Het boekblok heb ik in de band gelijmd en onder bezwaar gelegd.
Gisteravond kon ik het er onder uit halen.
Dit is het resultaat:
Omdat het verwerken van het blauwe schutblad bij de eerste band niet beviel ga ik de platten aan de binnenkant nog afwerken met marmerpapier. Ik had wat extra gekocht voor het geval dat…..en dat komt nu van pas.
Hier zie je 1 plat en het boekblok. Het boekblok heeft als eerste en laatste katern een soort van dubbel schutblad. Die schutbladen zijn meegenaaid. Maar bij het eerste boek kreeg ik het lange eerste schutblad dat ik lijmde op het plat niet mooi. Vandaar dat het eerste schutblad veel korter is geworden. Het dient wel voor de bevestiging, net als het lint waarom het boekblok is genaaid. Maar omdat het veel korter is kan ik het dat blad sneller lijmen en beplak ik de binnenkant van het plat straks als laatste stap met stukken handmarmer.
De platten en het boekblok worden aan elkaar verbonden met een materiaal dat ik al heel lang geleden heb gekocht. De naam weet ik niet meer. Het is een soort van een folie met een papieren binnenkant. Gecacheerd, zeg maar. Daarom gebruik ik nu geen kraftpapier als basis van de rug. De rug is uitgetekend en het eerste karton voor de rug is hier al gelijmd.
De omslagen moeten nog gemaakt worden.
Marmer:
Sustain & Heal, hangemaakt door fairtrade gecertificeerde vrouwen in Bangladesh.
Papier op basis van jute.
Donkerblauw basisvel. Zwart en houtskool met rode en metallic gouden highlights, ongeveer 68 gr. Gekocht bij Papier Royaal.
De band kan gaan drogen.
Door de warmte van de afgelopen periode heb ik niet veel
gedaan aan mijn meest recente boekbind-project.
De eerste set tekeningen waren beschreven, voorzien van
een ‘drager’ en ze hadden een paar weken onder bezwaar gelegen.
Gereed voor de volgende stap: het naaien van het boekblok.
Het naaibankje is in gereedheid gebracht. Ik wil de bladen met hun etalage-kartonnen dragers op lint binden. Daarmee wordt de rug straks extra stevig. De Linten staan op de juiste plaats en die plaats meet ik af aan de gaten in het schutblad. Dat schutblad is een dubbelgevouwen deel van een stuk papier. Één pagina zal straks op de binnenkant van de boekband geplakt worden, de tweede pagina zal een soort van beschermblad vormen. Een flyleaf noemen ze dat geloof ik in het Engels.
Na geruime tijd onder bezwaar zijn de dragers toch weer een beetje open gaan staan. Daarom, ondanks dat de vellen niet helemaal in de boekenpers passen, toch nog een kleine 24 uur in de boekenpers.
Het naaien is begonnen.
Links aan het blad is de ‘drager’ goed te zien. Voor het bovenste blad is die nog extra bijgesneden om alles van de tekening zichtbaar te houden. Als je goed kijkt kun je zien dat de bladen niet allemaal hetzelfde formaat hebben. De ‘dragers’ wel.
Dan het voorste schutblad nog en dan is deze set ingenaaid.
Zo ziet dat er dan uit. De linten worden straks nog ingekort. Iedere drager ga ik individueel dichtlijmen. Ook de rug ga ik in de boekenpers nog lijmen zodat alle dragers samen 1 rug vormen. Maar dat is de volgende stap. Daarna begin ik aan de band.
Vandaag heb ik een verantwoordeing geschreven voor de manier
waarop ik de losse bladen met tekst en tekeningen van een
ruimtevaartstrip ga inbinden.
Dan onderzoek je de zaken nog eens een slag naukeuriger.
Dat was maar goed ook want ik vond het volgende.
Bij een blad zijn de tekeningen op de achterkant gemaakt. Bij alle anderen op de voorkant. Daarom zit bij de meeste bladen een stuk marge en de rij gaten voor de ringband aan de linkerzijde. Dat is de zijde waar ik de bladen ga binden. Maar de ruimte, de witmarge, van het ene afwijkende blad is links slechts 5,5 mm.
Bij die andere bladen zou ik dus 1,15 cm hebben maar ik moet me aan de kleinste maat houden.
Dit blad heeft een lelijke vouw van boven naar onder aan de linkerkant van het blad. Daar ga ik dus een bredere strook bevestigen dan bij de andere bladen.
Hier zie je dezelfde vouw aan de achterkant. Toen ik met dit vel bezig was viel me op dat zijn maten niet precies gelijk zijn aan die van de andere bladeren. Het bleek om twee afwijkende bladen te gaan.
Hier zie je het blad oversteken aan de bovenkant.
Schetsbloc. De bladen die groter zijn blijken precies dezelfde maat te hebben als een blad van de originele kaft die ik in de stapel vond.
