Het toegangsbewijs van de tentoonstelling
Kunst in de Heilige Driehoek bestond onder andere
uit een armbandje met daarin zaadjes.
Die armband heb ik in een potje met zand gezet
met veel water.
Er kwamen 2 plantjes uit.
Maar of die uit de potgrond of uit het armbandje
komen, dat weet ik niet.
Het potje had ik al weg willen doen maar een van de
twee plaatjes begint al groot te worden.
Al een hele tijd heb ik geen voortgang getoond
die de zaadjes uit het polsbandje van de tentoonstelling
‘Kunst in de heilige driehoek’ doormaken.
De reden is dat ik denk dat die zaadjes helemaal
geen voortgang maken.
Na twee maanden staat er wat groen maar het is maar
helemaal de vraag of dat niet gewoon uit de potgrond
komt waar ik de armband in gelegd heb.
Het project is een beetje mislukt denk ik.
Dit is de laatste foto die ik hiervan getoond heb.
De volgende foto’s tonen het vervolg tot gisteren.
Het avontuur begon met veel hoop maar het wordt steeds moeilijker om de moed er in te houden. Het begon met de papieren armband met zaadjes, het toegangsbewijs voor Kunst in de Heilige Driehoek. De armband werd geplant op 8 augustus. Waar staan we nu, bijna drie weken later?
Hier was ik met het vorige bericht ongeveer gebleven.
Er zijn al weer een paar sprietjes verdwenen.
De sprietjes die er staan groeien behalve die bol (rechtsonder). Dat lijkt een beetje op een heel kleine tennisbal. Maar vandaag heb ik het zand er wat van afgeveegd. Het bleek een soort van besje te zijn. Waarschijnlijk zat het al in de potgrond en is het door het water bovenop het zand komen te liggen.
Of dit nog lang in onze kamer staat om iedere dag op de foto te gaan, dat weet ik niet.
De stand van vandaag.
Het toegangsbewijs voor Kunst in de Heilige Driehoek was
een armband. een armband van papier/karton met daarin
zaadjes. Om thuis te planten.
Dat heb ik gedaan.
Dit is vrij kort na dag 1. Het lijkt of er een groen knopje zit. Een beetje bovenaan in het potje. Maar het kan ook best zijn dat dit al in het zand zat.
Zo goed als dagelijks krijgt het potje water. Dat helpt (hoop ik) het papier van de armband zachter te maken zodat de zaadjes een kans krijgen.
Zo lijkt het wel een tennisbal. Ik probeer dagelijks een foto te maken. Toen het een dag zonnig was heb ik het potje zelfs buiten in de zon gezet.
Er gebeurt wel iets maar veel is het tot nu toe nog niet. We houden nog even vol.
De laatste beelden komen bijna allemaal vanuit de kerk en
omliggende ruimtes van de Sint-Paulusabdij in Oosterhout.
Nog een aantal prachtige beelden.
Juliette Minchin, La veillée au candélou (De wake bij kaarslicht), 2019.
Het altaar van de kerk doet natuurlijk niet mee aan de biënnale maar vond ik gewoon mooi.
Robert Zandvliet is iedere keer anders maar ook net zo vaak verrassend. Dat op zich is al hoopgevend. Crucifix Torso II, 2018.
Berlinde De Bruyckere, Arcangelo V, 2021.
Bill Viola heeft een groep van 4 video’s gemaakt in 2014 met als ondertitel Earth, Air, Fire en Water. Het werk heet Martyrs. Hier zien we drie momenten van Earth.
Circumambulatio (Ergens omheen lopen).
Daar dwingt Rabi Koria je toe bij dit werk uit 2021.
De buitenkant van de kerk van de Sint-Paulusabdij.
Toen was het tijd om het Vliegtuig van Joost Conijn te nemen om weer naar huis te gaan.
Verbeterpunten voor de volgende keer:
– andere catering, ruimer opgesteld, transparanter wat waar te krijgen is;
– meer jongere bezoekers;
– bij aanhoudende coronamaatregelen zou de opstelling nog anders kunnen/moeten.
Prachtig selectie!
Fantastisch terrein, ik heb heel erg genoten.
Ga een volgende keer zeker weer kijken.
