De nacht bij de homestay was prima maar je moet wel even wennen
aan leven op het platteland.
De mensen zijn vriendelijk maar spreken natuurlijk geen Engels.
De vrouw des huizes pakte dat goed op.
Ze had een soort winkeltje aan huis.
Ze zorgt dat we regelmatig fruit krijgen, het bed is goed,
er zijn handdoeken.
De mensen gaan vroeg naar bed, wij dus ook.
Maar de buurvrouw voert nog een heel lang telefoongesprek en
houten huizen zijn gehorig.
Sommige mensen gaan later naar bed en zitten buiten te praten.
De baby van de buren huilt.
De wind is in de nacht behoorlijk koud en bij het minste slaan de honden aan.
In de ochtend, zo rond 03:30 uur beginnen de hanen te kraaien.
Dan komt al snel het agrarische verkeer op gang; tractoren.
Die mensen maken in het dorp een praatje met iemand
die ze al even niet gezien hebben (?)
Dan plots harde muziek met een toespraak van een monnik
die, zo bleek achteraf, geld nodig had.
Kinderen gaan vroeg uit bed en de mensen beginnen hun werk op het veld.
Kortom, als ik sliep was het prima maar ik heb ook regelmatig
niet geslapen. Dat is niet erg maar je moet je dat realiseren
als je in een homestay gaat verblijven.
Op een andere plaats is het ongetwijfeld anders maar zo ging
het er aan toe in Banteay Chhmar.
De weg die we volgen na Banteay Chhmar gaat door Noord-Cambodja. Dat is tegen de Thaise grens. Dit is Pol Pot-land. Onderweg stoppen we in een dorp.
Rustig en eenvoudig.
De heuvels vormen de grens met Thailand. Ieder jaar gaan zo’n 2 miljoen Cambodjanen (inwonertal 16 miljoen) werken in Thailand. Meestal voor een periode van drie tot 6 maanden. Vrouwen en kinderen blijven thuis en zorgen voor de akker.
Het is een warme, oudejaarsdag. Na de rit naar Preah Vihear rusten we in het bijzondere hotel. De eerste kennismaking is niet goed. Gelukkig komt het wat later allemaal goed. Na het warmste deel gaan we wandelen en komen we op een kruispunt van wegen waar winkels zijn en een klein dorp. Dit varken is al helemaal geroosterd aan het spit.
Het hotel is een ‘gebroken’ hotel:
– de kaart die toegang moet geven tot de kamer was niet ingeprogrammeerd;
– het toilet spoelde niet door;
– de Wi-fi werkt wel maar er is een boom omgevallen. Er is geen internet;
– bij het hotel staat zo’n 10-15 fietsen maar geen enkele fiets heeft hele banden;
– we bestellen noodles: 1x vegetarisch, 1x seafood. we kregen kip;
– we wilden laten wassen maar de wasmachine was kapot.
Gelukkig is de staf geduldig.
Wat ze kunnen oplossen, lossen ze op.
‘Gelukkig’ kun je een telefoonabonnement nemen met YouTube.
Deze wijze van bouwen zag ik vaker: een soort huis in een loods. Misschien blijft je huis zo koeler? Of zijn het gewoon twee vliegen in één klap?
Fabrieksactiviteiten zie je niet echt in Cambodja. Wat je ziet zijn veel werkplaatsen. Voor brommers, auto’s, meubilair enz. Ze maken er mooie standaarden voor lelijke waterreservoirs. Maar als je geen schoon stromend water hebt is het een oplossing.
We lopen door het dorp tegen het eind van de middag. De etenstentjes met hun verbouwde oliedrums hebben het druk. Er is veel keus aan vlees.
Ook om thuis klaar te maken.
Bier was er ook voldoende.
Je kunt ook eend eten.
Bij de houtbewerkers staan ook dit soort beelden. een soort meesterproef misschien. Dit is een boeddhistisch symbool voor welvaart.
Wie wil dit niet in de tuin?
Waarschijnlijk is het ijs van de ijsman betrouwbaarder dan een elektrische koeling.
Dit is het beeld in een woonwijkje.
Veel huisraad naast en onder de woning. In de schaduw van de bomen bijvoorbeeld.
De bloem van een bananenboom.
Zomaar een mooie haan.
Een van de ‘bewakers’ van het hotel.
Het hotel ziet er van buiten prima uit en na een wat zwakke start werd het een goed verblijf.
