Maandelijks archief: juli 2010

Kunstvaria

Posted on by

Het is zomer en dan is het aanbod op het gebied van kunst beperkt.
Maar daarom niet minder gevarieerd of de moeite waard.
Geniet!




Howard Hodgkin, Home; home on the range, 2001 – 2007.


Toeval bestaat niet.
Afgelopen zondagavond bij Zomergasten.
Ik had van de man nog nooit gehoord maar volgens
Marijnissen was het een topper.
Nu kwam ik vanochtend een afbeelding van hem tegen
naar aanleiding van een tentoonstelling.
En wat bleek, in oktober van dit jaar komt die tentoonstelling
naar, of all places, Tilburg:
Museum de Pont.
Daar moeten we na de vakanties dus naar toe.

Van de web site van het museum

De Pont is vernoemd naar de jurist en zakenman mr J.H. de Pont (1915-1987) uit wiens nalatenschap in 1988 een stichting ‘ter stimulering van de hedendaagse kunst’ kon worden opgericht. Het museum is gevestigd in een voormalige wolspinnerij die is verbouwd tot een ruimte waar hedendaagse kunst optimaal tot haar recht kan komen. De monumentale oude fabriek met de grote, lichte zaal en de intieme ‘wolhokken’ vormt een prachtige omgeving voor de vele kunstwerken. De Pont is sinds september 1992 voor het publiek geopend en kan dankzij het legaat van de stichter functioneren zonder gebruik te maken van overheidssubsidies of sponsoring.






Jackson Pollock, Untitled, 1946.





Marian Drew, Lorikeet with green cloth, 2006.





Mateo Lopes, Made to measure, 2010.





Paul Delvaux, The Iron Age, 1951.





Paul Gauguin, Auti te pape (Women at the river), Noa Noa suite, 1894.


Houtgravure van Gauguin.


Paul Gauguin, Eve (The nightmare), 1899 – 1900.





Tristano di Robilant, Water Point, 2010.


Ik ben niet zeker van wat me hierin nu precies treft.
Dit glassculptuur heet Water point.
Ik vertaal dat maar met smeltpunt.
Het moment waarop ijs in water verandert.



Albert Kahn

Posted on by

Albert Kahn was een bankier.
Hij woonde op het toppunt van zijn rijkdom in Parijs.
En rijk was hij.
Hij heeft een project in gang gezet om een fotoverzameling
aan te leggen met kleurenfoto’s van monumenten, mensen en landschappen
van over de hele wereld.
Zijn project speelde zich af begin 1900: zeg maar 1909 – 1931.
Ik heb een paar van de kleurenfoto’s gevonden op het web
en drie ervan laat ik hier zien.
Helaas zijn plaatsen, persoonsnamen en datums bij mij onbekend.

Een uit Nederland, een typisch Hollands echtpaar.
De foto zou zo in Volendam of Marken gemaakt kunnen zijn.

Een uit India.
Een prachtige Taj Mahal in Agra.

Een fantastische foto uit Italie.
Plaats bij mij onbekend.

Albert Kahn, Nederland.

Albert Kahn, India, Agra, Taj Mahal.

Albert Kahn, Italie.

Wikipedia

Albert Kahn was a banker and French philanthropist. He was born Abraham Kahn at Marmoutier, Bas-Rhin, France on 3 March 1860, into a Jewish family, one of 5 children of his parents, Louis and Babette Kahn. He died at Boulogne-Billancourt, Hauts-de-Seine, France on 14 November 1940,

In 1879 Kahn became a bank clerk in Paris, but studied for a degree in the evenings. His tutor was Henri Bergson, who remained his friend all his life. He graduated in 1881 and continued to mix in intellectual circles, making friends with Auguste Rodin and Mathurin Mxc3xa9heut. In 1892 Kahn became a principal associate of the Goudchaux Bank, which was regarded as one of most important financial houses of Europe.

