Schitterend hoe de bloemen één voor één open komen en vervolgens langzaam van fel rood naar zacht geel verkleuren.
Maandelijks archief: mei 2020
Jonge ganzen, wat moet je daar nog aan toevoegen?
Toen ik er net op de fiets aankwam, had iemand de ganzen gevoerd. De jonge ganzen groeien als kool. De paden in het park zullen snel als glijbanen aanvoelen maar het ziet er vertederend uit.
Detail. Het zijn er weer heel veel.
Het wordt saai? – Ochtendwandeling door corona
Al negen weken werken vanuit huis.
Dan is af en toe een korte wandeling een manier
om je zinnen te verzetten.
Dus probeer ik regelmatig door het centrum van Breda
een weer andere route te lopen om weer eens andere dingen te zien
die ik al even niet meer gezien heb.
Uit 1795. Ik weet niet wat hiervan nog uit 1795 is maar Café-Biljart De Bossche Poort maakt al lange tijd deel uit van het stadsbeeld van Breda.
Gonnie’s winkeltje vind je er ongeveer tegenover.
Op de kop van de Boschstraat ligt Café Bellevue. Kijk omhoog en dan zie je dit.
Het Chasséveld met in de verte kantoren van de Gemeente Breda.
Ingeklemd tussen de Pasbaan en de Vlaszak ligt nog een parkeerterrein. Rond 08:00 uur nog leeg.
De Vlaszak als een plaatje uit de offerte van de architect.
Menashe Kadishman, Het Offer van Isaac, 1986/1989, cortenstaal.
Veemarktstraat, een gevel helemaal uit baksteen. Het jaartal op de gevel zegt 1908. Eigenlijk best mooi.
Detail.
Bijna terug bij het begin: Grote Markt, Breda. De dinsdagmarkt. De zon staat nog steeds laag.
Mahler en Boenin
Afgelopen vrijdag zou in het Concertgebouw in Amsterdam
het Mahler-festival beginnen.
Door de corona omstandigheden gaat dat niet door.
Wat nu wel georganiseerd wordt is een 10-daags online
Mahler-festival.
Iedere dag staat een symfonie van deze componist centraal.
De dag begint dan om 15:00 uur met een korte introductie
van de symfonie van de dag door een solist.
Later op de dag gevolgd door een documentaire over de
symfonie met beroemde musici, veel dirigenten.
Dan in de avond een uitvoering van het Koninklijk Concertgebouw Orkest.
Afgelopen weekend zag en hoorde ik er al twee.
In de documentaire van de eerste symfonie werd een anekdote verteld:
Gustav (7 juli 1860 – 18 mei 1911) ging met zijn vader wandelen in het bos,
na verloop van tijd gaan ze even zitten.
De vader gaat daarna naar huis maar vergeet dat hij
zijn zoon bij zich had. Toen de vader later terugging om zijn zoon
te zoeken vond hij hem op de plaats waar hij hem achtergelaten had.
Rustig en nog steeds geconcentreerd op de natuur. (mijn vrije samenvatting)
Daar moest ik aan denken toen ik de volgende tekst van Boenin (10 oktober 1870 –
8 november 1953) las:
Ik weet het nog goed:
de zon brandde steeds feller op het gras,
op de stenen trog op de binnenplaats,
de lucht werd steeds drukkender, betrok,
de wolken pakten zich steeds langzamer samen,
kregen geleidelijk een scherpe frambozerode glans,
begonnen ergens in hun onpeilbare,
weerklinkende hoogte te rommelen, daarna te donderen,
galmend te rollen en los te barsten in machtige slagen,
steeds voller, grootser, prachtiger…
O, hoe ervoer ik dan de goddelijke grootsheid
van de wereld en van God,
die over de wereld heerste en die haar met de volheid
en de kracht van de materie had geschapen!
Daarna werd het donker, een lichtflits, storm,
een stortbui met kletterende hagel,
alles ging tekeer, trilde, de wereld leek te vergaan,
in huis werden de ramen gesloten,
de gordijnen dichtgetrokken,
er werd een passiekaars aangestoken
voor de zwarte iconen in de oude zilveren lijsten,
we sloegen een kruis en zeiden aan één stuk door:
Heilig, heilig, heilig is God de Heer, Sabaoth!
Maar wat een opluchting daarna,
wanneer alles stil en tot rust gekomen was
en je uit volle borst de onbeschrijfelijke verkwikkende
vochtige frisheid van de natte velden inademde,
wanneer in huis de ramen weer opengingen en mijn vader,
die bij het raam van zijn werkkamer zat te kijken
naar de wolk die nog steeds de zon afdekte en
als een zware muur in het oosten, achter de moestuin stond,
mij naar buiten stuurde om daar
de allergrootste rammenas uit de grond te trekken en
naar hem toe te brengen!
