Marcel Pinas; een kronkel onder aan de pagina

Posted on april 29, 2022 by Argusvlinder

De tentoonstelling van Marcel Pinas is nog
te zien in Breda.
Vorige week was er een lezing van zijn neef/broer Ronald Dijkman
over het Afákaschrift.
Naast de vormgeving van de tekens werd stilgestaan bij
het ontstaan van het schrift in 1908 en hedendaags gebruik.
Veel gebruikers zijn er niet van het schrift maar
des te meer verdienen de ‘verdedigers’ van het
schrift onze bewondering.

Ronald Dijkman bij het begin van de lezing waar een grote groep mensen op af gekomen was.

Ik moet me schamen want ik weet nu al niet meer war hier staat. Wat me wel bij gebleven is dat ieder teken staat voor een aantal klankcombinaties. Dat heeft tot gevolg dat je uit de context moet opmaken hoe een tekst eigenlijk bedoeld is. En de kronkel uit te titel heeft betrekking op een van de conventies om altijd aan de onderkant van een tekst een kronkellijntje op te nemen, om aan de tegen dat dit de onderkant van de tekst is.

Na de lezing was er tijd om stil te staan bij al het werk dat verzet is door Club Solo en de vrijwilligers. Marcel Pinas had zich achter in de zaal opgesteld maar kwam naar voor toen het zijn beurt was voor een speech.

Het resultaat zou je bijna vergeten maar dat mag er zijn: Club Solo, Marcel Pinas, Goontapu.

Flessenpost

Posted on april 23, 2022 by Argusvlinder

Afgelopen donderdag stond er een 5-bollen-recentie in het NRC over de tentoonstelling van Marcel Pinas in Club Solo in Breda. Een waardering waar ik me helemaal in kan vinden maar dat zal de trouwe bezoeker niet verbazen. Hieronder een meer leesbare versie van het artikel van Lucette ter Borg.

De geschiedenis is geen lijn maar een zandbak….

Posted on april 20, 2022 by Argusvlinder

De geschiedenis is geen lijn maar een zandbak.
Laag op laag stapelen de gebeurtenissen zich op en vermengen ze zich met elkaar.
Ze raken verloren in het geheel of steken juist scherp af ten opzichte van andere lagen.
Dat geldt zeker voor gewelddadige geschiedenissen.

Steven ten Thije (conservator collecties, Van Abbemuseum).

Club Solo organiseert bij iedere tentoonstelling een soort van
antwoord, reactie, reflectie, met werken van grotere
musea in Vlaanderen of Nederland.
Deze keer een antwoord waarbij de oorspronkelijke gemeenschap,
de materialen en de vormentaal op elkaar reageren.

Erzen Shkololli is een kunstenaar afkomstig uit Kosovo. Zijn werk en zijn activiteiten hebben te maken met dat vorige grote conflict in Europa: de oorlog in voormalig Joegoslavië. Meer precies, in zijn geval, in Kosovo. Erzen Shkololli, Patchwork, 1998.

Maar de woorden van Steven ten Thije brengen meteen
de beelden van de oorlog in de Oekraïne op het netvlies.
Erzen Shkololli heeft gewerkt met kinderen in Kosovo die
hij vroeg ervaringen vast te leggen in tekeningen.
Hartverscheurend.

Erzen Shkololli, Kosovaarse kindertekeningen, 2000.

Marcel Pinas op canvas

Posted on april 20, 2022 by Argusvlinder

Een ander interessant aspect waar Marcel Pinas
in zijn werk gebruik van maakt is taal.
Aanstaande zondag wordt daar een lezing over gehouden
bij Club Solo. Kunst en taal is voor mij altijd
een intrigerende combinatie.

Op zijn canvassen verwerkt hij stukken pangi-textiel en
teksten in het Afakaschrift.

Marcel Pinas, Tu Doo, 2021, mixed media op canvas.

