Dat je iets kunt vertellen over een weekmarkt die uitbreidt, dat overkomt je niet vaak. In Breda zag ik vanmorgen een kraam die ik niet eerder op de Grote Markt zag. Met een enthousiaste marktkoopman die heel precies zijn waren en informatiebladen uitstalde. Of hij je ook stroop om de mond smeert…..ik denk het stiekem wel.
We noemen ze bijna altijd in omgekeerde volgorde: zon en maan.
Maar deze week zag ik ze, van links naar rechts, maan en zon.
Allebei indirect.
De maan, zo rond half negen in de ochtend, rechts van de stalende toren van de Grote Kerk in Breda.
Gisteren gelukkig tijd gehad om het boekblok van
de Vrolijke vrienden verder af te maken.
De keer ervoor was ik ongeveer halverwege gekomen.
Gisteren zijn alle katernen genaaid op drie bandjes.
Daarnaast is de rug ingelijmd. Daarmee zijn de bandjes
vast aan de rug komen te zitten.
Naast de bandjes heb ik ook een fors stuk gaas gebruikt
op de rug.
De rug en het gaas, misschien wat dubbel maar ik wil het
broze papier van de katernen zoveel mogelijk steun geven
en de eventuele krachten die op de boekband komen te staan,
zo veel mogelijk opvangen met de bandjes en het gaas.
Alle katernen ingenaaid en de uiteinden van het garen met elkaar verbonden.
Hier zijn de bandjes nog los ten opzichte van de rug en heb ik de lengte verdeeld over de voor- en achterkant van het boekblok. Straks wordt een deel bevestigd op het voorplat en het andere aan het achterplat.
De onder- en bovenkant van het boekblok (kop en staart) laat ik zoals het nu is. Maar de frontzijde, de kant die op de foto naar boven uitsteekt, die is ongelijk. Dat is het gevolg van de nu rechte rug (die eerder rond was) en het aanbrengen van Japans restauratiepapier in de katernen. Ik denk dat ik dat recht ga snijden.
Hier ligt het intussen gelijmde boekblok met daarom heen het gaas op vetvrij papier dat op een plankje ligt. Het plankje en zijn tweelingbroer die nog zou volgen, zijn de rechte vormen waartussen het boekblok geperst gaat worden in de boekenpers. Daar laat ik het goed drogen, enkele dagen. Dat is misschien een wat lange periode maar daar is een praktische reden voor. Ik kom niet iedere dag in mijn werkplaats.
Op dit moment lees ik ‘Oude boeken, nieuwe podia’.
Een Liber amicorum voor Marieke van Delft.
Een van de artikelen gaat over ‘Decoratief papier’, papier
dat vaak gebruikt wordt als schutblad (end paper of fly leaf).
Het artikel beschrijft de geschiedenis van dat soort papier
en het gebruik ervan. Het gaat ook, zijdelings, in op
het maken van dat papier.
Voor ‘Vrolijke vrienden’ was ik al aan het nadenken over
het schutblad en waarom zou ik dat niet zelf maken?
Ik ben op Delpher (groot krantenarchief op Internet) op
zoek gegaan naar de term ‘Vrolijke vrienden’.
Daar kwam ik van alles tegen in (lokale) kranten uit
Indonesië, een socialistische krant en landelijke kranten.
Er werd aangegeven dat er 45 pagina’s waren met zoekresultaten.
De eerste tien ben ik doorgelopen en vond advertenties voor het
boek van Jan Mens en Vrolijke vrienden in de vorm van
een voetbalelftal, winnaars van 2.750.000 Yen bij de paardenraces,
Bing Crosby, Bob Hope en Dorothy Lamour onderweg naar Marokko,
een contactadvertentie, revues en feestavonden en straatmuzikanten.
Mijn selectie:
De gele markeringen in de tekst zijn van Delpher.
Misschien kun je dat uitzetten maar ik weet dat niet en
heb er nog niet naar gezocht.
