India 24/25: Delhi, dag 5 – National Museum IX

Posted on november 30, 2025 by Argusvlinder

– De laatste stenen beelden voor de bronzen. Met aandacht voor restitutie. –

Het zal niet zo zijn dat in mijn verslag van mijn vakantie in India
na vandaag geen stenen beelden meer te zien zullen zijn.
Wat de ondertitel bedoelt is dat totdat ik bij de opstelling
met de bronzen beelden in het National Museum kwam,
ik een reeks van stenen beelden fotografeerden.
Vandaag de laatste drie uit die reeks.

India, New Delhi, National Museum, Tipurantaka, Early Westen Chalukya, 8th century AD, Aihole, stone.

Voor de informatie in dit bericht vertrouw ik vooral
op de informatie die Copilot voor me verzamelde.

Tripurantaka (ook wel Tripurāntaka of Tripurari) is een manifestatie
van de god Shiva als vernietiger van de drie demonische steden Tripura.
Hij wordt afgebeeld als een machtige boogschutter
die met één kosmische pijl de drie steden vernietigt,
waarmee hij de overwinning van kennis en kosmische orde
op onwetendheid en chaos symboliseert.

Voor het idee:
hoogte van dit relief is 112 cm, de breedte 56 cm en diepte 23,5 cm.

Siva Parvati and family, Early Western Chalukya, 10th century AD, Aihole, stone.

Een relief met veel veehalen en onverbelicht.
De naam ‘Siva Parvati and family’ wordt zo gebruikt door het museum.
Als ik daar op ga zoeken dan antwoord internet spontaan met:

Shiva en Parvati – de twee grote figuren, zittend naast elkaar,
in een liefdevolle houding.
Ze vormen het hart van de voorstelling en van de familie.

Nu dacht ik eerst dat de twee kleine figuren, aan de bovenkant,
bij die familie behoorden.
Maar dat is niet zo.
In de iconografie van deze voorstelling komen wel heel vaak
meerdere figuren voor maar de kinderen van Shiva en Parvati
staan aan de onderhant afgebeeld.

Het olifantje, helemaal links, is Ganesha,
hun zoon, herkenbaar aan zijn olifantenhoofd.
Hij staat vaak, zoals hier, aan de voeten van zijn ouders
of iets opzij.

Het sketel-achtige figuurtje komt ook regelmatig
terug op deze voorstelling.

De voet van Shiva op het hoofd doet denken aan de
Shiva Nataraj.

Dan aan de rechterkant, het figuurtje op een vogel:
Kartikeya (Skanda/Murugan), de andere zoon,
die traditioneel rijdt op een pauw (vahana).

Yogini Vrishanana, Pratihara, 10th – 11th century AD, Lokhari district, Banda, Uttar Pradesh, stone.

Yogini Vrishanana is een 10e-eeuwse stenen sculptuur
van een vrouwelijke godheid met een buffelhoofd en
een menselijk lichaam.
Ze maakte deel uit van een Chausath Yogini-tempel in Lokhari
(Uttar Pradesh, India),
werd in de jaren ’80 gestolen en in 2013 teruggebracht naar India.
Vandaag staat ze in het Nationaal Museum in New Delhi

Vrishanana is een Yogini, een van de 64 godinnen
die in tantrische tradities worden vereerd.
Ze wordt afgebeeld met een buffelhoofd en een menselijk lichaam,
een zeldzame iconografie die kracht en mystiek symboliseert

Ze zit in de lalitasana-houding (een ontspannen, koninklijke pose).
In haar linkerhand houdt ze een knots,
terwijl haar rechterhand een vrucht aanbiedt aan haar zwaan (vahana)

Een god in balans

Posted on november 9, 2025 by Argusvlinder

Over het zien zonder begrijpen in Museum Rietberg

De mythische wereld van het Hindoeïsme is buitengewoon rijk.
Langzaam begin ik elementen in de afbeeldingen te herkennen,
al kan ik ze niet echt ‘lezen’.
Toch probeer ik telkens vast te stellen wat ik zie.
Steeds opnieuw ga ik op zoek naar nieuwe informatie.
Wat blijft, is mijn artistieke bewondering.

Zürich, Museum Rietberg, God Shiva as Ardhanarishvara, a man who is half woman, India, Tamil Nadu, Chola Dynasty, 12th – 13th century.

De stier (Nandi) is er onmiskenbaar aanwezig.
Nandi is het rijdier van Shiva en symboliseert kracht en toewijding.
Hij kijkt omhoog naar de godheid.

De persoon lijkt aan de rechterkant een vrouw,
oorsieraad, borst en sari.
Dat is de kant van Parvati.

Links is het een man.
naakt oor, platte borst, korte lendendoek.
Shiva.

Dat is ook wat de naam Ardhanarishvara zegt:
– “Ardha” = half
– “Nari” = vrouw
– “Ishwara” = heer
Gecombineerd betekent dat dan de god die half vrouw is.
Een symbool van eenheid en complementariteit.

Verder is het beeld vooral sierlijk.
Sieraden aan hals, armen en gordel.
Vier armen.
De lotus voor de kijker rechts.
Links herken ik niet de drietand of trommel,
die zo typisch zijn voor Shiva.

Zijn de ogen gesloten?
Glimlacht het beeld?
Hoe het gezicht spreekt is belangrijk bij dit soort beelden
maar voor mij moeilijk te interpreteren.
Zeker omdat het gezicht beschadigd is.

Het is een moeilijk beeld.
Ik heb niet vaak deze uitvoering van een beeld
van Shiva en Parvati gezien.

Over de schenker van het beeld kon ik geen informatie vinden.
Nog een extra mysterie.

Een goddelijke versmelting
Het beeld van Ardhanarishvara stamt uit de Chola-dynastie (9e–13e eeuw), een periode waarin Zuid-India een ongekende bloei kende op het gebied van kunst, religie en filosofie. De Chola’s waren toegewijd aan Shiva en maakten deel uit van een religieuze stroming die het Shaivisme wordt genoemd — de verering van Shiva als hoogste god. Aanhangers van deze stroming worden Shaivieten genoemd.

Binnen hun artistieke traditie kreeg Ardhanarishvara een bijzondere plaats: een god die zichzelf toont als man én vrouw, Shiva én Parvati in één lichaam. Deze voorstelling is niet zomaar een visuele curiositeit. Ze verbeeldt een diep filosofisch idee: dat het goddelijke de dualiteit overstijgt. In het hindoeïsme zijn Purusha (bewustzijn, mannelijk) en Prakriti (energie, vrouwelijk) samen verantwoordelijk voor de schepping. Ardhanarishvara is hun versmelting — een symbool van kosmische balans.

Wat in de 12e eeuw een spirituele en metafysische boodschap was, krijgt vandaag een nieuwe lading. In een tijd waarin vragen over genderidentiteit, non-binariteit en inclusiviteit centraal staan, biedt Ardhanarishvara een eeuwenoud alternatief voor rigide hokjesdenken. Het beeld stelt dat mannelijk en vrouwelijk niet tegenover elkaar staan, maar elkaar aanvullen. Het goddelijke is niet óf het een óf het ander — het is beide.

