Naast de serie grote beelden uit India
omvat de verzameling van Museum Tietberg
ook vele kleinere voorwerpen.
Vanaag een eerte voorbeeld.
Daar zitten ook hele mooie stukken tussen.
Zürich, Museum Rietberg, The teaching of the Buddha, Pakistan, Gandhara region, 3rd – 4th century, leisteen.
In oktober 2024 ging ik naar Londen voor een paar dagen.
Het belangrijkste doel was een bezoek aan de tentoonstelling
Silk Roads is het British Museum.
Het sloot mooi aan op mijn reis kort daarvoor naar China en
met name Dunhuang en Xi’an. Schakels in de zijderoute.
Vandaag (23 februari 2025) is de laatste dag dat de tentoonstelling te zien is.
Bij de tentoonstelling verscheen een catalogus:
Sue Brunning, Luk Yu-ping, Elisabeth R. O’Connell, Tim Williams, Silk Roads, The British Museum. De tentoonstelling probeert af te rekenen met het beeld van 1 weg, 1 route van het Westen naar Azië en zet de volledige breedte en diepte van de Zijderoutes op de kaart. De tentoonstelling begin in Japan en Korea, en gaat via China naar de landen ten zuiden van Rusland zoals Oezbekistan, via Afghnisthan en India, Persië, het Midden Oosten en Noord Afrika, naar Turkije, het veste land van Europa, Engeland en Scandinavië. Het doorbreekt het beeld van de statische geschiedenis zonder migratie met een beeld van een dynamische, verbonden wereld. Al ver voor het Internet-tijdperk.
Londen, British Museum, Silk Roads, Buddha, made in the Swat Valley in Pakistan, AD 500s -mid 600s, excavated near buildings in Sweden dating AD 800s. Dus gemaakt in Pakistan tussen 500 en 650 na Christus en gevonden bij gebouwen in Zweden die dateren uit 800 na Christus.
De tentoonstelling begint in het oosten.
Op een kaart zie je Japan, Korea en China.
De plaats die in China genoemd wordt, Chang’an,
kennen we vandaag als Xi’an.
Het avontuur begint in Nara, de hoofdstad van de prefectuur Nara. Tussen 710 en 784 de hoofdstad van Japan.
The dawn of the Land of the Rising Sun (Nihon shoki), Imperal edition, Keicho era, Japan, 1599.
Bodhisattva with one leg, 600s, gilt bronze. Een beetje een vreemde naam voor een beeldje. Een been is goed zichtbaar omdat het opgetrokken is maar er verschijnt op een andere plaat toch echt een voet onder de kleding.
De religie waarvan de bodhisattva een uiting is komt oorspronkelijk uit India en heeft dus al een lange weg afgelegd.
Miniature wooden pagodas, Nara Prefecture, Japan, AD 764 – 770.
One million pagodas, printed Dharani, Nara Prefecture, Japan, AD 764 – 770.
Rijksmuseum, Aziatisch Brons, Brahma, Mirpur Khas, Province Sindh, Pakistan, circa 6de – 7de eeuw, messing.
Uiteinde balustrade (volgens mij bedoelen ze trapleuning), Northeast Thailand, circa 1460 – 1490, gilded bronze.
Shiva’s stier (Usubharaja), Wat Phra Phutthabat, Provincie Saraburi, Thailand, circa 16de – 17de eeuw, brons.
Het brons komt niet alleen uit India natuurlijk.
Wat te denken van de volgende foto’s:
De beschrijving van deze twee werken vind ik niet helemaal goed. Het Engelse woord ‘groom’ betekent ‘verzorger’. Dat zou een beter woord geweest zijn dan ‘knecht’. Rijksmuseum, Aziatisch Brons, Paard en knecht, China, circa 2de – 3de eeuw, brons met geschilderde decoratie. De ‘knecht’ is natuurlijk de knecht van de eigenaar van het paard, niet van het paard. Daarnaast zijn ‘knecht’ en ‘verzorger’ niet hetzelfde, maar kan een ‘knecht’ een ‘verzorger’ zijn. Niet iedere ‘verzorger’ is een ‘knecht’. Schitterende beelden in een fantastische opstelling.
Jina (Tirthankara), Chausa, Bihar, India, circa 2de – 6de eeuw, brons.
Vishnu, Vaikuntha, Swat-district, Pakistan, 7de eeuw, brons. Een nieuwe invulling van het begrip ‘dwergwerpen’.
Weer een vervolg op die mooie Gandhara-kunst.
Ik zag deze collectie in het Provincial Museum of Gansu in Lanzhou.
China, Lanzhou, Provincial Museum of Gansu, Fragment of a canopy depicting four kinnaras among lotus, 2nd – 3rd century, Peshawar District, National Museum of Pakistan, Karachi, grey schist.
A donor figure with a candle, 2nd – 3rd century, Swat District, National Museum of Pakistan, Karachi, schist.
Kiss scene, 3rd – 4th century, Butkara, Swat District, Swat Museum, soap stone.
Monk holding a lamp, 2nd – 3rd century, Peshawar District, National Museum of Pakistan, Karachi, schist. Op de voet staat: ‘Bhiksu Dharmadeva’s statue’.
Wikipedia:
bhikṣu, commonly translated as “monk,” has at least three possible meanings:
(1) someone who begs;
(2) someone who has taken the highest level of Buddhist ordination; and
(3) someone who has destroyed mental afflictions.
Benefactor with cylindrical reliquary, 2nd – 3rd century, Gandhara District, Swat Museum, schist.
Love scene and Vihara (Buddhist temple), 1st – 2nd century, Butrag, Swat District, Swat Museum, grey schist.
Amorino (mythical figure) teasing a lion, 2nd – 3rd century, Ramdas Collection (een verzameling sculptures left by Shri Ramdas, an antique dealer of Rawalpindi who migrated to India in 1947), Rawalpindi, National Museum of Pakistan, Karachi grey schist. #notalion.
De tekst is waarschijnlijk niet leesbaar. Daarom: The relief shows a male lion crouching on the ground with his head raised; an amorino is riding the lion mischievously. The French scholar Alfred Foucher described this image as ‘a statue of Eros on a lion in heat’. In Hesiod’s Theogoney, Eros os the primordial god born after Chaos, Gaia, and Tartarus, who inspired the fertility of the gods.
Wikipedia:
The Theogony i.e. “the genealogy or birth of the gods” is a poem by Hesiod (8th–7th century BC) describing the origins and genealogies of the Greek gods, composed c. 730–700 BC. It is written in the Epic dialect of Ancient Greek and contains 1022 lines. It is one of the most important sources for the understanding of early Greek cosmology.
Alfred Charles Auguste Foucher (1865–1952), was a French scholar, who argued that the Buddha image has Greek origins. He has been called the “father of Gandhara studies”,
China, Lanzhou, Provincial Museum of Gansu, Ear pendant, 1st century BC, Silkap, Taxila, Taxila Museum, gold. Bijzonder voorwerp. Een bloedzuiger, dat is de vertaling van het Engelse woord ‘leech’. Zou niet mijn eerste keuze zijn om er een oorbel van te maken maar het resultaat mag er zijn!
Cult of the Triratna, 2nd – 3rd century, Takht-i-Bahi, Mardan District, Peshawar Museum, schist. ‘Takht-i-Bahi’ is de naam van een Buddhistisch klooster.
Wikipedia:
The Triratna is a Buddhist symbol, thought to visually represent the Three Jewels of Buddhism (the Buddha, the Dhamma and the Sangha).
Het was een enorm geluk dat ik de kans had deze tentoonstelling te bezoeken. Het is voor mij weer een hele nieuwe iconografie. Cult of the relic stupas, 2nd – 3rd century, Takht-i-Bahi, Mardan District, Peshawar Museum.
Worshipping of the enthroned turban of Siddhartha, 2nd – 3rd centrury, Gandhara District, Peshawar Museum, schist. In plaats van Boeddha zelf af te beelden kun je ook een symbool dat nauw met hem verbonden is afbeelden, zoals zijn tulband. Dit is een gewoonte in meerdere religies.
The Buddha’s descent from the Trayastrimsa, 1st – 2nd century, Butkara I, Mingora, Swat District, Swat Museum, green schist. Trayastrimsa is eenvoudig gezegd een van de 6 hemelse ruimtes in het Boeddhisme. De voetstappen onder aan de middelste ladder zijn die van Boeddha.
Princely figure with a bunch of lotus flowers, 2nd – 3rd century, Islamabad Museum, schist.
Relief with a donor, 1st – 2nd century, Butkara, Swat Disctrict, Swat Museum, schist.
De beschrijving van het ‘Provincial Museum of Gansu’ was heel positief. ‘Provincial’ moet je ruim zien. Gansu is een enorme provincie in China. Tot mijn verrassing was er een tentoonstelling van kunst uit Gandhara. Het resultaat van een samenwerking tussen Pakistan en China. Gandhara Heritage along the Silk Road – A Pakistan-China joint exhibition. Wat een enorm geluk om die te kunnen zien!
Voor degene die niet bekend zijn met de kunst van Gandhare, hier een
vrije samenvatting van Wikipedia:
Gandhara was an ancient civilization centred in present-day north-west Pakistan and north-east Afghanistan. The core of the region of Gandhara was the Peshawar and Swat valleys.
The region was a central location for the spread of Buddhism to Central Asia and East Asia with many Chinese Buddhist pilgrims visiting the region.
