Maandelijks archief: januari 2011

Most Wanted

Posted on by

Met enige regelmaat verschijnen er overzichten
van kunstwerken waarnaar gezocht wordt door instanties
als bijvoorbeeld de FBI.
Zo ook tegen het einde van vorig jaar.
Het vreemde is dat van een groot deel van die werken
er niet eens een foto op het internet beschikbaar is.
Van de volgende 4 wel.




Rembrandt van Rijn, The Storm on the Sea of Galilee, 1633.

Het schilderij is gestolen uit het Isabella Stewart Gardner Museum
in Boston. Op 18 maart 1990, vermomd als politieagenten,
stalen dieven dit werk en nog 12 anderen.
Het Concert van Vermeer was een van die 12.




Johannes Vermeer, The Concert, 1664.





Paul Cezanne, View of Auvers-sur-Oise.

Gestolen in de nacht van 31 december 1999.
De overgang naar het nieuwe millenium.
Tijdens het vuurwerk werd het schilderij gestolen
uit het Ashmolean Museum in Oxford.




Van Gogh, View of the Sea at Scheveningen, 1882.

Gestolen uit het Van Gogh museum in Amsterdam.



Kunstvaria

Posted on by




Albert Watson, Mick Jagger, Los Angeles,1992, fotomontage.





Anonymous, A man taking his ease, China, Ming dynasty, 15th – 16th century, handscroll, ink and color on silk, F1911232.


Van de Freer gallery.
Inkt op zijde.
Een man neemt er zijn gemak van.




Bai Yiluo, Civilization, 2007.


Het lijkt erop dat de Chinese kunstenaar Bai Yiluo
geen hoge pet op heeft van onze (Westerse?) beschaving.




Cecily Brown, Based on a true story, 2010, olieverf op doek.





Crown, Tillya Tepe, tomb VI, 1st century BC – 1st century AD, Gold and imitation turquoise, National Museum of Afghanistan.


Was eerder te zien op de tentoonstelling ‘Afghanistan’ in
de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
Kroon uit Tillya Tepe, gevonden in graf nummer VI.
Gemaakt tussen 100 voor Christus en 100 na Christus.




Deborah Claxton, Not forgotten, 2007, paper.


Deze huismus is gemaakt van papier. Laag op laag.




Eskimo, Bird mask with articulated eyelids, Tlingit, circa 1830 – 1850, wood, paint rawhide, hair, sinew.


Het Tlingit-volk is een volk in Canada.
Dit vogelmasker is gemaakt van hout, geverfde koehuid, haar en pezen.




Frank C. Eckmair, Under the hill, 1975, houtsnede.



Frank C. Eckmair, Untitled (Tree), 1972, houtsnede.





Gregory Volkov, Man with a white bird, 1980, acrylic on cardboard.





Jeanloup Sieff, Le dos d’Astrid, Harpers Bazaar, Palm Beach, 1964, Silbergelatineabzug.





Karel Appel, Kat, 1953, oil on canvas.





Ken Grant, Homecoming, oil on canvas.


Heeft het gevoel van Hopper.
Heeft al eerder op Kunstvaria gestaan.




Lucas Cranach the elder, The nymph of the spring, after 1537.





Marc Chagall, La luge dans la neige, 1944, Olio su tela.


De slee in de sneeuw. Olieverf op doek.




Melvin Sokolsky.


De naam van deze foto ken ik niet.
Niet alle lippen even mooi opgemaakt.
Idee voor de foto is erg goed.




Miniatuurportret van de Qajaarse heerser Fathxe2x80x98Ali Shah, Iran, begin 19de eeuw, bladgoud beschilderd met ondoorzichtig en doorzichtig email.

Nasser D. Khalili
De Nieuwe Kerk in Amsterdam laat hoogtepunten zien
van een van de beroemdste verzamelingen islamitische kunst ter wereld.
Passie voor perfectie toont bijna 500 meesterwerken
uit de collectie van professor Nasser D. Khalili.


Detail.





Muxe2x80x98in Musavvir is de schilder, Meisje met een Indiaas hoofddeksel uit een exemplaar van de Shahnamah van Firdawsi uit 1058 AH / 1648 AD, Iran, Isfahan, circa 1648, dekkende aquarel en goud op papier.

Ook dit werk is te zien in De Nieuwe Kerk.
Kijk hieronder eens naar de details in het goud.


De haas.



De vos.



De vrouw.





Pablo Picasso, Woman in a peplos, 1923, gouache.


Al vaker te zien hier maar ik vind dit zo mooi, zo sterk.
Een peplos is een kledingstuk voor vrouwen in de Griekse Oudheid.




Qi Kun, Bright snow on mountains and streams, 1933, ink and color on paper, F19982702.

Nog een werk van de Freer collectie.


Detail.





Stefan Wewerka, Classroom chair, 1970.




China reisverslag / travelogue 78

Posted on by

Na het Sun Yat-Sen plein in het centrum van Shenyang
met het grote standbeeld van Voorzitter Mao
en de revolutionaire beweging,
gaan we naar het Sun Yat-Sen park.
Er is zelfs een klein museum ingericht in een gebouw in het park
met foto’s en teksten van en over Sun Yat-Sen.
Het museum, park en plein zeggen misschien meer van de tijd
dan van de man zelf, maar het is interessant te zien
hoe een land met zijn (recente) geschiedenis omgaat.




Eerst lopen we langs een groep mensen die muziek maken in het park. Het zijn vooral de oudere mensen in China die het park kiezen als ontmoetingsplaats en er spelletjes spelen, muziek maken of gymnastiek beoefenen. De instrumenten trekken mijn aandacht.





We zagen ze eerder, de erhu.





De hele groep, snaarinstumenten en slagwerk. Compleet met dirigent.










Als speciale attractie voegt zich bij de groep ook nog een zanger. Prachtig!





Maar dit is de man waar het in het park allemaal om draait: Dr. Sun Yat-Sen (althans dat denk ik. Ik kan de Chinese karakters niet ontcijferen dus daar heb ik mijn Chinese collega bij nodig. Ik weet haast wel zeker dat zijn naam niet wordt gevormd door de gouden karakters maar aan de andere kant, hij heeft veel namen. Nog eens navragen).





In het park is het rustig rondlopen en er staan een aantal beelden. Ik kan me niet herinneren eerder een beeld te hebben gezien van een surfster. Maar vanaf nu kan ik zeggen dat ik dat wel gezien heb.





Tekst over Dr. Sun Yat-Sen in het museum in het park.


Dr. Sun Yat-Sen (1866 xe2x80x93 1925), also named Dixiang, Wen, Deming, or Zhongshan, was born into an ordinary farmerxe2x80x99s family at Cuiheng Village.
As a giant and grat patriot in China, a pioneer of the Chinese democratic revolution in the 20th century, Dr. Sun Yat-Sen made the immortalized achievements. He led a fully democratic revolution that paved way for the ensuing revolutionary movements. He over threw the monarchism and found(ed the first) republic ever in China and in Asia/ He was a magnificent milestone of history. His theoty, thought and political programs where proved to be a theory and a blueprint to advance the Chinese modernization in an allround way. He edicated all his energy and wisdom yo the founding of an independent, united, democratic and prosperous China.
He promoted the progress and development of a modern society in China. Hid thought and practice became an invaluable wealth of the Chinese people.
He is a banner of the times, his achievements are widely acknowledged throughout the world.



Dr. Sun Yat-Sen, ook bekend onder namen als Dixiang, Wen,
Deming of Zhongshan is geboren in een eenvoudig boerengezin
in het dorp Cuiheng.
Als een gigant en groot patriot van China,
een pionier van de Chinese, democratische revolutie in de 20ste eeuw.
Dr. Sun Yat-Sen realiseerde onsterfelijke prestaties.
Hij leidde een volkomen democratische revolutie
die de weg bereidde voor navolgende revolutionaire bewegingen.
Hij wierp de monarchie omver en legde de basis
voor de eerste republiek in China en in Azixc3xab.
Hij is een magnifieke mijlpaal in de geschiedenis.
Zijn theorie, gedachten en politieke programmaxe2x80x99s
zijn een theorie en een blauwdruk gebleken
om de Chinese modernisering vooruit te brengen
op een alomvattende manier.
Hij zette al zijn energie en wijsheid in
om een basis te leggen voor een onafhankelijk,
verenigd, democratisch en welvarend China.
Hij was voorstander van de vooruitgang en ontwikkeling
van een moderne Chinese samenleving.
Zijn gedachten en handelingen werden een onschatbare rijkdom
van het Chinese volk.
Hij is een voorbeeld van de tijd.
Zijn prestaties zijn breed erkend, over de hele wereld.




