Deze ingezonden brief stond vorige week in de NRC. Ingezonden door Jona van Loenen (die ik niet ken), Rotterdam. Sorry voor de magere kwaliteit van de afbeelding.
‘Aan ziekte wordt verdiend, aan preventie niet.’
‘Door ons conservatieve status quo denken
ontbreekt het grotendeels aan systeemkritiek’
Fokke en Sukke vliegen steeds meer vanwege de hoge benzineprijs. NRC, donderdag 02/06/2022.
Zoals Bartje al zei: “Ik bid niet veur brune bon’n”,
zo wil een van de geportretteerden in deze serie niet met
sokken aan het Tweede Kamergebouw in.
Het is aan de foto’s, mijn foto’s, te zien dat ik naar
het einde moe begon te worden.
Sorry daarvoor.
Op de omslag van nummer 34 stond Amy Schumer.
Letterlijk en figuurlijk vermoeiend. Fresku op nummer 35.
Klaver op 38.
Voor mij een van de meest aansprekende foto’s.
Ook Frans Timmermans maakt onderdeel uit van de zwart/wit reeks. Dit was nummer 44.
Mensensmokkel was de cover van nummer 45.
In 2015 stonden er ook een hele serie portretten
om de voorkant van Vrij Nederland.
Achteraf zou de keuze misschien een beetje anders
uitgevallen zijn maar de andere voorkanten
van dat jaar waren hier al te zien.
24 Portretten is een beetje veel voor een bericht
daarom vandaag de eerste acht.
Wat opvalt is het grote aantal namen dat je na 7 jaar
niet (meer) kent.
Wie zijn David Schrooten, Kees de Koning of Rutger Bregman?
Vrij Nederland, 2015, nummer 4, David Schrooten.
Blijkbaar een journalistieke vondst: een dubbelinterview met mensen van verschillende leeftijd. Hier Luud Schimmelpennink en Daan Roosegaarde. Nummer 9.
Nummer 10: Sheila Sitalsing.
Nummer 12: Roel van Duijn en Rutger Bregman.
Terwijl ik de foto’s maakte zag ik ook achterkanten die me opvielen zoals deze van Maarten Biesheuvel.
Vrij Nederland, 2015, nummer 13.
Fleetwood Mac.
Vrij Nederland, 2015, nummer 14: Kees de Koning.
Wordt vervolgd.
Afgelopen donderdag stond er een 5-bollen-recentie in het NRC over de tentoonstelling van Marcel Pinas in Club Solo in Breda. Een waardering waar ik me helemaal in kan vinden maar dat zal de trouwe bezoeker niet verbazen. Hieronder een meer leesbare versie van het artikel van Lucette ter Borg.
Laat ik beginnen dat de kennis
in dit bericht niet van mij komt.
Daarom is de categorie van dit bericht ‘Gastcorrespondent’.
Het bericht gaat over een van de nummers
op het recente album van Eddy Vedder: Earthling.
Als je het verhaal gelezen hebt dat je op
Wikipedia kunt vinden, begrijp je de trompetten
op de achtergrond van het nummer, de violen, het arrangement.
Dit is de tekst van het nummer:
Mrs. Mills waits in the dark for the red light to go on
And the curtains will be drawn so none could see
All the townsfolk, they don’t know what the men do down below
In the shadows of a disco neon glow
In the spotlight, she lifts her wings high
And sings like nobody before
Holds her own as their hands, they roam
O’er the ivory that is her flesh and bone
Oh, and every suitor gets their own song
To none of them she ever will belong
‘Cause no one takes a Mrs. Mills home
Mrs. Mills waits down the stairs, crimson carpet leads you there
Leaving broken hearts, a trail of those who dared
Mr. Wonder, then Sir John, Miss Madonna played by Paul
Even royalty, they have to leave by dawn
As they play her, a sound like a prayer
She sings like nobody before
Oh, holds her own as the sound unfolds
O’er ivories, are hers and hers alone
Still, every suitor gets their own song
To none of them she will ever belong
‘Cause no one takes a Mrs. Mills home
And no ones born to feel like they are owned
Mrs. Mills, Mrs. Mills
Mrs. Mills, Mrs. Mills
Mrs. Mills, if I could find ya, I would never do you wrong
Mrs. Mills, could I oblige ya, would ya play me just one song?
