In Haridwar heb ik in 2016 veel foto’s gemaakt.
Zowel overdag als ’s avonds.
Deze volgende twee foto’s zijn duidelijk in de avond gemaakt.
Niet bij Har Ki Pauri maar in de buurt van het station.
Daarom niet minder kleurrijk.
Midden op een verkeerspleintje staat een beeld van Vishnu (?). Verlicht in wisselende kleuren. Het pleintje zelf is ook ruim voorzien van lichtjes. Het hele verkeersplein is overdekt met lichtjes.
Even een ander kleurtje.
Gezien afgelopen vrijdag.
Een hele leuke film zeker voor Star Wars-fans.
Opvallend vond ik wel dat ik zo ongeveer de oudste toeschouwer was.
Star Wars heeft dus veel fans die de films pas veel later dan het initieel
verschijnen van de films de films voor het eerst gezien moeten hebben.
Ook deze keer worden weer veel dingen duidelijk die eerder vaag bleven:
– hoe komt Han Solo aan zijn naam;
– hoe kent Han Solo Lando Calrissian;
– hoe leerde Han Solo Chewbacca kennen;
– hoe kwam Han eigenlijk aan de Millennium Falcon.
Natuurlijk zijn dit geen definitieve antwoorden maar antwoorden
bedacht door de schrijvers van deze film.
Maar de antwoorden komen redelijk natuurlijk aan.
Solo: a Star Wars story. Ik heb genoten in 3D.
De film is in 3D, dat voegt toch echt wat aan je beleving toe.
het maakt de film nog levensechter.
Ik lees graag de informatie op de Amerikaanse site IMDB.
Zeker de Trivia.
Daarom een Trivia van mij en een van die site:
= dit is de tweede film die ik dit jaar zie waarin Woody Harrelson
voor het einde van de film overlijdt. (van mij)
De andere film was ‘Three Billboards Outside Ebbing Missouri’.
= in de vergaderruimte waarin Dryden Vos met onder andere Han Solo spreekt,
staat een beeldje. Hetzelfde beeldje is het vruchtbaarheidsbeeldje dat
zo’n belangrijke rol speelt in de intro van Raiders of the Lost Ark.
Natuurlijk speelde Harrison Ford in die film Indiana Jones en
is hij de ‘originele’ Han Solo. (van IMDB)
***
Vanochtend een paar uur tijd gehad om het volgende idee
uit te werken: een ideeënfabriek.
Eerst heb ik een schets gemaakt.
Met die schets snij ik vervolgens per kleur een sjabloon uit.
Elk sjabloon in een ander stuk papier.
Vervolgens sjabloon per sjabloon spatten met ecoline.
Hugh Hefner stond afgedrukt op een groot vel papier dat net iets steviger is dan de 90 grams papiersoorten die we kennen van bijvoorbeeld printerpapier. Ideaal om sjablonen uit te snijden. Links de schets, rechts sjabloon nummer 1.
Het resultaat van de eerste ‘spatgang’.
Sjabloon 2.
Langzaam ontstaat de Ideeënfabriek.
Rechts sjabloon 3 op/door tekst van Roodkapje.
Volgende tussenstand.
Resultaat van sjabloon 4. Ik moet nog 1 sjabloon snijden en nog een keer met een andere kleur spatten en dan is de ideeënfabriek gereed.
Het is dan zo ver.
Het nieuwe gerechtsgebouw in Breda is in gebruik genomen.
Ook in een democratie moet de staat duidelijk maken dat zij
het voor het zeggen heeft.
Maar dit veel te grote, veel te luxe, veel te dure gebouw,
is een slecht idee.Justitie moet zich dienstbaar opstellen
aan de maatschappij en dat doe je niet vanuit een paleis.
Het nieuwe gerechtsgebouwkolos in Breda.
In een muur van de voormalige bioscoop het Casino
is een groot gat geslagen.
Het pand wordt verbouwd tot een food court.
