Beste bezoekers,
ik ben al een tijdje geveld door de griep.
Daarop kijk je al even naar het zelfde blogbericht.
Hopelijk gaat dit weer snel veranderen.
Hopelijke al deze week.
Voorlopig lig ik nog even in bed.
Maandelijks archief: februari 2018
Het boekbinden voor allen
‘Het boekbinden voor allen’ is een klein, dun boekje
waarvan ik een paar jaar geleden de losse bladen/katernen kocht.
Nu ga ik dit boek van Maurice van Esschen inbinden.
Het idee is om leer van een oude jas te gebruiken om
de band te bekleden.
Vandaag heb ik de jas nog eens beter bekeken. Ik ben begonnen de voering er uit te halen Dus het tornmesje is weer in gebruik geweest.
Als schutblad heb ik dit blauwe papier op maat gesneden. Dat blauw geeft een mooi contrast met de kleur van het leer.
Dit is zo ongeveer de meest saaie foto die ik in lange tijd heb gemaakt. Dit is het boekblok met aan de voor- en achterkant het blauwe schutblad. Dit boekblok moet nog op maat gesneden worden. Ik moet straks eerst de maar van de bedrukte pagina’s overnemen op het schutblad. Maar dat is geen probleem.
Het boekblok van saa-papier voor het boekje Cambodja – Laos,
heb ik uit de boekenpers gehaald.
Het boek is veel compacter dan voordat het de pers inging en blijft mooi in vorm.
Dus kan ik het straks mooi op maat snijden voordat ik het ga inbinden.
Het vlaggenboek over Plantin is gereed op het vermelden
van de bronnen van de ansightkaarten na.
Ge motter mar op komme: de grote optocht in het Kielegat
Mijn verkoudheid was minder.
Het weer beter dan gisteren en de sfeer zat er ik (en nog).
Een korte foto-impressie.
Om 12 uur heeft de wind nog vrij spel bij de wagens van de vreienden van de prins.
Misschien was ik wat later dan anders bij het opstellen. Ik kon gelijk aan de slag. Had dus weinig tijd en heb me geen zorgen gemaakt van wie een wagen nu precies was of wat het thema was.
Haai tea.
Het duurde even voor ik het doorhad: Mie Toe Pak Maal
Leuk en mooi gemaakt: Foodturck. Het zal wel niet politiek correct zijn.
Het leven is zwaar als Kielegatter.
Ooge Vught.
De of het Euvel?
Mij werd niet duidelijk wat Romeinse soldaten met Breda te maken hebben.
Kom ier oew eigen afval schije.
Paus Franciscus.
Van afval naar grondstof of Carnafval.
Zo uit het bloemencorso.
Nog een Venitiaans masker.
Een soort psychedelische Fabeltjeskrant.
Venetie in Breda.
’t lekker bietje.
Kaalgeplukt.
Ik kan er nie op komme.
We gaon schije, Schei de gij meej?
CV de Mutsen: Dropbox.
Nog een deelnemer aan de grootste glimlach.
Een duivelse lach.
Pauwervrouw.
Pauwervrouw.
Ook gekroonde hoofden hebben een mobiel, zelfs in de Grote Optocht van het Kielegat.
Als je wilt weten waar ik ongeveer mijn foto’s gemaakt heb: bij de Kopse Kant.
Mannen met een missie.
Oeps, daar gaat mijn muts.
De rode draad van de optocht.
Prins Carnaval.
Maar er liepen voldoende opvolgers rond.
Pauw er vrouw.
Net een seconde te vroeg afgedrukt.
Een verteller met de nadruk op tellen.
Kik tum gaon.
De weerspiegeling.
Dat ziet er veel beter uit dan bij de brakkesliert gisteren.
Brakkensliert in het Kielegat
Er staan veel wind, een koude wind.
Dat hielp niet bij mijn stemming.
Daarom sluit ik me helemaal aan bij de laatste foto
die ik van de brakkensliert gemaakt heb.
Maar de deelnemers hadden er veel zin in en daar gaat het om!
Mijn laatste foto van de optocht: Volgend jaar zijn we beter!
De zon liet ons in de steek aan het begin van de optocht.
We geven er een slinger aan.
Er was een groep met als motto ‘Kielegat 1590’. Ik vond de hoofddeksels zo super getroffen.
Ge mot er maor op komme: meej oew pensioen de raad van 11 nog doen.
We are shoes.
Goed gevonden maar de link naar de rest van de groep ontging me: Loat oew nie strikke.