Een tekst over de oorsprong van de theorie van Zhongshan (Sun Yat-Sen).


The theory of the three peoplexe2x80x99s principles:
xe2x80x9cThe theory and thought I relied on in pursuing the revolution of China include the following: firstly, ideas I inherited from the traditional philosophy of China; secondly, ideas I learned from the West and thirdly, ideas I invented on my own.xe2x80x9d



De theorie van de drie principes van het volk
(wij zouden vandaag de dag zeggen: het gedachtegoed van Sun Yat-Sen)
De theorie en de gedachten waarop ik vertrouwde
bij het nastreven van de revolutie in China omvatten de volgende ideexc3xabn:
ten eerste ideexc3xabn die ik erfde uit de traditionele Chinese filosofie;
ten tweede ideexc3xabn die ik leerde van het Westen;
en ten derde ideexc3xabn die ik zelf bedacht heb.




In het park ligt een grote vijver met fontein. Vandaag staat er geen water in. Zoals goed te zien is op de foto’s is het een dag met prachtig open weer.





In het park staat ook een snoepverkoper. Achteraf leer ik dat dit Tanhulu of Tang Hulu is. Ik koop een stokje met deze in een suikersiroop gedompelde vruchten. In mijn geval heb ik een stokje gekocht met vooral druiven.



In mijn notitieboekje leg ik achteraf vast wat het woord Tanhulu betekent.


Tanhulu of Tang Hulu is een vorm van snoep dat
heel populair is in Noordoost China.
Tegenwoordig op de hielen gezeten door moderne snacks als chips.
Traditioneel werden er vaak rode vruchten gebruikt
die aan een bamboe stok werden geregen
en vervolgens in een siroop werden gedompeld.
De rode vrucht is de Crataegus pinnatifida,
in het Nederlands bekend als de Meidoorn of Chinese Haagdoorn.
Volgens mijn Chinese collega is de uitleg van de naam als volgt:
xe2x80x98Tanxe2x80x99 staat voor suiker
xe2x80x98Huluxe2x80x99 staat voor de kalebas omdat de vorm van het snoep
op het stokje op de vorm van een kalebas lijkt.


Crataegus pinnatifida.



Een voorbeeld van tanhulu in Shanghai.





Terug naar ‘mijn’ Tanhulu-verkoper.





Heel creatief voor op de fiets gemonteerd.





De gymnastiek is in volle gang. Tijd voor ons om het park te verlaten.




In de volgende serie foto’s geef ik verslag van onze zoektocht
naar het ‘Munt-gebouw’ in Shenyang.

Umberto Eco: De begraafplaats van Praag

Posted on by

Er is een nieuw boek uit van Umberto Eco:
de begraafplaats van Praag.
De meest succesvolle geschiedenisschrijvers weten veel van de geschiedenis
maar zijn ook goede schrijvers.
Umberto Eco is zo’n geweldige schrijver die veel van de geschiedenis weet.

Het boek heb ik nog niet gelezen maar al wel verschillende mooie recensies.
Recensies die je het gevoel geven: dat moet ik lezen.
Eco kan als geen ander een spannend boek schrijven dat lekker leest
maar dat je ook kunt lezen met Google of een encyclopedie naast je.
Er zit zoveel informatie in de tekst, ongelofelijk.
Wil je dat begrijpen (en waarom niet?) dan is het lezen ervan
een enorm avontuur.
En dit keer stelt het een aantal vragen aan de orde
die we allemaal moeten proberen te beantwoorden.
De vraag, waar het racisme vandaan kwam dat de eerste helft
van de twintigste eeuw de wereld overheerste,
is er een die we ons allemaal moeten stellen.
Maar het stelt ook vragen rond hedendaagse bedenkers van
bijzondere theorieen om ons voor een karretje te spannen.

Eco heeft een aantal antwoorden en nieuwe vragen verpakt
in dit nieuwe boek.

Op de website van Athenaeum Boekhandel is een voorpublicatie te lezen.
En de recensie is ook prachtig.

Op Cobra.be is een prachtige bespreking te beluisteren van bijna 9 minuten.

In Vrij Nederland stond de volgende recensie geschreven door Tim de Gier.

Umberto Eco schreef een meesterlijke roman over de rol van beroepsintriganten in de opkomst van het antisemitisme.
Het is altijd leuk om in het hoofd te kruipen van een slecht mens, en Simonini, de hoofdpersoon in Umberto Ecoxe2x80x99s nieuwe roman De begraafplaats van Praag is slecht. Heel slecht. Hij is een sjacheraar, een onderkruiper, een leugenaar maar bovenal: een vervalser. Uit oude boeken scheurt hij de onbedrukte paginaxe2x80x99s en gebruikt die om xe2x80x93 voor wie er maar voor betaalt xe2x80x93 documenten op te stellen die oud en dus authentiek lijken. Hij begint daarmee rond 1850, als jongeman in de leer bij een notaris. Dan gaat het alleen nog maar om testamenten, maar gaandeweg krijgen zijn vervalsingen een meer politiek karakter.
Umberto Eco heeft zijn roman opgezet volgens de beste negentiende-eeuwse tradities. Er is sprake van een alwetende verteller, die ons het levensverhaal van Simonini inloodst. Eco heeft zich, overigens net als zijn hoofdpersoon, laten inspireren door de negentiende-eeuwse feuilletonisten die romans schreven in afleveringen. De lezer abonneerde zich op een verhaal waarvan wekelijks een nieuwe aflevering uitkwam. Dat eindigde vaak met een cliffhanger, zodat de lezer reikhalzend uitkeek naar het vervolg. Schrijvers kregen betaald per aflevering, zodat ze er belang bij hadden het verhaal breed op te zetten, met steeds nieuwe verhaallijnen en personages. Zij schreven niet om de kunst maar om den brode, net als Simonini. Het ging om xe2x80x98ijselijkexe2x80x99 geschiedenissen, waarin complotten, duistere machten, wulpse vrouwen en dieven in donkere steegjes de lezers in vervoering brachten. Vaak met verwijzingen naar werkelijke gebeurtenissen en bestaande personen, waardoor de lezers extra geboeid raakten. De negentiende-eeuwse lezers waren gemakkelijk te bexc3xafnvloeden, want wie wist wat waarheid was? Ook in Ecoxe2x80x99s roman zijn er voortdurend verwijzingen naar negentiende-eeuwse actualiteit, vaak geniaal vervlochten in de verzinsels van zijn hoofdpersoon. Het is fascinerende lectuur, zeker, maar de vraag wat waar is en wat niet, houdt je bij de les.

