Leek het er eerder op dat ze maar wat happen zand wegnamen,
hu lijkt het er toch op dat ze het overtollig zand weghalen
en de bodem op orde brengen.
Maandelijks archief: april 2025
Verlengde Mark wordt leeg geschept
Nou ‘leeg geschept’ is misschien wat sterk uitgedrukt.
Een grote graafmachine is al dagen bezig en zandauto’s
rijden af en aan.
19 points!
‘Breda, may I have your votes, please?’
Nou het onderwerp van mijn foto haalt hele lage waarderingscijfers
bij mij en mijn buren.
De Buxusrups ziet er best mooi uit maar hij en zijn familieleden eten
de buxus-planten die al jaren streng beveiligd worden, snel op.
Zonder gif is het zaak regelmatig de planten te controleren om
deze diertjes uit de plant te halen en houden.
Bij scrabble krijg je er een pak punten voor:
To calculate Scrabble points for “buxusrups,” we assign letter values based on the standard English Scrabble tile scores:
B: 3 points
U: 1 point (appears three times)
X: 8 points
S: 1 point (appears twice)
R: 1 point
P: 3 points
Now, summing these up:
3 + 1 + 8 + 1 + 1 + 1 + 1 + 3 = 19 points.
Silk Roads: Islamic Interactions
Ik pak de draad weer op met mijn verslag van de tentoonstelling
Silk Roads eind vorige jaar/begin dit jaar in London.
Londen, British Museum, Silk Roads, Elephant riders in battle, Palace of Varakhsha, Bukhara region, Uzbekistan, about AD 730, wall painting.
Large Buddha, Bamiyan, Cave number 5, Afghanistan, AD 500s.
The game of Kings.
Excavated in Samarkand, Afrasiab, Uzbekistan, AD 700.
Kufic script on ceramic dish, Nishapur, Iran (Livelihood is distributed by God among the people), AD 900s.
Denken over oorlog en vrede: wel/geen naaibank
In een paar berichten probeer ik te doorgronden hoe ik het
boek ‘Denken over oorlog en vrede’ het best kan gaan inbinden.
Daarbij lees ik het artikel van Karin Cox in het magazine
van de Stichting Handboekbinden over de spitselband.
Daarnaast lees ik de beschrijving van deze band in het boek
van Peter Goddijn ‘Westerse boekbindtechnieken van de Middeleeuwen tot heden’.
Eén zin in het artikel van Karin Cox sprong mij in het oog:
‘Het boekblok wordt zonder naaibank met een rondslag op de perkamenten bindingen genaaid met bij het eerste en laatste (schutblad)katern een extra naaisteekje door de binding heen’.
Een lange zin met erg veel informatie.
Eerst viel me de opmerking over het naaibankje niet op.
Mijn oog viel vooral op ‘rondslag’, ‘perkament’ en
‘extra naaisteekje door de binding heen’.
Rondslag (en de varianten er op) staan gelukkig correct beschreven
als een naaisteek in ‘Kneep en binding’, pagina 38 en verder.
Daar is sprake van ‘enkele rondslag’, ‘dubbele rondslag’ en
bijvoorbeeld ‘spaarslag’.
Dit boek is als lid van Stichting Handboekbinden te raadplegen op hun website.
Kneep en binding, pagina 38. Hier zie je het begin van de toelichting van het begrip ‘Rondslag’. De afbeelding legt goed uit wat er met rondslag bedoeld wordt, denk ik.
Als ik een bandzetter ga maken dan is het naaien van de katernen
eigenlijk het stevig aan elkaar rijgen met naaigaren,
van de verschillende bladen papier en de katernen aan elkaar.
Bij de rondslag verbind je de bladen papier en katernene ook
nog eens aan stroken perkament door de draad rond de strook
perkament te slaan. Zie afbeelding hierboven.
Perkament, voor alle duidelijkheid, volgens Co-Pilot maak je het zo:
Perkament maken begint met het schoonmaken van een dierlijke huid, gevolgd door ontharen, weken in kalkwater, schrapen, strekken, drogen op een raamwerk en polijsten tot een glad oppervlak. Handmatig vakmanschap!
Dus perkament is een dierenhuid, een soort van broertje van leer.
Extra naaisteekje.