Er was zo veel te zien op deze biënnale.
Het was ook voor het eerst sinds een lange tijd dat ik weer
de kans had een dergelijke grote tentoonstelling te zien.
Gelukkig kon ik er veel foto´s maken.
Vandaag de voorlaatste serie.
Peter Buggenhout, On Hold, 2021. Hoop is het thema van deze tentoonstelling en iedere kunstenaar kijkt daar op een geheel eigen wijze naar. Soms is die visie eenvoudig te doorgronden maar sommige werken vragen meer tijd en vooral denkwerk.
Zomaar aan de kant van een pad. Bomen aan de ene kant en aan de andere kant een wijngaard.
Leendert van Accoleyen, Kracht van de Kudde. Twee grote stellages die, als ik het goed begrepen heb, overgebleven zijn van het project een vrachtwagen, al dan niet in het echt, recht overeind te zetten. Hoop verbonden met de kracht om het onmogelijke mogelijk te maken.
In twee mooie oude schuren waren projecties te zien.
Twee films ieder met een eigen thema.
De film die op mij de meeste indruk maakte was ‘De kroon’.
De film is in Nederland gemaakt en heeft als thema de haardracht van mensen. Robin Ramos en Kymani Ceder maken met film ‘De Kroon’ (2019) duidelijk wat de rol van die haardracht is. Hoe dat een gevoelig onderwerp kan zijn en hoe dat een element van hoop voor de toekomst kan zijn. Prachtig gedaan. De mooie schuur en de aankleding helpen daar bij.
In een andere oude schuur werd de film Mall of Europe (2020 – 2021) van Emma van der Put getoond. Een heel ander tempo dan de Kroon en misschien daardoor komt de film erg ‘bedacht’ of ‘gemaakt’ over. Als ik de film in omgekeerde volgorde had gezien had dat misschien beter gewerkt.
Het landschap van de Heilige Driehoek is fantastisch!
Sint-Catharinadal.
Tegen de kerk van de Sint-Paulusabdij was het werk Up van Sef Peeters te zien.
De biënnale is bijna voorbij en ik heb er erg genoten.
Daarom heb ik nog wat foto’s die ik wil delen.
Ook nog na vandaag.
Het was niet alleen genieten van de kunst.
De tuinen van de Sint-Paulusabdij en Sint Catharinadal
zijn zeer de moeite waard.
Ik weet het is serieus. Maar als je Job heet en je komt uit Spakenburg en je maakt bovenstaande kunstwerk dan kan ik een glimlach niet onderdrukken. Job Koelewijn, Poetry Account, 2021.
Dit schilderij van de zusters was geen onderdeel van de tentoonstelling maar ik vond het toch bijzonder.
In de ommuurde tuin.
Al lopend zien we nog meer op de tentoonstelling
Kunst in de Heilige Driehoek in Oosterhout.
We zijn op het terrein van het St. Catharinadal.
Maria Roosen, Shelter 2, 2021. Erg in trek bij de bezoekers vooral omdat je er in kunt gaan staan maar wat tegelijk voor veel mensen toch weer spannend is.
Dit is ‘Shelter 2’ met op de achtergrond ‘Magdalena Turn!’. Beide werken van Maria Roosen (sic) zijn uit 2021.
Met de glanzende bollen aan de buitenkant van ‘Shelter 2’
kun je dan weer andere dingen doen.
Dan kun je doorlopen via een kamertje naar een kleine
binnenplaats van Sint Catharinadal.
In het kamertje (of is het een gang) zie je dan:
Jeppe Hein, Three wishes for you (Love, Hope, Faith), 2021.
Op het binnenplaatsje is ook het een en ander te zien.
Een mooie oude gevel van Sint Catharinadal. Er is ook een oude waterput.
Mooi om te zien en te horen: Jelle Korevaar, Hoop, 2021.
Door de slimme opstelling van kleine waterpunten die, af en toe, gedoseerd, water geven en de zilverkleurige blaadjes, kun je dit werk zien en horen.
Nog een blik op het poortgebouw van Sint Catharinadal zodat we de volgende keer weer verder kunnen lopen.
In de kapel van Sint Catharinadal waren naast de twee werken
van Anish Kapoor, een groter aantal werken te zien van Marc Mulders.
Dat begon al eerder op de ochtend, in de winkel.
Al eerder had ik gelezen van de Special Edition van de publicatie
‘Marc Mulders: Werken 1980 – 2020’.
Een handgemaakt geheel met verschillende onderdelen.
Op papier zag het er al mooi uit maar in de winkel zag ik voor
het eerst een echt exemplaar.
Special Edition van ‘Marc Mulders: Werken 1980 – 2020’. Met de hand gemaakt dus het kost iets maar de prijs is niet uitzonderlijk.
Het werk lag achter glas dus kon ik er niet even doorheen gaan om na te gaan hoe het precies in elkaar zit. Er is overigens ook een reguliere editie van het boek te koop.
Dat de inspiratie voor het werk van Marc Mulders in de natuur ligt
mag geen verrassing zijn. Maar dat hij zich ook bezig hield met
Perzische miniaturen was een verrassing voor mij.
In de miniaturen en in de Perzische cultuur in brede zin,
die zich verspreidde naar bijvoorbeeld Zuid India, speelt
de tuin een grote rol. De charbagh.
Een vierkante tuin, verdeeld in 4 delen door paden of
waterwegen, zoals beschreven in de Koran.
De tuin als paradijs, als lusthof, als centrum van geuren
en kleuren en ga zo maar door.
De werken op Kunst in de Heilige Driehoek combineren de
eerdere ‘tuinen’ van Marc Mulders met (Perzische) miniaturen.
Marc Mulders, A garden path. Olieverf en collage op papier. 2021-02-01.
Marc Mulders, Paradise miniature. Olieverf en collage op papier. 2020-12-01.
Dit detail van het werk ‘Paradise miniature’ laat zien dat ook westerse miniaturen een rol spelen in deze werken.
Marc Mulders, Persian garden. Olieverf en collage op papier. 2019-08-01.
Marc Mulders, Matisse miniature. Olieverf op papier. 2020-11-10.
In de winkel was nog een boek te koop. Wat bescheidener misschien dan het helemaal handgemaakte exemplaar maar ook dit is met veel aandacht voor details gemaakt. Het boek heet ‘Hoop’ en is opgebouwd rond ‘The breath of the compassionate’.
Het boek bevat een serie foto’s waaronder deze uitklapbare van Marc Mulders in zijn atelier.
Zoals wel vaker vond men het in de winkel niet zo’n probleem om op de omslag van papier een sticker te plakken met de code voor de kassa en de prijs voor de klant.
Het was een plezier weer eens een serie nieuw werk
van Marc Mulders te zien.
Niet dat ik iedere dag iets ga laten zien van het potje.
De armband met daarin zaadjes die ik kreeg als
toegangsbewijs voor de biënnale Kunst in de
Heilige Driehoek, zit in het zand.
Er is nog niet veel te zien.
Hopelijk verandert dat snel.
Maar dag 1 is wel bijzonder.
Op Sint Catharinadal staat dit werk gemaakt van bamboe. Het is een halve ‘Oloïde’, een wiskundige vorm. Maria Blaisse, Oloïde Paviljoen, 2019, gemaakt van bamboe met hulp van de Chinese kunstenaar Bin Xu.
Voorbeeld van de verbindingsstukken.
Dat het een wiskundige vorm is maakt het werk niet aantrekkelijker (of minder aantrekkelijk). Het is de plaats die het speciaal maakt.
Sint-Norbertus ? Beeld in de gevel van de kapel van het Sint Catharinadal.
Anish Kapoor, Untitled, 2018.
Interieur van de kapel van Sint Catharinadal.
Anish Kapoor, Untitled, 2018.
Onderweg van de Sint Paulusabdij naar Sint Catharinadal.
Sint Catharinadal.
Het poortgebouw.
Gisteren stond ik al even stil bij het armbandje
dat je krijgt als bezoeker van Kunst in de Heilige
Driehoek in Oosterhout: het bevat zaadjes.
Wat voor zaadjes het zijn weet ik niet.
Misschien zaadjes van die prachtige bermplantjes
die je op meerdere plaatsen op de complexen en
er om heen kunt zien.
De planten die deze biënnale zo compleet maken
met heerlijke geuren.
