Al weer even geleden stuurde een Chinese vriend
mij een soort van wens.
Zo rond Chinees nieuwjaar stuurde hij me een foto
van het karakter ‘Fu’. Dat staat voor ‘geluk’.
Hoog tijd om deze gelukwens op mijn blog te plaatsen. De vissen verwijzen ook naar geluk.
Balen, en nog eens balen.
Het gereed maken van het leer is zo goed als af.
De decoratie (twee hartvormen en de lijn op de achterplat)
is heel mooi in het witte leer komen te liggen.
De boekband heb ik ook afgemaakt. Hier kun je zien dat het leer op de scharnierpunten gedund is (de lichtere streepjes in het bruine leer bij de rug). De rug en platten zijn op het leer gelijmd. Het heeft een nacht in de boekenpers gelegen. Nu haal ik de hoeken van het leer eraf om de omslagen mooi te kunnen bevestigen.
Dit is de ‘mooie’ kant. Maar hier is al te zien wat er mis is gegaan. De scharnieren zijn iets te veel gedund. Daardoor zijn er twee scheuren in het leer ontstaan. Precies op de scharnier, links boven de harten.
Hier zie je dat heel goed. Op zo’n scharnierpunt gaat het leer natuurlijk nog eens extra open staan. Ik maak de band wel af maar heb besloten de band opnieuw te maken. Dat is balen. Veel extra werk terwijl verder deze band goed gelukt was.
Het voorplat ziet er goed uit.
Dit geeft me de gelegenheid om het afwerken van het leer nog eens extra aandacht te geven. Ik had de ruimte tussen de platten en de rug al 1 millimeter breder gemaakt dan ik normaal doe. Leer vraagt meer ruimte dan linnen. Om het boek mooi te laten sluiten moet het leer voldoende ruimte in de rug hebben. Vervolgens had ik het leer gedund langs de scharnierpunten. Nu het inslaan nog eens op een andere manier proberen.
De inslagen zijn gereed. De rode streep op het achterplat zit er mooi op. Mooi in het midden en horizontaal.
Het rode leer is mooi in het witte leer gezonken. Als je er met je vingers over gaat voel je geen hoogteverschil. De letters zijn redelijk uitgesneden. Het zou mooier zijn als de randen van de letters gedund zouden zijn zodat je ze naar binnen kunt laten vallen. Maar dat krijg ik op dit moment nog niet voor elkaar. Voor nu is dit prima.
Maar de inscheuring die stoort me. Even stoppen en later de draad weer oppakken.
Hou svp in gedachten dat tijdens ons verblijf op Kaapverdië er heel veel woestijnzand in de lucht zat. Daardoor waren er problemen met de vluchten en zijn foto’s minder helder. Maar als je daar rondloopt heb je daar niet veel last van.
Hotel Baia Verde voldoet volledig aan de beschrijving van ‘Bradt’,
staat er in mijn dagboekje.
‘Bradt’ is een reisgids.
Daar staat:
The chalets scattered in the shade of coconut palms on Tarrafal beach are an appealing prospect but for some the dream is spoilt by the tattiness & the management’s lack of interest in either the buildings or the guests. The chalets isolation is an attraction but may also create a feeling of insecurity.
De huisjes staan verspreid in de schaduw van palmbomen
aan het strand van Tarrafal. Ze zijn een aanlokkelijk vooruitzicht
maar voor sommigen wordt de droom verpest door de slordigheid en
het gebrek aan interesse bij het management voor gebouwen en gasten.
De afgelegen ligging zal voor sommigen een plus zijn maar kan
voor anderen een gevoel van onveiligheid oproepen.
Uitzicht vanuit het huisje.
Een soort verhoogd voetpad is de verbinding tussen het hotel en het stadje.
Een beeld van de stad.
Het was echt een plaats om tot rust te komen.
Zeg maar de loopbrug.
Het chalet op het strand.
De slaapkamer met het constante geluid van de zee!
De hotelkunst.
Als je denkt: ‘daar is niet veel actie’.
Dan is dat precies waar het om ging.
Rust: geen winkels, geen disco, geen food hall.
Onveilig vonden wij het er niet.
De nieuwe tussenstand.