India 24/25: Delhi, dag 4 – het Rode Fort: macht, leegte en herinnering

Posted on oktober 6, 2025 by Argusvlinder

Mijn tweede bezoek aan het Red Fort, dertig jaar na mijn eerste.
Ik was beter voorbereid.
Maar voorbereiding doet weinig af aan de impact van wat je daar aantreft.
Achter de imposante muren van rood zandsteen ontvouwt zich
een architectonisch palet dat ooit het hart vormde
van Shah Jahan’s hoofdstad Shahjahanabad.
Een samenspel van islamitische, Perzische, Timuridische en
hindoeïstische stijlen,
verbonden door waterkanalen en marmeren paviljoens.

Maar het fort draagt ook littekens.
Na de opstand van 1857 (de Sepoy Mutiny) werd het complex
door de Britse koloniale overheid omgevormd tot een
militaire garnizoensplaats.
Grote delen van de haremhoven en tuinen werden gesloopt
om plaats te maken voor barakken en opslagplaatsen.
Sommige van deze gebouwen zijn opgetrokken uit hergebruikt
steenmateriaal.
De barakken ogen massief, sober, hoekig, en gebouwd met
gele en rode baksteen, soms met decoratieve accenten die
nauwelijks opwegen tegen wat ervoor is verdwenen.

Hun aanwezigheid is niet alleen visueel storend,
maar ook historisch beladen.
Zoals de architectuurhistoricus James Fergusson het verwoordde:
“De hele haremhoven van het paleis werden van de aardbodem geveegd
om plaats te maken voor een afschuwelijke Britse barak,
zonder dat men het nodig vond een plan te maken van wat men vernietigde.”
Zelfs de overgebleven paviljoens verloren hun betekenis
toen de verbindende tuinen en gangen verdwenen.

Wat me dit keer het meest trof was de leegte.
Tussen de paleizen en de barakken ligt geen levendig hofleven meer,
geen stromend water, geen ceremoniële rituelen.
Alleen stilte, afgewisseld met het geluid van voetstappen op steen.
De UNESCO-erkenning in 2007 bevestigt de waarde van het Red Fort
als werelderfgoed, maar het is vooral die leegte die het fort
tot een plek van herinnering maakt—een ruimte waarin macht, verval
en herinterpretatie samenkomen.

Toch is het Red Fort meer dan een plek van verlies.
Wie bereid is om ‘geschiedkundig te kijken’—met oog voor structuren,
verhoudingen en overgebleven ornamenten,
ontdekt een complex dat nog steeds ademt.
De marmeren paviljoens, de geometrie van de tuinen, de subtiele
waterkanalen die ooit het paradijs moesten verbeelden:
ze zijn er nog, als fragmenten van een groter geheel.
Zelfs de barakken, hoe wrang hun oorsprong ook is,
maken deel uit van het verhaal dat dit fort vertelt.

Met een beetje verbeelding, en met kennis van wat er ooit was,
kun je de parels nog zien.
Het Red Fort vraagt om een andere manier van kijken,
een waarin leegte niet alleen gemis is, maar ook ruimte
voor verbeeldingskracht.

Later op deze reis zal ik nog andere forten bezoeken,
waaronder Agra. Elk van deze plekken draagt zijn eigen verhaal,
zijn eigen ritme van verval en glans.
Maar het Red Fort, met zijn littekens en zijn stille grandeur,
heeft me alvast geleerd hoe je moet kijken:
met kennis, met geduld, en met een open verbeelding.

India, Delhi, The Red Fort Complex. De Lahore Gate van het Rode fort is niet een simpele poort. Het is een complex met torens en poorten die ook vandaag nog bewaakt worden.

Zicht op de gracht rond de muren van het fort.

Chhatta Chowk, de ‘winkelstraat’ die de Lahore Gate verbindt met de paleizen in het fort.

Voor veel mensen zal dit een van de eerste grote monumenten in India zijn die men ziet. Gelukkig wordt het beeld later alleen maar beter.

Diwan-I-Am. De publieke audientiezaal.

Rang Mahal, groot koninklijk appartement. In 1995 mocht je er nog in rondlopen. Nu zijn de paleizen alleen nog maar te zien van de buitenkant.

Het was mijn tweede bezoek.
Ik was in het Red Fort in 1995.
Dat was toen het eerste bezoek aan India, met een 35-daagse groepsreis.
Nu was ik alleen.
Toen was het in de periode maart, nu in november.
Toen warm en druk. Nu koeler (niet koud) en rustiger.
Toen slechts oppervlakkig bekend met India.
Nu veel beter voorbereid mede dankzij The City of Djinns.
Als ik de foto’s nu zie, al weer bijna een jaar nadat
ze gemaakt zijn, schrik ik van de luchtvervuiling
en de staat van het fort.

Smeltende stoelen en andere gedachtenkronkels

Posted on oktober 4, 2025 by Argusvlinder

Op het station in Breda zijn twee grote kunstvitrines.
Echt imposant van formaat. Ze waren eerder op mijn blog te zien.

Deze week liep ik er weer langs en zag twee totaal
verschillende invullingen.
In de ene vitrine: een ingepakte berg, met plastic en touwen
strak eromheen.
In de andere: een verzameling verwrongen interieurstukken:
een gieter, stoelen, en meer.

Vooral de stoelen trokken mijn aandacht.
Ze deden me denken aan de smeltende uurwerken van Salvador Dalí.
Ik fotografeerde er twee.

Tegen de muur hangt een bord met namen van kunstenaars en
een korte uitleg.
Maar de tekst leek niet goed aan te sluiten bij
wat ik zag in de vitrines.
Daarom vroeg ik Copilot wat die smeltende horloges
eigenlijk betekenen, met Salvador Dalí in gedachten.
Ik kreeg de volgende toelichting:

1. Tijd als vloeibaar en subjectief
Dalí zag tijd niet als iets vasts of lineairs. In zijn surrealistische droomwereld kon tijd vervormen, vertragen of zelfs verdwijnen. De smeltende klokken symboliseren deze vloeibaarheid: tijd is geen harde constante, maar een persoonlijke en veranderlijke ervaring.

2. Verzet tegen rationaliteit en orde
Door de klokken te laten smelten, daagt Dalí de rigide structuur van de maatschappij uit. Hij ondermijnt het idee van een universele tijdsorde en nodigt uit tot een alternatieve manier van kijken—een waarin logica plaatsmaakt voor intuïtie en droom.

3. Invloed van Einstein’s relativiteitstheorie
Sommige kunsthistorici zien een verwijzing naar Einstein: de klokken zouden de relativiteit van tijd verbeelden, zoals beschreven in de natuurkunde. Dalí was gefascineerd door wetenschappelijke ideeën en verwerkte ze op zijn eigen, poëtische manier.

4. De droomwereld als echte werkelijkheid
Dalí geloofde dat de ware realiteit te vinden was in dromen. De smeltende klokken zijn een overgangssymbool: ze markeren de grens tussen de rationele wereld en de onvoorspelbare, vrije droomwereld waarin tijd geen macht heeft.

5. De “Camembert van de tijd”
Volgens Dalí zelf ontstond het idee voor de smeltende klokken toen hij keek naar een stuk zachte kaas dat smolt in de zon. Hij noemde het “de camembert van de tijd”—een speelse, maar treffende metafoor voor hoe tijd kan vervormen en vergaan.

