Woensdag 12 december
Gol Gumbaz, Ibrahim Rauza, Citadel met Jama Masjid.
Hotel: Shashinag Regency; mooie tuin. Zwembad met water! Het hotel ligt wel 5-6 kilometer van de monumenten af.
Het is 08.40: ontbijt in de warme zon in de tuin.
Gol Gumbaz is ongelofelijk.
Vandaag is Bijapur een kleine stad met 100.000 inwoners,
maar ooit was het de hoofdstad van een rijk met een koning
die zich een dergelijk enorm mausoleum kon veroorloven.
De basis van het gebouw is vierkant.
Op iedere hoek staat een kleine toren (aanzet tot minaret).
Bovenop een enorme koepel.
Binnen is het een (1) grote ruimte, zonder pilaren.
De koepel met aan de basis de zogenaamde fluistergalerij.
Toen we daar liepen zong een onderwijzer zachtjes een lied.
Het was overal te horen.
Toen mochten de leerlingen hun gang gaan,
ondersteund door de aanwezige volwassenen.
Het kabaal was niet te harden.
De ruimte is leeg op een groot, stenen plateau in het midden na
met daarop de grafmonumenten van de koninklijke familie.
Dit is het blad van het zaad en een paar zaadjes die ik gisteren, onderweg meegenomen had.
Gol Gumbaz vanuit de auto, onderweg naar het monument. We kijken er naar uit.
Gal Gumbaz gedeeltelijk verborgen achter het museumgebouw dat er voor staat.
Gol Gumbaz. De naam komt uit het Perzisch: Gol Gumbadh. Dit betekent ‘rozekoepel’ (volgens Wikipedia), een verwijzing naar de bloemmotieven die aan de basis van de koepel zijn aangebracht.
Gol Gumbaz
Gol Gumbaz (meaning, round dome) is the mausoleum of Muhammad Adil Shah II (1627 – 1657 AD), the seventh Sultan of Bijapur’s Adil Shahi dynasty.
Built in 1659 AD, at the architectural zenith of the Adil Shahi dynasty, its immense proportions make this mausoleum a masterpiece of Islamic architecture. With an internal diameter of 37, 92 meter, the tomb’s enormous dome is one of the largest in the world. It covers a floor area of 1703,56 M2, the largest under any domed building in the world.
The tomb is famous for the technically ingenious yet artistic manner in which the hemispherical dome has been constructed on a square base. Instead of pillars, the massive brick dome is supported by a system of eight intersecting arches that create interlocking pendentives (curved wall surfaces forming a transition between the circular dome and its square-shaped support) which bear the load of the dome. Though domes are frequently raised on square bases, the system of interlocking pendentives used her is uncommon.
The Gol Gumbaz is also well-known for its whispering gallery, a gallery around the base of the dome, accessed through winding staircases in the four corner towers. Because of the dome’s remarkable acoustic properties, the faintest sound made at one end of the gallery can be clearly heard at the other end. Every sound echoes 10 to 12 times and reverberates for 26 seconds, the longest known reverberation count of any building.
On the platform in the centre of the tomb chamber are the tombstones of Mohammad Adil Shah, his two wives, his son and daughter, and his mistress, the dancing girl Rambha. Their real graves are in the cellar below.
Toegangsgedeelte van het gebouw. De gebouwen uit deze periode zijn niet heel erg veel versierd maar wel heel typisch.
Dit is een voorbeeld van die typische versiering van dergelijke monumenten.
Hier nog een detail.
Een van de vier torens. Er zijn veel bezoekers. Het blijkt dat hogere klassen op dit moment examen doen en dat de lagere klassen daarom op schoolreisjes gaan.
Hier een poging on de ruimte binnen te laten zien. Van de grafmonumenten tot aan de koepel.
Gol Gumbaz interieur.
Het plateau met de grafmonumenten.
De werkelijke graven van Muhammad Adil, zijn jongere vrouw Arus Bibi,
zijn favoriete dochter en een kleinzoon, bevinden zich in een kelder.
Een nis, een van de weinige versieringen aan de binnenkant van het gebouw.
Toegang tot een van de torens.
De koepel met de ondersteunende gewelven.
Prachtige structuur in de architectuur. Lelijke zin maar de Gol Gulbaz is prachtig in zijn eenvoud
De versiering vanuit het trappenhuis van een van de torens.
Steunberen, versieringen net onder de koepel.
De basis van de koepel vanuit het trappenhuis. Rechts, onder tegen de koepel zie je de rozebladeren of misschien lotusbladeren.
De ruimte buiten naast de koepel. Van beneden zie je dat niet maar de vierkante vorm va de basis van het gebouw en de ronde koepelvorm die er op geplaatst is, laten boven ruimte voor een omgang. Links zie je de bladerversiering tegen de koepel.
De bovenkant van de toren.
Een eerste aanzet tot een minaret? Nee, dat denk ik niet. Dit gebouw was gereed in 1656. De Taj Mahal bijvoorbeeld werd afgerond in 1648. Mohammed Adil Shah, Sultan of Bijapur en de architect Yaqut of Dabul kenden dat gebouw.
De bijbehorende moskee.
Het uitzicht vanaf de Gol Gumbaz. Bij het mausoleum horen nog een aantal gebouwen.
Zicht op de grafmonumenten vanaf de fluistergalerij. Het is een duizelingwekkende hoogte.
De fluistergalerij is zo’n 3,5 meter breed.
Een van de enorme deuren in het gebouw.
Het aantal versieringen is beperkt maar ze zijn daarom niet minder mooi.
De grote toegangsdeur.
Nog een laatste blik.
Van hieruit gaan we naar Ibrahim Rauza, maar daarover meer in een volgende blog.
Het lettertype in de titel van Bijapur 12 december 2012 is van David Kerkhoff en heet Rat infested mailbox Web. De titel van het lettertype (van ratten vergeven brievenbus) heeft niets met India of Bijapur te maken. Het is gewoon een mooi font.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Argusvlinder 