Vandaag tijd om iets met de zaden te doen.
Eerst de materialen verzamelen.
Eerst een potje zoeken waar de zaadjes in kunnen opgroeien. Ik heb geen idee hoe ik de zaadjes het best kan planten, hoe groot ze worden enzovoort. Ik volg maar de methode die ik onlangs bij het Groei- en bloei-avontuur heb gevolgd. De zaadjes niet te diep in zand plaatsen en dan goed nat houden.
Het is een heel mooi potje. Beetje Japanse stijl.
Hopelijk gaat het lukken met potgrond uit de berging.
Hoe stop ik dat nu het best in de aarde zodat alle zaadjes kans krijgen uit te komen?
Mijn idee is het armbandje in stukken te knippen zodat ze naast elkaar, op gelijke diepte in de aarde komen. Om het groeiproces te vereenvoudigen heb ik de stroken maar even in het water gelegd.
Eerst een laag aarde als basis. Dat goed nat gemaakt. Vervolgens de armbandstukjes naast elkaar gelegd. Nu nog een beetje zand en water en dan op de vensterbank in de zon.
Dan op de vensterbank in de zon. Hopelijk gaan de zaadjes aan de gang.
Vandaag begon mijn dag met een busrit naar Oosterhout. De eerste keer dat ik in het openbaar vervoer zat sinds 01/02/2020. Van het bezoek aan al die mooie kunst en de prachtige omgeving, de heel verschillende religieuze gebouwen, de sfeer de planten en de geuren, daar wil ik hier verslag doen maar ik maakte wat veel foto’s. Dus ik doe het in etappes.
In Oosterhout was het een klein stukje lopen naar de Monnikendreef. Als je dat hier ziet leek het heel rustig. Maar schijn bedriegt. Het was de hele dag door druk. Gelukkig is het terrein groot en alleen bij een paar onderdelen, en dan nog alleen als het binnen was, was het eigenlijk te druk.
Een eerste indruk van de omgeving. Dit is een klein deel van de Sint Paulusabdij.
Op de terreinen staan allerlei gebouwen. Die zijn natuurlijk niet allemaal onderdeel van deze biënnale. Maar wel interessant en intrigerend.
Mijn eerste gedachte was: Panamarenko. Maar dit werk is van Joost Conijn, Vliegtuig, 2000.
Joost Conijn, Vliegtuig, 2000. De link naar het thema Hoop is voor mij hierbij wat moeilijk. Maar het werk trekt wel je aandacht.
De Hoop zit er hem in dat niets onmogelijk is zelfs een vliegtuigje maken van primitieve materialen en een kleine motor en daar dan mee kunnen vliegen.
Nog een hemelbestormer: Leendert van Accoleyen, Onderweg naar Mars 002, 2021. Een omgewaaide boom en wat losse takken aan elkaar en overeind proberen te zetten.
Hoopvolle humor: de lijnen van een voetbalveld trekken en dan als doelpalen jonge boompjes gebruiken. Maarten Baas, Growing Goals, 2021.
Een weiland afzetten met eieren. Het ei als rode draad in het werk van Maria Roosen. Wei, 2021.
Er was natuurlijk nog veel meer te zien en
daarvan gaat het een en ander volgende de komende dagen.
Voor vandaag eindigde mijn dag met een foto:
Nog een hoopvol beeld: een armbandje gevuld met zaadjes. Dan kan nog ergens toe leiden de komende tijd.
Morgen heb ik vrij genomen om een bezoek te brengen aan de
biënnale in Oosterhout.
Het thema is ‘Hoop’ en de manifestatie gaat onder de naam:
‘Kunst in de heilige driehoek’.
Alleen die naam al, die kan ik niet weerstaan.
Hendrik Driessen en Rebecca Nelemans zijn de curatoren.
Het werk van twintig kunstenaars is te zien in een gebied
met drie kloostercomplexen.
De Onze Lieve Vrouwe Abdij, de Sint Paulusabdij en
Sint Catharinadal.
Ik ben zeer benieuw en foto’s volgen de komende dagen
net als een verslag van het bezoek.
Volgens mij heeft een van de kloosters nog een boekbindatelier. Dat hoop ik morgen ook nog te achterhalen.
Argusvlinder 