In 1893 Kahn acquired a large property in Boulogne-Billancourt, where he established a unique garden containing a variety of garden styles including English, Japanese, a rose garden and a conifer wood. This became a meeting place for French and European intelligentsia until the 1930s when due to the Wall Street Crash of 1929, Kahn became bankrupt. At that time the garden was turned into a public park in which Kahn would still take walks. Kahn died during the Nazi occupation of France.

In 1909 Kahn travelled with his chauffeur and photographer, Alfred Dutertre to Japan on business and returned with many photographs of the journey. This prompted him to begin a project collecting a photographic record of the entire Earth. He appointed Jean Brunhes as the project director, and sent photographers to every continent to record images of the planet using the first colour photography, autochrome plates, and early cinematography. Between 1909 and 1931 they collected 72,000 colour photographs and 183,000 meters of film. These form a unique historical record of 50 countries, known as “The Archives of the Planet”.

 

Noorwegen 15

Posted on by

De zondag in juni, 27 juni 2010 om preceis te zijn, was de cultuurdag.
Dus na het Munch Museet nog een museum:
de National Gallery/Nasjonalmuseet.
Daar mocht je niet fotograferen en er werd heel streng op je gelet.
Leuk museum met vooral een Noorse collectie.
Best interessant te zien hoe een ster als Munch uitgroeit
in een land met heel veel realistische landschapschilders.

Er is een zaal met kunst die ooit gekocht is
door een Noorse particuliere verzamelaar.
Een onverwacht pareltje.
Daarnaast ook mooi werk van Christian Krohg.

Erg mooi was de Franse Zaal, Den franske sal.
Een prachtige zaal die gebruikt wordt als cafe/restaurant.
Een mooie kaart met snacks, mooie thee, veel koffie,
nationale drankjes en gewoon lekker eten.
De muren zijn van een groen marmer, aangevuld met beelden
die een cadeau zijn van Frankrijk.
In de zaal staat een hele mooie moderne ‘kiosk’ waar mooie drankjes
en chocolade liggen te wachten op de klanten.
Die ‘kiosk’ is fel verlicht, en de kleur contrasteert mooi
met de kleur van het marmer.




Den franske sal op een foto van de website van het museum.Toen ik er was stonden er geen tafels in het midden van de zaal. Dat zat heerlijk rustig en ruim.





Een goede soep met brood en een heerlijke pot Darjeeling.




Zomergasten

Posted on by

In een tijd dat Zomergasten op zondagavond op de televisie is
heb ik altijd een hele week werk om al die televisie ook
te bekijken. Dan blijft er minder tijd over om te bloggen.

De eerste uitzending van 2009 met de nieuwe reporter Jelle Brandt Corstius
en Jan Marijnissen als gast.
Eerlijk gezegd vind ik tot nu toe Don Camillo nog het leukst.
Die DVD’s heb ik ook en ga ik de komende weken nog eens bekijken.
(Nog minder tijd om te bloggen)




Don Camillo en Peppone.





Jan Marijnissen met ……




Noorwegen 14: Edvard Munch

Posted on by

Na de koffie ga ik dan het Munch Museet in.
Als gevolg van dit bezoek is dit een log met veel foto’s,
allemaal van schilderijen of van grafisch werk van Munch.
Fotograferen in musea valt niet mee.
Ook als je naar deze reeks foto’s kijkt zult je dat meteen zien.
Het licht is een probleem. Sommige schilderijen hebben glas
in de lijst en een aantal schilderijen hangen helemaal
achter een glazen wand.
Niet geheel ten onrechte.
Denk nog maar eens terug aan de diefstal in dit museum
een paar jaar geleden. Op klaar lichte dag
werden er toen schilderwerken van Munch gestolen.
Maar als je foto’s wilt maken is al dat glas vervelend.
De enorme verzameling van Munch maakte op mij wel heel veel indruk.
Misschien ook op u.

Edvard Munch, The sun.

