Iedere keer als ik deze film zie denk ik: de film is beter dan ik dacht.

Toegegeven, ik zie graag films van Bernardo Bertolucci.
Daarnaast heb ik ooit een hele dag rondgezworven in de Verboden Stad.
Het knappe is dat de film al dat exotische geeft wat je verwacht
van een film over The Forbidden City maar tegelijk een indruk van het
leven geeft van een tragische figuur: Puyi.
Hij kan er niets aan doen dat hij keizer van China wordt en op 12 februari 1912
werd hij gedwongen afstand te doen van de troon.
Een verwend kereltje.
Eigenlijk is het keizerschap voor hem een gevangenis. Het echte leven vindt
buiten de muren plaats. Op het moment dat hij keizer wordt
stelt het keizerrijk al niets meer voor: anderen maken de dienst uit.
Maar die wereld, daar in het voor ons verre oosten, daar hebben wij
weinig beeld bij. We hebben geen idee wat zich daar afspeelde en
wat de rol van Japan daarbij was.
Om nog maar te zwijgen over de Communistische Partij en Mao.
Daar geeft Bertolucci ook maar wat hints van, niet meer.
Maar het is geen biografie, het is een film.
Die is erg geslaagd.
De muziek van Ryuichi Sakamoto, David Byrne en Cong Su verdient
extra vermelding.

****