Zelden heb ik in mijn leven zulke ogenblikken beleefd
als toen ik over het kletsnatte gras holde,de rammenas uit de grond trok en gulzig
in het staartje beet,
waar de dikke blauwe modder nog aan kleefde…
I. A. Boenin, Het leven van Arsenjev. Roman in het verzameld werk in vertaling van Margriet Berg en Marja Wiebes van uitgeverij Van Oorschot.
Tegen een corona stemming
Ook vandaag wat bloemen om je een beetje te helpen een nare corona stemming van je af te houden.
Wolkje ganzen
De titel is een variant op het grapje over een ‘kudde yoghurt’. Vanmorgen zag ik de ganzen in het Valkenberg bescherming zoeken in hun verenpak tegen de kou. De jonge dieren deden dat door in kluitjes bij elkaar te gaan liggen in de zon: een wolkje ganzen?.
Foto’s van een ochtendwandeling door Breda
Op vrijdag begin ik dan op de Grote Markt. Daar is dan de weekmarkt in opbouw. Kan ik nog even nadenken wat ik straks ga kopen voor het avondeten.
Deze keer loop ik over het Stadserf. Daar langs het beeldje van de Turfschipper en langs de achterzijde van het oude stadhuis.
Blijkbaar gaan de steigers rond de toren snel verdwijnen.
Leeg stadserf.
Dan terug via het Valkenberg.
Waar de muur van het Begijnhof (nu gesloten voor bezoekers) en van de pastorie te zien zijn.
De pastorie heeft een eigen tuin, afgescheiden van het Begijnhof en daar ook een eigen achteruitgang.
Zonder de evenementen krijgt het gras alle kans mooi te groeien.
GSB van Handboekbinderij Toon Van Camp
Bij boekbinden probeer je, met of zonder lijm,
een soort van netwerk rond of met het boekblok en de boekband
te realiseren.
Daarbij kun je naaitechnieken gebruiken maar ook vouwen of vlechten.
De Gekruiste Structuur Binding doet dat eigenlijk allemaal.
Je hebt een gewoon boekblok. Dat naai je direct aan een deel van de band,
waarna je dat resultaat vlecht met een tweede deel van de boekband.
Toen ik het eerste deel van de Gekruiste Structuur Binding van Henk Francino
aan het lezen was, realiseerde ik me dat ik ooit eens, bij een
workshop bij Toon Van Camp in Antwerpen, zo’n binding heb proberen
te maken. Dat boek kreeg ik toen niet af en heb het thuis
nooit afgemaakt. Tijd om dat nu eens te doen.
Toon Van Camp liet ons twee kleuren leer uitzoeken. Één voor de voorplat en een andere voor de achterplat. Ik koos voor twee tinten blauw. Het vlechtwerk doe je door de twee stukken leer in ‘linten’ te laten uitlopen. Hier zie je bovenaan de donkerblauwe ‘linten’ met de vleeszijde naar boven. Dit stuk leer heeft de ‘linten’ die straks aan de boven- en onderkant zullen zitten. De lichtblauwe ‘linten’ zijn al aan het boekblok genaaid met rood garen. Dat garen zit rond de linten en door de katernen.
Als je die twee stukken leer (één al aan het boekblok genaaid) dan in elkaar schuift, zal het er zo uit gaan zien. Beide stukken leer hebben dus ‘linten’ aan de rugzijde en in dit geval een extra flap aan de voorzijde. Ik weet nog niet of ik die er niet ga afhalen. Maar zoals het nu in elkaar geschoven zit, geeft dit nog onvoldoende stevigheid. Op zijn minst zal het donkerblauwe stuk leer wegschuiven van het boek. De ‘linten’ moeten nog vervlochten worden. Maar dat is hier nog niet gebeurd.
Je ziet bij de ‘linten’, dat de bovenste en onderste strook breder zijn dan de middelste twee. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ze straks aan de boven- en onderkant komen te zitten. Ik besluit om het uiteinde van het ‘lint’ de vorm te geven van een pijlpunt. Die pijlpunt zal straks weer uit het boek steken door een smalle insnijding in de lichtblauwe bekleding. Zo komen de linten vast te zitten zonder lijm.
Alle linten gereed. Zo iets moet ook aan de lichtblauwe ‘linten’ gaan gebeuren. Volgende keer verder.
