De Beyerd ken ik behoorlijk goed maar ik wist niet dat ze ooit dergelijke kaarten hebben laten maken. Dizzy Gillespie op North Sea Jazz Festival in Den Haag 1981. De foto is gemaakt door Johan van Gurp.
Kopie van thuisblijverinfo van de reis georganiseerd door Djoser naar Zuid India in 2001.
Reparatie van een Miele Topstar. Handgeschreven. A.H. Ooyens, Temsestraat, Breda.
The Met in New York heeft een tentoonstelling met
werken die Ganesha uitbeelden.
Via hun website kies ik drie voorbeelden.
Prachtige voorbeelden, volgens mij.
Standing Ganesha, pre-Angkor, second half 7th century, Cambodja, stone.
Dancing Ganesha, Kalacuri dynasty, circa 10th century, India, Madhya Pradesh, red sandstone.
Seated Ganesha, 16th century, India, Odisha, ivory.
Buddha holding a stem of a blossoming lotus, statue from the Devisthan Kundalpur Temple in Bihar, India uit de 8 – 9e eeuw. Onlangs teruggegeven aan India.
Cristiano Mangovo, Neo, 2021, acrylic on canvas.
Eugène Atget, Rue de la Montagne-Sainte-Geneviève, June 1925. Gelatin silver printing-out-paper print.
Fede Galizia, Glass tazza with peaches, jasmine flowers and apples, 1607, oil on panel.
Fernand Leger, Les Loisirs, circa 1954, gouache.
Red Grooms, Dali Salad II, 1980. Three-dimensional color lithograph and screenprint on Arches Cover paper (white and black), Rives BFK journal paper, Japanese paper, and vinyl; cut out, glued, and mounted on white painted backing board; framed and covered with a plexiglas dome.
Sarah Cunningham, Dressing in Limbo, 2021. Oil on linen.
Unidentified workshop (Perú). Our Lady of Cocharcas, 1751. Oil and gold on canvas.
In 1997 ging ik naar Goa, de voormalige Portugese
kolonie in India.
Terwijl we van een soort van strandvakantie genoten
gingen we ook naar Hampi. Hampi ligt in Karnataka.
Het is een van die vele magische plaatsen in India.
Een serie van ruïnes vormen de plaats.
Het zijn de overblijfselen van Vijayanagar, de hoofdstad
van het gelijknamige rijk.
Het is een UNESCO World Heritage site.
In die tijd maakte ik dia’s en dat is te zien aan
het beperkt aantal foto’s dat ik er nog van heb en
de kwaliteit van die foto’s.
Dat in combinatie met het nogal klantonvriendelijke
beleid van Photobucket zorgt er voor dat ik de foto’s
nu voor een derde keer op mijn weblog zet.
De provider is deze keer Flickr.
De dia’s lagen al niet meer op volgorde toen ik ze liet digitaliseren en dus zijn de foto’s ook niet meer in de juiste volgorde. De volgorde weet ik ook niet meer uit mijn hoofd. Misschien moet ik terug gaan. Maar de foto’s vind ik bijzonder.
Dit was niet een van de eerste foto’s maar wel mooi.
De olifantenstallen.
Dit is een stukje van de buitenmuur van de Hazara Rama tempel.
Of ik al eerder een stepwell / tank had gezien weet ik niet. Indrukwekkend.
De ‘stone chariot’, een stenen racewagen. Het is de Garuda Srine van de Vitthala tempel.
Dit is de Vijaya Vithala tempel.
Dit beeld is gemaakt uit 1 steen: Yoga-Narasimha monolith.
De Virupaksha tempel. De pelgrims die naar Hampi gaan komen vaak voor deze tempel.
Gisteren was een proefje.
Vandaag kwamen twee nieuwe aankopen aan de orde.
Beide theesoorten komen uit India.
In de ochtend dronk ik vandaag de heerlijke Earl Grey Bio. Echt een lekkere zachte smaak.
Ik strooide de thee op de bodem van de theepot uit. Misschien een risico maar dat was helemaal geen probleem. Nadat het water er op werd gegoten dreven de bladeren nog wel een tijdje rond maar tegen de tijd van het schenken lagen ze allemaal weer op de bodem. En daar bleven ze.
Soms wordt de foto erg experimenteel. Ik probeer dat te voorkomen.
In de middag was het tijd voor de Assam Whole Leaf. Heerlijk. Ook deze thee zal ik nog een tijdje met heel veel plezier drinken.
Zoals de naam al aangeeft, hele blaadjes.
Daarom is een glazen theepot zo prettig. Want het zijn niet alleen de smaakpapillen maar ook het oog wordt gestreeld. Hotsoup.nl is de website waar ik deze smaken kocht.
De boeken waar ik het meest plezier aan beleefde waren
de boeken van Barbara Tuchman.