Zoals ik die in bijvoorbeeld China heb gezien is het een hal
met aan de vier kanten allemaal verschillende fast food restaurants.
In China is dat geen slecht idee.
Het wokken van gerechten vraagt niet veel tijd.
In het midden staan dan tafels en stoelen waar de klanten kunnen eten.
In China ging het dan vaak om de verschillende keukens van China zelf
aangevuld met eten uit Korea, Japan, maar ook pizza en hamburgers.
Voorlopig hier alleen nog een groot gat. Schoolstraat, Breda.
In 2015 kocht ik via een veilingsite een boekband
waarvan gezegd werd dat het om een boekband gaat uit India
die van perkament gemaakt is.
De versiering van de band en het model met voorflap
doet inderdaad sterk denken aan boekbanden uit India.
De band heb ik al lang in huis en ligt maar te liggen (om eerlijk te zijn). Het idee is om in de band (de band kwam zonder boekblok) van karton een soort dummy boek te maken zodat de band als model in een boekenkast kan staan en mooi in vorm blijft. De vorm heeft wat geleden en hij gaat moeizaam open. Toen in bij Boektotaal in Steenwijk zag dat men ‘Perkamentdressing’ verkocht heb ik niet geaarzeld.
Toen ik de band kocht zat er een factuur met omschrijving bij.
De beschrijving van de veilingsite was als volgt:
35. Boekband; Originele Indiase perkamenten band – laat 18e/ vroeg 19e eeuw
Prachtig Indiaas blind gedecoreerd perkament met fraaie ornamenten
Originele Indiase perkamenten band – Blind gedecoreerde perkamenten band met fraaie ornamenten – Laat 18e / vroeg 19e eeuw – 20 x 15 cm.
Fraai voorbeeld van Indiase boekbandkunst
Conditie: Alleen de band. Wat slijtage en vlekjes.
Dit is de voorflap die zo typisch is voor boekbanden uit (Klein-)Azië.
Dit is de toelichting op de perkamentdressing. De samenstelling is terpentine en lanoline. Lanoline is een ander woord voor wolvet. Het maakt de huid snel zacht. De bedoeling is dat dit ook voor deze boekband gaat gelden. Al na een eerste behandeling was de boekband al weer beter te openen en vouwen.
Dus na de eerste behandeling heb ik de band in de vorm gezet zoals hij rond een boekblok zal zitten/gezeten heeft. Dan kan de dressing er rustig intrekken.
Vandaag vooral de binnenkant en de scharnierende delen nog een keer behandeld.
En intrekken maar. Dit zal voldoende zijn.
Ook vanochtend nog even kort met het spatten bezig geweest.
Deze keer met stukjes touw om het sjabloon te maken.
Dat ziet er dan als volgt uit:
Met stukjes touw maak ik een sjabloon van het woord ‘idee’.
Dan spatten met ecoline.
Dan is dit het resultaat.
Spinvis over Napels: Alles ruikt naar fraude, zwarte ogen in je rug, je kunt de schaduw niet vertrouwen, zelfs de vogels zijn corrupt. Op Louis Couperus – In Transit. De stal van Excelsior Recordings leeft zich uit op deze CD met het werk van Louis Couperus.
Goed initiatief.
In het bijzonder:
Yorick van Norden;
Esther de Jong;
Maurits Westerik.
Veel mensen kennen Haridwar al niet.
Laat staan dat men verwacht in een warm gebied in India
een kabelbaan te vinden.
Niet naar een piste.
Deze kabelbaan brengt je naar een tempel. Waar anders. De Chandi Devi Mandir.
Verwacht geen weidse uitzichten. Het terrein rond de Chandi Devi Mandir tempel is erg afgeschermd met begroeiing en met winkeltjes zoals degene hier op de foto die offergaven verkoopt.
