Breda, Valkenberg, Nassaumonument. Afgelopen vrijdag.
Deze foto is nog mooier. Busstation bij het NS-station in Tilburg.
Tagarchief: Tilburg
Laatste serie Kara Walker
Dat wil zeggen van de tentoonstelling A Black hole is Everything
a Star longs to be in De Pont in Tilburg.
Een enkel beeld uit de film die onlangs door De Pont is aangekocht: Kara Walker, Prince Mc Veigh and the Turner Blasphemies, 2021, video, kleur, geluid met originele soundtrack van Lady Midnight.
Kara Walker, Fealty as feint (a drawing exercise), 2019, conté crayon op getint gesso papier.
But call it blues if you must. Deel van een groter werk.
Kara Walker, detail van Notebooks, 2019.
Kara Walker, Imposter Syndrome, 2020, houtskool op papier.
De goede/slechte kant van geschiedenis
Misschien denk je: ‘Alweer een bericht over kunst van Kara Walker?’
Inderdaad.
Ik ben erg onder de indruk van het werk maar het is niet
eenvoudig. het vraagt tijd om het te doorgronden.
In deze serie staat het werk ‘The right/wrong side of history’.
Ik noem dit ‘Nigger dye’ omdat dat op de afbeelding staat. Maar het zegt veel over Amerika en over Kara Walker. Het ‘N-word’ is een woord dat niet echt politiek correct is. Maar Kara Walker stoort zich daar niet aan. Geen onderwerp gaat ze uit de weg en met lange tenen houdt ze geen rekening.
Kara Walker. Deze werken liggen in De Pont in een vitrine.
Als een kunstenaar dan een boekje maakt dan trekt me dat meteen.
De tekst op dit werk is: ‘The wrong side of history’. Het is een van een hele set werken. Een van die andere werken heet ‘The right side of history’. Centraal is die teksten staat natuurlijk de universele discussie of mensen aan de goede kant van geschiedenis staan. In de Nederlandse context is dat bijvoorbeeld anti-nazi tijdens WOII of steun je de Oekraïne in de oorlog met Rusland. In de discussie over racisme in de Verenigde Staten is de vraag nog steeds actueel.
Kara Walker. The wrong/right side of history.
‘Kruistocht’ als onderwerp voor de vraag The wrong/right side of history.
Een soort van ‘anatomische les’ maar met een heel bijzondere invulling die vragen oproept. Is dat een skelet, loopt daar iemand met een zweep, waarom die stereotype afbeelding van een vrouw (Mammy) en zie ik daar een soort van geest?
Nog een bericht met werk van Kara Walker
Er zullen nog wel een of twee berichten volgen.
Het werk is indringend, direct, soms bitter maar altijd trefzeker.
Sommige werken bestaan op zich zelf uit veel individuele lijsten. Zoals hier in Untitled uit 2011. Dit is een van die individuele lijsten met een werk uitgevoerd in inkt, houtskool, waterverf en een papierknipsel op papier.
Untitled uit 2011, inkt, houtskool, waterverf en een papierknipsel op papier. Dit heeft bij mij de ondertitel ‘Brown Sugar’.
Untitled, 2011, inkt, houtskool, waterverf en een papierknipsel op papier. Dit heeft bij mij de ondertitel ‘Slavveree’.
Hier is de hele groep zoals het op de tentoonstelling A Black Hole Is Everything a Star Longs To Be te zien is in Tilburg bij De Pont.
Untitled, 2011, inkt, houtskool, waterverf en een papierknipsel op papier. Dit heeft bij mij de ondertitel ‘It was fun’.
Kara Walker, Untitled, 2011. Houtskool op papier.
Een detail er van: I am nobody!
De naam van dit werk kan ik in mijn aantekeningen niet meer achterhalen. Kara Walker.
Een van de teksten: Art which is only visible to black people (kunst die alleen zichtbaar is voor zwarte mensen).
Deze ‘Strange Fruit’ maakt er onderdeel van uit.
Kara Waker, Yesterdayness in America today, 2020. Grafietpotlood en waterverf op papier. Een heel groot werk met een soort van klassieke opbouw. Een vertaling van de titel zou kunnen zijn ‘Nostalgie in het Amerika van vandaag’.