Ge mot er maor opkomme.
John LenNON.
Kom maor op m’n hinkelpad.
Ge mot er maor opkomme.
Lasso werpen.
Kielegat 1590.
Een sloep vol Turfschipperkes.
Luang Prabang
De laatse plaats die we bezochten in Laos.
Deze serie bevat heel wat avonturen maar
die gaan nog wel een keer volgen hier op mijn blog.
Nu zijn alle foto’s gewoon mooi.
Het derde project
Het derde project dat ik onder handen heb is het inbinden
van het boekje van Maurice van Esschen:
Het boekbinden voor allen.
Het boekje heb ik een paar jaar geleden gekocht, losbladig.
Het zijn slechts vier katernen.
Heel veel werk ga ik er niet aan hebben maar voor tussendoor
is het een leuk project.
Vraag is wel hoe de band er uit gaat zien.
In mijn werkplaats hangt nog een korte leren jas.
Ik denk dat ik dat materiaal eens ga gebruiken
als bekleding van de band.
Een dik boek is het niet maar zo’n oudere tekst daar kun je veel van leren. Het boek bevat een aantal tekeningen en die zijn ook heel leerzaam.
Eerst maar een gaatjes in de rug geprikt zodat ik de katernen aan elkaar kan naaien.
Wordt vervolgd.
Boek Cambodja Laos
Het Saa-papier dat ik kocht in Laos ga ik gebruiken
als basis voor een fotoboek.
Het papier heeft een mooie kant met bloemblaadjes,
grassprieten en varens.
De minder mooie kant is blanco. Die blanco kanten
ga ik gebruiken om de foto’s op te bevestigen.
Uit alle foto’s die ik de afgelopen vakantie heb gemaakt
en die als orientatie portret waren, heb ik er 44 geselecteerd.
De foto’s zijn allemaal hier op mijn blog te vinden.
Maar deze blog gaat over het boekje.
Het combineren van de foto’s en de ‘mooie’ kanten van het papier gaat volgens mij goed werken.
Alles bij elkaar wordt het behoorlijk dik. Ik wil de omslag niet met reguliere platten maken maar met stukken leer. Zodanig dat het papier goed zichtbaar blijft omdat het zo mooi is.
Dus voor het inbinden gaat de stapel eerst maar eens in de boekenpers.
Dan aandraaien. Het idee is om het papier ten minste 24 uur in de pers te laten zitten. Morgen maar weer eens verder kijken.
Vlaggenboek
Eerder schreef ik al over de eerste stappen het boekje Signum,
een vlaggenboek, te maken.
Het is al af en al aan zijn tweede bestemming toe.
Alle vlaggen zijn aangebracht. Maar voor mij is een leeg boek geen boek. Dus hoe ga ik dit nu vullen. Het eerste idee was om het te vullen met patronen uit Azie. Daarom begon ik met een geprinte foto te bewerken van een Laoitaanse, Boeddhistische monnik.
Hier zie je die monnik met die enorme tatoeage op zijn rug. Maar ik kan niet zeggen dat ik er enthousiast van werd. Zeker niet als ik het boekje helemaal opende.
Dit gaat hem niet worden. Toen ik in mijn stapeltje toekomstige projecten ging snuffelen voor een volgend boekje kwam ik een set ansichtkaarten tegen van het Plantin-Moretus in Antwerpen. Een van de kaarten is zelfs een portret van Plantin. Een mooie voorkant.
De kaarten zijn veel te groot voor op een vlag. Daarom heb ik de kaarten versneden. De stroken die zo ontstaan hebben voor de meeste mensen, hoop ik, wel een referentie naar het drukkers- en uitgeversvak. Dat dezelfde afbeelding vaker gaat voorkomen is niet zo erg. De vlaggen hebben twee kanten en je ziet dus altijd maar een deel van de afbeeldingen en dan nog een gedeelte. Daarnaast heb ik ‘lange’ en ‘korte’ vlaggen. Dat alles bij elkaar geeft zo’n variatie dat dit wel gaat werken.
De kaart die op de voorkant van het boekje komt zie je hier onder. Daarboven zie je ook een serie smallere strookjes. Die zijn overgebleven van de kaarten. Die ga ik ook verwerken.
Vanochtend heb ik een begin gemaakt met het opplakken van de stukken kaart.
Vanmiddag waren alle vlaggen bekleed. Het boekje ligt nu onder bezwaar zodat het goed kan drogen.
