Gisteren in Amsterdam geweest.
Heb daar het museum FOAM bezocht.
Fotografiemuseum Amsterdam.
Daar waren tentoonstellingen van Taryn Simon, Ruth van Beek,
Daniel & Geo Fuchs en Jessica Dimmock te zien.

Vooral de tentoonstellingen van Taryn Simon en Jessica Dimmock
maakte veel indruk.

Het beklemmende beeld van drugsgerelateerde groepen mensen
grijpt aan (Jessica Dimmock).

Van de web site:
Foam_Fotografiemuseum Amsterdam presenteert vanaf 14 maart 2008
werk van de jonge Amerikaanse fotograaf Jessica Dimmock (1978).
In 2006 won zij in Milaan met haar serie The Ninth Floor
de allereerste F Award voor maatschappelijk betrokken fotografie.
Dimmock maakte een ontluisterend portret van het leven
van een groep jonge heroxc3xafneverslaafden in een appartement
op de negende verdieping in Manhattan, New York.
Dimmock zit haar onderwerp verontrustend dicht op de huid
en is daarbij zowel medelevend als genadeloos.
Het resultaat is een serie waarin menselijke emoties centraal staan
en waarin wanhoop, woede, verzoening en gelukzaligheid
elkaar in rap tempo afwisselen.

De beelden van Taryn Simon zijn technische mooi, de onderwerpen
zijn verbazingwekkend.
De tentoonstelling heet An American Index of Hidden and Unfamiliar.
Dat dekt ook precies de lading. Een verzameling verborgen en
onvertrouwde beelden.
Varierend van een portret van een genetisch gemanipuleerde witte
tijder (die daardoor erg gehandicapt is) tot een foto van ‘de koelkasten’
waarin lichamen worden opgeslagen tot de medische wereld
voldoende vooruitgang heeft geboekt om de mensen weer
te doen herleven, een foto van de transatlantische glaskabelverbinding
zoals die in de Verenigde Stasten uit de grond komt, enz.

Van de web site:
In maart 2007 riep een internationale jury de Amerikaanse
fotograaf Taryn Simon (1975) uit tot een van de twee winnaars
van de KLM Paul Huf Award 2007.
Onderdeel van deze jaarlijkse prijs voor jonge internationale talenten
is een tentoonstelling in Foam.
An American Index of the Hidden and Unfamiliar is de laatste
van deze twee tentoonstellingen.

Voor An American Index of the Hidden and Unfamiliar inventariseert
Taryn Simon wat binnen de Verenigde Staten verborgen en verscholen ligt.
Zij vindt haar onderwerpen binnen de wetenschap, de overheid,
de geneeskunde, de entertainment, de natuur, de beveiliging en religie,
en legt deze vervolgens op uiterst nauwgezette wijze vast.
Simon neemt voor dit project een dubbelrol aan van zowel scherpzinnige informant
als verzamelaar van curiositeiten,
en onderwerpt zij een hele cultuur aan haar onderzoek.

Door het onbekende weer te geven in een verleidelijke en heldere vorm,
benadrukt Simon het onderscheid tussen diegene die wel
en diegene die juist geen toegang hebben.

Maar ik heb ook wat foto’s gemaakt van Amsterdam.



Keizersgracht.





Paleis op de Dam.



Nationaal monument op de Dam.









Centraal station.

Waarschijnlijk krijg ik weer problemen met mijn
Amerikaanse provider.
Die zal de afbeeldingen van de blote dames wel niet goed vinden.
Het overzicht van vandaag omvay nogal was dames en allerlei
houdigen, vaak in de slaapkamer.
Maar kunst is kunst.



Alison Watt, Phantom, 2007.



Anselm Kiefer, Untitled (Terracotta ladder, 2007.



Attributed to Unkei, Dainichi Nyorai, Mahavairocana.
Supreme Buddha, Kamakura period, 1190.
Vermoedelijk Unkei, circa 1190.

Wikipedia biedt hulp:
Unkei (1151 xe2x80x93 1223) was a Japanese sculptor of the Kei school,
which flourished in the Kamakura period.
He specialized in statues of the Buddha and other important Buddhist figures.
Unkei’s early works are fairly traditional, similar in style
to pieces by his father, Kxc5x8dkei.
However, the sculptures he produced for the Txc5x8ddai-ji in Nara
show a flair for realism different from anything Japan had seen before.
Today, Unkei is the best known of the Kei artists,
and many art historians consider him its “most distinguished member”.



Childe Hassam, The French breakfast, 1910.



Gustave Courbet, The Bathers, 1858.



Jean-Antoine Watteau, La Surprise (detail).



Louis Stettner, Manhattan from the Brooklyn Promenade, 1954.



Lucas Cranach The Elder, Cupid complaining to Venus, about 1525.

Dit schilderij is misschien wel geroofde, nazi-kunst.
Het schilderij is in het bezit geweest van Hitler.
Men probeert nu te achterhalen hoe het verhaal precies in elkaar steekt.



McDermott McGough, The last supper, 1898, 1998.

Dit fotografen duo maakt gebruik van historische opnametechnieken
om ge-ensceneerde foto’s te maken.
Hier het Laatste avondmaal alsof het gefotografeerd zou zijn in 1898
in Ierland terwijl het in 1998 is gemaakt.



Nazif Topuoglu, Lamentations, 2007.



Paul Delvaux, The Iron Age, 1951.

Ondanks de dame op de voorgrond gaat de afbeelding,
of in ieder geval de titel, over treinen.



Wassily Kandinsky, Composition IV, 1911.



Miniatuur, Women yearning for Krishna, 1635-1645.

De catalogus van de Tefaf is een enorm boekwerk.
Prachtige foto’s van allerlei galerieen.
Eigenlijk is het een hele dure reclamefolder.
Niet alle werken van cde tefaf staan erin.
Per galerie 2 pagina’s ongeveer.



Ik heb een reeks afbeeldingen uitgekozen die ik erg mooi vond.
Er zit geen boodschap achter.
Dus niet twee werken uit die eeuw en twee uit die,
of zoveel werken uit Azie en zoveel uit Europa,
of zoveel schilderijen en zoveel meubelstukken,
of, of, of.Die keuzes kun je allemaal maken want er was zo ongelofelijk veel te zien.
Nee gewoon mijn eerste keuze met mooie werken.
Die volgen hier.



Abraham Mignon, A still life of flowers in a glass vase, pagina 97.

Deze in Duitsland geboren kunstenaar leefde
een deel van zijn leven in Nederland.
Wat ik zo gauw over hem kon vinden duidde er op dat stillevens
met bloemen zijn specialiteit was en dat hij voor zijn werk
in zijn leven hoog werd gewaardeerd.



Buddha Sakyamuni, Vietnam, 4de eeuw, pagina 305.



Charles Jourdain, Book of hours, Parijs.
Getijdenboek, geillustreerd door Charles Jourdain, in de vorm
van een Fleur-de-Lys, 1553-1555.

Een boek in deze vorm had ik nog nooit gezien.
Bekijk op de volgende afbeelding de details eens.





Collector’s Cabinet, Augsburg, 1630, pagina 268.

Verzamelaarskast uit Duitsland.
Ik heb een zwak voor mooie doosjes of kastjes.
Op de Tefaf was er een gallerie met alleen maar dit soort kastjes.



David LaChapelle, Sermon, 2003, pagina 457.

Er waren op de Tefaf erg weinig foto’s.
De werken van LaChapelle waren zowat de enige.
Ze vallen wel op, maar echt top zijn ze nu ook weer niet.



Diptych, The Virgin and child flanked by the Crucifixtion, 1300-1350, pagina 194.

Een miniatuur uit ivoor.



Fernand Leger, Nature morte, Etat Definitif, 1920, pagina 194.

Deze heb ik uitgekozen omdat er een prachtig mozaiek was van hem.
Dat stond helaas niet in de catalogus.



Fritz Wotruba, Klosterkirche, 1966, pagina 283.

Er stonden een aantal van deze schaalmodellen van (echte?) gebouwen.



Gold stater depicting Zeus in laurel wreath a thunderbolt over his shoulder,
reverse Pegasus, Lampsakos, Mysia, Asia Minor, 350BC, pagina 386.

Munten waren er ook.
Dit is een munt met een afbeelding van Zeus.
Op zijn schouder een donderschicht.
Op de achterzijde Pegasus.



Henry Herbert La Thangue RA, In the Dauphine, 1886, pagina 84.

Die neo-realistische stijl vind ik mooi.
Vaak misbruikt in het voormalige Oostblok.
Hier een werk uit Engeland.



Indian jewellery, 22 Kr tGold necklace, 1875-1900, pagina 241.

Voor India heb ik een zwak.
Als ik dan een gallerie zie met alleen maar juwelen uit india
Dan ga ik zeker kijken.
De meeste andere juweliers heb ik overgeslagen.
Deze niet.
Ik kan me niet herinneren dat ik dit sieraad gezien heb,
maar het is mooi.



Isaac Israels, Rue Clignancourt, Paris, pagina 234.



Lucio Fontana, Concetto Spaziale Attese, pagina 360.

Jaren geleden heb ik een tentoonstelling gezien
van de groep die ‘Zero’genoemd wordt.
Sinds dien wordt ik altijd naar werken van deze kunstenaars getrokken.
Van Fontana waren er meerdere werken aanwezig.



Marc Chagall, Cirque au cheval rouge, 1968, pagina 499.

Een tijdje erg ‘in’ geweest.
Ne voor het eerst in lange tijd weer eens een werk van Chagall gezien.
Blijft prachtig. Zeker als de compositie wat rustiger is zoals hier.