Nep-fabrieksmeisjes
Simonini heeft een gespleten persoonlijkheid, gevolg van de slechte daden die hij niet onder ogen durft te zien. Zijn familie komt uit Piemonte, Italixc3xab, en zijn grootvader bracht hem al jong een rabiate vorm van antisemitisme bij. De logica van opa was onverbiddelijk: Joden die geen traditionele kleding dragen en ogenschijnlijk geassimileerd zijn, zijn juist gevaarlijk, want ze zijn xe2x80x98vermomdxe2x80x99. Simonini draagt dit antisemitisme xe2x80x93 ook al heeft hij nog nooit met een Jood kennisgemaakt xe2x80x93 zijn leven lang bij zich, en als het maar even kan, geeft hij er uiting aan in zijn vervalsingen. Zijn vaste opdrachtgever wordt gaandeweg de overheid xe2x80x93 de Italiaanse, aanvankelijk. Hij moet documenten fabriceren die nu eens de jezuxc3xafeten, dan weer de vrijmetselaars belasteren. Zij eigen preoccupaties brengen hem op het idee om de Joodse begraafplaats in Praag xe2x80x93 die hij slechts kent van horen zeggen xe2x80x93 erin te betrekken. Die begraafplaats blijkt later nog meermalen in zijn verzinsels dienst te kunnen doen als decor voor sinistere bijeenkomsten, bijvoorbeeld een samenkomst van Joodse leiders die de wereldmacht willen overnemen. De Joden, zo redeneert hij, gebruiken de christenen als een vruchtbare akker, ze laten hen eerst goed geld verdienen om, als de tijd daar is, te oogsten en dat geld in te pikken.
Als Simonini gevraagd wordt om naar Sicilixc3xab te gaan om het gezag te ondermijnen van Garibaldi, de Italiaanse voorman en nationalist, worden zijn belevenissen complexer en gaat hij zich extremer gedragen. Hier zakt de roman een beetje weg in een moeras van verwikkelingen, die in elk geval leiden tot moord en doodslag. Er gaat steeds meer bloed kleven aan de handen van de verder zo flegmatieke Simonini. Het enige waar hij zich aan te buiten gaat, zijn copieuze maaltijden die door Eco met opvallend veel genoegen tot in de kleinste details beschreven worden: xe2x80x98zalm met bieslook en artisjokken met Javaanse peper, rumsorbet en kruidenkoekjes, natuurlijk met twee flessen oude bourgognexe2x80x99.Simonini neemt de wijk naar Parijs xe2x80x93 waar nog veel meer heerlijke gerechten op hem liggen te wachten. Hij is nu fulltime xe2x80x98indicateurxe2x80x99 en verdient goed geld. Eco laat hem met veel fraaie details het negentiende-eeuwse Parijs verkennen, zoals de brasserie femmes, een soort hoerenkasten, en de vele passages met elk hun eigen sfeer. De Passage Jouffroy bijvoorbeeld, waar heren op leeftijd, de zogeheten suiveurs, naartoe gaan om de fabrieksmeisjes die daar flaneren te bespioneren. Alleen, het zijn geen fabrieksmeisjes: ze doen alsof, om de perverse genoegens van de bemiddelde heren te bevredigen, en sommige meisjes kunnen daar zelfs van leven als de heren hun wat geld toestoppen. Simonini volgt die heren soms, en noteert alvast hun adres zodat hij ze in geval van nood nog eens kan chanteren, xe2x80x98je weet maar nooitxe2x80x99. Uit nieuwsgierigheid gaat hij naar de Porte de Clignancourt waar de lompenhandelaren eten in een nattevoetenrestaurant, zo genoemd omdat de clientxc3xa8le buiten staat te wachten. Wie aan de beurt is, mag voor een stuiver een vork in een pan soep steken om er iets eetbaars uit te vissen. Hij komt in de Chateau Rouge, waar handelaren in foetussen de bij ziekenhuizen opgehaalde lichaampjes verkopen aan medische studenten en andere gexc3xafnteresseerden.
Het antisemitisme van Simonini wordt steeds sterker en houdt Ecoxe2x80x99s roman tot de laatste bladzijde in zijn greep. De Dreyfus-affaire komt voorbij, en ronduit spannend wordt het als Simonini met Leo Taxil een vervolgverhaal schrijft over duivels en satanisten, waarbij zij handig gebruikmaken van de hersenspinsels van de geesteszieke zieneres Diana. Simonini doodt haar in een woede-uitbarsting en legt haar lichaam naast de overige slachtoffers die hij in de afgelopen jaren heeft gemaakt, in het riool dat een van de nieuwigheden is waar Parijs in die jaren prat op gaat. Een andere nieuwigheid, het ondergrondse gangenstelsel dat de metro moest gaan worden, wordt door Simonini handig ingepast in een van zijn gruwelverhalen over de Joden: die zouden de ondergrondse aanleggen alleen maar om zo de stad te kunnen opblazen.




Umberto Eco: de begraafplaats van Praag.




Morbide fanta
sie
In Simoninixe2x80x99s verzinsels over de Joden herkennen we de Protocollen van de Wijzen van Zion, het geschrift dat op dezelfde leugenachtige wijze in elkaar is gezet. Dat document heeft de nationaal-socialisten in de kaart gespeeld, en er zijn nog altijd mensen die het voor waar houden, zoals je op internet kunt zien. In werkelijkheid was het eind negentiende eeuw in elkaar geflanst door de Russische geheime dienst, die het gebruikte om een zondebok aan te wijzen voor de grote ellende waar het land in terechtgekomen was. Eco heeft aan het ontstaan van die Protocollen een voorgeschiedenis toegevoegd, al is het een fictieve, want van alle personages in dit boek is uitgerekend Simonini verzonnen. Toch maakt Eco aannemelijk, door het combineren van bestaande feuilletonisten en intriges, dat het zo is gegaan. Dat het antisemitisme ontstaan is door beroepsintriganten, die met hun morbide fantasie xe2x80x93 omgevormd tot sappig proza xe2x80x93 het publiek in de ban hielden en langzaamaan vergiftigden met Jodenhaat.
Met De begraafplaats van Praag heeft Umberto Eco een bij vlagen geniale roman afgeleverd, beter dan zijn boeken Baudolino en De slinger van Foucault. De roman is geestig en vernuftig, prachtig van stijl, erudiet zoals we van hem gewend zijn, maar dit keer zit er ook iets verontrustends in, iets wat raakt aan actuele maatschappelijke kwesties. Het antisemitisme is terug, zeker, maar de verontrusting zit dieper. Wat Eco laat zien, is hoe gemakkelijk je waanideexc3xabn kunt verspreiden, en hoezeer we daarom onze eigen geschiedschrijving, onze cultuur, zouden moeten wantrouwen. Hebben er niet altijd en overal Simoninixe2x80x99s bestaan die ons zand in de ogen strooiden? Of overheden die Simoninixe2x80x99s inhuurden en betaalden?
De roman is in het najaar in Italixc3xab verschenen en heeft daar al veel losgemaakt. Begrijpelijk, omdat de historische setting door Italiaanse lezers gemakkelijk herkend zal worden. In de gauwigheid toegepast op Nederland, zou je kunnen denken aan een roman waarin wordt aangetoond dat het hele koningshuis in de oorlog fout was, of dat Multatuli nooit bestaan heeft. Toch valt men in Italixc3xab vooral over de unverfroren antisemitische complottheoriexc3xabn: brengt het de mensen niet op wilde ideexc3xabn van xe2x80x98waar rook isxe2x80xa6xe2x80x99? Die angst is wel te begrijpen, maar brengt je bij de vraag of dan soms alle romans waarin nare dingen staan geweerd moeten worden. Nee natuurlijk. Ook kun je je afvragen of Eco zich niet te gemakkelijk afmaakt van de vraag wie moreel verantwoordelijk is voor het ontstaan van antisemitisme. Hij legt de oorsprong ervan bij een paar slechteriken en de rest van de wereld kan gerust ademhalen. Ook daar past een weerwoord op, want als hij de oorsprong niet bij die paar individuen zou leggen maar bij de goegemeente, dan zou hij suggereren dat er misschien txc3xb3ch een algemene geldigheid schuilt in Jodenhaat.De begraafplaats van Praag is niet een roman waar neonazixe2x80x99s xe2x80x93 zappend door het boek xe2x80x93 hun voordeel mee zullen doen. Je kunt er niet zo gemakkelijk wat losse flarden uit lezen. En na lezing van het hele boek kun je niet anders concluderen dan dat Eco met deze grootse roman heeft laten zien dat vooroordelen uit eigenbelang worden verzonnen, en dat je de agitators en hitsers met hun pamfletten, praatjes, hun televisiespotjes en films ten diepste moet wantrouwen.

Eugxc3xa8ne Sue
Een beroemde feuilletonschrijver in de negentiende eeuw was Eugxc3xa8ne Sue (1804-1857). Hij schreef over Parijs, over armoede en sociale ellende en was ook in Nederland mateloos populair, onder meer met het feuilleton De wandelende Jood, dat niet tegen Joden is gericht, maar tegen de Jezuxc3xafeten. Ook zijn bekende boek Les Mystxc3xa8res du peuple was niet antisemitisch maar tegen de kerk en de regering gericht en werd daarom in 1856 verboden. Dit boek inspireerde Maurice Joly, die ook voorkomt in Ecoxe2x80x99s roman, bij zijn Dialogue aux enfers, dat op zijn beurt weer de feuilletonist Goedsche tot het schrijven van zijn antisemitische Biarritz bracht.

De protocollen
De Protocollen van de wijzen van Zion zouden in 1897 zijn opgesteld in Basel door de Russische geheime dienst. De tekst was gebaseerd op Biarritz, een feuilleton van de Duitse schrijver Hermann Goedsche, die publiceerde onder het pseudoniem Sir John Retcliffe. Hij was in dienst van de Pruisische geheime dienst en speelt onder zijn eigen naam een belangrijke rol in Ecoxe2x80x99s boek. Zijn Biarritz was in feite plagiaat van een boek dat in Frankrijk uit de handel genomen was, namelijk de politiek getinte satire Dialogue aux enfers entre Machiavel et Montesquieu ou La politique au XIXe sixc3xa8cle van Maurice Joly uit 1864. Jolyxe2x80x99s boek was niet gericht tegen de Joden, maar tegen Napoleon III. Goedsche gebruikte de intrige, maar voegde er zelf een abject antisemitisch hoofdstuk aan toe, dat handelde over een Joodse samenzwering op het Joodse kerkhof te Praag.