Bij het artikel van Karin Cox staat een foto waarop goed te zien is
wat dat extra naaisteekje betekent.
In het midden van de perkamenten strook waarop de katernen genaaid zijn
zie je het extra gat. Bij het eerste en laatste katern zie je midden
van de strook nog een gat waar daar de draad door gaat.
Er staat in het artikel ook een schema waarop te zien is hoe
een rondslag wordt gemaakt en hoe een rondslag met een extra naaisteekje werkt.
Een van de mooie foto’s bij het artikel in het magazine van Stichting Handboekbinden. De foto’s in het artikel (en dus ook deze) zijn van Marijke Bell-van Eerd.
Dus het extra naaisteekje is nog een extra element bij het
aan elkaar verbinden van bladen papier, de katernen en de stroken perkament.
Je maakt hierbij, speciaal voor dit exemplaar van het boek,
als het ware een stramien tegen/met de rug.
Dat stramien gaat stevigheid geven aan het boekblok en
gaat helpen om het boekblok aan de boekband vast te maken.
Maar het leukste vond ik de opmerking ‘Het boekblok wordt zonder naaibank’.
Zonder naaibank, waarom?
Het boek van Peter Goddijn geeft daar een antwoord op,
misschien niet ‘het’ antwoord, maar wel een hele nieuwe blik
op boekbinden voor mij.
Op pagina 155 van het boek ‘Westerse boekbindtechnieken….’ staat:
‘Het boek wordt genaaid volgens een methode zoals deze vanaf de 17e tot de 19e eeuw werd toegepast. Er werd niet met een naaibank gewerkt.’
Die manier beschrijft vervolgens Godd\dijn en, in mijn woorden,
is een methode waarbij je als boekbinder een soort van naaibank zelf maakt.
Een plank met gaatjes (4 gaten voor het model dat Peter Goddijn beschrijft,
op juiste afstand). In die gaatjes plaats je 4 stukken ijzerdraad
(een lange spijker kan ook).
Tegen die stevige ijzerdraad plaats je later de katernen met hun rug
om de katernen te naaien.
De eenvoudige naaiplank schetst Peter Goddijn in zijn boek.
Dat ziet er dan als volgt uit:
Peter Goddijn, Westerse boekbindtechnieken van de Middeleeuwen tot heden, pagina 155. Op de tekening lijkt hij lange spijkers te rekenen, daartegen de stroken perkament waar het laatste katern op ligt. Bij het binden van een boek begin je bij het laatste katern en werk je vervolgens naar het eerste katern toe.
Maar waarom?
Op pagina 168 geeft Peter Goddijn de reden:
‘De katernen werden niet met behulp van een naaibank genaaid. Het opspannen nam teveel tijd in beslag en was daarom te duur voor deze goedkope bindmethode ‘.
Goedkoop, een heel Hollandse reden dus.
Eerlijk gezegd denk ik dat ik toch mijn naaibankje ga gebruiken.
De methode die Peter Goddijn beschrijft is sympathiek maar
ik vrees dat dit avontuur voor mij al ingewikkeld genoeg is.
Maar ik ben nog niet begonnen, dus wie weet….
Ook bij deze tekst heeft Co-Pilot geholpen.
Als ik een tekst helemaal over neem van Co-Pilot (zoals bij het
maken van perkament) dan staat dat er bij. Ik gebruik Co-Pilot
vooral om de structuur van het bericht te verbeteren.
Vandaag volgde ik een cursus Lino snijden en afdrukken bij Grafische werkplaats RAAF
Op Koningsdag heb ik een cursus Lino snijden en afdrukken
gevolgd bij Grafische werkplaats RAAF in Breda.
Natuurlijk maakte ik een paar foto’s en in de middag
was ik nog even in de binnenstad.
De inspiratie waren de koepels in India.
De gesneden lino. Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik me beter moet voorbereiden. De tekening moet van een hogere kwaliteit zijn al blijft het een lino, het is geen foto.
De eerste afdruk had te maken met te dunne inkt. De inkt liep in de gutslijnen en verspreid zich op papier op een manier die niet de bedoeling was. Het zou toch nog een stuk beter eindigen dan je hier zou vermoeden.
Met een andere kleur inkt, inkt die dikker was werd het resultaat beter. Ook zonder een tweede kleur inkt kun je al andere resultaten krijgen met een andere kleur papier.