Als geen ander slaagde ze er in om grote thema’s duidelijk
te maken aan de hand van heel persoonlijke verhalen.
Daardoor kun je voor jezelf een beter beeld vormen
van de omstandigheden waarin mensen tot bepaalde acties komen.
Ik moet aan Barbara Tuchman denken als ik een boek lees
van William Dalrymple.
Nu heb ik net White Mughals gelezen, het verhaal van vooral
Britse onderdanen die in India verbleven, vaak om daar fortuin
te maken en die waardering kregen voor de gebruiken,
manier van leven, de kunst en cultuur aan de Indiase Mogol-hoven.
In het geval van White Mughals gaat het om James Kirkpatrick die
in 1798 resident wordt aan het hof van de Nizam van Hyderabad.
Lees het boek. Er gaat een fascinerende wereld voor je open.
Een wereld van ongekende pracht, praal en rijkdom maar ook van
een Brits bedrijf dat opereert als een staat.
De overeenkomsten met de VOC liggen voor het oprapen.
Nog even over de manier van schrijven.
Toevallig lees ik op dit moment ook het boek van Irene Vallejo:
Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken.
De Spaanse titel is beter: El infinito en un junco – Oneindigheid
in een riet (vertaling van Google translate).
Daarin beschrijft ze op Pagina 110, de rondreizende zanger
of bard, de cultuur van de orale traditie.
…., hij heeft hun namen en eigenaardigheden goed onthouden om ze een plek te geven in het epos waarin hij hen vertrouwelijk laat omgaan met de legendarische helden.
Hij weet altijd een episode in te lassen die ‘toevallig’ de streekgenoten van zijn broodheer van dat moment verheerlijkt.
Hij maakt het lied korter of langer, naargelang de sfeer in de zaal.
Als het publiek houdt van weelderige beschrijvingen dan smukt hij de wapenuitrusting van de krijger, het tuig van diens paarden en de sieraden van de prinsessen op – zoals gij pleegt te zeggen: die luxe hoeft hij niet uit eigen zak te betalen.
Hij verstaat de kunst van het laten vallen van pauzes en het opbouwen van spanning, en hij breekt het verhaal altijd af op een uitgekiend moment, zodat hij zal worden uitgenodigd om de volgende dag verder te gaan.
Daar geef ik graag een voorbeeld van.
Op 75% van het boek lees je het volgende:
Pagina 313.
And then, quite suddenly, nothing.
In a story powered by a succession of extraordinarily detailed and revealing sources – letters, diaries, reports, despatches – without warning the current that has supported this book suddenly flickers and fails.
There are no more letters.
The record goes dead, with James critically ill, delirious and feverish on the boat.
The lights go out and we are left in darkness.
William Dalrymple, White Mughals, Love and betrayal in eighteenth-century India.
Aan het begin van de boekenweek vertelde iemand op Twitter
dat er zo iets bestaat als ‘Murty Classical Library of India’,
de Murty bibliotheek met klassiek Indiase werken.
Daar had ik nog nooit van gehoord maar wilde in het kader
van de boekenweek toch nog een boek kopen.
Wat is het doel van deze bibliotheek:
De grote literaire werken van India van de laatste 2000 jaar
beschikbaar maken.
Men wil de werken uitbrengen in een modern Engelse vertaling.
De teksten zijn origineel geschreven in een van de talen
van India zoals bijvoorbeeld Bangla, Hindi, Kannada, Marathi,
Pali, Panjabi, Persian, Sanskrit, Sindhi, Tamil, Telugu, en Urdu.
De vertaalde Engelse tekst zal worden afgedrukt naast de originele tekst.
De teksten worden begeleid door een introductie, toelichtend commentaar en
eventueel aanvullende noten.
De boeken zijn een uitgave van Harvard University Press.
Dr. Rohan Narayana Murty is de oprichter en naamgever van de serie.
Uit de vele beschikbare titels (29 en vier in voorbereiding) heb ik er een gekozen.
Zonder kennis van schrijver, de taal of het belang van de tekst.
De naam van de schrijver kwam me bekend voor van een andere bron.
Het boek dat ik koos is:
Selected Ghazals and Other Poems
Geschreven door Mir Taqi Mir en vertaald door Shamsur Rahman Faruqi.
Mir Muhammad Taqi Mir is widely regarded as the most accomplished poet in the Urdu language.
Selected Ghazals and Other Poems offers a comprehensive collection of ghazals and masnavis.
The Urdu text, presented here in the Nastaliq script, accompanies new translations of Mir’s poems, some appearing in English for the first time.
Dus ik bestelde bij Harvard University Press maar die gaven aan dat de distributie en betaling in Europa wordt verzorgd door een bedrijf in Engeland:
John Wiley & Sons Ltd
Voor een snelle bezorging betaal je dan bijna 20 Euro extra.
