Waar komen deze vreemde berichten ineens vandaag? Ze komen uit Vientiane in Laos waar we meer dan een jaar geleden waren. Op de trap naar ons hotel zat op de vroege ochtend deze grote slak.
Categorie archief: Cambodja / Laos
Beelden van tempels in Vientiane (en nog een paar foto’s)
Toen we terug kwamen van het Boeddha-park konden we in de middag nog eens rustig door Vientiane wandelen. Wat tempels bezoeken. Rond kijken. Dit was een schildering in een tempel tegen een van de muren.
Een plafond. Dit zijn voorbeelden van moderne tempels. Hun versiering is er niet minder uitbundig om.
Een deur.
De afbeelding van Boeddha verwerkt in het hekwerk van een deur.
De nokken van tempeldaken zijn vaak versierd met dit soort voorstellingen.
De daken van de tempels kennen vaak zo’n structuur die uit meerdere lagen bestaat. Ik vind dat een prachtig gezicht.
Tempelbewaarder
De Zwarte Pagode (That Dam). Met verkeer.
De Zwarte Pagode maar dan zonder het verkeer. Blijkbaar was dit lang gelden een met goud behangen pagode maar na de plundering van de stad bleef er weinig meer over. Dat is nu grotendeels begroeid maar het ligt leuk.
Terug bij het hotel begon het donkerder te worden en konden we nog even genieten van de Mekong rivier en alle stalletjes.
Xiengkuane Buddha Park – deel II
In Laos, niet ver van Vientiane ligt een Boeddha-park.
Een park met beelden van Boeddha in allerlei verschijningsvormen.
Eerlijk gezegd weet ik niet of het allemaal Boeddha’s zijn.
Waarschijnlijk zien we leerlingen, incarnaties en deelnemers
aan verhalen van of over Boeddha.
Een beetje zoals een middeleeuwse kathedraal vol kan staan met
afbeeldingen uit de bijbel en uit heiligenlevens.
Ik ben er niet zo in thuis maar kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit een afbeelding is van Krishna (Hindoe god). Wikipedia geeft ook aan dat er zowel Boeddhistische als Hindoe-beelden te zien zijn.
Een soort gigantische sprinkhaan (zonder hoofd).
Op een paar plaatsen kun je via een (steile) trap naar een verhoog.
De achterkant van een complex beeld.
Een deel van hetzelfde beeld maar nu de voorkant. Half tegen de zon in gefotografeerd.
De ‘Liggende Boeddha’ of ‘Reclining Buddha’.
Alles bij elkaar een enorme belevenis.
Xiengkuane Buddha Park bij Vientiane
In de buurt van Vientiane ligt een Boeddha park, een park vol, tjokvol Boeddha-beelden. In allerlei houdingen, met allerlei attributen. We bezochten het park met een taxi vanuit Vientiane. De weg er naar toe is naar het eind toe slecht. Maar er wordt aan de weg gewerkt.
The Xiengkuane Buddha Park has developed in to a major tourism site.
A temple inside this park, Wat Xiengkuane, was erected in 1958 by the venerable Bounlua.
A large reclining Buddha has been built and nowadays worshipped by the local Buddhist population.
The park is located close to Thadeua Village, some 25 km east of Vientianne, not far from the Friendship bridge.
Deze pompoen-achtige vorm kun je in en dan val je zowat over de beelden. Van bovenaf heb je een uitzicht over het park.
Het park ligt vlakbij de Friendship bridge, een brug tussen Laos en Thailand. Een teken van vriendschap tussen de landen (al is die volgens mij niet erg hartelijk).
De Boeddha’s staan heel dicht op elkaar. Het is niet eenvoudig om er steeds maar 1 op de foto te zetten.
Hoofd van de ‘Reclining Buddha’ (Liggende Boeddha).
Je ziet er Boeddha’s in alle maten.
Er volgt nog een blogpost binnenkort met de andere foto’s die ik er maakte.
Intermezzo
Natuurlijk is het fantastisch om in Azië langs bezienswaardigheden
te gaan. Met een beetje geluk ga je van tempel naar tempel.
Vaak midden in de natuur.
Maar het is ook fantastisch om zomaar langs een rivier te gaan.
Als we in Vientiane het hotel uitliepen waren we meteen aan de weg die langs de Mekong loopt. Aan de andere kant zie je Thailand liggen. Tussen het water en de weg veel droogliggend land.
Dit is daar de sfeer in de avond. Op de stoep heb je openluchtrestaurants. Het eten wordt er ter plaatse bereid. Vegetarisch, vis of vlees. Kies maar.
Hier een uitgebreide keuze aan vlees.
Schaaldieren.
Groentes.
Op de grill wordt het bereid. Super.
Pha That Luang De gouden stupa van Vientiane
Een beetje buiten het stadscentrum van Vientiane
ligt een gouden stupa met daarnaast een klooster en tempel.
We pakken de draad op bij Patuxai, daar waren we even gestopt. De fietsen even geparkeerd. De eerste twee fietsen hier zijn degene die wij gebruikten.
Het weer zat die dag niet mee. Het was behoorlijk bewolkt. Af en toe kwam de zon er door maar dat doet weinig af van het onwerkelijke beeld van deze gouden Boeddhistische stupa. Hier zit de koning (Setthathirath, 1534–1571) die de opdracht tot de bouw gaf, in de vorm van een standbeeld, voor de stupa.
Naast de stupa ligt een enorme parkeerplaats. Bij evenementen zal het hier wel druk zijn maar het geeft als voordeel dat de stupa vrij staat. Dus al van een afstand straalt het goud je tegemoet. In de huidige vorm gebouwd in de 16e eeuw, zwaar beschadigd en gerestaureerd in de 19e eeuw.
Zoals vaak in Azië: vogeltjes die vrijgelaten worden als vorm van gebed.
De stupa is enorm.
Volgens een Engelstalige Wikipedia-artikel is er ook een Nederlands tintje aan de stupa maar buiten deze tekst vind ik er niet veel over op internet. Niet in het Engels of het Nederlands.
Wikipedia:
In 1641, a Dutch envoy of the Dutch East India Company, Gerrit van Wuysoff, visited Vientiane and was received by King Sourigna Vongsa at the temple, where he was, reportedly, received in a magnificent ceremony. He wrote that he was particularly impressed by the “enormous pyramid and the top was covered with gold leaf weighing about a thousand pounds”. However, the stupa was repeatedly plundered by the Burmese, Siamese and Chinese.
In 1641 zou er een Nederlandse vertegenwoordiger van de VOC,
Gerrit van Wuysoff, een bezoek gebracht hebben aan de stad.
Hij werd ontvangen door Koning Sourigna Vongsa,
met een schitterende ceremonie.
Hij heeft opgeschreven (waar?) dat hij zeer onder de indruk was
van een piramide waarvan de top was bedekt met goud.
Ongeveer 1000 pond goud.
Dit is gebaseerd op “Cummings, J., Burke, A (1994). Lonely Planet
Country Guides:Laos. Lonely Planet. p. 70. ISBN 1-74104-086-8.”
Dreigende torens. Spelen met licht.
Toch zullen er veel mensen zijn die deze slapende Boeddha bijzonderder vinden.
Echt lekker liggen is er niet bij denk ik.
Hij is zeker erg groot maar zijn voeten zijn ook de moeite van het bekijken waard.
Er was net een evenement geweest bij de tempel die bij Pha That Luang ligt. Er werden marktkramen opgeruimd en de bezoekers waren net allemaal weg. Daarom was het bij deze Boeddha zo rustig.
Misschien verwachtte iedereen dat het zou gaan regenen. Daarom was het misschien zo rustig. Maar regen hebben we er niet gezien.
Deze monnik werd onderbroken tijdens het vegen door zijn telefoon. Mij ging het om de tattoo op zijn rug.
Met een verwijzing naar de ouders?
Maar nog niet alle marktkramen waren weg.
Niet tekenen of schrijven op de muren – Patuxai
In Vientiane bezochten we een aantal toeristische trekpleisters.
Vaak te voet maar ook een keer op de fiets.
Met de fiets gingen we eerst naar Patuxai, een triomfboog
van moderne makelij. Dus niet perse iets waarvoor je naar Azië gaat
maar als je er dan toch bent dan is het een mooie onderbreking
op de route naar Pha That Luang (een gouden Boeddhistische
pagode zo’n drie kilometer buiten het stadscentrum).
Patuxay of de Victory Gate of Vientiane, in de verte.
Kleine vertaling: Een hoog bouwwerk dat lijkt op de Arc de Triomphe met de naam Patuxay. Gebouwd in 1962 maar nooit volledig afgemaakt vanwege de turbulente geschiedenis van het land. Van dicht bij een betonnen monster. Vandaag vooral gebruikt voor het vermaak van de mensen. Op de 7de verdieping heb je een goed uitzicht op de stad.
De buitenkant is versierd. Binnen is er weinig versiering.