Zevenentwintig centimeter waar de andere bladen 26,5 zijn. Je ziet hier dat de oude kaft ook een vouw heeft zo’n halve cm van de onderrand. In het zwarte deel is dat het best te zien.
Aan de zijkant hetzelfde.
Het mes is er bij aan te pas moeten komen maar gelukkig kon het snijden beperkt worden tot smalle stroken. Nergens zijn tekeningen of is de tekst geraakt. De bladspiegel is zo goed en zo kwaad als mogelijk gehandhaafd. De snijresten.
Een van de handgetekende plaatjes van de stripverhaal die ik ga inbinden. De tekeningen en de tekst zijn al lang geleden gemaakt. De persoon die ze maakten had heel veel interesse in ruimtevaart. Er zijn een aantal losse vellen, waarvan een aantal zijn die goed zouden kunnen dienen als omslag en een aantal vellen uit het schetsboek met tekeningen die samen een strip vormen.
Of er een verband is of bedoeld is met het gebied White Sands
in de Verenigde Staten, weet ik niet en daar zullen we ook
niet meer achter komen. Maar de kans is groot.
Wikipedia:
Het White Sands National Park (voor 20 december 2019 White Sands National Monument) is een Nationaal Park en Nationaal Monument in de Verenigde Staten, ongeveer 25 km verwijderd van Alamogordo in New Mexico op een hoogte van 1291 meter. Het gebied is een deel van de door bergen omringde vallei Tularosa Basin en bevat het zuidelijke deel van een 710 km² groot veld met zandduinen van gipskristallen.
Maar er is ook een aantal vellen die nog in het originele schetsboek zaten. Ze zijn tweezijdig voorzien van tekeningen en teksten. De eerste pagina is een soort van titelblad. De lekst is ‘Van planeet tot planeet’. Het is eenzijdig benut. Te zien is dat de bladen met een metalen draad vast zitten. Een draad die als een ringband is gevormd. Die draad haal ik weg want die verhinderd het inbinden. De bruine rand op de bladen lijkt uit plakbandresten te bestaan. Daar blijf ik van af. Ik ga inbinden, niet restaureren.
De draad is een lange draad. Die haal ik dus door ieder gat om hem er zo langzaam maar zeker uit te halen. Als de draad te lang wordt knip ik hem af.
Alleen het laatste eindje kon ik er uitdraaien. De stukjes papier die je hier ziet liggen tussen het metaal zijn niet van de bladen met tekeningen. Ze zijn denk ik van bladen die eerder uit het schtsboek zijn gehaald of (gezien de kleur) de achterkant van het schetsboek. De achterkant zit er namelijk niet meer bij.
De beschadigingen aan de bladen zijn in de loop der jaren gebeurd. Eerst wilde ik die rand met gaten en omgekrulde stukken van de bladen afsnijden. Maar de strook papier naast de tekeningen, aan de voor- en achterkant, zijn de enige stukken die ik kan gebruiken om de bladen te ‘verlengen’ met een inbindbare strook papier. Dus ik ga niets wegsnijden, iedere millimeter zal ik moeten gebruiken. Technieken om losse bladen in te binden waarover je kunt lezen, gaan bijna altijd uit van voldoende ruimte om een boek in te binden. Die is er hier niet dus die moet ik eerst maken.
Het idee is om de schetsbladen aan één kant te lijmen op een dubbelgevouwen strook karton . De vouw is dan de plaats waar gaten in gemaakt kunnen worden voor de binddraad. Na het binden kan dan het tweede uiteinde van de strook op het schetsblad gelijmd worden. Als een soort van sandwich, zonder tekening of tekst te overlappen. Omgekrulde delen van de schetsbladrand kan ik dan op zijn plaats lijmen.
De boeken liggen al weer een tijdje, gelezen, in de woonkamer.
Ik kwam er maar niet aan toe om ze te noemen op mijn blog.
Voor beide boeken geldt dat ze waarschijnlijk met de
beste bedoelingen gemaakt zijn: rechten voor de vrouw, tegen
discriminatie en kolonialisme en voor de natuur.
Maar goede bedoelingen maken nog geen sterk (strip)verhaal.
Het verhaal van het volk van de Nez Percé dat wordt verdrongen door de koloninisten in Noord-Amerika en dat vlucht naar Canada. Een verhaal van Francois Corteggiani, getekend door Gabriel Andrade en met historisch advies van Farid Ameur: Chief Joseph – Het echte verhaal van de Far West. Als iemand in de titel van een boek spreekt van ‘Het echte verhaal’ dan ben je gewaarschuwd.
Achterin het boek een historisch verslag. Als je dat leest realiseer je je meteen hoe saai het stripverhaal eigenlijk is dat er van gemaakt is. De strip slaagt er nergens in een verhaal van vlees en bloed te worden in de betekenis dat het nergens persoonlijk wordt. Het blijft een droog feitenrelaas.