Dit was een week geleden.
En de boer hij ploetert voort in zijn kweektuintje met muntthee.
Het thema voor de decoratie van het boek is
intussen de kleur ‘rood’ geworden.
De schutbladen zijn gemaakt uit twee pagina’s paste paper.
Knalrood.
De schutbladen zijn intussen bevestigd aan het boekblok.
Dat ziet er dan zo uit.
Boekblok op de rug gezet, schutbladen geopend en dan ziet het er zo uit.
Ook de speciale boekenlegger heeft een rood accent gekregen: drie gevlochten draden. De draden zijn van gewaxed boekbindersgaren. Toevallig heb ik een stuk rood garen liggen. Na het vlechten het resultaat gelijmd op de boekenlegger en na het drogen onder bezwaar de eindjes er af gesneden.
Tijd om het leer te dunnen (back pairing). Ik verklap al vast dat dit heel goed gelukt is. Je ziet dat al heel snel, na schuren of schaven, de vormen zichtbaar worden op de achterzijde van het basisleer. Omdat je het basisleer dunt, ‘zakt’ het decoratieleer, de vormen die ik eerder op de basisbekleding heb gelijmd, als het ware in het leer weg. Ga je dan straks met je vingers over de boekband dan voel je de overgang van basis naar decoratie niet behalve door de verandering van de textuur van het leer.
Op een foto zie je niet eenvoudig dat de rode decoratie in het witte leer is ‘weggezakt’. Maar dat is wel wat hier gebeurd.
De laatste stap voor vandaag is dan het bevestigen van het paste paper achter de weggesneden letters. Zo worden de letters toch ook op een speciale manier rood.
In de tijd dat ons gevraagd wordt vooral thuis te blijven
hebben wij met regelmaat thuis naar films gekeken.
‘Film’ moet je dan een beetje breed interpreteren.
Eerst hebben we geput uit onze eigen collectie DVD’s.
Daarna hebben we de vele afleveringen van The Soprano’s gezien.
De afgelopen weken keken we naar de 3 seizoenen van True detective.
We zien wel vaker dat acteurs gaan optreden als producent
om daar nog wat meer mee te verdienen dan alleen als acteur.
Hier zijn Woody Harrelson en Matthew McConaughey executive producers.
Matthew McConaughey, Woody Harrelson (jaar 1), Colin Farrell en
Rachel McAdams (seizoen 2), Maharshale Ali en Stephen Dorff
(seizoen 3) zijn de belangrijkste acteurs.
Seizoen 1 en 2 zijn goed om naar te kijken.
De acteurs maken die afleveringen naast af en toe mooi filmwerk.
De industriële complexen en infrastructuur worden mooi in beeld gebracht
en spelen een rol in de sfeer van de film.
In alle drie de seizoenen houdt men vast aan een spel met de tijd.
Je ziet steeds drie tijdsgewrichten door elkaar.
In het laatste seizoen bijvoorbeeld de tijd waarin de verdwijning
zich voordoet (jaren 80), dan een aantal jaren later als het onderzoek
een tweede kans krijgt (jaren 90) en als derde de detectives
op leeftijd (2015). De zaak is nog steeds niet opgelost.
Dat spel maakt het soms spannend maar je hebt wel een erg goed
script nodig om deze techniek te kunnen gebruiken.
In seizoen 3 zijn de veroordelingen die tot twee keer toe plaatsvinden
zo ongeloofwaardig dat het eigenlijk niet meer werkt.
Het laatste seizoen, zeker tegen het eind, wordt langdradig.
True detective.
***
Op 31 december 2011 aten we in de avond Arroz de marisco met
lagosta bij Restaurante Caleron. Dat was super!
Op 1 januari loop ik eerst even naar de luchthaven.
Dat is minder dan anderhalve kilometer van het hotel.
Onze vlucht staat nog steeds gepland voor check-in om 09:00 uur.
Maar nog even terug naar oudejaarsdag.
We willen met de taxi naar São Lourenço, een parochie en kerkhof.
Daarom loop ik naar een taxi en vraag wat de rit gaat kosten.
Volgens mij zei de chauffeur 7000 escudo’s.
Dat zou vandaag meer dan 60 euro zijn. Een beetje veel.
Daar had ik geen zin in. Dus op zoek naar een andere taxi.
Maar er waren niet veel taxi’s. Iedereen was al te druk met
(de voorbereiding van) het feesten.
Dus dezelfde taxi nog eens geprobeerd maar nu door
de chauffeur 700 escudo’s te laten zien.
De chauffeur reageerde met zoiets als ‘dat had ik toch al gezegd’.
Even later waren we bij São Lourenço.
São Lourenço
De wandeling over de weg terug naar São Filipe
duurt zo’n twee uur. Een heel rustige weg.
Bijna constant dalend.
Mooie bomen, onbekende planten en vriendelijke mensen
die tot twee maal toe hun auto stoppen
met de vraag of we mee willen rijden naar de stad.
Terug in São Filipe. Die middag middag rusten we wat uit.
De auto’s van het bedrijf dat ons naar de Parque Natural do Fogo, Pico do Fogo en de bodem van de krater bracht: Chã das Caldeiras
Als het dan wel 1 januari is, gaat de reis verder.
We gaan met een taxi naar de luchthaven (bagage).
Het idee is terug te vliegen naar Praia (Santiago) om vandaar met
een taxi naar Tarrafal te gaan. Een paar dagen aan het strand.
De boarding time is plots 13:10.
Op de luchthaven zijn ook mensen die gepland hadden met de boot
naar Praia te gaan.
Een stel heeft gepland vanavond nog naar Denemarken te vliegen.
Een ander stel met een klein kind willen die
avond nog naar Dakar vliegen.
Van daar uit willen ze terug naar huis: Frankrijk.
De boot vaart die dag niet uit. Die gaat gewoon niet.
Tickets voor de 2 vluchten die dag naar Praia zijn er niet.
Iedereen die nu nog mee wil staat op de wachtlijst.
Het is mooi weer.
Intussen is het 13:55 uur en er is nog geen zicht op een vliegtuig.
We kregen een ‘lunch’ in de bar: een stuk cake (niet verkeerd)
en een pakje limonade. Geen informatie.
Even later komt er op Fogo een vliegtuig aan.
Na 7 uur op de luchthaven van Fogo te zijn geweest,
vertrekt ons vliegtuig naar Praia voor een vlucht van 20 minuten.
Het vliegtuig is niet vol maar de mensen die naar Denemarken
en Dakar willen worden niet meegenomen.
Vertrekhal van de luchthaven op Fogo ruim voor 09:00 uur.
In Praia herbevestigen we onze thuisvlucht van over een paar dagen.
De taxichauffeur staat gewoon op ons te wachten. Die was niet verrast.
Na een autorit van anderhalf uur komen we in Tarrafal aan.
Soms is het leerzaam om een krant wat later te lezen
dan de dag waarvoor de krant gemaakt is.
Zo stond er vorige week in het NRC dit blije bericht:
Mondkapjes kunnen nu gemaakt worden in Nederland, NRC, 8 mei 2021.
Maar blijkbaar is dat niet meer nodig.
Dankzij Sywert van Lienden en zijn zakenvrienden kan Nederland
de komende jaren ruimschoots vooruit.
Waarschijnlijk kan de fabriek in Geleen gesloten worden.
Opiniemaker Sywert van Lienden heeft met twee compagnons vermoedelijk flink verdiend aan de import van mondkapjes uit China, terwijl hij het deed voorkomen alsof hij er niets aan overhield, schrijft de Volkskrant.
In maart 2020 tijdens de eerste coronagolf slaagde het ministerie van VWS er niet in om om voldoende mondkapjes naar Nederland te halen. Tot frustratie van Van Lienden, die zorgmedewerkers onbeschermd zag rondlopen. Hij besloot om zelf, met steun van grote bedrijven, mondkapjes voor Nederland in te slaan.
Oprichting stichting en bv
Nadat een eerste lading van China naar Nederland was gehaald, bracht Van Lienden de activiteiten onder in de non-profitorganisatie Stichting Hulptroepen Alliantie, die hij samen met twee zakenmensen had opgericht. Drie weken later was duidelijk dat de stichting twee grote mondkapjesorders kon sluiten met de overheid, schrijft de krant. Het ministerie van VWS wilde 40 miljoen mondkapjes bestellen met een gezamenlijke waarde van ruim 100 miljoen euro.