Binnen is ook een verdieping met verschillende handelaren met souvenirs. Vooral voor de lokale toerist.
Dan is dit het uitzicht.
De diverse bouwstijlen van de gebouwen rond dit plein zijn weer prima op elkaar afgestemd.
Niet tekenen of schrijven op de muren.
Sisaket of Wat Si Saket in Vientiane
Nog een voorbeeld van een tempel in Laos.
Ook hier verandert in een museum en ook hier
mag je in het centrale gebouw (de sim) geen foto’s maken.
Sisaket is een plaats die vierhoekig is, in het midden staat de feitelijke tempel. Het terrein is ommuurd en in de muren zijn Boeddha’s te zien. Niet een paar maar honderden.
Sisaket museum it was built in 1818 AD during
the reign of the King Anouvong, the last king of the Lao
Lanexang kingdom (Vientiane).
After construction completed it is about 10 years the foreigner has
agression and destroyed the Lao Lanexang (Vientiane)
After the war was over the Lao people has conservation
and restoration in the same architecture style
Sisaket Museum has restoration in 1935 AD as we have
seen at the present
De Engelse vertaling loopt niet lekker daarom heb ik bij het afbreken
van de regels het origineel maar aangehouden.
Grofweg staat er dat de tempel in 1818 is gebouwd tijdens de regeerperiode
van koning Anouvong, de laatste koning van het koninkrijk ‘rond’ Vientiane.
Sindsdien is de tempel een aantal malen gerestaureerd onder andere
omdat de tempel (net als de rest van Vientiane) was vernietigd
door de vijand.
Hier zie je een klein deel van de vele Boeddhabeelden die er in de ommuring staan.
Dit is het centrale tempelgebouw of Sim.
Er is veel aandacht geweest voor de dakconstructies.
Behalve de grote beelden zijn er heel veel nissen met daarin Boeddhabeeldjes.
De sim heeft een rij kolommen aan de buitenkant waardoor een gallerij of veranda ontstaat. De feitelijke tempel heeft stenen muren. Dit is een detail van een van de hoeken van de tempel.
Detail van de decoratie van een deur.
Een deur in de buitenmuur van het complex.
In de centrale tempel mocht je niet fotograferen maar er lag een boek met prachtige foto’s. Daarin stond bijvoorbeeld de volgende tekst.
Sim
The Sim is the central building of the vat (of Wat= tempel), reserved for use by monks.
The Sisaket sim is unusual in that it faces south instead of east, and that it is not parallel to the course of the river, thus following neither the Lao nor the Buddhist traditions for the placement of a sim in a vat.
The sim is a single room encircled by a verandah and a double row of columns.
Eight sema, stone markers, fix the limits of this sacred space.
The ceiling is decorated with relief moldings.
Inside each geometrical figure are nine pendants symbolizing lotus flowers.
This form of decoration was a new element in Lao religious architecture at the beginning of the 19th century, although it had been popular with the Siamese since the late 18th century.
It is reminiscent of ceilings of the chateaux of the Loire Valley in France.
The walls are carved with numerous niches which originally contained hunderds of cast silver Buddha statues, again recalling the miracle of Sravasti.
The silver statues have been replaced with gilded clay ones.
Between the windows, large fragments of the original murals have survived.
They illustrate the story of Prince Pookkharabat who won numerous battles using his magic fan before becoming a bodhisattva.
Dit is een deel, de bovenkant, van de decoratie rond de ramen in de sim. Je ziet hier ook een klein deel van de constructie van het dak.
Dit is de onderkant van zo’n raam.
De decoratie van de ramen zitten helemaal verstopt in de veranda rond het tempelgebouw.
Dit is een foto uit het eerder genoemde boek. De foto is gemaakt nadat de restauratie van de eerste muurschilderingen gereed was.
Een andere foto uit het boek met een detail van de muurschilderingen.
Er waren allerlei toeristen.
In de buurt van de tempel stonden nog wat interessante gebouwen.
Allemaal met balpen getekend.
Ho Phra Keo of Haw Phra Kaew
Ho Phra Keo of Haw Phra Kaew is een oude tempel in Vientiane in Laos die tegenwoordig gebruikt wordt als museum. De tempel staat in een kleine tuin. Er staan beelden rondom de tempel en natuurlijk binnen. Maar daar mochten geen foto’s gemaakt worden.
In de tuin tonen schilders hun werk. Speciaal voor toeristen.
Dit is hem dan. De tempel stamt uit 1565 maar is al vele malen herbouwd. Wat je nu ziet is vooral rond 2015 gerestaureerd.
