Je ziet op deze foto de voor- en achterkant van het mondkapje. We hadden er geen in huis. Ik heb ook geen zin om er een op te zetten. Een virus laat zich niet stoppen door stukjes textiel. Maar als we ze moeten gaan dragen op straat, dan heb ik er een.
Die kans lijkt me reëel aanwezig. Mensen houden nauwelijks rekening met de aanwezigheid van het coronavirus. Ongeacht hun leeftijd. Iedere dag is dat duidelijk op de markt, de terrassen, de winkelstraten en in de winkels en horeca. De maatregelen in Rotterdam en Amsterdam zijn een eerste stap. De impact op Antwerpen is enorm nu daar een avondklok is en voor iedereen een ‘sociale bubbel’ is ingesteld in België.
De Ginnekenstraat heeft/had sterke merken in het straatbeeld maar het is nu ook de straat waar veel gaten vallen.
Dit mooi vinden is goed bedoeld maar het is tegelijk je kop in het zand steken.
Bij deze fotoseries worden alle emoties uit de kast gehaald. Zoals hierboven de emoties die horen bij de Singelloop. Helaas wordt het gezond verstand er niet bij gehaald. De winkel waar deze foto hangt is een mooie zaak. Het is een heel opvallend pand, maar staat al zo lang leeg dat er zoveel verval is dat sloop wel eens de enige uitweg kan blijken te zijn. Leuk dat je er dan zo’n foto op hangt, maar dat lost het probleem niet op.
Deze foto is een goed beeld van de situatie. In Amerika bestaat de uitdrukking ‘To put lipstick on a pig’. Ik ken hem als ‘putting paint on a pig’. Je kunt proberen om iets mooi te maken door wat aan de buitenkant te doen maar het lost overduidelijk het structurele probleem niet op.
….maar wat wil je, het bedrijf weet maar net het hoofd boven water te houden. Dan wil je ook nog een ‘shortama’. Dat is vragen om moeilijkheden. Ik kwam met lege handen thuis.
De laatste is niet helemaal waar, want ik ben even
langs de boekhandel geweest en heb daar
‘Met een drukpers de oceaan over’ gekocht van
Lisa Kuitert.
Deze meneer kijkt toe, eigenlijk net als wij.
We staan in de buurt van een grote drinkbak en in de verte komt een kudde dromedarissen aan. Eens zien wat er gebeurt.
Al snel komen ze bij de waterbak aan.
Terwijl de eerste al staat te drinken komen er nog steeds dromedarissen aan.
Het is een prachtig gezicht.
India, Pushkar Camel Fair.
Je moet goed drinken.
Het is overal stoffig. De foto’s tonen niet veel zon terwijl het er best warm was en de zon de hele dag scheen.
Het is een goed moment om met elkaar van gedachten te wisselen over de kwaliteiten van die dromedaris (ik vind het een prachtig, groot dier).
Dit wordt lade drie. Je ziet dat ik de tools voor hoeken gebruik van iBookbinding.
De laatste grote letters van het alfabet. ‘Kapitalen’ moet je dan zeggen, niet ‘grote letters’. Door de letters meteen te verdelen over de lades merk ik dat ik ten minste 1 lade meer nodig zal hebben. In de doos waar de houten letters, afficheletters, in verstuurd zijn naar mij, zijn ze dichter op elkaar gelegd en liggen een paar kapitalen bij de onderkast (kleine letters). Maar misschien moet ik het dan een zuil van 8 lades maken met tussen de onderste en bovenste vier lades een steunvloertje. Ik moet toch grijsbord gaan kopen.
Lade vier, de eerste la met onderkast letters. Tussen de kleine letters zitten ook letters in met diakrieten (ümlauts ed). Dus ze zijn kleiner maar niet in aantal.
Hier zie je een dromedaris aan het werk, gelijk naast zijn concurrenten: de vrachtauto. Ook de landbouwmachine is zijn concurrent. Die zullen we later nog zien.
Dit is zo’n beetje het stereotype beeld van de dromedaris als schip van de woestijn. Hier in Pushkar in de staat Rajasthan in India.
Maar blijkbaar is dit ook een houding waarbij ze uitrusten.
Op sommige plaatsen in Pushkar vind ik het al enorm druk. Zoals hier voor de ingang van een tempel. De Brhama tempel. Nou dit is nog niks.
Dat er bij een kraam met de naam Ganesh Arts dan een versie van de Mona Lisa hangt (rechts).
Natuurlijk is India kleurrijk.
Als je dan buiten de stad door de velden loopt, dan struikel je, bij wijze van spreken, over de dromedarissen.
De handelaren hebben tenten tussen de kuddes staan waar gegeten en geslapen wordt. En ook veel plezier gemaakt want het is waarschijnlijk niet iedere week dat men elkaar ziet.
De kamelen verschillen nogal van kleur. Veel zijn lichtbruin maar deze is echt donker.
De dromedarissen worden versierd. Met verf. Hier houdt de linker persoon de dromedaris stil terwijl de andere met verf en kwast de decoratie gaat uitbreiden.
Toch geweldig!
Wat zei U?
Drie op een rij in Pushkar.
Ben niet bang.
De volgende berichten zullen ook vol met kamelen staan.
Breda, Grote Markt / Ridderstraat.
Breda, Karrestraat…..te midden van de paarse heide.
La Dolce Vita van regisseur Frederico Fellini met in de hoofdrollen Marcello Mastroianni en Anita Ekberg.
De film is zo fantastisch omdat hij heel ontspannen het verhaal
vertelt van een jonge man in een stad.
Niet zo maar een man en niet zomaar een stad.
Maar het schijnbaar natuurlijke en logische verloop is niet
oppervlakkig. Het snijdt heel veel thema’s aan waarbij je,
zoals bij ieder goed kunstwerk, als toeschouwer je eigen
krenten uit de pap kunt halen.
*****
De omslagen van het witte leer zijn bevestigd aan de platten. Een nieuwe kans om weer te passen en te meten. Nu zien ik precies hoe groot het boekje is en hoe die afmetingen zich verhouden tot de onlays. Misschien is het papier met slangenmotief en het reepje perkament te licht van kleur. Nog eens over denken of ik dat ga veranderen.
De vorige keer was de eerste bak of lade voor de afficheletters al bijna gereed. Ik moest alleen de laatste wand nog plaatsen. Dat zie je hierboven. Eigenlijk deed ik het in de verkeerde volgorde. Je plaatst aan een willekeurige zijde de eerste wand. Dan sluit je de tweede wand daar op aan. Zo ook wand drie en dan vier. Dan, of tussentijds, snij je de lengte van de wanden naar wat nodig is voor de doos (lade of bak). Zo ontstaat een soort van verband tussen de wanden. Werkt heel goed. Heel stevig resultaat.
Dan gaan de afficheletters in de lade. Misschien ga ik de letters nog anders verdelen. Idee is dat als ze eenmaal verdeeld zijn, dat ik dan op de zijkant zet wat er in de lade zit. Dan doet straks de stapelvolgorde er niet toe. Als je 6 lades hebt is dat allemaal niet ingewikkeld.
Lade twee, het plaatsen van de eerste wand.
Omdat het vloertje en de wanden 30 centimeter lang zijn en ik de wanden op het vloertje plaats, zullen de wanden 2, 3 en 4 altijd iets te lang zijn. De oversteek kun je tussendoor of aan het eind, er nog afsnijden.
Zo oogt dat bij wand nummer 3.
Ook lade 2 is gereed. Ze zullen de komende dagen nog verder drogen.
Als je de lades mooi wilt maken kun je ze eenvoudig schuren en beplakken met sierpapier.
Dit bericht is om twee redenen speciaal:
= het is mijn 7000ste bericht
= het bevat een actiefoto van het lek aan de lichtkoepel
in mijn werkplaats.
De lezer kiest wat de belangrijkste gebeurtenis is.
Op deze foto is een klein deel van de lichtkoepel te zien die in mijn werkplaats zit. Die zit wel zo’n beetje half boven en half naast mijn werkbank en mijn proefpers. Het water komt van de rand onder aan de koepel. De druppels vallen dan omlaag op een van de gevangenisspijlen. Daar spat de druppel uit elkaar en deze foto is een fractie van een seconde later gemaakt. Vervolgens vallen de kleine druppels een paar meter omlaag. Het regenwater eindigt onder andere op de vloer op een oppervlak van meer dan een vierkante meter. Met het papier, leer, perkament en oude gereedschappen is dit geen prettig idee.
Vandaag heb ik de overige wandjes gesneden.
Het totaal is nu 24.
Grijsbord laat zich niet makkelijk met de hand snijden. Zeker niet als je 24 stroken van dezelfde afmetingen moet hebben.Maar het is redelijk gelukt. Goed genoeg om 6 bakken te maken voor de houten afficheletters die ik pas gekocht heb. Dit is even een spoedklus die ik tussen de bedrijven door doe.
De wanden zijn goed genoeg om de eerste lade (of bak) te maken. Ik gebruik er de houten blokken en metalen driehoeken bij waarmee ik geleerd heb dozen te maken.
Vanmorgen ontdekte ik terwijl ik in de werkplaats was en terwijl het regende een lek. Dus mijn schema liep een beetje anders dan de bedoeling was. Wand 3 had op een andere plaats moeten staan. Maar voor het eindresultaat maakt dat niet uit. Een tijd terug kocht ik dit nieuwe gereedschap (de kleurrijke hoekhouders) en die wil ik nog eens uitproberen.
Aan de witte boekband voor ‘Zwammen smullen’ heb ik ook gewerkt.
De platten zijn bevestigd aan het leer.
De ruimte tussen de platten heb ik proberen te dunnen.
Morgen met beide projecten verder.
Dit is mijn nieuwe ‘etalage’ in mijn werkplaats. Een niet echte letterbak, een letterbak die je prima in je huis kunt hebben om kleine prullaria in te zetten. In zet er nu dingen in die met drukken en boeken te maken hebben.
Onze winkelstraten hebben een groot probleem.
Dat was al sinds de bankencrisis maar de coronacrisis
gaat nog een extra duit in het zakje doen.
De leegstand van de winkels in de winkelstraten in
de binnensteden van Nederland is nooit hersteld na de
bankencrisis.
Er wordt veel gelogen met cijfers, vooral de verhalen
over de vierkante meters of kubieke meters moeten
argwanend bekeken worden.
Feit is dat bezoekers van de winkelstraten in de binnensteden
het klimaat zien verslechteren. Steeds meer lege panden
en winkels die misschien wel nodig zijn maar die op geen enkele
manier bijdragen aan het algemeen plezier van ‘winkelen’.
Denk aan telefoonwinkels. Die doordat ze vaak dicht bij elkaar
zitten de beleving van de winkelstraat afbreken.
Daarnaast zien alle winkelstraten in Nederland er hetzelfde uit.
Veel creativiteit komt daar niet bij te pas.
In Breda is er weer een briljante marketingpersoon geweest
die lege panden aantrekkelijk wil maken voor het winkelend publiek.
Zou die persoon op verjaardagen daar trots over opscheppen tegen de familie?
Stadslandschappen in de binnenstad van Breda.
Er zijn veel toekomstscenario’s mogelijk.
Maar mensen die denken dat de oude situatie terugkomt,
die situatie met volle panden met hoge huren en drommen
veel kopend publiek, die stuur je beter terug naar school.
We hebben de goedlopende bedrijven naar malls en
woonboulevards gestuurd/gelokt.
Dan heb ik het nog niet over internet.
Wat overblijft is daghoreca, de Hema en goedkope mode
met hier en daar een enkele speciaalzaak en een pop-up.
Alternatieve invullingen zijn gezien de huren
nauwelijks mogelijk.
Er zal iets moeten veranderen….
Die eigenlijk geen kameel is in het Nederlands spraakgebruik.
In het Engels wordt de term ‘Camel’ gebruikt voor drie
verschillende dieren: de dromedaris (1 bult), de kameel (2 bulten,
‘Bactrian camel’ in het Engels) en de Wilde kameel (2 bulten,
‘Wild Bactrian camel’). De laatste groep is een bedreigde diersoort
die in China en Mongolië voorkomt.
Maar zover zijn we nog niet.
We gaan eens door de stad, rond het meer wandelen en zien wel.
Mooi schommelbed.
In de stad blijken veel hotels of hostels te zijn. Niet in de laatste plaats voor de pelgrims.
Ik heb een zwak voor grote houten deuren. Misschien kan Freud daar iets mee?
Shri Rama Vaikunth Temple.
Typische informatieborden.
Children, Socks, Shoes, goods, Umbrellas, Wet cloth, Stick, Camera, Smoking items, Leather and any other articles of bones etc; are not allowed to be carried within the premises of the temple.
Pilgrims should keep a watch upon their belongings.
Please follow the direction of the watchman for enteries in the temple premises.
Er is veel dat niet mag.
Om een paar dingen te noemen:
kinderen, sokken, schoenen, goederen, paraplu’s,
leer en elk ander voorwerp van been.
Maar als we later gaan zien hoe druk het hier kan worden
dan is het duidelijk dat men de instructies van de
bewaking moet volgen.
Zelfde tempel, ander bord. We mogen de tempel niet betreden.
De eerste keer na lange tijd dat je weer een dergelijk mozaïek met bloemmotieven ziet, roept dat allerlei herinneringen op.
Bloembetegeling.
Mahatma Gandhi.
Later ontdekken we dat Pushkar ook voor de Sikhs een belangrijke bedevaartplaats is.
Rietsuiker. Sapana Juce Center.
Dan buiten de bebouwde kom komen we op het festival terrein.
De opbouw is in gang.
Dit is het stadion. De plaats van de georganiseerde activiteiten.
Kamelen zijn niet de enige dieren die we op de fair zullen zien. Er zijn ook heel wat paarden.
Soms zie je dan van die prachtig witte paarden (en bijzonder interessante mensen).
Daar is hij of zij dan. Mijn eerste, gefotografeerde kameel in Pushkar.
De projecten tuimelen altijd een beetje over elkaar heen.
Maar al voor ik de doos opensneed met de afficheletters
dacht ik: waar moet ik die letters laten zodat ze opgeruimd
maar toch toegankelijk zijn.
Een serie grotere afficheletters zitten in twee vierkante emmers
maar dat is lastig zoeken.
Dat moet anders. In de doos zijn de letters mooi
georganiseerd.
Het eerste idee was een kartonnen kastje met lades. Maar ik ga nu voor een oplossing die minder materiaal vraagt en tegelijk meer vrijheid bij gebruik geeft.
Ik ga lage bakken maken van karton.
Dertig bij dertig centimeter. Dat is groter dan de lagen op de
foto van de doos.
Die bakken kun je eenvoudig stapelen.
Om ze dan toch bij elkaar te houden ga ik van karton een soort
van netwerk maken aan drie zijdes.
Als decoratie en voor de stevigheid komen er aan de buitenkant
letters. Van karton of misschien van papier-maché.
Zo verloopt de ideevorming. Van de 24 stroken van 30 bij 3 cm heb ik er al 8 gesneden.
Ik heb een keer een cursus gedaan over het maken van dozen. Die techniek ga ik hier ook gebruiken. Dat levert hele sterke dozen op. Met zwart de volgorde van werken. Even tekenen om te zien hoe dat kan gaan werken.
Daar gebruik ik ‘Zwammen smullen’ van Evelien Kroese voor.
Ik kocht het boek bij Atelier de Ganzenweide in een losbladige
uitvoering.
De katernen zijn ingebonden.
De rug heb ik al met PVA ingesmeerd en al even laten drogen. Intussen een stukje gaas op maat gemaakt. Dat gaat op de rug en dan gaat het geheel een tijdje in de boekenpers.
Als het boekje dan uit de pers komt dan snij ik het op maat met de snijmachine. Hier op deze foto is dat nog niet gebeurd. De potloodstrepen vormen de randen waar ik ga snijden. Dan is het de beurt aan het snijden van de platten. Even passen en meten.
Het kookboek met allerlei recepten met paddenstoelen is voorzien van allerlei mooie tekeningen. In meerdere opzichten kan dit genieten betekenen.
Even passen en meten. Het boekblok ligt tussen het karton voor de voor- en achterplat. Zo kan ik de grootte van het ontwerp eens zien tegen de echte afmetingen. Als dat bevestigen straks goed lukt dan is dit straks leuk.
Dit is het witte leer dat ik pas geleden in de aanbieding kocht.
Aan de binnenkant van het leer heb ik het stuk afgetekend dat ik nodig heb voor de witte boekband.
De platten gepositioneerd. Ik wil eens een keer een boek maken zonder versteviging in de rug. Eens zien hoe dat gaat werken. Ik ga nog wel de twee plannen met kraftpapier aan elkaar lijmen. Wel of niet het leer dunnen?
Het centrum van Breda is erg leuk.
Omdat het zo compact is, heb je alles dicht bij elkaar.
Stralend middelpunt op een gewone dinsdagmorgen
is dan de Grote Kerk.
Breda Centrum, de terrassen zijn om 8 uur in de ochtend nog in de schaduw maar de Grote Kerk straalt je al tegemoet.
Je gaat natuurlijk niet naar India voor de hotels.
Prima als het goede hotels zijn maar je gaat voor het land,
de mensen, de cultuur.
We gingen naar Pushkar voor de Pushkar Camel Fair.
We wilden niet één dag en één nacht gaan maar meerdere dagen,
zodat we de opbouw en de afbouw konden meemaken.
Toen we op de eerste dag aankwamen waren er al wel voorbereidingen
aan de gang maar de drukte zou nog moeten komen.
De kameel is voor de Indiase landbouw wat voor ons het paard
was: vervoermiddel en hulp in de landbouw.
Dat is net als in Nederland aan het veranderen.
Kamelenhandelaren zijn er dan ook steeds minder.
Maar als je nooit in Pushkar bent geweest maakt het niet zo veel
uit hoeveel kamelen er komen.
Mijn foto’s in volgende berichten gaan dat hopelijk tonen.
De eerste nachten konden we in een hotel verblijven.
De prijzen waren nog acceptabel.
Daarna zouden we naar een tentenkamp voor toeristen verhuizen.
Mooi hotel. We hadden een kamer op de begane grond.
Ontbijt in de tuin. Fantastische sfeer.
Maar dit beeld door een raam in de muur van de hoteltuin maakte diepe indruk. We waren al eerder in India geweest maar dit overtrof toch weer mijn verwachtingen,
Ook op een gewone dag is het blijkbaar best druk in Pushkar.
Overal waar je kijkt zie je wel een plaats die als tempel dienst kan doen. Hoe vaak je ook in India komt, dat blijft steeds indrukwekkend.
Pushkar is een pelgrimsoord voor Hindoes en Sikhs. Daarom zijn er al die tempels en ghats (trap aan het water die door pelgrims gebruikt worden).
Trap naar de weg waar vrouwen zitten bij een winkel.
Door een sluier ziet alles er nog romantischer uit.
De heuvel op de achtergrond (links) heeft op de top natuurlijk een heiligdom.
In de avond maakte ik een paar foto’s vanaf het dak van het hotel.
Deze foto maakte ik verder op in de stad.
Als je denkt: waar zijn nou die kamelen?
Rustig maar, nog heel even.
Argusvlinder 