Mrs. Mills, I am confiding, I have loved you all along
Mrs. Mills, Mrs. Mills, Mrs. Mills
Mrs. Mills, Mrs. Mills, Mrs. Mills
Oh, Mrs. Mills, Mrs. Mills
Neem nu nog even de moeite om het stuk op Wikipedia
te lezen en dan vooral:
Legacy:
The name “Mrs Mills” was given to a vintage 1905 Steinway Vertegrand piano, frequently used by her at Abbey Road Studios in London, where she recorded. The piano, with a characteristic out-of-tune honky-tonk sound, has remained in use at Abbey Road for over 50 years and was used in countless recordings made there, including some by The Beatles. According to Eddie Vedder in an interview for the SmartLess podcast in February 2022, Paul McCartney tried to buy the piano but the studio refused.
Although Mills’ musical legacy had been largely forgotten in recent times, June 2012 saw the emergence of London-based tribute band The Mrs Mills Experience with a debut at The Vintage Festival at Boughton House in Northamptonshire. On 13 July, they were filmed playing live at The Prince Albert pub in Brixton, London Borough of Lambeth by the BBC. On 23 September 2012, BBC Four broadcast the 60-minute documentary Let’s Have a Party! The Piano Genius of Mrs Mills on the life of Mills, which included footage of the band and contributions from Rick Wakeman, Rowland Rivron and Pete Murray, amongst others.
Eddie Vedder’s 2022 album, Earthling, contains a song called “Mrs. Mills” about the piano, featuring Ringo Starr on drums
Los van dit prachtige verhaal is het
een heel mooi nummer.
Met dank aan de persoon die me op dit
prachtige verhaal wees waardoor aan het nummer
nog meer te genieten valt.
NRC, Fokke & Sukke.
NRC, Ikje, postzegels.
Gelukkig is die er.
natuurlijk is er veel meer waar niet mee te lachten valt.
Maar dit ‘Ikje’ wekte wel een glimlach op.
Ik kon het me helemaal voorstellen.
‘Ikje’ in het NRC van zaterdag 12 april 2020 van Allard van Heibergen. Dat je daar icetea voor kunt gebruiken…
Dat ik de stukjes van Grunberg graag lees is geen geheim. Eerder in de Volkskrant en nu in Het NRC. Zoals dit stukje uit New York met een verwijzing naar Wim Kayzer en ‘Nauwgezet en wanhopig’. Lees zeker het stukje vanaf: “In Nauwgezet en wanhopig, een televisieserie uit de jaren tachtig van Wim Kayzer”.
Atlassen vormen een bijzondere groep in de boekenwereld. Ze spraken en spreken, zelfs in de tijd van internet, heel snel tot de verbeelding. Ze vormen een soort van gids voor ons leven, een hulpmiddel om onze letterlijke plaats in de wereld te bepalen. Ze brengen fantasieën met zich mee over verre volkeren en landen.
Het was dan ook leuk om een tijd terug te lezen op twitter
(daar lees je ook leuk nieuws) dat er een serie postzegels uitkomt
over de makers van beroemde atlassen.
Vandaag op 23 maart is het dan zo ver.
Ik kocht een tijdje terug een setje met afbeeldingen van de
volgende reeks namen en hun kaarten:
Abraham Ortelius (1527 – 1598),
Theatre oft toonneel des aerdt-bodems:
waer inne te siene sijn die landt-tafelen der geheelder weerelt:
met een corte verclaringe der selver, 1570.
Gerard de Jode (1509 – 1591),
Speculum orbis terrarum, 1578.