Daar begint mijn avontuur met de pakketbezorger DPD.
Ik bestelde het boek eerst bij Harvard University Press (29/05). Die gaven aan dat ik benaderd zou worden door John Wiley & Sons Ltd. Nadat ik met hen contact had ontving ik een betaalverzoek (01/06). Die heb ik meteen betaald. Op 03/06 ontving ik van hen de betaalbevestiging. Op 04/06 werd het pakket in Hampshire ontvangen door DPD. Zie hierboven.
Op 05/06 weet men bij DPD in Oirschot dat het pakket er aan zit te komen. Een dag later stuurt men het terug of is dit een kwestie van onduidelijke tekst? Tussendoor moet ik BTW betalen. Iets meer dan 2 euro plus meer dan 7 euro ‘administratiekosten’.
Het is definitief terug naar Engeland. Het is nu onderweg naar Oldbury?
Volgens het laatste nieuws krijg ik geen nieuws meer.
De postcode die ik moet opgeven bij DPD komt niet meer overeen
met de postcode op het pakket (volgens DPD).
Als verrassing of iets dergelijks ontving mijn partner een
kweektuintje. Van een bedrijfje vol goede bedoelingen.
Alleen weten die zich vaak slecht te verkopen.
Het ondiepe potje rechts wil ik gaan gebruiken om de grond en zaadjes in te doen.
Waar gaat het om?
Het gaat om een ‘tuintje’, een zakje van
gerecyclede theezakken uit India met zaadjes
en een soort van bodem.
Volgens het etiket zit er in de zak een kokostablet.
Geen idee wat dat is.
Maar op het web staat iets anders.
Op de website lees je dit:
Kweek in de tuin, op het balkon of de vensterbank.
Dit kweektuintje bevat aardetabletten en een zakje zaden.
Bovendien staat op de website de volgende foto (op het product
en bij de beschrijving zie ik helaas geen afbeelding).
Dus dat potje kan terug in de kast.
Het zakje is het potje, al is dat niet waterdicht.
Voor wie de kokostablet/aardetabletten wil zien:
Okay, ik ben een zeur. Maar met een klein beetje extra moeite kun je product en reclame in een keer goed opzetten. De komende tijd gaan we het Groei- en bloei-avontuur hier volgen. Lekker hoor, muntthee.
Dit is een foto die ik in Nashik maakte in 2013. In India gaat het op dit moment niet goed. De tweede golf corona slaat daar heel hard toe.
Gisteren had ik beloofd te laten zien waar het afdrukken
van het tweede motief toe leidde.
Het motief is gebaseerd op voorwerpen van de Indusbeschaving.
Bij de voorwerpen werd als vindplaats Harappa genoemd.
Hier zijn de eerste afdrukken te zien. Ik begon onder in het midden.
Ik ben gaan afdrukken met het idee uit te vinden wat wel en wat niet kan. Hier is duidelijk dat met deze hoek van de zaagtand een cirkel niet te maken is.
Geen enkele kleur die ik gisteren gebruikte is zoals ze uit de tube komt. Ze zijn altijd gemengd. Alle inkt komt ook steeds van dezelfde glasplaat, van dezelfde plaats. Daarom zie je kleurverloop die steeds minder wordt doordat je op de lino de inkt wil verdelen over de hele vorm.
Hier zie je die plek met inkt. Nu als monoprint. Aardig is dat door meerdere malen met steeds opnieuw ander papier over de inktresten te gaan, de monoprint steeds verandert van kleur en patroon.
Op de monoprint kun je dan weer het motief aanbrengen (met het restant van de inkt die op de roller en de lino zat).
Toen heb ik de lino van het eerste motief nog eens bij gepakt.
Bijgesneden waar nodig en dan afdrukken.
De tweede, linkse rij, komt in aanraking met de rechtse, verticale rij. Dat is niet de bedoeling maar dat kreeg ik gisteren maar niet opgelost.
Ook afdrukken die je eerder in dit bericht al zag moesten er aan geloven.
Wordt vervolgd.
Afgelopen weekend heb ik een eerste poging gedaan met
de tweede inspiratiebron.
Daarbij gaat het dan om het motief op de volgende kom:
Harappa, National Museum, New Delhi.
Het proces is vergelijkbaar met de vorige keer:
Bepalen wat het motief is.
De afmetingen bepalen aan de hand van de foto.
Afmetingen afzetten op millimeterpapier.
Dan de vorm proberen na te tekenen.
Dat zou er dan zo uit kunnen zien. Volgens mij kun je in dit deel ook 2 motieven herkennen: de rechte lijnen (zeg maar de zaagtand) en de lijnen waar ook ronde vormen in voor komen. Dat biedt dan meteen mogelijkheden met kleur. Maar misschien de volgende keer.