Het was er warm en mistig tegelijkertijd. Dus als er uitzicht was, werd het al snel grijs. Maar zo’n tochtje is altijd leuk. Je kunt vanuit Haridwar ook naar boven lopen…..
Zo wordt het natuurlijk een echte visdag.
Tussen de middag gebakken ansjovis (te vet gebakken)
En ’s avonds nieuwe haring.
Mooi rood van binnen.
Niet klein.
Erg duur (25 Eurocent korting als je er 5 koopt,
dan maakt de marktkoopman nog steeds winst.
Waarschijnlijk verdienen ze 1 euro of meer per vis).
Nieuwe haring.
Gistermiddag een beetje tijd gehad om aan mijn
ideeënboek te werken. Weer twee pagina’s toegevoegd:
= de eerste pagina van gistermiddag is een ideeënboom.
Ik had een stuk papier gebruikt bij het afschermen van een pagina
tijdens het spatten. Logisch dat er dan verschillende kleuren
ecoline bij elkaar komen. De kleuren pasten mooi.
Uit dit stukje restpapier heb ik een boom gesneden:
een ideeënboom;
= voor de tweede pagina heb ik het woord ‘Idee’ gescheurd
uit een krant. Toevallig sloeg ik een krant open bij
een stukje van Arnon Grunberg: Voetnoot.
Dit is de boom zoals ik die uit het restpapier gesneden heb.
Zo is de ideeënboom compleet; opgeplakt op een pagina van mijn nog in te binden ideeënboek.
Dit is de Voetnoot van Arnon Grunberg waarop ik een schets heb gemaakt om de tekst te kunnen scheuren.
Eenmaal uitgescheurd heb ik de tekst ‘idee’ vastgepind op de pagina in het spatraam. Nu nog spatten.
Het spatten met ecoline is gereed. Nu nog even de spelden weghalen en de pagina uit het spatraam halen.
Ik moet bekennen dat de open ruimtes in de ‘d’ en de twee ‘e’-s er met het mes uitgesneden zijn. Dat durfde ik niet te scheuren.
Vermoedelijk is deze recensie verschenen bij het verschijnen van het boek in 1952. De zinsbouw en het woordgebruik die wijzen wel in die richting. Wie de schrijver is weet ik niet en ik weet ook niet wanneer dit in een krant verschenen is. De recensie gaat over De Scharlaken Stad van Hella S. Haasse.
De titel is bijzonder:
Nieuwe roman en oude reportages.
Toevallig was dit boek een van de boeken die bij de aankoop
betrokken was. Dus ik heb ook de roman.
Ik heb hem nog niet gelezen maar heb al wel ontdekt
dat er nog twee verrassingen in het boek zaten:
de waarschijnlijke naam van de vorige eigenaar en
een krantenknipsel over Machiavelli.
Daar over meer als ik het boek gelezen heb.
Het boek ‘De Scharlaken Stad’ in de stofomslag.
Zo ziet het boek er uit zonder stofomslag. De linnen band.
Dezelfde band maar nu zie je ook de rug.
Op de stofomslag staan op de voor- en achterflap
wervende reclameteksten.
Die laat ik je hier ook nog even zien:
Dit is de introductie op De Scharlaken Stad.
Voor degene die meer wil stond op de achterflap een tekst over ‘Het Woud der Verwachting’
De recensie was trouwens niet mis:
= de eerste 40 pagina’s te veel feiten, al die historische
gegevens zijn volgens de recensist niet ‘roman’-makend;
= later weet ze op een geheimzinnige manier de geestdrift
van haar “vosserij” (?) voelbaar te maken.
Je zou denken dat de recensist Belgisch is.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.
De tekst van de recensie is:
NIEUWE ROMAN en oude reportages
De nieuwste roman van Hella S. Haasse (Querido – A’dam, f 8,90) “De scharlaken Stad” is een allesbehalve aantrekkelijk boek.
Men zou geneigd zijn te beweren, dat van niemand behalve de bespreker, die de plicht heeft àlles te lezen alvorens iets te zeggen, geëist kan worden zich door de eerste 40 bladzijden van dit boek heen te worstelen.
Daar aangekomen heeft hij juist een verhandeling over Michel Angelo achter de rug die romantechnisch volkomen afunctioneel is.
Ook in het verdere verloop staat deze historische roman over Cesare Borgia-of-niet-Borgia vol met allerlei historische mededelingen en overpeinzingen, die wellicht voor velen interessant maar voor niemand “romanmakend” zijn.
Hella Haasse vertelt teveel en suggereert te weinig.
Zij is als de dood dat iemand zou veronderstellen dar ze er maar op los fantaseert of dat een of ander weinig begaafd lezer het niet zou snappen.
Gelukkig heeft deze hebbelijkheid – in voldoende sterke mate aanwezig om een hele serie romans te doen mislukken – een tegenwicht.
Vooreerst heeft de schrijfster een behoorlijk en vrij veelzijdig inzicht in het verschijnsel mens en de manieren waarop dit verschijnsel zich kan manifesteren.
Waardoor haar personen zich langzamerhand uit de historie-brij losmaken en een eigen gezicht krijgen.
Vervolgens – en dit is de reden waarom men toch eindigt met de roman boeiend te vinden – zij weet op een of andere geheimzinnige manier de geestdrift, die ten grondslag is van haar “vosserij”, voelbaar te maken.
We komen al lezende onder de indruk van deze hartstocht voor het verleden, gaan haar delen en zijn tenslotte genegen door iedere rijstebrijberg heen te eten.
Hella Haasse kan een eersterangs schrijfster van historische romans worden als ze wat minder “vosserig”, wat intuïtiever schrijft – zij wordt volstrekt uniek wanneer zij er in slagen zal haar hartstocht voor de historie over haar stof te doen zegevieren.
Bij mijn bezoek aan de ateliers aan de Haagweg heb ik
natuurlijk ook wat foto’s gemaakt.
Die deel ik hier graag.
Het complex aan de Haagweg heeft drie verdiepingen.
Ik begon beneden en zag daar werk van Paul der Kinderen.
Bijvoorbeeld dit werk. Herhalingen spelen een belangrijke rol in zijn werk. Kijk maar eens naar zijn website.
Op de eerste verdieping zag ik werk van Liesbeth Verhoeven.
Ze had haar tekeningen/foto’s verwerkt in een leporello.
Die vervolgens laten inbinden.
Ik vond het een leuk werk dus heb ik een exemplaar gekocht.
Het werk van Liesbsth Verhoeven heet ‘Vrachtwagen HAH!’
De titelpagina van ‘Vrachtwagen HAH!’
Een dubbele pagina van de leporello.
Op de bovenste verdieping bezocht ik het boekbindatelier
van Ineke Vergeer.
Een hele goede, nauwkeurige boekbindster die haar kennis en ervaring
bijvoorbeeld inzet tijdens de cursussen die ze in Breda
en door Nederland geeft.
Hier een van de vele prachtige voorbeelden die er uitgestald stonden. Dit is een boek in een doos. Het boek is geïnspireerd op Travels with Charley van John Steinbeck.
Op lange tafels had Ineke Vergeer boeken uitgestald die de modellen zijn voor de boeken waaraan in de cursussen door haar en de cursisten wordt gewerkt. Per cursus een serie voorbeelden.
Het laatste atelier dat ik bezocht was dat van Roel van Daal.
In zijn door prachtig natuurlijk verlicht atelier zag ik
zijn werk waarvan ik er hier een paar toon.
Twee heel grote, stralende schilderijen van twee bekende plaatsen in Breda. Links de Sint Janstraat en rechts de Visserstraat. Twee straten in het centrum van Breda.
Roel van Daal schildert hier alsof je in een etalage kijkt naar weerspiegelingen in de ruit en door de ruit naar een straat aan de overkant. Je blijft kijken. Het is net alsof er steeds weer iets gebeurd.