Mooie en verrassende redeneringen.
De meeste zijn goed te volgen.
Nummer 5 lijkt misschien wat vergezocht, maar is wel gebaseerd
op wat Dalí er zelf over zei.

Maar hoe zagen die stoelen er dan uit, daar in de stationshal?
Ik maakte twee foto’s die het vervreemdende effect goed laten zien.

Als we die twee stoelen bekijken door de bril van
Dalí’s smeltende horloges,
wat zouden we dan kunnen zien?

1. Zitten als vloeibaar en subjectief
De stoel, die normaal een vaste vorm van rust is, verandert hier in iets vormeloos — een object dat zijn herkenbaarheid en functie verliest. Hij lijkt niet meer bedoeld om op te zitten, maar om te laten zien dat rust niet altijd duidelijk of stevig is. Soms is rust troostend, soms ongemakkelijk, soms moeilijk te begrijpen.

2. Verzet tegen rationaliteit en orde
De smeltende stoel laat zich niet gebruiken zoals je zou verwachten. Hij weigert dienst te doen als zitplek en laat zien dat niet alles logisch of netjes hoeft te zijn. Het is alsof hij protesteert tegen regels en vaste vormen—een stoel die zich niet laat temmen.

3. Invloed van Einstein’s relativiteitstheorie
Als tijd niet altijd hetzelfde is, dan geldt dat ook voor rust. De stoel lijkt te smelten onder de druk van tijd en zwaartekracht. Hij laat zien dat rust niet vaststaat—het verandert, afhankelijk van waar je bent, hoe je je voelt, en hoe je kijkt.

4. De droomwereld als echte werkelijkheid
In dromen zijn stoelen zelden gewoon stoelen. Ze zweven, vervormen, verdwijnen. Deze smeltende stoel lijkt uit een droom te komen, waarin rust iets is dat je voelt maar niet vast kunt pakken. Hij nodigt uit tot fantasie en loslaten van het normale.

5. De “Camembert van de rusten”
De stoel lijkt zacht en smeltend, alsof hij een stuk kaas is dat te lang in de zon heeft gelegen. Het is een speels beeld: rust als iets dat rijpt, smelt, vervormd en geur verspreidt. Misschien is de stoel niet om op te zitten, maar om te ruiken, te herinneren, te voelen.

Ik ben benieuwd wat de makers zelf van deze gedachtenkronkels
zouden vinden.
Misschien wil je zelf eens gaan kijken en je eigen interpretatie vormen?

PS:
De tweede stoel deed me niet alleen denken aan smelten,
maar ook aan Dalí’s hoogpotige olifanten:
verheven, fragiel, en vervreemd.
Misschien is rust hier niet iets om op te zitten,
maar iets om naar te reiken?

India 24/25: Delhi, dag 3 – onder de boog van tijd

Posted on september 22, 2025 by Argusvlinder

Tijd is een boog waaronder alles door moet.
Vandaag wandel ik tussen zuilen en inscripties,
waar religie, wetenschap en macht elkaar raken.

Hier staat de ijzeren pilaar die niet roest,
de moskee die gebouwd werd uit tempels,
en de poort die de toekomst aankondigde.

Locaties:

Quwwat-ul-Islam, Iron Pillar, Qutub Minar, Alai Darwaza

Thematiek:

Tijdlagen, culturele fusie, architectonische mijlpalen

India, New Delhi, Mehrauli Archaeological Park, Madrasa (school) and tomb ff Alauddin Khalji, 1315.

Dit symbool, deze vorm, zag ik op verschillende plaatsen en die verwonderde mij.

Quwwat-ut-Islam, completed in 1196. Bij gebouwen (of de restanten er van) is de datering geen absolute wetenschap. Deze pilaren zijn van de eerste moskee in Delhi. De moskee werd gebouwd met materiaal van eerdere (Hindoe en Jain) tempels.

De moskee is in latere jaren herhaaldelijk aangebouwd. Deze bogen met schitterend beeldhouwwerk met florale en geometrische motieven en tekst zijn uit latere tijd. Enorm groot.

Dit is de Qutub Minar (Qutb Minar), de overwinningstoren. Het is een UNESCO Worl Heritage Site. De toren is gebouwd tussen 1199 en 1220. In de jaren erna zijn er steeds verdiepingen toegevoegd. De toren staat op de plaats van de eerste stad Delhi: Lal Kot (of Qila Rai Pithora).

De riksjachauffeur was mee naar binnen gegaan.
Hij had meer haast dan ik.
Het complex, na deel 1 van Mehrauli Archaeological Park,
was heel overweldigend.
De geschiedenis wordt gewoon bedwelmend.

Verschillende gebouwen, verschillende periodes en
verschillende godsdiensten.
Bij elkaar, door elkaar, over elkaar.

Ik besloot toen al dat ik aan het einde van mijn reis,
als ik toch weer in Delhi zou zijn,
deze plaats nog een keer te bezoeken.

Iron Pilar, dit metalen voorwerp met grote historische betekenis zou in de 4e eeuw gemaakt zijn. De pilaar heeft een inscriptie die meer verteld over de geschiedenis van India en de pilaar zelf.

Een paar belangrijke regels uit de tekst neem ik hieronder over:

In the courtyard of the Quwwat-ul-Islam mosque this famous Iron Pilar is situated which bears a Sanskrit inscription in Gupta period Brahmi script, palaeographically assignable to the fourth century (…) The inscription records that the pilar was set up as a standard of god Vishnu (…) in memory of mighty king named Chandra, who is now regarded as identical with Chandragupta (375 – 413)

De vertaalde en geinterpreteerde inscriptie.

Om deze inscriptie gaat het.

De pilaren hebben mooie en heel verschillende bovenkanten, de kapitelen.

De binnenkant van een koepel.

De Qutub Minar heeft een trap. Die zit aan de binnenkant en dit is de deur die daar naar toegang toe geeft. Deze is niet voor toeristen vrij toegankelijk.

De decoraties van de overwinningstoren zijn schitterend.

Er staat nog een groot poortgebouw van de moskee.
De toegang vanuit het zuiden.

Het poortgebouw heeft meerdere toegangen. Hier kijk je door een van die toegangen.

Het linkse deel van de bebouwing is de Alai Darwaza, 1311.

Het plateau waarop de moskee gebouwd was ligt een stuk hoger dan de natuurlijke omgeving.

Geen ogen, toch gezien

Posted on augustus 24, 2025 by Argusvlinder

De schaduw van het licht

Grijs-Groene Kat

Niet zwart,
maar grijs met een zweem van groen,
alsof hij het mos heeft geleend
om zijn vacht te kleuren.

Hij liep langs beton,
waar schaduwen scherp zijn
en stilte klinkt als steen.

Later lag hij op gras,
alsof hij wist
dat zachtheid niet in kleur zit
maar in rust.

Geen mysterie,
maar een fluistering van alledaags wonder —
een kat die niet absorbeert,
maar weerspiegelt
wat jij zag
toen je keek.

Spoiler:
Een liefhebber van katten ben ik niet.
Maar toch maakte ik eerder deze week deze twee foto’s
van een kat vanuit mijn slaapkamerraam.
Ik wilde er, als een soort van grap, een blogbericht bij schrijven.
Iets in de trend van:
‘als je veel bezoekers op je blog wilt hebben,
plaats je foto’s van katten’.

Vanochtend luisterde ik naar de podcast van Adriaan van Dis waarin
hij een in het Nederlands vertaald (Gerard Kessels) gedicht voorlas
van Rainer Maria Rilke: Schwarze Katze.

Van Dis bij wijze van toelichting:

‘als je heel lang in zwart kijkt, dan zie je niks meer’.

Rilke in vertaling:

‘zelfs een spook heeft nog een plek
waar zich je blik aan stoot
en klank laat horen.
Maar in die zo donker zwarte vacht
raakt je allersterkste blik verloren…’

Toen moest ik aan de ene kant denken aan de foto’s
die ik maakte van de kat, maar aan de andere kant
aan het werk op de tentoonstelling Human Nature
van Anish Kapoor met de naam Void (1992, glasvezel, pigment).
Die rode ‘kijkdoos’ laat je ervaren dat wanneer je
in een kleur kijkt, je het kunt ervaren als een peilloze diepte.
Het wordt letterlijk zwart voor je ogen, je kunt geen diepte
meer schatten. Je ervaart het niets.

Goede kunst, dichtkunst of anders, kan je laten ervaren
wat we niet kunnen verklaren, wat er niet is.
Terwijl het werk van Rembrandt, ook heel goede kunst,
juist ook, zo goed mogelijk, je laat ervaren wat er wel is.
Zelfs zo goed, dat het lijkt alsof je het kunt aanraken.

Wat ik zo leuk vind zijn de associaties die je kunt maken
en die zaken met elkaar in verband kunnen brengen die
op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben en
die soms, op het moment dat je er mee bezig bent, die
associaties nog lang niet onthullen.
Intrigerend is waarom nu juist deze associaties wel gemaakt
worden en waarom niet de associatie kattenoor – mensenoor,
of staart – staartloos, of…..

Wat begon als een ironisch blogidee
— kattenfoto’s voor de statistieken —
eindigde in een kleine reis langs poëzie, kunst en het onzichtbare.

Een kat die niet zwart is, maar grijs met een zweem van groen.
Een gedicht dat niet uitlegt, maar laat verdwijnen.
Een kunstwerk dat geen vorm toont, maar leegte.

En ergens daartussen: het plezier van associaties
die zich niet laten sturen.
Waarom deze verbanden en niet andere?
Waarom Rilke en Kapoor, en niet kattenoor versus mensenoor?

Misschien omdat betekenis zich soms niet laat kiezen.
Ze kiest soms jou.

Wrijfsel / rubbing

Posted on augustus 12, 2025 by Argusvlinder

Het idee om een afdruk te maken van de boomschors van
een aantal bomen in het Valkenberg in Breda had ik al een tijd.
Ik wil ze gaan combineren tot een boek met schutbladen
die ik in China (Dunhuang) heb laten tekenen.
In China zal ik een groot aantal ‘rubbings’ van
gekalligrafeerde stenen. Zo ontstond het idee.
Maar ik kende alleen de techniek waarbij ik als kond
met een potlood over een vel papier ging dat op
een munt lag.
Vandaag probeerde ik het met waskrijt en pastelkrijt.

Zo begon het avontuur vandaag. Vooral om een werkwijze te bepalen. Dus met een leeg vel papier op een boom.

Ik probeerde drie wrijfsels te maken. De eerste met pastellrijt met een boom met een gelijkmatig patroon.

Poging twee op een boom met een veel vlakker patroon. Met meerdere kleuren waskrijt.

Poging drie. Papier vertikaal (wat niet past bij de rest en het uiteindelijk beeld zal dus gekanteld worden) op een boom met een heel afwijkende tekening aan de onderkant van het papier. In drie kleuren pastelkrijt.

Hierna ben ik een video gaan bekijken waarop de traditionele
Chinese rubbing-techniek wordt getoond.
Daar moet ik nog meer tijd in steken om uit te vinden of
dat ook bij bomen bruikbaar is.

Het woord “rubbings” verwijst in de Chinese context naar een traditionele techniek die bekend staat als 拓片 (tàpiàn) of Tayin. Het is een eeuwenoude methode om inscripties en reliëfs van stenen, bronzen voorwerpen of andere harde oppervlakken over te brengen op papier.

Wat zijn Chinese rubbings?

Techniek: Een dunne, absorberende papiersoort (zoals Xuan-papier) wordt op een gegraveerd oppervlak gelegd. Vervolgens wordt er voorzichtig met inkt overheen gewreven, zodat de inscripties of afbeeldingen op het papier verschijnen.

Doel: Het vastleggen en bewaren van teksten, kunst en historische gegevens die op stenen monumenten, grafstenen, bronzen vazen en andere artefacten zijn gegraveerd.

Gebruik: Veel gebruikt door geleerden, kunstenaars en historici om belangrijke inscripties te documenteren, vooral als het origineel dreigt te vergaan door erosie of beschadiging.

Meer dan muziek: De magie van een live optreden

Posted on juni 7, 2025 by Argusvlinder

Live-uitvoeringen, of het nu muziek of theater betreft,
hebben een magie die je in een film of geluidsopname mist.
Maar wat maakt zo’n avond nu écht speciaal?
Afgelopen donderdag beleefde ik een concert van Dylan LeBlanc en
dat bracht me aan het denken over die unieke ervaring.

Dylan LeBlanc is een Amerikaanse artiest.
Het concert was in het Patronaat in Haarlem,
een poppodium zoals er veel zijn in Nederland.

Aan de hand van mijn ervaringen die avond, probeer ik
onder woorden te brengen wat het dan is dat zo’n avond
meer doet zijn dan de video van Renegade op YouTube.

Hij is morgen 8 juni nog te zien in de Oosterpoort
in Groningen. Om Dylan Leblanc een beetje te plaatsen:
het podium in Groningen beschrijft zijn stijl als een
mix van americana, folk en country.

Om naar het optreden te gaan had ik twee dagen vrij
genomen. De donderdag om in de middag naar Amsterdam te gaan.
Daar woont een vriend van mij en we hadden afgesproken
dat ik bij hem kon blijven slapen.
Het was voor het eerst sinds lange tijd dat in weer bij
hem op visite ging.

Dit is precies wat een live optreden uniek maakt:
de gedeelde ervaring met vrienden en publiek,
iets wat je thuis achter een scherm niet voelt.

Na een gezellige kop koffie en iets lekkers en het bekijken
van een aantal video’s als voorbereiding vertrokken we
vanuit Amsterdam richting Haarlem waar we de vriend ontmoetten
die ons trio concertgangers compleet maakte.

Onze eerste bestemming was de brouwerij Jopen voor de
‘voorbespreking’. Even bijpraten. Jopen heeft veel
eigen bieren en serveren die in Haarlem in een kerk die
omgebouwd is tot een cafe/restaurant.

Na een goed glas bier volgde eten in een Italiaans restaurant.
Vandaar was het een klein stukje lopen naar het Patronaat.
Een mooie, niet te grote ruimte. Die ruimte is verdeeld
in een balkon, trap naar beneden en de zaal.
Net als Jopen en het restaurant was de zaal een eerste bezoek.
Dat maakt het al speciaal. Dan heb je nog geen muziek gehoord.

De muzikant die het voorprogramma verzorgde, Johnny Delaware,
was mij onbekend. Op het podium, begeleidde Delaware zichzelf
op gitaar. Op de video’s hoor je hem met een begeleidingsband
en achtergrondzang maar in Haarlem stond hij alleen (één nummer
uitgezonderd). Ik vond dat het solo beter over kwam.

Ik vraag me wel af waarom iemand die uit South Dakota (VS) komt
een artiestennaam kiest met de naam van een andere Amerikaanse staat
als onderdeel van die naam. Zijn eigen naam is John Kuiper. Maar goed.

Zonder veel poespas begon al snel daarna het concert van
Dylan Leblanc. Naast een drummer zijn het de gitaristen die de
band vormen. Een basgitaar, een elektrische gitaar en een
steel gitaar en Dylan LeBlanc solo gitaar.

Dylan zingt met een soort van falset-stem waardoor er weinig
‘dynamiek’ in de zang aanwezig is. Hierdoor dreigt het gevaar
dat de nummers te veel op elkaar gaan lijken. Je maakt je dan
afhankelijk van de instrumenten en de melodie om onderscheid
in songs te maken.
Een probleem dat die andere Dylan naar mijn gevoel ook heeft.
Die stem en zijn gitaarspel doet af en toe denken aan Neil Young.
Luister bijvoorbeeld eens naar Cautionary Tale.

Komt nog bij bij dat LeBlanc een ingetogen speler is. Er is maar
beperkt interactie met de zaal. De met gesloten ogen spelende
gitarist lijkt zich vaak in zich zelf terug te trekken.
Naar het einde van het optreden wordt hij losser.

De zaal was redelijk gevuld met publiek maar zeker niet te druk.
Dat is erg aangenaam omdat iedereen de plaats kan kiezen die hij/zij
wil hebben en zo het concert kan ervaren zoals men dat wil.

De kleinere poppodia in Nederland hebben geen overdreven mogelijkheden
voor licht- en presentatie. Maar dat past ook beter bij deze muziek
die het niet moet hebben van overdreven special effects.
Het geluid was niet te hard voor een kleine zaal.

De voorzichtige solo’s van de steel gitaar passen goed bij de muziek
van Dylan LeBlanc en werden goed ontvangen door het publiek.

Gistermiddag vroeg ik Copilot een mindmap te maken met de elementen
die een live-uitvoering nu anders maken dan een video of geluidsopname.
Zonder in dit bericht die elementen te gebruiken als leidraad zul
je in mijn verhaal een aantal van die elementen terug zien komen:
het gezamenlijk beleven, de unieke situatie van een concert, de
showelementen, ze komen allemaal in meer of mindere mate terug.

Het was een heel leuk avontuur.
Op naar het volgende.

De Krater

Posted on april 12, 2025 by Argusvlinder

Na vier dagen heb ik het boekblok van De Krater
uit de boekenpers gehaald.
Het hoeft niet zo lang in de pers te blijven maar
het kwam er niet van om al eerder aan het boek te werken.

Het eerste wat ik toen gedaan heb is de rug gelijmd en
er meteen een stuk gaas op geplakt.

Gerwin van der Werf, De Krater. Deze keer met ‘der’ en niet ‘de Werf’. Het gaas verbindt straks het boekblok met de boekband. Dat doen de schutbladen ook maar het gaas is sterker. De bekleding van de boekband wordt wat dikker dan als ik het zou bekleden met boekbindlinnen. Dus er zal bij het openen van het boek straks nog meer druk op de rug ontstaan dan normaal.

Dan zijn de schutbladen aan de beurt.
Om de drie boeken als een setje te houden wordt het schutblad voor
van hetzelfde materiaal als bij de vorige twee boekjes.
Alleen is de kleur van dit vel het minst passend.
In het begin wilde ik niet een setje van drie maken maar
ik ben ingehaald door de tijd.

Hier liggen de drie vellen papier voor het schutblad voor op een restant van een vel waaruit het schutblad achter wordt gesneden.

Het schutblad voor.

De gevouwen schutbladen.

De schutbladen zijn op het boekblok gelijmd. Het is nu gereed om open gesneden te worden. Dat ga ik vanmiddag nog doen.

Dit is de set zoals het nu is: Lize Spit, De eerlijke vinder (in mijn uitvoering en de officiele), De Chabotten, Gezinsverpaking. Ik heb al even gezocht maar ik vermoed dat ik daar niet de versie uit de boekhandel van heb vanwege het vermeende beperkte literaire niveau. Eerlijk is dat misschien niet want ik heb het niet gelezen. Maar voor hetzelfde geld moet ik nog even verder zoeken in de boekenkasten. Gerwin van der Werf, De Krater.

De omslag is in ieder geval geen weergave van de titel. Maar ook dit boek heb ik (nog) niet gelezen.

14 januari: Mab’ath

Posted on januari 14, 2025 by Argusvlinder

Dat het vandaag een Islamitische feestdag is wist ik niet
maar daar kwam ik hier in Chittorgarh achter.
Er was harde muziek en ik zag iemand bezig in een grote schaal
op het vuur. Dus ging ik eens kijken.

Als ik ze goed begrepen heb is de meest rechtse persoon op de foto verantwoordelijk voor de muziek (zie boxen op de achtergrond). Die muziek kan ik hier in het hotel horen als ik dit schrijf.

Even verder op was men ook al bezig met het opwarmen/koken van melk. Of er ingredienten inzitten kon ik niet zien.

In het hotel even naar Copilot:

What’s the name of the Islamic feast on 14 january?

On January 14, 2025, the Islamic feast is Maba’ath. This day marks the beginning of the Holy Prophet Muhammad’s mission of propagating the message of Almighty Allah. It’s a significant observance in the Islamic calendar.

Is there anything specific you’d like to know about this feast or any other Islamic observances?

They celebrate by making food with milk?

The celebration of Maba’ath doesn’t have a specific tradition of making food with milk. However, different Islamic feasts and observances can have various culinary traditions depending on the region and culture. For example, during Eid al-Fitr, it’s common to prepare sweet dishes like Sheer Khurma, which is made with milk, dates, and vermicelli.

If you’re interested in learning more about specific foods associated with Islamic celebrations, I’d be happy to share more details!

Argus in China

Posted on oktober 22, 2024 by Argusvlinder

Na een paar uur met de snelle trein ben ik dan weer terug
in Shanghai. Daar heb ik nog een dag om rond te kijken.
Mijn bestemming sluit aan bij waar ik stopte in Hangzhou.
Een van de voorwerpen in het theemuseum was een vrachtbrief
van een theehuis. Dat theehuis is het begin voor vandaag.
In Hangzhou stond bij de vrachtbrief ‘Hexingxiang Tea Shop’
en hier noemt men het huis ‘Huxintig Tea House’.
Maar volgens mij bedoelt men hetzelfde beroemde theehuis.
Het theehuis ligt in een groep winkelstraten die uitgevoerd
zijn in de oude Chinese stijl. Daar ligt het theehuis plots
in het midden van een kunstmatige vijver. Naast de vijver
ligt de Yu garden. Met de serie foto’s van die tuin
maak ik een begin vandaag.

Ga er dus niet van uit dat alle winkels in Shanghai er zo uit zien, want dat is niet zo. Zie het als een soort ‘molens van Kinderdijk’.

Het gebouw in het water is het Huxintig Tea House. China, Shanghai.

Voor de Yu Garden moet je een kaartje kopen.

Deze dames ken ik niet maar in China zie je vaak mensen poseren voor een grote kei bij de in- of uitgang van een park. Vaak met een groep prachtige karakters in goud of rood.

China, Shanghai, Yu Garden, San Sui Hall.

De rest van de tuin in een volgend bericht.

Argus in China

Posted on oktober 21, 2024 by Argusvlinder

Vandaag ruim ik wat ruimte in voor het Chinese Productschap
voor Thee. Ik bezocht in Hangzhou een theeplantage die
speciaal ingericht was voor toeristen, compleet met een theemuseum.
Daar was ook heel wat thee informatie aanwezig die zomaar
van de Chinese BBB zou kunnen komen.
Oordeel zelf.

Overigens was het toch een leuk bezoek.

Het zouden de laatste minuten in het Fly Zoo Hotel zijn en de grootste attractie waren misschien wel de robots die er rondreden. Kinderen vonden dat in ieder geval. Deze twee robots staan tegen de muur op te laden. Dat deden ze steeds tussen de klusjes door. Dit waren bezorgrobots. Die brachten bijvoorbeeld het bestelde eten naar de hotelkamer. In hun ‘buik’ was er een opslagruimte waar de bezorger het eten in plaatste. Vervolgens gingen de robot op weg (ze waren geinformeerd over de bestemming), namen de lift indien nodig, naar de juiste etage en ‘belde’ dan aan en presenteerde het eten.

Deze robot diende meer voor het ontvangst. Ze konden natuurlijk ook muziek maken. Daarvoor kon je een nummer uitzoeken.

Bij de theeplantage was ook een ‘Theestraat’, dit is het naambordje.

Er liep een verkoper rond van deze lotuszaden. Smaakte prima. Je moet ze wel vers eten. Ze drogen heel snel uit.

Oolong thee.

Wij kennen thee vooral in zakjes of los. Maar thee kan ook in bijvoorbeeld een samengeperste plak of in ‘wiel’-vorm gekocht worden.

Een handmatig te bedienen machine om theeblaadjes te kneuzen.

Thee in archeologische vondsten om te bepalen hoelang de theetraditie eigenlijk bestaat.

Lu Yu, The classic of tea (geschreven in 760 – 780).

Nog twee grote namen in de thee: Jiaoran die als eerste het begrip ‘theeceremonie’ gebruikte en Lu Tong die gedichten over thee maakte.

In het theemuseum was deze vrachtbrief te zien die in de late Qing dynasty is gemaakt.

Een ivoren theeschep met schildpad- en lotusmotief. Gemaakt in de periode van de Republic of China, 1912 – 1949.

Een model van een Chinees theehuis.

Deze mevrouw vermaakte de bezoekers van een drijvend restaurant. Het eten in China is fantastisch! (ook zonder deze mevrouw).

De Asian Games mascottes waren er ook: Heart to heart @future.

West Lake Longjing Tea of Dragon well.

Ik ga even thee zetten…

Argus in China

Posted on oktober 19, 2024 by Argusvlinder

Niet heel ver van het West Lake in Hangzhou bezocht ik
het Lingyin Temple Complex dat tegen de heuvel aan ligt.
Het kloostercomplex bestaat uit meerdere gebouwen die
een beetje uit elkaar en tegen de heuvel aan liggen.
Als ik de volgende foto’s maak begin ik bovenin het complex
en ga onderweg naar de uitgang.

China, Hangzhou, Lingyin Temple Complex, Huayan Hall.

Huayan Hall

The Huayan Hall houses statues of the three sages in the Avatamsaka Sutra.
In the middle stands the statue of Vairocana Buddha (also Mahavairocana), the Dharmakaya (Dharma body) that constitutes a Buddha together with the Sambhogakaya (Enjoyment body) and the Nirmanakaya (Transformation body).
On both sides sit Maniusro Bodhisattva and Samantabhadra Bodhisattva, representing wisdom and virtue respectively.
The bodies of the three statues are all carved from Nanmu imported from Myanmar with a diameter of 2.06 meters and a length of 8,1 meters on average (clothes, ornaments of the statues and the lotus throne are carved from eamphor wood (waarschijnlijk bedoelt men camphor wood = kamferboom (of Cinnamomum camphora).

In de tekst wordt de houtsoort ‘nanmu’ genoemd.
Die kende ik niet. Dat is ook niet zo vreemd want
deze plantensoort komt in de vrije natuur bijna niet meer voor.
Alleen nog in een aantal botanische tuinen.
Maar de kwaliteiten zijn wel bijzonder:

Zie Wikipedia:

Nanmu was used in architectural woodworking and boatbuilding due to its resistance to decay. The wood dries with little splitting or warping. After drying the wood is of medium-density and does not change shape. Nanmu can be sanded to a mirror finish. The highest grade of nanmu wood has a bright golden color, a pleasant fragrance, and exhibits impressive chatoyancy (an optical effect) which is why it is often referred to as jīnsī (Chinese: 金絲 – golden-thread or golden silk) in China.

Dit geeft een beeld van de omgeving en hoe de tempelgebouwen er liggen.

Hall of Heavenly Kings.

Hall of Heavenly Kings

Inside the Hall of Heavenly Kings worship the statues of the Four Heavenly Kings, Maitreya Buddha and Skanda Bodhisattva.
The plaque hung above the hall is inscribed with four Chinese charactes “Yun Lin Chan Si” (meaning Chan temple of clouds and forests), written by Emperor Kangxi of the Qing Dynasty.
The 8-meter high statues of the of the Four Heavenly Kings were reconstructed in the 21st year of the Republic of China (1932) together with that of Maitreya Buddha.
The ststue of Skanda Bodhisattva (dating back to the Southern Song Dynasty) is made of solid piece of camphorwood.

Fragment van de Twin sutra pagoda?

In het volgende bericht ga ik rustig thee drinken.

Argus in China

Posted on oktober 16, 2024 by Argusvlinder

China, Hangzhou, Lingyin Temple Compex, Hall of Medicine Buddha.

De tekst neem ik hieronder maar even over:

Rebuilt in 1991, the Hal of Medicine Buddha, houses the statues of “Three Sages of the East”.
At the center sits Medicine Buddha.
Bhaisajyaguru, the Buddha of Vaiduryanirbhasa – the eastern pure land of Lapis Lazuli light who has vowed to help the sentient beings (Wikipedia: a creature that can experience things through its senses and has the capacity to feel emotions, have thoughts, and experience pain or pleasure) releive the destitute and the sick and obtaint enlightenment.
Medicine Buddha is attended by two Bodhisathvas.
Suryaprabha and Candraprabha, symbolizing sunlight and moonlight respectively.
On both sides of the hall stand twelve statues of Twelve Great Yaksa Generals, the guardians of Zodiac in Chinese Buddhism.

Twee voorbeelden van de ‘Twelve Great Yaksa Generals’.

Ik ga het nog hogerop zoeken…..

Onderweg bleek dat het aanraken van deze tekst (of een bepaald woord in de tekst) goed voor je was (geluk bracht). Dus ik heb de tekst ook aangeraakt.

Er was daar een ruimte met ‘Boedhistische kunst’. Dat is mijn beschrijving. Dat had toch iets van gaan kijken naar beelden in een katholieke kerk. Niets mis mee maar het is niet altijd ook kunst. Dit viel me op omdat dit lijkt op een ontwerp van een waaier.

Dit bamboe-bos kan ik verder niet duiden maar vond het wel mooi.

Een enorme voorstelling. Dat zal veel tijd gekost heben om het te ontwerpen en maken. Hieronder licht ik het centrale deel van deze voorstelling er even uit.

Het gaat nog een stuk hoger.

Er komt een draak uit het dak.

Volgende keer verder en naar beneden terug.

Argus in China

Posted on oktober 15, 2024 by Argusvlinder

Dag in, dag uit, berichten over China.
Dat kan als saai overkomen maar zo kwam China bij mij
helemaal niet over. Dus nog even geduld.
Ik ben al in de laatste week van mijn vakantie bezig.

In Hangzhou, in de buurt van het West Lake, in de heuvels
vind je de Lingyin Temple.
Eerlijk gezegd heb ik nauwelijks kennis van het Boeddhisme.
Het komt op mij over als een erg ingewikkelde religie.
Maar langzaam worden meer termen vertrouwd.
Maar als ik dan zo’n tempel bezoek kijk ik mijn ogen uit
zonder dat ik er veel van begrijp.

Als je in China ‘oude’ tempels bezoekt zijn ze vaak niet
feitelijk erg oud. Er zijn soms elementen die heel ver teruggaan
in de geschiedenis (zoals de pagode die je dadelijk ziet) maar
veel is van na de Culturele Revolutie. Niet altijd,
dus het is altijd goed oppassen wat oud precies is.
De grote Boeddha die ik dadelijk laat zien is in 1955
gemaakt maar de plaats van deze tempel is eeuwenoud.

China, Hangzhou, Lingyin Temple, Twin sutra pagodas. Of er nog twee pagodas stonden of dat dit de enige was weet ik niet meer. De toelichting op het informatiebord over de betekenis van ‘pagoda’ in relatie tot ‘stupa’ en India vond ik erg interessant. Daarom herhaal ik die tekst dadelijk hieronder.

Pagoda, also known as Stupa, was originally a burial mound in India for treasuring the Saria (body relics of the Buddha).
Introduced to China along with Buddhism in the Eastern Han Dynasty (25 – 220), Stupa gradually developed into a kind of high-erected building of religieus significance and was more frequently called pagoda in China.
Today more than a hunderd ancient pagodas can still be found in Jiangsu and Zeijang provinces, among which those built between the Five Dynasties period (907 – 960) and the Song Dynasty (960 – 1279) are deemed the best.
Constructed in 960, the first year of the Jianlong’s Reign of the Northern Song Dynasty (960 – 1127), the twin stone pagodas are the oldest and most valuable architectural relics in Lingyin Temple, witnessing the long history of its development.

Het was een drukke dag. Ik heb ik veel en lange rijen gestaan. Maar dan heb je ook wat.

Deze Boeddha geeft zich moeilijk prijs.

Bezoekers worden links of rechts om dit beeld van de Shakyamuni Buddha geleid. Achter de achterwand van deze Boeddha in de Mahavira Hall zie je nog een bijzondere opstelling.

Dit is een klein deel van die bijzondere opstelling. Op wikipedia noemt iemand het een panorama dat een hoofdstuk uit de Avatamsaka Sutra verbeeldt. Dat panorame loopt vanaf het hoge plafond tot aan beneden.

Een soort van rooster (?) in een buitenmuur van de tempel. Overigens is waarschijnlijk klooster een betere term dan tempel want het gaat om meerdere gebouwen en er verblijven veel monniken.

Argus in China

Posted on oktober 13, 2024 by Argusvlinder

Het is 4 oktober 2023. We gaan een Boeddhistische tempel of beter
gezegd een tempel complex bezoeken.
Op een heuvel in de buurt van het West Lake bevint zich de
Lingyin Temple. Daar gaan we naar toe.
In dit bericht misschien nig niet maar ik vond het er
sensationeel.

De heuvel is natuurlijk weer een ‘scenic area’. Groots
opgezet zodat veel bezoekers tegelijk ontvangen kunnen worden.
Een heuvel betekent natuurlijk ook klimmen.

Vraag me niet wat deze paarden hier doen maar het was wel een mooi gezicht.

Rolstoelvriendelijk was het volgens mij niet. Maar uitdagend voor de jonge Chinesen en zeker voor een westerse toerist als ik helemaal.

China, Hangzhou, Stone statues on Feilai Peak, Song dynasty (960 – 1279). In dit verband wordt veel gesproken over grotten. Ik weet wel dat dit een kwestie van terminologie is maar ik zie reliefs tot driedimensionale beelden onder een afdak. Beschermd teggen zon en regen.

De wanden zijn op sommige plaatsen volledig in gebruik door de beelden.

Stone statues on Feilai Peak, Vairocana en anderen. Ik ben geen Boeddhist en heb ook geen plannen maar de geschiedenis van het Boedhisme is interessant. Boedhisme is zeker niet eenvoudig (voor mij).

Dus ben ik even gaan kijken bij Wikipedia:

Vairocana (from Sanskrit: “from the sun” or “belonging to the sun”, “Solar”, or “Shining”) also known as Mahāvairocana (Great Vairocana) is a major Buddha from Mahayana and Vajrayana Buddhism. Vairocana is often interpreted, in texts like the Avatamsaka Sutra, as the Dharmakāya of the historical Gautama Buddha.

In East Asian Buddhism (Chinese, Korean, Japanese and Vietnamese Buddhism), Vairocana is also seen as the dharmakāya (the supreme buddha-body, the body of ultimate reality), and the embodiment of the Buddhist concept of wisdom and purity. In the conception of the Five Jinas of Mahayana and Vajrayana Buddhism, Vairocana is at the centre and is often considered a Primordial Buddha. In East Asian esoteric Buddhism, Mahāvairocana is considered to be a cosmic Buddha whose body is the entire universe, the Dharmadhātu.

Argus in China

Posted on oktober 12, 2024 by Argusvlinder

In de avond bezocht ik het West Lake.
Een meer dat in de culturele geschiedenis van China sporen
heeft nagelaten.
Die avond was het erg druk in Hangzhou. De Asian Games zouden nog
duren tot 8 oktober 2023. Tegen die tijd was ik al weer terug
in Shanghai. Maar vanuit het hotel naar het West Lake met
taxi, metro en lopend was nog een hele tocht.
Met steeds meer mensen.

Een Chinese eetgelegenheid op die avond. Onderweg naar het West Lake.

Volgens Wikipedia:

West Lake has influenced poets and painters throughout Chinese history for its natural beauty and historic relics, and it has also been among the most important sources of inspiration for Chinese garden designers. It was made a UNESCO World Heritage Site in 2011, described as having “influenced garden design in the rest of China as well as Japan and Korea over the centuries” and reflecting “an idealized fusion between humans and nature”.

De stad lag er mooi bij. Maar zoals gezegd, het was al avond en dus al donker.

Inbinden stripverhaal

Posted on oktober 11, 2024 by Argusvlinder

De laatste loodjes.
Deel 2, het deel met een groot, handgetekend stripverhaal,
dat zich afspeelt in de ruimte en dat waarschijnlijk
begin jaren ’60 van de vorige eeuw is geschreven en
getekend, is bijna af.
Vandaag is het af gekomen.

Zoals je kunt zien heb ik nog een blad met het handgemarmerd papier uit Bangladesh. Voor in het geval dat… Nou, ok had het nodig want de binnenkant van de platten wilde ik niet zoals bij deel 1, met het blauwe schutblad bekleden. Misschien ligt het aan de looprichting van het papier en is het mijn fout. Misschien is het papier minder geschikt. Hoe dan ook, de binnenzijde krijgt ook een marmerbekleding.

Over dit deel ben ik tevreden. Er zijn een paar punten waarvan ik weet dat het nog beter kan. Maar waarschijnlijk ziet de persoon voor wie ik de losse bladen heb ingebonden, dat niet eens.

Het papier vind ik erg mooi. Je ziet wel eens van die foto’s van planeten en sterrenstelsels heel, heel ver van ons vandaan. Foto’s die heel spannend zijn ingekleurd. Nou dat vind ik hier ook het geval met het goud, zwart en groen.

Eerst heb ik opgemeten hoe groot de stukken papier moeten zijn. Dat heb ik nagevouwen met een stuk inpakpapier. Daarmee kan ik zien welke ‘marmertekening’ ik het best kan kiezen. Er moeten 2 stukken uit het vel. Het is papier op basis van jute dus ik vermoed dat looprichting geen rol speelt.

Dit is tekening 1 die ik wil. Ik ben aan deze kant begonnen met snijden. De onderste horizontale lijn heb ik gesneden. Toen het papier omgedraaid en op basis van de eerste snee een stuk papier uitgesneden. Zo rechthoekig als je met de hand maar kunt (gebruik een grote driehoek).

Zo ook tekening 2.

Snijden, passen en meten. Eventueel bijsnijden.

Marmer: Sustain & Heal, hangemaakt door fairtrade gecertificeerde vrouwen in Bangladesh. Papier op basis van jute. Donkerblauw basisvel. Zwart en houtskool met rode en metallic gouden highlights, ongeveer 68 gr. Papier Royaal verkoopt het.

Argus in China

Posted on oktober 9, 2024 by Argusvlinder

In de avond was het dan zo ver: de pottenbakkerscursus.
In een wijk van Jingdezhen waar in het verleden een keramiekfabriek
was geweest, was nu een soort van winkelcentrum/marktterrein en
schoolcomplex. In een van de ruimtes van een school werd
door studenten van een kunstacademie mensen geholpen bij
het zelf draaien van een voorwerp met klei op een draaischijf.
Ze helpen je op weg en geven advies.
Daarvoor moetje ingeschreven zijn op de cursus (wat via je
telefoon kan), dan kun je aan de slag. Eerst een voorwerp maken,
dan met glazuur je fantasie laten gaan.
Het bakken van het voorwerp ging wel even duren.
Uiteindelijk zou dat weken duren.
Mijn baksel (en dat van de kinderen) werd opgestuurd
naar Shanghai zodat mijn vriend me eerst een foto kon
sturen van het resultaat. Ik wilde het zeker hebben
en hij stuurde het op.
Nadat ik invoerrechten betaalde heb ik het ontvangen.
Heel, niets gebroken, geen schilfers er af.

Er wordt hard gewerkt in Jing de zhen.

Er werden nog druk nieuwe studenten ingeschreven.

Het werken met een draaischijf is niet zo eenvoudig als het lijkt. Dit was het resultaat na een paar pogingen. Het is niet perfect maar ik dacht: ‘afblijven’.

Op het maken van een beschildering was ik niet voorbereid. Ik had wel eens eerder met klei gewerkt maar glazuur is weer iets heel anders.

Argus in China.

Met – als je heééél goed kijkt – een Chinees landschap.

Hij staat nu in de souvenirhoek.

Argus in China

Posted on oktober 7, 2024 by Argusvlinder

In de ochtend het administratief en juridisch stadscentrum uit
het oude China bezocht, in de middag wordt het:
Ancient Kiln Folk Customs Museum Gu Yao.

Een typisch voorbeeld van een ‘scenic area’ met historische
elementen. In dit museum gaat het om keramiek ovens.
Los van de fysieke oven die er te zien zijn en die soms
door ambachtslieden nog in gebruik worden genomen, zie je
vooral de overgang van individuele ambachtslieden naar
de eerste vormen van een keramiekfabriek.

Een ‘scenic area’ biedt de mogelijkheid om veel entertainment
aan te bieden. Let maar eens op het Keramiek orkest:

Het keramiek-orkest is een orkest waarin uitsluitend instrumenten bespeeld worden die van keramiek gemaakt zijn. Klonk best goed.

De toeschouwers.

Het slagwerk door een raampje.

Keramische theepotten zijn wel ingeslagen bij de ontwerpers van dit soort parken.

Er waren ook tentoonstellingsruimtes met keramiek. Blue and white brush pot painted with figures and landscapes of Qing Dynasty – Kangxi Period.

Dit is, in meerdere opzichten, voor de echte kenners. Imitation of ear vase with furnace transmutation glaze of Song Dynasty Jun Kiln.

Indrukwekkend was een soort van een keten van ambachtslieden die hun eindproducten steeds doorscoven naar hun buurman die een volgende activiteit in het productieproces van een pottenbakker uitvoerde. Er werden veel demonstraties geboden.

Die werkplaatsen waren in deze cirkel geplaatst. Een echte keramiekfabriek. Je ziet dat er een bedrijfstak wordt ‘uitgevonden’.

Kaolin is de naam die later aan het kleimengsel wordt gegevens dat de productie van het fijne porcelein mogelijk maakte.

Dit is het gebouw waarin zich de ‘Dragon Kiln’ bevindt uit de Song Dynasty (960 – 1279).

De binnenkant van de ‘draak’.

Dit is een andere oven: de Steamed Bun Kiln (gestoomd broodje), Yuan Dynasty, 1271 – 1368. Wordt ook wel, vanwege de vorm, de Horseshoe Shaped Kiln genoemd.

Er was ook een memorial hal voor Tang Ying (1682 – 1756).
Een keramiek inspecteur.

Dat is dan wel weer heel mooi aangelegd.

Een vaas kun je niet zomaar in zo’n grote oven zetten. Dat stapelt een beetje moeilijk. Daarvoor zijn deze ‘tonnen’. Die werden soms speciaal voor een voorwerp gemaakt.

Alle aspecten van het ambacht en productieproces komen aan de orde. Dit is niet zomaar een tuinhuisje. Dit is een woodpile.

Weer veel gelreerd en gezien vandaag.
Maar de dag is nog niet helemaal om…..

Argusvlinder

De avonturen van de Argusvlinder

Tagarchief: photography

India 24/25: Delhi, dag 5 – National Museum IX

Een god in balans

India 24/25: Delhi, dag 4 – het Rode Fort: macht, leegte en herinnering

Smeltende stoelen en andere gedachtenkronkels

India 24/25: Delhi, dag 3 – onder de boog van tijd

Geen ogen, toch gezien

Wrijfsel / rubbing

Meer dan muziek: De magie van een live optreden

De Krater

14 januari: Mab’ath

Argus in China

Argus in China

Argus in China

Argus in China

Argus in China

Argus in China

Argus in China

Inbinden stripverhaal

Argus in China

Argus in China

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen:

Delen: