De oppervlakte van deze niet-koninklijke tempel
is relatief klein. De gopuras zijn relatief klein,
Het bouwplan is eenvoudig: een weg leidt naar een vierkant,
ommuurd gebied met daarbinnen kapellen.
De versiering is overdadig.
Iedere centimeter is bedekt.
Je kijkt je ogen uit.
Vandaag een eerste serie foto’s.
Ze zijn vooral van de weg naar de tempel.

Er zijn veel toeristen die dag.
Vooral Japanse toeristen.
Dat maakt foto’s maken al moeilijk maar
dan is er ook nog de felle zon.
Je mag niet overal lopen dus sommige foto’s hebben een
lichtinval die ik liever niet gezien had.

Direct zie je de typische versiering van de deuren. Zowel de deurstijlen, soms rijk gebeeldhouwde pilaren alsook de ruimte boven de deur. Het beeldhouwwerk gaat soms bijna verder dan een strikt relief. Sommige elementen worden bijna driedimensionaal uitgevoerd. Het doet bijna barok aan als dat geen aanduiding was voor westerse kunst.

De hier gebruikte restauratietechniek heet ‘anastylosis’.
Een manier van werken die niet zonder nadelen is.

Wikipedia:

Anastylosis (from the Ancient Greek: αναστήλωσις, -εως; ανα, ana = “again”, and στηλόω = “to erect [a stela or building]”) is an archaeological term for a reconstruction technique whereby a ruined building or monument is restored using the original architectural elements to the greatest degree possible. It is also sometimes used to refer to a similar technique for restoring broken pottery and other small objects.

Anastylosis has its detractors in the scientific community. In effect, the method poses several problems:

1. No matter how rigorous preparatory studies are, any errors of interpretation will result in errors, often undetectable or incorrigible, in reconstruction.

2. Damage to the original components is practically inevitable.

3. An element may be, or may have been reused in, or may have originated in, different buildings or monuments from different periods. To use it in one reconstruction obviates its use in others.

Helaas kon ik deze tekst niet in het Nederlands vinden.
Maar het komt neer op een restauratietechniek die bij
een ruine de overgebleven delen zoveel mogelijk hergebruikt
om een reconstructie te maken.

Nadelen zijn dat zelfs bij een goede voorbereiding,
er fouten gemaakt worden die je niet snel zult zien.
Daarnaast zal er altijd origineel materiaal verloren gaan.
Dat lijkt me het belangrijkste argument.
Dan kom je ook nog op het punt dat vondsten op zich
hergebruikt kunnen zijn geweest van eerdere bouwprojecten.
Iets wat je verwerkt in reconstructie ‘B’ kan niet
gebruikt worden bij de reconstructie van ‘A’.

Gevolg is wel dat je een heel mooie indruk krijgt
van hoe het misschien had kunnen zijn.
In dit geval zijn een deel van de originele beelden
vervangen. De originele beelden zijn in Phnom Penh
of andere verzamelingen.

Detail van de versiering boven de deur. Als ik de gids goed interpreteer is dit een afbeelding van Indra op de olifant met drie hoofden, Airavata.

De tempel is geconsecreerd (plechtig in gebruik genomen) op 22 april 967. (Is dus 1050 jaar oud)

Kapiteel langs de kant van de weg.

Gezicht op de weg met de grensstenen die de weg markeren.

De kop van een fantasiedier. We zullen hem nog vaak zien. Misschien heeft hij een naam. De wereld van het Hindoeisme is nog greotendeeld een mysterie voor mij.

Narasymha grijpt Hiranyakasipu.

Wikipedia:

Narasimha (man-leeuw) is beschreven als de vierde avatara (incarnatie) van Vishnoe in de oudere teksten van het hindoeïsme. Hij heeft een menselijk onderlichaam, het bovenlichaam van een leeuw en heeft ook de klauwen en de kop van een leeuw.

Details van een deurstijl.

Daar ligt dan de tempel Banteay Srei. Binnenkort meer.