Vientiane
De hoofdstad van Laos.
Een niet te drukke stad.
Op zondag kon je er rustig gaan fietsen.
Dat hebben we dan ook gedaan.
De cenotaven van Orchha
Cenotaaf is een niet zo bekend begrip.
Dus we beginnen maar even met Wikipedia:
Een cenotaaf (uit het Grieks: kenos = leeg, taphos = graf) is een grafteken dat al sinds de klassieke oudheid wordt opgericht ter nagedachtenis aan overledenen van wie het stoffelijk overschot elders verkeert of onvindbaar is.
Een cenotaaf werd (en wordt nog wel) vaak aangebracht in de wand van een kerk. De graven van pausen in de Sint-Pieter te Rome zijn bijvoorbeeld cenotafen. De eigenlijke graven bevinden zich elders. Ook op het Forum Romanum bevindt zich een cenotaaf: Lapis Niger, waarvan beweerd wordt dat het een grafmonument is voor Romulus ofwel een herinnering aan zijn tenhemelopneming, als de god Quirinus.
Een voorbeeld van een middeleeuwse cenotaaf is de elfde-eeuwse cenotaaf van Monulfus en Gondulfus in het lapidarium van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht. Deze stond van circa 1075 tot 1622 boven het lege graf van de heilige bisschoppen Monulfus en Gondulfus. De relieken zelf werden in kostbare reliekhouders op het hoogaltaar tentoongesteld.
Een bekend voorbeeld in Europa is de cenotaaf (Cenotaph) op Whitehall in Londen, die werd opgericht kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog en die de plaats vormt van de jaarlijkse Remembrance Day.
Een Nederlands voorbeeld is de cenotaaf van admiraal Jacob van Wassenaer Obdam in de Grote of Sint-Jacobskerk in Den Haag. In België zijn de Ieperse Menenpoort en het Tyne Cot Cemetery bekende voorbeelden. Samen bevatten ze ingegrifte namen van zo’n 90.000 vermiste soldaten van het Britse Gemenebest uit de Eerste Wereldoorlog.
Ook buiten Europa bevinden zich cenotafen, zoals die in Hiroshima, ter herdenking van de 200.000 doden die vielen als gevolg van de atoombom die de stad trof aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.
In India kent men dergelijke monumenten ook.
Het zijn in Orchha op zich zelf staande grote monumenten.
Deze monumenten worden als volgt geintroduceerd:
Group of Cenotaphs
Fifteen cenotaphs to the Bundela kings and members of their clan are located on the southern banks of river Betwa. These include the chhatries of Madhukar Shah, Vir Singh Deo, Jaswant Singh, Udait Singh, Pahar Singh & others. Most of the cenotaphs are designed in Panchaytan style. They are constructed on an elevated square platform. The santum sanctorum too is square shaped and in the center. The upper portion has been made angular with arches. The peek of the sanctum sanctorum is patterned in the Nagar style of temple architecture.
Via een grote poort verlaten we de citadel van Orchha op zoek naar de cenotaphs. Die waren reden om deze plaats te bezoeken.
Buiten de citadel heb je een spectaculair uitzicht op de citadel en de grote paleizen daar binnen.
We lopen met de drukte mee. De centotaphs moeten aan de rivier liggen dus we gaan die kant op. Het verkeer stropt een beetje.
Aan het eind van de weg, daar waar de rivier stroomt ligt een brug. Hier zie je het wegdek en het verkeer op de brug.
Deze foto geeft iets meer overzicht van de brug over de Betwa. Let wel, het lijkt nu een voetgangersbrug. Maar al het verkeer, van voetganger tot tankauto moet over die brug.
Dan wordt ook gelijk duidelijk waar de cenotaphs zich bevinden.
Compleet met ghats. De grote cenotaphs liggen allemaal bij elkaar in een soort ommuurde tuin.
Bij de rivier is te zien dat de citadel helemaal tot aan de rivier loopt. Het terrein van de citadel is dus veel groter dan alleen de paleizen.
De openluchtkapper.
De monumenten kun je gerust fors noemen.
Vanaf de ghats zie je de monumenten achter een hoge muur staan. Die muur moet de tuin schoon houden en dat werkt prima.