Emmanuel Suarez zorgde voor de tekst en Hamo voor de tekeningen van De buitengewone expeditie van Corentin Tregier in Congo, Alle denkbare goede bedoelingen worden op een grote stapel gelegd. Alleen leidt dat niet automatisch tot een goed verhaal. Het komt niet tot leven en wordt gaandeweg saai.
In beide boeken is niets mis met de tekenstijl. Je moet er van houden maar beide stijlen hebben een plaats in het stripgenre. Hier pagina 15 als voorproefje.
Een paar weken geleden werd me gevraagd of ik kon helpen
door een aantal losse bladen en een aantal bladen in
een tekenblok in te binden.
Het gaat om een origineel verhaal (verhalen?), door de
tekenaar bedacht, verzonnen en uitgevoerd.
Vermoedelijk dateren de tekeningen uit het begin van de
jaren ’60 van de vorige eeuw.
De bladen zijn van een behoorlijk groot formaat en
getekend met potlood.
Het idee is dat ik een harde band om de losse vellen maak
en daarvoor koos ik handgeschept en gemarmerd papier
voor de decoratie van de platten.
Dit is een deel van een van de bladen die als titelblad zou kunnen fungeren. ‘Verovering van het heelal’. Ook te zien zijn de marmer en het schutblad. Zie ook de kartelrand aan de linkerkant. Dat is waar de ringband zat waarmee de tekenblok bij elkaar werd gehouden. De tekeningen zijn soms vuil aan de rand maar ik kan dat niet eenvoudig verwijderen dus laat ik het er op zitten.
Als schutblad een lichtblauw papier.
Over hoe ik de losse bladen kan gaan naaien denk ik nog na.
Eerst maar eens de tekst doorgenomen en een beeld vormen
van de ongenummerde bladen.
Alle bladen zijn door mij gefotografeerd maar ik realiseerde me niet dat toen ik de foto’s maken er wat weinig licht was. Dus dat moet misschien opnieuw. De foto geeft wel een beeld van de stijl van het stripverhaal.
Hieronder neem ik integraal de tekst op en lees je mijn
eerste bevindingen:
Blad 01 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Één grote tekening met potlood van een planeet die wel iets weg heeft van onze aarde
met op de voorgrond een ruimtestation en drie ruimteschepen. Één in de vorm van een schotel en twee in de vorm van en ruimteveer als Colombia, Atlantis enz.
Tussen de ruimteschepen en de titeltekst nog een kleine planeet met ringen.
Tekst:
Deel I Hemelbestormers
Tekst en tekeningen XXX
[letters getekend, geel ingekleurd met rood accent aan de contouren]
Blad 02 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Één grote tekening met een astronaut in de cockpit van een ruimteveer.
De astromnaut is gekleed in een ruimtepak met helm met een groot visier, ingegespt.
Tekst:
Verovering van het heelal
[Letters getekend, geel ingekleurd met rood accent aan de contouren]
Blad 03 van de stapel, in de tekst van dit blad staat een datum: 28 juli 1962, enkelzijdig.
Beeld:
Het blad is verdeeld in 13, rechthoekige vakken, verdeeld over drie rijen of lagen.
De openingsafbeelding beslaat 2 rijen in de hoogte en is ook de breedste tekening van dit blad.
Van de dertien vakken zijn er 3 helemaal gevuld met tekst.
De overige vlakken hebben tekening en tekst.
Vak 01 met twee tekstruimtes:
Tekstruimte 01:
“White Sands” 28 juli 1962
Deze dag zal een gedenkwaardige dag worden in de annalen van de ruitevaart……
Vandaag zal namelijk de eerste bemande sateliet-raket in haar baan rond de aarde gebracht worden
[In het verleden werden namen of aangehaalde teksten geschreven met aanhalingstekens aan het begin, onder aan de tekst, en aanhalingstekens aan het eind, boven aan de tekst. Dat kan in deze teksttool niet. De tekst lijkt geschreven in blauwe inkt, in blokletters]
Tekstruimte 02:
Op het startterrein is het onwezelijk stil…
Vak 02, rij 1, alleen tekst:
Samen met deze raket “Sagitta [geen sluitingsaanhalingstekens] worden ook twee andere ruimtevaartuigen de ruimte ingeschoten [de tekst heeft niet altijd interpunctie, afbreking van tekst en hoofdlettergebruik is interpretatie]
Deze vaartuigen zullen nooit meer op de aarde terugkeren, maar zullen voor de bouw van een “ruimtestation” dienen
Vak 03, rij 1, geen tekst.
Vak 04, rij 1, alleen tekst:
Een vuurkogel spat uiteen boven de betonnen bunker van waaruit de start geleid zal worden.
Ieder haast zich naar zijn plaats in de controlevertrekken want dit teken wil zeggen dat de start zal plaatsvinden over 2 minuten.
Binnen in de nauwe cabine bevinden zich de vier eerste ruimtevaarders waaronder ook ik,…..
die u dit verhaal vertel…..
Vak 05, rij 2, met één tekst:
Tim Rijan
Gezagvoerder
Nationaliteit: Amerikaan
Vak 06, rij 2, met één tekst:
John Wills
Dokter
Nationaliteit: Engelsman
Vak 07, rij 2, met één tekst:
Kurt Lasswitz
Technicus
Nationaliteit: Duitser
[Wikipedia:
Kurd Lasswitz (German: Kurd Laßwitz; 20 April 1848 – 17 October 1910) was a German author, scientist, and philosopher. He has been called “the father of German science fiction”. He sometimes used the pseudonym Velatus.
His first published science fiction story was Bis zum Nullpunkt des Seins (“To the Zero Point of Existence”, 1871), depicting life in 2371, but he earned his reputation with his 1897 novel Auf zwei Planeten
Toeval?]
Vak 08, rij 3, met één tekst:
En tenslotte ik, Alex Steevens
Electro-technicus
Nederlander
Vak 09, rij 3, alleen tekst:
Dit zijn degenen die – als de hele onderneming slaagt – als eersten in de baan rond de aarde zullen aankomen, waar met hulp van andere technici die naderhand komen, een “ruimte-station” genaamd “Interluna” gebouwd zal worden.
Vak 10, rij 3, twee tekstruimtes:
Tekstruimte 01:
Ondertussen telt in de controle-kamer de stemklok de seconden af
Tekstruimte 02:
15 seconden vòòr uur o….
Vak 11, rij 3, met één tekst:
14 seconden vòòr uur 0.
13 – 12 – 11 – ….
Vak 12, rij 3, twee tekstruimtes:
Tekstruimte 01:
In de raket…..
Tekstruimte 02:
Nog 9 seconden
8 – 7 – 6
Vak 13, rij 3, met één tekst:
3 seconden vòòr uur 0.
Blad 04 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Er is één groot vlak voorbereid op het blad. Het vlak is ongeveer driekwart van het blad hoog en ruim een kwart van het blad breed.
In potlood staat een raket getekend die net van de grond is losgekomen.
Van de tekening is het vuur van de startraket ingekleurd en sommige stukken van de wolken die bij een lancering vrijkomen.
Ook een van de steunen die de raket tot aan de lancering in balans hielden maar die nu is weggeklapt, is getekend inclusief de verbinding die naar de raket liep.
Het kader, dat op ieder blad staat en waarbinnen de vlakverdeling voor de strip wordt aangebracht, is op het blad getekend.
De rest van het blad, binnen het hoofdkader is leeg.
Tekst:
Er staat geen tekst op dit blad.
Blad 05 van de stapel, ongedateerd.
Beeld:
Het hoofdkader is verdeeld in drie rijen (lagen) en opgedeeld in totaal 16 vakken. Twee vlakken hebben geen tekst, slechts één vlak is niet ingekleurd. De tekst- en kleurloze vlakken zijn drie verschillende vlakken.
Tekst:
[De eerste tekst lijkt direct aan te sluiten op de laatste tekst van blad 4. De tekst is minder vaak in blokletters.]
Vak 01, rij 1, met één tekst:
2 seconden voor uur 0…
Op het startterrein is het doodstil….: 1 sec voor uur 0
Vak 02, rij 1, met één tekst:
Plus 1 sec…..
reeds verheft de raket zich in een hel van vuur en rook
Vak 03, rij 1, met één tekst:
En snelt dan met een….
Vak 04, rij 1, met één tekst:
….reusachtige, steeds groter wordende snelheid weg van de aarde…..de ruimte tegemoet
Vak 05, rij 1, twee tekstruimtes:
Tekstruimte 01:
Bij de controle op de aarde….:
Tekstruimte 02:
Tot nu toe gaat alles prima
Jeff, over enkele seconden gaat de 1e trap eraf
Vak 06, rij 2, met één tekst:
Na 84 seconden….
De brandstof is verbruikt
De onderste trap wordt afgeworpen waardoor de raket +/- 75% van haar gewicht verliest.
Bereikte snelheid is nu 2x die van het geluid.
Hoogte 40 km
Afstand van basis 50 km
[Creatief gevormde tekstruimte]
Vak 07, rij 2, met één tekst:
Steeds verder verwijdert de raket zich van de aarde: de snelheid loopt nu vlug op….
Vak 08, rij 2, met één tekst:
Terwijl de inzittenden zich krommen onder de martelende versnellingsdruk
Vak 09, rij 2, twee tekstruimtes:
Tekstruimte 01:
In de controle: kamer op aarde:
[vermoedelijk was met de eerste ‘:’ een streepje bedoeld]
Tekstruimte 02:
Snelheid 800 m per sec.
Vak 10, rij 2, geen tekst.
Vak 11, rij 3, met één tekst:
Hallo Jeff, het gaat nog steeds prima vindt je niet?
[Het gebruik van de naam ‘Jeff’ is opmerkelijk. Geen van de eerdere genoemde vier astronauten heeft die voornaam. In de controlekamer zie je wel steeds twee mannen met pat in groen uniform. Één van die 2 kan ‘Jeff’ zijn.]
Vak 12, rij 3, met één tekst:
Over enkele ogenblikken zullen ze een hoogte van 1720 kilometer bereiken
Vak 13, rij 3, met één tekst:
Binnen enkele weken zal het ruimtestation dan een voldongen feit zijn, van daaraf kunnen de maan en de planeten bereikt worden
[De woorden ‘bereikt’ en ‘worden’ zijn gedeeltelijk doorgestreept?]
Vak 14, rij 3, geen tekst.
Vak 15, rij 3, met één tekst:
Op 64 kilometer hoogte is de 2e trap uitgebrand
Vak 16, rij 3, twee tekstruimtes, niet ingekleurd:
Tekstruimte 01:
Weer op aarde:
Tekstruimte 02:
2e trap af…..
Blad 06 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Het betreft een blad met 14 vakken, Op veel van de vakken (11) staat een soort van centrale tekening.
Zo kun je zien dat het blad 124 seconden na de start begin met het afwerpen van eenvolgende trap en eindigd met een ruimte wandeling. Het eerste vak is op het definitief maken van de tekst compleet: complete tekening en ingekleurd.
Het tweede vak heeft een afbeelding van een raket die compleet is alleen de blauwe achtergrond is slechts voor 60% gereed. De andere 9 vakken met een tekening hebben een tekening in grijs potlood met hier en daar een element in kleur. Twee vakken hebben een achtergrond die nog niet afgemaakt is maar waar een schets al wel te zien is.
Tekst:
In de bovenste vier vakken staan tekstruimtes met daarin met potlood een tekst. Maar daarna geen tekst meer.
Vak 01, rij 1, met één tekst:
124 seconden nadat de 1e trap afgeworpen is valt de 2e af….
Vak 02, rij 1, met één tekst:
De snelheid is nu 4172 m per seconde de hoogte is 64 km afstand van Basis is 534 km
Vak 03, rij 1, met één slecht leesbare tekst:
Brennschlusz:
Op [ruimte open gelaten] km boven
de aarde worden de
motoren uitgeschakeld
[Wikipedia:
Brennschluss (a loanword, from the German Brennschluss) is either the cessation of fuel burning in a rocket or the time that the burning ceases: the cessation may result from the consumption of the propellants, from deliberate shutoff, or from some other cause. After Brennschluss, the rocket is subject only to external forces, notably that due to gravity.
According to Walter Dornberger, Brennschluss literally meant “end of burning,” He goes on to state, “the German word is preferred to the form ‘all-burnt,’ which is used in England, because at Brennschluss considerable quantities of fuel may still be left in the tanks.”]
Vak 04, rij 1, met één tekst:
de bereikte snelheid van
[lege ruimte] per uur is genoeg om
de 3e en 4e [doorgehaalde letters: ‘rak’] trap te brengen
naar de gewenste hoogte ……
Blad 07 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Het is een titelpagina voor een verhaal.
Links zit een vouw in het papier van de boven- naar de onderrand.
Het is één grote tekening in potlood met een getekende titel:
‘Verovering van het heelal’.
De tekening betreft het portret van een astronaut met links van hem een planeet met ringen, een raket type ruimteveer en een ruimtevaartuig in de vorm van een schotel.
Deze keer is de titel in rood
Tekst:
De tekening is ondertekend.
Blad 08 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Er was één paginavullende tekening opgeplakt op een stuk karton. waarschijnlijk het stevige deel van een tekenbloc.
Op het blad staat de titel: ‘Verovering van het heelal’.
Het is het smalste blad van deze reeks bladen.
Het plakken is gebeurd met, intussen vergeeld, plakband.
Die plakband heb ik van de rand verwijderd. Een verkleuring van de rand is op het papier aanwezig.
Die rand plakt nog steeds een beetje terwijl hij al 10 dagen ligt ‘te drogen’.
Het weghalen van het plakband heeft beschadigingen aan de tekening tot gevolg.
Aan de linkerkant zit een kleine scheur.
Op de afbeelding staan 5 planeten, 4 ruimteveren en een astronaut die bezig is met een ruimtewandeling.
Dit is het blad voordat ik het plastic en plakband weggehaald heb.
Een deel van de titel. Te zien is de donkere rand die achterblijft nadat het plakband is verwijderd en de kleine beschadigingen die dit opleverde.
Links is de scheur in het papier te zien. Die kan wel gerestaureerd worden.
Blad 09 van de stapel, ongedateerd, enkelzijdig.
Beeld:
Een titelblad.
Tekst ‘Verovering van het heelal’, rood gearceerd.
De tekening is met potlood, de lijnen aangezet met balpen (?).
De afbeelding betreft een astronaut die op een planeet loopt.
In de lucht een planeet en twee ruimtevaartuigen.
De pagina is aan de vier lijnen afgeplakt met plakband.
