Hierboven is te zien hoe de colofon uiteindelijk geworden is.
De pagina zal later nog worden aangevuld met informatie
over gebruikte lettertypes.
Categorie archief: India
India 2012 – 2013: deel 8
Maandag 10 december (deel 2)
Het was warm vandaag en het wandelen langs de winkels
rond de Charminar viel niet mee.
Eten en drinken, koopwaar, veel vrouwelijke koopjesjagers, harde schaduw door de felle zon, rechts het door de Engelsen gebouwd, voormalig ziekenhuis. In de verte de Charminar.
Als laatste bestemming nog naar het Jung Museum geweest.
Dhr. Jung was een rijke hoveling met een enorme collectie kunst.
Kunst zowel uit europa als uit India.
Je ziet er naast de kunst met de grote K (bijvoorbeeld
de fantastische collectie miniaturen),
dingen die ik bijna als kitch zou bestempelen, plus
bijvoorbeeld een hele verzameling tinnen soldaatjes.
De Charminar.
Met de riksja terug naar het hotel gegaan.
Onderweg hadden we nog een ongeluk(je).
De riksja werd in het drukke verkeer vanachter aangereden,
door een motor.
Achterlicht kapot.
in de avond gegeten bij de ‘Waterfront’.
Het tevergeefs zoeken, een dag eerder, werd alsnog beloond.
De Waterfront vind ik geen Lonely Planet eetgelegenheid.
De zaak is niet zo eenvoudig te bereiken, ver van de oude stad.
De prijzen liggen er 10-20% hoger dan bij andere goede gelegenheden.
Van de wijn (India is een wijnland in opkomst) is de prijs belachelijk.
Toegegeven, niet veel gelegenheden schenken wijn, maar 3000 roepies
voor een Sula en 4500 voor een buitenlandse wijn! 40 euro!
De ligging aan het water is mooi.
We zaten buiten.
Het water van het meer ‘ruikt’.
Muggen, heel veel.
De muggenbestrijding is er wel erg ingrijpend.
Tegen het uitroken aan.
Zomaar een winkel bij de Charminar.
Het lettertype in de titel van Hyderabad 10 december 2012 is van Marcus Sterz en heet Darjeeling Regnaments Web.
Altered book: colofon
Ik ben weer een stap verder gekomen met de Colofon.
Heb uitgevonden dat ik bij de vorige afbeeldingen
en tekst gewoon te veel gel medium heb gebruikt.
Nu ik minder gebruikt heb en slechts aan 1 kant
verbruik ik natuurlijk veel minder.
Ik heb een extra kwast gebruikt om
de net geplakte stukken aan te duwen.
Gaat prima!
Ik heb vandaag extra teksten opgeplakt
en die soms met de hand aangevuld.
op het gevaar af dat niemand dat kan lezen.
Het stuk overhemd vertegenwoordigt een heel verhaal. Het is van een shirt dat ik erg lang geleden heb gekocht. Voor 2000. Het was al een paar keer in India geweest maar het ‘was niet meer zo mooi’. Als het straks is opgedroogd is waarschijnlijk de vlek van bleekwater (?) wel te zien. Dergelijke vlekken kwamen op meerdere plaatsen op het overhemd voor. Het hemd is tijdens deze reis in India gebleven .
Omdat de pagina wel heel erg zwart-wit is ga ik die
nog aanvullen met een paar gekleurde versieringen.
Daarvoor heb ik eerst een schets gemaakt.
Drie motieven die ontleend zijn aan de natuur. Die worden straks in drie kleuren uitgevoerd.
Nu eerst even overgebracht op het boek zodat het verven kan beginnen. Het resultaat zie je de volgende keer.
Een verloren wereld / The lost world (deel 3)
William Dalrymple
The Guardian, Saturday 8 December 2007
Uiteindelijk in 1973 verhuisde Jah
naar een schapenboerderij in Perth, Australië.
Verbitterd door de aanklachten en familievetes.
Daar droeg hij blauwe overalls en bracht zijn dagen door
met het repareren van auto’s of bulldozers.
John Zubrzycki (zijn biograaf) schreef in het boek
The Last Nizam:
“Zijn grootvader schreef coupletten in het Perzisch
over onbeantwoorde liefde.
Maar bij Jah klonk het gedreun van een dieselmotor
als poëzie in zijn oren.”
Jah ontsloeg de meeste van de 14000 stafleden in India
en scheidde van zijn eerste vrouw (de Turkse prinses Esra
die geen reden zag om te verhuizen naar een Australische schaapsboerderij).
De twee decennia daarna trouwde hij nog eens vier keer.
Een van die vrouwen, Helen Simmons, een secretaresse,
overleed aan een AIDS-gerelateerde ziekte in 1989.
Wat er natuurlijk toe leidde dat de Australische tabloids
vol stonden met intieme details over dat huwelijk.
De vijf huwelijken voegde alleen maar meer rechtszaken toe
aan de al grote stapel en iedereen eiste enorme bedragen aan alimentatie.
De eigendommen van de familie, werden in afwezigheid van Jah,
geplunderd en raakten versplinterd door een reeks
van incompetente, oneerlijke en verdachte adviseurs.
Toen Jackie Kennedy een aantal jaren later op privé bezoek kwam
in Hyderabad, legde ze haar impressies van de ineenzakking
en het stuurloze overblijfsel van de erfenis,
vast in een brief aan een vriend:
“We hadden een avond met de oude hofadel…” zo schrijft ze.
“In het maanlicht speelde drie klassieke muzikanten
die de eeuwenoude Indiase muziek speelden.
De edelen spraken over hoe hun wereld verdween,
hoe de jongeren geen waardering meer hadden voor de gebruiken
van hun oude cultuur en hoe hun chefkoks verdwenen naar de Emiraten….
Het was een dieptrieste avond.
Mijn zoon John, vertelde me de volgende dag
dat de zonen van het huis hem meegenomen hadden
naar hun kamers omdat ze de klassieke muziek niet konden aanhoren
– ze boden hem grote glazen gevuld met whiskey aan
en zette een pornovideo aan terwijl de Rolling Stones speelde
op het cassettedeck.
Ze droegen kleding van Italiaanse makelij en hun hemden wijd open…
“Toen ik (William Dalrymple) in 1997 voor het eerst Hyderabad bezocht,
was de plundering van de bezittingen van de Nizam zo wat compleet.