CENOTAPH OF VIR SINGH DEO
The rule of Vir Singh Deo (1605 – 1627 AD) is regarded as the golden era in the annals of Bundela Dynasty. He built the grand & magestic building ie. Jahangir Mahal, Phoolbagh, Lakshminarayan temple, hamam and naubatkhana. The cenotaph of Vir Singh Deo was built by
Jujhar Singh in 1627 – 1628 AD. Constuctionon an elevated square platform. The sanctum sanctorum too is square shaped and in structure is three storeyd. The joint on each of the floors have balconies, most of which have not been able to survive and rawages of time. The flow of the Betwa river touches the bottom of platform making it more scenic.
Cenotabh of Banka Umed Singh
Banka Umed Singh was landlord of Banka pahasi and kiledar of Orchha fort, died in VS 1801 (1742 AD) at Orchha. Who was descendent of Hardaul and a son of Raisingh
(a brother of Maharadja Udotsingh). This cenotabh was constructed in 1742 AD during the time of three arched doors. Sanctum has image of Umedsingh with his consort fixed on back wall. An inscription of three line carved on the canopy of image mentioned VS 1801 (1742 AD).
Sanctum topped with small dome.
Hier krijg je een gevoel voor de tuin en de ruimte die de cenotaphs innemen.
Dit gebouw ligt buiten de tuin en de buitenkant is helemaal vol met nissen.
Maar nissen zie je ook bij de andere cenotaphs.
Terwijl we in de tuin rondliepen zagen we grote vogels vliegen. Waarschijnlijk dezelfde als die we eerder die ochtend op het paleis hadden gezien. Ik heb geen idee wat voor vogel het is maar groot is het in ieder geval.
Toen we naar Orchha gingen hadden we eigenlijk geen idee wat we allemaal zouden zien. Die paleizen waren al mooi. Maar de cenotaphs waren zo apart. Hierna zouden we ook de tempels in de stad en nog meer terrein van de citadel bezoeken. Het overviel ons.
De temperatuur was al behoorlijk omhoog gegaan. De schaduw van de cenotaphs bieden bescherming van de zon.
Verderop in het veld….
De cenotaven zijn ook te beklimmen. Dan kun je dit soort foto’s maken.
Of deze, over de muur heen.
Cenotaph of King Sawant Singh
Maharaja Prathwi Singh (1736 – 1753 AD) had a son named Puran Singh who died during lion hunting.
His son Sawant Singh succeeded his grandfarther in 1752 AD and ruled at Orchha up to 1765 AD.
King Sawant Singh received a royal banner and title of ‘Mahandra’ from Mughal Emperor Shah Alam.
This cenotaph was constructed by King Het Singh after his fathers death in 1765 AD. It is different from cenotaph in shape and size. It is square in plane having square sanctum surrounded by passage, which is decorated beautifully with paintings. The construction of spire, domes, kiosks and other parts of the cenotaph are good exemple of Bundela architectural style.
Cenotaph of king Sawant Singh.
Cenotaph of king Sawant Singh.
Champassak
Champassak is een kleine plaats in het zuiden van Laos.
Een lange straat.
Aan die straat lag ons hotel.
De straat was erg rustig.
Het spitsuur was het uitgaan van de school.
Zeker, een eindje verderop, lag een drukkere weg.
Maar voor ons was het genieten.
Champassak is de plaats waar de World Heritage site
Wat Phou zich bevindt.
Gelezen: Zinaïda Hippius
Een tijd terug besteedde ik aandacht aan een boek van
Pieter Waterdrinker: Tsjaikovskistraat 40.
In het boek worden veel namen van bekende en minder bekende
Russen genoemd. Zo komt een paar maal de dichter/schrijfster
Zinaïda Hippius aan bod.
Waterdrinker noemt haar geloof in de vooruitgang en
haar androgyne verschijning.
Wikipedia zegt het anders:
Hippius leefde van ideeën. Ze stond bekend als een politiek strijdbare intellectueel, een hartstochtelijke en grillige vrouw, maar werd ook wel een ‘koud intellect’ en een ‘slang’ genoemd (Trotski).
Hoe dan ook, terwijl ik het boek las en Zinaïda Hippius opmerkte
kwam er een vertaling uit van 4 van haar verhalen.
Het boek is tweetalig: de linkerpagina’s zijn in het Russisch
en rechts vinden we de Nederlandse vertaling.
Persoonlijk spraken de verhalen ‘De appelbomen bloeien’ met een
enorme ‘drive’ en ‘De deur’ het meest aan.
We lezen al zo weinig Russische literatuur.
Het boekje leest vlot.
Een aanrader wat mij betreft.
Banlung
Vanuit Banlung maakte we een boottocht naar onder andere mensen
die we animisten noemen.
Mensen die geloven in (Wikipedia) het bestaan van goede en kwade geesten,
die kunnen huizen in onder meer bomen, dieren en gebruiksvoorwerpen.
De geesten moeten goed gestemd worden door ze offers te brengen,
het houden van rituelen, rituele dansen en het houden van taboeregels.
Hier in Cambodja een voorbeeld van mensen die hun overleden familieleden
een jaar lang na hun overlijden goed proberen te stemmen en dan
dat jaar afsluiten met een groot feest bij het graf.
Hier twee foto’s van zo’n graf.
Beeld van een vrouw die bij haar overlijden zwanger was.
Brug Valkenberg weer open
Sinds gisteren is de brug in het Valkenberg in Breda
weer open.
De brug was afgesloten nadat bij de storm eerder dit jaar
een boom, de spreeuwenboom, was omgewaaid.
We hadden dat wel op het web gelezen en terug in Breda
gezien dat de brug afgesloten was.
Gisteren ging de brug dus weer open.
Wat ik niet wist is dat de omgevallen boom een deel van
de rode railing had vernield.
die railing heeft de vorm van boomstammen of dikke takken.
Hij is vermoedelijk gemaakt van betonijzer en cement of beton.
Dat zal restaureren worden.
Vanochtend (het is al vroeger licht) kon ik wat foto’s maken.
Dit is de achtergebleven stam van de omgewaaide boom.
Hier kun je goed zien dat een deel van de brugrailing is weggeslagen door de boom.
Deze foto is gemaakt op de brug in de richting van het Kasteel van Breda. Je ziet links achteraan dat een stuk van de railing weg is en dat er een noodoplossing is geplaatst.
Preah Vihear
In het noorden van Camboja, dicht tegen Thailand,
je ziet de militairen in Thailand de wacht houden,
ligt een prachtige tempel die een paar jaar geleden
nog op Thais grondgebied lag.
Na consultatie van het Gerechtshof in Den Haag is
deze World Heritage Site aan Cambodja toegewezen.
De volgende 6 foto’s zijn er gemaakt:
Een boekje tussendoor
Het werk aan het bladerboek heeft lang geduurd.
Dus dan is het ook leuk om een paar kleinere projecten te doen.
In het verleden heb ik eerder boekjes in elkaar gezet en hier getoond
van een bedrijfhe met de naam Spia books.
Dit keer heet het boekje ‘Signum’, volgens mij heb ik dit
soort boekjes wel eens gezien onder de noemer ‘signaalboek’.
De verpakking. Het boekje is leuk terwijl het eigenlijk erg eenvoudig te maken is. Belangrijk is wel stevig papier te gebruiken.
Op de eerste ‘ribbel’ heb ik vier ‘vlaggen’ aangebracht. Dit moet ik nu nog een paar maal herhalen en dan is dit boekej af. Althans volgens de beschrijving. Voor mij begint dan nog het proces om aan dit boek een goede functie te geven. Daar moet ik nog even over nadenken.
Het bedrijf bestaat nog en ze hebben niet alleen bouwpakketten
maar ook mooie ‘kunstboeken’.
Banteay Chmar
Deel drie van de foto’s die in mijn volgende boekje gaan uitkomen.
Banteay Chmar is een grote tempel met een paar kleinere er omheen
in het noordwesten van Cambodja. Tegen Thailand aan.
Archeologen zijn er nog druk bezig.
Siem Reap
In Siem Reap maakten we een fietstocht en kwamen uit
bij een Boeddhistische tempel.
Daar maakte ik de volgende twee foto’s:
Gezien: The Post
Afgelopen vrijdagavond zag ik de film The Post
in een volle zaal in het Chasse in Breda.
Om meerdere redenen is dit een film die me aanspreekt:
= de film is geregiseerd door Steven Spielberg;
= de twee top acteurs: Meryl Streep en Tom Hanks;
= mijn eigen, korte, achtergrond bij een krant;
= de actualiteit.
Grote vraag is dan ook op welk element je zo’n film dan beoordeelt?
Grappig is dat de vorige film die ik in een bioscoopzaal zag
ging over een ‘goede leider’ (Darkest Hour).
Een figuur met een visie op goed en kwaad, hoewel niet onbesproken,
die er in slaagt om die visie de basis te laten zijn van de politiek.
Deze film gaat over een slechte leider.
Nixon is niet vaak in beeld, maar deze man was fout.
Vandaag de dag zit er een man in het Witte Huis die geen visie heeft
behalve dan dat hij zijn graaizucht en dat van zijn volgelingen
zijn politiek laat bepalen.
Daarbij verzint hij zelf zijn waarheid.
Alleen de onafhankelijke media kunnen dit steeds opnieuw aan de kaak stellen
om de regering op het rechte pad te houden of…….
In The Post zien we de onafhankelijke media aan het werk. Letterlijk.
Je ziet de journalisten, redacteuren, typografen, drukkers, krantenbezorgers
en krantenverkopers in actie.
Je ziet de redactielokalen, de linotypes, de smeltpotten, het zetsel,
de eigenaar en de rotatiepers.
Als ik een film gezien heb bezoek ik vaak de site van IMDB.
Deze database over films bevat allerlei interessant materiaal zoals foto’s
maar ook trivia, feitjes die niet heel belangrijk zijn maar
wel leuk om te lezen. Over The Post las ik daar onder andere:
In all of the scenes depicting President Nixon on the phone in the Oval Office, Nixon’s actual voice is heard from White House tapes.
Ik vermoedde al wel dat het geluid van de beelden waarop we Nixon in het Witte Huis zien
afkomstig was van de tapes die Nixon opnam van gesprekken die hij voerde.
This film ends almost exactly where “All The President’s Men” (1976) begins. The final shot in “The Post” is of the night watchman discovering the Watergate burglars. The opening shot in “All The President’s Men” is almost the exact same shot of the watchman discovering the burglars, making “The Post” almost a “prequel” to “All The President’s Men.”
Het verhaal van “All The President’s Men” is bekender, denk ik,
dan het verhaal van The Post. Vooral door de succesvolle film.
Maar de verhalen liggen achter elkaar:
Daniel Ellsberg maakt copieen van een overheidsrapport waarin bewezen wordt
dat de Amerikaanse overheid loog over de Vietnam Oorlog.
The Post gaat, in navolging van The New York Times, over tot het publiceren
van die rapportage en de pogingen van het Witte Huis die publicatie tegen te houden.
Dit is onderwerp van de film “The Post”.
In een poging de verkiezigen naar hun hand te zetten werd door de Witte Huis-staf
een aantal ongeoorloofde activiteiren georganiseerd.
Onder andere een inbraak in het Watergate-gebouw.
Het boven water krijgen van de achtergronden van en de organisatoren van
die inbraak, verloopt als een spannende thriller.
Daarover gaat “All The President’s Men”.
Spielburg laat The Post dan ook eindigen met een inbraak.
Dezelfde inbraak die het begin vormt van All The President’s Men.
Katharine Graham, The Washing Post publisher whom Meryl Streep portrays, was sometimes called “The Iron Lady” by her colleagues. Meryl Streep played a different Iron Lady, Margaret Thatcher, in the 2011 movie The Iron Lady (2011).
Gewoon grappig.
The last scene of the film shows the Watergate break-in, which was famously reported on by the Post. In Forrest Gump, Tom Hanks witnesses this event.
Gewoon grappig.
Hoe beoordeel ik de film?
De film gaat het denk ik niet erg goed doen bij de Oscars maar
de film is goed gemaakt, goed geacteerd en politiek heel relevant.
Kijken dus!
*****
Boekje Cambodja – Laos
Afgelopen jaarwisseling waren we in Cambodja en Laos.
Meer precies:
we waren twee nachten in Bangkok,
vervolgens in Siem Reap, Banteay Chmar, Preah Vihear,
Banlung (dat is allemaal Cambodja) en
Champassak, Vientiane en Luang Prabang (dat is Laos).
In de buurt van Luang Prabang kocht ik saa-papier.
Dat papier was al dubbelgevouwen dus gereed als boekblok.
Daar ga ik foto’s in opnemen, 44 stuks.
Het boekje heeft een staand formaat dus heb ik
naar alle foto’s gekeken die ik tijdens deze reis gemaakt heb
en die een staand formaat hebben.
Daarvan heb ik er 44 gekozen.
Dit zijn de foto’s die ik koos uit Bangkok:
Helaas was het weer niet mooi toen we die dag in Bangkok waren.
De foto’s zijn niet bewerkt.
Er is niets aan de compositie veranderd.
Er is niets aan de kleur veranderd (dat doe ik nooit).
Alleen is het aantal pixels teruggebracht zodat ze goed op mijn
weblog getoond kunnen worden.
De rest volgt nog.
Argusvlinder 