Soms probeert men te hard
Een beetje een cynisch bedoelde titel.
We proberen de leefomstandigheden tijdens de corona-crisis
een plaats te geven maar soms lukt dat niet op
een manier waarvoor je de schoonheidsprijs gaat krijgen.
De winkelstraten in het centrum van Breda zijn voorzien van deze vreemde strepen. Niet duidelijk waar die voor moeten dienen. Zal wel hogere crowd control zijn. Waarom die dan in NAC-kleuren moeten worden uitgevoerd is me helemaal onduidelijk. Dit is de Korte Brugstraat in Breda.
Over de mondkapjes in deze etalage heb ik zo mijn ideeën. Je kunt ze moeilijk elegant of mooi vinden. Je kunt ook te veel je best proberen te doen.
Gekruiste structuur binding
Even als een tussendoortje, ben ik een niet zo dik boek
met als titel Gekruiste-Structuur Binding aan het inbinden.
Het boek is geschreven door Henk Francino.
Dat wil zeggen ik ben het inbinden aan het plannen.
Want de boekband kan net zo goed
gelijk een Gekruiste-Structuur Binding worden.
Vrij naar de website van de uitgever:
Dit boekje behandelt een bijzondere techniek van lijmloze binding.
Aanvankelijk heeft de auteur het boekje zelf uitgegeven, in 2007 heeft hij de publikatierechten overgedragen aan Atelier De Ganzenweide.
Deze heruitgave is een scan van de door de auteur geprinte moederbladen.
Er staan naast de basisstructuur nog 6 variaties in beschreven, al met al geeft het genoeg handvatten om op artistieke wijze met fijne materialen, bijvoorbeeld zaans bord of leder heel mooie boekjes te maken.
Het boekje telt 7 katernen van 12 pagina’s elk.
De prijs van het boekje is € 16,00, inclusief twee extra blanco katernen.
Op dit moment is het boekje uitverkocht, we beraden ons over een nieuwe editie.
Maar terwijl ik de losse katernen begon door te lezen werd
me duidelijk dat ik zoiets al eens ingebonden had.
Of in ieder geval was ik er ooit al eens aan begonnen.
Maar eerst even de beoogde bekleding voorbereiden.
Eerst ben ik begonnen een jasje van mijn vriendin uit elkaar te halen. Ze wilde het jasje weggooien maar deze stof kan ik, denk ik, goed gebruiken als boekbekleding. Het jasje laat zich redelijk eenvoudig uit elkaar halen op een paar plaatsen na. Daar zitten loze drukkers die door meerdere lagen stof gaan en precies op de naden zijn aangebracht.
De bovenliggende stof heb ik steeds weggeknipt. Ik kan toch niet iedere vierkante centimeter gebruiken als boekbekleding. Ik ben vooral op zoek naar grotere oppervlaktes. Ben nog wel benieuwd hoe het zich laat lijmen. De binding mag dan wel lijmloos zijn maar je weet maar nooit.
Dit is een stuk van de bovenkant van de rug. de vorm en de loze drukkers die hier werkelijk los zitten hoop ik op een boekband te kunnen gebruiken.
Dit zijn een paar van de grotere stukken. Vooral van de rug van het jasje.
Hier liggen nu ook de voorpanden, de mouwen en twee epauletten. Allemaal los. Bijvoorbeeld ook de kraag is hier te zien.
Polyurethaan zegt het label.
Hier ben ik met twee katernen aan het passen of de bekleding van de boekband uit de mouw kan komen. Het lijkt er wel op. Het enige dat voor een probleem kan zorgen is dat op de elleboog de stof een beetje opgerekt is. Die ligt daar dan ook niet helemaal vlak op tafel. We gaan het zien.
Ik luister naar: Vier!
Na een artikel gelezen te hebben over Tom America en
Delphine Lecompte (Wonden en Brutaliteit) dacht ik daar moet
ik naar gaan luisteren.
Zo kwam ik onverwacht op de website van Corrie van Binsbergen.
Die heb ik een lange tijd al eens zien en horen spelen.
Tom America werd het niet, Corrie en de Grote Brokken wel.
Dit werd hem dus niet. Het idee was wel leuk maar het resultaat is niet iets waar ik rustig naar kan gaan zitten luisteren.
Maar de CD Vier! met Corrie van Binsbergen op gitaar en Bob Fosko als zanger.
Die werd het dus wel. Deze week ontvangen en ik ben het materiaal nu
aan het verkennen. Fosko is goed!
De kreet ‘fietsen is gezond’ van Bob Fosko op het nummer Achterblijvers!
‘De Liefde’ is ook super.
Vier! De cd is uit 2011 en is uitgebracht ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van de band van Corrie van Binsbergen: ‘Corrie en de Grote Brokken’. Een explosie van creativiteit en energie.
Op de website zag ik ook de CD met het luisterboek ‘Ik wou’. Gesproken woord en muziek van Toon Tellegen en het wisselend Toonkwintet. Ik heb het verhaal al wel een keer gehoord maar een luisterboek gaat niet goed samen met tegelijk werken. Dus daar zal de komende dagen nog meer aandacht naar uit moeten gaan.
Bij de zending zat dit boekje: Auke Hulst en Corrie van Binsbergen: Een Groter Gebeuren.
Blijkbaar kan ik muziek downloaden.
Dat heb ik nog niet gedaan maar ga ik wel doen.
Maar ik ben al wel even in het boekje begonnen:
Attentie, attentie.
Dit is uw Toezichthouder.
Ik heb helaas geen goed nieuws.
U heeft uw kans gehad.
U heeft uw kans vergooid.
Uw wereld staat in brand en u woekert als onkruid.
Na rijp beraad is besloten dat u zal worden geruimd, opdat de aarde kan toevallen aan uw bescheiden erfgenamen.
…..
Doet me denken aan Jort Kelder maar gaat waarschijnlijk
over het milieu. Beide actueel.
Dat smaakt naar meer.
De cultuur kan al onze steun nu goed gebruiken.
Dus steek er wat tijd en geld in zodat de kunstenaars
kunnen blijven doen waar ze goed in zijn:
ons mooie dingen voorschotelen.
ABC der Bomen in perkament
Het ABCdarium ‘ABC der Bomen’ is ingebonden met een kettingsteek.
Daarna wil ik het met een strengel van perkament binden aan een
omslag van perkament.
Dan ben ik nog niet gereed maar nu weet ik wel precies
wat de afmetingen van het boekje geworden zijn.
ABC der Bomen met een kettingsteek ingebonden. De rug is ingelijmd en voorzien van een stuk gaas.
Er lagen nog perkamenten strengels van een vorig project die ik toen niet gebruikt heb. Een er van ga ik gebruiken om het boekblok te binden aan de perkamenten omslag. De strengel steek ik eenvoudig in het midden van het boekblok, niet horizontaal zoals gebruikelijk, maar verticaal, rond de twee series met kettingsteken en zo achter het gaas langs.
Dan door de perkamenten omslag om het op de rug een beetje met zichzelf te verstrengelen. De rug van het boekblok is ingelijmd voordat de strengels door de omslag gingen. Het boekblok sluit mooi aan op het perkament.
Ook de verstrengeling is een beetje ingelijmd. Hier liggen de abcdarium van de Private Press De Witte Adelaar en de aquarel van Ria Van Meulder bij elkaar. Deze twee onderdelen moeten in een volgende stap één geheel gaan vormen. Wordt vervolgd.
Versoepeling leidt tot passen en meten
Al na een paar minuten wandelen in het centrum van Breda was het duidelijk: de terrassen mogen voorbij de goot (de horeca mag verder met het terras op de Markt komen, als er weer terrassen mogen zijn, dan voor corona), de horeca is wakker (overal werd druk gemeten en paste men met tafels en stoelen wat eventueel de nieuwe opstelling wordt) maar ook dat nog niet iedereen het begrijpt (discussie over de afstand tussen twee mensen aan een tafeltje die daar moeten kunnen eten).
Breda, Grote Markt.
Nog een keer bloemen voor een goede corona stemming
Daar kan ik van genieten.
Ijs eten in een tijd met corona
Dit was niet eens vandaag. Dit was gisteren toen het weer nog een stuk minder was. Breda, Vlaszak.
Ben Smith (Air France – KLM) volgens Fokke & Sukke
Humor in tijden met corona.
Akkoord het is een beetje laat van mij, maar de grap
is zo leuk en raak.
De grote bedrijven hebben gewoon niet door hoe belachelijk hun beslissingen soms zijn. Ze leven naast de wereld van gewone mensen die hun producten moeten kopen en belasting betalen. Fokke & Sukke maken dat zo duidelijk!
Lawrence of Arabia
Een van de beste films ooit. Op vele vlakken: acteerwerk, schrijver, filmer enz. Deze versie bevat scene’s die niet in de bioscoop werden gezien bij de initiële screening. Ik twijfel of van de extra film het geheel beter geworden is.
Over deze superfilm schreef ik al eerder.
Deze is echt buitencategorie.
De acteurs (Alex Guinness, Anthony Quinn) zijn super.
Het script is geweldig goed. Kijk eens naar de scene met Arthur Kennedy
en Alec Guinness over het wel of niet achterlaten van gewonden.
(T.E. Lawrence en Robert Bolt met Michael Wilson)
De regisseur, denk maar aan de shots in de woestijn.
*****
Nee
Nee, ik had wel 5 of 6 onderwerpen waarover ik een bericht
wilde plaatsen vandaag.
Maar ik schaam me dood voor de reacties op de toespraak
van Arnon Grunberg in de Nieuwe Kerk op 4 mei.
Nederland heeft een probleem.
Het CDA en de VVD denken in Brabant een coalitie aan te gaan
met extreem rechts.
De betrokken politici kijken alleen naar hun eigen belang, dat van hun partij en
niet naar dat van Brabant, Nederland en de inwoners van Nederland.
De toespraak van Grunberg is niet beschuldigend maar legt wel uit.
Waar komt die haat vandaan (lees mee politici van Brabant!):
Zeggen het verleden nu wel te kennen is veelal een weigering om er kennis van te nemen. En wie zijn verleden niet kent, is niet zozeer gedoemd het te herhalen, als wel is hij gedoemd niet te weten wie hij is. Niets doet mensen zozeer naar een onwrikbare identiteit verlangen als het knagende vermoeden dat ze geen idee hebben wie ze zijn. En het is vaak de onwrikbare eigen identiteit, de weigering er speels mee om te gaan die ertoe leidt dat de ander als een volstrekte vreemde en een absolute vijand wordt gezien.
Wat Grunberg hier zegt is niet gericht tegen één groep.
Dit is waar voor iedereen.
Het probleem met Nederland is dat er te veel mensen zijn die ‘de ander
als een volstrekte vreemde en een absolute vijand’ zien.
Breda, Valkenberg, 5 mei 2020. Nu nog in vrijheid.
Ook in de landelijke politiek hebben we te maken met politici die
hun verantwoordelijkheid niet nemen maar
het vijandsbeeld alleen maar opstoken.
Die verantwoordelijkheid kwam duidelijk aan de orde:
En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die manier ook weer over Joden gesproken kan worden.
Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij.
‘Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort’, schreef Primo Levi in de jaren zestig aan zijn Duitse vertaler.
Woorden die wij wekelijks, misschien wel dagelijks zouden moeten herhalen, al was het maar om ons eraan te herinneren hoe giftig woorden kunnen zijn.
Dat een Nederlander in Auschwitz kerosine over levende vrouwen en kinderen moest uitgieten begon met woorden, met toespraken van politici.
Juist in deze geseculariseerde tijden rust, meen ik, een speciale verantwoordelijkheid op Kamerleden, op ministers om het goede voorbeeld te geven, om het woord géén gif te laten zijn, om altijd voor ogen te houden dat de staat noodzakelijk is maar tevens een potentieel kwaad dat met achteloze vanzelfsprekendheid mensen, bevolkingsgroepen kan vermorzelen.
Een punt van hoop, gisteren, was wat vervolgens de koning zei:
Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons.
Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is.
En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.
Dus CDA en VVD in Brabant (en Nederland),
laten we niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is.
Ochtendwandeling – de rest
De nieuwswaarde van de foto’s in dit bericht is niet hoog,
maar het was mijn ochtendwandeling.
Tegen de muur op de hoek van het Kasteelplein zag ik deze handafdruk.
Natuurlijk waren de winkelstraten leeg. Logisch gezien het tijdstip: maandagochtend 08:00 uur. Het had net geregend wat bijdraagt aan de sombere sfeer op de foto’s. Torenstraat.
Breda, Kerkplein.
Karrestraat.
Breda, Korte Brugstraat.
Er is een paar weken geleden een onderzoek gestart naar de mogelijke vergroening van de kademuren. Daarom zie je bij de Markendaalseweg in het water deze bouwwerkjes.
Met publieksinformatie en veel Engelse woorden. Anders is het niet goed, he?
Markendaalseweg.
De poort in de Nieuwstraat staat meestal open. Vandaag was hij dicht. Kans gegrepen voor deze foto.
Ochtendwandeling op 4 mei.
Om acht uur vanmorgen hingen de vlaggen in de Grote Kerk al halfstok.
Dat was ook zo bij het Stadhuis op de Grote Markt. Je ziet goed dat er niet veel wind was.
Argusvlinder 