Vandaag hoorde ik op de radio dat het circus
een vorm van vermaak is die in Nederland al 200 jaar aanwezig is.
In India zag ik 2 circussen en hun prachtige reclame.
Hier een paar voorbeelden van het Circus met de naam New Kamal Circus.
Het circus zagen we op de Pushkar Fair, afgelopen maand.
Wat doen die kikker en die kleine man daar?
Jongleurs.
Messenwerpster.
Acrobaten.
Het boek ‘Diplomaat van de Tsaar’ van Angela Dekker
heb ik met heel veel plezier gelezen in India.
Met name tijdens de eerste dagen van de Pushkar Fair.
Het boek gaat over een Russische diplomaat aan de ambassade in Den Haag.
De man werkte voor het Tsaristisch Rusland.
Dan breekt de revolutie uit.
De Tsaristische ambassade wordt niet erkend door het nieuwe regime.
Het personeel blijft zo goed als het gaat, de werkzaamheden voortzetten.
De revolutie was immers niet in een dag geregeld en lange tijd
was er hoop dat de communisten de slag niet zouden winnen.
Uiteindelijk doen ze dat wel.
In tussentijd vluchten Russen naar het Westen in verband
met de revolutie en de wereldoorlog.
Dhr. Poustochkine maakt moeilijke tijden mee en rond hem heen
zijn er allerlei verhalen te vertellen over andere mensen.
Russen en Nederlanders, wiens levens verstrengeld raken met de geschiedenis.
Angela Dekker doet dat heel goed wanneer ze schrijft over
het Russisch Strandgoed.
Vandaag de dag stranden nog steeds veel mensen ergens op de wereld.
Misschien niet van zo’n voorname komaf als Dhr. Poustochkine.
Dat maakt hun verhaal waarschijnlijk nog schrijnender.
De vlucht naar India ging niet zonder problemen.
We zaten al in het vliegtuig.
Het was gereed om op te stijgen,
toen bleek dat er een probleem was dat men moets onderzoeken.
Een kleine drie uur later was het opgelost.
Het probleem was best serieus.
Er was een lek in het hydraulisch systeem van de remmen.
Drie uur langer moeten zitten in een vliegtuig,
stilstaand aan de gate.
Op een vlucht van ongeveer zeven uur.
Geen pretje.
Gevolg was dat ons eerste ‘nachtje’ in New Delhi wel erg kort werd
(slechts 2 uur slapen).
Dus de stoute schoenen aangetrokken en kijken of je een aanspraak
op compensatie kunt maken.
Het antwoord kwam snel:
2 uur en 24 minuten is dus te kort.
De belangrijkste redenen voor mensen uit het Westen
om niet naar India op vakantie te gaan zijn waarschijnlijk:
= de kans die je hebt om malaria op te lopen;
= de kans die je hebt last te krijgen van het eten.
De werkelijkheid is dat:
= we inmiddels allemaal palludrine, malarone en lariam kennen.
Bij goed gebruik redelijk effectief tegen malaria.
= eten in India is lekker. Ben je bang voor ziektes
eet dan vegetarisch. De kans op ziektes is dan veel kleiner.
Op sommige plaatsen in India kun je niet anders eten.
Dat geldt bijvoorbeeld voor de staat Gujarat en voor de plaats Pushkar.
In Pushkar waren we de afgelopen weken en ik voorspel
dat het grootste probleem voor toeristen,
de luchtkwaliteit of het ontbreken hiervan gaat worden.
Twee voorbeelden:
Voorbeeld 1.
De kamelen op de Pushkar Fair. Op de voorgrond zijn ze nog goed te zien maar verder naar achter wordt het steeds mistiger. Oorzaken: de vele mensen en dieren die in de woestijnomgeving op pad zijn en de fossiele brandstoffen die gebruikt worden voor vuurtjes om het eten op te bereiden en om zich warm te houden.
Voorbeeld 2.
New Delhi, zicht op India Gate. Nou ja, zicht? India Gate is nauwelijks te herkennen. Aan de oorzaken dient men hier het verkeer toe te voegen.
Nog iedere dag ervaren we het in de wereldpolitiek.
De relatie tussen India en Pakistan is altijd gespannen.
Dat was die relatie al voordat beide staten bestonden.