Famed for its unique Gandharan style of art, the region attained its height from the 1st century to the 5th century CE under the Kushan Empire which had their capital at Peshawar.
The Greco-Buddhist art or Gandhara art is the artistic manifestation of Greco-Buddhism, a cultural combination of Ancient Greek art and Buddhism.
Beginning with Alexander the Great’s brief invasion into the area, followed by the Mauryan Emperor Ashoka converting the region to Buddhism.
Gandhara art is characterized by Buddhist subjects, sometimes adapting Greco-Roman elements, rendered in a style and forms that are heavily influenced by Greco-Roman art. It has the strong idealistic realism and sensuous description of Hellenistic art, and it is believed to have produced the first representations of Gautama Buddha in human form.
Alle voorwerpen stonden achter glas. Dat is vaak niet de gewoonte in China. Lanzhou, Provincial Museum of Gansu, Gold bowl with image of Bacchus, 1st century BC, Gandhara District, Islamabad Museum, gold.
Atlas, 2nd – 3rd century, Gandhara District, Peshawar Museum, schist.
Tritons, 1st – 3rd century, Gandhara District, Peshawar Museum, schist.
Helaas weet ik niet waar en wanneer deze Teaching Buddha is gemaakt. Hij is prachtig.
Toilet tray with banquet scene, 1st century BC, Sirkap, Taxila, National Museum of Pakistan, schist.
Female holding a spear, 3rd – 4th century, Gandhara District, Swat Museum, schist.
Een eerste selectie.
In komende berichten meer.
Helaas was er geen catalogus van de tentoonstelling beschikbaar.
Ik ben bij meerdere souvenirshops in het museum gaan vragen.
Gisteren had ik beloofd te laten zien waar het afdrukken
van het tweede motief toe leidde.
Het motief is gebaseerd op voorwerpen van de Indusbeschaving.
Bij de voorwerpen werd als vindplaats Harappa genoemd.
Hier zijn de eerste afdrukken te zien. Ik begon onder in het midden.
Ik ben gaan afdrukken met het idee uit te vinden wat wel en wat niet kan. Hier is duidelijk dat met deze hoek van de zaagtand een cirkel niet te maken is.
Geen enkele kleur die ik gisteren gebruikte is zoals ze uit de tube komt. Ze zijn altijd gemengd. Alle inkt komt ook steeds van dezelfde glasplaat, van dezelfde plaats. Daarom zie je kleurverloop die steeds minder wordt doordat je op de lino de inkt wil verdelen over de hele vorm.
Hier zie je die plek met inkt. Nu als monoprint. Aardig is dat door meerdere malen met steeds opnieuw ander papier over de inktresten te gaan, de monoprint steeds verandert van kleur en patroon.
Op de monoprint kun je dan weer het motief aanbrengen (met het restant van de inkt die op de roller en de lino zat).
Toen heb ik de lino van het eerste motief nog eens bij gepakt.
Bijgesneden waar nodig en dan afdrukken.
De tweede, linkse rij, komt in aanraking met de rechtse, verticale rij. Dat is niet de bedoeling maar dat kreeg ik gisteren maar niet opgelost.
Ook afdrukken die je eerder in dit bericht al zag moesten er aan geloven.
Wordt vervolgd.
Afgelopen weekend heb ik een eerste poging gedaan met
de tweede inspiratiebron.
Daarbij gaat het dan om het motief op de volgende kom:
Harappa, National Museum, New Delhi.
Het proces is vergelijkbaar met de vorige keer:
Bepalen wat het motief is.
De afmetingen bepalen aan de hand van de foto.
Afmetingen afzetten op millimeterpapier.
Dan de vorm proberen na te tekenen.
Dat zou er dan zo uit kunnen zien. Volgens mij kun je in dit deel ook 2 motieven herkennen: de rechte lijnen (zeg maar de zaagtand) en de lijnen waar ook ronde vormen in voor komen. Dat biedt dan meteen mogelijkheden met kleur. Maar misschien de volgende keer.
Voor nu ga ik er even vanuit dat dit 1 motief is. Deze keer gebruik ik een ander lino-materiaal. Gewoon omdat wat ik nog heb van die blauwe kunststof te klein is voor deze vorm.
Dit bruine materiaal kocht ik in een hobbywinkel. Het is niet erg hard en dus snijdt het eenvoudig en snel. De versie die ik heb is dun.
De vertaling van het motief zoals je dat ziet en de oplossing in linoleum stelt je voor keuzes. Een volgende keer zou ik het anders doen. Maar dat zie je dan wel binnenkort.
Omdat ik er voor kies om de grote driehoeken aan beide kanten weg te snijden kan ik die er net zo gemakkelijk afhalen. Dat het ik gedaan. Morgen toon ik hier de resultaten.
Harappa of de Indus Valley beschaving is een cultuur
die in het gebied van Pakistan en Noord India gevestigd was.
Deze beschaving was actief tijdens de bronstijd.
Dat is ongeveer tussen 3200 – 1900 voor Christus.
Toen ik in 21013 in het National Museum van Delhi was
zag ik daar aardewerk met motieven die ik heel mooi vond.
Eenvoudig maar mooi.
Pas geleden waren op mijn blog daarvan foto’s te zien.
Dit was een van de aardewerk kommen (?) die er te zien waren. Je ziet hier 1 motief dat steeds naast elkaar en boven en onder elkaar herhaald wordt. Een paar jaar terug zag ik op een dag van de Stichting Handboek Binden mensen die een toelichting gaven op hoe zij met motieven en herhaling van die motieven zelf bijvoorbeeld schutbladen maakten. Eén en één bij elkaar leverde het volgende avontuur op.
Ik besloot eerst het motief van de foto over te tekenen (op de foto rechts). Vooral om een beetje gevoel te krijgen voor hoe de vorm in elkaar zit. Vervolgens heb ik een lengte en breedte gekozen en dat uitgezet op millimeterpapier. Nu koos ik voor 4 bij 4 centimeter. Misschien was 4 hoog en 3 centimeter breed beter geweest. Op het millimeterpapier heb ik toen de vorm op overgenomen (links). Eerst met potlood, daarna met een zwarte pen.
De vorm heb ik toen uitgeknipt.
Overgenomen op een stuk lino. Zowel de buitenste vorm als
de binnenkant.
Die vorm heb ik vervolgens uitgesneden.
Als test heb ik de vorm vervolgens een paar keer afgedrukt.
Dit is het resultaat.
Ik moet wel eerlijk zijn. De foto is op een paar plaatsen digitaal bijgewerkt. Intussen heb ik de lino op een paar plaatsen gecorrigeerd. Het afdrukken moet ook met meer zorg worden uitgevoerd dan ik vanmiddag bij deze eerste poging heb gedaan. Maar het eerste resultaat geeft goede hoop om met geometrische vormen versieringen te kunnen maken in mijn boeken.
In de vitrine in New Delhi stond nog een stuk aardewerk
waar het motief mij erg aansprak.
Dus daar ga ik een volgende keer misschien mee experimenteren.
Hier kan ik kiezen om 1 lino te maken van het volledige motief of 2 lino’s die in elkaar passen. Dat laatste geeft dan mogelijkheden om met meerdere kleuren te werken binnen één motief.
Harappa is een vindplaats van de Indusbeschaving.
De beschaving kende een verspreiding over een gebied dat
in het hedendaagse Pakistan en India ligt.
Zelf bezochten wij ooit Lothal in Gujarat (India).
Op dit kaartje zie je het verspreidingsgebied ingetekend op Pakistan en NoordWest India. De kaart komt uit het boek ‘The Ancient Indus Valley: New Perspectives’ (ISBN 978-1-57607-907-2) van Jane McIntosh. Gezien de beschikbare ruimte is de kaart verkleind. Lothal zie je middenonder, rechts van Somnath.
De voorwerpen van mijn vorige bericht, dit bericht en
een volgend bericht, komen van deze beschaving.
De Harappabeschaving, Harappacultuur of Indusbeschaving was een beschaving uit de bronstijd in het zuiden van Azië (ca. 3200-1900 v.Chr.), die zich kenmerkte door de bouw van strak geplande steden en het Harappaschrift. De belangrijkste vindplaatsen zijn Harappa en Mohenjodaro, terwijl het verspreidingsgebied vooral de vlakte van de Indus en de zijrivieren was, met uitlopers aan de kust en langs de loop van de Ghaggar-Hakra. De Harappabeschaving was samen met die van Mesopotamië en het Oude Egypte een van de eerste hoogontwikkelde beschavingen ter wereld. Mesopotamië en Egypte hadden wel iets eerder steden dan de Harappabeschaving, maar daar staat tegenover dat de Harappabeschaving het grootste verspreidingsgebied had.
Alle foto’s in dit bericht betreffen foto’s die ik in 2013 maakte in het National Museum in New Delhi. Dit soort afbeeldingen zijn heel karakteristiek voor de Induscultuur.
Ik ben jaloers op de eenvoudige maar heel effectieve decoratieve elementen op het aardewerk. Polychrome ware 3000 BC.
Dit is schitterend. Eenvoudige vormen die heel effectief het aardewerk versieren. Binnenkort eens zien of ik dit soort motieven kan gebruiken voor de decoratie van een boekband.
Tekst bij een begrafeniskruik. De kruik is zo’n 4000 jaar oud en heel rijk versierd. Niet met de geometrische motieven die je hier eerder zag maar met geabstraheerde menselijke en (fantasie) dierlijke vormen.
A 4000 years old burial jar with paintings
LIFE AFTER DEATH
According to Hindu beliefs, after death, man, in the form of Sukshma Sarira or Atma, i.e., spirit-body, goes to stay in Svarga or the World of Fathers which is in the skies. Mid-way he has to cross a terrible river called Vaitarni. This he crosses and proceeds ahead with the help of cattle, like a cow, bull and goat, which are sacrificed or given in gift to a priest. He then reaches the gates of the court of Yama, the Lord of Death, where the guards, two ferocious dogs, attack the party. After the final judgement at the Court and undergoing the sentences, if any, the spirit-body reaches the ‘Abode of the Bliss’ which is a rediating solar world with beautiful stars, birds, fish and flowers, for final rest.
The burial jar exhibited here, some 4000 years old, from “Cemetery ‘H'”, at
Harappa, on the banks of the Ravi, is unique in the ancient world for having an elaborate painting depicting a scene which recalls the Hindu beliefs as
embodied in the Vedic and Epic literature and narrated above. Bright red pot’s of Cemetery ‘H’ belongs to late Harappan or Vedic period.
Je mag het natuurlijk niet zeggen maar deze afbeelding komt mij wel een beetje bekend voor uit onze populaire cultuur (van een aantal jaren terug).
Seals, circa 2600 – 2000 BC, Banawali.
Binnenkort meer.
In de avond gaan we naar Wagah.
Dart is de grens (die in 1947 is ontstaan) tussen Pakistan en India.
De grens ligt dicht bij Amritsar en het is een ware toeristische attractie.
Maar eigenlijk is het gewoon een vreemd ding.
Er loopt een weg van Amritsar naar Lahore en net voor de grens
staan aan beide kanten in India grote betonnen tribunes.
De grens zelf wordt aangegeven door een ijzeren hek.
Iedere avond wordt dan, aan beide kanten van de grens,
de vlag gestreken.
Dat gaat gepaard met zang van nationalistische liederen en
vreemde pasjes van militairen in showuniformen (misschien zijn
ze wel echt). Erg macho.
Maar het begon ‘rustig’:
Even rusten tussen het verkeer in Amritsar.
Met de riksja naar het hotel en vandaar met de taxi naar de grens.
Wikipedia bespreekt de plaats Wagah wel:
Wagah is de enige land-grensovergang tussen India en Pakistan en ligt op de Grand Trunk Road tussen de steden Amritsar in India en Lahore in Pakistan.
Wagah zelf is een gedeelde stad, de Radcliffe lijn loopt er dwars doorheen, met als gevolg dat sedert de onafhankelijkheid in 1947 de oostelijke helft van de stad in India ligt en de westelijke in Pakistan.
De grensovergang van Wagah wordt vaak omschreven als de Aziatische Berlijnse Muur,
alwaar iedere avond een ceremoniële grenssluiting onder de naam het strijken der vlaggen plaatsvindt.
Dit is een nogal agressief overkomende aangelegenheid waarbij de Indiase Border Security Force en de Pakistan Rangers met veel machtsvertoon een parade houden.
Maar bij dit artikel wordt geen melding gemaakt van het feit
dat het er ook veel serieuzer aan toe kan gaan.
Er is wel een speciaal Engelstalig artikel op Wikipedia:
On 2 November 2014, a suicide bombing took place at Wagah border following the daily border ceremony in Pakistan.
At least 60 people were killed and over 100 people were injured.
The Punjab government declared a state of emergency
Op 2 november 2014 vond er een zelfmoordaanslag plaats
aan de Pakistaanse kant van de grenspost.
Er vielen 60 doden.
Pakistan kondigde toen de noodtoestand af.
Dus serieus.
Ruim voor de grens worden de auto’s geparkeerd. Het is erg druk. Wij zijn vroeg. Het laatste stukje moet je lopen, op 23 kilometer van Lahore.
Dit is dan een van de controleposten.
Dit is het pad naar de tribunes. Buitenlandse toeristen, genodigden en mensen met connecties worden op een aparte tribune geplaatst.
Daar bij die tekst ‘BSF’ is het hek en daarachter ligt Pakistan. Daar (in Pakistan) verzamelen zich ook veel mensen. Soms kun je die horen.
De militairen zijn extra uitgedost. Let op: dit zijn feitelijk de acteurs van deze voorstelling.
Een deel van de tribunes moeten nog worden afgemaakt. Er is een uitbreiding aan de gang. Maar the show must go on!
Het voorste stuk is voor buitenlandse toeristen. Alles zal uiteindelijk helemaal vol zitten en staan.
Het publiek wordt opgezweept. Het heeft nog het meest weg van een voetbalwedstrijd.
Het volgende onderdeel van de spelshow gaat beginnen. De organisator of opruier geeft het voorbeeld.
Dan rennen we ‘spontaan’ voor het moederland, of iets dergelijks.
Dat kan natuurlijk allemaal niet zonder selfie.
Dan paraderen eerst de dames.
Even daarna de heren. We gaan naar de climax.
Dan nog een stukje zingen onder aanvoering van de organisator.
Nog meer speciale pasjes.
Let ook op de handen.
Op de tribunes vermaakt men zich enorm.
Het spel met de vlaggen kan beginnen.
Er is nog meer maar hier alvast een momentopname van een bijzonder pasje. Daarvan meer de volgende keer.
Viceroy’s House, the end of an empire, the birth of two nations.
Met acteurs van Downtown Abbey had de film een fiasco kunnen worden.
Een film is echt iets anders dan een serie.
Maar een fiasco zou ik het niet noemen.
Een goede film dan.
Nee, daarvoor is de film te onevenwichtig.
Pas op, ik ben bevooroordeeld.
India is een fantastisch land met veel uitersten.
Daarom is zo’n deels heel mooie film over India aantrekkelijk voor mij.
Maar de grote onthulling bleef uit.
Die komt te laat in de film, is onvoldoende uitgewerkt
en maakt geen diepe indruk.
De film is voor mij niet romantisch, ja er is een liefdesverhaal in de film,
maar daar staan de bioscoopnieuws films tegenover.
Die tonen de ellende die de rellen voor de onafhankelijkheid en
de scheiding van India en Pakistan tot gevolg had.
Voor Moslims en Hindoes.
De regisseur (Gurinder Chadha) is te betrokken en daardoor moet er te veel in de film
met als gevolg dat niets voldoende diepgang heeft om echt interessant te zijn.
De muziek van A.R. Rahman is niet bijzonder genoeg om te blijven hangen.
Rest een aardige film, leuk voor een avondje bioscoop of
straks thuis op de video of pc.
Afgelopen zaterdag ben ik niet alleen naar De Nieuwe Kerk
in Amsterdam geweest maar ook nin het vernieuwe Rijksmuseum.
Ik was er nog niet geweest na de heropening.
Het was er verschrikkelijk druk: veel toeristen vanwege de kersttijd
en er zijn natuurlijk mensen die vakantie hebben.
Ik had geen kaartje geprint thuis dus in de rij.
Buiten in de regen en kou.
Toen ik eenmaal binnen was zag ik de rijen:
een voor de kaartjesverkoop en een voor de garderobe.
Ik dacht: ‘Deze jongen houdt zijn jas aan’.
Kop van een Boeddha, Gandhara, Pakistan, 3e eeuw, leisteen.
Ik had al een tentoonstelling bezocht en wilde me dus beperken tot twee afdelingen:
Aziatische kunst en de eregalerij.
Beide waren een fantastische ervaring.
Het was lang, te lang geleden, maar nu is er die fantastische presentatie.
Portret van Sjah Jahan, 1625 – 1650, beschilderd albast, Noord-India. Helaas is de foto een beetje bewogen.
Een feest voor het oog:
de ‘recente’ aanwinst van de twee levensgrote paleiswachters bijvoorbeeld.
Ga dat zien.
Nog iedere dag ervaren we het in de wereldpolitiek.
De relatie tussen India en Pakistan is altijd gespannen.
Dat was die relatie al voordat beide staten bestonden.
De Engelse schrijver Patrick French heeft zijn naam niet mee
maar dit boek over de ontstaansgeschiedenis van de twee landen
en de rol van de hindoe-, moslim- en sikh-politici is verhelderend.
Dat Engeland eigenlijk buitenspel stond
vanwege een monetaire crisis in eigen land
was voor mij een verrassing.
Helaas heb ik het boek niet op tijd uit.
Krishna holds up Mount Govardhan to shelter the villagers ff Braj, folio from a Harivamsa (The legend of Hari Krishna), circa 1590 – 1595. Afkomstig uit hedendaags Pakistan, waarschijnlijk Lahore.
Dit is een van de grote klassieke teksten van de wereldliteratuur.
Hier een manuscript uit ongeveer 1590.
Het manuscript is onderdeel van de Metropolitan Museum collectie.
De afbeelding was al eens eerder hier op mijn blog te zien
maar een paar maanden geleden zag ik er ook een stuk tekst van.
Een geweldige inspiratie voor het Altered Book
over India dat ik aan het maken ben.
Zo mooi wordt mijn boek niet, maar het idee voor een tekst illustratie
zit nu in mijn achterhoofd. Ik ben benieuwd of en hoe het er weer
uit gaat komen.
Kijk maar eens naar die tekst:
En meer in het bijzonder de goudversiering tussen de tekstregels.
Omdat ik nog steeds druk bezig ben met mijn reisverslag
over India 2012 – 2013, lees je zo af en toe een erg interessant artikel.
Ditmaal een Engelstalig artikel van de hand van William Dalrymple.
Het artikel gaat over de dynastie die heerste over Hyderabad
en in het bijzonder over de laatste Nizam die in Hyderabad
hoofd van de koninklijke familie was.
Ik ga het lange artikel proberen te vertalen in
een paar grotere stukken.
De naam van het artikel is: ‘The lost world’.
De machthebbers van Hyderabad,
eens de rijkste mensen van de wereld,
werden geruïneerd door politiek gekrakeel
en familieruzies.
Nu is hun culturele erfenis gerestaureerd.
William Dalrymple
The Guardian, zaterdag 8 december 2007.
Zestig jaar geleden,
vier maanden nadat de Britse overheersing van India eindigde,
weigerde de Nizam (titel van het staatshoofd van Hyderabad),
de dan rijkste mens op de wereld,
deel uit te maken van het nieuwe verenigde India.
Sir Osman Ali Khan zag geen reden waarom Hyderabad
gedwongen werd deel te worden van India of Pakistan.
Zijn staat, die semi-onafhankelijk was gebleven ten tijde
van de Britse overheersing (Raj),
had een economie zo groot als Belgie
en zijn persoonlijk vermogen was
volgens een schatting van een tijdgenoot,
ten minste 100 miljoen Britse Ponden in goud en zilver
en 400 miljoen in edelstenen.
De meeste edelstenen kwamen van zijn eigen mijnen,
de mijnen waar de Koh-i-Noor en de Great Mogul diamond,
dan de grootste diamand ooit gevonden,
gedolven waren.
Hij bezat een van de grootste kunstcollecties in de Islamitische wereld,
bibliotheken vol met onbetaalbare Indiase miniaturen
(Mughal en van de Deccan), geïllustreerde Korans,
en de meest zeldzame en esoterische Indo-Islamitische manuscripten.
Deels vanwege deze buitengewone rijkdom,
werd de Nizam door de Britse overheersers
altijd ontvangen als de belangrijkste vorst van India
en werd aan hem de voorkeur gegeven boven zijn rivalen.
Meer dan drie eeuwen regeerden zijn voorouders
als absolute monarchen over een land net zo groot als Italië,
waarbij ze, zeker als het om interne aangelegenheden ging,
aan niemand anders dan zichzelf verantwoording aflegden.
Terwijl 15 miljoen onderdanen trouw waren aan hen.
In de jaren voor de Tweede wereldoorlog werd de Nizam
door vele beschouwd als het gezicht van de Moslim wereld.
In 1921 werden zijn beide zoons naar Nice gestuurd
waar ze trouwden met de dochter en het nichtje van
Abdul Majid II, de laatste Kalief van Turkije.
De kalief was recent het Topkapi paleis uitgestuurd door Atatürk,
en hij leefde daarom in ballingschap in Nice.
Onderdeel van de huwelijkse voorwaarden was
dat de zoon van de Nizam de erfgenaam van het Kalifaat werd.
Hiermee werd de hoogste geestelijk leider van de Moslim wereld
met de grootste concentratie van rijkdom gecombineerd.
De dynastie leek onaantastbaar.
Nizam, Nawab Mir Osman Ali Khan Bahadur.
 |
Deze ketting is bedoeld om rond je pols te dragen. Centraal staat het Hindoe-symbool, de swastika. In het westen is dat een symbool dat een negatieve klank gekregen heeft maar voor Hindoes is dat helemaal niet het geval. Je ziet het dan ook overal dus ook in sieraden.
03/11/07: BHUJ FULL DAY EXCURSION TO NORTH SIDE BANNI VILLAGES, TO VILLAGES LIKE SUMRASER: TO SEESCOOF EMRBODERY DONE BY HARIJAN & SODA COMMUNITY &NIRONATO SEE BELL MAKING BY KHATRI MUSLIM COMMUNITY, TO SEE ROGAN ART BY KHATRI MUSLIM COMMUNITY TO SEE LACE WORK BY VADHA COMMUNITY DHORDO TO SEE JATT COMMUNITY WORKING ON MUTHWA EMBROIDERY & VISIT VILLAGE LUDIYA TO SEE WOOD CARVING & PAINTED HOUSES OF HARIJAN COMMUNITY.KHAVDA: TO SEE AJARAK PRINT &PAINTED POTTERY WORK DONE BY MUSLIM KHATRI COMMUNITY OVER NIGHT KUTCH SAFARI LODGE / BHUJ03/11/2007 Zaterdag. We gaan vandaag op bezoek bij een aantal dorpen in de Kutch,het gebied “ingeklemd” tussen Bhuj en Pakistan. Rogan Art Copper Bells Great Ram (ooievaar, pelikaan) Byrindiair (zand) Dhordo (14:00 uur) Ludiya (commercieel, ketting) Kamelen.Vandaag een aantal dorpen bezocht.In dit gebied van vooral landbouw, productie van houtskool En veehouderij (schapen en kamelen) Maakten de mensen zelf hun kleren en textiel, Richtten ze hun huizen in en maakten zelf hun meubels. Dat doen ze nog maar vooral voor de toeristen. Daar hebben we het een en ander van gezien vandaag. |
Allereerst Rogan Art.
Rogan is een soort hars.
Het wordt gemaakt door de zaden van de castor plant
om te zetten in olie (caster oil) en die vervolgens in te dikken.
Caster-olie plant.
Deze hars mengt men op de hand met watervaste kleuren.
Natuurlijke kleurstoffen worden gebruikt.
Die worden met een soort ijzeren pen aangebracht.
Op textiel.
Oude stukken die we te zien krijgen lijken op batik.
Het moderne werk van deze handwerkers is veel fijner.
Ik vond zijn thema “Tree of life” (levensboom) erg mooi.
In hetzelfde dorp was een familie die van een legering
van ijzer en koper bellen maken.
De bellen worden gegroepeerd of los verkocht.
Van sleutelhanger tot notenbalk.
Het landschap boven Bhuj wordt eerst overheerst door de acacia.
Ik weet niet hoe deze boom normaal groeit maar hier lijkt het
het meest op een struik.
Ondanks dat de moesson later was dit jaar
en er erg veel water is gevallen, was er veel dor gras en vele dorre velden.
Nog iets meer naar het noorden rijden we door een gebied
waar water het grasland afwisselt.
Zo ziet de Rann of Kutch er uit.
We zien pelikanen, flamingo’s en kraanvogels.
Nog verder naar het noorden komt de acacia weer terug.
Omdat we niet verder zullen gaan dan Kalavad
komen we niet echt op de Rann.
In het volgende dorp (spelling van de naam onduidelijk)
komen we via wat zandpaden.
Een paar jonge vrouwen halen water waardoor we
hun enkelsieraden en kleding goed kunnen zien.
De neus-, oor- en halssieraden houden ze verborgen.
Dit dorp bestaat uit huizen die na de aardbeving van 2001 zijn gebouwd.
Wel in de traditionele vorm maar van modern materiaal.
Je kunt in de huizen, waar we overal binnen mogen,
nog wel de traditionele decoratietechnieken zien.
Er stond nog een traditioneel huis.
Muren van leem, koeienuitwerpselen en stro.
Frappant was dat ondanks dat de deur en alle ramen open staan
het er aanmerkelijk koeler is dan in de moderne huizen.
Wandschildering.
Prachtige deuren.
Hoezo kleurrijk.
In het dorp worden we uitgebreid in de huizen rondgeleid
om uiteindelijk in de lokale variant van een Tupperware party
terecht te komen.
Dat zal vandaag nog regelmatig gebeuren.
Prachtig zijn de kleuren op de deuren
(Diwali, in de voorbereiding naar het feest worden de huizen opnieuw
van een kleurtje voorzien), de wandversieringen en de kleding.
Detail van de kleding.
Er komen nog meer oren in deze log, met oorbellen.
Wanneer we bij de Dhordo aankomen is het inmiddels 14:00 uur.
Heel warm en tijd voor gebed (Moslims).
Het dorp is zo goed als verlaten.
In Lydiya lag een berg pallets voor het dorp.
Van dat hout werden bedden, stoelen en kleiner werk als onderzetters
en dergelijke gemaakt.
Wederom veel textiel.
L. past nog 1 of 2 damesblouses maar de bouw van Westerse dames
is toch iets anders dan van Indiase.
De blouses zijn fel gekleurd met borduurwerk, knopen, bolletjes,
spiegeltjes en dergelijke.
De blouses zijn zonder rug.
Ze worden gedragen op een rok en over het hoofd en de rug
dragen de vrouwen een hoofddoek/omslag.
Uiteindelijk kopen we een polsketting als bladwijzer voor mijn journaal.
Alles moet opgeknapt worden voor Diwali.
Voorbeeld van wandversiering. Je ziet het langs deurstijlen, ramen, langs het plafond. Soms worden er hele kastjes van gemaakt. Compleet met televisie erin.
Famile met onze gids.
Voorbeeld van de versiering aan een raam.
Praktische opbergplaatsen.
Een toran.
Tupperware party.
Houten ligbedden, versierd. Gemaakt van oude pallets.
Oud huis met op de achtergrond een modern.
Onderweg zien we steeds bij poelen water dieren staan:
runderen, vogels, ezels, paarden en kamelen.
Bij een hele grote groep kamelen stoppen we even en nemen we foto’s.
Een van de herders (?) van de kamelen.
Terug in het hotel. Een heerlijke stoel.
Voor wie het niet herkent: de rand van de stoel is verstevigd met een fietsband.
Argusvlinder 