In het droogrek.
Om met een andere drukkleur te werken (zwart) experimenteerde ik met lijnen (verschillende van dikte) die een beetje de contour van de koepel vormen, op de helft van de afbeelding. Als je die dan afdrukt op de ‘mislukte’ eerste afdruk krijg je een interessant resultaat. Linksboven het resultaat en rechtsonder de tweede versie van de lino.
Dit was de eerste afdruk van de tweede versie van de lino. Je ziet aan de onderkant dat de lino een paar maal schoongemaakt is en dat de wals het water uit de lino perst. Dat is een effect waar ik niet naar op zoek was.
Alles bij elkaar een leuk effect.
In de middag dan nog Koningsdag.
Koningsdag voorbereiding
In de binnenstad van Breda zijn de voorbereidingen van
Koningsdag 2025 in volle gang.
Vanmorgen kwam ik dit bijvoorbeeld tegen:
Breda, Kasteelplein.
Ik geloof nooit dat dit voor koekhappen is….
Breda, Valkenberg.
Denken over oorlog en vrede
Om te beginnen heb ik mijn versie van het boek in losse katernen
onder de boekenpers gelegd. Niet in de boekenpers, maar eronder.
Het boek is groot, de bruto maten (de katernen zijn nog niet
op maat gesneden, dat doe je pas later) zijn ongeveer 30 hoog en
21 breed. Dat past wel in de pers maar de katernen lijken al
behoorlijk geperst en de gietijzeren pers geeft uit zich zelf
al heel wat druk.
Het zijn 19 katernen: 18 daarvan zijn bedrukt, één katern is
onbedrukt en bestaat uit 4 dubbelbladen.
Dat is later nog van belang.
Het eerste wat ik doe is de teksten lezen. Ik begin met de
tekst van Karin Cox.
Die tekst is bedoeld om een boekmodel te maken (een boek met
onbedrukte, lege pagina’s om te oefenen). Daar heb ik niet voldoende
perkament voor. Maar ik gebruik haar beschrijving en die van
Peter Goddijn om er voor te zorgen dat ik de aanpak begrijp.
Mevr. Cox vertrekt van vellen papier die ongeveer dezelfde maten
hebben als het boek wat ik wil maken:
13 + 2 katernen van Bruto 18 bij 12,5 centimeter (netto 17 bij 12)
De 2 katernen die ik apart vermeld zijn schutbladen.
Dus is ga een boek maken met 18 + 2 katernen van 25 bij 17.
De 2 katernen zijn schutbladen. Die maak ik door het 19e katern
van 4 dubbelbladen om te zetten naar 2 katernen met elks 2 dubbelbladen.
Dat klinkt misschien ingewikkeld maar is eenvoudig.
Het 19e katern ziet er zo uit:
Dit is het schutbladkatern zoals ik het kocht als onderdeel van het boek in losse katernen bij Stichting Handboekbinden.
Zoals alle dubbelgevouwen katernen is één kant breder dan de ander. Het onderste deel steekt dan ook bijna een centimeter uit.
Als ik het katern helemaal openvouw dan zie je 4 delen, met elk in het midden een sterke top- of dalvouw. In jargon 4 dubbelbladen. Voor het schutbladkatern zijn slechts 2 dubbelbladen nodig. Daarom kan je hier eenvoudig 2 katernen van maken.
Eén vouw is ‘geperforeerd’.
Met de hand kon ik van 1 katern er eenvoudig 2 maken.
De twee katernen. Boven opgevouwen en onder opengevouwen.
Het uitgangspunt van mijn boek is, op aantal katernen en afmeting na,
verder hetzelfde als in het artikel.
Twintig katernen, liggend op elkaar met de rug naar je toe. Het onderste en bovenste katern zijn onbedrukte, schutbladkaternen.
Mevr. Cox spreekt van drie bindingen, drie sets van stroken perkament:
– drie lange stroken (1 cm breed, 20 cm langer dan dikte boekblok)
– drie achtersteeksels (term van De Bray) (1 cm breed ongeveer 4,5 cm lang)
Het idee is dat de katernen samen met de stroken perkament genaaid worden.
Daarvoor verdeel je de rug van het boekblok in vier gelijke delen.
Als ik ga naaien dan komen daar, op de blauwe lijn, de stroken perkament.
De gaten om te kunnen naaien bevinden zich ongeveer op de plaats
van de rode stippen. Let op de schutbladkaternen hebben extra gaten (groen):
In een volgend bericht eens gaan zien hoe Peter Goddijn
dit eerste deel van het artikel aanpakt.
Bisschoppelijk Paleis
Meestal is de poort dicht maar vanochtend liep ik langs het Bisschoppelijk Paleis in Breda en zag dat de poort open stond. Dat maakt de foto volgens mij zoveel mooier. Breda, Veemarktstraat.
Het is nog niet mogelijk hier te lopen
Na het leggen van de brug, de nieuwe Tolbrug, lijken er maar heel beperkt vorderingen te zijn. Dus als je denkt dat deze foto zo lijkt op de vorige foto van de Tolbrug dan is dat de reden. De Paasvakantie zal ook niet helpen.
De Krater
Gisteren ben ik nog wat verder gekomen met de boekband
voor De Krater.
Nu ben ik op het punt dat ik hulp nodig heb met een naaimachine.
Maar van de laatste stapjes maakte ik nog drie foto’s.
Van iedere mal, ieder stukje papier, moest ik een stoffen exemplaat knippen. Textiel knippen is iets heel anders dan het knippen van papier. De stof gaat sneller hangen en het is voor mij moeilijker kleine nuances te knippen. Een andere schaar helpt misschien ook wel. Maar om voor deze kleine stukken een andere schaar te kopen…..
Vervolgens heb ik alle losse stukken op de ondergrond, de theedoek gespeld. Daarbij was ik begonnen met het sjabloon, vervolgens de olifant en toen de kleinere stukken. Een paar van de kleinere stukken zijn nog veranderd. Ik ben bang dat sommige wel erg klein zijn. Maar dat ga ik ervaren.
Dan het sjabloon eraf. Dit is zodadelijk de lap waarmee ik de boekband ga afwerken. Ik ben benieuwd.
Denken over oorlog en vrede
Terwijl ik even moet wachten op het vastnaaien van de verschillende
losse elementen op de theedoek begin ik aan een nieuw boek.
De theedoek gaat dienen als boekbandbekleding voor het Boekenweekgeschenk
van 2025: De Krater van Gerwin van der Werf.
Het nieuwe boek is ‘Denken over oorlog en vrede’.
Perkament en boek.
Bij het binden van dit bijzondere boek sta ik voor een aantal uitdagingen:
– het is het grootste boek dat ik ingebonden heb
(zeg maar 17 cm breed en 25 cm hoog)
– het wordt een oude Nederlandse binding: de spitselband
– het wordt een perkamenten band
– ik ga de beschrijving daarvoor volgen van Karin Cox
(magazine van Stichting Handboekbinden, nummer 3 van 2024
en nummer 1 van 2025) en de beschrijving van Peter Goddijn,
pagina 154 – 161 van het boek: ‘Westerse boekbindtechnieken
van de Middeleeuwen tot heden’)
– heel praktisch: ik vermoed dat het dikke boek niet in 1 keer
in mijn snijmachine past
– ik heb nog 2 resten perkament gevonden in mijn voorraad en
hoop het boek daarmee te kunnen maken
– mijn ervaring met het boek van Peter Goddijn (en met andere
boeken over boekbinden) is, dat ik de tekst wel een aantal keren
moet lezen om hem te begrijpen.
De schrijvers weten vaak zo goed hoe de betreffende binding
gemaakt moet worden, dat ze vergeten hoe het voor een beginner is.
‘Denken over oorlog en vrede’ is een uitgave in losse katernen
van de Stichting Handboekbinden.
De aankondiging van het boek stond in het magazine van de Stichting,
nummer 3 van 2024.
Mijn exemplaar zal te laat gereed zijn voor de tentoonstelling
in het Slot Loevestein, later dit jaar.
Op die tentoonstelling zullen exemplaren van collega binders te zien zijn.
De aanleiding van de tentoonstelling en de uitgave van het boek
is het feit dat het in 2025 400 jaar geleden is dat het boek
‘Iure belli ac pacis’ van Hugo de Groot verscheen.
De iure belli ac pacis (Over het recht van oorlog en vrede) is een boek van Hugo de Groot uit 1625. In dit boek wordt beschreven wanneer een staat of soeverein vorst het recht heeft om een andere staat of soeverein vorst aan te vallen, en op welke manier dat dient te gebeuren. Het is oorspronkelijk in het Latijn geschreven, zoals in die tijd gebruikelijk was.
Geschiedenis van de wijsbegeerte in Nederland is een twintigdelige boekenserie, tussen 1986 en 1993 verschenen bij uitgeverij Ambo. De serie stond onder redactie van Michael Petry en Jan Sperna Weiland, beiden hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, en vanaf 1990 ook van de latere bijzonder hoogleraar aldaar Henri Krop.
Elk deel van de serie is gewijd aan een voor een bepaalde periode en stroming belangrijke Nederlandse wijsgeer, van wie een tekst of een bloemlezing uit zijn werk werd opgenomen. De delen zijn telkens verzorgd door een ter zake kundige, die het werk heeft ingeleid en van commentaar voorzien.
De uitgave van de Stichting Handboekbinden betreft deel 8
van de serie Geschiedenis van de wijsbegeerte in Nederland.
Dit boek uit 1991 is verzorgd door en voorzien van een inleiding en
annotatie door A.C. Eyffinger en B.P. Vermeulen.
Ard van der Steur (advocaat en onder andere voormalig minister van Justitie)
gaf aan boekbanden voor zich te zien ‘met prikkeldraad, of brandvlekken, of
kogelgaten’ en daar kan ik me wel wat bij voorstellen.
Maar ik kies de ‘eenvoudige’ spitselband omdat die band ontwikkeld is
in de tijd waarin de tekst geschreven werd en een soort van
Nederlandse achtergrond heeft.
Een heel verhaal, maar dat geeft het boek een beetje een plaats
in de Nederlandse geschiedenis.
Naast de technische aspecten van het boekbinden, zijn er ook historische
aanleidingen die dit project extra betekenis geven. Eén noemde ik al:
het is 400 jaar geleden dat het boek verscheen.
Maar de actualiteit van 2025 (de Russische oorlog tegen Oekraïne,
de Amerikaanse agressie rond de Golf van Mexico en Groenland,
de wereldwijde handelsconflicten, de Chinese agressie richting Taiwan)
onderstreept het belang van dit werk van Hugo de Groot.
Dat verdient een mooie binding en die ga ik proberen te maken.
De Krater
Gisteren heb ik eerst nog wat extra gereedschap laten aanrukken:
krijt en spelden.
Het blauwe krijt is speciaal voor mensen die zelf kleding maken. Dat krijt heet kleermakerskrijt. Het is als een plat stuk te koop maar ook in potloodvorm. Er zijn meerdere kleuren beschikbaar. De spelden ga ik gebruiken om de stukken, nog te knippen, stof op hun plaats te houden.
Ik begin met de eenvoudigste en in dit geval de grootste vorm:
de olifant die op het achterplat gaat komen.
De stof was al een beetje gevouwen en gevormd naar de grootte die ik wil hebben. Nu prik ik in de hoeken spelden zodat als ik dadelijk met krijt de vorm teken, ik duidelijk weet wanneer ik de stof groter laat worden.
Dit is de eenvoudigste vorm vandaar dat ik het gedeeltelijk uit de hand en op zicht doe, maar je ziet de blauwe krijtstreep. Daar moet ik in de buurt blijven.
Eens kijken of dit gaat passen.
Het ontwerp van ‘De Krater’ wijzig ik nog steeds maar de veranderingen worden steeds kleiner. Zo heb ik de wat zware linker bovenhoek wat kleiner en lichter gemaakt door er een kleine hoek en losse baan van te maken. Een soort van abstracte wolk. Let wel: ik werk nog steeds in spiegelbeeld. Dus wat nu links in het venster zit zal straks rechts komen.
Aan de hand van het sjabloon heb ik afgetekend op de theedoek welk deel ik nodig heb voor de boekband. Dat ga ik nu uitknippen.
Nu ik het stuk basistextiel voor de boekband heb wil daar vlieseline tegen plakken. In mijn berichten was al eerder te lezen dat je dit goed kunt gebruiken om de textiel stabieler en beter lijmbaar te maken. Ik had meerdere soorten vlieseline, hele flexibele, hele stugge of deze H250. Die H250 is speciaal voor hobbyprojecten geschikt. Hier ga ik op de strijkplank op een lange reep theedoek een stuk vlieseline aanbrengen. Maar wat zal blijken is dat ik de vlieseline met de verkeerde kant naar beneden heb gelegd. Bij andere soorten was de ruwe kant de kant waar de lijm was aangebracht die gaat smelren bij verwarming. Maar bij H250 is juist de gladde, dlimmende kant de lijmkant. Op de theedoek met vlieseline leg ik een natte lap stof die speciaal daarvoor opzij hou. Bij de eerste poging lijmde ik de vlieseline niet aan te theedoek maar aan de perslap.
Vlieseline H250 is een stabiele tussenvoering voor banden en ceinturen en voor knutselwerk. Deze Vlieseline wordt ook voor hobby projecten gebruikt. De H250 is de meest stevige van de serie.
Hier is het dan wel gelukt.
Hier ligt een stuk vlieseline, de H250, een klein beetje kleiner dan het stuk theedoek, tegen de achterkant van de theedoek. Zo strijk ik deze twee lagen tegen elkaar.
Steeds passen en meten, je ziet dat de olifant op het sjabloon, mooi binnen de marges van het achterplat past. Tussen het binnenste en buitenste kader zit ongeveer 5 millimeter, Het buitenste kader geeft de grootte van het plat aan. Zowel voor als achter.
Hier is ook het linker vlak uit de sjabloon gesneden. Ik kan nu het sjabloon tijdelijk vastzetten op de stof. Vervolgens de olifant op de juiste plaats spelden. Dan moet ik de verschillende voorgeknipte, papieren vormen uit de stof gaan knippen. Ook die kan ik dan vastspelden. Hopelijk kan iemand die losse stukken dan op die plaatsen vastnaaien met een naaimachine. Daarna kan het boekbinden weer beginnen. En, oh ja, de hoeken aan de onderkant zijn nog een beetje gewijzigd.
De Krater
Het ontwerpen van de boekband kan beginnen.
Ik weet de juiste maat van de basis van de boekband.
Dus kan ik gaan bepalen hoe groot het stuk theedoek
moet zijn dat de hele boekband zal bekleden.
Ik weet dan ook welke delen van de platten
beschikbaar zijn om de afbeeldingen te maken.
Om deze activiteiten te ondersteunen maak ik eerst
een stuk papier van de juiste grootte.
Van de rand van de platten tot het gebied waar ik de afbeeldingen ga plaatsen, laat ik een halve centimeter vrij.
Dat doe ik omdat het katien van de theedoek vrij stug is. Nog een extra laag textiel op de randen maakt het moeilijker de stof mooi aan te brengen. Dus ik begin met een strook van een halve centimeter.
Dan zijn dit de gebieden waar ik aan de slag kan gaan. De witte ruimte buiten de buitenste zwarte lijnen zijn straks de omslag naar de binnenkant van de boekband. De rug blijft helemaal vrij.
Omdat ik gebruik wil maken van de vlekken die op de theedoek staat (ze zijn het gevolg van chloor en verfactiviteiten) maak ik een soort van raam in het papier. Dat geeft me de kans door de boekband te kijken.
Het raam zal straks het voorplat, de voorkant van het boek zijn. Ik heb de stof met de buitenkant naar onder gelegd. Ik werk dus in spiegelbeeld. Maar de afbeelding bevat straks geen cijfers of letters, dus dat kan prima.
De achterkant wordt eenvoudig. Een afbeelding van de olifant. Een complete olifant past alleen op de boekband als ik hem dwars op de boekband zet. De titel van het boek is ‘De Krater’, niet de dwarsligger. Dus de olifant ‘loopt’ gewoon het boek op. Ik kan gebruik maken van een stuk stof waar nog maar een deel van de olifant op staat. Intussen heb ik de theedoek nog even gestreken zodat de textiel mooi glad ligt.
Vervolgens begin ik te ‘schetsen’ met stukjes papier. Uiteindelijk worden deze stukken papier vervangen door de blockprint stof uit India.
Vervolgens proberen en nog eens proberen.
Bij het uiteindelijke resultaat ik er geen kader. Daarom wil ik met de groene blockprint stof een soort van kader oproepen.
Misschien moet de hoek linksboven kleiner worden? In ieder geval minder een rechte driehoek. De smalle strook bovenaan is misschien te smal. Dat moet ik vragen aan de persoon die voor mij straks de stof op elkaar gaat naaien.
Als de mal straks weg is dan zal het ongeveer dit beeld gaan geven. Gecombineerd met de rand van het boek. Spannend.
AI geeft mijn tekst minder dan 6.
Een goede tekst (volgens de AI) moet tussen 7 en 8 zijn.
Helaas.
De AI van WordPress kan niet omgaan met een uitleg die over
een serie van blogberichten gaat.
De Krater
‘De Krater’ van Gerwin van der Werf ligt hier in de snijmachine. De vorige keer kon je zien dat het boekblok was voorzien van de schutbladen. Nu kan het boek ‘opengesneden’ worden en daarna kan ik de basis voor de boekband maken. Deze stappen zijn misschien niet zo spannend maar als ik de basis van de boekband heb, dan kan ik de bekleding gaan ontwerpen.
Het gaas stribbelt nog een beetje tegen.
Twee kanten zijn al gesneden, nu is het de beurt aan de bovenkant.
Vandaag heb ik de platten en het ruggebord gesneden. Het boekblok is het mooist geworden van de drie boekblokken die ik de afgelopen weken gemaakt heb. Daarom wordt de basis voor de boekband ook de kleinste van de drie. Niet dat dit centimeters scheelt.
Hier is met kraftpapier de basis van de boekband in elkaar gezet.
Rechts heb ik op 2 A-4-tjes de maat van de basis van de boekband overgenomen en ook de maat van basis plus omslag. Met dit stuk papier kan ik gaan bepalen welk stuk van de thee-doek ik ga gebruiken en ik kan op het voorplat een schets maken van een vulkaan met krater. Daarmee kan ik daarna de stukken blockprint uitkiezen en knippen. Ik speel het proces na dat ik mijn moeder vaak heb zien doen met de radeerbladen (naaipatronen) van de Burda. Maar de volgende stappen zijn voor morgen.
De AI van WordPress kan slecht omgaan met visuele blogs, het wil graag
heel veel tekst zien.
Dat snap ik want de AI wordt ingezet om tekst zo op te zetten dat
je meer bezoekers kunt gaan trekken. SEO realiseren op basis van alleen
maar foto’s is veel ingewikkelder.
Ook een blogbericht dat er één is uit een hele reeks kan de AI van
Wordpress helemaal niet beoordelen.
Ik ben benieuwd welke engine ze gebruiken voor hun diensten (waarvoor
je 5 euro per maand moet gaan betalen).
Ik vraag me zelfs af ok de diensten die ik nu gratis ter beschikking heb
wel AI genoemd kunnen worden.
Vijf Euro per maand terwijl je binnen je abonnement op Office
waarschijnlijk al Co-Pilot hebt.
Zelfgemaakte Paprikasoep: Eenvoudig en Lekker
Niet alle paprika’s zijn in de soep beland. De ingredienten zijn: winterwortel, paprika, trostomaat, knoflook, gember, ui, biologische kip, sambal, gerookte paprikapoeder.
Op de markt verkocht de kaasboer gisteren belegen kaas die ze Joekel noemden. Er lag ook een enorme kaas op een tafeltje voor de kraam. Ik eet een stuk daarvan bij mijn soep.
De titel is gemaakt door de Artificial Intelligence-oplossing van WordPress.
De AI-oplossing wil dat ik instructies geef over hoe de soep te maken
maar de soep is zo eenvoudig en bovendien er zijn heel veel wegen
om tot een paprikasoep te komen. Kies je eigen weg!
Onverklaarbare Gast in Breda’s Valkenberg
Deze week zag ik op een morgen plotseling een soort van mysterieuze gast op een boom in het Valkenberg in Breda.
American Photography
Begin februari bezocht ik de tentoonstelling in het Rijksmuseum.
Tot nu toe was ik er nog niet aan toe gekomen maar
vandaag was ik aan de slag met Co-Pilot en de resultaten
bevielen me.
Robert Frank, The Americans, een foto uit het fotoboek dat in 1959 verscheen.
De teksten zijn van Co-Pilot, een beetje herzien door mij.
De foto’s zijn van mij en ze hebben als onderwerp
vier willekeurige foto’s van de tentoonstelling.
Geen glamour tentoonstelling.
Ik begin met een mindmap. Co-Pilot kan dit eenvoudig voor je aanmaken en je kunt ook precies zien welke websites gebruikt worden op de mindmap te maken. In dit geval vooral de tentoonstelling website van het Rijksmuseum. Hier koos ik 3 onderwerpen uit waarvoor ik Co-Pilot een tekst liet maken.
American Photography in het Rijksmuseum
De tentoonstelling “American Photography” in het Rijksmuseum biedt een kijk
op de ontwikkeling van fotografie in de Verenigde Staten.
Van de vroege pioniers tot hedendaagse meesters,
de tentoonstelling toont een scala aan werken die de
diversiteit en kracht van Amerikaanse fotografie weerspiegelen.
Bezoekers kunnen beelden zien die de sociale, culturele en
politieke landschappen van Amerika vastleggen,
evenals experimentele technieken die de grenzen van het medium verkennen.
Met werken van fotografen zoals Ansel Adams, Dorothea Lange en Cindy Sherman,
biedt de tentoonstelling een diepgaande verkenning van de impact van fotografie
op de Amerikaanse samenleving.
Amsterdam Rijksmuseum, American Photography, James Van Der Zee, Portrait of an unknown young man Harlem NY, 1938, gelatin silver print.
Invloed van Amerikaanse fotografie op de samenleving
Amerikaanse fotografie heeft een diepgaande invloed gehad op de samenleving
door het vastleggen van zowel alledaagse momenten als
belangrijke historische gebeurtenissen.
Fotografen zoals Dorothea Lange en Jacob Riis hebben de kracht van het beeld gebruikt
om sociale misstanden aan te kaarten en bewustzijn te creëren.
Lange’s foto’s van de Grote Depressie, zoals “Migrant Mother,”
brachten de harde realiteit van armoede en werkloosheid onder de aandacht.
Riis’ werk in de sloppenwijken van New York leidde tot hervormingen in huisvesting en sociale zorg.
Fotografie heeft zo een cruciale rol gespeeld in het vormgeven
van publieke opinie en het stimuleren van sociale verandering.
Diane Arbus, A young man in curlers at home on West 20th Street NYC, 1966, gelatin silver print.
Reflectie van sociale en politieke gebeurtenissen
Amerikaanse fotografie heeft vaak gereflecteerd op sociale en politieke gebeurtenissen,
waardoor het een krachtig medium is geworden voor commentaar en activisme.
Tijdens de Civil Rights Movement gebruikten fotografen beelden
om de strijd voor gelijkheid en rechtvaardigheid vast te leggen.
De foto’s van de Black Lives Matter-protesten, zoals die van Carrie Mae Weems,
tonen de voortdurende strijd tegen raciale ongelijkheid.
Daarnaast hebben fotografen zoals Robert Frank met zijn serie “The Americans”
de complexiteit en tegenstrijdigheden van de Amerikaanse samenleving blootgelegd.
Deze beelden bieden niet alleen een visuele documentatie,
maar ook een kritische reflectie op de sociale en politieke dynamiek van het land.
Jocelyn Lee, Untitled (Julia and greenery), 2005, chromogenic print.
De Amerikanen hebben dringend meer fotografen nodig
om hen de spiegel voor te houden.
Tolbrug
Eerder deze week liep ik er langs en maakte deze foto van de vorderingen aan het metselwerk. Vandaag waren ze nog niet gereed.
Boom
Misschien vind je het vreemd. Zomaar een foto van een stuk van een boom. De boomschoers om precies te zijn. Maar ik vond het vanmorgen extra mooi omdat deze kant van de boom al in de zon stond. Het houdt ook wel verband met een volgend boekbindproject. Als ik snel het huidige project kan beeindigen heb ik een idee voor een volgend boek waarvoor ik zelf de inhoud ga maken. Bomen spelen daarbij de hoofdrol, samen met twee tekeningen die ik uit China meegebracht heb. De lente en/of zomer is ideaal voor dat project. Breda, Cingelstraat. Is dit nou dezelfde boomsoort als die foto van een paar dagen geleden?
Argusvlinder 