De Engelse schrijver Patrick French heeft zijn naam niet mee
maar dit boek over de ontstaansgeschiedenis van de twee landen
en de rol van de hindoe-, moslim- en sikh-politici is verhelderend.
Dat Engeland eigenlijk buitenspel stond
vanwege een monetaire crisis in eigen land
was voor mij een verrassing.
Helaas heb ik het boek niet op tijd uit.
Ik ben bezig met een fotoverslag
van onze reis naar India, eind 2012, begin 2013.
Voor de datums en de titels van de verschillende afleveringen
heb ik lettertypes gezocht die iets met India te maken hebben.
Soms is die relatie niet zo voor de hand liggend.
Er is een lettertype bij dat is geinspireerd op letters
die de maker zag op een foto met daarop geschilderde letters
op de romp van een boot die jaren geleden ook India had aangedaan.
Een aantal van deze mooie lettertypes zet ik hier
voor een keer bij elkaar:
Rebecca Alaccari, Birthday Web.
De stad Kolhapur.
Jason Anthony Walcott, India Ink.
De stad Kolhapur.
David Kerkhoff, Cul de sac.
Geen stad, een nachtje met de trein.
P. M. Hashim, Indus Pro Bold.
De stad Aurangabad.
David Kerkhoff, Koshatnik Condensed Italic.
De stad Aurangabad.
The Fontry, Droeming Normal.
De stad Aurangabad.
Aurangabad is een rommelige stad.
Daarom past dit lettertype van de drie het best bij Aurangabad.
Göran Söderström, Shabash Pro Light.
De stad/plaats Ajanta..
Linotype, Saral Devanagari Std Roman.
De stad Mandu.
Ricardo Marcin and Erica Jung, Nanquim.
De stad Mandu.
Nick Curtis, Skittles N Beer NF.
De stad Mandu.
Brian Willson, Antiquarian Scribe.
De stad Maheshwar.
Bas Jacobs, Akiem Helmling, Sami Kortemäki, Fakir Black.
De stad Omkareshwar.
Philip Bouwsma and Patrick Griffin, Symposium Pro Medium.
De stad Omkareshwar.
Dan X. Solo, Buddha Normal.
De stad Omkareshwar.
En dan ben ik nog niet helemaal aan het eind van de vakantie!
Vorige week zondagmiddag heb ik, ondanks verkoudheid en griep,
een cursus Cyanotypie gevolg in het Belgische Wommelgem.
De cusrus werd gegeven in het jeugdhonk Wommelgem dat zich bevindt
in een fort dat aangelegd is ter verdediging van Antwerpen
in de Eeerste wereldoorlog.
De cursusleider is Paul Reul van http://www.alternative-process-prints.be.
Fotografie is eigenlijk een containerbegrip.
Het staat voor een hele verzameling analoge en digitale technieken.
Een van de analoge technieken is Cyanotypie.
Cyanotypie is een afdruktechniek waarbij chemicaliën worden gebruikt
die onder invloed van UV-licht veranderen, een afbeelding kunnen vasthouden
en zich permanent hechten aan een ondergrond.
Paul had van twee foto’s van iedere cursist, negatieven gemaakt middels Photoshop en een inktjet printer. Hierboven zie je een negatief van een foto die ik gemaakt heb december vorig jaar in Aurangabad van Bibi Ka Maqbara. Een grafmonument in die stad.
Als je papier insmeert met een paar druppels chemicaliën
die je vervolgens laat drogen, dan kun je even later het negatief
eroverheen plaatsen en het negatief blootstellen aan UV-licht.
Dat kan bijvoorbeeld door een oude gezichtsbruiner te gebruiken.
Na een aantal minuten (bijvoorbeeld 3) kan dan het papier onder water gespoeld worden.
Langzaam komt de afbeelding dan te voorschijn.
Als het gespoelde papier vervolgens in een waterstof peroxide oplossing
wordt gedompeld, wordt de afbeelding nog duidelijker.
Negatief van een foto van twee graven die onderdeel zijn van het complex met koninklijke graven in Golkonda in de buurt van Hyderabad.
Een afdruk op een stuk papier waar maar heel weinig lichtgevoelige chemicaliën
op zijn aangebracht.
Aurangabad, Bibi Ka Maqbara.