Dit is niet een van de bijzondere beelden die er te zien zijn. Dit is een tuinbeeld.
Deze schildpad is erg leuk.
Wat de oorsprong van de beelden is, wanneer ze door wie gemaakt zijn. Daar kom je niet achter.
Maar ze staan in een mooie omgeving die beter te begrijpen is door de beelden.
Dit is de ingang naar de tempel.
Volgens een tekstbordje is dit nog een origineel onderdeel uit de tijd van Koning Sayasettha of King Setthathirath (zelfde persoon, andere schrijfwijze).
De oude deur waar dit een detail van is zit achter een glazen deur.
Dit is een deel van een pilaar die bij de laatste restauratie bewust niet gerestaureerd is. Dan zie je dus hoe rigoureus die restauratie gebeurd is.
Voor een museum moet je natuurlijk betalen: Ho Phra Keo of Haw Phra Kaew in Vientiane in Laos.
Vientiane
Vientiane is de hoofdstad van Laos.
Een stad aan de rivier de Mekong die de grens vormt tussen
Laos en Thailand. Geen vriendelijke grens.
Nadat we er met het vliegtuig geland zijn hebben we ons hotel gevonden
met uitzicht op de Mekong en hebben we de eerste avond
de markt verkend. Een heel drukke markt met veel eetgelegenheden.
In de ochtend gingen we te voet op pad in de stad.
Eerst een eindje langs de Mekong.
Daar werd een nieuwe marktplaats aangelegd. Misschien geeft de avondmarkt te veel overlast. Op de achtergrond de Mekong (in de nevel) en Thailand.
Blijkbaar zijn dinosaurussen ook in Laos bij de jeugd een gewild speelobject. Hier staan twee saurussen nog ingepakt met blauw folie.
In 2010 werd gevierd dat Vientiane 400 jaar bestond. Toen werd dit standbeeld van koning Chao Anouvong geplaatst. Die is een koning uit de tijd dat Laos uit 3 koninkrijken bestond: Champasak, Vietiane en Luang Prabang.
Het niet zo mooie standbeeld met een wel heel grote arm en hand wordt omringd door kleine beeldjes van vooral paarden en olifanten. Niet een paar maar honderden.
Opvallend grote arm en hand.
Echt heel veel beeldjes.
Op de achtergrond het bijbehorende park met fontein en kraampjes met officiële souvenirs.
De officiële souvenirs in een communistisch land. Kijk maar mee: Boeddha, Marx (schrijver van ‘Das Kapital’), Engels (vriend en financier van Marx), Ho Chi Minh (voormalig leider van Vietnam) en Xi Jinping (leider van China). Samen met allerlei voor mij onbekende, waarschijnlijk geretoucheerde foto’s van, leiders van Laos (meest heren).
Koning Chao Anouvong.
Dit stalletje stond naast het kraampje met de officiële souvenirs. Waarschijnlijk worden die in dit kraampje ook verkocht. Er stonden zo een paar kraampjes op rij. Maar niet iedereen is onder de indruk van die mensen op de foto als ik het commentaar op de kraam mag geloven.
Detail van de fontein.
Met op de achtergrond de koning.
Na dit presidentieel paleis gaat het echte avontuur in Vientiane beginnen en wordt al snel het weer beter. Maar daarover meer in de volgende blogpost over Laos.
Laatste foto’s uit Champasak (Vat Sisumang)
Nog een laatste tochtje op de fiets, van het hotel in de
richting van de World Heritage Site Vat Phou.
Het hotel ligt aan de hoofdstraat van het dorp. Vlak bij een oversteekpunt aan de Mekong rivier. Het was er heerlijk rustig. Bij een hotel een stukje verder huurden we twee fietsen. Niet in de allerbeste staat maar om een stukje te fietsen was het prima.
Het doel van de korte fietstocht was een Boeddha die een eindje verder langs de kant van de weg zit: Boeddha bij Vat Sisumang.
Buddha in Vat Sisumang
In the place named Sisumang, on the bank of the Mekong, a colorful painted Buddha sits snuggled between two trees and looks out of the river to the east.
In older times, the road ran in front of the statue, but the Mekong shifted and the road had to be moved.
The site is most certainly on the remains of a pre-Angkorian temple: some carved stones are visible in the area.
The place was dedicated by the first King of Champasak, “Soi Sisamut” (1713 – 1737), to his mother.When Henri Parmentier (École française d’Extréme-Orient) visited the region in the 1920’s to establish an inventory of Lao monastaries, he found, on the site of the current Buddha, the ruins of a Vientiane-style monastery housing a large sitting Buddha, his right hand touching the floor with its fingertips.
By this gesture, which symbolizes the “Taking of the goddess Earth as witness,” he asked the goddess to certify its legitimacy to become a Buddha, an “Enlightened”.
From this monastery only survives today the statue, remodeled many times since.
From the Pre-Angkorian tempel, Henri Parmentier reported an epigraphic stele (non-inscribed) of which you can still see the top, in the form of a accolade, emerging from the ground in front of the modern platform on the east side.
Aan de oever van de Mekong, bij een plaats met de naam Sisumang
zit een Boeddha tussen bomen.
Deze plaats is zo ingericht door de eerste koning van Champasak, Soi Sisamut.
Henri Parmentier bezocht deze plaats in de jaren 1920 van de vorige eeuw.
Hij stelde vast dat deze plaats in een lang verleden een tempel bevatte.
De Boeddha is sindsdien vele malen vernieuwd.
Wikipedia:
Henri Parmentier (French: Henri Ernest Jean Parmentier) was a French architect, art historian and archaeologist.
Parmentier became one of the first European specialists in the archaeology of Indochina.
He has documented, depicted and preserved many Khmer, Cham and Lao monuments.
Dit is dan die Boeddha. Volgens de beschrijving is hij kleurrijk maar hij is van grijs cement. Goed dat het goudkleurige kleed over zijn schouder hangt.
Het beeld helt wel wat ver naar achteren. Ook de oren zijn van deze versie opmerkelijk. Maar je gaat niet naar deze plaats omdat de Boeddha zo prachtig is maar om dat de omgeving zo rustig en mooi is.
De Boeddha kijkt uit over de Mekong rivier. Wij dus ook.
Onderweg stoppen we bij een aantal moderne tempels. Hier een hele kleurige bel- en trommeltoren met luidsprekers.
Nog een grote bel.
Als afsluiting van Champasak deze folder van Vat Phou. Southern Laos – Charming by nature (Zuid Laos – van nature charmant). Vanaf hier vliegen we later naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.
Champasak
In Cambodja en Laos hebben we niet alleen monumenten bezocht.
In de dorpen is ook heel wat te zien.
Het dorp waar we overnachten heeft wel drie of vier tempels
en in de buurt, richting Wat Phou liggen er nog een paar.
die bezoeken we met de fiets.
Het weer was in de ochtend stralend en warm maar later op
de dag betrekt de lucht.
Tegen een gevel van een tempel zien we deze afbeelding.
Bij de tempels liggen graven, vaak een of meerdere scholen, sommige voor de monniken, en allerlei beelden en andere plaatsen om te bidden of te overdenken.
Het is er stil, vaak heel stil.
De kleuren zijn indrukwekkend.
Detail van een tempelgevel.
Een paar van die buitenlanders die allemaal foto’s komen maken zijn natuurlijk heel interessant. Zeker als je pauze hebt of vrij bent van school.
De combinaties van kleuren zijn heel bijzonder.
De nok van het dak.
Bougainvillea.
De laatste foto’s van Wat Phou
Wat Phou in het zuiden van Laos is een indrukwekkende
Khmer-site. Prachtig in het landschap gesitueerd.
Het is een World Heritage Site.
De hoofdtempel is het hoogst gelegen.
Lager liggen de ‘daltempels’. Eerlijk gezegd weet ik niet
of het tempels zijn. Op de kaart in de catalogus van het
museum dat bij de site ligt spreekt met van de noord en zuid
‘quadrangle’ en wordt het woord ‘palais’ gebruikt.
Vierhoeken zijn get zeker maar of het paleizen zijn.
Ik weet het niet.
Maar het is er prachtig. Hopelijk overtuigen mijn foto’s.
Je ziet op meer plaatsen in Azië de gewoonte vogeltjes in kooien te verkopen zodat pelgrims de vogels bij een tempel los kunnen laten. Misschien vreemd maar op de foto doet dat het meestal wel.
Vandaag zie je meer voorbeelden van restauraties die wel en die nog niet afgerond zijn.
We waren zowat als eerste op de site die dag. Dus ook als eerste boven bij de hoofdtempel en nu we weer beneden zijn is het daar opnieuw rustig.
Dit is een meer recente restauratie. Mijn indruk is dat daarbij die delen die (nog) niet gevonden zijn niet opgevuld zijn met reconstructies maar met blanco stenen die duidelijk opvallen.
Laos, Champasak, Wat Phou, Unesco, Restauration of the eastern porch of the southern quadrangle. Anders gezegd Restauratie van de oostelijke gevel van de zuidelijke vierhoek. Die is uitgevoerd door een groep uit Laos en uit Frankrijk tussen 2014 en 2016.
Dit is die Oostelijke gevel (Eastern Porch).
De basis van een kolom in reliëf.
Mijn grote vraag is:
Welke van de volgende twee versies van mijn foto is de mooiste?
Dit is de binnenkant van zo’n quadrangle. De buitenkant spreekt mij meer aan. Maar het betreft best grote oppervlaktes.
Later op de ochtend worden de foto’s beter. Het licht is nog steeds fel maar het vocht is wat uit beeld verdwenen. De ligging is super.
Na het bezoek aan deze site bezochten we het museum bij de site.
Daar mochten geen foto’s gemaakt worden.
Wat Phou, nogmaals de tempel en dan naar beneden
Terwijl je rondloopt op een soort diepe richel tegen de berg aan, is er van alles te zien maar kom je uiteindelijk toch weer bij de hoofdtempel uit. Daar maak ik nog wat foto’s en beginnen dan de weg terug naar beneden.
Die hoofdtempel is dit gebouw. De naam is Wat Phou (of welke variant van de spelling je ook kiest).
Waarom twee keer dezelfde foto? Ik experimenteer hier met het licht. De zon is in de ochtend al meteen heel hard. Deze foto is sneller gemaakt dan de vorige. Daarom is die wat donkerder. Ziet het er toch weer anders uit.
Zoals de meeste opgravingen is het hier ook een soort driedimensionale puzzel. We kijken naar verschillende lagen uit verschillende tijden, al dan niet aangevuld met restauraties in verschillende kwaliteiten, en ook al lijkt het nu één gebouw, we kijken naar een mix van stenen die over honderden jaren is ontstaan. Dat maakt het zo ingewikkeld.
Tel daar nog eens bij de voor ons op het eerste gezicht vreemde godsdiensten en de verwarring is compleet. Maar dat maakt het allemaal niet minder mooi. Volgens de catalogus is dit: De moord op Kamsa door Krishna.
Ongeveer halverwege naar beneden zitten mensen offers te maken. Slimme bloemstukjes die ze verkopen om bij de vele tempeltjes te plaatsen.
Dit is echt creatief met palmblad.
Een bloem van de Frangipani.
Ergens op een van de terrassen zie ik dit torso. Een gehurkte (?) stenen figuur.
Zomaar wat schaduwen onderweg naar beneden.
We zijn beneden bij de daltempels aangekomen. Die gaan we nog eens goed bekijken. Daarover meer in een volgende blog post.
Wat Phou
Boven bij de hoofdtempel kun je naast de tempel nog vele andere dingen zien. Als was het alleen al het uitzicht op Kaos of de ‘daltempels’ van Wat Phou of Vat Phu.
Het is er magisch.
Er zijn ook een aantal figuren uit de rots gehakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd meer weet wat het voorstelt. Slangen.
De gaten in de rots op de grond moet ook iets voorstellen…..
Dit is dan weer heel duidelijk een olifant (met een kleine witte olifant voor de poten).
Uiteindelijk kom je dan toch weer bij de hoofdtempel uit.
Het was zo heerlijk rustig toen wij er waren. Al toen we naar beneden liepen werd het drukker. Maar dit was zo sereen.
Churning. Als amateur denk ik dat je hier twee rijen met mannen ziet (de hoofden ontbreken). Elke groep mannen houdt een slang (naga: half slang, half mens) vast die om een as gerold zit. De As is de as van de wereld: Mount Meru. Door de as in beweging te zetten wordt de oceaan van melk gekarnd (=churning). Een hele reeks bijzondere dingen leverde dit op. Zie bijvoorbeeld deze toelichting van de Britannica website.
Half in de schaduw en verder in de felle zon. Maar niet minder mooi. Volgens de catalogus van het museum is dit Shiva is ascetische houding met rozenkrans.
Op deze plaats zijn sporen van nog ouder gebruik van dit terrein gevonden. Tijd om de wandeling naar beneden te gaan maken.
De afdaling, terug naar de Mekong rivier, die volgt in een volgende blogpost.
Aan het eind van de klim…..
…komt de hoofdtempel van Wat Phou (Vat Phou) in zicht.
Daar pak ik de draad weer op.