Marcel Pinas, Afaka Bosikopu, 2021, mixed media op canvas.

Marcel Pinas, Bosikopu Afaka III, 2016, mixed media op canvas.

Het zal duidelijk zijn dat de kennismaking met Marcel Pinas
een geweldig avontuur was. Misschien is het een avontuur
waar u zich ook in wilt storten?

Marcel Pinas: Kibii wi koni -> Goontapoe

Posted on april 19, 2022 by Argusvlinder

Met als uitgangspunt de textiel van de Marrons in
Suriname bedacht Marcel Pinas het werkatelier.
Bedoeling is om een installatie die gemaakt is in Suriname
te ontmantelen. Daarbij komen stukken textiel beschikbaar
die door vrijwilligers in Club Solo kunnen omzetten
naar een nieuwe werk Goontapoe II

In de activiteiten en het resultaat van het werkatelier draait het materiële aspect allemaal om pangi (traditionele omslagdoeken). Een cultuuruiting die een lange geschiedenis kent bij de Marrons en een die Marcel Pinas wil behouden.

Kobii Wi Koni is een installatie die bestaat uit flessen die ‘verpakt’ zijn in pangi en slierten textiel.

Er staan er veel in Club Solo. Bij de Marrons was het gebruikelijk flessen met zelfgemaakte medicijnen op deze manier te verpakken.

Vrijwilligers verwijderen het textiel van de flessen. ‘Voor Marcel Pinas gaat dit werk over de vraag hoe de voorouderlijke kennis van de Marrons een blijvende rol kan spelen in de lokale cultuur, maar ook elders in de wereld.’

Even verder op wordt het textiel gebruikt om de lappen aan elkaar te zetten.

Het resultaat zijn grote, bonte lappen.

Uiteindelijk kunnen deze lappen gepresenteerd worden als een installatie. Goontapoe I is te zien op de bovenverdieping in Club Solo. Dit is een eerder werk (2022) gemaakt in Suriname van pangies en slierten.

Marcel Pinas, Goontapoe I, Club Solo, Breda.

Marcel Pinas, Goontapoe I, Club Solo, Breda.

De komende dagen volgen nog twee kortere verhalen
over de tentoonstelling.

Club Solo – Thomas Polimé

Posted on april 18, 2022 by Argusvlinder

Club Solo is een klein centrum voor moderne kunst in Breda.
Ik probeer de tentoonstellingen te bezoeken en eerlijk gezegd
ben ik meestal positief verrast.
Door het werk, door de opstelling, door de gewoonte een werk
van een andere kunstenaar commentaar te laten leveren en
door het verhaal.

Nu is er werk te zien van Marcel Pinas.
Zijn werk is voor mij onbekend.
Maar dat is voor mij geen reden om niet te gaan kijken
want Club Solo heeft er een goede reputatie als het gaat
om het samenstellen van tentoonstellingen.

Marcel Pinas is geboren in Suriname en hij wil (in mijn
woorden) met zijn werk de Marroncultuur bij een breder
publiek bekend maken.

Tijdens de tentoonstellingsperiode in Club Solo is
er sprake van een ‘werkatelier’. Dit maakt mij wat
sceptisch, maar Club Solo dus voor nu okay.
Maar eens gaan zien.

Gisteren was er een lezing door cultureel antropoloog
Thomas Polimé over de Marroncultuur.
Dat was goed te combineren met een bezoek aan het
werkatelier.

Verspreid in het (groter) Caraïbisch gebied komen
groepen Marrons voor.
Het zijn groepen afstammelingen van gevluchte slaafgemaakten.
Ze woonden aanvankelijk in onherbergzame gebieden waar
een eigen cultuur ontstond. In de cultuur van de
Surinaamse Marrons speelt onder andere textiel
een belangrijke rol. Welke? Dat hoopte ik te leren
tijdens de lezing.

Het textiel wordt gebruikt als kleding maar heeft ook
nog een aantal andere functies.
Daarbij spelen zaken als knopen, vouwen en afbeeldingen
en/of tekst op het textiel een rol.