Het gonsde in de stad nog van de verhalen over de onbetaalbare juwelen,
het Lodewijk XIV-meubilair en de kroonluchters van de Nizam-paleizen
die op de markt te koop werden aangeboden.
De paleizen zelf waren in verval – sommige waren verzegeld door de rechtbank,
andere waren verkocht en weer andere overwoekerd.
Tussen 1967 en 2001 kromp het Chowmahalla van 54 tot 12 hectare
omdat binnenplaats voor binnenplaats, danszalen en stallencomplexen
– zelfs de beroemde “mijl-lange” banketzaal –
werden aangekocht door projectontwikkelaars,
die de 18e eeuwse gebouwen sloopten en er betonnen appartementen
voor in de plaats zetten.
Ik bezocht het enorme Victoriaanse Falaknuma Paleis,
ten zuiden van de stad (het complex is nu een hotel.
Falak-numa betekent in Urdu “Zoals het hemelgewelf”
of “spiegel van de hemel”).
Het complex torent boven de stad uit op zijn eigen acropolis.
Het verviel tot een ruïne waarvan ieder raam en deur
verzegeld was met rode zegellak.
Als je de ramen schoonveegde zag je binnen de spinnewebben,
zo groot als beddelakens, in de hoeken van de kamers hangen.
De overblijfselen van Victoriaanse sofas en leunstoelen
lagen verspreid over de parketvloeren,
hun stoffering weggevreten door witte mieren.
De tuinen waren overwoekerd en de fonteinen stonden zonder water
terwijl de verf overal afbladderde.
Het was een melancholisch aangezicht,
een vervallen Ruritanië (fictief Centraal-Europees land
in de boeken van Anthony Hope
zoals bijvoorbeeld ‘The Prisoner of Zenda’. Zeg maar:
een paradijs in verval).
In 2001, tijdens een andere onderzoeksreis in Hyderabad,
werd ik gebeld door een vriend.
De eerste vrouw van de toenmalige Nizam, Prinses Esra
was onverwacht in de stad aangekomen
na dertig jaar afwezigheid.
Met haar kwam ook de gevierde Indiase advocaat Vijay Shankardass.
Prinses Esra had recent haar man gesproken op het huwelijk
van hun zoon Azmet in London.
Ze was geschokt door de stand van Jah’s zaken.
Hij was inmiddels gedwongen zijn schaapsboerderij te verkopen
en was op de vlucht van zijn schuldeisers.
Een gedeeltelijke hereniging was het gevolg
en Esra kreeg de bevoegdheid om zoveel mogelijk
van de erfenis te redden voor hun kinderen
voordat de laatste restanten in Hyderabad ook zouden zijn verdwenen.
Ze wilde de vele lopende rechtzaken afhandelen,
de paleizen openen en het Falaknuma verhuren aan een hotelketen.
Het Chowmahalla moest een museum worden.
Vijay Shankardass is een gevierd Indiase advocaat
die klanten had zoals de Nizam van Hyderabad,
schrijver Salman Rushdie, acteur Michael Douglas,
Amnesty International, Taj Hotels Resorts and Palaces,
Penguin Books en Virgin Group.
Hij was getrouwd met Rani Dhavan Shankardass.
Kleinkind van Shanti Swaroop Dhavan,
gouverneur van West Bengalen en ambassadeur
voor het Verenigd Koninkrijk.
Ze was achterkleinkind van Rai Bahadur (Prins)
Bali Ram Dhavan van de voormalige Indiase
North West Frontier Province (nu onderdeel van Pakistan).
India Altered book
Ik heb een volgende stap gezet in mijn ‘aangepast boek’
over onze reis afgelopen jaar naar India.
Ik ben begonnen aan de colofon.
Waarschijnlijk is dit een van de dingen waar men normaal mee eindigt
maar voor mij is het allemaal nieuw.
Ik heb drie grote afbeeldingen geplakt met Acryl Gel Medium.
Een Acryl Gel Medium is een soort verf zonder pigment,
bijna kleurloos dus.
Maar het medium heeft een aantal eigenschappen die verf ook heeft:
het plakt, wordt hard, beschermt de ondergrond tegen stof.
Daarnaast is het een middel dat je in staat stelt,
afhankelijk van het type medium,
om je verf dikker te maken.
Maar hier gaat het in de eerste plaats om afbeeldingen en voorwerpen
te lijmen en op zijn plaats te houden.
Als het droog is kun je er natuurlijk weer over verven.
Het is een stuk van een artikel van 4 januari 2013 in de Wall street Journal.
Het gaat over het onderwerp dat het nieuws overheerste,
zowel in India als in de rest van de wereld,
van de verkrachting en mishandeling van een jong stel
in een bus in New Delhi. Uiteindelijk zal de jonge vrouw overlijden.
Daarnaast een soort inleiding op het boek,
tekst geprint vanuit de computer
en het woord Colofon.
In de instructievideo’s op het web had ik al het gevoel gekregen
dat het papier, nat geworden van de medium,
wel eens zou kunnen gaan rimpelen.
De oplossing die men gaf, met een kwast blijven uitstrijken,
werkt misschien wel bij stevige materialen
maar bij krantenpapier niet. Of ben ik te voorzichtig?
De volgende teksten ga ik anders opplakken.
Niet meteen aan beide zijdes insmeren met medium
en net als met behang, de medium aanbrengen
op het papier op een soort plaktafel.
Vervolgens veel zorgvuldiger opplakken.
Als ik dan aan het eind alles geplakt, geschreven en geverfd heb
ga ik het nog eenmaal volledig met een medium bewerken.
Wanneer de medium nog niet droog is schijnt het krantenpapier door
maar loop je ook de kans dat kleuren van het papier wegvloeien.
Zeker met een natte kwast.
Soms is dat niet erg.
De forse letters van het woord ‘Colofon’ kunnen het best hebben
dat de achtergrond ‘vuil’ wordt van de zwarte inkt van mijn printer.
Maar bij fijnere tekst is dat misschien minder van toepassing.
Enfin nog een hele weg te gaan, maar wel leuk.
Artikel van de Wall Street Journal, 4 januari 2013
‘Suspects Charged in India Rape Case’
Verdachten beschuldigd in Indiase verkrachtingszaak.
The lost world van William Dalrymple (deel 2)
William Dalrymple
The Guardian, Saturday 8 December 2007
Toch realiseerden zich sommige, eind jaren 30,
dat de wereld van de Nizam niet kon blijven bestaan.
Zo zegt Iris Portal, de zuster van de Britse politicus Rab Butler,
“Hij was zo gek als een deur en zijn eerste vrouw was geschift.”
Iris Portal werkte in Hyderabad voor de onafhankelijkheid van India:
“Het was als leven in Frankrijk op de vooravond voor de revolutie.
Al de macht was in handen van de Moslim adel.
Ze gaven geld uit als water, en waren verschrikkelijk
onverantwoordelijke, landeigenaren.
Maar konden tegelijkertijd ook charmant en geraffineerd zijn.
Ze spraken over jachtpartijen en over hun trips naar Engeland,
of naar Cannes en Parijs, terwijl op allerlei gebied
Hyderabad nog met een been in de Middeleeuwen stond
en de dorpen die we passeerden verschrikkelijk arm waren.
Het gevoel dat deze hele groteske barokstructuur
elk moment in elkaar kon zaken, was onvermijdelijk.”
Portal raakte bevriend met Prinses Niloufer,
de schoondochter van de Nizam en het nichtje van de kalief.
Op een dag nam de prinses haar mee om naar een van de schatten
van de Nizam te gaan kijken, een schat verborgen in een van de paleizen.
Ze daalden af via trappen, langs Bedouin wachtposten
en kwamen zo bij een enorme ondergrondse kluis,
die vol stond met trucks en aanhangwagens.
De vrachtwagens waren verwaarloosd
en stonden onder een dikke laag stof,
hun banden leeg, maar toen de vrouwen een dekzeil opzij trokken,
zagen ze dat de wagens vol edelstenen, parels en gouden munten zaten.
De Nizam had plannen gemaakt om in geval van een revolutie
of een overname door India, een deel van zijn rijkdom
in veiligheid te kunnen brengen buiten India.
Om een of andere reden had hij dat idee laten varen
en de auto’s stonden weg te roesten.
Het uiteenvallen van de staat en de versnippering
van de rijkdom van de Nizam, de zevende in de dynastieke stamboom,
is een van de meest dramatische wendingen
van het lot in de twintigste eeuw.
Na maanden van mislukte onderhandelingen, viel India in 1948
Hyderabad binnen en verving het autoritaire regime van de Nizam
door een parlementaire democratie.
Zesentwintig jaar later, in 1974, schaft India de titel van Nizam af,
alsook die van de andere prinsen in India,
stopten hun staatspensioenen en onderwierp hen aan nieuwe belastingen
en verlammende landwetten.
Hierdoor gedwongen moesten de meeste voormalige staatshoofden
en hun adel, al hun land en andere bezittingen verkopen.
Toen in 1967 de zevende Nizam overleed,
raakte zijn kleinzoon en opvolger Mukarram Jah,
snel diep in de schulden en financiële chaos.
Hij had een erfenis met een belachelijk aantal bedienden:
14.718 stafmedewerkers om precies te zijn
en daarnaast 42 concubines en meer dan 100 kinderen.
Alleen het belangrijkste paleis, het Chowmahalla,
had al 6000 werknemers.
Er waren 3000 Arabische lijfwachten, 28 mensen wiens werk het was
drinkwater te halen en 38 om de kroonluchters af te stoffen.
Zo waren er ook mensen die er voor moesten zorgen dat de walnoten
voor de Nizam werden gemalen.
Alles was ongeregeld geraakt: de garages van de Nizam kostten
alleen al 45.000 Pond aan benzine en reserveonderdelen
voor de 60 auto’s waarvan er slechts 4 werkelijk konden rijden.
De limousine die de Nizam naar zijn kroning moest brengen kreeg onderweg pech.
Het meest slopend waren alle juridische stappen die ondernomen werden
door de duizenden afstammelingen van de verschillende Nizams.
De meeste claimden een deel van de erfenis.
De vader van Jah die werd overgeslagen in het testament van de zevende Nizam,
en een tante leidden de juridische strijd tegen hem.
Het was haast onmogelijk voor de nieuwe Nizam om geld
voor zijn eigen onderhoud vrij te krijgen.
Het enorme fortuin zat vast in 54 fondsen waarvan de controle
werd aangevochten.
Er zat niets anders op dan constant juwelen en erfstukken
te verkopen om rond te komen.
Interessant verhaal over Hyderabad en de Nizam
Omdat ik nog steeds druk bezig ben met mijn reisverslag
over India 2012 – 2013, lees je zo af en toe een erg interessant artikel.
Ditmaal een Engelstalig artikel van de hand van William Dalrymple.
Het artikel gaat over de dynastie die heerste over Hyderabad
en in het bijzonder over de laatste Nizam die in Hyderabad
hoofd van de koninklijke familie was.
Ik ga het lange artikel proberen te vertalen in
een paar grotere stukken.
De naam van het artikel is: ‘The lost world’.
Een verloren wereld
De machthebbers van Hyderabad,
eens de rijkste mensen van de wereld,
werden geruïneerd door politiek gekrakeel
en familieruzies.
Nu is hun culturele erfenis gerestaureerd.
Geschreven door William Dalrymple
William Dalrymple
The Guardian, zaterdag 8 december 2007.
Zestig jaar geleden,
vier maanden nadat de Britse overheersing van India eindigde,
weigerde de Nizam (titel van het staatshoofd van Hyderabad),
de dan rijkste mens op de wereld,
deel uit te maken van het nieuwe verenigde India.
Sir Osman Ali Khan zag geen reden waarom Hyderabad
gedwongen werd deel te worden van India of Pakistan.
Zijn staat, die semi-onafhankelijk was gebleven ten tijde
van de Britse overheersing (Raj),
had een economie zo groot als Belgie
en zijn persoonlijk vermogen was
volgens een schatting van een tijdgenoot,
ten minste 100 miljoen Britse Ponden in goud en zilver
en 400 miljoen in edelstenen.
De meeste edelstenen kwamen van zijn eigen mijnen,
de mijnen waar de Koh-i-Noor en de Great Mogul diamond,
dan de grootste diamand ooit gevonden,
gedolven waren.
Hij bezat een van de grootste kunstcollecties in de Islamitische wereld,
bibliotheken vol met onbetaalbare Indiase miniaturen
(Mughal en van de Deccan), geïllustreerde Korans,
en de meest zeldzame en esoterische Indo-Islamitische manuscripten.