Kara Walker: niet voor de heel gevoelige kunstliefhebber/ster
De serie foto’s gaat verder als een verslag van mijn
bezoek aan De Pont in Tilburg.
Noem het maar een avontuur.
Er hangt een serie werken waarvan voor mij achteraf niet meer duidelijk is wanneer ze gemaakt zijn. Vaak heten ze ‘No Title’, maar ik geef ze een naam op basis van dat wat afgebeeld of geschreven staat. De werken dateren soms van voor 2007. ‘Next – this problem of prioritizing words’. Door schittering van het glas heb ik besloten de afmetingen te beperken tot de centrale voorstelling. Teksten waarvan een aantal te horen zijn bij filmbeelden van de stripbar in The Sopranos.
Kara Walker, ontwerpen voor de papieren figuren in haar films.
Kara Walker, ‘We were showgirls’.
We were showgirls touring Vienna in 1898. My stage name Aphra(o)dite, nee Sarah. My colleague – Fatimah, uses her real name.
So many passers by were staring at us that day. I gave them a free look.
Fatimah didn’t approve. She never approves.
Kara Walker, ‘Painting is a serious matter’.
De werkwijzen van Kara Walker zijn divers: tekeningen op papier,
knipsels, film met papieren “Wajong”-poppen, mixed media en ook
rollen papier.
Hier een paar fragmenten uit de rollen die er te zien zijn:
De rollen omvatten veel afbeeldingen en teksten. Ze zijn lang.
Kara Walker, ‘White guys hate being cartooned’.
Kara Walker, ‘Smell of success and the stench’.
Kara Walker, ‘A black hole is everything a star longs to be’.
De Obama cyclus
Op de tentoonstelling van Kara Walker ‘A Black Hole is Everything
a Star Longs to Be’ in De Pont in Tilburg zijn vier grote werken
te zien die de regeerperiode van Barack Obama als onderwerp hebben.
Kara Walker, Barack Obama – Tormented Saint Anthony putting up with the Birther Conspiracy, 2019, pastel, Conté cryans en houtskool op bewerkt papier.
Kara Walker, Barack Obama as Othello the Moor with the severed head of Lago in a new and revised ending, 2019, pastel, Conté cryons en houtskool op bewerkt papier.
Kara Walker, Barack Obama as ‘An African’ with a fat pig, 2019, pastel, Conté cryons en houtskool op bewerkt papier.
Kara Walker, Allegory of the Obama years, 2019, pastel, Conté cryons en houtskool op bewerkt papier.
Ben niet verrast als je hier of daar een kuif of hoofd
ziet dat je doet denken aan de opvolger van Obama.
Hij is het inderdaad.
De koning van de samenzweringstheorieën en -leugens.
Kara Walker in De Pont
De tentoonstelling is indrukwekkend en tegelijk niet eenvoudig.
Daarom dat ik de indrukken van mijn bezoek aan die tentoonstelling
verdeel over een aantal berichten.
Dat geeft mij de kans meerdere malen terug te gaan naar het
materiaal dat ik heb verzameld en er iedere keer nog eens
goed naar te kijken.
Deze keer de ‘folder’.
Folder is misschien niet de juiste naam.
Ik denk, maar zo vaak bezoek ik De Pont niet, dat ze bij
iedere grote tentoonstelling een soort van introductie
ter beschikking stellen.
Vandaag neem ik daar een deel van de tekst van over.
De tekst is soms iets te ronkend naar mijn smaak en de nadruk op het atelierkarakter van het werk is naar mijn gevoel niet echt nodig. De rest van de tekst is heel behulpzaam.
Door mijn knip- en plakwerk kan het zijn dat de letters verschillend van grootte worden. Maar het gaat om de inhoud.
Kara Walker, I am not my negro, 2020, houtskool en pastel op papier. In 2016 verscheen de film ‘I am not your negro’ en dit werk is daar een reactie op.
Op Wikipedia staat over deze documentaire:
I Am Not Your Negro (vert. Ik ben je neger niet) is een documentairefilm uit 2016, geregisseerd door Raoul Peck, gebaseerd op het onvoltooide manuscript van de Amerikaanse auteur James Baldwin Remember This House.
Verteld door acteur Samuel L. Jackson verkent de film de geschiedenis van het racisme in de Verenigde Staten aan de hand van Baldwins in de jaren ’70 opgetekende herinneringen aan burgerrechten-activisten Medgar Evers, Malcolm X en Martin Luther King Jr. met wie hij bevriend was, evenals zijn persoonlijke observaties van de Amerikaanse geschiedenis.
Untitled, 2011, houtskool op papier.
Dit werk bestaat uit 48 kleinere werken op papier. Om er een klein
beetje grip op te kijken heb ik tijdens mijn bezoek een paar
individuele werken gefotografeerd.
Die volgen nu.
Ik geen een paar ervan een soort van titel op basis van of tekst
op het werk of de afbeelding zelf.
Current events – Go hug the cop.
Lincoln.
Of (F) Course. Een afbeelding van mishandeling, een afranseling met als tekst ‘Natuurlijk’ en ‘Van koers af (van het padje af)’. Bij een lijn die je kunt interpreteren als een zweep staat ‘Maga Zine’ .
Kara Walker, bij wijze van intro
Kara Walker, A Black Hole Is Everything a Star Longs to Be, is te zien in De Pont in Tilburg. Daar ging ik vorige week kijken. ‘bij wijze van intro’ suggereert dat ik snap wat ik gezien heb maar dat is niet de boodschap van de titel. Het is de introductie op mijn avontuur….
De tentoonstelling,
A Black Hole Is Everything a Star Longs to Be,
is georganiseerd door Kunstmuseum Basel,
in samenwerking met Schirn Kunsthalle Frankfurt
en De Pont museum, Tilburg.
Bij de tentoonstelling verschijnt een catalogus:
‘Kara Walker – A Black Hole Is Everything a Star Longs to Be,
Drawings 1992–2020′,
maar die heb ik in de museumwinkel niet gezien.
Dus voor mijn berichten kan ik daar nu niet op terugvallen.
Mijn foto’s hebben minder licht dan in andere situaties
maar dat heeft te maken met de belichting van de tentoonstelling
die waarschijnlijk die is aangepast omdat de werken
van Kara Walker bijna altijd op papier gemaakt zijn.
Papier is vaak gevoelig voor licht.
Net als in veel andere tentoonstellingruimtes zorgt het licht
voor veel spiegeling. Helaas niet alleen voor als je foto’s maakt.
Het is niet eenvoudig om de naam van het werk vast te stellen.
Deze tentoonstelling toont werk uit haar archief dat niet bedoeld
is als ‘eindproduct’, als tentoonbaar werk.
Daarom zie je vaak werk in vitrines liggen die wel bij elkaar horen
maar niet persé een naam hebben.
Ik heb ze wel een naam gegeven maar dat is alleen om ze terug
te kunnen vinden, voor privégebruik dus.
Daarnaast bestaan sommige werken uit een groter aantal
schilderingen of tekeningen op losse bladen papier.
Dat is moeilijk om hier te laten zien, maar belangrijker,
moeilijker om als één geheel te interpreteren.
Daar waar mogelijk hanteer ik de naam van het werk zoals
dat op de tentoonstelling vermeld staat.
Dat zal best wel eens fout gegaan zijn.
Kara Walker, dus.
Dit is een deel van een vitrine. Je ziet kaarten met getypte tekst, geschreven tekst, teksten en schilderingen met verschillende technieken, soms met kleur. Wat zag ik zoal?
Getypt:
I was born a man
and became a woman quite by accident. When
I realized I had the biology for it.
this is not i
Handgeschreven:
……..Always attempting
………to
……fill these
….huge blank
..moments
..with an
….external
……form of
……..love.
Becomes so
impossible…
De puntjes in het stuk handgeschreven tekst zijn van mij.
Ik kan niet snel de tekst zo positioneren zoals de tekst
op papier staat met WordPress.
Verder daar waar een vrouw en een man staan afgebeeld
op één tekening is er geweld.
Een van de tekeningen van het overzicht uit de vitrine. Er staat bij: ‘Self portrait as a 19th century black man’, February 2020.
Kara Walker maakt gebruik van de kniptechniek. Dat doet ze voor werk op papier maar ook in de vorm van film. Ze maakt de films op een manier die doet denken aan Wajang (vorm van poppenspel, waarin gebruik wordt gemaakt van schaduw- of lichteffecten). Dit is overigens niet een man die iets aanreikt aan een vrouw. De uiteindelijke afbeelding is veel complexer.