Vrijmetselaars
In de negentiende eeuw lagen de vrijmetselaars onder vuur. Regeringen en de katholieke kerk moesten niets hebben van dit geheime, in de achttiende eeuw ontstane broederschap, dat de kerkelijke dogmaxe2x80x99s ter discussie stelde. Vanwege het geheime karakter was de vrijmetselarij een geliefd onderwerp voor samenzweringstheoriexc3xabn, zoals die van de schrijver Leo Taxil. Volgens sommigen waren de vrijmetselaars en de Joden er gezamenlijk op uit om de wereldmacht te veroveren. Ook in de De protocollen van de wijzen van Zion worden de vrijmetselaars als handlangers van de Joden geschetst. Er is zelfs een woord voor: het judeo-maxc3xa7onniek complot.

Jezuxc3xafeten
De Jezuxc3xafeten zijn leden van een katholieke religieuze orde, opgericht in de zestiende eeuw. De leefregel is onder meer absolute trouw aan de Paus. Het is geen kloosterorde, en opvallend is ook dat Jezuxc3xafeten niet afgezonderd in kloosters leven maar xe2x80x98gewonexe2x80x99 beroepen vervullen, zoals leraar of advocaat. De Jezuxc3xafeten zijn in de geschiedenis meermalen beticht van samenzweringen. Zelf hadden ze het op hun beurt gemunt op de vrijmetselaars, onder meer in het veelgelezen geschrift Mxc3xa9moires xc3xa0 servir pour lxe2x80x99histoire du jacobinisme van de Jezuxc3xafet Augustin Barruel (1797-1799). In Ecoxe2x80x99s roman is Simonini grootgebracht met de denkbeelden van Barruel.

Garibaldi
Al vroeg in de negentiende eeuw ontstond in Italixc3xab de wens om meer eenheid te smeden in het door ministaatjes gekenmerkte gebied. Het geheime genootschap van de carbonari, gexc3xafnspireerd op de vrijmetselaars, slaagde daar niet in, maar de Pixc3xabmontees Giuseppe Garibaldi (1807-1882) wel, zij het niet zonder moeite. Hij deserteerde om de nationalisten te kunnen steunen en moest daarna in ballingschap. Frankrijk en Oostenrijk, en ook de Paus streden tegen de Italiaanse nationalisten. Toen Garibaldi in 1860 terugkeerde, lukte het hem met zijn leger van vrijwilligers, bijgenaamd xe2x80x98roodhemdenxe2x80x99, de diverse staatjes te verenigen onder het bewind van Victor Emanuel, de eerste koning van Italixc3xab. Het koninkrijk Italixc3xab was daarmee in 1861 een feit.


Afghanistan

Posted on by

Brief aan de Tweede Kamer n.a.v. het Algemeen Overleg over de gexc3xafntegreerde politietrainingsmissie in Afghanistan

Ronduit bizar is de laatse zin van de brief:
“Op deze wijze is het golden hour verzekerd.”

De schuin geschreven woorden zijn zo door onze regering geschreven.
Je zou denken dat deze mensen hun best zouden doen
in het Nederlands te schrijven?




Een Wordle met 75 woorden op basis van genoemde brief.




Fletcher Memorial Library, Ludlow, Vermont

Posted on by

Gelijk, gisteravond al, ontving ik een reactie
op mijn boodschap naar de Fletcher Memorial Library.
Een heel aardige reactie van de directeur:

How interesting, Argusvlinder! Thanks for sharing. I can only say that in the world of libraries, part of adding to the collection is weeding from the collection. We did major renovations here @ 2002. Many, many magazines were discarded. Perhaps it came from that overhaul. Space is finite and we needed it. Lucky you!
Jill Tofferi, director



In 2002 heeft de bibliotheek een renovatie ondergaan waarbij
een aantal tijdschriften het hebben moeten ontgelden.
Misschien is toen ook mijn tijdschrift, Harpers Magazine,
het exemplaar uit september 1934, op de markt gekomen.

Ik ben inmiddels begonnen het artikel te lezen.
Leuk is dat Dorfman een opsomming geeft
van de namen waaronder het gebeuren in Shenyang, China,
in september 1931, bekend is geworden:

The Manchurian Incident,
= het gebied in het Noordoosten van China stond toen bekend
onder de naam Mantsjoerije. Nu vormt dit gebied de provincies
Liaoning, Jilin, Heilongjiang en delen van Binnen Mongolie;
The Mukden Incident,
= ‘Mukden’ is de naam van de plaats in het Manchu.
Als je meer van China wilt weten moet je er rekening mee houden
dat het een enorm groot gebied is met een lange geschiedenis
waarin verschillende volkeren leven en geleefd hebben
en waar verschillende talen gesproken werd en wordt (hoewel steeds minder).
The Peitaying Incident,
= Helemaal is dit mij niet duidelijk. Het is of de naam van de plaats
met barakken waar een grote groep Chinese soldaten was gelegerd
op die bewuste nacht in 1931 (en die kalm bleven en niet ingrepen)
of het is de naam van de plaats waar de spoorlijn werd opgeblazen.
September 18th incident
Die is gemakkelijk. Dat is de datum in 1931 waarop
de Japanse provocatie plaatsvond, die het begin was
van de Japanse opmars in Azie tijdens de Tweede Wereldoorlog.

The Manchurian "Incident" by Ben Dorfman / Het "Incident" Mantsjoerije door Ben Dorfman

Posted on by

Gisteren was er een pakketje in de post.
Nieuwsgierig heb ik het uitpakken vastgelegd op de gevoelige plaat.




Het postpakket.





De inhoud: Harpers Magazine, September 1934 met het artikel The Manchurian “Incident” of 1931 door Ben Dorfman.





Maar naast dit artikel zitten er nog meer ‘schatten’ in dit tijdschrift. Wat te denken van deze advertentie. Bell Telephone System meldt trots dat het 13.000.000 telefoontoestellen heeft verkocht in de Verenigde Staten van Amerika. Net zoiets als Apple die meedeelt dat de omzet van iPhones met 86% is toegenomen in het laatste kwartaal van 2010. Dat waren in dat ene kwartaal in 2010 16,2 iPhones. Bell deed over de 13 miljoen 58 jaar!





Dit is het artikel: The Manchurian “Incident” of 1931 door Ben Dorfman met als ondertitel: A lesson in precipitating war.





Na het tijdschrift nog eens bekeken te hebben, blijkt er een stempel op de kaft te zitten. Ik ontcijfer: Fletcher Memorial Library in Vermont. Toch eens zoeken op het web.





Dit is het adres. Op het web staan een aantal foto’s van deze prachtige bibliotheek.





Doet me denken aan de oude bibliotheek in Breda. Maar dit was niet zo gezelling met schemerlampen en zo.





Om niet te spreken over leunstoelen en ventilatoren.





Op de website heb ik ook een kort bericht achtergelaten. Eens zien of er een reactie komt. De volledige tekst van mijn bericht staat hieronder.




Today I received a copy of Harpers Magazine September 1934 which I bought via eBay from a bookshop in Shallotte North Carolina. When I took a first look at the magazine I noticed a stamp on the front cover. It sais: Fletcher Memorial Library, Ludlow Vermont. So I looked the library up on the internet and found the beautifull pictures of your web site. I bought this copy of Harpers Magazie for a specific article: The Manchurian Incident of 1931 by Ben Dorfman. Now I’m wondering how the stamp of the library ended up on a magazine that’s now in the Netherlands. Maybe you can tell me?
Kind regards,



China reisverslag / travelogue 77

Posted on by

Vandaag op stap met de neef van mijn collega en een medewerker
van zijn vader. Die is vandaag de chauffeur.
We beginnen in het centrum van de stad: Sun Yat-Sen Square.
Op dit plein staat een enorm standbeeld van Voorzitter Mao
die de richting aangeeft waarin de revolutionaire beweging moet gaan.
Laten we maar eens een kijkje nemen.




Chairman Mao wijst de weg.




