallieerden en van Nederland, staan gereed.
De wandeling was gisteren al. Ik was er nog niet
aan toe gekomen om er wat foto’s van te delen.
Gisteren zag ik volgens mij voor het eerst dit jaar weer jonge ganzen.
Nu nog een beperkt aantal en lief, klein, kwetsbaar.
Het regende voor het eerst sinds een paar weken. Daardoor rook het zo lekker. De grote kastanjebomen in het Valkenberg staan in bloei en zo nat zien die bladeren er nog interessanter uit.
De vorige foto had drie bomen opvallend in beeld. Op deze foto drie bruggen: de loopbrug op de voorgrond. Dan de Willemsbrug. De toegang vanuit de Willemstraat naar het Valkenberg. De derde brug zie je maar net. Het verbindt de Meerten Verhoffstraat met de JF Kennedylaan. Hoe de brug heet moet ik nog eens nazoeken.
Rond het theehuis in het park is veel te doen. Al geruime tijd hebben verhuurder en uitbater(ster) ruzie met elkaar over het onderhoud. Het laatste nieuws is dat de uitbater(ster) er volledig mee gaat stoppen. Tijd voor een foto van dit toch wat vreemde gebouw dat misschien op de tekentafel wel leuk leek maar niet past in de sfeer en stijl van het park.
Toen kwam ik deze jonge ganzen tegen. Bewaakt door een koppel oudere dieren.
In de zandbak.
Tijd om weer aan het werk te gaan.
Deze twee (koppel?) ganzen lijken wel de wacht te houden bij de KMA op het Kasteelplein in Breda. Het lijkt er sterk op dat ze hier iedere ochtend zijn. De zijn het begin van mijn korte ochtendwandeling.
De lucht is al dagen blauw. De zon schijnt alsof het zomer is. Al vroeg is het buiten stralend. In het Valkenberg in Breda kun je zien dat de natuur niet alleen in de herfst mooie kleuren voor ons in petto heeft.
In de ochtend staat de zon nog laag en is het uitzicht in het park heel anders dan bijvoorbeeld midden op de dag. Dan zie je toch weer een nieuwe kant aan een beeld dat je al zo vaak gezien hebt. Hein Koreman, De vlucht, mei 1940.
Het Begijnhof in Breda, gezien vanuit het Valkenberg.
Breda, bollenstreek.
Daarmee maak ik geen verwijzing naar het goede weer
en de coronamaatregelen waar we allemaal van af willen.
Nee, het gaat om de hekken rond het beeld van Hercules
in het Park Valkenberg in Breda.
Het is al weer een tijd terug dat ik hier iets vertelde
over de vervanging van het oude beeld, de aanleg
van een heel nieuw perk en de plaatsing van het nieuwe beeld.
Maar al die tijd stonden er hekken omheen.
Die zijn nu weg. Het park wordt er gelijk een stuk ruimer door.
Mooi.
Maar mijn ochtendwandeling begon vanmorgen bij de buren: het Koningin Wilhelmina Paviljoen dat gisteren zo mooi in de zon lag, net als de KMA.
Zoals overal krijgt de natuur meer ruimte. Hier de kippen die in het park wonen.
Hier zijn de hekken dus weg, en, nee dit is geen corona desinfectiemaatregel. De gemeente maakt op gezette tijden, de paden in het park goed schoon. Dat gaat met warm water (denk ik). Gisterochtend scheen de zon dan al wel, was ook al warm, maar de omgevingstemperatuur was nog laag. Vandaar de stoom.
Hercules bekijkt om zijn gemak de ganzen die in alle vrijheid rondlopen alsof het park van hen is.
Het is een mooie aanwinst voor het park!
Nou, indrukwekkende six-pack. Hij liever dan ik.
Het park kan er zo mooi bij liggen.
Mauritssingel, Breda.
Delpratsingel, Breda.
Mauritsstraat, Breda.
Tulpen, hyacinten en sneeuwklokjes.
Jong groen in het Valkenberg. Dat zal de komende dagen hard gaan.
Aan de ene kant heb je de types ‘Trump’
en aan de andere kant zie je dit soort dingen:
Dit zag ik vanmorgen in het Valkenberg in Breda. Een rij vlaggetjes die wensen moeten rondsturen (?)