Het is een afwijkend formaat en geeft de indruk dat het de eerste pagina is van de tekenblok met daarop 10bladen met tekeningen. 8 van die tekenbladen zijn aan beide kanten gebruikt voor de strip.
Ik ben niet van plan het plakband weg te halen.
Het idee is nu om de bladen die nog aan elkaar zitten
in het originele tekenblok beter in beeld te brengen.
Dan kan ik beginnen met het inbinden.
Wordt vervolgd…..
Een paar dagen geleden schreef ik over het stripverhaal Hypericon
van Manuele Fior. Het verhaal verbindt de ontdekking van het
graf van Tutanckhamun (spelling van de naam is onderwerp van discussie)
met New York van 2001 en het creatieve Berlijn rond de eeuwwisseling.
Al lezende kwam de herinnering terug aan het verslag van Howard Carter
over de ontdekking dat ik ooit leende van de bibliotheek.
Tot twee maal toe.
Veel later ben ik nog eens naar de bibliotheek terug gegaan
om te zien of ze die boeken nog hadden. Dat was helaas niet het geval.
Daarom besloot ik te kijken of die Nederlandse vertaling van de ontdekking
misschien nog ergens te koop was.
Ik vond iets bij Boekwinkeltjes al was dat slechts deel 1.
In de tijd na de ontdekking was Tutankhamun hot. Dus er zal wat
druk gezetten hebben achter het uitbrengen van het verslag en de
Nederlandse vertaling.
Dus deel 1 kon ik kopen. De mooie omslag bleek ontworpen te zijn door Elias P van Bommel. Toen ik de boeken leende zei die naam me niets maar nadat Stichting Handboekbinden een overzicht van de clichés van Elias P van Bommel uitbracht, des te meer.
Over de kwaliteit van dit exemplaar kunnen we twisten maar wat een prachtig boek is dit. Howard Carter en AC Mace, Het graf van Tut-Anch-Amon, Ontdekt door wijlen Graaf Carnarvon en Howard Carter, uitgeverij Van Holkema & Warendorf, Amsterdam. Eerste deel 1924. Vertaling onder toezicht en met een inleiding van Dr H Th Obbink. Met 104 platen naar photo’s van Harry Burton.
Even concentreren op de voorkant van het boek.
Van Bommel verwerkt allerlei Egyptische motieven in de
zeer kleurrijke band. Wat voorbeelden:
Met het groen van het papyrusriet, de mestkever of scarabee, de uraeus (=slang) en de zon.
De verkopende boekhandel noemt dit dus ‘papier foxing’, in het Engels schrijft men dan vaak ‘slightly foxed’. Het papier heeft in de loop van de tijd dus geleden. Dat is helaas iets dat zich bij papier vaak voordoet. Schijnbaar spontane, vlekkerige verkleuring. Zou het blauwe papier (links) het originele schutblad zijn?
Frontispiece en titelpagina. Graaf Carnarvon was de geldschieter van de expeditie. Howard Carter zijn belangrijkste vertegenwoordiger ter plaatse. Harry Burton, de fotograaf, werd snel ingehuurd toen bleek dat de expeditie bij een uniek graf was uitgekomen.
In de inleiding beschrijft Herman Theodorus Obbink hoe het komt dat deel I als ‘eenzaam’ boek verschijnt (Deel II verschijnt 3 jaar later). Herman Theodorus Obbink was een Nederlands-hervormd predikant, theoloog en bijbelvertaler. Van 1929 tot 1947 was Obbink hofprediker. In die hoedanigheid ging hij in 1937 voor in de inzegening van het huwelijk van koningin Juliana en prins Bernhard (Wikipedia).
Dit is de achterzijde van het boek met het uitgevers/drukkersmerk ‘Vol Hardt en Waeckt’van uitgeverij Van Holkema & Warendorf. Rechtsonder is de naam te lezen van Elias P van Bommel, de ontwerper van de boekband.
De rug van het boek.
Het boek bevat een lijst met alle foto’s (platen) die in het boek opgenomen zijn. De foto’s zijn afgedrukt op een andere papiersoort dan waarop de tekst gedrukt is.
Dit is plaat I. Het maken van deze foto’s in de omstandigheden van Egypte 1922, was geen kleinigheid. Digitale fotografie bestond natuurlijk nog niet. De foto’s die in het graf genomen werden, maakte Burton deels met in spiegels weerkaatst zonlicht. In relatief kleine ruimtes die vaak nog vol stonden met voorwerpen. Koud was het er ook niet en een ander, leeg graf diende als DOnkere KAmer (doka) van de fotograaf. Immers je wilde snel weten of opnames onder de dan geldende condities gingen lukken. Daarvoor was het nodig geregeld afdrukken te maken.
Tijdens de voorbereiding van dit bericht kwam ik ook terecht op
de website van het Griffith Institute.