Voor nu ga ik er even vanuit dat dit 1 motief is. Deze keer gebruik ik een ander lino-materiaal. Gewoon omdat wat ik nog heb van die blauwe kunststof te klein is voor deze vorm.
Dit bruine materiaal kocht ik in een hobbywinkel. Het is niet erg hard en dus snijdt het eenvoudig en snel. De versie die ik heb is dun.
De vertaling van het motief zoals je dat ziet en de oplossing in linoleum stelt je voor keuzes. Een volgende keer zou ik het anders doen. Maar dat zie je dan wel binnenkort.
Omdat ik er voor kies om de grote driehoeken aan beide kanten weg te snijden kan ik die er net zo gemakkelijk afhalen. Dat het ik gedaan. Morgen toon ik hier de resultaten.
Harappa of de Indus Valley beschaving is een cultuur
die in het gebied van Pakistan en Noord India gevestigd was.
Deze beschaving was actief tijdens de bronstijd.
Dat is ongeveer tussen 3200 – 1900 voor Christus.
Toen ik in 21013 in het National Museum van Delhi was
zag ik daar aardewerk met motieven die ik heel mooi vond.
Eenvoudig maar mooi.
Pas geleden waren op mijn blog daarvan foto’s te zien.
Dit was een van de aardewerk kommen (?) die er te zien waren. Je ziet hier 1 motief dat steeds naast elkaar en boven en onder elkaar herhaald wordt. Een paar jaar terug zag ik op een dag van de Stichting Handboek Binden mensen die een toelichting gaven op hoe zij met motieven en herhaling van die motieven zelf bijvoorbeeld schutbladen maakten. Eén en één bij elkaar leverde het volgende avontuur op.
Ik besloot eerst het motief van de foto over te tekenen (op de foto rechts). Vooral om een beetje gevoel te krijgen voor hoe de vorm in elkaar zit. Vervolgens heb ik een lengte en breedte gekozen en dat uitgezet op millimeterpapier. Nu koos ik voor 4 bij 4 centimeter. Misschien was 4 hoog en 3 centimeter breed beter geweest. Op het millimeterpapier heb ik toen de vorm op overgenomen (links). Eerst met potlood, daarna met een zwarte pen.
De vorm heb ik toen uitgeknipt.
Overgenomen op een stuk lino. Zowel de buitenste vorm als
de binnenkant.
Die vorm heb ik vervolgens uitgesneden.
Als test heb ik de vorm vervolgens een paar keer afgedrukt.
Dit is het resultaat.
Ik moet wel eerlijk zijn. De foto is op een paar plaatsen digitaal bijgewerkt. Intussen heb ik de lino op een paar plaatsen gecorrigeerd. Het afdrukken moet ook met meer zorg worden uitgevoerd dan ik vanmiddag bij deze eerste poging heb gedaan. Maar het eerste resultaat geeft goede hoop om met geometrische vormen versieringen te kunnen maken in mijn boeken.
In de vitrine in New Delhi stond nog een stuk aardewerk
waar het motief mij erg aansprak.
Dus daar ga ik een volgende keer misschien mee experimenteren.
Hier kan ik kiezen om 1 lino te maken van het volledige motief of 2 lino’s die in elkaar passen. Dat laatste geeft dan mogelijkheden om met meerdere kleuren te werken binnen één motief.
Het laatste monument dat we bezochten was het grafcomplex
van keizer Humayun. Een van de grote heersers van het
magische India.
Wikipedia vat het als volgt samen:
Nasiruddin Muhammad Humayun (Kaboel, 6 maart 1508 – Delhi, 27 januari 1556) was keizer (“padishah”) van het Mogolrijk in het noorden van Voor-Indië tussen 1530 en 1540 en opnieuw in 1555 en 1556. Hij was de zoon en opvolger van Babur, de stichter van het Mogolrijk en de Mogoldynastie. Onder zijn vader speelde hij als legeraanvoerder een rol in de verovering van diens rijk. Toen zijn vader in 1530 onverwachts aan een ziekte overleed, kwamen veel van de Afghaanse edelen in opstand, die na een lange strijd het gezag van de Mogols erkend hadden. De belangrijkste onder hen was Sher Shah Suri, de gouverneur van Bihar. Deze wist Humayun, die ondertussen ook met opstanden van zijn broers te maken had, meerdere malen te verslaan en ten slotte uit India te verdrijven. Na een dwaaltocht door Punjab, Sind, Baluchistan en ten slotte Afghanistan kwam Humayun aan in Perzië, waar hij als banneling aan het hof van sjah Tahmasp I leefde. Dankzij de steun van de sjah wist hij zijn opstandige broers te verslaan en uiteindelijk, opmerkelijk genoeg, na 15 jaar ballingschap het noorden van Voor-Indië te heroveren op de Suridynastie (opvolgers van Sher Shah). Na zijn dood liet Humayun een groter rijk na aan zijn zoon Akbar dan hij ooit van zijn eigen vader geërfd had. Humayuns verblijf aan het Perzische hof zorgde voor grote Perzische invloed op de literatuur, kunst en architectuur aan het Mogolhof, waardoor de typische Mogolstijl ontstond die onder zijn opvolgers tot grote bloei kwam.
