Zijn laatste CD was een eerbetoon aan Duke Ellington.
Niet verkeerd maar ik hoor hem liever zijn eigen werk brengen.
Vaak hoog tempo, zijn typische stem.
Hierboven de ‘hoes’ of het ‘art work’, zo je wil.
Ingescand.
Ik heb de folie om de CD zoveel mogelijk heel gelaten en die onder
de hoes gelegd zodat de sticker met ‘Joe Jackson’ en ‘Fool’
voor nu niet verloren gaat.
 |
|---|
De foto’s in deze blog post ademen een heel andere sfeer dan de foto’s
die slechts één tot anderhalve dag eerder gemaakt zijn.
De foto’s zijn gemaakt in Siem Reap. In Cambodja.
Cambodja en Laos waren het doel van onze vakantie en
de regen en de wolken van Bangkok zijn verdwenen.
In Siem Reap hadden we hetzelfde hotel laten boeken als een jaar
eerder. We huurden bij het hotel twee fietsen en zijn om Siem Reap heen
gaan fietsen. Op goed geluk. De foto’s die ik toen maakte zijn dan ook
van tempels en activiteiten die je overal in Cambodja kunt zien.
Soms heel mooie tempels, goed verzorgd en in de verf. Maar soms kan zo’n tempel wel wat verf gebruiken. Als dat zo is komt wel het houtsnijwerk goed naar voren.
Maar wel of niet goed in de verf, met de zon ziet het er allemaal prettiger uit.
Bij een van de tempels zat deze groep ouderen met bamboe tafelversieringen te maken.
Deze kunstige voorwerpen worden ook vaak gebruikt om een tempel te decoreren.
De begraafplaats.
Behalve dat Siem Reap bij Angkor Wat ligt en dat er veel hotels en uitgaansgelegenheden zijn, is het geen interessante plaats. Maar voor een fietstocht over het platteland van Cambodja is het een goed vertrekpunt.
|
|---|
Deze kunstvorm zie overal ter wereld.
De resultaten zijn soms heel simpel maar af en toe kijk je, je ogen uit.
Deze keer zagen we twee olifanten op ons bed in Bangkok.
De eerste in close-up.
Hier twee olifanten op rij. Knap gevouwen toch?
|
|---|
Op mijn foto’s zie je alleen maar regen.
Dat komt omdat op de dag dat we tijd hadden voor Bangkok,
het de hele dag regende. Niet veel. Maar toch.
Genoeg om aan het eind van de dag toch nat te zijn.
Bangkok is gewoon een hele grote stad in Azië.
Deze keer een onsamenhangende groep foto’s, de backpacker straat
van Bangkok (Khao San Road) en nog een paar losse foto’s.
Khao San Road, nog triester dan de straat al is. Daarvoor is geen regen nodig. Harde muziek, veel bars en restaurants en heel goedkope hotels. Natuurlijk ook massage salons.
Deze en de volgende foto’s maakte ik onderweg van het Grand Palace naar het hotel.
Nu zou je de indruk kunnen krijgen dat we het niet naar onze zin hadden daar in Bangkok. Nou dat was niet het geval. Het weer zat gewoon tegen.
De uitvaartplechtigheden waren nog maar een maand, misschien twee, eerder. Deze decoratie deed toch nog steeds denken aan koning Bhumibol.
Khao San Road.
Al voor onze vakantie was ik aan het boek begonnen en het was bijna uit.
Dus vandaag heb ik nog een half uur gelezen in het heel interessante boek
met de titel: ‘Wat is een boek? – Een kleine geschiedenis’, geschreven door
Paul Dijstelberge.
Op een heel vlotte manier komen heel veel aspecten van het boek voorbij.
Vooral de ontwikkeling van het boek in het westen staat centraal.
Het schept een heel breed vergezicht dat de lezer aanzet om heel veel
aspecten eens nader onder de loep te nemen en de bijgevoegde lijst
met literatuur geeft daar ook alle gelegenheid toe.
Nergens ingewikkeld of saai maar altijd met veel nieuwsgierig makende
verhalen en feiten.
Hier en daar verborgen inzichten in het heden.
Zo lezen we op pagina 182 een stukje over censuur. Dat is niet hetzelfde als
nepnieuws of de huidige overvloed aan informatie op het wereld wijd web
(het tegenovergestelde aan censuur) maar kan toch helpen daarover een mening te vormen.
Het is moeilijk voorstelbaar hoe een censuur effectief kon functioneren in de Republiek.
Steden waren vrijwel autonoom.
Het aantal drukkerijen en uitgeverijen was enorm, net als het aantal verkopers van boeken, die niet alleen winkels hadden maar ook rondtrokken op het platteland.
Het grootste deel van de bevolking woonde in steden en bijna iedereen kon lezen.
Een buitenlandse reiziger verbaasde zich erover dat zelfs een dienstmeid in discussie ging met een regent – en geduldig door hem te woord werd gestaan.
Drukwerk was goedkoop en zo kon voor het eerst de publieke opinie een rol spelen in een pluriforme maatschappij.Hier moet worden opgemerkt dat behalve interesse misschien ook een zekere mate van desinteresse in wat een ander beweegt van belang is voor tolerantie, het vermogen om elkaar met rust te laten.
Het is veelzeggend dat juist degene die de waarheid in pacht meenden te hebben, de dominees van de protestantse kerk, voorstanders waren van een strenge censuur waarbij de kerk het voortouw diende te nemen.
De landelijke, provinciale en lokale overheden in de Republiek voelden daar niets voor.
En zo kon de Republiek in de Gouden Eeuw uitgroeien tot de vrijplaats waarvan niet alleen de vrijheid van meningsuiting maar ook de rijkdom die daaruit resulteerde pas een eeuw later door de rest van Europa werd geëvenaard.
Paul Dijstelberge, Wat is een boek? – Een kleine geschiedenis.
Onlangs waren we op vakantie in Guatemala – heart of the Maya world.
Naar eigen zeggen: het hart van de Maya-wereld.
We brachten ook wat souvenirs mee.
Er zijn er een paar die nog vervolgacties krijgen hier in Nederland.
Maar vandaag kun je al proberen te raden welke dat zijn.
Ik kocht in Panajachel dit boekje met papier gemaakt van bananenbladeren. De houten delen in de band zijn met een brander in het hout getekend en daarna ingekleurd.
In de buurt van Panajachel kochten we dit schilderijtje op canvas waarop 4 marktkoopmensen te zien zijn van boven af. Ze zitten met hun gezicht naar elkaar en raken elkaars handen aan. Tussen hen in liggen de groentes en het fruit.
In Copan in Honduras kocht ik in het museum deze catalogus: Barbara W. Fash, The Copán Sculpture Museum – Ancient Maya artistry in stucco and stone.
We hebben veel naar een klein masker gezocht. Op de valreep vonden we dit op de luchthaven.
Dit kregen we van de gids op de stadstoer door Guatemala Stad. Een geluksarmband.
Dit kocht ik in de buurt van Panajachel bij een koffietent. Veel zaken in Guatemala verkopen allerlei koffievarianten (drankjes: espresso, capuchino, …) maar verkopen ook de koffie zelf (gemalen of niet) van een plantage in de buurt. Die kun je dan natuurlijk ook bezoeken. Hier verkocht men daarnaast allerlei dingen die met koffie te maken hadden (mokken, kommetjes, enz) en ook jute zaken.
Het grappige was dat ik in de winkel al zag dat de zak in India gemaakt is. Overigens mag het jute niet met water gewassen worden. Beetje vreemd.
Het Dada-boek van mij heeft even stil gelegen.
De bindwijze die ik bedacht heb, werkte redelijk op de dummy,
maar hij moet goed werken bij het echte boek.
Wat bij de dummy mis ging is dat ik iets te weinig precies heb gewerkt
(maar dat is misschien eigen aan een dummy), maar het
boekblok sloot niet mooi aan op de band.
Hier zie je de gebrekkige aansluiting van het laatste katern (links) op de band (rechts). Je ziet dat ik een constructie heb gemaakt waarbij alleen in het midden van het boek, bij het naaiwerk en de concertina. Dat geeft het boek een minder mooi aanzicht. Bovendien is die constructie nog als grijs bord zichtbaar en dat is onder andere het geval vanwege het feit dat die constructie 1 a 2 millimeter boven de band uitsteekt. Dat moet ik bij het definitieve boek allemaal gaan voorkomen.
Daarom nu veel passen en meten. Snijden en opnieuw snijden.
Bijsnijden en schuren.
De nieuwe constructie, die nog beplakt gaat worden ziet er
als volgt uit.
Je ziet links de constructie in voorbereiding. Dan zie je het groene Zaansch bord, de concertina waarop de katernen genaaid zijn, en rechts de katernen. Ik heb dunner grijs bord gebruikt voor de buitenvorm van de constructie. Aan de binnenkant heb ik stroken dikker grijs bord aangebracht ter versterking. Het verticaal gezien middelste vak, is het vak waarin de concertina straks geplakt gaat worden. Dat zorgt ervoor dat de katernen straks helemaal open kunnen en altijd een beetje ruimte hebben om te bewegen. Niet veel maar genoeg om het openen mogelijk te maken. De constructie is bijna net zo hoog als het boekblok. Dat gaat straks, naar ik hoop, een beter beeld geven aan het boek. Eerstvolgende stap is het bekleden van de constructie en dan maak ik de band af.
|
|---|
Nog een keer een serie foto’s uit het Grand Palace in Bangkok.
Een groot complex met paleizen en tempels.
De moeite waard om eens te zien maar ik zou er niet voor omreizen.
De decoraties zijn heel gedetailleerd en gaan door tot in de nok van de gebouwen.
De vormen van de gebouwen, ook de hele grote en hoge, zijn delicaat.
Maar vaak mierzoet.
Tegen het eind van ons bezoek zou het weer er niet beter op worden.
Maar om de concurrentie met de natuur aan te gaan moet je van hoede huize komen.
Met de regen is dit dan het beeld van de toeristen.
De daken zijn prachtig. Deze zijn erg hoog.
Er staan ook een aantal meer recente gebouwen. Deze zijn onder andere nog gebruikt voor de uitvaartplechtigheden van de Thaise koning Bhumibol.
Deze gebouwen zijn enorm hoog. Het ‘kleine’ gebouw op de voorgrond is de plaats waar de koning nog opgebaard ligt tot aan de feitelijke begrafenisplechtigheid.
Ook vanaf een afstand en van buiten het complex ziet het Grand Palace er indrukwekkend uit.
|
|---|
Het gaat hier om het Grand Palace in Bangkok.
Veel van die wezens hebben een staart.
Algemene indruk van het Grand Palace op een miezerige dag in december 2017.
Deze heeft de mond of bek open.
Hele originele vormen.
Hele uitgebreide staarten.
Dit is een zogenaamde Tantima-vogel of Nok Tantima. Een mythische vogel in het Thaise Hindoeïsme.
Op de vorige foto was dit kleine diertje (?) ook al even te zien.
Tantima-vogel of Nok Tantima.
In december 2018 ben ik naar een tentoonstelling
over Rembrandt geweest in het Stadsarchief Amsterdam.
Ze tonen daar allerlei archiefstukken die betrekking hebben
op Rembrandt en zijn familie.
Van geboorteregisters tot rechtbankstukken.
Heel leuk.
Ons Amsterdam, het November-December nummer met 23 pagina’s over Rembrandt.
De tentoonstelling wordt met de archiefstukken ook
interessant gemaakt door het gebruik van iPads waardoor er
een wisselwerking tussen realiteit en virtual reality ontstaat.
Een heel goed idee om de tentoongestelde stukken nog meer in hun context te plaatsen.
Toen ik in het gebouw van het Stadsarchief rondliep zag ik een boekwinkel.
Die stolen mijn hart toen ik een nummer van ‘Ons Amsterdam’ afrekende en
men een stempel van de boekwinkel op de papieren zak zette.
Ik was verkocht!
Stempel van Stadsboekwinkel Amsterdam.
|
|---|
We lopen verder rond in de Grand Palace. Dat is niet 1 gebouw maar
een groot complex met allerlei gebouwen, groot en klein, met een
maquette en met allerlei altaren.
Zoals in deze blog te zien is ook met veel paleiswachten.
In alle maten zie je de paleiswachters, als individueel standbeeld maar ook als klein ornament.
De decoratie is ook nogal eens een keer erg overvloedig.
Dit is dan weer erg zoet.
Daar krijgt mijn blog dan toch een staartje, of zeg maar staart.
Als je mijn blog nu bekijkt lijkt het alsof we altijd
op vakantie zijn, maar dat is natuurlijk niet waar.
Het kost alleen veel tijd en plaats
om mijn herinneringen op te slaan.
Gisteren ben ik weer in mijn werkplaats in de FutureDome
geweest en omdat ik een beetje zit aan te hikken
tegen de manier waarop ik mijn Dadaboek aan het inbinden ben,
ontsnap ik soms naar een ander project.
Zo ben ik gisteren bezig geweest met Mooi Marginaal.
Omdat ik ook lid ben van Drukwerk in de marge
ontving ik begin dit jaar een ingebonden versie van ‘Mooi Marginaal 2012 2017′.
Hetzelfde boek heb ik gekocht, in losse katernen, via de Stichting Handboekbinden en
ben ik aan het inbinden.
Maar bij zo’n project wil ik ook iets van mij toevoegen.
Gisteren ben ik bezig geweest met een ontwerp voor de band.
Mooi Marginaal 2012 – 2017.
Dat ontwerp is nog in een heel vroeg stadium.
Wat ik gisteren gemaakt heb, is inmiddels ingescand en ben ik aan
het bewerken. Dan krijg je iets als:
|
|---|
We vlogen via Bangkok naar Siem Reap in Cambodja.
Als je dan toch via Bangkok moet (iets met vluchten)
kun je er ook een paar nachten blijven.
Dat hebben we gedaan.
Toen bezochten we het Grand Palace, het paleiscomplex
van de voormalige koningen van Siam.
Spreekt voor zich, zou je denken.
De dag dat we het Grand Palace bezochten was het mistroostig weer. Eigenlijk miezerde het de hele dag. De temperatuur was goed maar het regende net iets meer dan de warmte kon verwerken.
Dus veel paraplu’s die dag. Stel je eens voor dat de zon goed geschenen had. Dan moet het er haast oogverblindend zijn.
De enorme en afschrikwekkende paleiswachten.
Muurschilderingen. Over een enorme afstand zijn prachtige schilderingen te zien. Alleen het onderhoud daarvan moet heel wat tijd vragen.
Daar is het dan!
Ornament van een pilaar.
Dat zijn nog eens poorten.
Tijdens de jaarwisseling 2017 – 2018 waren we in Cambodja en Laos.
Helemaal waar is dat niet want we hadden bovenstaande foto niet
kunnen maken in die landen. We vlogen via Bangkok in Thailand.
In Bangkok bezochten we het Grand Palace, het koninklijk paleis.
Daar werd de foto gemaakt.
Daar waren we ineens op bezoek bij de Koning van Siam.
Ik kon me zo voorstellen dat Yul Brynner dadelijk om de hoek kwam.
Wikipedia:
Yul Brynner, geboren als Joeli Borisovitsj Briner (Vladivostok, 11 juli 1920 – New York, 10 oktober 1985) was een acteur met karakteristiek kaal hoofd van Russische komaf en met het Franse burgerschap die voornamelijk bekend werd door Amerikaanse films en toneelstukken. Zijn bekendste rol is die van de koning van Siam uit The King and I. Ook was Brynner een befaamd fotograaf.
Deborah Kerr en Yul Brynner in de film The King and I (1956).
Nou ja, je moet wel je fantasie een beetje gebruiken.
In 2016 bezochten wij India en deze keer begonnen we ongeveer
waar een eerdere reis stopte: in Bhopal.
De reis ging langs allerlei plaatsen maar het meest in het oog sprongen
Varanasi, Chandigarh, Haridwar en Amritsar.
Amritsar was de laatste plaats en we bezochten er
meerdere keren de Gouden Tempel.
Ook op de laatste dag.
En daarover gaat deze laatste blogpost.
Het weer was een beetje heiig op de laatste ochtend. Daarom ligt de Gouden Tempel (Sri Harmandir Sahib) er een beetje dof bij.
De zon laat zich al snel zien.
Het is niet zo dat heel veel Sikhs een bad nemen in de sarovar maar er zijn er wel.
Er zijn weer veel pelgrims. Hier zie je de pelgrims weerspiegeld in het gouden plafond.
Een zonnescherm is al snel geen overdreven luxe meer.
Tegelijkertijd gaan restauratie- of nieuwbouwwerkzaamheden gewoon door.
Dit soort mozaïeken komen weer vol tot hun recht.
Met prachtige marmeren bloemen.
Traditie en moderniteit.
Een laatste blik....
Op het plein voor het tempelcomplex zat deze meneer met een heel bijzonder geborduurd kleed. De tekst is ook in het Engels.
Hij ging spontaan voor me staan en veranderde zijn kleed zodat ik de tekst beter kon fotograferen: Message of Tenth Guru: Act upon only the word of guru and worship not anyone else except one God, Akal Purakh.
Wikipedia:
Akal Purakh is a Sikh name used for God.
Literally it means “a timeless being who never dies.” The first word Akal, literally timeless, immortal, non-temporal, is a term integral to Sikh tradition and philosophy. It is extensively used in the Sri Guru Granth Sahib and Dasam Granth hymns by Guru Gobind Singh, ….., the concept of Akal is not peculiar to the Dasam Granth. It goes back to the very origins of the Sikh faith.
Together the two words mean the “Timeless, eternal being”.
Waar je ook bent in India, het is er bijna altijd een feest van kleur. Zo ook bij de Gouden Tempel.
The Favourite, een film van Yorgos Lanthimos, met in de belangrijkste rollen Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz.
In een voor zijn doen heel druk bezochte bioscoopzaal,
zag ik gisteren The Favourite.
Een prettig gestoorde film die het vooral van zijn uiterlijk
en fysiek vertoon moet hebben (speeksel, spugen, verlamming,
vuil, fish eye effecten, prachtige kostuums, modder,
seks, water, bloed, dieren(leed), enz), maar waar de inhoud
best wat meer diepgang had mogen hebben.
De film is best aangenaam om naar te kijken maar of kijkers
dat over 10 jaar nog vinden weet ik nog niet.
De film gaat over macht en juist op dat punt zou het aardig
zijn als de film meer diepgang had getoond.
Als ik een film gezien heb kijk ik altijd nog even
op IMDB (Internet Movie Database) en een van de onderwerpen
waar ik altijd even naar kijk zijn de trivia.
Leuke feitjes, toevalligheden of verhaaltjes.
Deze keer bijvoorbeeld:
The characters eat lobster and venison (deer meat).
Yorgos Lanthimos’s two previous films were
The Killing of a Sacred Deer (2017) and The Lobster (2015).
Nederlandse vertaling:
De karakters in de film eten kreeft (lobster) en hert (venison of vlees
van het hert/deer).
De vorige twee films van de filmmaker heten:
Het doden van het heilige hert en De kreeft.
Je hebt er niets aan maar ik vind het leuk te lezen.
Wat erg geslaagd was is de aftitelingssong: Skyline pigeon.
Skyline pigeon komt van het album Empty Sky van Elton John uit 1969.
Dit nummer met klavecimbel door Elton John geeft het iets
decadents, iets prettig gestoords. Daarom past het zo goed
als afsluiting van de film.
De tekst ‘Over green fields, trees and mountains. Flowers and forest fountains.’
is afkomstig uit het lied waarvoor Bernie Taupin de tekst heeft geschreven.
****
Bij ons laatste bezoek aan de Gouden Tempel in 2016
werd er druk gewerkt aan een enorm oranje vaandel dat in
de Sri Harmandir Sahib hangt aan een enorme mast.
Ik weet niet meer of ze een nieuw vaandel aan het bevestigen waren of het vaandel slechts aan het onderhouden waren. Maar er was veel aandacht voor en het was een heel werk.
Veel aandacht.
Het betere acrobatenwerk.
Als we op vakantie gaan, gaan we geregeld rond de jaarwisseling.
Dat heeft het voordeel dat er meer interessante tijdschriften zijn
dan door het jaar. Daar kopen we er dan een aantal van.
Dat geldt ook voor de tijdschriften over popmuziek.
In de UK brengen die bladen soms ook een CD met muziek uit.
Zoals hier met de beste muziek van 2018.
Nou als de muziek op deze CD de beste muziek is van 2018 dan kunnen
we dit jaar snel vergeten.
Christine And The Queens:
oppervlakkig, drie keer niets.
De superlatieven in de bladen zijn overweldigend.
Kamasi Washington:
ook Oor was er enthousiast over.
Aardig maar niet heel bijzonder.
Fatoumata Diawara:
mooie stem. Het nummer op deze CD (Nterini) is aardig.
Elvis Costello:
zijn laatste CD heeft sterke nummers.
Hier misschien wel het beste van die CD: Stripping Paper.
De Britse jazzband Maisha:
klinkt interessant. Beetje complex voor een dergelijke CD.
Wil ik meer van horen.
Cinco Quetzales.
Een van de eerste dingen die ik doe als ik terug ben van vakantie,
na het opruimen van de vuile was en het leegmaken van de tassen,
is het inscannen van tickets en dergelijke.
Als er sprake is van papiergeld en munten die ik op
deze weblog wil laten zien dan moet ik die altijd even zo glad mogelijk maken.
Deze keer probeerde ik dat met een strijkijzer.
Ik dacht dat hij niet zo hoog stond.
Maar daar heb ik me dus in vergist.
Gelukkig ging het alleen bij het eerste biljet mis.
Dit is er wat er over bleef van een 5 Quetzal biljet van Guatemala.
Antwerp master, circa 1610 – 1615. A study of the head of a monk looking upwards. Oil on panel
René Magritte, La clef des songes (De sleutel van dromen), 1927. Oil on canvas.
Zhang Daqian, Water and sky gazing after rain in splashed color, 1968, ink and color on paper. Horizontal scroll.
Funerary relief of a woman, Palmyra, Syria, 200 – 273 CE, limestone.
Relief carving of an apsara, Northern Wei Dynasty, 386 to 534, AD, limestone.
Argusvlinder 