The Griffith Institute was established in 1939 as the centre for Egyptology at Oxford, although the genesis of core projects date back some 40 years earlier. Francis Llewellyn Griffith, the first Professor of Egyptology at the University of Oxford, bequeathed his estate for the creation of ‘a permanent home or institute for the study of the ancient languages and antiquities of the Near East’.
Het belang van dit instituut lijkt me moeilijk te overschatten:
The Griffith Institute Archive evolved from Griffith’s collection of manuscripts, including his extensive excavation records for Meroitic period sites in Nubia. Sir Alan Gardiner also generously donated many antiquarian manuscripts, further enriching the collection. The Archive now accommodates more than 160 substantial manuscript groups for Egyptology and Ancient Near Eastern Studies, ranging from scholarly papers, early traveller accounts, nineteenth-century photographs, paintings, drawings, and negatives, to born-digital files. The complete original records for the discovery, excavation and clearance of the tomb of Tutankhamun form a core group.
Zo zijn er online de kaarten te raadplegen die Carter schreef bij
de vondsten in het graf. Bijvoorbeeld bij het beeld op de foto
hierboven (plaat I uit het boek). Je ziet hier de handgeschreven kaart
(onderaan) en de transcriptie (uitgetypte versie, het laatste deel bovenaan).
Als voorbeeld Griffith Institute, Card # 022-2 (er zijn meerdere kaarten bij het beeld). Je ziet hoe men in de transcriptie haakjes ‘<>’ opneemt voor de handgetekende hierogliefen die in de tekst voorkomen. De tekst heeft betrekking op de ‘kilt’ (!) die de figuur van het beeld draagt.
Waar een stripverhaal allemaal niet toe kan leiden.
Voor de feestdagen kocht ik een stapel stripboeken.
Een aantal van de boeken waren al te zien in eerdere
boeken. Vandaag een laatste bericht over de laatste
stripverhalen op de stapel.
Jean Ray, Harry Dickson, Mysteras. ‘The American Sherlock Holmes’ wordt deze stripdetective wel genoemd. Als je het boek leest is het niet moeilijke te raden waarom. Voor mij is een goede detective niet iemand die bij de ontknoping met een stoet aan nieuwe feiten komt. Dan kan het verhaal nog zo mooi getekend zijn en het verhaal nog zo spannend. Maar de ‘nieuwe feiten’-reeks voelt als bedrog. Dat is wel de indruk bij Mysteras waarin de tekeningen gaandeweg het verhaal minder sterk worden. Best leuk tijdverdrijf om te lezen, is mijn conclusie. Er is veel aandacht voor architectuur.
Chetville, Corbeyran, Gourdon (scriptschrijver, de rolverdeling tussen de drie heren is me niet duidelijk), De Meester Chocolatier, deel 3: De Plantage. Veel interessante gegevens over het maken van chocolade. Met plezier gelezen.
Het derde en laatste boek. Tibuce Oger, Indians, De zwarte schaduw van de blanke man. Een soort raamvertelling. Een lange periode van onderdrukking en misbruik door de blanke West-Europeanen wordt in beeld gebracht door een aaneen geregen verhaal. Iedere episode is getekend door iemand anders (16 tekenaars/schrijvers). De losse verhalen sluiten soms op elkaar aan doordat hoofdpersonen in meerdere verhalen voorkomen. Het eerste en laatste verhaal vormen samen 1 vertelling. In hoeverre het een correcte voorstelling van de volkeren en geschiedenis is, laat ik graag aan de lezer over.
Tekening en inkleuring: Dominique Bertail.
De keuze van de voorbeelden in dit bericht zijn min of meer toevallig. Vooral bedoeld om de verscheidenheid in stijl te benadrukken. Felix Meynet.
Corentin Rouge. Je begrijpt het al: Franse tekenaars/schrijvers.
De afwisseling in de verhalen is leuk. Bevalt een je niet dan begint twee pagina’s verder het volgende verhaal. Maar korte verhalen (drie of vier pagina’s) vraagt veel van de schrijftalenten. Nog al eens vraagt de structuur te veel van het schrijftalent.
Emmanuel Bazin. Mooi om het element van de Canadese actualiteit van kindertehuizen voor de Inuit in dit verhaal te verwerken.
‘Indians’ is spannend en heel afwisselend.
Het blijft wel ‘ons beeld’ van de geschiedenis.
Koenraad Tinel, Scheisseimer, Getekende herinneringen aan een oorlog, Een stripboek met een leeslint.
De lijnen naar het heden zijn overduidelijk en de gevolgen
ervan, hoewel dit geen compleet beeld geeft, zijn vernietigend.
In dit stripboek of graphic novel vertelt Koenraad Tinel, toen
een Vlaams kind in Gent, het verhaal van zijn foute familie in
de aanloop naar, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Zijn familie, het gezin waarin hij opgroeide, steunde het fascisme.
Ze waren niet ongeschonden uit de Eerste Wereldoorlog gekomen.
Ze steunde de analyse van die maatschappelijke en politieke
groeperingen die groepen apart zetten in de maatschappij om uiteindelijk
tot een ‘endlösung’ te komen.