Gerard Mercator (1512 – 1594),
Gli XVII provincie de gli Paesi Bassi, come Fiandra, Brabantia, Hollanda & Zelanda etc.
con gli termini de gli paesi vicini, 1585.
Jodocus Hondius (1563 – 1612),
Gerardi Mercatoris Atlas sive cosmographicae meditationes
de fabrica mundi et fabricati figura, 1619.
Willem Jansz. Blaeu (1571 – 1638),
Atlas Major, sive Cosmographia Blaviana, qua solum, salum, coelum,
accuratissime describuntur, 1662
Johannes Janssonius (1588 – 1664),
Ioannis Ianssonii Atlas contractus, sive Atlantis majoris compendium, 1666.
Wat een namen!
Van boven naar beneden: Gerard de Jode, Jodocus Hondius en Johannes Janssonius. De positie van ‘Nederland’ is op alle drie net iets anders.
De postzegels zijn ontworpen door Maud van Rossum.
Op haar website zag ik nog een paar hele mooie afbeeldingen van
de postzegels. Neem een kijkje.
Van boven naar beneden: Abraham Ortelius, Gerard Mercator en Willem Jansz. Blaeu. Van Blaeu was tot voor kort de Atlas Major te zien in het Huis van het Boek.
Met dank aan PostNL, de meeste tekst komt van hen af.
Met enige regelmaat stuurt een gastblogger (uit Middelburg) mij een foto met het verzoek die te plaatsen. Het gaat heel vaak over IJmuiden en de zee/zeevaart. Soms in de vorm van een (zelf geschreven) verhaal en soms in de vorm van een olieverfschilderij zoals vandaag. Het schilderij komt 31 januari te koop via catawiki.
Parodia Magnifica.
Deze twee foto’s heb ik niet zelf gemaakt. Ik was gaan boekbinden.
Vandaag was de uitvaart van Piet de Jongh.
BN/DeStem had hierover al snel een bericht op internet.
Dat neem ik hier over.
Zelf waren we ook in de kathedraal.
Dit was de Orde van dienst.
Dit is de binnenkant van het bidprentje dat werd uitgedeeld.
BREDA – Honderden mensen namen woensdagmiddag in de St. Antoniuskathedraal in het centrum van Breda afscheid van Piet de Jongh. De 80-jarige grondlegger van café-restaurant De Beyerd overleed een week geleden.
Jacques Hendriks 30-01-19, 16:01 Laatste update: 16:34
Een afgeladen Antoniuskathedraal bij de uitvaart van Piet de Jongh ©Pix4Profs-Ron Magielse.
Het was ramvol, enkele honderden mensen moesten staan tijdens de afscheidsdienst. Er vonden diverse optredens plaats, onder wie van Joy van Keep, kleindochter van De Jonghs partner Diny en bekend van de talentenjacht DanceSing op televisie zingt ‘Mag ik dan bij jou’.
Aan einde van mis kreeg Piet een staande ovatie, waarna bij het verlaten van de kerk een erehaag werd gevormd in de Sint Janstraat.
De Jongh nam in 1967 café Jonkers over van zijn schoonouders en veranderde de naam in De Beyerd. Zijn zoons namen in 1992 het stokje weer over, maar Piet bleef tot kort voor zijn dood de gastheer in zijn café, altijd bereid tot een praatje of een potje biljarten. Met een goed glas bier in de hand, natuurlijk.
Horeca-icoon Piet de Jongh laat drie kinderen (Mikel, Orson, Patricia), acht kleinkinderen en zijn vriendin Diny na, bij wie hij het na het overlijden van Els nieuw geluk vond.
Heel af en toe stuurt Jack Gravemaker mij een verhaal
dat ik vervolgens publiceer op mijn weblog.
Deze keer stuurt hij me een verhaal dat eind vorig jaar
verschenen is in de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC) en
dat eerder verscheen in ‘Jack Gravemaker Levensverhalen’,
een boek dat in de handel te koop is.
MIDDELBURG – Iedereen heeft wel een foto waar een heel verhaal achter zit.
Dat verhaal tekenen wij graag op. Vandaag is die foto zelfs een tekening.
Jack Gravemaker (67) uit Middelburg maakte deze bijzondere tekening bijna vijftig jaar geleden.
Willem Adriaansens 04-10-18, 10:00
De tekening die Jack Gravemaker in 1970 maakte. Drie dagen later lag hij er zelf zo bij. © Lex De Meester.
Het moet ergens in augustus 1970 zijn geweest dat de toen nog-net-geen-twintigjarige Jack Gravemaker weer eens aan het tekenen sloeg. Gewoon lekker op zijn zolderkamertje zette hij met potlood de eerste strepen van een standbeeld. Dat beeld had hij gevonden op één van de ansichtkaarten die hij spaarde. Maar al snel kreeg de spontane tekensessie een bizarre wending.
,,Ik begon de kop van het standbeeld te tekenen toen ik opeens onder een soort dwang kwam”, vertelt Gravemaker. Hij kwam in een trance en maakte vervolgens een heel ander tafereel dan hij van plan was. ,,Ik begon automatisch heel wat anders te tekenen. Op dat moment drong dat helemaal niet tot me door. Ik was helemaal van de wereld.”
Het resultaat was een tekening van een motorongeluk. Met daarop een vrachtwagen, een verkreukelde motorfiets en een gewonde motorrijder. Die lag naast zijn tweewieler op straat in een plas met bloed. Heel vreemd, vond ook de maker zelf.
Drie dagen later werd het verhaal echter nog vreemder. De tekenaar ging op zijn Ducati naar zijn toenmalige vriendin. ,,Ik reed op een voorrangsweg en zag rechts in een zijstraatje voor de haaientanden een wit VW-busje staan. Toen ik bijna bij dat busje was, trok het plotseling hard op. En ik kon niet meer stoppen. Ik gooide de motor met al mijn gewicht naar links, maar het was te laat. Ik kwam met mijn voet tussen de uitlaat van de motor en de bumper van het busje. Daarna vloog ik een eind door de lucht.”
Gravemaker raakte zwaargewond bij dit ongeluk. ,,Ik verloor veel bloed en de omstanders hadden al een laken over me heen gelegd. Ze dachten dat ik dood was. Later kwam ik bij in het ziekenhuis. Bleek dat ik drie dagen in coma had gelegen. Ik heb echt op het randje van de dood gezweefd.”
Al in het ziekenhuis moest de Middelburger denken aan de tekening die hij drie dagen eerder had gemaakt. ,,Ik vertelde mijn moeder, die naast mijn bed zat, over die tekening die ik drie dagen daarvoor gemaakt had. Dat die op zolder lag en dat die precies op dit ongeluk leek. Ze dacht dat ik ijlde en zei: ja, ja, dat zal wel.”
Na een half jaar herstellen kwam Gravemaker eindelijk weer thuis. ,,Het eerste wat ik deed was de tekening zoeken op zolder. En inderdaad; die was precies het ongeluk. De motorschade die ik getekend had, het jasje dat ik aanhad, de grote plas bloed, het klopte allemaal. Zelfs de helm klopte. Terwijl ik in die tijd eigenlijk nooit een helm droeg, want dat was toen nog niet verplicht. Maar die dag had ik er wél één op. Alleen de vrachtauto die ik getekend had, klopte niet. Dat was in het echt een busje.”
Één vraagteken blijft nog wel hangen bij de tekening die Gravemaker bewaart bij de foto’s van zijn Ducati 200 cc superracer in een fotoboek. Waarom houdt het als eerste getekende hoofd van het standbeeld een kruis vast?
,,Misschien betekent het overleven of is het het hoofd van de Lieve Heer. Ik weet het niet. Ik ben niet gelovig, maar na dit voorval denk ik dat er toch wel iets moet zijn. Of niet soms?”
Jack heeft me gevraagd de volgende boodschap nog te vermelden:
Dit verhaal is heel apart en staat ook in mijn boek:
Jack Gravemaker Levensverhalen
en is te vinden op http://www.bol.com en zoeken onder: Jack Gravemaker.
De volgende necrologie geschreven door Jacques Hendriks verscheen vandaag
op de website van BN/DeStem.
Vrijwel tot het einde was Piet de Jongh te vinden in De Beyerd, glas bier of een biljartkeu in de hand. In gesprek met stamgasten. Het Bredase café groeide onder zijn hoede uit tot een fenomeen. In de nacht van maandag op dinsdag overleed hij in zijn slaap, 80 jaar oud.
Orson, Mikel en Piet de Jongh in de Beyerd in Breda (foto gemaakt door Marcel Otterspeer)
De laatste tijd zagen de klanten Piet steeds fragieler worden. Maar zonder zijn café, inmiddels overgenomen door zijn zoons, kon hij niet. Logisch, De Beyerd was zijn leven.
Piet de Jongh is 18 jaar als hij de kroeg voor het eerst binnenstapt. Café Albert Jonkers heet het nog en de uitbater heeft een leuke dochter, Els. “Ik leerde haar kennen op de kermis. In de rups kregen we verkering, waarna ze mij meenam naar het café van haar vader. Er gebeurden daar dingen die ik nog nooit had gezien. Mannen vertelden elkaar fantastische verhalen”, legt Piet in 2013 uit, bij de viering van het 175-jarig bestaan van de kroeg.
Na de verhuizing – binnen de Boschstraat – naar de huidige locatie besluit Albert Jonkers het café van de hand te doen. In 1967 nemen Piet en Els het over, geven het ‘oudemannencafé’ nieuw élan en veranderen de naam in De Beyerd.
Pilsstad
Het is het begin van een zegetocht. Piet haalt studenten van het NWIT (later NHTV) en kunstenaars naar binnen. Piet is de eerste kastelein in Breda, die naast pils ook Belgische bieren verkoopt, die hij zelf ophaalt bij brouwerijen over de grens. Hij ontketent hiermee een stille revolutie in pilsstad Breda. Piet start met de Belgische Bierweek in De Beyerd, jaarlijks tijdens de kermis. Hij organiseert bluesconcerten en politieke debatten.
De in 2017 overleden Dick Wildeman, ex-prins carnaval en een goede vriend van Piet de Jongh, noemt De Beyerd in 2014: ‘de huiskamer van de Bredase samenleving.’ Vaste klanten spreken liefkozend over ‘het clubhuis’, voor velen is het donkerbruine café een tweede thuis.
Restaurant en bierbrouwerij
In 1992 draagt de pater familias de zaak over aan zijn zoons Mikel en Orson. Zij voegen restaurant De Beyerd toe aan de kroeg. En in 2004 starten ze hun eigen bierbrouwerij. Landelijke waardering volgt. Vakblad Misset roept De Beyerd in 1995 en 2001 uit tot café van het jaar. Inmiddels werken ook diverse kleinkinderen in het bedrijf, waar opa Piet tot het laatst zo graag kwam.
Toen in 2004 de brouwerij in de Ceresstraat ophield te bestaan, zei Piet de Jongh: “We gaan iets missen in Breda, iets dat niet in woorden te vatten is.” Bij zijn overlijden passen woorden van dezelfde strekking.
Horeca-icoon Piet de Jongh laat drie kinderen (Mikel, Orson, Patricia), acht kleinkinderen en zijn vriendin Diny na, bij wie hij het na het overlijden van Els nieuw geluk vond.
Op woensdag 30 januari wordt afscheid van hem genomen.
Piet de Jongh in zijn café in 1986. BN/DeStem.
D. Mongma, Vissersschip van opa Gravemaker, de IJM 414 met op de achtergrond het lichtschip te IJmuiden, 1985, olieverfschilderij.
Jack Gravemaker heeft al een paar keer eerder informatie aangeleverd
die ik dan op mijn weblog presenteer.
Hij is een soort gastcorrespondent.
Dit keer biedt hij 2 schilderijen te koop aan die in 1985 zijn
gemaakt door twee schilders: P. Gerkenburg en D. Mongma.
Beide schilders specialiseren zich in maritieme onderwerpen.
Bovenstaand schilderij wordt door Jack Gravemaker als volgt beschreven:
De IJM 414 – Mooi olieverfschilderij van 1985.
Stelt voor het vissersschip van mijn opa Gravemaker te IJmuiden.
De IJM 414 met op de achtergrond het lichtschip.
Formaat: 93 x 73 cm en gemaakt door: D. Mongma.
Zo heeft hij nog een tweede schilderij in de verkoop. Weer zijn beschrijving:
Mooi olieverf schilderij van 1985.
Stelt voor het vissersschip van mijn opa Gravemaker te IJmuiden.
De IJM 414 met op de achtergrond de vuurtoren van IJmuiden.
Formaat: 80 x 110 cm en gemaakt door: P. Gerkenburg.
P. Gerkenburg, Vissersschip van opa Gravemaker, de IJM 414 met op de achtergrond de vuurtoren te IJmuiden, 1985, olieverfschilderij.
Overigens hebben beide schilderijen een vergelijkbare lijst.
Die is bij het laatste werk in mijn fotobewerkingssoftware achtergebleven.
Hopelijk zie je dan het werk nog beter.
Verkoopcondities:
Voor beiden: 3.500 Euro. Belangstelling ? ?
Graag bij mij thuis ophalen vanwege de grote en gewicht.
Informatie: Jack Gravemaker jackgrave@zeelandnet.nl
Het is bijna weer zo ver: de Sint zal met een paar
weken hier weer in Nederland zijn.
In 1967 was hij er natuurlijk ook en daar vond ik een
paar foto’s van.
De naam van de boot gebruikte ik om op de website van het Stadsarchief te achterhalen van welk jaar dit is. Daar is ten minste een foto die ongeveer gelijk is aan deze foto en waarvan de site aangeeft dat de foto uit 1967 is. Het stadswapen op de zijkant vertelt ons dat het om de aankomst in Breda gaat.
Van deze foto kan ik niet zoveel zeggen behalve dan dat dit in de Krogten is. Een water/industrierterrein in Breda. Onder de rook, rechts van het midden is vaag de Grote Kerk te zien.
De maker van de foto’s is waarschijnlijk een oom van mij. Je ziet hier de Sint in de Spoorstraat in Breda. Vergelijk de foto maar eens goed met de Google street view van dezelfde foto en dan kom je tot dezelfde conclusie.
Google street view van de Spoorstraat.
Arnon Grunberg in Voetnoot. De volkskrent, 23/09/2017.
Vandaag kon ik zelf niet bij de opening van de
Vredesfontein in Breda zijn.
Gelukkig had ik een gastcorrespondent die wel
op het Kasteelplein kon zijn.
Voorafgaand aan de toespraken en de opening leek het wel een receptie op het Kasteelplein.
Er waren toespraken van de organisatie en door een van de wethouders van Breda. Daarna begon de opening. #Vredefontein.
Marianne de Bie (Breda, wethouder Werk, Inkomen en Cultuur).
Marianne de Bie geeft het goede voorbeeld.
De opening werd uitgevoerd door een danseres die haast een waterballet uitvoerde.
Met prachtige druppels water.
En een dans die klein begon maar steeds groter werd met steeds meer water.
De danseres verdween uiteindelijk bijna helemaal tussen de waterstralen.
Daarna was het de beurt aan de kinderen en daarna konden ook de volwassenen genieten van de Vredesfontein. Dat zal de komende dagen vast niet minder worden want het weer lijkt er geschikt voor.
Argusvlinder 