Het avontuur begon met veel hoop maar het wordt steeds moeilijker om de moed er in te houden. Het begon met de papieren armband met zaadjes, het toegangsbewijs voor Kunst in de Heilige Driehoek. De armband werd geplant op 8 augustus. Waar staan we nu, bijna drie weken later?
Hier was ik met het vorige bericht ongeveer gebleven.
Er zijn al weer een paar sprietjes verdwenen.
De sprietjes die er staan groeien behalve die bol (rechtsonder). Dat lijkt een beetje op een heel kleine tennisbal. Maar vandaag heb ik het zand er wat van afgeveegd. Het bleek een soort van besje te zijn. Waarschijnlijk zat het al in de potgrond en is het door het water bovenop het zand komen te liggen.
Of dit nog lang in onze kamer staat om iedere dag op de foto te gaan, dat weet ik niet.
De stand van vandaag.
Vandaag wilde ik het boekblok inbinden.
Maar werken met ouder en onbekend materiaal stelt je soms
voor nieuwe uitdagingen.
Het boekblok kwam erg mooi uit de boekenpers.
Geel compact.
Eigenlijk te compact.
De katernen zaten wat vast aan elkaar.
Dat was met wat voorzichtige kracht wel op te lossen.
Maar de middelste bladen van ieder katern zaten
in de vouw vast aan elkaar.
Dat kostte meer moeite en leverde bij een blad schade op.
Dat blad moest opnieuw gerestaureerd worden. De oorzaak zat hem waarschijnlijk in de lijm die toch nog niet echt droog was (?). Dis die blad blijft nu weer een paar dagen zo drogen.
Maar dat gaf mij de tijd om de bandjes op te zetten op mijn naaibankje. Een mooi stuk gereedschap.
De eerste helft van het boekblok ko0n ik dan toch al vast gaan naaien. Ik moet zeggen ik werk niet vaak met bandjes. Dat is misschien niet altijd nodig maar het geeft wel een extra stimulans om de katernen mooier, strakker, in te binden. Strakker is de zin van preciezer op elkaar. Dus dit was een leuke middag.
Of ik het al genoemd had weet ik niet maar ik vind dat bij het zetwerk van Vrolijke Vrienden zulke mooie kapitalen zijn gebruikt. De eerste letter van ieder hoofdstuk gaat over meerdere regels en de tekst eromheen wordt daar heel mooi op aangepast. Ieder hoofdstuk anders.
inds een tijdje volg ik de stichting Desiderata en geniet ik
van hun publicaties die ik dan ook meteen voorbij laat komen
op mijn blog.
Deze keer betreft het een studie, ‘een ruiker’ zoals de
schrijver Dr. Vleugel zelf aangeeft, van de neus in
moderne Nederlandstalige streekromans.
De uitgave heet toepasselijk: ‘Met de neus in de boeken’.
Deze keer is er voor gekozen een digitale uitgave op de markt te brengen die via de website van de stichting wordt gedistribueerd. Natuurlijk kies ik er voor dit werk mooi te laten drukken en dan zelf in te binden want ik geef, als het even kan, de voorkeur aan een zelf ingebonden boek.
Aan de kwaliteit van de uitgave hoeft ook deze keer niet te worden getwijfeld. Zoals volgend voorbeeld zal aantonen is er gespeurd naar de vele verschijningsvormen van de combinatie neus en boeken in een uitgebreide reeks van boeken. Voor meer gespecialiseerd onderzoek verwijs ik graag naar de index op zinsconstructies, auteurs, algemene trefwoorden, de motivatie van genoemd nasaal gedrag en de plaatsing in de tijd. Zonder meer een aanrader!
Een van de vele in het werk besproken boeken is dat van J.W. Ooms uit 1949: Dijkleger. De term ‘Dijkleger’ kende ik helemaal niet maar is toch erg actueel: een groep vrijwilligers die helpen bij de inspectie bij droogte en wateroverlast van de dijken.
Dijkleger, J.W. Ooms:
Op Wikipedia vond ik een samenvatting van het leven en
de werken van Johannes Willem Ooms.
Daarbij vond ik de titels van de vele werken heel goed
aansluiten bij wat ik hier zoals zag:
Enkele voorbeelden:
De Veghter
Daggelders
Water over Holland
Zwarte Tinus de verliezer
De val van de vesting
En nog veel meer.
Iedere boekbespreking bevat een uitgebreid citaat
met daarin de grammaticale constructie die aanleiding
was het boek in de studie op te nemen.
Samen met een uitgebreide set bibliografische gegevens.
Uiterst interessant leesvoer.
De komende tijd kan ik me hier verder in verdiepen en ik nodig
u als lezer uit hetzelfde te doen.
Mooi als een kerk zoals de Grote Kerk van Breda
zich bijna laat lezen als een boek, ten minste
een plaatjesboek.
Vanmorgen was het zachte licht prachtig.
De zon stond laag en twee delen die binnenkort
gerestaureerd gaan worden heb ik nog even
op de foto gezet als een ‘Before’.
Terwijl ik dat deed viel me weer een ornament op
dat ik eerder niet bewust gezien had.
Een soort van St. Jacobsschelp tussen twee
kleine mythische figuren.
Waar het deel van de foto links van het midden, direct onder de balustrade, een muurstructuur vertoont zonder oneffenheden, verraadt het rechterdeel juist een tekening op die muur. Ik ben benieuwd naar welke staat de restauratie de muren gaat brengen.
In het midden van de foto zie je een soort van St Jacobsschelp als een soort afdakje tegen de regen voor het torentje eronder. Gelijk erboven, links en rechts, twee figuurtjes. Ik zag dit groepje op nog een andere plaats tegen de kerk maar misschien komt het motief vaker voor. Ik moet nog eens beter gaan kijken.
Gisteren ben ik natuurlijk nog even terug geweest
naar mijn werkplaats.
De vellen papier waren natuurlijk goed gedroogd.
Als er zon is dan is het al gauw warm in deze gebouwen
van een voormalige gevangenis.
Dus drogen doet het er prima.
De katernen kon ik weer in elkaar schuiven en op
de juiste volgorde leggen.
Je ziet dat het Japanse papier wel wat verdikking oplevert. Maar het valt best mee als je er vanuit gaat dat de rug van het boek rond gezet was (en zo meer dan 80 jaar gevouwen geweest is). Dat zorgt er vanzelf al voor dat de rug wat uit staat. Daarom gaat aan het eind van de middag het boek in de boekenpers om het zo vlak mogelijk te krijgen. Daar laat ik het dan voor een paar dagen en nachten.
Hier is goed te zien dat soms de vouwen weer heel goed in elkaar passen maar dat op andere plaatsen (vooral aan de rechtse kant) dat wat moeilijker gaat. De katernen mogen dus nog wat meer in elkaar opgestoten worden.
Aan de andere kant (de fore edge of voorkant) zie je dat het niet erg zou zijn als ik straks aan de voorkant er nog eens een stukje zou afsnijden met de snijmachine.
Vervolgens ben ik gaan schetsen hoe ik misschien het boekblok, de rug en de platten aan elkaar ga maken. Rekening houdend met het feit dat de oude voorkant onderdeel moet worden van de nieuwe. Ik zit te denken aan: de katernen op lintjes binden, dan een ronde rug maken en bekleden met leer, met valse ribben, dan platten maken die ik zo opbouw dat er een binnenplat komt dat met een schutblad en de linten en het leer zich verbindt aan rug en boekblok. Daar kan dan een buitenplat op worden aangebracht. Het voorplat zou dan een uitsparing hebben voor de afbeelding van de originele boekband. Wat zou dan de bekleding van de platten moeten worden? Iets dat aantrekkelijk is voor kinderen. Ergens daartussen kan dan nog kapitaalband komen. Maar dat is allemaal wat complex. Sommige zaken heb ik niet eerder gedaan.
Misschien als ik definitief weet hoe ik het wil gaan aanpakken dat ik het nog eens op een afbeelding uitwerk. Voor nu zijn dit nog maar ideeën.
Het boekblok zit intussen in de boekenpers.
