Harappa is een vindplaats van de Indusbeschaving.
De beschaving kende een verspreiding over een gebied dat
in het hedendaagse Pakistan en India ligt.
Zelf bezochten wij ooit Lothal in Gujarat (India).
Op dit kaartje zie je het verspreidingsgebied ingetekend op Pakistan en NoordWest India. De kaart komt uit het boek ‘The Ancient Indus Valley: New Perspectives’ (ISBN 978-1-57607-907-2) van Jane McIntosh. Gezien de beschikbare ruimte is de kaart verkleind. Lothal zie je middenonder, rechts van Somnath.
De voorwerpen van mijn vorige bericht, dit bericht en
een volgend bericht, komen van deze beschaving.
De Harappabeschaving, Harappacultuur of Indusbeschaving was een beschaving uit de bronstijd in het zuiden van Azië (ca. 3200-1900 v.Chr.), die zich kenmerkte door de bouw van strak geplande steden en het Harappaschrift. De belangrijkste vindplaatsen zijn Harappa en Mohenjodaro, terwijl het verspreidingsgebied vooral de vlakte van de Indus en de zijrivieren was, met uitlopers aan de kust en langs de loop van de Ghaggar-Hakra. De Harappabeschaving was samen met die van Mesopotamië en het Oude Egypte een van de eerste hoogontwikkelde beschavingen ter wereld. Mesopotamië en Egypte hadden wel iets eerder steden dan de Harappabeschaving, maar daar staat tegenover dat de Harappabeschaving het grootste verspreidingsgebied had.
Alle foto’s in dit bericht betreffen foto’s die ik in 2013 maakte in het National Museum in New Delhi. Dit soort afbeeldingen zijn heel karakteristiek voor de Induscultuur.
Ik ben jaloers op de eenvoudige maar heel effectieve decoratieve elementen op het aardewerk. Polychrome ware 3000 BC.
Dit is schitterend. Eenvoudige vormen die heel effectief het aardewerk versieren. Binnenkort eens zien of ik dit soort motieven kan gebruiken voor de decoratie van een boekband.
Tekst bij een begrafeniskruik. De kruik is zo’n 4000 jaar oud en heel rijk versierd. Niet met de geometrische motieven die je hier eerder zag maar met geabstraheerde menselijke en (fantasie) dierlijke vormen.
A 4000 years old burial jar with paintings
LIFE AFTER DEATH
According to Hindu beliefs, after death, man, in the form of Sukshma Sarira or Atma, i.e., spirit-body, goes to stay in Svarga or the World of Fathers which is in the skies. Mid-way he has to cross a terrible river called Vaitarni. This he crosses and proceeds ahead with the help of cattle, like a cow, bull and goat, which are sacrificed or given in gift to a priest. He then reaches the gates of the court of Yama, the Lord of Death, where the guards, two ferocious dogs, attack the party. After the final judgement at the Court and undergoing the sentences, if any, the spirit-body reaches the ‘Abode of the Bliss’ which is a rediating solar world with beautiful stars, birds, fish and flowers, for final rest.
The burial jar exhibited here, some 4000 years old, from “Cemetery ‘H'”, at
Harappa, on the banks of the Ravi, is unique in the ancient world for having an elaborate painting depicting a scene which recalls the Hindu beliefs as
embodied in the Vedic and Epic literature and narrated above. Bright red pot’s of Cemetery ‘H’ belongs to late Harappan or Vedic period.
Je mag het natuurlijk niet zeggen maar deze afbeelding komt mij wel een beetje bekend voor uit onze populaire cultuur (van een aantal jaren terug).
Seals, circa 2600 – 2000 BC, Banawali.
Binnenkort meer.
Argusvlinder 