Master of the British Library Hymnal, Joseph and his brothers,
Initial ‘V’, Siena, 1450, pagina 399.

Er waren best een aantal van dit soort werken.
Jammer genoeg zijn het slechts stukken uit boeken.
Losse bladdelen leveren natuurlijk meer op
en verkopen eenvoudiger.
Bekijk de details eens op de volgende afbeelding.





Mpfemba mother and child, Kongo Kingdom, 1850, pagina 247.



Offering scene, part of wall painting, Egypt, 18th dynasty, pagina 381.



Patrick Caulfield, Still life on a table, 1964, pagina 501.



Plate, Majolica a Berettino, 1520-1530, pagina 205.



Sandro Chia, Portrait of a painter with his dog, 1986, pagina 65.



En daarmee is het verhaaltje uit dit mooie boek uit.

In de catalogus van de tentoonstelling in onder andere Den Haag
staan de volgende zinnen:

Pagina 20:
Zijn werk vloeit dus voort uit de voortdurende bestudering
van een echt persoon.
Maar xe2x80x93 en dat is net zo belangrijk xe2x80x93
hij maakt een kunstwerk, geen mechanische reproductie van een tafereel.
Het uiteindelijke resultaat is , zoals hij zegt, een xe2x80x9cselectiexe2x80x9d.
Onderdelen worden uitvergroot xe2x80x93 als de enorme ogen in enkele vroege werken xe2x80x93
andere verdwijnen. Soms, herinnert hij zich. xe2x80x9cis er een oor verdwenenxe2x80x9d.

Pagina 24:
In dit opzicht is Freuds werkwijze het tegenovergestelde van fotografie.
Fotografie geeft volgens hem veel informatie over de lichtval,
maar over niets anders dan dat.

Pagona 52:
Lawrence Gowing vroeg Freud of de klonterige, brokkelige aard
van zijn verf (soms nat op droog) de gelijkenis tussen huid en verf niet verstoorde.
In zijn vaak geciteerde antwoord wees Freud het idee van een gelijkenis van de hand:
xe2x80x9cIk wil dat verf functioneert al huid, wat iets anders is. xe2x80xa6xe2x80x9d

De redenering klopt helemaal.
Maar het maakt de schilderkunst van Freud dat van een performance.
Blijkbaar is het maken van het werk, het analyseren van het onderwerp,
de gesprekken, de diners, het poseren en
het opbrengen van de verf allemaal belangrijker
dan het zichtbare eindresultaat: het schilderij.
En dan moet je het ook als een performance brengen.
Niet als een voorwerp.
Want het eindresultaat geeft de toeschouwer in het museum
helemaal niet het idee dat er lang op gewerkt is.
Niet langer dan andere kunstenaars.
Je zoekt wel naar de betekenis naar de klonten verf
die hier en daar op de schilderijen te vinden zijn,
maar de doeken geven geen antwoord op de vraag.
Je zoekt wel naar de betekenis van de grote rode vlakken
in de gezichten maar de doeken geven geen antwoord op de vraag.
De werken die de natuur tot onderwerp hebben,
hebben ook die eigenschappen niet.
Ze zijn juist heel fijn en natuurgetrouw.
Haast tegengesteld aan bovenstaande uitspraken van Freud.
Bij mij als waarnemer wordt niet duidelijk wat voor een proces
voorafgegaan is aan het werk aan de muur dat blijkbaar
de elementen bevat die hierboven beschreven staan.
Daarmee is het werk mislukt.

Veel landschappen en lichamen, vooral vrouwenlichamen.
Kijk eens hoe Richard Avendon een lichaam fotografeert
alsof het een geometisch figuur is.



Ansel Adams, Frozen Lake and Cliffs Kaweah Gap in Sierra Nevada California, 1932.



Barend Cornelis Koekkoek, Landscape in Luxemburg, 1840-1850.

Dit schilderij wordt binnenkort geveild.



Fernando Botero, Picnic, 1989.

Botero was deze week in een tv-show die je je ergste vijanden niet toewenst,
maar zijn werk is en blijft de moeite van het aanzien waard.



Helena Craules, Untitled #3, 2007.



Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin & Eugene van Lamsweerde,
Untitled, Head #1, 2008.



John James Audubon, Chestnut-backed chickadee, Royal octavo edition, 1840.



Lalla Essaydi, Les Femmes du Maroc #14, 2005.

Mooi dat handschrift in combinatie met de afbeelding van een vrouw.



Lucian Freud, Leigh on a green sofa, 1993.



Bewerkte hoorn van een neushoorn, China Qianlong periode, 1736-1795.



Richard Avedon, Lauren Hutton, Sweater by Van Raalte, 1968.



Zhang Xiaogang, Bloodline, The big family No. 3, 1995.