Het is wel typisch dat een plein genoemd naar Sun Yat-Sen
opgesierd wordt door een enorm beeld van Mao.
Zeker omdat Sun Yat-Sen gezien wordt als de ‘vader des vaderlands’.
Het kostte me wel wat tijd om uit te vinden dat Zhongshan
dezelfde persoon is als Sun Yat-Sen. Die naam zei me wel iets.
Al was het maar vaag.
Thuis biedt Wikipedia de uitkomst en vallen alle puzzelstukjes
op hun plaats.

Wikipedia

Sun Yat-Sen
Sun Zhongshan of Sun Yixian/Sun Yat-sen (Cuiheng, 12 november 1866 xe2x80x93 Peking, 22 februari 1925) was de grondlegger van het republikeinse China en initiator van de eraan voorafgaande Xinhai-revolutie. De oude Nederlandse naam is Soen Jat-sen. Sun Zhongshan wordt in China als standaardnaam gezien.

Sun was opgeleid als arts maar geinteresseert in politiek. Hij raakte ervan overtuigd dat China moest moderniseren, dat de Qing-dynastie diende te worden afgeschaft en China een republiek moest worden naar Westers (Amerikaans) model. Die overtuiging propageerde hij via het netwerk van bekeerde Chinezen en missionarissen waarin hij zich bevond. Sun en zijn aanhang dachten aanvankelijk dat men na het ten val brengen van het keizerrijk China snel zou transformeren in een democratie, iets waar hij later op terug moest komen.

Sun Yat Sen was niet direct betrokken in de omverwerping van het keizerrijk, want hij bevond zich in Denver (Colorado, USA), toen op 11 oktober 1911 een opstand van militairen uitbrak. De opstandelingen riepen de verschillende provincies op om zich af te scheiden van het Keizerrijk. De Chinese regent zond zijn beste generaal, Yuan Shikai om de rebellie te onderdrukken. Sun Yat Sen vernam het nieuws in de krant en keerde haastig terug naar China. In een stemming door de provinciale vertegenwoordigers werd hij op 29 december tot president benoemd. Hij overtuigde Yuan Shikai om zich aan zijn zijde te voegen in ruil voor het voorlopige presidentschap van de Chinese republiek. De generaal, die aanvoelde dat de dagen van het Keizerrijk toch geteld waren, ging hierop in en vestigde zich in Peking. Hij werd benoemd op 15 februari 1912. Met het vooruitzicht op verkiezingen doopte Sun Yat-Sen de naam van zijn beweging om naar de Kuomintang (‘Volkspartij’). De positie van de keizer was onhoudbaar en die trad dan ook af.

In 1917 benoemde de Nationale Assemblxc3xa9e (die sinds 1915 niet meer bijeen was gekomen) Sun Yat-sen tot voorzitter van de Militaire Regering van China. Na de Oktoberrevolutie in Rusland in 1917, kwamen de Bolsjewieken (communisten) aldaar aan de macht. Sun wendde zich voor hulp tot de communistische regering in Rusland. Deze bleek maar al te graag bereid om hem te helpen. Daaraan verbonden zij echter xc3xa9xc3xa9n voorwaarde: de leden van de Chinese Communistische Partij (CCP) moesten kunnen toetreden tot de Kwomintang. Dat gebeurde dan ook. Het socialisme van Sun werd nu belangrijker binnen de Kwomintang. Sun werd voorzitter van de Kwomintang en tevens grootmaarschalk en generalissimo van de nationalistische legers van de Kwomintang. Dankzij de Sovjet-Russische militaire en logistieke steun wisten de nationalistische legers Zuid-China op de krijgsheren te veroveren (1923).

De invloed van de CCP op het beleid van de Kwomintang nam steeds meer toe. Sun werd een bewonderaar van de Russische leider Lenin, hoewel hij het bolsjewisme afwees, evenals de dictatuur. Suns opvolger, generalissimo Chiang Kai-shek bleek echter een tegenstander te zijn van de toetreding van communisten van de CCP tot de KMT. Maar hij hield zijn opvattingen (nog) voor zichzelf.










Voorzitter Mao.





Met aan zijn voeten de revolutionaire beweging.





Prachtig expressieve beeldengroep.










Een blik op de stad vanaf het plein.





Op het web vond ik deze foto die in 1983 is gemaakt van hetzelfde plein. Toen nog met trolleybussen. De foto is gemaakt door Leroy W. Demery Jr. Deze meneer heeft op Flickr een enorme collectie foto’s van China. Een deel van die foto’s zijn gemaakt in Shenyang.





De gebouwen zijn inmiddels veel hoger dan in 1983.





Gelijk langs het plein staan nog een aantal oudere gebouwen.





Dit lijkt me een hotel want de ‘bruiloftsboog’ staat al opgesteld.





Sun Yat-Sen straat.




Dat de onduidelijkheid over de naam van Sun Yat-Sen
niet alleen bij mij speelt,
wordt snel duidelijk als je het volgende stuk uit Wikipedia leest:

Wikipedia

Sun Yat-sen is bekend onder verschillende namen. De naam waarin hij in de annalen van zijn familie staat bijgeschreven is Sun Deming. Het eerste karakter van deze naam, De (xe5xbexb7), is het eerste karakter van de naam van alle zoons van zijn generatie in deze familie. Suns melknaam, de naam zoals hij als klein kind genoemd werd, was Sun Dixiang.

Toen Sun tien jaar was, ging hij naar school; hierbij kreeg hij ook een schoolnaam, namelijk Wen. Sun is bij veel Chinezen bekend onder deze naam, Sun Wen. Later, tijdens zijn studie in Hongkong, koos Sun bovendien een pseudoniem, in het Kantonees uitgesproken als Yat-sen. Hij schreef deze naam aanvankelijk als xe6x97xa5xe6x96xb0 (Mandarijn Rixin, ‘elke dag vernieuwen’), later
veranderde een professor van hem het in xe9x80xb8xe4xbbx99 (Mandarijn Yixian). Deze laatste naam gebruikte Sun vaak in zijn contacten met Westerlingen, en het is dan ook onder deze naam dat hij in het westen bekend is.

In zijn revolutionaire tijd gebruikte Sun vele namen om de autoriteiten niet op zijn spoor te laten komen. In Japan was dat Nakayama (xe4xb8xadxe5xb1xb1, in het Mandarijns uitgesproken als Zhongshan), een bekende Japanse familienaam. Deze naam, oorspronkelijk een familienaam, werd uiteindelijk Suns Chinese eigennaam. Sun Yat-sen is in China nog het meest bekend als Sun Zhongshan.

Zowel de Chinese communisten van Mao Zedong als de nationalisten van Chiang Kai-shek beschouwen Sun Yat-sen als hun Vader des Vaderlands. Zowel in China als op Taiwan bevinden zich standbeelden en herdenkingscentra voor Sun Yat-sen. Chiang Kai-shek riep Sun in 1940 uit tot ‘Grondlegger van de Chinese Republiek’.



Pu ehr thee

Posted on by

Gisteren voor het eerst in mijn leven Pu ehr thee gedronken.
Een dergelijke smaak thee heb ik niet eerder gedronken.
Dit is wat Engelsen een ‘aquired taste’ noemen.
Een smaak die je moet leren waarderen.
De geur is totaal anders dan van andere thee.
Het is een heel aardse smaak.
De kleur van de bladeren en de thee in de pot is echt zwart.
Eind vorig jaar gekocht in een Japanse winkel in Dusseldorf.
Niet te vergelijken met de groene thee uit China.

Ik geloof er niets van dat je hier van kunt afvallen.
(al staat daar het hele internet van vol)
Maar daar drink ik ook geen thee voor.
Het gaat mij gewoon om de smaak.
Die is heel bijzonder!




De doos met thee.





Pu ehr in de vorm van een vogelnestje.




China reisverslag / travelogue 76

Posted on by

In dit verslag nog twee foto’s van 6 oktober 2009.
De dag van de eerste bruiloft, de bruiloft in Shenyang op 8 oktober, nadert.
Nog een dag ga ik op pad in Shenyang.
Dit keer met een neef van mijn collega en een medewerker van zijn vader.
De medewerker heeft een rijbewijs en zal de chauffeur zijn die dag.
De neef is mijn gids.
Op 6 oktober eet ik samen met de familie van mijn collega.
De mensen hebben een geweldig feestmaal bereid en
het geeft mij de kans om mijn gids te ontmoeten.
Maar naast de gids natuurlijk ook een aantal ooms en tantes,
neven en nichten. Het eten is thuis bij een oom en tante van mijn collega.
De avond was heel gezellig. We hebben veel gelachen en heerlijk gegeten.
Terug in het hotel (Liyang International Hotel)
zijn de voorbereidingen in volle gang
voor een (andere) bruiloft op 7 oktober.
Daar beginnen mijn foto’s van vandaag mee.
De volgende foto’s zijn van de ochtend van 7 oktober.
Voor ik opgehaald word maak ik een wandeling.
Shenyang ontwaakt.