We bezochten de site kort na een restauratie.
In september 2013 was de site net weer heropend en wij
bezochten de site eind november 2013.
Natuurlijk kende ik de verhalen over de tuinen die voorzien
werden met kanaaltjes, fonteinen, vijvers enz.
Maar als je in India komt zijn de tuinen vaak niet geweldig
onderhouden en de waterwerken had ik nog nooit op grote
schaal in actie gezien.
Dat het water overal in de tuin te zien en te horen was
bleek een bijzondere ervaring te zijn.
Het Indiaas-Engels kan heel grappig zijn.
Via een paar poorten kom je het complex in.
Op informatieborden was te zien in welke staat de gebouwen waren voor de restauratie begon. Dit is de ‘before’ van de Bu Halima Gateway.
Zo zag de Bu Halima Gateway eruit toen wij er een bezoek brachten.
Dit is de Arab Serai Gate, die toegang gaf tot de verblijven van de ‘bouwvakkers’ die het grafmonument voor Humayun gebouwd hebben.
Met zoals altijd extra aandacht voor de enorme deur die in deze poort zit.
This 14 metre high gateway led to the walled enclosure which housed the Persian craftsmen who came here for the building of Humayun’s Tomb.
Red sandstone and white marble inlay work add a striking touch to the gateway, mostly built of Delhi quartzite stone.
The projecting jharokhas still display remnants of the glazed ceramic tiles.
Ik vermoed dat je hier de ‘The projecting jharokhas’ ziet: uit-stekende balkons met restanten van de geglazuurde tegels.
Dus op 18 september 2013 hebben Dr Manmohan Singh, eerste minister van India, en de Aga Khan (wiens stichting de grote geldschieter was voor de restauratie) het complex geinaugureerd (geopend).
West Gate of westelijke poort.
Now the main entrance to the World Heritage Site of the Tomb-garden of Emperor Humayun, this wet gateway is 16 metres high.
Rooms on each side flank the central passage and the upper floor has small courtyards.
Six-sided stars, used by the Mughals as an ornamental cosmic symbol, adorn the structure.
Humayun’s Tomb.
Humayun’s Tomb
1562 – 1572 ADHamida Banu Begum, his grieving widow, built Emperor Humayun’s mausoleum.
Precursor to the Taj Mahal, it stands on a platform of 12000 m2 and reached a hight of 47 metres.
The earliest example of Persian influence in Indian architecture, the tomb has within it over 100 graves, earning it the name, ‘Dormitory of the Mughals’.
Built of rubble masonty, the structure is the first to use red sandstone and white marble in such great quantities.
The small canopies on the terrace were originally covered in glazed blue tiles, and the brass finial over the white marble dome is itself 6 metres high.
Een ‘finial’ is (als dat een goed woord is) de koepelspits.
De metalen versiering bovenop de koepel die
alleen hier al 6 meter hoog is.
Dus de koperen ‘finial’ is de decoratie hier boven op de centrale koepel.
Met Water!
Een van de nissen aan de buitenkant van het gebouw op het grote plateau.
Uitzicht vanaf het plateau door de luchtvervuiling en een beetje tegen de zon in.
Plafond in de koepel. Prachtig lijnenspel. De rand zit vol met sterren.
Detail van het plafond. Een soort van sterrenhemel.
In het gebouw zijn vele graven aanwezig.
Die prachtige ramen met ‘lattice screens’, roosterschermen.
Terug in de tuin bij het water.
Humayun’s Tomb.
In de tuin is meer te zien dan alleen het grote grafmonument
van Humayun.
Isa Khan Tomb Enclosure
1547 ADIsa Khan Niyazi was a noble in the court of Sher Shah Sur.
This enclosure includes his tomb and a mosque, both built during his own lifetime.
The octagonal tomb, pre-dating Humayun’s Tomb by only 20 years, has striking ornamentation in the form of canopies, glazed tiles, and lattice screens.
Along the western side of the enclosure, the three-bay-wide mosque has a grand red sandstone central bay and striking mihrabs.
Untill the early 20th century, an entire village had been settled in the enclosure.
De Isa Khan Tomb enclosure, het omheinde grafmonument voor Isa Khan.
Dit is de laatste foto van onze reis naar Pushkar (en Jhalawar, Jaipur, Bundi en New Delhi). Laten we hopen dat we snel weer terug kunnen naar India om onze reisplannen voor 2020 alsnog te realiseren.
Die dag in november 2013 was het zonnig en tegelijk was er veel luchtverontreiniging. We maken een wandeling door New Delhi, meer precies over de Raipath en aansluitend over de Amar Jawan Jyoti Road.
Dan wordt langzaam de India Gate zichtbaar. India Gate is een oorlogsmonument.
Het maken van decoraties met bloemen is in India een gebruik dat je vaak ziet.
Veel kleine bloemen in uitgesproken kleuren maken prachtige figuren.
Van een paar werken op papier heb ik toen ook nog foto’s gemaakt. New Delhi, National Museum. The Divine Couple; Radha and Krishna. Jaipur, Rajasthan, circa 1750 AD. Paper.
Maar van deze kerstscene stond ik toch wel het meest te kijken.
Er is van alles te zien. Zoals Maria die Jezus de borst geeft maar ook Europeanen die op bezoek lijken te zijn, decoraties, dieren, oh, ja, en Jozef die er een beetje bedremmeld bij staat te kijken. The Nativity. Mughal, Mohammadshah period. Circa 1720 -1725 AD. Paper.
Maar het allerleukste is voor het laatst.
New Delhi, National Museum. Daily life in a desert village. Bikaner, Rajasthan. Circa 1720 – 1725. Paper.
Met dromedarissen in een kraal. We gingen naar India voor de Pushkar Camel Fair waar we veel dromedarissen zagen. We zagen er nog meer in Jhalawar en dan hier in New Delhi op papier. Bijna aan het eind van onze reis.
De collectie in het National Museum in New Delhi is werkelijk
schitterend.
Vandaag nog een serie beelden, veel Gupta.
De Gupta’s (Sanskriet: gupta) waren een dynastie in het noorden van zuidelijk Azië (“India”) tussen de laat 3e en 6e eeuw. In de 4e en 5e eeuw heersten ze over een rijk dat vrijwel het hele noorden van India besloeg. Hoewel hun rijk nooit zo groot was als het eerdere Mauryarijk of het latere Mogolrijk, worden de Gupta’s als een van de belangrijkste dynastieën in de Indische geschiedenis beschouwd. Dat is vooral vanwege de maatschappelijke en culturele ontwikkelingen onder hun heerschappij. In de periode voor de Gupta’s hadden invallen van volkeren uit het noordwesten politieke instabiliteit, maar ook culturele uitwisseling gebracht. Onder de Gupta’s beleefde India een stabiele periode, waarin de handel met het Middellandse Zeegebied, China en Centraal- en Zuidoost-Azië grotere welvaart bracht. De wetenschap, nijverheid, literatuur en kunsten bloeiden op. De Gupta’s stimuleerden een groeiende interesse in oude Vedische teksten en brahmanistische rituelen. Tegelijkertijd ontstonden nieuwe cultusvormen gebaseerd op persoonlijke devotie. Beide ontwikkelingen stonden aan de basis van het ontstaan van het moderne hindoeïsme. In de Guptaperiode had India een grote culturele invloed op andere delen van de wereld, met name Centraal-Azië, Zuidoost-Azië en China. De kunst en architectuur uit de Guptatijd zetten ook de standaard voor latere ontwikkelingen in India zelf. De politieke en religieuze instituten van de Indische maatschappij zouden vanaf de Gupta’s tot de 13e eeuw ongewijzigd blijven.
Bust of Buddha.
New Delhi, National Museum, Tympanum, Mathura, circa 100 BCE. Red sandstone. De tekst bij het beeld had ik wel gefotografeerd maar bewogen. Gelukkig heeft iemand op het internet een hele studie gepubliceerd over dit werk. Daarbij wordt heel nauwkeurig uitgelegd welke verhalen hier afgebeeld staan. Ik vond het gewoon prachtig.
Ganga, Gupta, 5th century AD, Ahichchhatra, UttarPradesh. Terracotta.
Drummer, Ahichchhatra, Uttar Pradesh. Gupta. Terracotta, 4th – 6th century AD.
Bodhisattva, Akhnoor, Jammu, Gupta. Terracotta, 4th – 6th century AD.
Frieze with Makara (watermonster) and Gana figures. Gupta, 5th century AD, Sarnath, Uttar Pradesh. Stone.
New Delhi, National Museum, Vishnu, Gupta, 5th century AD. Mathura in Uttar Pradesh. Stone.
Een sprong in de tijd. Surya (Sun God), Eastern-Ganga, 13th century AD. Konarak, Orisa. Stone.
King Prathivideva and Queen Kelachchhadevo, Gahadavala, 12th century AD. Alwar, Rajasthan. Stone.