De hele opbrengst van de zondagmiddag. Linksonder een voorbeeld van de eigenlijke toepassing. Men werkte niet met negatieven maar plaatste originele voorwerpen, bijvoorbeeld bladeren, op het papier, waarna met zonlicht het papier belicht werd. De belichtingstijd kan dan oplopen tot een paar uur. Hier zijn stukjes tissuepapier op het ingesmeerde papier gelegd en dan belicht.
Terwijl wij in India waren, overleed de Indiaase sitar speler
Ravi Shankar in een ziekenhuis in de Verenigde Staten.
Hij onderging er een hartoperatie.
Wij kenner Shankar vooral van The concert for Bangladesh.
De moeder van alle moderne benefietconcerten.
Grote namen traden op in Madison Square Garden in New York City.
Naast Ravi Shankar waren dat bijvoorbeeld George Harrison,
Billy Preston, Ali Akbar Khan, Eric Clapton en Bob Dylan.
In de Indiaase kranten werd veel aandacht aan hem besteed.
Onder andere omdat kort na zijn door werd aangekondigd
dat Ravi Shankar postuum,
een Lifetime achievement Grammy award zou ontvangen.
Ravi Shankar met George Harrison.
Een overzicht van de verschillende raga’s/raga stijlen die Ravi Shankar gecomponererd heeft of in welke traditie hij werkte.
Ravi Shankar met Yehudi Menuhin.
Ravi Shankar en Zubin Mehta.
Donderdag 13 december
Op zich niet zo’n verre reis vandaag
maar hij duurde toch erg lang.
Onderweg hebben we twee ongelukken gezien
en de chauffeur had een probleem met het betalen
van zijn belasting.
Hij kon bij de overschrijding van de staatsgrens
het belastingkantoor niet vinden.
Dat betekende een stuk terug rijden.
Het eerste ongeluk was al vroeg op de dag.
Twee, in tegenovergestelde richting rijdende voertuigen,
raakten elkaar.
Waarschijnlijk in een bocht.
De riksja is van de weg geraakt, als we er bij uit gereden komen.
De bestuurder ligt op straat met een groep omstanders om hem heen.
Het tweede ongeluk is een langer verhaal.
Als onze chauffeur ons van staat naar staat brengt moet hij
een vergunning hebben en belasting betalen.
De ambtenaren en hun wereld zijn in India nog ondoorgrondelijk.
Er is een apart kantoor voor de vergunning (permit)
en weer een ander kantoor voor de belasting.
Die staan soms kilometers uit elkaar.
Vandaag regelde de chauffeur eerst de vergunning.
15 Kilometer verderop kon hij de belasting betalen.
Daar aangekomen bleek dat de chauffeur bij post 2
niet kon betalen voor Maharashtra.
We moesten terug.
De weg die volgen was vol met agrarisch verkeer
(naast de trucks, jeeps, riksja’s, motoren, voetgangers en fietsen).
Tractoren en karren, metershoog gevuld met gewassen
en de ossen ervoor.
Die ossenwagens worden getrokken door 2 ossen.
De wagen is gevuld met rietsuikerstengels.
Daar bovenop staat vaak een man die de ossen ment.
Achterop zitten de vrouw en haar kind.
Het zijn dagloners die met hun ossen en hun wagen
van karwei naar karwei trekken in in tenten slapen
die ze bij zich hebben.
Zo’n ossenkar was van de weg geraakt.
Een os lag er als dood op straat.
De vrouw in tranen.
Toen we later langs dezelfde weg weer terug kwamen
was er niets meer te zien.
De superluxe supermarkt tegenover ons hotel (rechts op bovenstaande foto).
De chauffeur heeft ’s avonds nog eens 35 kilometer gereden
om de belasting te gaan betalen (en weer 35 kilometer terug).
De chauffeur was zelf in de afgelopen drie jaar
pas 1 keer eerder in Kolhapur geweest.
We hadden een afwisselend weekend.
Vrijdag prachtig weer in Domburg.
Zaterdag heel veel regen in Knokke-Heist en Brugge.
Vandaag veel dreigend weer in Antwerpen.
Maar we hebben ons niet uit het veld laten slaan.
Gewapend met een paraplu, kom je een heel eind.
Dit was het beeld vanuit ons hotel: Knokke-Heist.
Op de cultuurmarkt in Antwerpen zag ik het volledig programma
van de Europalia India, later dit jaar in Belgie.
En wat voor een programma.
Tentoonstellingen, muziek, film, theater.
Alles India.
Ik kan niet wachten.
Woensdag 12 december
Gol Gumbaz, Ibrahim Rauza, Citadel met Jama Masjid.
Als laatste van vandaag stond de Jama Mashid op programma.
Dit is de grote moskee van Bijapur.
De Jama Mashid in Bijapur.
Zoals vaak is de moskee eenvoudig van uitvoering.
Nis (mihrab) gericht op Mekka.
Zoals vaak bestaat ook de Jama Mashid uit een kleiner overdekt deel en een grote, ommuurde open ruimte. Dit is de overdekte ruimte.
Hier zie je beide delen. De moskee is gebouwd door Ali Adil Shah.
De Jama Mashid is ook een oud gebouw
maar qua stijl en architectuur vrij eenvoudig.
Het is een ‘open’ moskee zoals zo vaak in India
bij dergelijke oude moskeeen.
L. vergat bij de Jama Mashid haar zonnebril
die prompt, nog voor we terug reden naar het hotel,
werd ‘nabezorgd’.
Het zijn warme dagen en de bewakers rusten wat uit. Zie hoe netjes de schoenen opgesteld staan.
Zomaar een stukje touw in een nis.
Deel van de menukaart van ons hotel als intermezzo.
’s Middags hebben we ons laten afzetten in het centrum
van Baijapur. Bij de centrale bushalte.
Bijapur heeft veel monumenten.
Sommige heel beroemd in India
maar de meeste zijn in mindere staat of
minder aansprekend voor massaal toerisme.
Dus we hebben op eigen initiatief nog een wandeling gemaakt,
afgesloten met een bezoek aan een markt.
Bijapur
Op eenzame hoogte.
De ‘Copieermachine’.
Voormalige Kerk?
De citadel van Ali Adil Shah en de dynastie.
Leuk die trap naast het standbeeld.
Barakaman (het mausoleum van Ali Roza-II), gebouwd in 1672.
Zomaar op het monument.
Afhankelijk van de spelling: Bara Kaman.
Een Tata Nano in het wild!
Creatieve verpakking van fruit en groente op de markt.
Kleur, niets aan toe te voegen.
Allerlei koopwaar op de kramen.
Een kraam op de markt aan het eind van de dag. Het heetst van de dag ligt achter ons.
De naam kon ik niet achterhalen. Het is een vrucht. Vaag staat me iets bij dat het zou ruiken/smaken als citroen.
Woensdag 12 december
Gol Gumbaz, Ibrahim Rauza, Citadel met Jama Masjid.
Op 12 december 2012 bezochten we een aantal bezienswaardigheden in
Baijapur. De eerste, Gol Gumbaz, kwam aan bod in mijn vorige blog
over deze reis. Nu is Ibrahim Rauza aan de beurt.
Rauza betekent tombe.
Het is dus het grafmonument van Ibrahim,
Ibrahim Adil Shah II en voor zijn koningin Taj Sultana.
Het is gebouwd in 1627.
In een grote tuin ligt een ommuurd gedeelte.
Binnen de ommuring zijn er drie architectonische elementen te zien
op een plateau: een grafmonument, een tank (bad of vijver) en
een moskee.
De architect was uit Perzie afkomstig en heette Malik Sandal.
De zon zat, afhankelijk hoe je het bekijkt,
die dag erg mee. Het was warm en erg scherp.
Dat beinvloedde de kwaliteit van de foto’s nogal.
Ibrahim Rauza: op de voorgrond de tuin, dan links het mausoleum, in het midden het poortgebouw en rechts de moskee.
Op 12 december schreef ik:
Het Ibrahim Rauza-complex bestaat niet uit 1 gebouw maar
is een groep van gebouwen/structuren:
= een gebouw met minaretten met in de centrale ruimte
een aantal grafmonumenten.
Het gebouw is vierkant met aan 2 kanten deuren;
= een moskee met een grote koepel. Het gebouw is aan 1 kant
helemaal open. Het oosten wordt aangegeven door een nis;
= tussen de 2 gebouwen een tank (watervoorziening);
= haaks op de as die door de twee gebouwen loopt
staan poortgebouwen met minaretten;
= het hele complex is omzoomd met een muur.
Heel sierlijk. Veel versieringen, zeker op het gebouw dat de graven bevat.
Ruimte in de muur.
Ibrahim Rauza, de moskee met een hele klas bezoekers.
Nieuwsgierige dames.
Op de voorgrond de tank met daarachter de moskee.
Een van de twee deuren van buitenaf gezien.
Maar ook de ramen zijn van prachtig teakhout.
Binnen in Ibrahim Rauza.
Sierlijk bovenlicht.
Altijd maar weer die prachtige deuren.
De grafmonumenten in het mausoleum.
Het bovenlicht van buiten.
Details van de buitenzijde van het mausoleum.
De omgang van het mausoleum met zicht op de moskee in de verte.
Een van de minaretten.
Hier zie je het plateau met achter de moskee en rechts het mausoleum.
Symmetrie met poortgebouw.
Het mausoleum.
De moskee is aan de voorkant helemaal open.
Het mausoleum vanuit de moskee.
Symmetrie met prachtige versieringen.
De moskee met het plateau.
Ibrahim Rauza vanuit het poortgebouw. We namen afscheid.
Woensdag 12 december
Gol Gumbaz, Ibrahim Rauza, Citadel met Jama Masjid.
Hotel: Shashinag Regency; mooie tuin. Zwembad met water! Het hotel ligt wel 5-6 kilometer van de monumenten af.
Het is 08.40: ontbijt in de warme zon in de tuin.
Gol Gumbaz is ongelofelijk.
Vandaag is Bijapur een kleine stad met 100.000 inwoners,
maar ooit was het de hoofdstad van een rijk met een koning
die zich een dergelijk enorm mausoleum kon veroorloven.
De basis van het gebouw is vierkant.
Op iedere hoek staat een kleine toren (aanzet tot minaret).
Bovenop een enorme koepel.
Binnen is het een (1) grote ruimte, zonder pilaren.
De koepel met aan de basis de zogenaamde fluistergalerij.
Toen we daar liepen zong een onderwijzer zachtjes een lied.
Het was overal te horen.
Toen mochten de leerlingen hun gang gaan,
ondersteund door de aanwezige volwassenen.
Het kabaal was niet te harden.
De ruimte is leeg op een groot, stenen plateau in het midden na
met daarop de grafmonumenten van de koninklijke familie.
Dit is het blad van het zaad en een paar zaadjes die ik gisteren, onderweg meegenomen had.
Gol Gumbaz vanuit de auto, onderweg naar het monument. We kijken er naar uit.
Gal Gumbaz gedeeltelijk verborgen achter het museumgebouw dat er voor staat.
Gol Gumbaz. De naam komt uit het Perzisch: Gol Gumbadh. Dit betekent ‘rozekoepel’ (volgens Wikipedia), een verwijzing naar de bloemmotieven die aan de basis van de koepel zijn aangebracht.
Gol Gumbaz
Gol Gumbaz (meaning, round dome) is the mausoleum of Muhammad Adil Shah II (1627 – 1657 AD), the seventh Sultan of Bijapur’s Adil Shahi dynasty.
Built in 1659 AD, at the architectural zenith of the Adil Shahi dynasty, its immense proportions make this mausoleum a masterpiece of Islamic architecture. With an internal diameter of 37, 92 meter, the tomb’s enormous dome is one of the largest in the world. It covers a floor area of 1703,56 M2, the largest under any domed building in the world.
The tomb is famous for the technically ingenious yet artistic manner in which the hemispherical dome has been constructed on a square base. Instead of pillars, the massive brick dome is supported by a system of eight intersecting arches that create interlocking pendentives (curved wall surfaces forming a transition between the circular dome and its square-shaped support) which bear the load of the dome. Though domes are frequently raised on square bases, the system of interlocking pendentives used her is uncommon.
The Gol Gumbaz is also well-known for its whispering gallery, a gallery around the base of the dome, accessed through winding staircases in the four corner towers. Because of the dome’s remarkable acoustic properties, the faintest sound made at one end of the gallery can be clearly heard at the other end. Every sound echoes 10 to 12 times and reverberates for 26 seconds, the longest known reverberation count of any building.
On the platform in the centre of the tomb chamber are the tombstones of Mohammad Adil Shah, his two wives, his son and daughter, and his mistress, the dancing girl Rambha. Their real graves are in the cellar below.
Toegangsgedeelte van het gebouw. De gebouwen uit deze periode zijn niet heel erg veel versierd maar wel heel typisch.
Dit is een voorbeeld van die typische versiering van dergelijke monumenten.
Hier nog een detail.
Een van de vier torens. Er zijn veel bezoekers. Het blijkt dat hogere klassen op dit moment examen doen en dat de lagere klassen daarom op schoolreisjes gaan.
Hier een poging on de ruimte binnen te laten zien. Van de grafmonumenten tot aan de koepel.
Gol Gumbaz interieur.
Het plateau met de grafmonumenten.
De werkelijke graven van Muhammad Adil, zijn jongere vrouw Arus Bibi,
zijn favoriete dochter en een kleinzoon, bevinden zich in een kelder.
Een nis, een van de weinige versieringen aan de binnenkant van het gebouw.
Toegang tot een van de torens.
De koepel met de ondersteunende gewelven.
Prachtige structuur in de architectuur. Lelijke zin maar de Gol Gulbaz is prachtig in zijn eenvoud
De versiering vanuit het trappenhuis van een van de torens.
Steunberen, versieringen net onder de koepel.
De basis van de koepel vanuit het trappenhuis. Rechts, onder tegen de koepel zie je de rozebladeren of misschien lotusbladeren.
De ruimte buiten naast de koepel. Van beneden zie je dat niet maar de vierkante vorm va de basis van het gebouw en de ronde koepelvorm die er op geplaatst is, laten boven ruimte voor een omgang. Links zie je de bladerversiering tegen de koepel.
De bovenkant van de toren.
Een eerste aanzet tot een minaret? Nee, dat denk ik niet. Dit gebouw was gereed in 1656. De Taj Mahal bijvoorbeeld werd afgerond in 1648. Mohammed Adil Shah, Sultan of Bijapur en de architect Yaqut of Dabul kenden dat gebouw.
De bijbehorende moskee.
Het uitzicht vanaf de Gol Gumbaz. Bij het mausoleum horen nog een aantal gebouwen.
Zicht op de grafmonumenten vanaf de fluistergalerij. Het is een duizelingwekkende hoogte.
De fluistergalerij is zo’n 3,5 meter breed.
Een van de enorme deuren in het gebouw.
Het aantal versieringen is beperkt maar ze zijn daarom niet minder mooi.
De grote toegangsdeur.
Nog een laatste blik.
Van hieruit gaan we naar Ibrahim Rauza, maar daarover meer in een volgende blog.
Vandaag door L. gekocht en vooral vanwege de volgende aanduiding:
Dinsdag 11 december
Een hele dag met de auto,
van Hyderabad naar Bijapur.
Ons tweede ongeluk.
Dit keer met de auto.
Niet zo erg als het klinkt.
We reden al even maar waren de stad nog niet uit.
Plotseling remmen en een brommer raakte de linkerspiegel.
Die klapte meteen om en dus was er geen schade.
De wegen zijn goed.
Maar om door een stad heen te komen is toch veel tijd nodig.
De drukte is enorm.
Onderweg had ik deze boom gefotografeerd.
Ik vond hem heel bijzonder.
Blijkt achteraf dat dezelfde bomen bij ons in de straat staan!
Natuurvandaal!
Nu nog drogen. Maar dat gaat snel met acrylvernis.
Het echte werk kan nu beginnen.
De volgende dag waren we in India.
Ik moet de laatste bonnetjes nog uitzoeken en dan begin ik er aan.
Vanochtend moest ik toch een aantal afbeeldingen die ik uit de
Breda-promotie had gesneden beter vastlijmen.
Ik moet meer ervaring zien te krijgen en ook meer mogelijkheid
krijgen om te experimenteren.
In het India boek moet het allemaal in 1 keer goed gaan.
Misschien ben ik wel te voorzichtig
De harten van krantenpapier gingen toch weer rimpelen.
Het boek ligt nu buiten te drogen.
Langzaam komen de harten terug in hun oorspronkelijke kleur.
Van de foto’s is het stukje tekst niet helemaal te lezen.
Vandaar dat ik daar hier nog even op inzoom.
Op 05/12/ besloten eerder naar A’dam te gaan in verband met verwacht slecht weer. Lunch in Breda.
Vandaag ben ik zover om de pagina op te zetten.
Ik ben gegonnen om de harten van mijn drukproef uit te knippen
zodat ik kan zien hoe de vlakverdeling wordt.
Uitgeknipte harten op de pagina om de vlakverdeling te bepalen en de kleur van de harten. Ik heb besloten geen gecombineerde harten te maken omdat ik bang ben dat het te druk en te vol wordt.
De afdrukken zijn gemaakt met de eigengemaakte stempels. Aan de linkerkant heb ik de harten een beetje ondersteund door er een lijn aan te brengen die de contouren benadrukt.
Geen gecombineerde harten dus. De blauwe harten naast het rode hart met tekst die al op de pagina zat.
Vervolgens de ‘ecoline’-harten even op de pagina gelegd om te zien hoe ik ze wil hebben. Het feit dat het krantenpapier al met de ecoline is geverfd en daarna gestreken met een strijkijzer, helpt me nu met ze op te plakken. Het gaat heel eenvoudig en vlot. Geen rimpels of gedoe met kleurvlekken.
Het kost best veel acrylverf. Nu heb ik die gekregen maar ik ben er toch zuinig op. Ik heb afdrukken gemaakt van de verfroller en de glasplaat waar ik de verf op spuit om de stempels te voorzien van verf. Dit kan ik vast nog wel eens gebruiken als achtergrond.
Wat is jouw beeld van Breda. Het eindresultaat moet nu drogen. Dat moet met dit weer geen probleem zijn. De rand van het boteretiketje wil niet goed plakken. Er is dus nog wat werk te doen maar eerst eens drogen.
Vandaag heb ik de zelfgemaakte stempels
van golfkarton gebruikt voor een eerste drukproef.
Als verf heb ik acrylverf gebruikt.
Ik ben er niet zeker van dat die verf
het best is voor deze techniek maar ik ben niet ontevreden.
Kijk maar:
De eerste rode harten.
Nu met blauw een paar harten gemaakt en de afbeeldingen met verschillende kleuren gecombineerd.
Na het schoonmaken zien de stempels er zo uit.
Hier een eerste voorbeeld van hoe de pagina er uit gaat zien.
De volgende pagina in mijn boek over India heeft betrekking
op 5 en 6 december 2012.
Op 5 december besluiten we eerder naar Amsterdam te gaan.
Er wordt veel sneeuw verwacht en deze herfst/winter
leert ons dat het openbaar vervoer dan gewoon niet werkt.
Op 6 december gaan we in Breda lunchen en dan neem ik ergens
een folder mee over Breda.
Iedere stad doet mee aan citymarketing. Breda dus ook.
Deze folder ga ik gebruiken voor de pagina:
Wat is jouw beeld van Breda?
Twee mensen ken ik van gezicht op deze afbeelding:
Piet de Jongh van cafe de Beyerd en Joep Peeters (medeoprichter in 1971
en eerste voorzitter van het Jazz Festival Breda).
Meest opvallende kenmerk zijn de rode harten.
Harten neem ik dan ook als uitgangspunt voor de pagina
waar verder het programma voor de vakantie te zien moet zijn.
Ik ben begonnen harten te knippen uit de Indiase krant die ik
had meegenomen uit India en waarvan ik op de colofon
ook al een foto van had gebruikt:
De harten uit de krant, gekleurd met ecoline.
Voor de ondergrond wil ik met een stempeltechniek kleur aanbrengen.
Op het internet vond ik een voorbeeld van iemand die van golfkarton
stempels heeft gemaakt. Een heel leuk effect.
Gisteren zag ik ergens een kartonnen doos die weggegooid ging worden.
Daar heb ik een stuk van mee genomen.
Eerste stap is het afpellen van de golfkarton aan 1 kant
zodat de golven van het karton zichtbaar worden.
De kwaliteit van de doos bepaalt waarschijnlijk mede hoe moeilijk het pellen is.
Vervolgens heb ik er twee stempels uitgesneden:
De harten heb ik bewust haaks op elkaar uit het karton gesneden.
De golven lopen dus helemaal anders.
Ik wil namelijk zien wat het effect is als ik van beide stempels
een afdruk maak op dezelfde plaats met verschillende kleuren verf.
De stempels ga ik straks eerst met gesso verven. Dan zijn de stempels
makkelijker schoon te maken wanneer je van kleur 1 naar 2 wilt gaan.
Op die manier gaan ze – aldus het artikel op internet – jaren mee.
Het resultaat volgt hier binnenkort.
Argusvlinder 