Als je het museum inloopt kom je eerst langs een hele grote zaal.
Formaat gymzaal.
Daar is men ontwerp tekeningen/schilderingen aan het restaureren.
Deze werken bewaart ment normaal op een rol.
Het betreft enorme grote werken. Ontwerpen voor muurschilderingen.

Edvard Munch, The scientists.

‘De wetenschappers’op het doek met die naam zijn hier kinderen
die druk in de weer zijn hun nieuwsgierigheid de kans te geven.

Edvard Munch, The scientists, de ruimte.

Hier, op deze foto, krijg je een idee van de grootte van de ruimte.

Edvard Munch, Anxiety, 1894.

De eerste zaal heeft werken die allemaal achter glas zitten.
Ze zijn onderdeel van de Frieze of Life.

Edvard Munch, The girl and death, 1893.

Edvard Munch, The voice / Summer night, 1893.

Op de Voice zien we die karakteristieke manier waarop Munch
de maan en de weerspiegeling in het water, schildert.
Je ziet deze vorm op meerdere schilderijen en ook in zijn grafische werk.

What is art?

What is art?
Art grows from joy and sorrow.
But mostly from sorrow.
It grows from human lives.

Edvard Munch.

Wat is kunst?
Kunst groeit uit vreugde en verdriet.
Maar voor het merendeel uit verdriet.
Het groeit uit menselijke levens.

Edvard Munch, Death in the sickroom, 1893.

Edvard Munch, Madonna, 1893 – 1894.

Edvard Munch, Kissing couples in the park, 1904 (The Linde frieze.

Edvard Munch, Golgotha, 1900.

Edvard Munch, Summer night / The voice, 1894.

Edvard Munch, Self portrait against a green background, 1905.

Als je alleen al een studie zou willen maken van het kleurgebruik
bij Munch dan is daar een heel interessant werk over te maken.
Het prachtige groen, hier in de achtergrond, komt heel regelmatig terug.

Edvard Munch, Desire, 1907.

Edvard Munch, Jealousy, 1907.

Groen van jaloezie kun je hier heel letterlijk nemen.

Edvard Munch, The death of Marat II, 1907.

De dood van Marat is een klassiek schilderij.
Ook uit de catalogus wordt mij niet duidelijk waarom Munch
nu juist dit thema gekozen heeft.
Ja, het is een vrouw die de politicus doodt.
En vrouwen komen op het werk van Munch er meestal niet positief van af.
Op het originele schilderij is de vrouw niet te zien.
Het was een politiek schilderij en in een hyperrealistische stijl.

Jacques-Louis David, De dood van Marat, 1793.

Als geheugensteun heb ik het werk van David hierboven opgenomen.
Het is wel interessant wat Munch met het werk doet.
Hij verplaatst het van de badkamer naar de slaapkamer.
Schildert niet hyperrealistisch.
Munch maakt uiteindelijk twee versies.
Waarschijnlijk heeft hij het werk gezien in Parijs toen hij daar studeerde.
Maar daar ben ik niet zeker van.
Het verschil tussen de twee versies is heel interessant.

In Tijdschrift voor Skandinavistiek schrijft Suze van der Poll:
Dat Munch zelf een duidelijk verband zag tussen gebeurtenissen uit zijn eigen leven en de stukken van Ibsen, heeft ook invloed gehad op zijn interpretatie van Ibsens werk, dit blijkt volgens Templeton met name uit de schets van Hedda Gabler. Zij is op dezelfde wijze afgebeeld als Mathilde (Tulla) Larsen, de voormalige geliefde van Munch door wie hij verlaten was en die model stond voor De moordenares (1906) en Marats dood I (1907). Op dit laatste schilderij is Munch zelf te herkennen in de figuur van Marat. Door Hedda dezelfde positie in te laten nemen als Marats moordenares Charlotte Corday, beschouwt Munch haar als de moordenares van Ejlert Lxf8vborg, een interpretatie die door Ibsen niet geexpliciteerd wordt.

Maar het zijn wel erg belangrijke werken in zijn oeuvre.
Dat is ook de mening van Toine Moerbeek in Tirade (jaargang 43, pagina 181):

Het lukte Munch pas in 1907 om zijn houtsnedestijl toe te passen in zijn schilderijen. Amor en Psyche, De Baders, en vooral De Dood van Marat zijn versimpelde, klassieke composities waaroverheen een x93rasterx94 van dik geschilderde verticale lijnen zijn geschilderd, imitaties van houtnerven, die niet meegaan met het plastisch model maar deze integendeel kapot maken. In De Dood van Marat worden de vlakke silhouetten van de vermoorde man en diens moordenares doorbroken en het interieur waarin de moord plaats vond was in de eerste versie nog geen badkamer. Munch rekende dit schilderij nooit tot zijn topstukken maar wel tot zijn belangrijkste experimenten. x93Een moeilijke bevalling, die meer dan negen jaar duurdex94, schreef hij aan een vriendin. Vanaf dat moment wilde hij al zijn oude schilderijen overschilderen in de nieuwe stijl. (Later zou hij dat in zekere zin ook doen, zij het niet op de bestaande doeken.)

 

Munch maakte zelf foto’s en gebruikte die ook als documentatie om bijvoorbeeld zelfportretten te kunnen maken. Hij had een heel positieve visie op de fotografie.

The camara cannot compete with painting as long as
it cannot be used in heaven or hell.

De camera is geen competitie voor schilderen
zolang de camera niet in de hemel of de hel kan worden gebruikt.

Edvard Munch, New snow, 1900 – 1901.

Edvard Munch, New snow.

Edvard Munch, The bathers.

Edvard Munch, The haymaker, 1907.

Dat Munch zeker overeenkomsten in zijn werk heeft
met het werk van de impressionisten kun je onder andere zien door
zijn keuze van sommige onderwerpen:
de hooimaker (agrarische thema’s van bijvoorbeeld Van Gogh en Renoir)
tapijt met felle kleuren (bijvoorbeeld Matisse)
water (rivier of zee, wie niet van de impressionisten zou ik zeggen)
een sterrenhemel (bijvoorbeeld Van Gogh), enz.

Edvard Munch, Five puppies on the carpet, 1919 – 1921.

Edvard Munch, The girls on the bridge, 1927.

Edvard Munch, Starry night, 1922 – 1924.

 

Kunstvaria

Posted on by




Diego Velazquez (attributed), The education of the Virgin, circa 1617 xe2x80x93 1618.


Van dit schilderij is onlangs door onderzoekers vastgesteld
dat het waarschijnlijk een werk van de jonge Velazquez betreft.




Edvard Munch, Madonna (Liebendes Weib), 1885.


Puur toevallig kwam ik een paar weken geleden deze afbeelding tegen.
Toevallig past hij in deze Kunstvaria en heb ik net een serie
blogs over Noorwegen en Munch onder handen.




Gary Edward Blum, Specks of dust, 2010.


Het lijkt wel een ‘picture in picture’.
Een schilderij in een schilderij.
Maar de stofdeeltjes van de titel liggen op de voorgrond.




Jiang Guo Fang, Reclining court lady, 1995.



Detail.


Dit is een close up van het beeld in de spiegel.
Een landschap met bergen en een typisch Chinese stempel
die je op schilderijen en bij calligrafie ziet.




Michael Barletta, Exit, 2008.


Meestal doe ik dit niet: twee afbeeldingen van 1 kunstenaar.
Maar vooruit, het is zomer.




Michael Barletta, Passage.





Paul Delvaux, The conversation, 1944.





Paul Klee, Bluten in der nacht, Blossoms in the night, 1930.





Robert Longo, Untitled (Boris), 2010.





Toetanchamon, Golden sandals.


De laatste afbeelding van deze Kunstvaria is een huiselijk beeld.
De sandalen van de koning.



Edvard Munch: The Frieze of Life

Posted on by

Munch is een schilder die de meeste mensen kennen van ‘de Schreeuw’.
Dat vreemde schilderij van een soort buitenaards wezen
dat het uitschreeuwt van…. ja van wat eigenlijk.
Het schilderij toont ons onmacht, vervreemding, angst
in de meest pure vorm.

Edvard Munch, the Scream, Skrik, 1893.

Het schilderij is echter slechts een kleine schakel
in het alomvattende werk dat Munch heeft geprobeerd te maken:
de Frieze of Life, De fries van het leven.
Eerst het woord ‘fries’.
Dat heeft niets met Friesland te maken.
In de kunst is het een begrip dat Wikipedia als volgt omschrijft:

Wikipedia

Een fries is in de kunstgeschiedenis en archeologie de term voor iedere uitgebreide, narratieve voorstelling van mensen, mythologische figuren en/of dieren binnen een duidelijk kader.

Munch probeert in een serie schilderijen
zijn volledige boodschap te tonen.
Het begint met de tentoonstelling in 1893 in Berlijn
als de ‘Study for a series: Love’.
Net als tijdgenoot Gustav Mahler die probeert de ultieme
symfonie te schrijven, zo probeert Munch vanaf 1893
zijn Gesamtkunstwerk bij elkaar te schilderen.
Ik ben op zoek gegaan naar de schilderijen die samen
de ‘Study for a series: Love’ vormen,
maar ik kom steeds op andere plaatsen tot een andere,
onvolledige samengestelde lijst van werken.
Het zal duidelijk worden, Edvard Munch is in die jaren
geen optimist. Het leven zat hem ook niet mee.
De Frieze of Life is een opsomming van zijn centrale thema’s:
leven, liefde, angst, dood, melancholie, bezorgdheid,
ontrouw en jalouzie.

Combineer dat met zijn opvatting over kunst:

We should no longer paint interiors with men reading and women knitting. We should paint living people who breathe, feel, suffer and love.

We moeten niet langer kamers schilderen waar mannen lezen en vrouwen breien. We moeten levende mensen schilderen die ademen, gevoelens hebben, lijden en van elkaar houden.

En het is niet vreemd dat Munch een voorloper is van het Expressionisme.
Het volgende overzicht is zeker niet van die eerste tentoonstelling in Berlijn
maar is een soort ideaalbeeld van de Frieze of life:
Munch beschreef het zelf als: “A poem about life, love and death.”
Een gedicht over het leven, de liefde en de dood.

Each of the four walls had its own title:

the left hand wall was called “Love’s awakening”

On the next wall hung pictures characterised as “Love blossoms and dies”

Then came “Fear of Life” and

on the final wall hangs “Death”.

Elk van de vier muren had zijn eigen titel: de linkermuur heette: Het ontwaken van de liefde, dan volgde: De liefde bloeit op en sterft, vervolgens: De angst voor het leven, en de laatste muur heette: De dood.

Marlene Dumas: The Wall

Posted on by

Terwijl ik op Schiphol was om naar Noorwegen te vliegen
kocht ik Metropolis M.
Een tijdschrift over ‘Hedendaagse kunst / Contemporary Art’.
Het nummer van juni / juli.
Daarin staat een artikel over het werk The Wall van Marlene Dumas.
Een kunstster op dit moment, huizenhoog populair in New York.
De teksten van deze blog zijn afkomstig uit het artikel
van Domeniek Ruyters in dit blad.

Metropolis M, de omslag van juni / juli 2010.

Soms, als je de hooggespannen verwachtingen eromheen hoort, zou je het bijna vergeten, maar geengageerde kunst is eerst kunst en pas daarna geengageerd. Erg veel heeft de wereld-in-nood niet aan haar betrokkenheid (de kunst in het algemeen, hier Marlene Dumas), onpraktisch en inefficient als ze is. Kunst is van nature eerder een onruststoker dan een troubleshooter. Het is bovendien niet het eerste waar je aan denkt als zich een probleem aandient. Zo van: Honger in Afrika? Kom jongens, we maken een schilderij! Zelfs als bespeler van de beeldvorming blijft kunst een lastpost, want een onbeschrijflijk complexe vorm van communicatie, die steeds voor meerdere uitleg vatbaar is. Iedereen denkt er altijd het zijne van.

xa0Marlene Dumas, The Wall, 2009 zoals het schilderij afgebeeld staat over twee pagina’s in Metropolis M.