De foto’s zijn niet zo spectaculair en duidelijk maar
er gebeurt best wel wat.
Alle katernen van het boek Vrolijke Vrienden van Jan Mens
heb ik van elkaar los gemaakt, uit elkaar gehaald en
op de vouw schoongemaakt.
Daar zie je dat het naaigaren in de tijd en bij het uit elkaar
halen schade veroorzaakt. Het snijdt makkelijk in het
toch al broze papier.
Dat papier, daar op die vouw, probeer ik te verstevigen
met Japans restauratiepapier.
Ieder katern bestaat bij dit boek uit vier bladen papier die samen 16 pagina’s van het boek maken. Dat zijn de zwarte lijnen (bovenaanzicht) op de tekening hierboven. Het buitenste blad papier (hierboven het meest linkse) heeft het meest geleden. Daarom heb ik aan de buitenkant, op ieder buitenste blad van een katern, van boven het bovenste naaigat tot onder het onderste naaigat een strookje Japans papier aangebracht. Dat is in de lengte van de vouw. Dat heb ik hier als lichtgroen aangegeven. Omdat het buitenste blad, in dit geval, het meest beschadigd was heb ik op sommige plaatsen ook aan de binnenkant van dit buitenste blad nog een versteviging aangebracht (op de tekening rood). Niet meteen over de volle lengte van de vouw maar alleen daar waar nodig. Met de middelste twee bladen papier doe ik niets. De naaigaten zijn daar nog intact. Het binnenste blad verstevig ik aan de binnenkant van de vouw (blauw). Niet zo zeer om iets te repareren maar om extra stevigheid te geven aan de katernen. De draad waarmee ik de katernen straks weer aan elkaar naai raakt het buitenste papieren blad het meest aan de buitenkant en het binnenste aan de binnenkant van de vouw. De bladen papier die daartussen zitten, zitten er eenvoudig tussen geklemd.
De buitenkant van de buitenste vellen papier zijn allemaal voorzien van Japans papier. Dat is waar je nu tegen aankijkt op de rug. Nu is het de beurt aan de binnenste bladen van ieder katern.
De bladen strijk ik eerst even nadat ik nog een keer de naaigaten gecontroleerd heb op oneffenheden. Het papier wordt daarmee weer helemaal glad. De stroken Japans papier waren eerst anderhalf tot 2 centimeter breed. Die halveer ik voor de binnenkant. Dit is echt alleen ter versteviging. Niet ter reparatie.
Dan leg ik het blad op en tussen lijmvellen, lijm ik de binnenvouw in en plaats het Japans papier.
In mijn werkplaats liggen nu overal bladen te drogen. Vandaag breng ik alle bladen weer op de juiste manier samen en gaat het boekblok in de boekenpers. Daarmee zijn de katernen bijna gereed om opnieuw ingebonden te worden.
Een paar berichten geleden vertelde ik over het boek, de catalogus,
die ik tegen kwam in mijn boekenkast:
Boekbandexpositie: Door Binden Verbonden (2011).
Er staat werk in van boekbinders die betrokken zijn of waren
bij een opleiding in de buurt van Antwerpen.
De boekbinders komen uit de buurt van Breda of Antwerpen
en toonden in Breda hun werk.
Daar is heel wat inspiratie op te doen en daarom toon ik hier
van iedere boekbinder een werk.
Misschien een goede aanleiding om op internet eens op zoek
te gaan naar meer werk van de exposanten of zelf eens aan de
slag te gaan.
Twee van de exposanten heb ik ontmoet, dus misschien
ben ik bevooroordeeld.
De meesten toonden in de catalogus een aantal ingebonden
boeken en soms ook een boekobject.
De keuze die ik maakte toen ik het lijstje afbeeldingen
opschreef zou er vandaag weer anders uit zien.
Bianca Plak, Chinese Muur. Een boek met boekobject.
Chris Van Bastelaere, Het eetbare boek. De volgorde van de afbeeldingen is op die van naam (inclusief voornaam). Twee boekobjecten na elkaar is dus toeval.