Omdat deze Sint Janstraat van Roel van Daal prachtig zou passen boven onze bank, nog maar een plaatje van dit schilderij.
Het was er goed toeven op de Haagweg.
Wellicht tot een volgende keer.
Dit waren de resultaten.
Ik vermoed dat ik nog zo tussen de 10 en 15 pagina’s moet
voorzien van spatwerk. Daar zitten 2 keer drie pagina’s bij
van het schutblad. Maar daar moet ik nog papier voor uitzoeken.
Zo kun je ook aan de slag met gelinieerd. Zo’n grote druppel die zo uitvloeit vind ik ook erg mooi. Misschien moet ik daar nog eens wat meer mee experimenteren.
Hier heb ik het sjabloon een paar millimeter van het papier af gehouden. De contouren van het gespat worden daardoor minder scherp. Ze zijn bijna nat op nat gespat en dna zie je dat de ecoline ook hier de neiging heeft om uit te lopen en te mengen.
De resultaten van de middag.
Ik ga hier vanmiddag in ieder geval naar toe.
Het idee is om een ‘gelinieerde’ pagina te spatten. Dan ga ik niet de lijntjes spatten. Dat is te veel gepriegel maar de vakjes. Dit is het sjabloon.
Hier zie je het sjabloon voor het spatten met ecoline.
Als je dat dan met twee kleuren doet, dan is dit het resultaat.
Gecombineerd met het lampje van het idee.
Hier twee kleuren per lijn gespat, bij de tweede lijn de kleuren andersom gebruikt. Dan in het midden de uitroeptekens nog eens gespat met geel.
Met de tekst ‘Eureka’ heb ik nog niet zo veel gedaan. Dus nog eens een ander idee uitwerken.
The Bookshop.
Een tweede film in een paar weken tijd over boeken.
Begin mei zag ik ‘The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society’.
Die film was een soort romantisch drama:
schrijfster woont in mondain Londen, is verloofd, bezoekt boekclub,
wordt verliefd op lezer. Dat tegen de achtergrond van Guernsey kort ma de oorlog.
Uiteindelijk krijgen ze elkaar en ze schrijft nog veel boeken.
The Bookshop gaat ook over een eiland. Een drama, niet romantisch.
Deze keer geen schrijfster die de hoofdrol speelt
maar een verkoopster van boeken.
Haar maatje is een slim kind dat eerder door heeft dan de verkoopster
dat het moeilijk zal worden voor The Bookshop op het eiland.
Het boek Lolita van Vladimir Nabokov speelt een beetje een onwaarschijnlijke
rol in de film. De boekverkoopster slaat er 250 exemplaren van in.
Zoveel mensen zijn in de film niet eens te zien.
Verder is de film leuk om naar te kijken.
Uiteindelijk zal het goed komen want je bent nooit eenzaam in een boekwinkel.
Let goed op de boektitels aan het einde van de film:
het boek waarop de film is gebaseerd is er te zien.
***
Vladimir Nabokov, Lolita.
Afgelopen vrijdag kocht ik deze haringen op de markt en hoorde daar dat de komende week Nieuwe Haring te koop zal zijn!
Een tijd terug kocht ik een serie boeken, grote en kleinere,
van Hella S. Haasse. Tweede hands.
Toen ik de boeken ontving zat er tot mijn verrassing
een hele map met krantenknipsels bij, die de persoon
van wie de boeken waren, had verzameld.
Een heel leuk pakket waar ik nog veel uren aan ga besteden.
Helaas staat op de artikelen niet uit welke publicatie ze komen. In ieder geval niet op de knipsels die ik bekeken heb. Ook de schrijver is niet altijd duidelijk. Hier wel. Een deel van de titel is weggevallen. Waarschijnlijk heette het artikel ‘Boek eindelijk gelezen’, geschreven door Pieter Steinz.
Op de achterkant van het artikel wordt een ander boek besproken:
U Zult Versteld Staan Van Onze Beweeglijkheid van Dave Eggers.
De bespreking van Steinz zal dus wel uit een boekenbijlage komen.
het boek van Eggers verscheen in december 2002.
Grote kans dat het artikel dus uit het NRC Handelsblad is, Steinz werkte daar,
en dat het in december 2002 of begin 2003 verscheen.
Wikipedia:
Vanaf november 1989 werkte Steinz bij NRC Handelsblad, aanvankelijk als redacteur bij de Donderdag Agenda en het Cultureel Supplement, daarna als filmredacteur, literatuurredacteur en chef van de bijlage Boeken (2006-2012). Hij schreef interviews, beschouwingen en recensies over met name Amerikaanse en Nederlandse literatuur.
Op de site van Querido staan de volgende boektitels van Hella S. Haasse.
Dat is voor mijn een overzicht waarmee ik me kan oriënteren:
Oeroeg (1948, Verzameld werk 2006)
Het woud der verwachting (1949, VW 2012)
De verborgen bron (1950, VW 2012)
De scharlaken stad (1952, VW 2006)
De ingewijden (1957, VW 2007)
Cider voor arme mensen (1960, VW 2007)
De meermin (1962, VW 2012)
Een nieuwer testament (1966, VW 2008)
De tuinen van Bomarzo (1968, VW 2007)
Huurders en onderhuurders (1971, VW 2010)
De Meester van de Neerdaling (1973, VW 2006)
Een gevaarlijke verhouding of Daal-en-Bergse brieven (1976, VW 2008)
Mevrouw Bentinck. Onverenigbaarheid van karakter & De groten der aarde (1978/1996, VW 2007)
Ogenblikken in Valois (1982, VW 2018)
De wegen der verbeelding (1983, VW 2009)
Berichten van het Blauwe Huis (1986, VW 2012)
Schaduwbeeld of Het geheim van Appeltern. Kroniek van een leven (1989, VW 2012)
Heren van de thee (1992, VW 2008)
Transit (1994, VW 2012)
Zwanen schieten (autobiofictie, 1997, VW 2008)
Fenrir (2000, VW 2007)
Sleuteloog (2002, VW 2011)
Het dieptelood van de herinnering (1954/1993, VW 2003), bestaande uit: Zelfportret als legkaart (1954), Persoonsbewijs (1967), Krassen op een rots (1970), Een handvol achtergrond, ‘Parang sawat’ (1993)
Oeroeg – een begin (facsimile-editie t.g.v. de Prijs der Nederlandse Letteren, 2004)
Het tuinhuis (verhalen, VW 2006)
Sterrenjacht (feuilleton, 2007)
Toen ik schoolging (novelle, 2007)
Uitzicht (essays, portretten en beschouwingen, VW 2008)
Inkijk (reflecties van een lezer, VW 2011)
Kleren maken de vrouw (2013)
Portret van prinses Beatrix (1955, 2013)
VW= Verzameld Werk.
Soms zijn de krantenartikelen nog wel wat digitaal op te schonen.
Vandaag besteed ik aandacht aan een spaarbankboekje
van mijn vader dat in gebruik is geweest tussen
14 augustus 1946 en 18 september 1950.
Dat kom je niet meer tegen.
Dit is de buitenkant van het spaarbankboekje. Het boekje was van de Katholieke Spaarbank te Breda. Karnemelkstraat 8.
Zo schrijven wij ‘controle’ niet meer.
De eerste pagina met een foto van het bankgebouw in Breda (?) Ik herken dit niet van de huidige Karnemelkstraat.
Achterin staat het ‘Spaarreglement van de vereeniging Katholieke Spaarbank’ met 18 artikelen “Aldus vastgesteld in de Bestuursvergadering gehouden den 23en Juni 1944.”
Argusvlinder 