Op basis van eigen onderzoek concludeert de Volkskrant dat Van Lienden toen met dezelfde partners een bv heeft opgericht: Relief Goods Alliance. Dat werd de partij waar het ministerie van VWS zaken mee deed.
Het ministerie ging ervan uit dat er een relatie tussen de stichting en de bv was, omdat het om dezelfde personen ging, zegt een woordvoerder tegen de NOS. Het ministerie zegt dat niet relevant was dat de contracten met een commerciële partij werden gesloten, en niet met een non-profitorganisatie. Voor de inkooporganisatie van VWS waren vooral de prijs, de kwaliteit en de hoeveelheid van belang, benadrukt hij.
Winstmarge
Bronnen binnen VWS zeiden tegen de Volkskrant dat de winstmarge voor de orders tussen de 15 en 20 procent moet zijn geweest. De Volkskrant baseert zich op tientallen interne documenten, contracten, mails en rapporten.
Voor de buitenwereld blijft Van Lienden doen of hij het allemaal gratis doet, schrijft de krant. “Er is nul eigen gewin in deze”, zou hij in mei vorig jaar hebben getwitterd. “Ik doe het om niet en heb mijn werk opzijgezet. De accountant houdt toezicht.”
Mijn berichten over mijn versie van Liefdesbrieven
loopt wat achter op de werkelijke stand van het boek.
Dus ik moet altijd wat graven in mijn geheugen.
Ik was de tekst aan het uitsnijden maar was daarmee
nog niet helemaal gereed. En toen…
Het snijden van de tekst ging eigenlijk best voorspoedig.
Vervolgens heb ik het schutblad op maat gesneden. Voordat het schutblad wordt bevestigd aan het boekblok heb ik het helemaal op maat gesneden. De ene kant, die aan het boekblok bevestigd gaat worden, is kleiner dan de kant die tegen het plat zal worden gelijmd. Je ziet het maatverschil bij de vouw.
Dat deel dat tegen de plat wordt gelijmd is natuurlijk groter en steekt dan ook een beetje over bij het boekblok. Zie onderkant van de foto.
De basis voor de boekband met de twee schutbladen. Deze liggen los op de basis. Ze worden op het boekblok vastgemaakt. Pas later ga ik die op de boekband lijmen. Maar eerst moet die boekband gereed gemaakt worden.
De mal ga ik nu gebruiken om de leren ‘harten’ op de juiste plaats te lijmen.
De ‘harten’ en de rode streep op de achterkant zijn nu op het leer gelijmd. Ik had nog een stuk paste paper liggen en dat ga ik gebruiken als ondergrond bij de tekst. Nu kan ik, na het drogen van het leer onder bezwaar, met het back pairing beginnen. Het leer ga ik aan de achterkant dunnen waardoor die delen die op de voorkant gelijmd zitten ‘in het witte leer zakken’. Alsof het witte en rode leer eigenlijk één zijn.
Dat doe ik dus niet.
De afgelopen dagen heb ik het boek ‘Boekenjacht’ van
Cornelis Jan Aarts gelezen. Verhalen uit de boekenwereld.
Deze keer een smal strookje blauw papier als boekenlegger in Cornelis Jan Aarts, Boekenjacht – Verhalen uit de boekenwereld.
De Boekenwereld is een soort van kwartaalblad dat helemaal
over boeken gaat. Blijkbaar heeft Cornelis Jan Aarts daar
een serie artikelen geschreven die verzameld zijn in dit boek.
Aangevuld met een paar stukken en toespraken.
Veel verhalen gaan over Bruna en overleden collega’s maar
als je daar een beetje doorheen kijkt, lees je een serie leuke
verhalen over boeken, boekverzamelaars en bibliofielen.
Het laatste hoofdstuk (dat afsluit met de tekst die ik als titel gebruik) legt de tot stand koming van het boek uit. Veel Havank, Bruna, Komrij en Elsschot. Voor de één een aanprijzing, voor de ander niet.
Zelf noemt de schrijver ‘Berenjacht op Lepelenburg’
een melig stukje (pagina 226) maar dat is een leuk stuk om
te lezen. Ook ‘De ontdekking van de hemel’ is grappig.
Langzaam kom je in een wereld met bedachte namen en
leuke teksten als:
Frans werd nu ook geïnfecteerd door het virus van de bibliophilie. Frans kwam uit de boekenkast. ‘Ik ben nu bibliophiel,’ verklaarde hij plechtig. ‘Biblio….wat, Frans?’ vroegen wij dan. ‘Phiel,’ zei Frans. Het hield in dat Frans niet langer viel op onbegrijpelijke boeken, maar op onbetaalbare boeken.
Boekenjacht, pagina 187.
Leuk om te lezen als afwisseling.
Vaak koop je dingen op emotie.
Meestal is dat niet zo duidelijk, maar soms overduidelijk.
In de stripwinkel kocht ik een ‘symbolistische graphic novel’.
Dat laatste las ik pas toen ik thuis was.
Ik heb geen idee wat het is een ‘symbolistische graphic novel’.
Maar de tekeningen legden bijna onmiddellijk de link naar
‘Wild is the wind’ van David Bowie. Dat is de emotie.
Symbolistische graphic novel Wild is the wind, getekend door Ange, Uitgeverij Arboris. Uitgebracht in 2019.
‘Wild is the wind’ is de versie die verscheen op ‘Station
to station’ en is de cover van de uitvoering van Nina Simone.
Van haar beluisterde ik vanmiddag de versie uit 1959 en 1964
(die van 1959 is de beste naar mijn idee), de ‘Station to
Station’-versie uit 1976, de Glastonbury 2000-versie,
de versie van George Michael van ‘Songs From The Last Century’
uit 1999 en de versie van Wende & Amsterdam Sinfonietta 2016.
Een klassiek stripverhaal is het boek niet maar het nummer Wild is the wind is zo prachtig. Het nummer is origineel geschreven door Dimitri Tiompkin en Ned Washington. De muziek is origineel geschreven voor een film met dezelfde naam.
Meneer Dimitri Tiompkin is een erg interessant persoon.
lees het maar eens na.
Dat is ook waar voor Disney legend, mede Oscar-winnaar en
lid van de Songwriters Hall of Fame, Ned Washington.
Ange, die in het boek vermeld staat als tekenaar, blijkt Geert van der Pol te zijn.
Geert van der Pol (Rotterdam, 1962) studeerde aan de kunstacademie St. Joost in Breda en deed Vrije grafiek in Den Bosch. Hij is in 1990 afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem (HKA), richting vrije kunst. Sindsdien heeft hij in binnen- en buitenland geëxposeerd, met name in Frankrijk en de USA. Veel van zijn werk bevindt zich in privécollecties en sommige van zijn monumentale beeldhouwwerken staan in openbare ruimten en parken, veelal in een natuurlijke omgeving. Al zijn werk is verhalend, emotioneel geladen en heeft meerdere lagen die vaak pas na nadere beschouwing zichtbaar worden. Hij gebruikt beeldverhalen, strips en graphic novels om emoties vorm te geven die meer ruimte nodig hebben dan één tekening, waarbij het concept van een beeldverhaal vaak heel letterlijk is.
Bij deze verhalen, die veelal zonder tekst zijn, beelden de pagina’s veelal een gebeurtenis en de daarbij horende emoties in de belevingswereld van de hoofdpersoon uit. Vaak is een tekst, en dit kan een songtekst, gedicht, sprookje of legende zijn, een voor hem intrigerende sculptuur of schilderij of een emotie de aanleiding voor het tekenen van een beeldverhaal. In dat opzicht zijn al zijn verhalen dan ook enigszins autobiografisch.