De voorbereidingen van een bruiloft zijn een hele bezigheid. Hier een voorbeeld dat ik aantrof in mijn hotel op de avond van 6 oktober 2009.





Hier is met vers groen een ereboog in voorbereiding.





Zoals je kunt zien slaap ik niet op de begane grond. Het Liyang International hotel waar ik verblijf in Shenyang is hoog en het heeft een behoorlijk uitzicht.















Terug op de grond zijn nog meer voorbereidingen in gang. Per bruidspaar wordt een opblaasbare ereboog opgericht.





Een kleine reparatiewerkplaats aan de kant van de weg. Er zullen best veel Chinezen fietsen maar ik zag toch vooral veel auto’s en electrische brommers. Volgens mij de uitvinding als het er om gaat om voorzichtiger om te gaan met fossiele brandstoffen. Hier in het westen zie je overal die benzine slurpende scoorters en brommers.










Het is nog geen spitsuur.





Richting centrum van Shenyang. Het hotel staat rechts van de weg.





Een voorbeeld van een electrisch voertuig.




Ik ben klaar voor de volgende excursie.

Klus van dit weekend

Posted on by

Voor dit weekend stond een klein klusje op het programma.
Als een vogel wat laat vallen op je ruit,
dan doen ze dat bij voorkeur op het grootste raam dat je hebt
en dan precies midden in het gezichtsveld.
Dat is ook bij ons het geval deze week.
Dat moeten we even “oplossen”.




Midden op het raam.





Midden in het uitzicht.




Inmiddels is het probleem verholpen.

Kunstvaria

Posted on by

21 zeer uiteenlopende kunstwerken:
een installatie, borduurwerk, Chinees beeldhouwwerk,
een modern beeld, olieverf, foto, bladmuziek, tegels een poster,…..
Twee stillevens steken elkaar naar de kroon in deze aflevering:
= Robert Kushner, September wildflower convocation, 2010.
= Willem Claeszoon Heda, Stilleven met glazen en tabak, 1633.




Geborduurd paneel met als afbeelding de ter aarde bestelling van de Heilige Vigilius, 1390 – 1392.


Dit werk is gemaakt in opdracht George van Liechtenstein
bij de gelegenheid van zijn benoeming tot Prins-Bisschop van Trent.




Ferdinand Bol, Venus and Adonis, 1661, oil on canvas.





Giovanni Boldini, Place Clichy, 1874 oil on canvas.





Gustav Mahler, Symphony no 5 in C# minor, October 1903, Mv. 4 “Adagietto”, pagina 211 van 321.


Dit is zeldzaam op mijn log: bladmuziek.
Maar niet zomaar een liedje.
Dit is het eerste blad van het Adagietto
van de Vijfde symfonie van Gustav Mahler.




Hans-Peter Feldmann, Installation “Schattenspiel”, photo by Nicole Wilhelms, Bonn, 2010.





Head of Sakyamuni Buddha, Duobao Pagoda, Beishan, Dazu, Southern Song dynasty, AD 1127 – 1279.





Head of Vairocana Buddha, Baodingshan, Dazu, Southern Song dynasty, AD 1174 – 1252.





Ivory pendant, mask, Edo people, Kingdom of Benin, Nigeria, 16th century.


Waarschijnlijk uit de tweede helft van de 16e eeuw (1550 – 1600).
Ivoren hanger met een masker.




Jean-Francois Raffaelli, The absinthe drinkers, 1881, oil on canvas.





John Brack, The bar, 1954, oil on canvas.





Marc Chagall, La danse, 1950 – 1952, oil on canvas.





Olafur Eliasson, Test for “Din Blinde Passager”, 2010.


Dit is een heel ongrijpbaar kunstwerk.
Daarom maar een foto.
Maar die schiet te kort want het visuele aspect
is voor Olafur Eliasson maar een van de aspecten van dit werk:
een installtie waar toeschouwers doorheen lopen.
De ruimte is gevuld met een dichte mist
en de kleuren van het licht veranderen steeds.




Pablo Picasso, Nudes in a forest, Paris, early 1908, gouache, watercolor and pencil on paper.





Pablo Picasso, Tete des trois quarts, 1907.


Zo’n enorm sterk werk.




Robert Kushner, September wildflower convocation, 2010.





Roy Lichtenstein, Modern Art poster, 1967.





Salomon de Bray, Judith delivering the head of Holofernes, 1636, oil on panel.





Thomas Houseago, ‘Baby’, 2009.





Unknown artist, Snake-Dragon symbol of Marduk, patron god of Babylon, panel of the Ishtar Gate, 604 – 562 BCE, glazed earthenware bricks.





Willem Claeszoon Heda, Still life with glasses and tobacco, 1633.





Yousuf Karsh, Pablo Picasso, 1954, Photo.




Wikileaks: Shengyang, Mukden "Incident"

Posted on by

We zijn zo in de ban van Wikileaks,
of eigenlijk moet ik zeggen dat de journalisten dat zijn,
dat we bijna zouden denken dat het iets nieuws is.
Maar dat is natuurlijk niet zo.

Vroeger had je ‘investigative journalism’.
Dat wil zeggen dat journalisten hun best deden
zelf aan waarheidsvinding te doen.
Ze namen een onderwerp ter hand en zochten uit
hoe de details precies in elkaar zaten.
Dat kost tijd en vraagt intelligentie en creativiteit van journalisten.
En net zo belangrijk: het vraagt lef van redacties.

Makkelijker is te wachten tot andere mensen het nieuws naar je toebrengen
en je alleen nog maar die bronnen hoeft te herhalen.

Dat de brengers van dat nieuws hiermee de publiciteit
mogelijk ongewenst beinvloeden,
is een vraagstuk dat even opzij geschoven wordt.

Maar goed, even terug naar de ‘cables’ (=telegrammen) van Wikileaks.
De Amerikaanse overheid is al jaren bezig telegrammen te publiceren
die betrekking hebben op het buitenlands beleid van Amerika.

Ik geef toe ze zijn niet zo actueel misschien en aangepast
door de Amerikaanse overheid, maar soms net zo interessant te lezen,
als de documenten die nu worden vrijgegeven op Wikileaks.

The Foreign Relations of the United States series is the official documentary historical record of major U.S. foreign policy decisions that have been declassified and edited for publication. The series is produced by the State Department’s Office of the Historian and printed volumes are available from the Government Printing Office.



De serie xe2x80x98Buitenlandse Relaties van de Verenigde Statenxe2x80x99
is de officixc3xable vastlegging van de belangrijke beslissingen
op het gebied van de buitenland politiek
door middel van historische documenten,
die inmiddels zijn vrijgegeven en aangepast voor publicatie.
De serie is gemaakt door het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken,
meer in het bijzonder door de afdeling Geschiedenis
en gedrukte exemplaren zijn verkrijgbaar bij de Overheidsdrukkerij.

Gelukkig voor gebruikers van het internet
zijn deze stukken ook beschikbaar op de volgende websites:

http://www.state.gov/www/about_state/history/index.html
De website met informatie gepubliceerd voor 20 januari 2001.

http://history.state.gov/
De huidige website.

Een voorbeeld: Mukden, Juli-augustus 1932.




De bezetting van Mantsjoerije door Japan en de beleidsuitgangspunten van de Verenigde Staten.

Het onderstaande, eerste deel van dit telegram vertelt vooral iets over
hoe deze telegrammen in die tijd in zijn werk gingen.


Telegram van de Amerikaanse ambassadeur in Japan Joseph Grew (op 17 november 1941 zal hij de aanval op Pearl Harbor tevergeefs melden bij het zelfde ministerie).


De ambassadeur schrijft in keurig Engels (of is de tekst zoveel aangepast)
een telegram op 16 juli dat op 6 augustus (!) wordt ontvangen.

Waarom zo laat. Waar of bij wie wordt het dan ontvangen?

Iedere veertien dagen geeft de ambassadeur een samenvatting
van de gebeurtenissen via de diplomatieke post aan het ministerie.
Het bezoek van de Lytton commissie was die keer
de belangrijkste gebeurtenis.
Zonder Generaal McCoy er om te vragen
(Frank Ross McCoy is een van de leden van de commissie
en zit er namens Amerika in),
bezoekt deze hem en vertelt dat de leden onderling hebben afgesproken
dat ieder in vertrouwen, vrijuit met de eigen ambassade kan spreken.


.

En samenvattend verteld McCoy
(of althans, volgens de weergave van Grew van het gesprek dat hij met McCoy heeft gehad, is gezegd….; Argusvlinder)
dat de leden van de commissie
unaniem van mening zijn dat de aanval van Japan op Mantsjoerije
gebaseerd is op twee foutieve aannames:
1. het argument van de zelfverdediging van Japan;
2. het argument van het zelfbeschikkingsrecht van Mantsjoerije.

Shenyang, Mukden, geschiedenis

Posted on by

Mijn Chinese collega las mijn blog en vroeg zich af
wat mij nu precies trok in dat Mukden “Incident”.
Ik dacht: als hij die vraag stelt dan moet dat
voor mijn lezers ook onduidelijk zijn.
Daarom een korte toelichting.

Eigenlijk is die gebeurtenis op 18 september 1931
helemaal niet zo’n grote gebeurtenis.
Het is niet te vergelijken met bijvoorbeeld 11 September 2001.
Natuurlijk zijn ook op 18 september 1931 mensen omgekomen,
er is een spoorlijn opgeblazen, er zijn mensen op een
verradelijke manier vermoord.
Ernstig genoeg.

Maar wat mij zo trekt is dat een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis
zo’n enorme impact kan hebben.
Natuurlijk was Japan al geruime tijd bezig te beargumenteren
waarom zij een grotere rol in Azie zouden moeten spelen.
Een deel van die argumenten waren racistisch.
De explosie in Mukden die Japanse militairen veroorzaakten,
was aanleiding om te beginnen met de steden langs de spoorlijn
maar om even later heel noordoost China te bezetten.
De bevolking werd daar, net als later in andere delen van Azie,
gebruikt als onderdeel van de oorlogsmachine:
dwangarbeid, kampen, grondstoffen werden geroofd enz.
Uiteindelijk zijn er ook medische experimenten op mensen verricht.
En was China het begin, grote delen van Azie zoals bijvoorbeeld
Indonesie zouden volgen.
Kleine gebeurtenis, groot effect.

Let eens op het nieuws van vandaag.
Er schieten vele ‘kleine gebeurtenissen’ langs ons heen.
= de ‘schietincidenten’ tussen Noord en Zuid Korea;
= het verdwijnen van Ben Ali uit Tunesie;
= Israel bombardeert een opwerkingsfabriek in Syrie;
= enz.

Wanneer groeit een klein incident uit tot zoiets groots
als de bezetting en uitbuiting van Azie?

Ook nu stuurt de VN steeds een onderzoekscommissie.
In het geval van de Volkenbond was het de Lytton Commission.
Er is weinig beeldmateriaal maar er is deze foto.




Deze foto van de ‘Lytton Commission in Shanghai’ is afkomstig van Wikipedia. De foto komt oorspronkelijk uit een Japans boek (ISBN 978-4-309-72558-7 Kawade Shobo Shinsha, schrijver onbekend). Volgens mij is de Earl of Lytton de man in de lichte jas, in het midden van de foto.




Markdal bij Breda

Posted on by

Vanmiddag heb ik een korte wandeling gemaakt langs het Markdal in Breda.




Je ziet niet vaak de zon en de maan in een beeld.















De zon straalde en met 13 graden is het misschien warm voor de tijd van het jaar. Toch was ik blij met mijn winterjas.










Zo’n twee meter vijftig boven NAP?.

























De natuur is nog in volle rust.










De zon op de boom met een oranje gloed en de maan weerspiegelt in het water.





Vlak bij de Scheele brug.




Shenyang, 1914 – 1934

Posted on by

Vandaag het negende en laatste deel van het hoofdstuk
over de relatie tussen China en Japan aan het begin
van de twintigste eeuw.
Stap voor stap raakt China verder verstrikt in de Japanse agressie.
China was op geen enkele manier in staat om er een antwoord op te formuleren.
De neergang van het keizerrijk, de bemoeienissen van kolonisatie machten
en interne tegenstellingen, ontnamen het land de kracht
Japan te weeerstaan.

Laatste deel.




Jonathan Spence, Op zoek naar het moderne China, Japanse basis in het noordoosten van China 1932 – 1933.




In mei 1933 volgden de laatste bedrijven in het drama
van de Japanse militaire consolidatie in Noordoost-China.
Die maand trok het Japanse Mantsjoerijse leger,
dat tot het weinig verrassende inzicht was gekomen
dat zijn troepen aan de noordzijde van de Chinese Muur
niet veilig waren zolang het gebied ten zuiden daarvan
in Chinese handen was, de provincie Hebei binnen.
Daar bestookte het de Chinese troepen met een combinatie van kracht,
list en psychologische oorlogsvoering.
In een reeks klassieke militaire acties dreven de Japanners
hun vijanden tot de rivier de Bai terug.
Ook bewerkten ze via een speciaal bureau in Tianjin
regionale generaals en voormalige warlords met steekpenningen
om over te lopen of eigen regimes op te zetten.
Ze spoorden plaatselijke leiders van geheime genootschappen
en paramilitaire organisaties aan tot verzet
en stuurden de Chinese militaire plannen in het honderd
door in radio-uitzendingen op Chinese legerfrequenties
de commandanten te velde valse orders door te geven.
Ten slotte vlogen ze met oorlogsvliegtuigen laag over Beijing,
waarmee ze de bevolking schrik aanjoegen
en een gevoel van hulpeloosheid bezorgden.


Shenyang, deel IX.

Jonathan Spence
Op zoek naar het moderne China 1600 xe2x80x93 1989
xc2xa9 1990 xc2xa9 1991 voor de Nederlandse taal.

Pagina 387


Eind mei 1933 drongen de Chinese legers,
door een reeks zware nederlagen ontmoedigd en verdeeld, op vrede aan.
In de kustplaats Tanggu tekenden de Chinese onderhandelaars
binnen schootsafstand van een Japans slagschip
en een eskader torpedobootjagers een vernederende wapenstilstand.
Het Bestand van Tanggu bepaalde dat het gedeelte van de provincie Hebei
ten noordoosten van een lijn even boven de Bai
een gedemilitariseerde zone werd.
Hier zouden alleen Chinese politie-eenheden mogen patrouilleren
die xe2x80x98niet bestaan uit gewapende eenheden
die de Japanners vijandig gezind zijnxe2x80x99.
Van hun kant zouden de Japanse troepen zich terugtrekken
naar de Chinese Muur met uitzondering van de eenheden die,
zoals reeds jaren eerder in het Bokser-protocol was bepaald,
de vrije toegang tot Beijing bewaakten.
Wel behielden ze zich het recht voor boven het gebied
verkenningsvluchten uit te voeren om zich te vergewissen
dat het bestand niet door Chinese troepen werd geschonden.
Luttele weken nadat het Bestand van Tanggu was gesloten,
werd de kwestie van de staatsvorm van Manzhouguo
opnieuw aan de orde gesteld xe2x80x93 door Puyi, zijn adviseurs, het leger
en ministers in Tokyo.
De bevelhebber van het Japanse leger in Mantsjoerije zei tegen Puyi
dat iedereen ermee akkoord ging dat het keizerschap zou worden hersteld.
Toen Puyi dat hoorde, zorgde hij
dat het keizerlijke drakengewaad van Guangxu,
de laatste volwasssen Qing-keizer, hem uit Beijing werd toegestuurd.
In maart 1934 hulde Puyi zich tijdens een speciale ceremonie
in zijn geleende keizersmantel, waarna hij
op het Altaar van de Hemel in een oostelijke voorstad van Changchun,
de nieuwe hoofdstad, zijn ambtsaanvaarding bekend maakte.
Vervolgens stak hij zich voor de troonsbestijging in militait tenue.
Als nieuwe regeringstitel koos hij de term Kangde
xe2x80x93 xe2x80x98tijdperk van deugdzame vredexe2x80x99.
De eerste lettergreep van deze benaming moest de macht
en het aanzien van keizer Kangxi in herinnering roepen,
die 250 jaar eerder de Qing-staat had verenigd
en de grenzen van Mantsjoerije tegen de Russen had afgebakend.
Slechts weinige van de Chinese en Manzu-hovelingen
die zich met de Japanse officieren rond de machteloze Puyi verdrongen,
zullen werkelijk hebben gedacht dat de glorietijd
van de vroege Qing zou weerkeren.

Kunstvaria

Posted on by

Vandaag twee keer twee werken van 1 kunstenaar.
De rest, 13 werken, zijn ook van 13 verschillende kunstenaars.

Een werk wil ik er even uitlichten:
De oude gitaarspeler van Pablo Picasso.
Om eerlijk te zijn, ik had nog nooit van het werk gehoord.
Maar het werk blijkt te staan op de top 10
van een Amerikaanse website waar mensen olieverfschilderijen kunnen kopen.
Let wel kopieen van bekende werken.

Hun top 10 over 2010 zag er als volgt uit:

1.xe2x80x9cBranches of Almond Tree in Blossomxe2x80x9d xe2x80x93 Vincent van Gogh
2.xe2x80x9cStarry Nightxe2x80x9d xe2x80x93 Vincent van Gogh
3.xe2x80x9cThe Kissxe2x80x9d xe2x80x93 Gustav Klimt
4.xe2x80x9cCafxc3xa9 Terrace at Nightxe2x80x9d xe2x80x93 Vincent van Gogh
5.xe2x80x9cGarden Path at Givernyxe2x80x9d xe2x80x93 Claude Monet
6.xe2x80x9cPoppy Field at Argenteuilxe2x80x9d xe2x80x93 Claude Monet
7.xe2x80x9cSunflowersxe2x80x9d xe2x80x93 Vincent van Gogh
8.xe2x80x9cThe Old Guitaristxe2x80x9d xe2x80x93 Pablo Picasso
9.xe2x80x9cUntitled, 1949xe2x80x9d xe2x80x93 Mark Rothko
10.xe2x80x9cTree of Lifexe2x80x9d xe2x80x93 Gustav Klimt

De laatste drie kende ik niet.
Van Untitled, 1949 is mij niet helemaal duidelijk welk werk
hier nu bedoeld wordt.
Op Google krijg je een hele reeks schilderijen met die titel en dat jaartal.
Tree of Life is een prachtig motief maar wat Klimt er van gemaakt
heeft spreekt mij niet aan.
Het resultaat is wel erg decoratief. Haast een behangetje.
Maar die Picasso uit de Blauwe Periode mag er wel zijn.




Ahmed Moustafa, Interiour in the Exteriour, 1987, tapestry woven by Pinton, Felletin, Aubusson in 1988.


Twee werken dus van Ahmed Moustafa.
Mijn aandacht werd er naar getrokken omdat
deze schilder tekst en schilderwerk met elkaar combineert.
Daar heb ik een zwak voor.
Overigens is bovenstaande afbeelding van een tapijt.
Er is in de serie van vandaag nog een kunstenaar die met teksten werkt.


Ahmed Moustafa, The night journey and ascension, 2008 – 2010, oil and watercolor on paper mounted on canvas.





Andreas Schelfhout, Numerous skaters and a horse-sledge by a refreshment stall, a town in the distance, 1857, oil on canvas.


Verschillende schaatsers en een paardenslee bij een kraampje,
in de verte een stad.




Anonimous, Dragon vase, Blue and white porcelain meiping, Qianlong mark,late Qing/Republic period.


De datering van deze drakenvaas is onduidelijk
maar hij is er niet minder mooi door.
Meiping is een bepaalde vorm van Chinese vazen.




Anonimous, Passion diptych, detail ‘Adoration of the Magi’, Paris, circa 1375 – 1400.


Wat mij zo trekt in dit ivoren paneel is de afbeelding links
een knecht die bezig is met de paarden van de koningen.


Leuk die schoenen.

Passietweeluik met op de foto een detail daarvan met daarop
de aanbidding door de koningen.




Claude Monet, Dans la prairie, 1876, oil on canvas.


De titel is natuurlijk een Amerikaans bedenksel.
Ik denk niet dat Monet de term Prairie gebruikt zou hebben.


Claude Monet, The sea at Le Havre, 1868, oil on canvas.





Filippino Lippi, Madonna and Child, circa 1485, tempera, oil and gold on wood.





Georges Rouault, Les trois clowns – Trio cirque, 1928, oil on canvas.





Glenn Ligon, Invisble Man (Two views), 1991, oil and gesso nn canvas.


Van de gallerie

Invisible Man (Two Views) is a 1991 self-portrait (oil on gesso) on two canvases. The painting features hand-stenciled text from the prologue of Ralph Ellisonxe2x80x99s 1952 novel of the same name. The novel is an award-winning first person narrative about a black manxe2x80x99s experience in mid-century America.

Ellisonxe2x80x99s text begins xe2x80x9cI am an invisible man. No, I am not a spook like those who haunted Edgar Allan Poe; nor am I one of your Hollywood-movie ectoplasms. I am a man of substance, of flesh and bone, fiber and liquids xe2x80x93 and I might even be said to possess a mind. I am invisible understand, simply because people refuse to see me. . .xe2x80x9d

At the center of each canvas, a portrait silhouette of the artist emerges from within this textxe2x80x94Ellisonxe2x80x99s words literally shape Ligonxe2x80x99s image. Depending on onexe2x80x99s distance from the artwork, the silhouettes slip in and out of focus, evoking questions about the visibility of an individual within the greater scope of society and history.



“Onzichtbare Man” is de titel van dit werk in twee delen.
Hiermee wordt niet verwezen naar een superheld of een geest
uit de verhalen van Edgar Allen Poe, maar is een verwijzing naar een boek.
Het boek heet Invisable Man en is geschreven door Ralph Ellison in 1952.
Het begin van de tekst is hier op het werk overgenoem en in de tekst
schijnt het silhouette door van een man.
De tekst zegt ondermeer:
ik ben onzichtbaar, niet omdat ik niet van vlees en bloed ben,
maar omdat men mij niet wil zien.




Helen Allingham, By the cottage gate, late 1890.


Mooie zonnebloemen.




Howard Hodgkin, Into the woods: winter, 2001 – 2002.





Luis Melendez, Still life with melon and pears, circa 1772, oil on canvas.





Pablo Picasso, The old guitarist, 1903.





Unknown/Proto-Elamite, Striding horned figure (shaman/demon), 3000 – 2800 B.C., copper.


Onbekende afkomst misschien Proto-Elamitisch (Iraans).




W. Eugene Smith, Juan Larra, Spanish Village, 1950.


Spanish Village is de titel van een serie foto’s
van de fotograaf Smith. Hier het doodsbed van de dichten Juan Larra.
Te zien bij Foam in Amsterdam.




Willem de Kooning, Woman I, 1950 – 1952, oil on canvas.




Shenyang, Mukden "Incident"

Posted on by

In het kader van het bestuderen van het Mukden “Incident”,
een gebeurtenis die zich in 1931 afpeelde in hedendaags Shenyang,
waarbij volgens de Japaners de Chinese militairen een spoorweg opbliezen,
maar waarbij de werkelijkheid omgekeerd was.
Deze gebeurtenis was volgens de Japanners aanleiding
om een groot deel van Noord China te bezetten en onderdrukken.
In werkelijkheid was het een van de vele stappen
in de veroveringsoorlog die Japan voerde in de eerst helft
van de twintigste eeuw om een groot deel van Azia
onder haar bewind te krijgen.
De oorlog kwam met het einde van de Tweede Wereldoorlog tot een eind.

In het kader van de bestudering daarvan stootte ik ook
op een artikel dat geschreven is door Ben Dorfman.
Dhr. Dorfman was een van de medewerkers van de Lytton Commissie.
Deze commissie was aangesteld door de League of Nations
(de Volkenbond, soort voorloper van de Verenigde Naties) om
de gebeurtenissen te onderzoeken.

Het artikel is verschenen in het Amerikaanse tijdschrift Harper’s Magazine.




Harpers Magazine, September 1934.




De afgelopen dagen heb ik dit tijdschrift benaderd
met het verzoek om een afschrift van het artikel te kunnen ontvangen.
Dat kan wel maar de betaling is een beetje moeilijk (ik ben nog in gesprek).
Harper wees me er op dat er een exemplaar van het tijdschrift
te koop is op eBay.
Gisteren heb ik een bod gedaan op het tijdschrift op eBay
en inmiddels is mijn bod geaccepteerd.




Dit is het tijdschrift waarop ik geboden heb.





Het bod is inmiddels geaccepteerd.





Dit is het artikel waar het om gaat (beetje moeilijk te zien, hopelijk binnenkort in levende lijve).