Deels vanwege deze buitengewone rijkdom,
werd de Nizam door de Britse overheersers
altijd ontvangen als de belangrijkste vorst van India
en werd aan hem de voorkeur gegeven boven zijn rivalen.
Meer dan drie eeuwen regeerden zijn voorouders
als absolute monarchen over een land net zo groot als Italië,
waarbij ze, zeker als het om interne aangelegenheden ging,
aan niemand anders dan zichzelf verantwoording aflegden.
Terwijl 15 miljoen onderdanen trouw waren aan hen.
In de jaren voor de Tweede wereldoorlog werd de Nizam
door vele beschouwd als het gezicht van de Moslim wereld.
In 1921 werden zijn beide zoons naar Nice gestuurd
waar ze trouwden met de dochter en het nichtje van
Abdul Majid II, de laatste Kalief van Turkije.
De kalief was recent het Topkapi paleis uitgestuurd door Atatürk,
en hij leefde daarom in ballingschap in Nice.
Onderdeel van de huwelijkse voorwaarden was
dat de zoon van de Nizam de erfgenaam van het Kalifaat werd.
Hiermee werd de hoogste geestelijk leider van de Moslim wereld
met de grootste concentratie van rijkdom gecombineerd.
De dynastie leek onaantastbaar.
Nizam, Nawab Mir Osman Ali Khan Bahadur.
Einde van het eerste deel van de vertaling.
India 2012 – 2013: deel 7
Maandag 10 december
We gaan naar de oude stad.
Een dagje rondlopen en genieten van de winkeltjes en de mensen.
Rond 10 uur de auto gevraagd.
Gisteravond nog zitten nakletsen over de kleding van de vrouwen.
Je ziet hier veel vrouwen in zwarte, volledig bedekkende kleding.
Inclusief gezicht.
Daarnaast vrouwen in de typisch Indiase stijl (al dan niet gemoderniseerd):
veelkleurig, rijk versierd, vrolijk aandoend.
Ik kan me echt niet voorstellen dat die zwarte kledij plezierig is.
Brug over de Musi-rivier.
We gaan met de auto naar het busstation noordelijk van de Musi-rivier.
Vandaar over de brug, via de High Court van Andra Pradesh gelopen.
Het is een gebouw, gebouwd door de Engelsen in Indiase stijl.
Achter het gebouw (dus niet aan de kant van de rivier) stonden bij
een paar restaurants de juristen in toga een koffie of thee te drinken.
Allemaal in een zwart pak met daarover hub zwarte toga.
Het is nog vroeg op de markt.
Gelukkig zijn dit niet alleen electriciteitsdraden.
Vervolgens naar het Chowmahalla paleis gelopen en daar de collectie bekeken.
De lokale koninklijke familie is tot in de vorige eeuw aan de macht geweest.
Deze superrijke maharadja’s leefde in enorme weelde.
Dat is vandaag de dag nogf te zien.
De familie leeft nu in London.
De stoffenverkoper en een klant (boven) en een verkoper van kop en schotels (beneden).
Het paleizencomplex heeft nog van alles:
een zaal met servies, tuinen, een zaal met schilderijen, met auto’s,
met motoren, koetsen, een toren met een uurwerk.
Een hele mooie presentatie van kleding.
Het is een hele stadswijk.
De grote moskee verbleekt qua oppervlakte.
Boven de gebouwen en onder het eerste binnenhof.
Nu volgt een serie foto’s gemaakt en en rond het Chowmahalla paleis.
Kaart die de oude wegen toont in Medina en Mekka. Handgeschilderd eind 18e eeuw.
The Chowmahalla Palace Collection.
Vermoedelijk de Ka’aba in Mekka.
Detail van de kaart van Medina.
De troonzaal.
Het plafond.
Een kroonluchter.
De troon, van een beetje dichterbij (boven) en een detail van een staande lamp (beneden).
Niet alles is er mooi. Maar wel erg bijzonder.
De marmeren troon van bovenaf gezien.
Nog een Nederlands tintje: Societe Ceramique Maestricht.
Schaal met weerspiegeling van het plafond van de troonzaal.
Speelgoed en kinderkleding.
Doos met doosjes.
Heel luxe olifantenzadel of howdah.
Decoratie aan de buitenkant van de gebouwen.
Poort van het ene hof naar het andere.
Afdeling kleding:
De opstelling was fantastisch!
Een van de vele auto’s in de collectie.
Volgens mij doen de Oranjes toch iets verkeerd.
Ik weet niet of dit een werkpaleis of een woonpaleis was. Maar hier een inkijkje in een deel dat meer prive oogt.
We gaan het paleis verlaten. Nog even in de paleistuin liggen, wat eten……
Het lettertype in de titel van Hyderabad 10 december 2012 is van Marcus Sterz en heet Darjeeling Regnaments Web.
India 2012 – 2013: deel 6
Op 9 december waren we in Hyderabad.
Hyderabad is een grote stad in centraal India.
De stad heeft een rijke geschiedenis en daarvan
bezochten we drie plaatsen:
de oude binnenstad, het Golconda fort en
de koninklijke graven.
Het is deze necropolis die het onderwerp is van deze blog.
Het was eigenlijk al te laat.
De zon ging al onder.
De grafmonumenten liggen verspreid in een soort park.
Heel af en toe staan er borden die vertellen wie er begraven ligt.
Maar meestal staat er niets bij.
Het graf van Fatima Sultana. Op de voorgrond, rechts van de traptreden is een tekst te zien. Die kan men ook hieronder lezen.
Tomb of Fatima Sultana
The tomb on the left side of the gateway is popularly known as Tomb of Fatima Sultana, daughter of prince Mohammed Amin and sister of Mohammed Qutb shah (1612 – 1626).
It contains two graves.
One grave contains an inscribed sarcophagus which gives the name of Fatima Sultana besides verses from Holy Quran. The other grave devoid of any name.
It is a small tomb square on plan built over a platform. A shapely dome is built over a square hall.
Two entrance ways are provided for entry into the hall from southern and eastern sides.
Exterior walls of the tomb are decorated with three recessed arches on each side and decorated with creepers and medallions.
Parapet is built over the roof having minarets at the corners.
Qutb Shahi Tombs / de graven van de Qutb Shahi dynastie
Hieronder de tekst over deze graven zoals die
op de Engelstalige Wikipedia site te vinden is.