De slides van Thomas Polimé hebben als titel ‘Marrons vrouwen en hun creativiteit met textiel’. Om een indruk te geven van de lezing laat ik hier een paar slides zien. Voor de complete lezing verwijs ik graag naar Thomas Polimé. Voor mij is het belang van deze informatie natuurlijk vooral te zoeken in relatie tot het werkatelier en Marcel Pinas.

Dit is een voorbeeld van hoe tekens op het textiel een boodschap kan bevatten.

Dit is een belangrijke slide om te begrijpen waarom Marcel Pinas nu juist dit aspect van de Marroncultuur neemt als uitgangspunt voor zijn kunst: kleding, communicatie, verhalen, kunst, geschenk, symboliek, levensfase, rouw.

Hier wordt een voorbeeld gegeven hoe het verschillend knopen van textiel een signaal kan afgeven.

Voor mij is de relatie tussen tekst en kunst van belang en dat speelt ook een rol in het werk van Marcel Pinas. Hier zien we een voorbeeld van de vormentaal van de Marrons.

Deze namen van de verschillende textielvormen kunnen handig zijn om bij de hand te hebben wanneer we naar kunstuitingen gaan kijken: kamisa, pangi, kwei en banja kosu.

Als je denkt ‘Wanneer krijg ik nou iets te zien van de
kunst van Marcel Pinas?’
Dan vraag ik om binnenkort nog een keer terug te komen
naar mijn weblog want een verslag van het werkatelier en
tentoonstelling volgt.

Het staat natuurlijk ook iedereen vrij om een kijkje
te gaan nemen bij Club Solo.
Dat wil ik iedereen zo-wie-zo aanraden!

…en stuur een hond

Posted on maart 18, 2022 by Argusvlinder

Club Solo heeft komend weekend de laatste dagen van een tentoonstelling rond het werk van de Belgische beeldhouwster Caroline Coolen. Ik ging kijken. De tentoonstelling zou kunnen heten: één met de pioniers.

Net als distels zijn berken pioniersplanten. De schors van berkenbomen gebruikte Caroline Coolen als basis voor het werk Chum. Een Chum is een nomadentent die door inwoners van Siberië uit berk wordt opgebouwd. De berken ‘dakpannen’ zijn hier uitgevoerd in porselein met teksten er in gekerfd. Kunst met teksten kan rekenen op extra aandacht van mij. ‘Ons is schade toegebracht’.

Caroline Coolen, Chum, 2016, porselein en roestvrij staal.

‘We willen hem niet. Hij is niet van ons’.

‘Stuur een andere man, hij komt niet voor ons op… en stuur een hond’.

Caroline Coolen, Thistle (Onopordum, is de soortnaam van de distel), 2020, aluminium en porselein. In dit geval op basis van op maat gesneden verpakkingsmaterialen. De bladeren spraken mij het meest aan.

Caroline Coolen, Thistle, 2020, aluminium en porselein.

Caroline Coolen, Arsian, 2022, houtsnede op papier.

Caroline Coolen, Thistles 1 en 2, 2021, brons. Deze distels zijn gemaakt op basis van het plantmateriaal zelf.

Caroline Coolen, Thistles 1 en 2, 2021, brons.

Caroline Coolen, Tree of life, 2022, houtsnede op papier.

Van autoband naar beeldhouwwerk: Caroline Coolen, Black Swan, 2021, brons.

Kees Goudzwaard: fijnschilder

Posted on november 22, 2020 by Argusvlinder

Club Solo in Breda heeft een solotentoonstelling van Kees Goudzwaard. Ik ging er kijken met een mondkapje voor.