Vlak onder de papierknipsels liggen tekeningen en schilderingen en een kaartje. Hier toon ik twee tekeningen en het kaartje met getypte tekst.
Time to make drawings Time to draw.
love me.make love to me. sex me up, loverboy.
Dit zijn een paar film stills om de knipseltechniek te zien in een film.
Kara Walker schuwt het gebruik van stereotypen niet in haar werk.
Deze tekening van een hoofd ligt naast een verpakking van koekjes. Die koekjes zijn te vergelijken met onze negerzoenen (denk ik).
Georgia Crackers.
De tekst op de doos:
Georgia Crackers, a Southern Traditional Taste to be used in
snacks, soups, hors d’oeuvres, dips and all occasions that call for
a truly “Crackin’ Good Cracker”.
Hoe de koekjes smaken weet ik niet maar ik kan me voorstellen
dat mensen de tekst smakeloos vinden.
De eerdere knipsel is een voorbereiding van een werk waarvan op een van de afbeeldingen dit te zien is. De hand van de man verdwijnt achter in de vrouw om via haar mond een hart aan zich zelf aan te bieden.
Genoeg om over na te denken, lijkt me.
Kara Walker
Daar waar Aelbert Cuyp een echte people pleaser is
kun je dat van Kara Walker niet zeggen.
Dat heeft in de eerste plaats te maken met de onderwerpen
waar over ze haar werken maakt.
Een willekeurige beschrijving zegt het als volgt:
In her diverse practice, Kara Walker riffs on contemporary and historical mythologies of race, gender, sexuality, slavery, and violence.
Deze tekst las ik hier.
De tekst is opgesteld in het opgeklopte marketing taaltje
dat de kunstwereld gebruikt om interessant te klinken en
niet direct iedereen tegen de schenen te schoppen.
Het werk van Kara Walker gaat naar mijn gevoel minder over
‘hedendaagse en historische mythes over ras, gender, seksualiteit,
slavernij en geweld’ maar meer over rassendiscriminatie,
discriminatie van vrouwen, seksueel misbruik, slavernij en
het geweld dat onlosmakend is verbonden deze praktijken.
Dat maakt dat een bezoek aan een tentoonstelling van haar werk
niet een blij, zorgeloos evenement is.
Het is indrukwekkend, verwarrend, vermoeiend, inspirerend maar
roept tegelijk veel vragen op, zet aan tot nadenken, zet aan
tot het opzoeken van informatie, enz.
Kortom: het is hard werken.
Als een soort snuffelstage een kleine introductie.
Afgelopen zaterdag bezocht in de tentoonstelling: ‘A Black Hole Is Everything a Star Longs to Be’ (een zwart gat is alles waar een ster naar verlangd om te zijn). Let op: bij Kara Walker is wat je ziet meestal niet wat de boodschap is. Ga op zoek naar de donkere humor, het cynisme, de rang te onthullen, te schokken, te verbazen.
Op de tentoonstelling kocht ik een boek.
Volgens mij was het boek dat verschijnt bij de tentoonstelling
niet voor handen. ‘Book of Hours’ was dat wel.
De term Book of Hours kennen we als getijdenboek.
De soort boeken waarin voornamelijk religieuze teksten staan,
geordend aan de hand van de gebeurtenissen van het kerkelijk jaar.
Bedoeld voor privégebruik, een bron van inspiratie en devotie
voor de lezer. Een genre dat in de middeleeuwen ontstond.
In het ‘Book of Hours’ staan geen teksten, alleen werken van
de kunstenares. Er is een indeling in het boek maar die
moet ik nog eens goed doornemen.
Het boek is mooi uitgevoerd en er is een soort van inlegposter.
3 AM Vision. Is de afbeelding verticaal bedoeld, of horizontaal. Er is iets met de knot in haar haar en dan die handen.
De afbeelding staat ook in het boek. Dat beantwoordt de
eerste vragen:
Zo kijk je naar de afbeelding en ‘de knot’ in het haar is een hoofd. Een hoofd om je goofd op te laten rusten.
Nog even naar het internet:
Kara Walker’s 3am Vision is a cut-paper work that references the Kunstmuseum Basel’s Body of the Dead Christ in the Tomb, by Hans Holbein the Younger. Unlike Holbein’s representation of Christ, Walker’s figure is not dead, but is raised slightly from her supine position, propped up at the neck by a disembodied head—a literal head rest, supporting the body of another.
Binnenkort gaat ons avontuur hier verder.
Tot u spreekt Dr. N.S. Vleugel
inds een tijdje volg ik de stichting Desiderata en geniet ik
van hun publicaties die ik dan ook meteen voorbij laat komen
op mijn blog.
Deze keer betreft het een studie, ‘een ruiker’ zoals de
schrijver Dr. Vleugel zelf aangeeft, van de neus in
moderne Nederlandstalige streekromans.
De uitgave heet toepasselijk: ‘Met de neus in de boeken’.
Deze keer is er voor gekozen een digitale uitgave op de markt te brengen die via de website van de stichting wordt gedistribueerd. Natuurlijk kies ik er voor dit werk mooi te laten drukken en dan zelf in te binden want ik geef, als het even kan, de voorkeur aan een zelf ingebonden boek.
Aan de kwaliteit van de uitgave hoeft ook deze keer niet te worden getwijfeld. Zoals volgend voorbeeld zal aantonen is er gespeurd naar de vele verschijningsvormen van de combinatie neus en boeken in een uitgebreide reeks van boeken. Voor meer gespecialiseerd onderzoek verwijs ik graag naar de index op zinsconstructies, auteurs, algemene trefwoorden, de motivatie van genoemd nasaal gedrag en de plaatsing in de tijd. Zonder meer een aanrader!
Een van de vele in het werk besproken boeken is dat van J.W. Ooms uit 1949: Dijkleger. De term ‘Dijkleger’ kende ik helemaal niet maar is toch erg actueel: een groep vrijwilligers die helpen bij de inspectie bij droogte en wateroverlast van de dijken.
Dijkleger, J.W. Ooms:
Op Wikipedia vond ik een samenvatting van het leven en
de werken van Johannes Willem Ooms.
Daarbij vond ik de titels van de vele werken heel goed
aansluiten bij wat ik hier zoals zag:
Enkele voorbeelden:
De Veghter
Daggelders
Water over Holland
Zwarte Tinus de verliezer
De val van de vesting
En nog veel meer.
Iedere boekbespreking bevat een uitgebreid citaat
met daarin de grammaticale constructie die aanleiding
was het boek in de studie op te nemen.
Samen met een uitgebreide set bibliografische gegevens.
Uiterst interessant leesvoer.
De komende tijd kan ik me hier verder in verdiepen en ik nodig
u als lezer uit hetzelfde te doen.
Stenen in Tilburg
Afgelopen maandag fietste ik in Tilburg.
Het was slecht weer.
In het weekend reden er op zondag geen treinen tussen
Breda en Tilburg. Maar daar had ik verder geen acht op geslagen.
Op maandag keek ik omhoog naar een flat in de Gasthuisring
omdat de straat afgesloten was en zag toen dit:
Bijna de hele zijwand van bakstenen top was weg.
Die lag op de grond onder aan de voet van het gebouw.
Vanochtend begon men met opruimen.
In de Langestraat in Tilburg hangen ze de schone was buiten
Sinds een paar dagen moet ik een omleiding volgen als ik in Tilburg naar mijn werk fiets. Dan kom ik ineens langs deze straat. Of deze was er een heel jaar hangt weet ik niet. Grappig is het wel.
Tilburg: de Letter ‘C’
Aan het eind van de avond maakte ik nog een ‘C’ in de inkt die nog op de glasplaat zat. Een vel papier erover en dit is de afdruk. Een sterrenstelsel met de letter ‘C’.
Hier was ik vorige week aan begonnen. Nu is het een ‘Cee van bloemen’.
Om het bloempatroon te doorbreken ging ik nu op een andere manier om met de ronde vorm. Nu de meer kwetsbare kant. Letters ‘C’ zijn eigenlijk nauwelijks te stapelen. Ze hebben dan de neiging om te vallen. Een studie voor een monument voor de letter ‘C’. Een monument is immers wel het laatste wat kwetsbaar kan zijn.
Een groot monument voor de letter ‘C’.
Een monumentje voor de letter ‘C’.
ABCdarium in Tilburg
Even nog de activiteiten samenvatten van gisteravond.
Het begon met het werk wat nog niet af was
van vorige week.
Maar de eerste blik viel op al het werk van
de afgelopen weken.