Gevolgd door een korte Nederlandse vertaling/samenvatting.
The tombs of the Qutb Shahi sultans lie about one kilometer north of Golkonda’s outer wall. These structures are made of beautifully carved stonework, and surrounded by landscaped gardens. All except the last of the Qutb Shahi sultans lie buried here. The galleries of the smaller tombs are of a single storey while the larger ones are two storied. In the centre of each tomb is a sarcophagus which overlies the actual burial vault in a crypt below. The domes were originally overlaid with blue and green tiles, of which only a few pieces now remain. The tombs form a large cluster and stand on a raised platform. The tombs are domed structures built on a square base surrounded by pointed arches, a distinctive style that blends Persian, Pashtun and Hindu forms. The tombs are structures with intricately carved stonework and are surrounded by landscaped gardens.
The tombs were once furnished with carpets, chandeliers and velvet canopies on silver poles. Copies of the Quran were kept on pedestals and readers recited verses from the holy book at regular intervals. Golden spires were fitted over the tombs of the sultans to distinguish their tombs from those of other members of the royal family. Sultan Quli Qutub ul Mulk’s tomb, the style of which sets the example for the tombs of his descendants, is on an elevated terrace measuring 30 meters in each direction. The tomb chamber proper is octagonal, with each side measuring around 10 meters. The entire structure is crowned by a circular dome. There are three graves in this tomb chamber and twenty-one laid out on the surrounding terrace, all of which lack inscription except for the main tomb. The inscription on Sultan Quli’s tomb is in three bands, in the Naskh and Tauq scripts. The inscription refers to Sultan Quli as Bade Malik (Great Master) — the endearing term by which all people of the Deccan used for him. The tomb was built in 1543 A.D. by the Sultan, during his lifetime, as was the custom.
Near the tomb of Sultan Quli is that of his son, Jamsheed, the second in the line of Qutub Shahi sultans. Built in 1550 A.D., this is the only Qutub Shahi tomb which has not been fashioned from shining black basalt. Its appearance, too, is quite unlike the other tombs in the garden — it rises gracefully in two stories, unlike the squat tombs of the other kings. Jamsheed and his son, Subhan’s tomb also does not have any inscriptions. Subhan Quli Qutub Shah ruled for a short time. Subhan’s tomb stands mid-way between the tombs of his father and grandfather. Sultan Ibrahim Quli Qutub Shah’s tomb, built in 1580, after his death, is slightly larger than Sultan Quli’s tomb. Traces of the enameled tiles, which once adorned this mausoleum, can still be seen on the southern wall. The tomb has two graves in the main chamber and 16 on the terrace; some of them probably are those of his six sons and three daughters. There are inscriptions in the Thulth script on all faces of the sarcophagus. The three famous calligraphists — Isphalan, Ismail and Taqiuddin Muhammad Salih — who left a store of Naskh, Tulth and Nastaliq inscriptions on the many Qutub Shahi edifices in the city, were contemporaries of Ibrahim Shah.
Sultan Muhammed Quli Qutub Shah’s mausoleum is considered the grandest of the Qutub Shahi tombs. Built in 1602 A.D., the tomb is on a terrace of 65m square and 4m high. A flight of steps leads to the mausoleum proper, which is 22 m square on the outside and 11 m square on the inside. There are entrances on the southern and eastern sides. The tomb is in a vault below the terrace. Inscriptions in Persian and the Naskh scripts decorate it.
Another grand mausoleum is that of the sixth sultan, Muhammed Qutub Shah. The facade of this tomb was once decorated with enameled tiles; only traces are now evident. There are six graves with inscriptions in Tulth and Naskh. The mausoleum was built in 1626. Sultan Abdullah Qutub Shah’s tomb is the last of the royal tombs, as Abul Hasan Qutub Shah (Tana Shah), the last Qutub Shahi Sultan, was a prisoner in the fortress of Daulatabad, near Aurangabad, where he died.
While the tombs of those who ruled dominate the area, interspersed are many other monuments, most of them tombs of other members of the royal family. The tomb of Fatima Sultan, with its bulbous dome, is near the entrance to the tomb-garden. Fatima was the sister of Muhammed Qutub Shah. Her tomb houses several graves, two with inscriptions. The mausoleum which Abdul Hasan, the last Qutub Shahi Sultan, began building for himself, actually houses the grave of Mir Ahmed, the son of Sultan Abdullah’s son-in-law and the sister of Abbas II Safair, the Shah of Persia. The tomb of Fadma Khanum, one of Sultan Abdullah’s daughters, stands near the mausoleum of her husband, Mir Ahmed. Hers is the only Qutub Shahi tomb not surmounted by a dome.
To the west of the tombs lies the dargah of Hazrat Hussain Shah Wali, the revered Sufi saint. He is most affectionately remembered by people as the builder of Hussain Sagar in 1562. Among other monuments in the garden that are not tombs, the most important are the mortuary bath and the Masjid of Hayat Bakshi Begum.
The mortuary bath, which stands opposite the tomb of Muhammad Quli, was built by Sultan Quli to facilitate the ritual washing of the bodies of the dead kings and others of the royal family before they were carried to their final resting place. The bath is one of the finest existing specimens of ancient Persian or Turkish baths. The Qutub Shahis built a number of masjids all over Golkonda and Hyderabad, and almost every tomb has a masjid adjacent. The biggest and the grandest such masjid is by the mausoleum of Hayat Bakshi Begum. Popularly known as the great masjid of the Golkonda tombs, it was built in 1666 A.D. Fifteen cupolas decorate the roof and the prayer-hall is flanked by two lofty minarets. The impression, as a whole, is one of majesty and splendour. The inscriptions in the masjid are in calligraphic art. The tomb-garden of the sultans of Golkonda was known as Lagar-e-Faiz Athar (a place for bountiful entertainment) in the days of the Qutub Shahi rulers.
Nederlandse samenvatting:
De grafmonumenten van de Qutb Shahi sultans liggen op ongeveer een kilometer van de noordelijke buitenmuur van het Golkonda fort. De Qutb Shahi sultans regeerde een gebied in centraal India van 1518 – 1689. Hun thuisbasis was Golkonda en Hyderabad.
De zeven sultans waren:
Sultan Quli Qutb-ul-Mulk (1518–1543)
Jamsheed Quli Qutb Shah (1543–1550)
Subhan Quli Qutb Shah (1550)
Ibrahim Quli Qutb Shah (1550–1580)
Muhammad Quli Qutb Shah (1580–1612)
Sultan Muhammad Qutb Shah (1612–1626)
Abdullah Qutb Shah (1626–1672)
Abul Hasan Qutb Shah (1672–1689)
Alle sultans liggen hier begraven behalve de laatste. Die stierf in gevangenschap in het Daulatabad fort.
Kleine grafmonumenten bestaan uit een enkele verdieping terwijl de grote grafmonumenten uit twee verdiepingen bestaan met daarboven een grote koepel. De monumenten staan op een platform. De gebouwen zijn soms rijk versierd en bevatten puntige boogconstructies waarin Perzische, Pashtun en Hindoe-invloeden te herkennen zijn. In het midden van het monument staat een sarcofaag die boven de werkelijke begraafplaats staat. De werkelijke begraafplaats is in de crypte onder het gebouw.
De koepels waren origineel bedekt met groen en blauw geglazuurde tegels.
In de tijd dat de monumenten werden aangelegd waren de monumenten voorzien van tapijten, kroonluchters en fluwelen luifels op zilveren tentstokken. Kopieën van de Koran werden er bewaard op sokkels en lezers lazen er verzen uit voor op gezette tijden. Gouden torens werden aangebracht op de graven van de sultans om hun graven te onderscheiden van die van andere leden van de koninklijke familie.
Het monument voor Sultan Quli Qutub ul Mulk is het voorbeeld voor de monumenten die daarna gebouwd worden. De inscriptie op het graf van Sultan Quli is in drie delen, in de Naskh en Tauq taal/schrift. De inscriptie verwijst naar Sultan Quli als Bade Malik (Grote Meester) – de vertederende aanspreektitel voor alle inwoners van de Deccan. Het graf werd gebouwd in 1543 AD door de sultan, tijdens zijn leven, zoals de gewoonte was.
Sultan Muhammed Quli Qutub Sjah’s mausoleum wordt beschouwd als de grootste van de Qutub Shahi grafmonumenten. Het is gebouwd in 1602 na Christus. Het grafmonument is gebouwd op een terras van 65m vierkante meter dat 4 meter hoog is. Een trap leidt naar het mausoleum. Het feitelijke graf is in een kluis onder het terras.
Het mortuarium bad, dat staat tegenover het graf van Mohammed Quli, werd gebouwd door Sultan Quli om het ritueel wassen van de lichamen van de doden koningen en anderen van de koninklijke familie te vergemakkelijken voordat ze werden meegenomen naar hun laatste rustplaats. Het bad is een van de mooiste, nog bestaande exemplaren van oude Perzische en Turkse baden.
Big Well (Badi Bowti)
This well is altogether remarkable structure amnd has the usual slpings platform for the traffic of bull oks when drawing water on which there are number of stone pillars over which grapevines were trained making a cover to the platform.
The well is built in square shape with steps leading down to a corridor extending all around the well about 30 feet from the top of the wall. Below this again, there is a another flight of steps leading down to a bathing stage.
The depth of water in the well is about 100 feet.
During Qutb Shahi and Asaf Jahi period water was supplied to the adjacent garden through open channels and cisterns located in the corner of the chaman and lawns. There are 5 wells in total are existing in the premises:
1. Nawab Bowli
2. Doodh Bowli
3. Idgah Bowli
4. Kunwan Bowli
5. Badi Bowli (Bigg well)
The source of permanent water supply to this historical garden, located in Jubilee Hills known as “Durg Tank” through open channel 7 km in length. The water was supplied to these wells and distributed through small channels in the garden by gravity.
Vrij vertaald: Verboden te zwemmen in de bron. Het is er erg gevaarlijk en diep.
The Great Mosque
This splendid mosque was built by Hayat Baksh Begum in 1077 A.H. (1666 AD) during the reign of Abdoullah Qutb Shah.
The prayer hall (76 Ft x 51 Ft.) is three bays deep and has a five arched façade flanked by two tall minars the shapely pointed arches with the ogle point placed on substantial columns, the shapely minarets and restrained stucco decoration are chief architectural features.
The inscription in the prayer niche is carved in the best thulth (? Wikipedia: Thuluth is a script variety of Islamic calligraphy invented by the Persian Ibn Muqlah Shirazi, which made its first appearance in the 11th century CE) and tauqi style.
Translation of two inscription on facade hasten to say our prayers:Lest ye miss them and hasten to repent
Lest ye perishDept. of Archaeology and museums, Govt of A.P.
Fragment, hetzelfde als beschreven in bovenstaande Engelse tekst,
uit een boek van Syed Ali Asgar Bilgrami:
Landmarks of the Deccan, a comprehensive guide to the archaeological remains
of the city and suburbs of Hyderabad.
De gebouwen zijn prachtig.
Zeker met het zacht zonlicht met rood/oranje tonen.
We zullen in deze vakantie nog meer grafmonumenten zien.
Mij is de ontwikkeling in die gebouwen nog niet helemaal duidelijk.
Wel is het zo dat de leden van de koniklijke familie
al tijdens hun leven begonnen aan de bouw en aanleg van de graven
en de moskee die daarbij hoorde.
Bijzonder was hier voor mij een gebouw dat bedoeld was als wasruimte.
Wasruimte voor het dode lichaam.
Water is iets dat veel moeite kost om aan te komen, vandaar
het systeem van kanalen om water vanuit de bergen naar
de bronnen hier bij het fort en de begraafplaats te brengen.
Mooie tekst, mooie letters
India geschreven met Bellissima Script Redux Web ontqworpen door Alejandro Paul.
India 2012 – 2013: deel 5
De dag begon in de oude binnenstad van Hyderabad
en ging daarna naar Golconda Fort.
Daar maakte ik de volgende foto’s.
Bij de ingang.
Typische stijl.
Het fort is een enorm complext.
Allerlei soorten gebouwen: paleizen, arsenalen, moskeeen enz.
Als die gebouwen worden omringd door verdedigingsmuren.
Niet een muur, maar vele,
De buitenste muur is kilometers lang.
De resten van de gebouwen in het complex zijn in
heel verschillende staat.
Soms een enkele muur, dan weer volledig gerestaureerd,
dan alleen nog maar sporen van muren.
De beroemdste en machtigste bewoners waren de Qutub Shahi koningen.
Hun tombes liggen niet ver van de ingang van het fort.
Hun regeerperiodes waren van 1518 – 1689.
Detail van vorige foto.
Detail van vorige foto.
Detail van vorige foto.
Een berg van door mensen gemaakte of gevormde steen.
Met soms alleen nog maar een muur.
Mooi aangelegd.
Vol geheimzinnige gangen.
Prachtige moskeeen.
Het fort is meer een vestingsstad dan een fort.
Uitzicht van het Golconda Fort met een globale aanwijzing waar de buitense ring met verdedigingsmuren zich bevindt.
Torens zoals die er vele zijn.
Rotsen zoals je die ook bij Hampi ziet.
In de verte de volgende bestemming: de tombes van de Qutub Shahi dynastie.
In de verte de hoge nieuwbouw van modern Cyberabad en de historie op de voorgrond.
India 2012 – 2013: deel 04
Zondag.
Vanacht heb ik mijn telefoon opgeladen
en vanochtend ontdekte ‘hij’ dat we in een andere tijdzone zijn.
In een donker restaurant ontbijten we (warmte buiten houden).
De douche was een avontuur op zich maar we zijn schoon,
uitgeslapen en klaar voor het avontuur van vandaag.
Vanochtend de Charminar bezocht.
Een groot moslim bouwsel in de oude stad van Hyderabad.
Het is een soort hoge, vierkante, poort met vier minaretten.
Het deel onderaan de minaretten kun je bezoeken via een smalle trap.
Hyderabad, Charminar.
Vanuit dat hoge deel heb je een mooi uitzicht op de marktstraten
rond dit gebouw (en de andere grote gebouwen in de buurt).
Het is er druk, niet superdruk, als we aankomen.
Al snel wordt het drukker.
Hyderabad, de grote moskee of Jama Mashid.
Ik heb de grote moskee bezocht.
Groot is de belangrijkste eigenschap, dan pas mooi.
L. mag er niet in zonder sjaal (die ze niet bij zich had)
en mijn kleine rugzak moet ik afgeven.
Niet gedaan dus.
L. heeft buiten gewacht met mijn rugzak.
Hyderabad, Charminar.
Rondgelopen, gezetten.
Hyderabad is een erg levendige stad.
Veel verkeer, veel luchtvervuiling,
weinig Westerse toeristen.
Hyderabad is een moslimstad. Er lopen veel vrouwen met een chador.
Een Hindoe-tempel vlak bij de Charminar. Lijkt misschien pittoresk, maar kijk maar eens goed.
De blauwe ijzeren hekken zijn van de oproerpolitie en ze omringen de tempel. Het ijzerwerk in de tempel is iets dat je vaker ziet in India maar hier dient het in ieder geval twee doelen.
De oude stad heeft een aantal toegangspporten. Centraal daarbinnen liggen een aantal belangrijke gebouwen waaronder de Charminar, de Jama Mashid en het Chowmahalla paleis.
In mijn geheugen zijn de kleuren heel anders in India dan wat je hier op de foto’s ziet. Dat komt door de felle zon. Zie maar eens hoe groen de letters in de schaduw zijn: ADARSHAN. De tekst er pal boven is niet te lezen vanwege het felle zonlicht dat er op schijnt. Mooie ramen en houtsnijwerk.
Onderste deel van de Charminar.
Ja, er volgen er nog een paar.
Foto gemaakt terwijl ik onder de Charminar sta.
Veel toegepaste manier van zon-regen-wind-wering in ramen.
Een stadspoort vanuit de Charminar.
Heel veel versieringen tref je niet aan in Moslim bouwwerken. Maar de gestilleerde vormen, met al dan niet kalligrafie, is vaak prachtig.
Taxistandplaats annex groente en fruitstalletjes.
Het voorhof en het hoofdgebouw van de Jama Mashid moskee vanaf de Charminar.
Hij heeft natuurlijk 4 kanten.
In een winkelstraat, in een oude poort. Mooie ramen boven, beneden de diverse winkeltjes. Sommige nog gesloten.
Het maken van bladgoud en bladzilver is een ambacht wat je hier nog ziet. Vervolgens wordt het bladgoud en bladzilver verwerkt op prachtige kistjes.
Niet alles is van edelmetaal wat schittert en schijnt.
Sugar cane juice for 5 roepies.
De ingang van de Jama Mashid. Een grote poort maar heel erg uitnodigend was hij niet.
Detectiepoortjes.
Graven van de moslimheiligen in de Jama Mashid.
Rand aan de basis van de grafmonumenten.
Een deel van de moskee stond in de steigers. Hele stukken werden heel intensief schoongemaakt.
Het deel van de moskee waar de meeste mensen normaal gesproken zullen gaan bidden was afgesloten met een groot hekwerk.
Deel van een marmeren hekwerk.
Ik wil iedere keer zeggen dat ik steeds meer onder de indruk kom van hoe de Efteling gebouwen uit 1001-nacht afbeeldt. Maar tot dit Engels ziekenhuis heb ik me ingehouden. Maar de kolonisator bouwde in deze stijl, dus…..
Deuren en poorten. Ze scoren altijd hoog bij mij. In India zie je ze overal en in alle kleuren.
De klink.
Gewilde artikelen op de koopzondag.
Het Engels ziekenhuis gereflecteerd in een ‘glazen’ gevel.
Mooi groen is niet lelijk.
We hebben gegeten bij Hotel Shezan.
Er is een gedeelte aan de straat waar je kunt eten
maar ook een deel voor families.
In dat donkere deel van het gebouw is het koel en het eten is er prima.
Biryani is wat ons aangeraden wordt
We kregen een spinazie saus met kip en roti.
Niet heet maar met een prettig scherp gevoel rond je lippen na het eten.
Goed drinken dus.
India 2012 – 2013: deel 03
Contactgegevens van onze chauffeur:
driver; mr. Idris
Mobile no; +91(0)98492…..
Te veel om op te noemen:
= de vluchten via Dubai (de luchthaven viel niet mee);
= het hotel (prima);
= Hyderabad zelf (druk en groot maar welvarend);
= Restaurant ‘Waterfront'(dat we niet konden vinden);
= Restaurant ‘Urvasi'(heel goed, 65,Alexander Road,
Beside Yashoda Hospital,, Secunderabad, Hyderabad, India);
= de riksjaritten (altijd een belevenis, zeker ’s avonds);
= een gebouw in de vorm van een vis (helaas geen foto);
Maar wel een plaatje van het internet, National Fisheries Development Board (Nationale Raad voor Visserij Ontwikkeling)
= een 11 kilometer lange snelweg van de luchthaven naar de stad,
zonder riksja’s in het verkeer!
= niet geslapen hebben en jetlag;
= je eerste geld pinnen (wat is het eigenlijk waard?)
Het aantal foto’s was deze eerste halve dag nog schaars:
Hyderabad is een welvarende stad met veel billboards en erg veel verkeer. Hier een fly-over in de stad over het verkeer op de begane grond.
Na het eten zijn we op een plaats aan de kant van de weg gaan zitten op een muurtje. Er was nog veel verkeer. Aan de overkant van de weg was een ‘SIRE’-reclame: Your family needs you….. (Je gezin heeft je nodig) Do not drink and drive (Als je drinkt dan geen auto rijden). De tekst is nog mild maar de afbeelding laat niets aan duidelijkheid te wensen over. India komt aan je voorbij.
Detail van de slachtoffers in de auto.
Een beeld van het verkeer.
India 2012 – 2013: deel 03
We zijn inmiddels op Schiphol waar veel vluchten zijn gecancelled.
Vooral de lokale, Europese, vluchten.
De boarding van de business class van onze vlucht is begonnen.
Veel nieuwe dingen:
Het vliegtuig, de A380-800
De full body check bij de douane
de automatische self service paspoortcontrole voor Europese paspoorthouders.
India 2012 – 2013: deel 02
Eerst in de ochtend naar de kapper.
Er ligt wel wat sneeuw.
We zijn het niet gewend dus alles is dan ineens glad.
Zeker in Ulvenhout waar de straten nog niet schoon zijn.
16:25 uur: de Fyra naar Schiphol.
Vanmiddag eerst gelunched bij de ‘Corenmaet’ in Breda.
Dan langs de ING om wat geld te halen.
Weblog.nl was weer erg langzaam.
Eigenlijk onbereikbaar.
De backpacks hebben we op de fiets geladen.
Met de fiets aan de hand zijn we door het park naar het station gelopen.
L. ging even snel terug met de fiets om die weg te zetten in de berging.
Vervolgens loopt ze naar het station terwijl ik de kaartjes koop.
Als ik dit schrijf zijn we al bijna in Rotterdam.
De reisverhalen baseer ik op de reis die we eind vorig jaar/begin dit jaar
gemaakt hebben in Centraal India.
Dit is het boekje, een Moleskine die een beetje is aangepast,
waar ik mijn aantekeningen in maakte.
Reisimpressies van India
Het boek heeft de hele nacht en dag in de woonkamer liggen drogen.
Ik verwachtte dat ik bij het opvouwen van de bladen
veel gesso om mijn oren zou krijgen.
Maar nee hoor, de bladen laten zich makkelijk opvouwen.
Terug in hun originele vorm.
Valt me erg mee.
Je kunt goed zien dat de bladen nog maar aan een (1) kant
wit zijn gemaakt.
Misschien komt de achterkant het komend weekend al aan de beurt.
Boek over India reisimpressies
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest
met de voorkaft van het boek.
Het veranderde van:
Naar:
Nu is het de beurt voor de binnenkant.
Vier meter lang bijna zijn de 16 uitklapbare pagina’s.
Er staat nu een tijdslijn op afgebeeld.
De tijdslijn van de geschiedenis van Nederland.
Ik ga deze pagina’s eerst wit maken.
Met Gesso.
Een beetje water bij de gesso om hem makkelijker uit te kunnen smeren.
De bedoeling was om, om de andere pagina,
een structuur aan te brengen in de gesso.
Dat lukte echter niet.
Daarvoor zet ik te weinig gesso op het papier.
Zuinige Hollander.
Roller voor de structuur.
Zoals te zien is het gereedschap afkomstig van een lokale bouwmarkt.
Het laat zich prima aanbrengen met een roller.
Een mooi egale laag ontstaat.
Maar net als op de kaft is 1 laag onvoldoende.
Na een tweede laag ziet het er prima uit.
Een goede ondergrond voor het plak, knip
en verfwerk wat nog gaat komen.
De achterkant moet natuurlijk ook nog.
Maar mijn zorg nu is om er voor te zorgen dat het goed droogt.
India 2012 – 2013
De dag van de goedheilig man
maar ook de dag waarop men sneeuw(stormen)
voorspelt voor vrijdag aanstaande.
Dan hadden we gepland om met de trein
naar Schiphol te gaan.
We hebben nu toch maar besloten
om morgen al naar Amsterdam te gaan.
Hotel Ibis. We hebben net gereserveerd.
India reisimpressies
De kaft van mijn ‘altered book’ India is gereed om gevernist te worden.
De kaft heeft de naam ‘India’ en een schets van een landkaart.
De landkaart heeft de kleuren van de vlag van India.
Rechts staan de namen van de steden die we onlangs bezocht hebben.
Boven de namen van de plaatsen tot aan de reis met de nachttrein.
Onder de namen van de plaatsen die we na de nachttreis bezochten.
Voor de reis met de nachttrein bezochten we:
Hyderabad
Bijapur
Kolhapur
Na de nachttrein verbleven we in:
Aurangabad
Ajanta
Mandu
Maheshwar
Omkareshwar
Nashik
Mumbai
Het aanbrengen van de plaatsnamen valt nog niet mee.
De teksten zijn gemaakt met een lettertang.
Maar de plakkracht van de tape is niet sterk genoeg om op de ondergrond
vast te blijven zitten. De gesso is dik aangebracht
waardoor aan de zijkanten van de kwaststreek er verdikkingen ontstonden.
Ik heb dat bewust gedaan om een soort raster op de kaft te krijgen.
Die structuur maakt het wat levendiger.
Maar het stugge plakband van de lettertang is niet flexibel genoeg
om mooi geplakt te blijven zitten.
Een aantal zijn dan ook nog eens met lijm vastgezet.
Terwijl ik dit schrijf is de kaft voor het eerst voorzien van vernis.
‘Ajanta’ is daardoor los komen te zitten.
Er is dus nog een reparatie nodig.
Reisverhaal / Travelogue
Zo, deze is beter.
Argusvlinder 