Een eerste blik op de hoofdtempel van Vat Phu in Champasak in Laos. Door kenners van het Khmer-rijk of Angkor-rijk wordt dit als de plaats aangewezen waar het Khmer-rijk begon.
Wikipedia zegt het zo:
Het tempelcomplex is gesticht in de 9e eeuw door Jayavarman II en was kortstondig de hoofdstad van het Khmer-rijk. Het hindoeïstische aspect van Wat Phou is ongewoon in het Angkoriaanse Rijk.
Dit is de volledige deurpost/dorpel waarvan de vorige foto een detail is. Volgens de catalogus van het museum is dit: Krishna trekt de naga/slang Kâliya uit elkaar. Eerste helft 11e eeuw.
De wandeling/klim naar boven was meer dan de moeite waard.
Vishnu op Garuda.
Indra op Airâvata.
Het dak van het gebouw vertoond heel wat gaten maar dat stopt de mensen niet er toch een tempel van te maken.
Met beelden, groot en klein, rustiek of druk, van een kleur of heel bont.
Rond de hoofdtempel is nog van alles te zien. Zo zijn onder/tegen de schuine kanten van de grote keien waaruit de berg bestaat ook plaatsen waar men goden kan vereren.
Tussen de benen van een groot grijs beeld staan dan weer een hele reeks heel kleurrijke beeldjes.
De wandeling gaat nog verder, om dan weer even
terug te komen bij de hoofdtempel.
Maar daar meer over in mijn volgende blogpost.
Vandaag lopen we verder bij de World Heritage Site Vat Phu in Champasak, Laos
Na de ‘daltempels’ volgen we de weg die met stukken bestrating en dan weer trappen verder gaat de voet van de berg op. Het uitzicht is prachtig al is de foto schuin tegen de zon in en is de lucht nog klam van de koudere temperatuur ’s nachts.
Het is nog niet druk dus het crowd control bordje is nog niet nodig.
Zoals vaak in Azië wordt op heel veel plaatsen de mogelijkheid geboden om te bidden en offers te brengen. Dat hoeft geen officiële tempel te zijn (geweest). Vaak is een eenvoudig beeld of een steen of boom al genoeg.
Er zijn dan altijd mensen in de buurt die bloemslingers maken of andere kunstige en minder kunstige offergaven. Die verkopen ze dan aan de pelgrims en toeristen. Dit is van de categorie ‘Kunstig’.
Er staan frangipani-bomen. Die bomen hebben een zilvergrijze bast en de bloemen ruiken heerlijk.
Het valt niet zo op maar als je de berg oploopt loop je door een terraslandschap. De muurtjes lijken ook van de tijd waarin de complex is aangelegd. Er was hier al een complex in de 5e eeuw maar wat we vandaag zien is ontstaan is de 11e tot 13e eeuw. Wart begon als een Hindoeïstische tempel is nu een Boeddhistisch oord.
De weg snijdt in een rechte lijn door het landschap.
Het landschap is er prachtig.
Vanaf dit iets hogere punt zie je de twee baray’s. Bij de rechtse is ons bezoek begonnen.
Soms is de trap best steil.
De muur van een terras.
Hoe hoger je komt, hoe mooier het uitzicht wordt.
Naar de hoofdtempel is het nu niet ver meer.
We hoeven ook niet echt ver meer te klimmen.
Daarover een volgende keer.
Laos, Champasak, Vat Phou (Vat Phu)
Vat Phou of Vat Phu is een tempelcomplex aan de voet van een berg.
Die berg heet Phou Khao.
Net als de laatste tempel in Cambodja speelt hier het landschap een hoofdrol.
Preah Vihear in Cambodja ligt op een richel in de bergen,
hier ligt het complex tussen de rivier en de voet van de berg.
Hier begint het complex met twee kunstmatige meren (baray),
een klein eindje van de Mekong rivier. Vanaf een van die
kunstmatige meren loopt een weg naar de voet van de berg.
Die weg hoort bij het complex en net voor de berg echt begint staan er
al een aantal gebouwen.
Vanaf die gebouwen vervolgd de weg naar een trap.
Die trap gaat naar het complex op de berg.
Vandaag foto’s van het eerste deel, baray tot aan de eerste groep
gebouwen.
Zicht op een van de twee barays. Foto gemaakt met het tempelcomplex in de rug. Vat Phou is een World Heritage Site.
Dan de weg naar de voet van de berg. We verblijven dicht bij dit complex dus we kunnen al vroeg op de site zijn. Nu zijn er nog niet veel toeristen. Het wordt een warme dag.
Langs de weg staan deze steles opgesteld.
De verschillende gebouwen liggen prachtig in het landschap. Van deze groep gebouwen zijn vooral de gevels heel erg de moeite waard. Maar vergeet zeker het landschap niet want het is er fantastisch.
De centrale afbeelding in een van de gevels.
Hier zie je de hele gevel waarvan de vorige foto een detail is. Je ziet dat ahet gebouw op een verhoog staat. Dat de gevel tijk versierd is met op de hoeken veelkoppige slangen. De gevel heeft een soort dubbel ‘puntdak’
Een dorpel boven de deur.
Dit is een detail aan de onderkant van een deuropening.
Niet alle gevels staan rechtop. Hier zie je een poging om delen van een gevel samen te brengen.
Laos, Champasak, Vat Phou (Vat Phu).
De belangrijkste tempel van dit complex ligt voorbij deze weg waar een trap begint. Daar boven, tussen de begroeiing is die tempel te vinden. De volgende blog post over Laos zal daar meer van laten zien.
Na de waterval: het dorp bij de rivier en de tempel
Toen we in Cambodja de grens overgingen naar Laos
was een grote waterval in de rivier de Mekong
de eerste attractie: Khonephapheng Waterfall
Vanuit de plaats van de waterval werd de route vervolgd en
werden we naar ons hotel gebracht in de buurt van de tempel
Wat Phou, een World Heritage site.
Maar deze dag is daar geen tijd voor.
Vandaag genieten we van de reis, de rivier en het dorp.
Het verblijf in het dorp was fantastisch.
Het drukste moment van de dag is als de kinderen van school,
te voet of op de fiets naar huis gaan.
Vooral de avonden zijn prachtig, het koelt langzaam af,
het wordt er echt donker, het eten is goed en het is rustig.
Maar eerst moeten we nog de rivier over.
Dit is de plaats waar we met een boot de Mekong gaan oversteken. Het dorp waar we gaan verblijven ligt aan de andere kant van de rivier. Wat verder naar links ligt Wat Phou tegen de berghelling. Dat is van hier nog niet te zien.
Het zicht de andere kant op (het noorden). Die bergrug heeft waarschijnlijk het gebruik van het land bepaald. Wie woont waar, Waar begint Laos, waar Cambodja.
De Mekong is echt een enorme rivier.
Veer over de rivier. Wij zijn dus al aan de overkant aangekomen.
De dorpsgrenzen zijn ons niet helemaal duidelijk. De naam van het dorp ook niet.
De schaduwen van de tempel en stupa’s op de dorpsweg.
Vlak bij een school staat deze Boeddha.
Nieuwsgierige kinderen komen dan natuurlijk ook kijken.
Bij een tempel staat vaak ook een beltoren. We wandelen wat voor het avondeten. Se zon zakt snel maar dat geeft mooi licht.
Dit is de tempel zelf.
Nog een stupa. We zullen er nog veel zien.
Nog een waterval: Laos, Khonephapheng Waterfall
Op de laatste dag in Banlung, bezochten we
als laatste attractie een waterval.
De dag erop gingen we eenst met de auto, dan een klein stuk te voet
van grenspost naar grenspost, van Cambodja naar Laos.
De eerste attractie daar was ook een waterval: Khonephapheng waterval.
Het karakter van die waterval is compleet anders dan die in Cambodja. In Laos ligt de waterval in de rivier de Mekong. Een enorme rivier. De waterval is dan ook erg breed. Aan de oever van de Mekong zijn voorzieningen voor bezoekers compleet met een restaurant en uitkijkpunten.
De eerste beelden zijn van de bovenkant.
Dan krijg je zicht op het vallende water.
Khone Pha Pheng Waterfall.
Being the largest cascade in southeast Asia,
Khone Pha Pheng offers impressive views on its up to 15 meter high and 1 kilometer wide rock formation, forcing the usually calm flow of the Mekong to roar through its narrow gorges and forming a natural obstacle for shipping.
Wikipedia beschrijft het ook. De waterval is breed (1 km) en is de reden
waarom de Mekong rivier, zo’n belangrijke scheepvaartroute,
niet helemaal tot in China bevaren kan worden.
Wij hebben rustig buiten, bij het restaurant gegeten. Wennen aan de taal en het geld van Laos. Rustig aan doen. De komende dagen worden vanzelf weer druk. Er zaten veel grote mieren. Kleine tafels hadden ze niet. Veel ronde, grote tafels voor grote families.
Argusvlinder 