Terug naar ‘Wild is the wind’, het nummer:
Love me, love me, love me, love me, say you do
Let me fly away with you
For my love is like the wind
And wild is the wind, wild is the windGive me more than one caress
Satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart
For wild is the wind, wild is the windYou touch me
I hear the sound of mandolins
You kiss me
With your kiss my life begins
You’re spring to me, all things to meDon’t you know you’re life itself
Like the leaf clings to the tree
Oh, my darling, cling to me
For we’re like creatures of the wind
And wild is the wind, wild is the windYou touch me
I hear the sound of mandolins
You kiss me
With your kiss my life begins
You’re spring to me, all things to meDon’t you know you’re life itself
Like the leaf clings to the tree
Oh, my darling, cling to me
For we’re like creatures in the wind
And wild is the wind, wild is the windWild is the wind, wild is the wind
Wild is the wind
Onder normale omstandigheden zou vandaag in Breda
het jazzfestival beginnen. Maar het is geen normale tijd.
Onder andere daarom luister ik nu naar
‘Maak het donker in het donker’ van Johnny and Jones.
Johnny and Jones (Nol van Wesel en Max Kannewasser) op Maak het donker in het donker. Het donker waar hier naar wordt verwezen is de verduistering.
In imitatie-Engels zingen Nol van Wesel en Max Kannewasser
liedjes begeleid op gitaar.
Voor de Tweede Wereldoorlog hadden ze daar succes mee.
Ze zongen Nederlandse en Engelse teksten op populaire
Engels of Amerikaans jazz songs. Nummers die met
dans of (soms ondeugend) met liefde, verkering en huwelijk
te maken hebben.
In 1943 werden ze afgevoerd naar Westerbork.
Ook uit die tijd zijn er liedjes. De teksten veranderen dan
van scene maar de opgewektheid blijft.
In maart en april overlijden ze in concentratiekamp Bergen-Belsen.
Deze muziek kende ik niet maar werd er door het
Nederlands Jazz archief op gewezen.
Over Verduistering vind je hier meer.
Over Johnny and Jones zijn meerdere websites. Hier een ervan.
Stap voor stap komen we verder.
Het tweede ‘hart’ maak ik uit een donkere tint rood
– want rood is eigenlijk het thema van de decoratie
van het boek – en het leer is veel dunner.
Dus maar eens zien hoe dat met het back pairing straks verloopt.
Alle onderdelen van de decoratie liggen hier nog los. Dus de positie kan nog veranderen. Om dat langzaam uit te sluiten zal ik vandaag een mal maken voor de decoratie en de tekst van de leren bekleding van deze boekband.
Een tijdje gelden maakte ik deze past papers en ik heb besloten deze pagina’s te gebruiken om daaruit de schutbladen te snijden.
Dit is een stuk van de mal. Ik ga het gebruiken om straks de ‘harten’ op de juiste plaats te lijmen maar nu om de tekst ‘Tine + Mimi’ op de juiste plaats te krijgen. Ook de rode lijn op de achterkant van het boek gaat met deze mal zijn plaats vinden.
Links is een ruimte uitgesneden die ik zal gebruiken om de rode lijn te gaan lijmen. Dat ga ik pas doen als de tekst is gesneden uit het leer. Ik kom steeds meer op het punt aan waarop de kans van beschadiging of vuil maken van het leer, toeneemt.
Met behulp van carbonpapier is de tekst overgezet op het leer. Het goede nieuws is dat het niet meevalt om met het carbon vormen aan te brengen op het leer want dat beperkt de kans om het leer vuil te maken. Het carbon kan ik ook nog eenvoudige met een beetje vocht verwijderen.
De tekst even aangezet met een stift.
Dan kan het uitsnijden beginnen. Doordat ik me er minder op richt om de letters er in één stuk uit te halen en omdat het mes veel scherper is lukt het beter dan bij de eerste twee tests.
Dit is zover als ik gisteren gekomen ben. Eens zien waar ik dit weekend ga komen.
Het was nog vroeg. Tijdens de ochtendwandeling.
Dus ik moest nog eens goed kijken.
Een kleine deur in een klein ‘landschapje’ met een QR-code.
Het blijkt dat deze plaats onderdeel is van een
‘Tiny Door wandeling’ in het centrum van Breda.
De organisator is de afdeling West Brabant van het
Wereld Natuur Fonds.
Als je de QR-code gebruikt opent zich een website met de route en informatie. Zou huisnummer 13 toeval zijn? Zoals je kunt zien staat het deurtje in een boekwinkel….
In de pers was er informatie over verschenen.
Eigenlijk een soort van beeldrebus. Een sneak preview van de corona persconferentie op het NOS journaal en een sneak preview van de DVD van Peaky Blinders die heel sneaky om de hoek van de televisie te zien is. Na de Sopranos en The True Detective wordt dat ons volgende coronafilm project.
Afgelopen weekend ben ik al verder gekomen
met mijn versie van dit deel uit de Privé-domein reeks
van De Arbeiderspers.
Mijn set losse katernen heb ik gekocht via uitgeverij Boekblok.
Hierboven zie je de basis voor de boekband. De twee platten en de rug, verbonden met kraftpapier. Deze keer heb ik de ruimte tussen rug en platten 1 mm groter gelaten om het leer meer ruimte te geven bij het scharnieren. Eens zien hoe dat bevalt.
Je krijgt een steeds beter idee hoe het boek er uit zal komen te zien. De boekenlegger steekt een behoorlijk eind uit het boek maar het is dan ook een bijzondere boekenlegger.
Dit is de vleeszijde van een stuk wit leer. Hier heb ik de basis van de boekband op afgetekend met een extra ruimte van 3 centimeter voor de omslag van het boek.
Vervolgens is de afgetekende vorm uit het leer gesneden.
Steeds opnieuw even passen en ik heb op de verschillende delen opgeschreven wat de voorkant en achterkant van het boek wordt en ook wat boven en onder is. Op die manier komt de basis steeds op dezelfde manier op het leer te liggen. Misschien mag dat niets uitmaken maar het stoort niet om het wel te doen. Het dwingt je ook steeds opnieuw te overwegen of je de juiste keuze hebt gemaakt.
Ik had me voorgenomen nieuwe mesjes te gebruiken om het leer dadelijk zo goed mogelijk te snijden. De vormen die ik uit wil snijden zijn klein en dat maakt het niet eenvoudiger. Een scherp mes helpt dan.
Uit restjes leer snij ik de ‘hartenhelften’. Deze harten gaan de illustratie vormen op de bovenste helft van de voorkant van het boek.
Ook hier steeds weer even passen. Het idee is dat als het tweede hart ook gereed is dat de nu nog losse delen gelijmd worden op de band en dat ik later het leer aan de achterkant ga dunnen. Dat heb ik bij een eerder boek al een keer gedaan. Toen ging het om grote, brede stroken. Nu gaat het om smalle, kleine, kromme vormen. Spannend.
Okay, het is zo op het oog niet heel spannend. Op de achterkant van het boek breng ik een streep van rood leer aan. Maar dit is spannender dan het lijkt. Je maakt hier de leren bekleding los van de basisvorm van de boekband. Het leer kan door verdere bewerking nog vervormen en de streep komt bij voorkeur wel recht op de achterplat. Nu ligt het allemaal nog los. Voor mij dus heel spannend.
Het avantuurlyk zomer-tochtje, of omlands reisje, uit Holland
door ’t sticht Utrecht, Over-Yssel, Gelderland, Cleefsland,
de Myery van den Bosch, Breda, enz.
Dat is nog eens een boektitel.
Ik kwam bij dit boek uit via een presentatie op Koningsdag
die gegeven werd door de Nederlandse ambassade in Ierland.
Omdat er door corona niet op de normale manier Koningsdag
gevierd kon worden koos men voor een digitale presentatie
van een belangrijke Nederlandse boekverzameling.
De verzameling heet de Fagel collectie en is in het bezit van
een Ierse school. Hun bibliotheek heeft in 1802 deze
verzameling van meer dan 20.000 boeken gekocht.
Dublin, Trinity College: Fag.S.11.8. Dit boek met een erg lange titel bestaat uit 28 pagina’s en gaat onder andere over Breda. Daarom heb ik het boek uitgezocht. Bovendien kon ik (niet onbelangrijk) er een afbeelding van vinden.
Het avantuurlyk zomer-tochtje, of omlands reisje, uit Holland door ’t sticht Utrecht, Over-Yssel, Gelderland, Cleefsland, de Myery van den Bosch, Breda, enz.
behelzende eene nauwkeurige beschryvinge van vele aardige gevallen, vermakelyke gesprekken en aangename historien, op die reize gebeurt of gehoort. Opgestelt door iemand welke dat tochtje zelf met gezelschap gedaan heest..
In de beschrijving van het boek, in de titel, is een klein
foutje geslopen. De letter ‘f’ en ‘s’ lijken in het schrift
van die tijd veel op elkaar maar het laatste woord moet toch
echt ‘heeft’ zijn. Met de letter ‘f’.
Jacobus Loveringh is de drukker en boekverkoper uit Amsterdam die in 1733 dit boekje op de markt bracht..
De presentatie was interessant maar bleef
voor mij te veel aan de oppervlakte.
Het was natuurlijk een introductie maar het meeste van de
informatie is ook te vinden op Internet.
Niet dat er veel te vinden is op internet over deze collectie.
In 2019 werd een project van het Trinity College en de
Koninklijke Bibliotheek aangekondigd om de collectie beter in
beeld te brengen.
Waarschijnlijk is dat wel gebeurd voor wetenschappers.
Maar voor leken blijven de boeken nog verborgen.
Veel scans heb ik niet kunnen vinden en de meeste afbeeldingen
zijn van een heel lage beeldkwaliteit.
Misschien heb ik onvoldoende gezocht.
Ik zal de KB nog eens een mail schrijven.
Maar de voorpagina van dit leuke boekje had ik niet gevonden
als ik de presentatie niet had bijgewoond.
De familie Fagel en de collectie is ontstaan uit het beroep
van Gaspar Fagel (1634-1688). Hij was griffier van de Staten-Generaal
in Den Haag. Deze functie zou tot en met
Hendrik Fagel de Jonge (1765-1838) in de familie blijven.
In deze meer dan 100 jaar verzamelde de familie een bibliotheek met
boeken omdat ze die, en de kennis in die boeken, nodig had
voor hun werk.
In 1802 werd er bij Christie’s in Londen een veilingcatalogus opgesteld
waarin meer dan tienduizend nummers waren opgenomen.
Het eerste deel van de catalogus was reeds onder geïnteresseerden verspreid,
maar tot een veiling zou het nooit komen.
De collectie werd in zijn geheel gekocht door de regenten van de Erasmus Smith Schools en
geschonken aan Trinity College in Dublin.
Meer kun je vinden op de volgende website.
Soms dan komt er ineens een prachtig boek voorbij.
Ik zag een beschrijving op Twitter en las een uitgebreider
bericht op een website over een boek dat allerlei aspecten
aan de orde laat komen over het Alfabet.
Niet in de vorm van een ingewikkelde tekst maar in de
vorm van een leuk boek met veel vaak grappige tekeningen.
De tekst legt moeilijke dingen op een eenvoudige manier uit.
Het richt zich in eerste instantie op de jonge lezer.
Maar dat onze letter ‘a’ van een afbeelding van een
ossenkop kwam wist ik al heel lang.
Alleen wist ik niet hoe dat dit dan in zijn werk ging.
Dit boek legt dit even uit.
Frank Landsbergen, Het dikke Alfabet boek.
Tussendoor gaat het boek ook nog in op het Chinees, Japans,
het Klingon (inderdaad van Star Trek), morse en het Voynich-manuscript.
Wil je meer weten over Vietnamees, Birmees, Russisch, Arabisch?
Na ‘Het dikke Alfabet boek’ kun je zonder gêne iedere vraag stellen
over deze alfabetten.
Zomaar een pagina uit het boek van Frank Landsbergen.
Zoals beloofd een aantal dagen geen foto’s van de vorderingen.
Maar dan nu een korte inhaalslag.
Natuurlijk heb ik iedere dag een foto gemaakt maar ik laat
hier een foto zien van om de andere dag.
Steeds vanuit een andere positie maar het is goed te zien dat er iets groeit. Met de dag is er meer groen en het groen dat er is wordt groter. Nu maar hopen dat het geen onkruid is.
De brief is zo ongeveer net zo gekreukt als het hele
inentingsprogramma, maar ik ben blij dat ik de uitnodiging heb.
Nog een paar weken wachten en dan is het zover.
Gisteren ontving ik de uitnodiging voor een tweede coronavaccinatie. Daar ben ik blij mee!
Argusvlinder 