Nog een grote sprong in de tijd. Het is misschien ook niet echt een beeld maar wel heel mooi. Wheel, 20th century AD, Ladakhi tribe, Ladakh. Copper and gold gilded.
Wees gerust, het einde is in zicht.
Harappa is een vindplaats van de Indusbeschaving.
De beschaving kende een verspreiding over een gebied dat
in het hedendaagse Pakistan en India ligt.
Zelf bezochten wij ooit Lothal in Gujarat (India).
Op dit kaartje zie je het verspreidingsgebied ingetekend op Pakistan en NoordWest India. De kaart komt uit het boek ‘The Ancient Indus Valley: New Perspectives’ (ISBN 978-1-57607-907-2) van Jane McIntosh. Gezien de beschikbare ruimte is de kaart verkleind. Lothal zie je middenonder, rechts van Somnath.
De voorwerpen van mijn vorige bericht, dit bericht en
een volgend bericht, komen van deze beschaving.
De Harappabeschaving, Harappacultuur of Indusbeschaving was een beschaving uit de bronstijd in het zuiden van Azië (ca. 3200-1900 v.Chr.), die zich kenmerkte door de bouw van strak geplande steden en het Harappaschrift. De belangrijkste vindplaatsen zijn Harappa en Mohenjodaro, terwijl het verspreidingsgebied vooral de vlakte van de Indus en de zijrivieren was, met uitlopers aan de kust en langs de loop van de Ghaggar-Hakra. De Harappabeschaving was samen met die van Mesopotamië en het Oude Egypte een van de eerste hoogontwikkelde beschavingen ter wereld. Mesopotamië en Egypte hadden wel iets eerder steden dan de Harappabeschaving, maar daar staat tegenover dat de Harappabeschaving het grootste verspreidingsgebied had.
Alle foto’s in dit bericht betreffen foto’s die ik in 2013 maakte in het National Museum in New Delhi. Dit soort afbeeldingen zijn heel karakteristiek voor de Induscultuur.
Ik ben jaloers op de eenvoudige maar heel effectieve decoratieve elementen op het aardewerk. Polychrome ware 3000 BC.
Dit is schitterend. Eenvoudige vormen die heel effectief het aardewerk versieren. Binnenkort eens zien of ik dit soort motieven kan gebruiken voor de decoratie van een boekband.
Tekst bij een begrafeniskruik. De kruik is zo’n 4000 jaar oud en heel rijk versierd. Niet met de geometrische motieven die je hier eerder zag maar met geabstraheerde menselijke en (fantasie) dierlijke vormen.
A 4000 years old burial jar with paintings
LIFE AFTER DEATH
According to Hindu beliefs, after death, man, in the form of Sukshma Sarira or Atma, i.e., spirit-body, goes to stay in Svarga or the World of Fathers which is in the skies. Mid-way he has to cross a terrible river called Vaitarni. This he crosses and proceeds ahead with the help of cattle, like a cow, bull and goat, which are sacrificed or given in gift to a priest. He then reaches the gates of the court of Yama, the Lord of Death, where the guards, two ferocious dogs, attack the party. After the final judgement at the Court and undergoing the sentences, if any, the spirit-body reaches the ‘Abode of the Bliss’ which is a rediating solar world with beautiful stars, birds, fish and flowers, for final rest.
The burial jar exhibited here, some 4000 years old, from “Cemetery ‘H'”, at
Harappa, on the banks of the Ravi, is unique in the ancient world for having an elaborate painting depicting a scene which recalls the Hindu beliefs as
embodied in the Vedic and Epic literature and narrated above. Bright red pot’s of Cemetery ‘H’ belongs to late Harappan or Vedic period.
Je mag het natuurlijk niet zeggen maar deze afbeelding komt mij wel een beetje bekend voor uit onze populaire cultuur (van een aantal jaren terug).
Seals, circa 2600 – 2000 BC, Banawali.
Binnenkort meer.
Als laatste stad op onze reis in India in 2013 die begon
in Pushkar, bezochten we New Delhi.
Daar bezochten we het National Museum.
Daar zag ik voor het eerst een groter aantal vondsten
van de Harappa cultuur.
Een paar foto’s.
Helaas heb ik meestal de toelichting niet gefotografeerd. Ook zijn niet alle foto’s even goed geslaagd. Maar daar staat tegen over dat de werken zeldzaam zijn.
Soms is iets beter dan niets. De beelden zijn heel erg herkenbaar. bijvoorbeeld die opgeplakte ogen, anatomisch niet correct, zie je vaak op dit soort beelden.
Deze ogen zijn op dezelfde manier aangebracht.
Dit is een van de bronzen beelden van Diamabad. Diamabad is de moderne naam van de vindplaats in de staat Maharashtra. Op Wikipedia wordt dit beeld omschreven als: ‘a sculpture of a water buffalo, 31 cm high and 25 cm long standing on a four-legged platform attached to four solid wheels’.
Harappan Bronzes from Diamabad
Total four bronzes of Harappan Age (circa 2000 BC) were discovered from Diamabad in Ahmad Nagar District of Maharashtra which includes one Chariot and three big animal figures.
All these four bronzes from Diamabad were solid cast by the lost-wax method, which is typical bronze casting technology of Harappa.
On the basis of presence of 1% Arsenic contents in these bronzes Dhavalikar (M.K. DHAVALIKAR) and present author are in the opinion that these four bronze of Diamabad also belong to late period (2000 BC).
“a sculpture of a rhinoceros 19 cm high and 25 cm long standing on two horizontal bars, each attached to an axle of two solid wheels”
“a sculpture of a chariot, 45 cm long and 16 cm wide, yoked to two oxen, driven by a man 16 cm high standing in it;”
De volgende tekst is van een bord in het museum:
Harappan Bronzes from Diamabad
This ornate bronze chariot from Diamabad has two main parts: one of which consists of a pair of bulls (appear like combined bull & horse) with a yoke on their neck and the second which possesses a plank with two solid wheels on either side with a charioteer (man) standing.
Both parts of this bronze are connected with a long pole fixed in chassis and the other end is inserted into yoke.
Two solid wheels are connected with an axle, in between, the chassis is marked by a plank with a frame on open work characterized by two vertical beams with curving tops secured by two cross bars.
The tall and slim charioteer resembling with the face of famous dancing girl.
“a 25 cm high sculpture of an elephant on a platform 27 cm long and 14 cm wide similar to the water buffalo sculpture, but axles and wheels missing;”
Het laatste bericht over Jaipur bevat foto’s
van winkels of ‘uitstallingen’.
De eerste foto is – ik weet niet wat de man verkoopt-
een soort shop-in-shop concept.
De man zit pal voor een winkel en wel zo dat de klanten
van de stoffenzaak niet vrijuit de winkel in of uit kunnen.
Maar eigenlijk ben ik wel benieuwd wat die man verkoopt/aan de man brengt. Die metalen vorm naast zijn tafel wordt min of meer gereproduceerd op het bord waar reclame of uitleg gegeven wordt en in de drie vormen op tafel. Maar die mooi op maat geknipte stukken krant met ertussen zilverpapier die met een touwtje bij elkaar gehouden worden. Geen idee wat het is.
In die grote straten in het centrum van Jaipur zitten veel winkels en soms zit er bijna een hele overdekte markt achter. De winkels zijn heel vaak van dezelfde grootte en er zijn er ontzettend veel die textiel verkopen.
De ‘hoofddoeken’ die je hier uitgestald ziet, op de richel. zie je op veel plaatsen. Maar hier was een hele rand met groepen gelijke ‘modellen’ en kleuren te zien. Er liep iemand op dat balkon, dus dat schept mogelijkheden.
Waarom mijn schoen met Hickies daar weer tussen moest gaan staan…..
Die rand vormde een echte façade. De ruimte er achter was een beetje een rommeltje maar vanaf de weg zie je daar natuurlijk niets van.
Beneden zat iemand op straat te demonstreren hoe je eigenlijk zo’n hoofddeksel moet vouwen. Hij gebruikte daar een stuk van een stam van een boom als maat. Die stam houdt hij tussen zijn knieën op zijn plaats.
Een winkel met koekjes in allerlei maten en vormen mag dan natuurlijk niet ontbreken.
Je kunt heel, heel veel foto’s in India maken van
prachtige monumenten. Heel oud, oud en nieuw.
Maar net als vaak in Azië is het al fantastisch om
gewoon over straat te lopen.
Al voor we naar Fort Amber gingen was het me opgevallen dat er bijeenkomsten waren. Volgens mij verkiezingsbijeenkomsten. Daarom zie je boven op deze mooie poort in het centrum van Jaipur een meneer in uniform (heel klein). De bijeenkomsten worden nauwkeurig in het oog gehouden. Er waren bij de bijeenkomst in de buurt van deze poort ook een aantal auto’s van televisiestations met schotels op het dak. Maar te veel aandacht van fotografen werd niet op prijs gesteld.
Nou ja, een onduidelijke foto van een bijeenkomst lukte dan nog net.
Maar ook buiten de bijeenkomst waren er sporen van de activiteiten die er waren. Deze meneer maakte dat heel duidelijk en het leverde deze grappige foto op.
Drukte, rust; politiek, handel en godsdienst, alles kom je tegen en vaak heel dicht of zelfs naast elkaar.
De winkels. zoveel kleur, zoveel geuren, zoveel geluid. Altijd een feest in India.
Het volgende bericht gaat ook nog over Jaipur.
Dan gaan we terug naar New Delhi.
Argusvlinder 