Marlene Dumas, The Wall, 2009.

In een advertentie van haar (Dumas) galerie was er over de volle breedte van twee pagina’s een schilderij van de muur afgebeeld met enkele biddende joden ervoor, als een Klaagmuur nieuwe stijl. De muur had in het nummer……de functie van splijtzwam. Daar, midden tussen de advertenties, ontnam hij de lezer even alle zicht, alomvattend als hij was.Ik vond het een sterk gebaar. Juist in de context die ze ervoor gekozen had: New York, hoofdstad van de kunst en hart van de Joodse lobby die de Amerikaanse politiek al decennia gijzelt. Dumas mobiliseert het debat op een plaats die daar de afgelopen jaren niet erg open voor stond: de New Yorkse kunstwereld. En niet alleen via de advertentie, maar uiteraard ook via de tentoonstelling waarnaar die advertentie verwees. Ik ben benieuwd op welke cocktailparty aan de Upper East Side het schilderij met die klote muur straks het decor zal gaan vormen.

Marlene Dumas, Wall Wailing, 2009.

Activisme zonder angel, kun je denken, als je dit leest. Zoals Dumas met haar bovenmodale New Yorkse doelgroep evenzeer een perfect geval van radical chic is. En toch bevalt de actie van Dumas me. Juist door die politieke glibberigheid, die ruimte laat voor meerdere zienswijzen buiten de confrontatie van goed en fout om. Het agenderen van de kwestie in deze politieke gevoelige context is in dit geval voldoende. Let wel: we staan als toeschouwer aan de Joodse kant van de muur. Alleen dat geeft al te denken. Ik wil daar niet staan, bedenk ik me, terwijl ik door Dumas medeplichtig wordt gemaakt.

Schoenen vinden bij je tas

Posted on by

Een tijdje geleden liet L. haar tas maken in Breda
bij een winkel waar je zelf model en leer en accesoires kunt kiezen
voor de tas die vervolgens voor je gemaakt wordt.
Gisteren vond ze daarbij een paar bijpassende schoenen.

De kleuren zijn nagenoeg precies hetzelfde als de kleuren in de tas. Alleen het blauw is donkerder van kleur.

Volledig onbelangrijk maar toch leuk om te zien en te weten: op de zolen van de schoenen staan recepten.

Taart en pudding?

Brigitte Kowanz

Posted on by

Deze kunstenaar uit Duitsland ken ik niet.
Nooit eerder zag ik werk van haar.
Maar vandaag vond ik een tentoonstelling van haar op het internet.
Deze werken trekken me.




Brigitte Kowanz, Vice versa, 2010.





Brigitte Kowanz, Reflection, 2001.


Dit is het oudste werk in deze serie.
Het subtiele licht vind ik erg mooi.




Brigitte Kowanz, Morse alphabet, 1998 – 2005.





Brigitte Kowanz, Fast forward, 2005.





Brigitte Kowanz, Beyond words, 2010.


Kunst met tekst heeft altijd een streepje voor bij mij.




Brigitte Kowanz, You never know, 2010.




Bussluis

Posted on by

Gisteravond was het weer zover.
De bussluis in het Westerpark (Westertuin) verhinderde
blijkbaar een snelle doorgang.
Daarom besloot de bestuurder dat zijn auto best wel
via de bussluis snel verder zou kunnen.
Alleen dat hebben al meer mensen geprobeerd.
De bussluis is er voor ontworpen om alleen bussen door te laten.
Ook gisteren reed de auto zich vast.
Tillen hielp maar weinig.
Beetje dom.


















Jammer genoeg kwam er niet snel een bus langs.
Dat had ik nog wel even willen zien.

Dagje Antwerpen

Posted on by

Een kort verslag, beetje chaotisch, van een dagje Antwerpen.
Zeventien juli 2010.




De dag begon met een treinreis van Breda naar Antwerpen. Het viel niet mee daar een kaartje voor te kopen. De openbaarvervoer websites van trein en bus zijn verschrikkelijk onduidelijk. Telefoneren helpt niet want het personeel heeft ook geen idee. Uiteindelijk bleek dat als je naar het buitenland reist en op dezelfde dag terugkomt er een goedkoop kaartje te kopen is. Zonder kortingskaarten of iets degelijks. Een kaartje met een mooie prijs. Probeer daar maar eens voor te rijden en je auto te parkeren een hele dag.





Bijzondere reclame van de Belgische Spoorwegen.





Een rog in Aquatopia.





In het oerwoud bij de piranha’s.





Eerste uit een serie leguanen.

























Antwerpen, Grote Markt.





Antwerpen, Grote Markt.





Antwerpen, Grote Markt, Sint Joris en de draak.





Antwerpen, Grote Markt, Sint Joris en de draak.





De werkelijk prachtige botanische tuin.















De symmetrie in deze plant is prachtig.





Zoem, zoem.









Noorwegen 13: Edvard Munch

Posted on by

27/06/2010

Om 09:00 uur komer er nog steeds fietsers voorbij.
Al worden de aantallen wel kleiner ten opzichte van gisteravond.
De bus gaat pas rond 09:30 uur.
Het weer ziet er veelbelovend uit al is de wind ook hier koud.




Buskaartje naar Oslo.




Vanochtend was het heel druk aan het ontbijt.
Het Leger des Heils heeft hier een uitje
of een vergadering georganiseerd dit weekend.

In Oslo, zeker bij het station,
zie ik erg veel bedelaars, dealers en hun klanten en ‘Roma’.
Geen fijn aangezicht.




Twee metrokaartjes, enkele reis.



10:20 uur
Een dubbele espresso en een Napoleon (tompouce of tompoes)
bij het Munch Museet.
(Op Wikipedia is een hele verhandeling te vinden
over de Nederlandse herkomst van het gebak, de naam
en de verspreiding van het gebakje over de hele wereld.)




Hier in Cafe Edvard Munch dronk ik de koffie.



Net als gisteren begon de dag stralend
maar komen nu de wolken.
Tegen de middag verdwenen de meeste van hen.
Althans dat was gisteren het geval.
Hopelijk vandaag weer al wordt het een museumdag.
Dus het weer doet er niet alles toe.




Munch Museet.



Het Munch Museet ligt niet op loopafstand
van bijvoorbeeld het station.
Maar met de metro ben je er zo.
Mooi kan ik het gebouw niet echt vinden.
Het museumgebouw en de omgeving: beetje Bijlmer-stijl.

Je ziet hier nog wel veel mussen.
Je weet wel, die grijs-bruine, brutale vogeltjes.




Niet vies van een Napoleon.



















In de volgende blog over Noorwegen volgen al die kunstwerken.

Zigeunermonument

Posted on by

Vandaag ontving ik een e-mail met onder andere de volgende tekst:




Deze email gaat over het monument gemaakt door Heleen Levano.




Ik heb daar meteen op gereageerd door mijn twee foto’s te plaatsen.




Dit is een klein formaat van foto 1.





En dit is de tweede foto.



Kunstvaria

Posted on by

Deze keer niet 1 duidelijke hoofdlijn.
Maar veel Egyptisch werk als gevolg van een tentoonstelling
in Frankfurt van het Liebieghaus Skulpturensammlung.
Een voor mij onbekende verzameling maar als ik
de informatie op het web mag geloven een collectie
van een hoogstaande kwaliteit die ook mooie werken
van andere musea weet aan te trekken om een mooie
tentoonstelling te maken.
Daarnaast een aantal werken waarbij tekst een grote rol speelt.




Alberto Giacometti, Homme qui marche I, 1960.


Dit beeld is al eerder op mijn weblog te zien geweest.
Het maakt altijd opnieuw indruk op mij.
Ik kies het werk dan ook iedere keer opnieuw.




Alejandra Laviada, Formation of a thought.


Tekst, of beter letters als startpunt van gedachten.




Ali Omar Ermes, The fourth ode.


Moderen caligrafie.




Book of the dead, Papyrus of Ani, The devourer, circa 1275 BC, EA104703.


Een boek, dus ook gerelateerd aan tekst.
In dit geval een bijzonder boek:
het Egyptische dodenboek.
Dit maakt geen onderdeel uit van de Liebieghaus Skulpturensammlung.

Het toont de Devourer, de ‘verslinder’.
Een mytisch dier bestaande uit een deel krokodil, leeuw en nijlpaard.




Bridget Riley, Arcadia 1, 2007.





Edouard Manet, Self portrait, 1878 – 1879.





Edouard Manet, The railway, 1873.





English School, Portrait of Queen Elizabeth I when a princess, circa 1547 – 1558.





Francesca di Mattio, Black ship, 2006.





Grafbeeld van een priester met de naam Anch Userkaf, gevonden in Abusir, Oude Rijk, vijfde dynastie.


Liebieghaus Skulpturensammlung.




Henri Cartier-Bresson, Juvisy, France, 1938.





Hoofd van Koning Djedefre, Abu Roash, Old Kingdom, vierde dynastie.


Van deze koning had ik nog nooit gehoord.Misschien was zijn naam niet blijven hangen.Bleek dat toen ik deze blog gisteren aan het voorbereiden waszijn naar regelmatig aan de orde was bij een documentaireop National Geographic Channel.Liebieghaus Skulpturensammlung.




Jakhalskop, Ziel van Hierakonpolis, Old Kingdom, vijfde dynastie.


Liebieghaus Skulpturensammlung.




John Lennon, A day in the life, Sgt. Pepper’s lonely hearts club band, 1967.


Een liedtekst.
Van John Lennon.




John Scarlett Davis, The interior of the British Institution Gallery, 1829.


Dit schilderij had door Umberto Eco ook opgenomen kunnen worden
in zijn recente boek ‘De betovering van lijsten’.
Want dit schilderij is een lijst: een lijst van schilderijen.
Echte schilderijen die in het kader
van de tentoonstelling van dit doek,
allemaal in kaart zijn gebracht.
Een prachtige lijst.




Kopf eines beamten aus verleihung des goldes, Abusir, Old Kingdom, vijfde dynastie.


Liebieghaus Skulpturensammlung.




Mummie afdruk, Oude Rijk, 5-6e dynastie.


De vertaling is hier een beetje een probleem.
Maar een dergelijk voorwerp had ik niet eerder gezien.
Volgens mij gaat het om een afdruk van een mummie.
Een soort dodenmasker.
Liebieghaus Skulpturensammlung.




Pharao Sahure, Old Kingdom, vijfde dynastie.


In de genoemde verzameling (Liebieghaus Skulpturensammlung)
is nu een tentoonstelling ronds farao Sahure.
Hier is zijn afbeelding.


Pharao Sahure, Old Kingdom, vijfde dynastie.


Liebieghaus Skulpturensammlung.




Rivane Neuenschwander, Rain rains, 2002.





Samuel Bak, Study I, 1995.




Nieuw logo?

Posted on by



Nee geen nieuw logo maar het had met deze afbeelding wel gekund. Van een website waar je ‘ransom notes’ kunt laten maken, losgeldbrieven.




Maar al snel bleek dat er veel meer sites zijn
die op verschillende manieren losgeldbrieven laten maken:




De avonturen van de Argusvlinder.





De avonturen van de Argusvlinder.





De avonturen van de Argusvlinder.





De avonturen van de Argusvlinder.