Het werk van de afgelopen weken.
De olieverf die ik daar gebruik is van het merk/type (?) Kastorapid.
Op het internet vond ik daarover:
Startpunt.
Eindresultaat van Apple 1. Nu nog drogen.
Begin van Apple 2. De grote letters zitten nu aan de buitenkant. Hoe een man een gitaar koopt.
Halverwege.
Het eindresultaat van Apple 2. Volgende week begin ik aan de letter B.
Gistermorgen: Tilburg in de regen
Het station, gistermorgen in de regen. Gelukkig is het vandaag droog.
NS: zo dus niet
Er waren gisteren problemen op het spoor.
Meerdere problemen.
Onder andere had men te maken met een defecte trein tussen Gilze-Rijen en Breda.
Vervelend, zeker als dat in de spits gebeurt.
Ik ben er van overtuigd dat de medewerkers van NS en ProRail doen wat ze kunnen.
Maar ze zijn georganiseerd en hebben de middelen van een organisatie
van begin vorige eeuw.
Er is geen flexibiliteit.
Men is niet voorbereid op dergelijke issues.
Problemen kun je ze eigenlijk niet noemen.
Treinen, hoe goe ze ook zijn, gaan stuk.
Zeker in de spits.
Er zijn geen NS-mensen op de perrons/ geen middelen beschikbaar.
De mededelingen van de omroepsters zijn vaak in conclift met de mededelingen
van de electronische borden.
Misschien niet feitelijk: de trein naar Breda ging om xx:xx uur
vanuit Tilburg, alleen hij gaat niet naar Breda.
Passagiers geloven de mededelingen en de borden niet.
Een lichte paniek slaat toe.
Mensen hebben afspraken, willen naar huis.
Niemand begeleidt hen.
Ook niet bij bijvoorbeeld het instappen.
De eerste trein gisteren uit Tilbug naar Breda, stond nog zeker
een kwartier stil op het perron omdat er te veel mensen
bij de deuren van de trein stonden waardoor de trein niet kan vertrekken.
De machinist en conducteur konden alleen een oproep doen
via het intercom systeem.
Er zijn bij de NS geen middelen voorhanden (ze bestaan vast, denk Metro)
om dit te organiseren.
NS, zo hoort het niet!
Als management van NS en ProRail zou je je moeten schamen.
Stap op en laat de minister een management aanstellen dat iets aan
de werkelijke problemen van het spoor gaat doen.
De trein: dit kan niet de bedoeling zijn
Sinds ik regelmatig met de trein reis,
doe ik daar heel wat inspiratie op.
Niet altijd positief, maar goed.
Vandaag zat ik in een Intercity (=sneller) naar Tilburg
die werd teruggeschaald naar een Sprinter (ondanks de naam: langzaam).
Op een van de deuren zag ik de volgende tekst.
Mijn Duits is niet zo goed maar Google translate
is het met me eens dat dit niet de bedoeling kan zijn.
De foto met de telefoon is niet helemaal scherp.
En zo komt Google tot een conclusie die niets met het toilet te maken heeft.
Of er met de tekst op de deur is geknoeid weet ik niet.
Ik heb een paar varianten op Google Translate uitgeprobeerd
maar ik kwam niet veel verder dan wat je hier ziet.
Gebrek aan Oranjegekte?
Van alle kanten wordt geklaagd dat er zo weinig
enthousiasme is bij de Nederlanders over Oranje.
Maar onderstaande foto maakte ik vier uur voor het begin
van de eerste wedstrijd van Oranje in Brazilie.
Zomaar op een station.
Opvallend veel Oranje,
als je het aan mij vraagt!
Het station in Tilburg kleurt langzaam Oranje.
Idyllische minicamping in Brabant
Vandaag heb ik in Noord Brabant een zeer idyllische minicamping ontdekt.
Het is niet nodig een eigen tent mee te bregnen.
Ook opzetten is niet nodig.
Idyllische mini-camping in Brabant.
Op verschillende plaatsen langs de A58 tussen Tilburg en Eindhoven staan ze opgesteld. Kleine rode tentjes, maat tuinkabouter. Hier vanchter de vangrail terwijl ik in de file stond. Veel tentjes zijn in de loop van de week wel tegen de vlakte gegaan.
Argusvlinder 