De kenners zullen zich kapot lachten: ‘fijnschilder’.
Maar dat is Kees Goudzwaard. Kijk maar eens mee.
Dit is de introductie van Club Solo:

Regel twee is een tekst die helemaal niets zegt. Waarom toch altijd dat hoogdravende gekwakel? Zin 1 was voldoende, de rest is alleen interessant voor de curator en mensen die moeilijk willen doen.

Het is dus een tentoonstelling die poogt een overzicht te
geven van wat Kees Goudzwaard zoal in zijn loopbaan heeft gemaakt.
Ik had nog nooit van hem gehoord.
Misschien zegt dat meer van mij dan van hem maar dit is precies
waarom ik Club Solo interessant vind: ik zie er nieuwe dingen, nieuwe namen.
Terug naar Kees Goudzwaard.

Deze tekst gaat over zijn werkwijze. Weer dat toontje.

Goudzwaard maakt eerst een werk met folie en plakband.
Als de compositie en de kleur is zoals hij die hebben wil
is stap 1 gereed.
Stap 2 is dan het schilderen, heel precies, precies zo groot,
dezelfde verhoudingen en net zo dun als het ontwerp.
Veel, heel veel aandacht voor details.
Dat schilderen doet hij met olieverf op een doek maar
hij gebruikt ook de zeefdruktechniek.

De behoefte een ontwerp te maken is van alle tijden.
Dat is op zich niet zo vreemd.
Het geeft je de kans dingen opnieuw te doen, te proberen,
steeds opnieuw totdat het is zoals je het wil hebben.
Dan ga je het uiteindelijke werk maken.
Dat het uiteindelijke werk identiek is aan het ontwerp
is wel bijzonder. Dan moet je wel heel erg overtuigd zijn
van je ontwerp.
Als ik zelf iets maak, bijvoorbeeld een tekst, dan blijf ik
er meestal aan sleutelen. Ook als ik met de definitieve versie bezig ben.
Dat blijven veranderen vind ik interessant, is ook onderdeel
van het finale werk. Maar bij Kees Goudzwaard is dat niet zo.
Ondanks dat het ontwerp ook voor hem heel belangrijk is,
richt hij zich bij het maken van het finale werk helemaal
op de techniek van het schilderen.
Als een fijnschilder.

Kees Goudzwaard, Two gaps, olieverf op canvas, 2014.

Het witte interieur en de vele TL-buizen vormen geen optimale
ruimte om de werken te fotograferen.
Dus daar waar werken vaak veel helderder zijn, zien ze er
hier soms donkerder uit.
Ga dus gauw een keer kijken bij Club Solo.

Kees Goudzwaard, All plain, darker at the top than at the bottom, olieverf op canvas, 2012.

Kees Goudzwaard, Brushstroke drawing, olieverf op canvas, 2014.

Kees Goudzwaard, Arranged fragments, olieverf op canvas, 2019.

Dat met een mondkapje was niet zo’n succes.
Om te beginnen was het buiten fris en stap je dan binnen
met zo’n ding voor je mond en neus, dan beslaat telkens je bril.
Bovendien zie je minder omdat een deel van de onderkant van
je zicht belemmerd word.
Als er dan ook nog eens nauwelijks iemand als bezoeker binnen is…….

Kees Goudzwaard, Built-up, olieverf op canvas, 2014.

Kees Goudzwaard, Collage, olieverf op canvas, 2014. Voor mij persoonlijk het mooiste werk.

Kees Goudzwaard, Stirred, olieverf op canvas, 2008.

Om nog meer gevoel te geven voor het fijne werk dat Goudzwaard levert hier een detail van het werk ‘Stirred’. Zie de prachtige scheurrandjes en de kleurverschillen naast het ritme en de compositie van het werk.

Kees Goudzwaard, Kraag, zeefdruk op karton, 2019.

Voor wie de tekst van de hele flyer nog wil lezen.

BredaPhoto: Marjolijn Dijkman

Posted on oktober 6, 2020 by Argusvlinder

Vandaag was ik een dag vrij en kon nog een paar onderdelen
van de 2020 editie van BredaPhoto zien.
De ochtend begon met Club Solo en ik kan ook deze keer mijn
enthousiasme niet onder stoelen of banken steken.

Marjolijn Dijkman, haar titel van dit werk is: Prospect of interception. Ik noem het vanwege een klein stukje tekst onder de video-installatie: And yet hidden from us. Video-installatie op zwarte ondergrond, 120 minuten, 2016. Geluid: Ji Youn Kang.

Dit is een van de de beste zo niet het beste onderdeel
dat ik tot nu toe gezien heb.
Mooi aan Club Solo is dat het klein is. Het dwingt de
organisatie om tot de kern te komen en de toeschouwers
te verleiden met een beperkt aantal werken. In dit geval 9.
Werk van Marjolijn Dijkman heb ik eerder niet gezien.

Marjolijn Dijkman, Prospect of interception. Installatie-overzicht.

Het werk betreft een animatiefilm over een androide. De film gaat over,
en ik citeer de hand out, ‘onze verhouding tot de ruimte en onze visie
op buitenaards leven en buitenaardse intelligentie’.

Marjolijn Dijkman, And yet hidden from us (en toch voor ons verborgen).

De vorm van de werken van Marjolijn Dijkman die in club Solo
te zien zijn, zijn niet steeds fotografisch
in de enge betekenis van het woord (afbeelding in zwart/wit of kleur
op een stuk papier).

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, diverse materialen, 2015. Gedeelte van een achtdelige installatie. ‘Welke besluiten neemt een mens in zo’n zoektocht. Kun je voorspellen wat de volgende stap is in de ontwikkeling van een bepaalde gebruiksvorm?’

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, detail.

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability, boven in de foto twee van de drie ‘sculpturele koperen elementen’.

Marjolijn Dijkman, Cultivating Probability.

Dan een videoprojectie in een halfronde schaal
die voor dit doel gemaakt lijkt te zijn.
Met veel zorg uitgevoerd en het levert verrassende beelden op:
qua onderwerp, tekst, kleur, beleving.
Mijn foto’s geven geen representatief overzicht.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, video, 24:02 minuten, 2018. Geluid: Póm Bouvier.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities, ‘Een planetarium heeft altijd iets educatiefs, maar dit is meer een “onderbuik planetarium” wat refereert aan ons gebruik en onze interpretatie van polariteit en magnetisme’.

In dit gedeelte van de voice-over gaat het over hoe twee helften (het woord gaat uit dat ze samen een eenheid vormen) elkaar soms tegenwerken.

Marjolijn Dijkman, Navigating Polarities.

Het laatste werk van Marjolijn Dijkman dat ik hier laat zien
is speciaal gemaakt voor het Munch Museum in Oslo en ik kan me
voorstellen dat gezien de kleuren en de structuraliteit van
het werk het daar aansloeg.

BredaPhoto, Club Solo, Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, video, 26:37 minuten, muziek van Henry Vega, 2018. Gemaakt in samenwerking met Toril Johannessen.

Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision, ‘een reflectie op de manier waarop wij onze omgeving zien en hoe we omgaan met een microkosmos die in het dagelijks leven niet zichtbaar is’.

Marjolijn Dijkman: Reclaiming Vision.

De tentoonstellingen in Club Solo bevatten vaak ook een reactie
op het getoonde werk vanuit het S.M.A.K. (Stedelijk Museum voor
Actuele Kunst in Gent).
Deze keer twee werken. Eén van Johan de Wilde en het werk dat
ik hier laat zien van Nina Canell.

Nina Canell, Perpetuum Mobile (25kg), 2009 – 2014. ‘een emailschaal gevuld met water en een zak cement, koppelt het ongrijpbare aan het grijpbare via de niet waarneembare energie van een ultrasoon apparaat, dat het water doet condenseren tot mist en geleidelijk aan de cement doet verharden tot een materiële sculptuur. Hiermee suggereert Nina Canell dat de samenhang of het samengaan tussen twee tegengestelden…’

Babi Badalov: I am euromental

Posted on februari 18, 2020 by Argusvlinder

Babi Badalov: I am euromental (2015). Te zien in Club Solo in Breda.

Mijn fascinatie voor kunst komt het meest naar buiten
in mijn aandacht voor kunst waarbij tekst of letters een grote rol spelen.
Daar zoek ik vaak ook mijn inspiratie voor boeken die ik maak.
Zo zag ik onlangs bij Club Solo in Breda werk van Babi Badalov.
Geboren in Azerbeidzjan in 1959, studeert oa in St. Petersburg en
vlucht dan naar West-Europa.

Ik citeer het informatieblad waarin Club Solo zowel Cécile Verwaaijen
als Babi Badalov voorstelt.

Zijn observaties combineert hij met reflecties over actuele geopolitieke problemen die zijn eigen persoonlijke ervaringen weerspiegelen.
Badalov tast de grenzen van de taal af en verkent de beperkingen die ze oplegt. Hij gebruikt vooral linguïstische vondsten.
Op basis van misverstanden door onvoldoende talenkennis maakt hij associaties of haalt hij woorden uit elkaar of verdraait hij ze.
Badalov is ook geïnteresseerd in het manipuleren van betekenis door het visualiseren van taal. Voor hem is schrijven tekenen, en omgekeerd.

Letters lopen uit in sierlijke ornamenten.
Hij wil afbeeldingen met letters maken.
De speelwoorden van Badalov gaan ook ergens over: nationalisme, culturele integratie, consumptie, gendergelijkheid, mondialisering,….

Cécile Verwaaijen in Club Solo

Posted on februari 4, 2020 by Argusvlinder

Een tijdje terug liet ik de poster van de tentoonstelling
al zien op mijn blog.
Maar dit weekend ben ik ook naar de tentoonstelling gaan kijken.

‘Club Solo’ wat is dat? Het is de ‘opvolger’ van Lokaal01 in Breda.
Volgens de eigen website:

Kunstenaarsinitiatief Club Solo presenteert vijf keer per jaar solotentoonstellingen van Nederlandse en Belgische kunstenaars.

Hotel Solo biedt eens per jaar een podium aan een buitenlands kunstenaarsinitiatief.

Café Solo is een podium voor kleinschalige presentaties, zoals muziekoptredens, poëzieavonden, lezingen en filmvoorstellingen.

VISIE

Club Solo biedt mid-career kunstenaars de mogelijkheid werk te maken en te tonen in solopresentaties. De kunstenaar en zijn werk staan centraal. Voor het publiek is Club Solo een laagdrempelig, uitgesproken platform voor Nederlandse en internationale beeldende kunst.

Dit was de poster die ik mooi vond en die me hielp
om Club Solo ook weer een keer te gaan bezoeken.

Cécile Verwaaijen. Ik was benieuwd.

De ruimte van Club Solo is niet groot.
Er is een benedenzaal en twee zalen boven (1 groter en 1 kleiner).
Vroeger was er boven nog een gang. Bovenaan de trap is een ruimte
waarin je loopt als je boven aankomt, een soort van hal.
‘Achter’ de trap is nog een ruimte met een glazen wand
die op de trap uitkijkt. Deze was niet in gebruik voor de tentoonstelling.

Verwaaijen werkt sinds 2018 aan de serie ‘Learning Arabic’.
Ze gaf een periode Nederlandse les aan de ‘nieuwkomers’, vaak
met een Arabische achtergrond en leerde deze mensen beter kennen.
De wens om zelf Arabisch te leren was het begin van een
proces van ‘uitburgeren’, dat leidde tot werken waarvan je
er een aantal in Club Solo kunt zien.

In de benedenzaal is de installatie Goodnight te zien.
De pilaren in de benedenzaal zijn bekleed met tapijt en
gebedskleden.

Goodnight.

Niet alle onderdelen van Goodnight zijn op mijn foto’s te zien.

Mandala.

Ojalá (Ojalá= laten we hopen dat). We zien hier gebedskleden die letterlijk uit elkaar zijn gehaald. Door de andere rangschikking van de onderdelen krijgen die een andere betekenis en waarde. Het is een aanmoediging om dingen die ‘vast zitten’ on beweging te krijgen. Er waait een frisse wind door de kleden.

Flower.

Courage. Twee decoratieve elementen maken zich los van het gebedskleed. Ze willen meer zijn dan een motief in het grote geheel. Ze gaan hun eigen weg.

Orange.

Niqaap.

De teksten zijn voor een deel afkomstig van de flyer
die bij de tentoonstelling wordt uitgedeeld.
Ik was (en ben) enthousiast.

Cécile Verwaaijen – Club Solo, Breda

Posted on januari 19, 2020 by Argusvlinder

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Cécile Verwaaijen gehoord
maar ze heeft een mooie naam en de poster van de tentoonstelling
vind ik gewoon mooi. Ik ga kijken!

Cécile Verwaaijen – Club Solo, Breda.

Bracke kip op BredaPhoto

Posted on september 19, 2018 by Argusvlinder

Afgelopen zondag was het prachtig weer en druk op
de locaties van BredaPhoto die ik bezocht.
De vele foto’s, video’s en installaties leverde weer
foto’s op en dorst die je kon lessen met Bracke kip
van brouwerij Ramses uit Breda.

Gelukkig zaten de zwakkere broeders aan het begin. In de voormalige kazerne en huis van het Breda’s Museum veel installaties en korte video’s. Natuurlijk het is het meer experimentele werk maar er waren ook veel pretenties die niet waargemaakt werden. Lennert Deprettere met zijn The gypermediated selfie construction. Jammer. Volgende keer beter. De installatie is misschien nog leuk bedacht maar een discussie over de gevaren van social media….. Nee dat zat er niet in.

Van wie ‘Into the merge’ is. Ik heb het niet mee geprobeerd op te zoeken.

Het kan ook anders: Minghui Zheng, Rent a partner (Huur een partner, een video met een gesprek over relaties). Sterk.
Even if I did not have a flat or a car / Ool al had ik geen appartement en een auto. Geld, positie, liefde. relatie.

Grappig. Heel goed gevonden van de nieuwe fotograaf des vaderlands: Jan Dirk van der Burg, Wethouders van middelgrote gemeenten met stekelhaar. Dit was maar een van de goede vondsten.

Een hoogtepunt vond ik de serie foto’s en documenten van Mathieu Asselin: Monsanto, A photographic investigation, 2018. een journalistieke rapportage door foto’s over Monsanto. een chemisch en zadenbedrijf dat grip krijgt op de landbouw wereldwijd en daarbij alle middelen inzet die het ter beschikking heeft. Heel indringend.

De loopbrug bij het Chassé. Het levert goede plaatjes op maar de foto’s zie je toch het best als je om de brug heen loopt.

Dit is een voorbeeld van een serie foto’s op de loopbrug: Shadi Ghadirian.

In Club Solo was werk te zien van Karel Doing. Deze fotograaf experimenteert onder andere met de chemie die bij fotograferen een rol kan spelen. Hier door bloemen op een film te leggen en te zien wat er dan gebeurt. Vervolgens is de film uitvergroot. Mooi werk.

Toen ging ik naar de Koepel in Breda, nu FutureDome genaamd.
Deze voormalige gevangenis wordt nu voor andere doelen gebruikt
zoals tijdens BredaPhoto als tentoonstellingsruimte.

Het centrale werk is een soort videocollage van Geert van Kesteren met de naam The Believers, 2018.

In deze foto’s verdringt soms De Koepel, het gebouw, de installatie
en dan weer andersom. Soms steekt de geschiedenis zijn kop op.

Een zonsopkomst.

Een meerluik. Je ziet steeds nieuwe dingen. De film kun je gemakkelijk meerdere keren zien.

De achterkant van het werk van Geert van Kesteren.

De computers zijn er maar druk mee.

Een deel van de vloer van De Koepel is van glas. Er zitten ruimtes onder waarvan de functie mij niet duidelijk is.

Dat glas helpt de fotograaf weer.

Nog meer denkkracht.

Hoe zat dat ook al weer met de Drie van Breda, de oorlogsmisdadigers die hier gevangen zeten. Willy Lages, Joseph Kotälla, Franz Fischer, Ferdinand aus der Fünten.

De gevangenispoort aan de binnenkant.

Vanaf de FutureDome ben ik naar de Belcrum gegaan, naar de
oude fabriek van machinebedrijf Backer & Rueb.
Een prachtig ruw gebouw voor een fototentoonstelling.

Dit is werk van Masamichi Kagaya, Glove, 2012. Een van een serie foto’s gemaakt in Fukushima in Japan. De onderste foto is een ‘reguliere’ foto van het onderwerp. De bovenste foto toont de radioactiviteit die in het voorwerp is achtergebleven als een geheimzinnige glans. Als je alleen de bovenste foto zou zien denk je dit is de handschoen van Michael Jackson.

Keyezua, Floating Nightmares (zwevende nachtmerries).

Grendel van Backer & Rueb.

Het laatste adres waar ik foto’s zag was: Puijfelik. Dit is de naam van een familie van (vroeger) handelaren in oud papier (Van Puijfelik Recycling: http://www.vanpuijfelikrecycling.nl/). Ik ken ze uit mijn jeugd. Een groot aantal jaren hadden zij in dit deel van de stad hun papierverzamelpunt.

Ook een geweldige omgeving voor zo’n fototentoonstelling.

Christoph Krause & Cyrano Bentlage, Strange Entity.

Dit is de Bracke kip van brouwerij Ramses die je kon/kunt? drinken op de locatie Puijfelik.

Het was een plezierige middag.
Zo zwervend door Breda, van de ene naar de volgende bijzondere
locatie en dit is nog maar een deel van de manifestatie.

Club Solo

Posted on januari 25, 2015 by Argusvlinder

De naam heeft iets van een gelegenheid met rode lichten
of een nieuwe horecagelegenheid met DJ’s.
Maar het is een nieuw kunstinitiatief in Breda.
Een soort opvolger van Lokaal01.

Wat zeggen ze zelf:

Club Solo breekt een lans voor de autonomie en stelt het oeuvre van de kunstenaar centraal met het organiseren van solotentoonstellingen.
Curatoren van het Van Abbemuseum, Eindhoven en het MhKA, Antwerpen reageren op het werk van de kunstenaar door een specifieke bijdrage uit hun collectie in de tentoonstelling te plaatsen zodat er een unieke dialoog ontstaat.

Club Solo, Kloosterlaan, Breda.

Tom Claassen heeft 1 groot werk. Het vult de hele ruimte van de benedenverdieping.

Jan van Munster, het werk wat ik hieronder laat zien is: Studie voor een clone, 2013.

Jan van Munster, Studie voor een clone, 2013.

Argusvlinder

De avonturen van de Argusvlinder

Tagarchief: Club Solo

Marcel Pinas; een kronkel onder aan de pagina

Flessenpost

De geschiedenis is geen lijn maar een zandbak….

Marcel Pinas op canvas

Marcel Pinas: Kibii wi koni -> Goontapoe

Club Solo – Thomas Polimé

…en stuur een hond

Kees Goudzwaard: fijnschilder

BredaPhoto: Marjolijn Dijkman

Babi Badalov: I am euromental

Cécile Verwaaijen in Club Solo

Cécile Verwaaijen – Club Solo, Breda

Bracke kip op BredaPhoto

Club Solo

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk:

Delen:

Vind ik leuk: