From: Eli
Sent: Sunday, July 31, 2005 12:34 PM
To:
Subject: THE END

Lieve allemaal,

Tja, daar zit ik dan op mijn laatste dag in Kenia. Het avontuur is helaas voorbij, maar het was een onvergetelijke ervaring.
De laatste 3 weken waren heel hectisch, er moest heel veel gebeuren. Ik zit er nu zelfs op mijn laatste dag nog middenin, heb straks nog een aantal afspraken.
Morgen in het vliegtuig zal ik echt pas kunnen ‘afsluiten’.
3 weken geleden was onze nurse ineens verdwenen, geruchten gingen dat hij door de overheid ergens geplaatst was, maar we wisten niets zeker en we hoorden ook niks meer van hem en daarbij deze jongeman had ook nog een schuld bij ons uitstaan, dus jullie kunnen wel raden wat we dachten: ‘weer eentje’ (maar als het goed is, komt hij vandaag bij me langs om het geld terug te betalen).
Het is inmiddels duidelijk geworden, dat hij niet meer terugkomt,omdat hij inderdaad ergens anders is geplaatst door de overheid.
Dus we moesten als een gek een nieuwe nurse zoeken, dat is ook gelukt en we zijn meer dan geslaagd.
We hebben een zeer ervaren oudere dame gevonden, die zelfs meer ervaring heeft dan de vorige nurse.
Ze begint 1 aug.en zal ook voor de eerste 2 maanden in een kamer van de dispensary verblijven; dit was onderdeel van de onderhandeling.
Zo, want onderhandelen dat heb ik hier wel geleerd.
Morgen zal ook het lab opengaan.
Ik heb nog een gesprek gevoerd met de laborant en met hem onderhandeld over zijn salaris.
Ook nog een afspraak met een district public health officer gehad bij hem thuis.
Nou zal je denken, dat zo iemand wel iets beter woont, maar dat is echt niet zo, wat een puinhoop zeg.
Ik was iets te vroeg, dus meneer lag nog te slapen en kwam met zijn slaaphoofd naar buiten in z’n hemd en sarong.
Wat een tafereel zeg; zat ik daar heel serieus met die vent te praten, die een uur in de wind stonk en er niet uit zag.
Maar ja, je raakt eraan gewend.
Heb nog een begrafenis bijgewoond van een vrouw van mijn leeftijd, was een familielid van Dorcas (m’n afrikaanse mama).
Was wel bijzonder om mee te maken hoor.
Het lichaam van deze vrouw werd opgehaald in het ziekenhuis door een truck en reed toen naar het huis van de familie met ook nog eens 80 mensen achterin en tussen hun in lag dus de kist.
Heel bizar. Maar het was mooi, er werd gezongen en daarna werd ze begraven in de achtertuin tussen de mais.
Ik was met bloemen gekomen, dus die moest ik op het graf daarna leggen.
Verder zijn er weer veel meetings geweest met alle comite’s.
Ik hoop echt zo, dat ze dit voort zetten, als ik er niet meer ben.
Ook een 2-tal gesprekken gehad met de DO (district officer) over onze buurtschool en de medische dispensary.
Hij is dan de hoogste baas van deze regio en een goeie vent.
Was goed om hem te spreken, want nu zijn er weer een aantal zaken in beweging gezet.
De bouw van de Community Dairy Unit op de farmsite is ook begonnen, eerst zijn de metingen gedaan en gisteren hadden ze alle palen erin gezet (zie ook foto).

Vind het wel jammer, dat ik het eindresultaat niet live kan zien, dus dat zullen foto’s worden. Ali en ik hadden 2 mensen van de community gekozen om de bouw te doen voor deze Unit, tegen betaling. Maar daar moest natuurlijk even goed over onderhandeld worden.
Ali zei niets, dus ben ik maar begonnen, hij liet het aan mij over.
Die 2 begonnen gewoon met 25.000,- ksh.
Hahaha wat een giller, we hadden ongeveer 12.000,- ksh begroot, dus dat was mijn max.
Uiteindelijk en dit is geen grap, na 3 kwartier, zijn we uitgekomen op 10.000,- ksh.
‘Take it or leave it’. Well they took it.
Ali lag helemaal in een deuk en was helemaal verbaasd.
Hij zei ‘wow Eli, you can really negotiate’.
Misschien toch maar de sales kant op gaan? .

Vorige week zijn we nog een dag naar Mombasa gegaan, om labspullen te kopen, want er was alleen een microscoop.
Dus er waren nog wel wat meer dingen nodig om het lab operationeel te maken.
Dus van een gedeelte van jullie bijdragen, heb ik de labspullen gekocht.
Zie ook de foto van mij en Fridah, waarop ik de spullen officieel aan haar aanbied.

Weet je wat ook zo gaaf is van die lui hier, ze zijn zo heerlijk inventief. Hier geldt echt het gezegde; ‘roeien met de riemen die je hebt’. Laatst was nl. de auto kapot, die me elke keer komt ophalen, dus er was een nieuwe auto gekomen, maar die kon niet ‘de bush’ in komen rijden, dus hij wachtte bij de weg. Maar dat hield wel in, dat ik dus met al mijn bagage naar de weg moest( 45 min lopen). Dus hup 4 schooljongens met fietsen werden geregeld, ik achterop bij 1 en mijn bagage bij de andere jongens achterop. En die arme jongens maar zweten, dus heb ze maar ff een colaatje gegeven als bedankje.Vorig weekend was Toine gekomen, helemaal gaaf natuurlijk om hem weer te zien en om hem alles te laten zien. Hij werd hartelijk onthaald door alle mama’s, die al zingend en dansend voor de auto uit liepen en een heerlijke lunch hadden klaar gemaakt. Ali heeft hem een uitgebreide rondleiding gegeven en hem over van alles verteld. Zondags zijn we ook naar de kerk gegaan. Fantastisch was dat! Wat een levendigheid en vrolijkheid; heerlijk om mee te maken en deel van te zijn. Ik had voor Dorcas, Fridah en voor mijzelf stof gekocht op de markt en Afrikaanse tenues van laten maken. Vonden ze natuurlijk helemaal geweldig. Dus dat hadden we alledrie aan, toen we naar de kerk gingen. Lachen, gieren, brullen natuurlijk (zie het tenue op de foto en niet lachen!).Afgelopen week was erg druk. Alles werd in de laatste dagen gepropt; met alle comite’s nog meetings gehad en hen toegesproken. Een MT samengesteld en hen het nut hiervan uitgelegd. En ja, toen was vrijdag de laatste dag op de community, slik. Heb, namens jullie, degenen die hebben bijgedragen aan dit project, de labspullen officieel aan de chairlady van de dispensary comite (Fridah) aangeboden en ook symbolisch de Community Dairy Unit aangeboden middels het, door Fridah’s man gemaakte, bord met de tekst:’ Community Dairy Unit built in cooperation with Eli and Friends’ (zie ook de foto, fyi ALi is degene met bril, de 2 met oranje t-shirts (heb ik aan hen gegeven) zijn de constructors en de kleine man is Zakayo, school chairman). Bij deze. lieve mensen, heel erg hartelijk bedankt voor jullie bijdragen, namens mij en de Ngathini Community!!!

En ja toen was het tijd om echt ‘dag’ tegen iedereen te zeggen.
Ik kreeg eerst nog van de mama’s een aantal kado’s, zo lief van ze. Wat een drama zeg, ik haat afscheid nemen!!!!
Tranendal natuurlijk bij mij en ook bij mijn lieve Afrikaanse zus en mama, die zo goed voor me hebben gezorgd en waar ik echt een hechte band mee heb opgebouwd.
Gisteren is Ali nog naar het hotel gekomen, om de laatste dingen door te spreken en heb ik ook hem, met een bibberende stem bedankt voor alles en hem een ‘big hug’ gegeven.
Hij bedankte mij ook en benadrukte hoeveel hij van me had geleerd en dat er in de afgelopen 2 maanden meer is gebeurd, dan hij in de komende 6 maanden zelf had kunnen doen. Dat was goed om te horen.

Dus, dat was het dan. Wat een tijd en wat heb ik veel geleerd en meegemaakt.
Woorden kunnen nooit de lading dekken hoe fantastisch het is geweest.
Ngathini heeft mijn hart gestolen en ik ga zeker terug.

Lieve mensen, nogmaals hartelijk dank voor jullie steun en bijdragen en tot snel in Nederland.
Dikke zoenen,
Eli

Subject: NOG STEEDS WAUW!

Lieve allemaal,
Ja, daar ben ik weer. ‘T is echt ongelofelijk, ik ben al over de helft van mijn tijd.
Waarom gaat de tijd zo snel???? Ik wil nog zoveel doen hier……

Afgelopen 2 weken waren wederom enerverend.
Wat een leermomenten hier zeg, ik geloof dat ik echt een nieuwe carriere moet beginnen, als ik weer terug ben in NL.
Ik ben hier aannemer, schoonmaakster, verpleegster, boerin, manager, recruiter en babysitter. En dat allemaal tegelijk, waar vind je zoiets in Nederland?
Zo gaaf om strategisch, structurerend, leidend en motiverend bezig te zijn, maar tegelijk ook lekker met je voeten in de klei te staan; letterlijk.
Er zijn behoorlijk wat bijeenkomsten geweest van de verschillende comite’s de afgelopen 2 weken, ben blij dat ze daar nu het nut van inzien en dat ze dat nu ook zelf kunnen regelen.
Maar mijn god hee, wat kunnen die mensen hier lullen (excuse le mot).
Dit is weer een van die leermomenten voor mij, ik heb zo vaak tot 10 moeten tellen.
Ik vraag dan aan Ali, waar ze het in het Swahili over hebben, dat legt hij dan uit in 1 zin, en dan vraag ik maar waar hebben ze het dan de afgelopen 15 minuten over gehad??
Ja, over dat dus. Ff diep ademhalen Eli.
En maar herhalen en herhalen.
En dan die Afrikaanse tijden, niemand komt ooit op tijd hier.
Gewoon 2 uur later beginnen.
Is echt goed voor deze ongeduldige dame, hahaha.
Maar ze zijn het aan het leren om op tijd te komen, want afgelopen week begonnen we maar 15 minuten later dan gepland, waarschijnlijk is het maar tijdelijk totdat ik wegga.
Ik heb verder de gesprekken gevoerd voor het aannemen van 2 leraren-assistants, en een bemiddeling- en motiveringsgesprek gevoerd met de buurtschool.
De medische post is onderworpen geweest aan een enorme opruimings en schoonmaakactie door mij, want jeetje mina het was een grote puinhoop.
O ja, das ook zo mooi zit je dus met een official van de overheid heel serieus te praten over de voortgang van de medische post, zit die vent gewoon recht in mijn gezicht te boeren ( en ook nog in m’n gezicht uitblazen!!!), uit te rekken en lekker te gapen.
Eigenlijk moet ik zo kei-hard in mezelf lachen dan, maar ik praat gewoon door alsof ik het heel normaal vind.
Afgelopen week ook een dag naar Mombasa gegaan, eerst een stuk achterop de motor (was echt lachen man) tot aan de weg en daarna met een auto verder.
We gingen naar de Agricultural Research Institute om info in te winnen over de boerderij en het planten van de voedergewassen.
Jajaja, jullie willen niet weten wat voor kennis ik hier op doe over al deze zaken, haha.
Ook nog een aantal farms in de buurt gaan beki! jken met een paar lui van onze community om even te visualiseren hoe het er straks bij ons uit komt te zien.
Dat was wel goed, want ze konden er nu helemaal iets bij voorstellen en raakten helemaal enthousiast, was super om te zien.
De bouw van de eerst farmunit begint over een week. Als alles gaat zoals we gepland hebben, haaaaaaaaaaahahhhhhhaaaaaaaa.
Afgelopen week mijn eerst volzin in Swahili geproduceerd, nl: Sasa hapa, mimi kula moja pili pili hoho.
Mogen jullie raden wat het betekent.
Die mensen vinden het echt helemaal fantastisch als ik dan weer een woord erbij heb geleerd.
Ze bescheuren het dan van het lachen.
De guard, die ’s nachts buiten staat, heeft me nog gered van een hele enge insekt, die in mijn kamer aan het rondzwerven was en richting mijn bed liep!!!
Hij lag helemaal in een deuk, dat ik daar bang voor was.
Pakt ie gewoon met zijn blote handen op, jakkes.
Dit soort dingen zal ik echt nooit leren.

Er is zoveel meer gebeurd, maar dit is even een korte impressie.
Heb nog even wat foto’s attached, kunnen jullie zien dat ik nog niet veranderd ben, alleen wat andere kleren aan heb.
En die kids hier, zijn echt knuffel-aapjes.
Thijs, op jouw verzoek dus, deze ‘verkleedpartij’ foto’s.
Links staat Fridah (mijn Afrikaanse zus) en rechts staat Dorcas (mijn Afrikaanse mama).
Wil nog meer foto’s mailen van die mensen hier, maar dat gaat echt eeuwen duren om zo’n mail gestuurd te krijgen.

Lieve mensen, hoop dat het allemaal goed met jullie gaat en jullie heerlijk aan het genieten zijn van de zomer en van al het andere!

Dikke zoenen,
Eli

Subject: WAUW WHAT A LIFE!

Beste allemaal,

Daar ben ik weer. 2 weken zijn alweer voorbij, jeetje mina hee de tijd vliegt hier echt voorbij. Where to start?
Dank je voor al jullie toffe reacties, super!!!

‘T is moeilijk om het kort te houden, er gebeurt zoveel elke dag.
Ik zal de hoogtepunten eruit halen.

De 2e week had ik al meer mijn draai gevonden.
Bij aankomst op maandag zag ik geen Elisabeth en Purity meer, dus ik vragen aan de dames waar ze was.
Kreeg een vaag antwoord, daarna nog aan Ali gevraagd, maar hij gaf ook een vaag antwoord.
Nou heb ik een week later gehoord, dat Elisabeth na die eerste week geld aan Ali is gaan vragen, nou dat is bij hem in het verkeerde keelgaat geschoten, dus vandaar dat ze er niet meer is.
Dus ik slaap nu alleen, is eigenlijk ook wel lekker.
Moet nu wel zelf de insekten wegjagen, ieks.
In deze week heb ik samen met deputy John en Ali (is ook headteacher van de school) een actieplan voor de school opgezet voor de komende periode.
Hier gaan een aantal middagen over heen, maar we hebben een actieplan en dat is inmiddels ook goedgekeurd door de projectleiders in NL.
Heb nog bij een klas-ouder meeting gezeten.
Wel goed hoor, dat dit gebeurd, zeker om de ouders er ! bij te betrekken.
Dit gebeurd alleen nu nog voor klas 8, heb gezegd dat we het ook voor klas 6 en 7 moeten gaan invoeren, om meer betrokkenheid van die ouders te krijgen, dit is opgenomen in het actieplan.
De leraar van klas 8, kwam zeggen dat ze een uur hadden ingeruimd voor mij om les te geven en het onderwerp was: HOLLAND.
Hahahha Eli als lerares.
Ik hoor jullie hier lachen. ’t Was inderdaad een hele ervaring.
Wel lachen hoor, maar jeetje mina man, die kids wilden alles weten.
Alsof ik overal antwoord op heb. Eerst
heb ik een plattegrond van Nederland gemaakt op het bord en met mijn tekenkwaliteiten, kan je nagaan dat dat er “goed” uit zag.
Uitgelegd hoe klein Nederland is, de km’s van west naar oost en van zuid naar noord.
Daarna alle onderwerpen doorgenomen, zoals klimaat.
Daar had ik uitgelegd hoe koud het is in Nederland en wat we dan aandoen.
Mijn regenjas, pet, sjaal aangetrokken, iedereen lachen en verbaasd natuurlijk.
Daarna verder verteld over onze koeien, boerderijen, groenteverbouw, de overheid, etc.

’s Morgens als ik op sta, wordt er heel lief door of Fridah (mijn inmiddels Afrikaanse zuster, is even oud en heeft 4 kids, de eerste is 15) of Dorcas (mijn Afrikaanse moeder) thee gezet en een ontbijtje klaar gezet, om 6.30 am.
Ze gaan dan zelf nog even naar huis om hun eigen gezin te verzorgen.
Ik maak dan meestal de dispensary (medische post) schoon, doet Fridah normaal, maar nu doe ik het ff voor haar, ze werkt al zo hard.
En soms open ik ook de medische post en registreer de eerste patienten en assisteer de nurse.
Deze week was er ook een public health day, dat wordt dan door de overheid georganiseerd en ze gebruiken dan onze dispensary.
Zwangere vrouwen en kinderen tot 5 jaar worden dan gratis behandeld en er wordt veel voorlichting gegeven over AIDS/HIV en family planning.
Echt goed hoor, dat dit soort dingen worden georganiseerd.
Er waren maar liefst 230 mensen op af gekomen.
Dus het was echt een succes.
Voordat het allemaal begon, iedereen aangestuurd en gezegd wat er moest gebeuren.
Het eigen initiatief hebben niet alle mensen uitgevonden hier, dus dan vinden ze het fijn als iemand zegt wat er moet gebeuren.

Degene, die eigenlijk dit soort dingen organiseert is Josef.
Hij is de public health officer voor deze regio.
Maar Josef is al 3 maanden niet geweest.
Een van de voornaamste reden daarvoor is, is dat hij een schuld heeft van bijna 400 euro bij de Nederlandse projectleiders.
Elke keer als Ali hem ziet, herinnert hij hem eraan, dat die schuld betaald moet worden en dat men in NL erop wacht.
Maar elke keer heeft hij weer een excuus, waarom hij niet kan betalen.
Dus toen hebben Ali en ik nog een keer met hem gepraat die week en heb ik behoorlijk wat druk op hem gezet.
Hij beloofde de dinsdag er op per brief aan ons te laten weten wanneer hij precies in July alles zou kunnen terugbetalen.
Ik heb hem toen expliciet gezegd dat ik dit aan de Nederlandse projectleiders in het weekend zou communiceren en dat ik hen niet wilde teleurstellen, door te zeggen dat ik geen brief van hem heb ontvangen.
Toen heb ik ook nog tegen hem gezegd, dat de public health day zijn verantwoordelijkheid is en dat hij de dag vantevoren er ook moet zijn om voorbereidingen te treffen.

Ook nog deze week een meeting met de Economy comite bijgewoond.
Zij gaan met name over de school farm en de prosperity centre (is een klein huisje waar de vrouwen van de community, eten kunnen verkopen, ze moeten dan wel huur betalen).

Holy kanoly, wat kunnen die mensen lullen zeg.
Over 1 klein onderwerp, kunnen ze zo lang lullen, haha.
Daar zijn de Nederlanders niets bij, kan je nagaan.

Ik had tegen Fridah en Dorcas gezegd, dat ik ook een avond zou koken.
Of tenminste ik zou een salade maken en Fridah de rijst.
Euhh wat is een salade???
Allemaal groentes bij elkaar, maar niet gekookt.
Nou daar begrepen ze echt niets van.
Dus ik begon met de groentes te snijden, moesten ze al giegelen om het soort stukjes dat ik sneed.
Daarna ging ik met de kool aan de slag.
Ik chopte het gewoon in (voor hun) grote stukken.
Zij maken nl. echt van die miniscule stukjes als ze groentes snijden.
Ze bescheurden het van het lachen, hoe ik met dat mes de kool te lijf ging.
Ik wilde toen ook de avocado erin doen, maar dat vond Fridah niet lekker.
Dus toen zei ik: Fridah,every day is Fridah’s cooking day, but today it is Eli’s cooking day.
Nou iedereen weer helemaal in een deuk, Fridah dubbelgevouwen op de grond van het lachen.
Was echt te geestig allemaal.
Maar ze vonden het allemaal! super lekker, ze namen zelfs 2 keer.

Afgelopen week, inmiddels al 3e week, is er ook weer veel gebeurd.
Om nog even terug te komen op het toilet.
Ik denk dat ik er nooit aan zal wennen.
Heb wel inmiddels een heel ritueel hoe ik daar binnenkom, eerst de deur opengooien met veel geluid, zodat de insekten en andere beesten weten dat ik er ben, dan als er zo’n stomme gekko of hagedis zit (blijf het irritante beesten vinden, net als kikkers), die wegjagen en dan kan ik eindelijk door de knieen en mikken. Moet je ook kunnen hoor .

2 Mannen van de overheid, die ook in het schoolfarm project zitten waren langsgekomen.
We hebben met hun een goeie meeting gehad.
In principe zou het nu nl. heel hard moeten regenen, maar de regen is echt miniem, dus dat is toch wel zorgwekkend, omdat hetgeen wat geplant is niet voldoende groeit.
Dus we hebben een nieuwe planning moeten maken en een andere focus voor dit moment bepaald.
Verder is deze week ook een meeting met de dispensary comite geweest, waarin een nieuw actieplan is gemaakt.
Deze mensen denken zo simpel en dan vind ik het zo gaaf om hun te helpen om hun gedachtes op een rij te zetten en eigenlijk te verwoorden wat ze denken.

Ik heb ook nog even een dode kip in de “keuken” zien liggen.
Ik vind kip heerlijk, maar ik hoef echt niet te zien, hoe ze ‘m schoonmaken en verder bereiden.
Mijn maag keerde echt even om.
Ze begrijpen daar natuurlijk helemaal niets van, “hoe kopen wij dan een kip ?”
Nou gewoon kant en klaar kopen bij de supermarket, hahaha.
En dan zit je dus met die lui te eten, alleen maar smakkend en kluivend.
1 Iemand die vond de voeten van de kip zo lekker (de nagels zaten er serieus nog aan!), dat ie daar ook nog even aan begon te kluiven. Gadver de gadver!

Op woensdag ben ik met John (super aardige vent, ook van de community) n
aar de markt net over de grens in Tanzania gegaan met de fiets.
Ali vond het wel ok, maar was toch een beetje huiverig (hij is echt bezorgd om me, zo lief).
Of ik wel kon fietsen?
Ja dat kon ik wel.
Volgens mij geloofden ze er niets van.
Dus hup, ik op de fiets van John met mijn rugzak en hij op een fiets van een van de leraren.
Dat moet er voor hun volgens mij heel raar uitzien, een blanke vrouw op een fiets, die ook nog eens kan fietsen.
John riep de hele tijd achter me, hoe goed ik het kon en hoe snel ik ging en dat ik ook de heuvels pakte.
Hij was helemaal verbaasd en kon me niet bijhouden. Hahahah, lachen man.
Was wel lekker om weer even te fietsen.
Wel een andere route en wegdek dan naar XXXX.
En iedereen die we tegenkwamen, keek super verbaasd.
Heerlijke verse groentes en fruit gekocht en weer teruggegaan.
Maak ik ook nog een botsing op de terugweg, ik was natuurlijk aan de rechterkant van de ‘weg’ aan het fietsen en toen was er ineens een tegenligger, dus ik week automatisch verder naar rechts en hij dus ook (voor hem links dus), botsen we tegen elkaar aan.
Ik had niets, maar die man had een wondje op zijn been. Lekker handige actie Eli!!!!

En tis ongelofelijk maar waar, maar Josef (de jongen van de schuld) heeft een heel groot gedeelte van zijn schuld terugbetaald afgelopen week.
Denk dat het gesprek met hem van de vorige week, toch wel invloed op hem heeft gehad.
Dus dat is wel top.
Nu is alleen nog een zorgpunt, zijn functioneren.
Want zijn commitment en gevoel voor verantwoordelijkheid heeft ie niet.
En daar is hij tot nu toe, echt de enige in, want ik zie iedereen hier kei-hard werken op hun eigen manier en super gecommiteerd zijn.
Zijn baan is echt heel belangrijk, het gaat om mensenlevens. Ali en ik hebben volgende week daarom ook een gesprek met zijn baas.

De meeste mensen zijn hier Christen.
Voor het eten, voor en na een meeting, zelfs voor het nemen van medicijnen zeggen ze een gebed.
Zo lief, ze vragen mij nu steeds vaker om een gebed op te zeggen.
Ik wordt hier nog gelovig, hahahaha.
Elke keer moet ik eigenlijk zo hard lachen om mezelf.
Ik gooi er ook maar iets uit, stop er nog wat grapjes in (hoor ze dan gniffelen)
’t slaat nergens op. Maar zij vinden het allemaal geweldig en zijn heel serieus.

Dus al met al, het gaat super.
Voel me echt helemaal op mijn gemak en “thuis”.
Zie en merk echt dat ik iets bijdraag en dat ik veel dingen kan oppakken, die voor Ali teveel zijn.
Ik draai gewoon met alles mee en breng wat meer structuur aan, zorg dat er sneller dingen gebeuren en sneller beslissingen worden genomen.
Ali vind het heerlijk dat ie een “gesprekspartner” heeft en dingen kan delen.
En naast deze zaken, is het heerlijk om met deze mensen te leven.
Dit leven is zo puur en zo echt. Deze mensen werken kei-hard, maar klagen nooit.
Alleen maar lachen en vrolijk zijn. Zouden wij Nederlanders een voorbeeld aan moeten nemen.

Wil toch nog als laatste iets kwijt, de meesten van jullie hebben al geld gestort, maar sommigen nog niet, daarom toch nog een keer het verzoek van mijn kant om geld te storten, ook al is het maar een klein bedrag.
Voor de farm, school en medische post moeten nog zoveel simpele basis dingen worden aangeschaft.
Ik ga de laatste week met Ali om de tafel zitten om te kijken wat we preices met het opgehaalde geld gaan kopen.
En ik zal iedereen op de hoogte stellen wat er voor het geld is gekocht, maar het is zeker dat er nog geld nodig is. Dank alvast!!!

Tis weer niet gelukt om het kort te houden en dit is nog niet eens de helft wat er allemaal gebeurd.

Hoop dat het jullie allemaal goed vergaat en dat jullie genieten van het mooie weer.

Heel veel liefs, Eli.

Subject: 1e bush week Eli

Beste allemaal,

Voor degenen, die geen zin hebben om deze verslagen te ontvangen of ze veel te lang vinden, laat ff weten, no hard feelings, haal ik je van de lijst.
Ik heb iedereen die een bijdrage heeft gegeven, op de lijst gezet.

Nou, m’n eerste week Kenia zit erop.
Ik kan wel zeggen, dat het behoorlijk enerverend en indrukwekkend was.
Ik zal proberen een kort verslag te maken, maar het waren zoveel indrukken, dus dat gaat denk ik niet lukken.

Afgelopen maandag dus opgehaald door mijn contactpersoon Ali samen met een driver.

‘ t Was ongeveer 2 uur rijden van hotel naar Community.
Na de grens van Kenia en net voor de grens van Tanzania gingen we van de mainroad af en sloegen we een zandpad op.
We reden steeds verder de bush in en ik dacht o my god, waar ga ik terecht komen en waar kom ik te slapen, want ik zag alleen maar van die modderhutjes staan.
Maar ik moet zeggen, ondanks de hele slechte weg, als je dan aankomt op de community, dan is het wel iets anders.
’t Ziet er allemaal super verzorgd uit, kan niet anders zeggen. Ali bracht me meteen naar mijn kamer.
Heel gaaf, in het gebouw van de dispensary (medische post = stenen gebouw) is een kamer voor mij alleen ingericht.
Met bed, bureau, stoelen en kast, die ik kan afsluiten en de kamer kan ik ook afsluiten, echt super verzorgd. !
Iedereen kwam zich voorstellen aan me, met name de mama’s.
Allemaal gillen, schreeuwen, handjeklap doen en omarmen, geweldige lui.
Voelde meteen goed!
Ali heeft me een rondleiding over de hele community gegeven en me voorgesteld bij de leraren en ben ook voorgesteld bij alle kids in de klassen.
Sommige kijken je aan, alsof je ET bent.
Ali heeft ervoor gezorgd dat Elisabeth 3 keer per dag voor me kookt en dat ze me ’s avonds gezelschap houdt.
Ze vinden het belangrijk dat ik me veilig en thuis voel, echt heel lief.

Dus gewoon eten wat de pot schaft.
En wat schaft de pot??
Heel veel deeg in grote hoeveelheden.
Die lui eten dan rijst, aardappels en pannekoeken (allemaal samen) en dan met af en toe vlees en af en toe groente of fruit erbij.
De mama’s zeiden al gelijk dat ik veel te dun ben en dat ze willen dat ik hier vet wegga, hahaha.
Voor hun is dik-zijn een teken van rijkdom.
De eerste nacht was heel bijzonder.
De mama’s hadden al gezegd dat ze me ’s avonds zeker niet alleen gingen laten en dus ook in de dispensary zouden slapen, maar ik dacht in de kamer naast mij.
Dus niet.
Elisabeth en haar 1-jarige dochter, Purity, kwamen bij mij in bed liggen.!!!!!
Slik, dacht ik.
Heb de eerste nacht ook geen oog dichtgedaan, lig je daar met z’n drieen in bed, dicht tegen elkaar aan, wat een tafereel zeg.
Alleen maar geluiden van een kind die aan de borst ligt, huilt en verschoont moet worden.
1e 2 nachten waren wennen, maar ben er inmiddels al aan gewend en vind het ok
Purity lag gisteravond zelfs met haar armen om me heen gestrengeld, zo lief.
Ik vind het nu zelfs fijn, want Elisabeth is mijn saving angel.
Ze jaagt alle insekten bij me weg.
Want mijn god hee, ik heb nog nooit zoveel verschillende insekten bij elkaar gezien en op de een of andere manier, krijgen ze het dan toch voor elkaar om binnen de klamboe te komen.
Volgens mij ga ik hier al mijn angsten overwinnen, het zelfde als ’s nachts alleen in het pikkedonker naar het toilet gaan.
De eerste nacht durfde ik dat echt niet, dus hup Elisabeth mee.
Die toilet, voor degenen die dit willen weten, is op zich wel ok.
Ook een stenen hutje met cementen vloer en een vierkant gat erin, dus op zich prima.
En ze hebben mij de sleutel gegeven voor de toilet.
Maar ik zit dan alleen maar te denken wat er uit zo’n gat komt kruipen.
Wel goed voor de beenspieren trouwens, zo door je knieen.
Ok genoeg over het toilet.

Tis hier vroeg donker en vroeg licht, dus ander ritme.
Niet alle mensen kunnen hier Engels en degenen die het wel kunnen, is ’t ook gebrekkig en liggen de klemtonen anders.
Dus ik moest ff switchen om hele simpele Engelse zinnen te gebruiken.
En dan het Swahili.
Gelukkig ken ik een paar woorden en dat vindt iedereen natuurlijk prachtig.
Kan na een week al bijna volzinnen maken, jippie.

Ik heb met name afgelopen week waargenomen wat er allemaal gebeurd op de community.
Met Ali en iemand van de overheid over de schoolboerderij-grond gelopen en gecheckt hoe dat eruit ziet, want er moet binnenkort geplant gaan worden.
Moest wel even om mezelf lachen, wat een tafereel. Loop ik daar, blanke vrouw, met 2 negermannen te lullen over wat er gezaaid en wanneer er geoogst moet gaan worden.
Is toch te geestig?
Maar goed uiteindelijk komt alles neer op een beetje logisch nadenken.

Ik kan gelukkig op de latop werken overdag, Ali neemt ‘m dan ’s avonds mee naar huis, waar hij ‘m oplaadt (hij woont aan de weg, waar wel elektriciteit is).

Van Ali heb ik echt een goeie indruk.
Die man, is zo oprecht vriendelijk en dat zie je in alles terug wat hij doet en hoe hij het doet.
Hij wil de mensen stimuleren om verantwoordelijkheden op zich te nemen.
Hij heeft ’t allemaal goed op een rij en denkt heel praktisch en vooruit, wat niet iedere Afrikaner heeft.

Ik zie ook wel dat Ali, sommige vooroordelen over Afrikaners teniet wil doen, door het tegendeel te bewijzen.
Zoals op tijd komen, hij wil gewoon bewijzen dat ze dat wel kunnen.

Verder nog een voetbalwedstrijd van de meisjes van school gezien, 2 scholen tegen elkaar.
Was wel lachen om te zien, die meiden zijn fanatiek man.
Dat valt me sowieso wel op, dat de vrouwen en de meisjes in de community heel erg sterk en fanatiek zijn, hardewerkers en voor zichzelf opkomen.
De mannen zijn meer lui en de jongens zijn echt verlegen.
Wel grappig hoor.
Na de wedstrijd heb ik foto’s van de teams gemaakt.
Toen werd ik naar voren gehaald door Ali en moest ik even iets zeggen tegen alle kids (600!!). Ff slikken, maar zei toen wat m’n naam is, waar ik vandaan kom, hoe lang ik hier blijf en dat iedereen mij Swahili moet leren, omdat ik maar een paar woorden weet.
En dat ik de wedstrijd heel leuk vond en dat Holland een land van de voetbal is, maar geen vrouwenvoetbal, dus dat is goed dat het hier wel is.
En ik sloot af met Asante Sana (heel erg bedankt)
Iedereen weer gillen en lachen.

Mensen hier vinden het echt een eer, als je naar hun huis komt kijken.
Ben inmiddels al bij 4 families thuis geweest.
Natuurlijk veel foto’s gemaakt.
Ik vind dat de mensen het voor hun maatstaven best goed hebben, er is genoeg te eten, door al het voedsel wat er verbouwt wordt.
En ze zijn gelukkig en vrolijk.
Zo’n basale manier van leven, ook wel eens lekker om mee te maken.

De medische post loopt goed en is op zich best geordend.
Mensen weten nu de post te vinden en komen van ver.
Er wordt ook voorlichting gegeven aan de mensen over malaria, bilharzias en HIV/AIDS.
Gister heb ik nog geassisteerd bij een vrouw die een waanzinnige, enge open wond had op haar borst (er zat gewoon een gat in haar borst, ieks).
Ze had zoveel pijn, toen de wond gedesinfecteerd moest worden, dat ze alles bij elkaar schreeuwde en niet stil kon liggen, dus ik moest haar vasthouden en meehelpen de wond schoonmaken.
Als dit in NL zou gebeuren, zou ik er echt niet tegen kunnen.
Maar op de een of andere manier gaat er hier een knop om en das bij alles.

En nu zit ik weer even in het hotel.
Ben blij dat ik dat heb geregeld, want tis toch wel fijn om even te kunnen douchen ipv alleen je gezicht met regenwater te wassen en vind het ook fijn om even te reproduceren wat de afgelopen week allemaal
is gebeurd.

Maar 1 ding is zeker, ben zooooooooooooo blij dat ik dit besloten heb om te doen.
Het voelt super om deel te zijn van de community, zo zien zij het en zo voel ik het ook.
De kinderen worden achterop m’n rug gebonden en iedereen behandelt me als hun deelgenoot.
Die mensen zijn zo gaaf en maken HET en als je dan ook nog een bijdrage kan leveren en hun kan helpen, dan is dat super.

Sorry, dat het toch een beetje lang is geworden, maar kon niet anders.
Hoop dat jullie het allemaal goed maken. Keep me posted.

Hele dikke zoenen, Kwa Heri

Eli

p.s. kan alleen maar in de weekenden mailen

Een inmiddels oudcollega van mij is gaan werken als vrijwilliger in Kenia.
Haar verslag volgt hier op de web log:

Subject: Dit was ’t dan + request!!

Hallo allemaal,

Morgen is mijn laatste dag bij XXXX. Heb een super jaar gehad, but now it’s time for something totally different.

Zoals sommige van jullie weten, maar sommige ook niet, ga ik 8 weken naar Kenia om daar als vrijwilligster aan de slag te gaan voor het Ngathini Community project.
Dit project is gestart door een echtpaar uit Den Haag van het Adviesbureau 2K.
Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van hun bureau hebben zij een school in Kenia geadopteerd.
Inmiddels hebben zij dit zelf al uitgebreid tot 3 scholen (600 kinderen!!) en een medische post.
Op dit moment wordt er een schoolboerderij opgezet.
Via via heb ik contact met hen gezocht en gevraagd of ik daar iets voor hen zou kunnen betekenen.
En van het een kwam het ander en nu ga ik dus daarheen als eerste en enige vrijwilliger.
Heel spannend allemaal.

Maar hoe je het ook draait of keert dit soort projecten kunnen alleen maar voortbestaan mbv financiele steun.
Daarom zou ik dmv deze mail een beroep willen doen op jullie vrijgevigheid.
Alle kleine beetjes helpen. Mocht je denken: ‘yep, dat doe ik’, zie hieronder mijn bankrekeningnummer waar je je bijdrage naar kan overmaken.
Ik garandeer je dat het goed terechtkomt en goed besteed wordt.

Mocht je meer info willen over het project, kijk dan op www.2k.nl onder het kopje ‘Bouwen in Kenia’.