Els Rollé, The Balled of Reading Gaol.
Erik Pals, Boekbinden. Ik denk dat ik dit boek opnieuw zou kiezen. Een band van perkament bewerkt met grafiet.
Flos van IJzeren, Bijbel. Mooi die afwisseling van rechte vormen en vloeiende.
Ineke Vergeer, Le Mariage de Figaro. Mooi hoe de draad die gebruikt is bij het binden ook op de band een functie krijgt.
Jan Gabriëls, Saint-Jean-de-Luz.
Katja Clement, Naar de Oorden der Oudheid. Mooie vlakverdeling.
Simone de Keersmaecker, Contes de L’Alhambra.
Met het verstevigen van de katernen ben ik al even bezig
maar ik had nog geen prikmal gemaakt om later de
katernen gewoon te kunnen voorprikken en vervolgens
in te binden.
Dus daar kwam ik afgelopen woensdag wel aan toe.
Verder veel werkzaamheden die geen spannende foto’s
opleverden.
Een stuk papier uit de restjesbak gehaald en opnieuw gebruikt als prikmal. Dit stuk papier heeft deze functie al eerder vervuld.
Hier ligt een deel van het werk te drogen.
Het toegangsbewijs voor Kunst in de Heilige Driehoek was
een armband. een armband van papier/karton met daarin
zaadjes. Om thuis te planten.
Dat heb ik gedaan.
Dit is vrij kort na dag 1. Het lijkt of er een groen knopje zit. Een beetje bovenaan in het potje. Maar het kan ook best zijn dat dit al in het zand zat.
Zo goed als dagelijks krijgt het potje water. Dat helpt (hoop ik) het papier van de armband zachter te maken zodat de zaadjes een kans krijgen.
Zo lijkt het wel een tennisbal. Ik probeer dagelijks een foto te maken. Toen het een dag zonnig was heb ik het potje zelfs buiten in de zon gezet.
Er gebeurt wel iets maar veel is het tot nu toe nog niet. We houden nog even vol.
De laatste beelden komen bijna allemaal vanuit de kerk en
omliggende ruimtes van de Sint-Paulusabdij in Oosterhout.
Nog een aantal prachtige beelden.
Juliette Minchin, La veillée au candélou (De wake bij kaarslicht), 2019.
Het altaar van de kerk doet natuurlijk niet mee aan de biënnale maar vond ik gewoon mooi.
Robert Zandvliet is iedere keer anders maar ook net zo vaak verrassend. Dat op zich is al hoopgevend. Crucifix Torso II, 2018.
Berlinde De Bruyckere, Arcangelo V, 2021.
Bill Viola heeft een groep van 4 video’s gemaakt in 2014 met als ondertitel Earth, Air, Fire en Water. Het werk heet Martyrs. Hier zien we drie momenten van Earth.
Circumambulatio (Ergens omheen lopen).
Daar dwingt Rabi Koria je toe bij dit werk uit 2021.
De buitenkant van de kerk van de Sint-Paulusabdij.
Toen was het tijd om het Vliegtuig van Joost Conijn te nemen om weer naar huis te gaan.
Verbeterpunten voor de volgende keer:
– andere catering, ruimer opgesteld, transparanter wat waar te krijgen is;
– meer jongere bezoekers;
– bij aanhoudende coronamaatregelen zou de opstelling nog anders kunnen/moeten.
Prachtig selectie!
Fantastisch terrein, ik heb heel erg genoten.
Ga een volgende keer zeker weer kijken.
In de kringloopwinkel hier in de buurt
vond ik boeken die ik als ‘grondstof’ wil gebruiken
voor een paar boekbindprojecten.
Het eerste project is eenvoudig:
haal het boek uit elkaar, hergebruik voorplat en katernen
in een nieuw in te binden boek.
Het gaat hierbij om het boek ‘Vrolijke Vrienden’
geschreven door Jan Mens, geïllustreerd door Bob Uschi en
verschenen in 1940 bij de Arbeiderspers.
Door het uit elkaar halen van de katernen en het losmaken van het garen beschadig je het papier (voor zover dat niet al door de tijd is gebeurd). Om het bij elkaar te kunnen houden en weer in te kunnen binden moet ik de vouw van de katernen versterken. Daarvoor had ik eerder al eens Japans papier gekocht. Heel dun, heel licht en toch sterk: Tengusho Naturel van slechts 9 gram. Maar het laat zich moeilijk verwerken. Snijden met een mes kreeg ik niet voor elkaar. Het papier markeren is ook geen goed idee. Het papier is straks bijna niet te zien maar de markeringen des te beter. Dus na de eerste stroken gemarkeerd en geknipt te hebben, heb ik de volgende stroken uit de losse pols geknipt.
De katernen bestaan uit 4 bladen die in elkaar gevouwen zijn. Vooral het buitenste en binnenste blad zijn beschadigd. Dus die versterk ik. Het Japanse papier is erg dun dus dat levert nauwelijks een verdikking op bij de vouw van het katern. Het buitenste blad van het eerste katern bevat een soort van extra schutblad dat aan een kant los zit. Dat is een kwestie van een beetje lijm.
Het linkerblad is het extra schutblad.
Leg het blad op een lijmvel (stuk glad papier) en leg bovenop nog eens twee lijmvellen. Zo kun je gericht lijm aanbrengen op het originele blad. De ruimte tussen de twee vellen is gelijk aan de strook Japans papier dat er dadelijk op komt. De stroken Japans papier zijn bijna 2 centimeter breed en de lengte is van een halve centimeter onder het onderste gat tot een halve centimeter boven het bovenste gat. Dat moet voldoende stevigheid creëren om straks weer gaten te prikken en de katernen in te naaien.
Aan de buitenkant van het onderste deel van de stapel is Japans papier aangebracht aan de buitenkant. Daar waar het papier beschadigd was van het onderste of bovenste naaigat tot aan de rand, daar is ook aan de binnenkant een versteviging aangebracht. Van ieder katern verstevig ik zo het binnenste blad ook aan de binnenkant. die kanten hebben het meest te lijden van het garen en de beweging die altijd in een boekblok zit. Hopelijk geeft dat op termijn de meeste bescherming.
Sam Mendes maakte eerder grote films maar deze film: 1917,
viel mij niet mee.
Winnaar van 3 Oscars: Cinematography, Visual Effects
en Sound Mixing. Drie heel ‘technische’ Oscars.
Tegelijk is het voor Mendes waarschijnlijk een heel
persoonlijke film. Het verhaal van de film is
gebaseerd op ervaringen van zijn grootvader.
Natuurlijk heeft de film spannende momenten en passeren
er veel verschrikkelijke zaken.
Maar echt emotioneren doet de film niet.
Sam Mendes, 1917.
Op IMDB staat een uitspraak over Sam Mendes en Paths of Glory (1957)
door Stanley Kubrick met in de hoofdrol Kirk Douglas.
Een andere, veel betere film over de Eerste Wereldoorlog.
Dus als je kunt kiezen…….
**
Op 17 augustus 2021:
gedurende de dag sokken en vest aan,
hier en daar een paraplu,
en met een regenjas aan was zelfs de temperatuur aangenaam.
Of overdrijf ik nu?
Kort geleden ben ik door de restjesdoos gegaan
en heb daar een aantal stukken leer uitgehaald
om te gaan gebruiken als leeslint.
Een ervan is wel erg lang maar daar kon ik me best
een toepassing bij bedenken.
Zeker als je een boek leest met een uitgebreid
notenapparaat. Dan heb je eigenlijk twee leeslinten nodig.
Dat heeft het boek waar ik het lange leeslint in
ga gebruiken niet. De noten staan op dezelfde pagina
als de tekst. Bespaart je het zoeken.
Maar het boek op zichzelf is fors genoeg om een lang
leeslint aan te kunnen.
Oude boeken, nieuwe podia. Liber amicorum voor Marieke van Delft.
Dit pas verschenen boek bevat een 50-tal bijdragen van mensen
thuis in de wereld van manuscripten, incunabelen, prenten,
archieven, drukkers, binders, schrijvers.
Verhalen met nieuwe vondsten, verhalen over het vakgebied en
verhalen over de rol man mevrouw van Delft daarin.
Vooral veel aandacht voor de vernieuwende rol van het internet.
Een plezier om te lezen!
Er was zo veel te zien op deze biënnale.
Het was ook voor het eerst sinds een lange tijd dat ik weer
de kans had een dergelijke grote tentoonstelling te zien.
Gelukkig kon ik er veel foto´s maken.
Vandaag de voorlaatste serie.
Peter Buggenhout, On Hold, 2021. Hoop is het thema van deze tentoonstelling en iedere kunstenaar kijkt daar op een geheel eigen wijze naar. Soms is die visie eenvoudig te doorgronden maar sommige werken vragen meer tijd en vooral denkwerk.
Zomaar aan de kant van een pad. Bomen aan de ene kant en aan de andere kant een wijngaard.
Leendert van Accoleyen, Kracht van de Kudde. Twee grote stellages die, als ik het goed begrepen heb, overgebleven zijn van het project een vrachtwagen, al dan niet in het echt, recht overeind te zetten. Hoop verbonden met de kracht om het onmogelijke mogelijk te maken.
In twee mooie oude schuren waren projecties te zien.
Twee films ieder met een eigen thema.
De film die op mij de meeste indruk maakte was ‘De kroon’.
De film is in Nederland gemaakt en heeft als thema de haardracht van mensen. Robin Ramos en Kymani Ceder maken met film ‘De Kroon’ (2019) duidelijk wat de rol van die haardracht is. Hoe dat een gevoelig onderwerp kan zijn en hoe dat een element van hoop voor de toekomst kan zijn. Prachtig gedaan. De mooie schuur en de aankleding helpen daar bij.
In een andere oude schuur werd de film Mall of Europe (2020 – 2021) van Emma van der Put getoond. Een heel ander tempo dan de Kroon en misschien daardoor komt de film erg ‘bedacht’ of ‘gemaakt’ over. Als ik de film in omgekeerde volgorde had gezien had dat misschien beter gewerkt.
Het landschap van de Heilige Driehoek is fantastisch!
Sint-Catharinadal.
Tegen de kerk van de Sint-Paulusabdij was het werk Up van Sef Peeters te zien.
Dat overkomt de hoofdpersoon in het jongensboek ‘Vrolijke vrienden’,
geschreven door Jan Mens in 1940.
De uitgever was De Arbeiderspers.
Het boek verscheen in een moeilijke tijd.
De uitgeverij wordt in 1940 overgenomen door de NSB.
Dan zal een Joodse illustrator Bob Uschi 1911 – 1995
(pseudoniem van Victor Silberberg) en een opdracht aan
de ‘Nederlands schrijver, onderwijzer, socialistisch politicus
en esperantist’ Theo Thijssen niet helpen.
Ik kocht het boek in de kringloopwinkel in de buurt.
Niet om het te restaureren maar als grondstof voor een nieuw
boek.
Al komt het boek dan uit een vooruitstrevende hoek, een
eerste scan van de afbeeldingen en de tekst toont ons
dingen waarbij wij vandaag onze wenkbrauwen zouden fronsen.
Dus een restauratie wordt het niet. Het is meer een herbouw.
De titelpagina van het boek Vrolijke vrienden. Geschreven door Jan Mens. Jan Mens zal later De kleine waarheid schrijven (trilogie, 1960 – 1964). een boek dat in Nederland heel bekend werd door de televisieserie van Willy van Hemert (1970 -1973) met Willeke Alberti als Marleen Spaargaren. Uitgegeven bij De Arbeiderspers en Bob Uschi maakte de illustraties.
Een echte binnenkomer: frontispice ‘Overweldigd bleef Jan staan’. Dit had ook de titel van mijn blogbericht kunnen zijn.
De katernen bestaan uit 4 bladen die in het midden met garen zijn ingenaaid. Het garen zit wat los.
Dat het een echt jongensboek is maken de illustraties heel duidelijk.
De meeste tekeningen zijn niet voorzien van een aanduiding van de maker. Hier is dat wel het geval.
Hier komt de titel van mijn bericht vandaan. De hoofdpersoon fantaseert zelf een schrijver te worden en heeft ook al een titel van zijn boek bedacht: Het wonderbare geheim van den jongen Chinees. Hoe sympathiek dat allemaal mag klinken, we zouden er vandaag niet meer zo’n tekening bij maken denk ik.
In het boek zit een sticker met de naam van een vorige eigenaar. Het adres en telefoonnummer heb ik maar even weggehaald.
Het voorplat gaat eenvoudig van de boekband. Het gaas dat de band bij elkaar houdt is verduurd, is aan het vergaan. Er zit kapitaalband aan boven- en onderkant. De lijm die gebruikt is om de katernen bij elkaar te houden is hard en bruin geworden. Het voorplat schoonmaken met een beetje zeep en water is gevaarlijk. De kleur laat eenvoudig los. Zeker de rug is aan de buitenkant erg vuil. Die ga ik dan ook niet meer gebruiken. Net als het achterplat.
De voorplat heeft een kartonnen platkern. Geen grijsbord. De bekleding lijkt op een gaas met daarop/in een vulmiddel en vervolgens de afbeelding die er op gedrukt is. Maar hier heb ik geen ervaring mee. Ik weet niet hoe dit materiaal heet en of dat ook vandaag nog wordt gebruikt.
Het idee was die afbeelding van het karton af te halen. Maar dat idee moet ik al snel laten gaan. Misschien zijn er manieren om dat te doen maar ik besluit de afbeelding in een rechthoek te snijden en dan zoveel mogelijk karton langs de achterkant te verwijderen.
Dit is de voorkant van de boekband na het schoonsnijden.
Dan ga ik katern voor katern losmaken.
Afwisselend schuur ik de achterkant van de voorplat. Ik heb dan zoveel mogelijk laagjes van het karton weggehaald. Het schuren is dan om het zo glad mogelijk te maken waardoor de voorplat straks beter te verwerken is.
De lijm is hard en ook als je die zacht maakt met een beetje water laat die zich moeilijk verwijderen. Daarmee beschadig ik dus wel het buitenste van de vier bladen van elk katern. Maar ik weet geen andere manier. Die bladen ga ik in ieder geval versterken aan de vouw voor dat ik het boekblok weer in elkaar da zetten. Het boek had iets van een ronde rug met kneep. Dus ik heb ieder katern zo glad mogelijk proberen te maken. Ik ga het zonder kneep inbinden.
Redelijk schoon maar nog niet mooi glad.
De grondstof.
Het boek is volgens mij met best wat aandacht gemaakt. Links zie je de opdracht aan Theo Thijssen. Bij het begin van een nieuw hoofdstuk is de eerste letter een grote kapitaal die meerdere regels groot is. Daar wordt met het zetwerk iedere keer rekening gehouden.
De schrijver wil de lezer ook iets leren. In het boek komen dan (heel weinig maar toch) voetnoten voor.
De marges zijn breed maar niet helemaal onbenut. Ik denk dat ik het boekblok opnieuw ga snijden maar dan is het wel opletten. De paginanummers staan ver genoeg van de rand van het papier maar sommige van de afbeeldingen staan op de hoek van de tekst/hoek van het papier. Veel dichter aan de rand dan de tekst.
‘Ouderwetse auto’s’.
‘Horas non numero nisi serenas’, blijkbaar een vaker voorkomende inscriptie bij zonnewijzers. De vertaling die het boek er aan geeft ‘Ik tel slechts de heldere uren’ is misschien erg correct maar op internet vond ik ‘Ik tel slechts de onbewolkte uren’. Naar mijn smaak duidelijker.
Nadat ik alle katernen zo vlak mogelijk heb proberen te maken is het boekblok in de boekenpers gegaan. Straks een kijken hoe het er uit komt. Dan kan de versterking van de vouwen beginnen.
Argusvlinder 