Hun grootste zorg was waarschijnlijk niet meteen de Joden in Vlaanderen.
Hun drijfveren waren anti-communisme, de positie van Vlaanderen in
België, de veranderende tijd, het gevoel controle te verliezen.
Ze namen er de Jodenhaat van de sterke man op de koop toe.
Tinel komt uit een creatieve familie, vooral muzikanten, maar is
zelf beeldend kunstenaar.
Dit boek (de tweede versie) en de theatervoorstellingen gebaseerd
op zijn verhaal, zijn de manier voor Tinel om met het verleden
en zijn schuld en die van zijn familie in het reine te komen.
In een grove, expressieve tekenstijl, schetst Tinel de sfeer in het gezin. Tinel was het jongste kind. Deze tekening verbeeldt het goed: het fascisme als ideologie, de kerk, de positieve houding tegenover geweld en een vader die tegen zijn schoolgaande zonen zegt: ‘In uw plaats, ik ging’ (in de jeugdbeweging, in dienst, in de Sicherheitsdienst (SD), naar het Oostfront).
In aanloop naar dit moment vertelt Tinel door welke
‘denkers’ zijn ouders beinvloed werden. Namen die ons in
Nederland niet veel zeggen maar je kunt ze vinden
op het internet.
Het zijn figuren die sterk lijken op de goeroes van
Geert W. en andere extreem rechtse figuren.
Het is in die sfeer dat groepen mensen apart gezet worden. De grootste groep zijn de Joden maar ook communisten, Roma, homoseksuelen enz, worden uit de maatschappij gedrukt. Helemaal in lijn met de ‘Willen jullie meer of minder…..’-uitspraak van Geert W.
Een van zijn broers gaat bij de SD. De medewerkers van de Sicherheitsdienst verlenen hun diensten bij het ophalen, in kampen opsluiten en naar de vernietigingskampen afvoeren van Joden en de andere groepen.
Ook Tinel laat zien dat hij ontvankelijk was voor, op zijn minst, de uiterlijke verschijnselen van deze vaart der volkeren: met een omgekeerde pan op zijn hoofd en een stok als wapen staat hij op wacht, in de stromende regen. Wat zou hij gedaan hebben als hij ouder was geweest?
Voor de groepen mensen die afgevoerd werden liep het niet goed
af: de vernietigingskampen. Voor de handlangers van de bezetters
ook niet: op de vlucht naar Duitsland, in de schuilkelders voor
de bombardementen, gewond en blijvend invalide aan het Oostfront,
honger, op de vlucht voor de Russen, in de gavangenis na de oorlog.
in België. Schooiers.
Wat in het boek niet aan de orde komt is het verhaal daarna.
Hoe leef je met die schuld, slechts zijdelings komen de
overtuigingen van zijn vader aan de orde die (na de oorlog)
nog steeds denkt dat Hitler leeft.
Hoe kun je dan je kinderen nog aankijken?
Misschien iets voor een volgend boek.
Want fout zijn voor dat zaken uit de hand lopen, stopt
daar niet. De keuze, die Scheisseimer blijft bij je.
Prachtig album dat nog veel meer stof tot nadenken geeft.
De wereld van stripverhalen draait voor een heel groot
deel om recycling. Niet de goede recycling van materialen
en producten een tweede kans geven maar de slechte vorm
van recycling:
Franse titels vertalen met Google Translate en dan in andere
landen uitbrengen.
Er is niets mis met Google Translate maar het vertalen
van hele zinnen met de tool vraagt wel het een en ander
van de gebruiker. Daar wordt niet zo nauwkeurig naar
gekeken. Het gaat vooral om omzet.
Peter Pontiac, Autobiorama, 2023.
Peter Pontiac’s Autobiorama, is daar een variant op.
Onder het mom van een nieuwe titel oud, Nederlandse werk,
opnieuw uitbrengen.
Nu was Pontiac wel een tekenaar met goede ideeën maar
teksten schrijven was niet zijn sterkste kant.
In dit werk worden allerlei verhalen verzameld die over
hem zelf gaan maar de meest in het oog springened fenomenen
zijn dat hij zich heel vaak herhaalt en dat de verhalen
regelmatig gewoon niet af zijn.
Grappig is het dan dat hij er anderen van beschuldigd
steeds met hetzelfde verhaal te komen.
Zoals in de bespreking van ‘Drugsverledenman’ uit 2005.
Pontiac, 1997, HP/De Tijd: “Ik weet eerlijk gezegd niet of dat nou aan mij ligt, of aan de luiheid van de betreffende journalisten, maar ik lees steeds weer hetzelfde.”
Maar goede ideeen heeft hij best. Een grappig voorbeeld
vind ik “Autobioblues”, een opdracht voor 4 pagina’s.
Maar weer weet hij niet hoe te beginnen en wat het verhaal
zal zijn tot dat hij dat tot ondewerp maakt.
De vier lege pagina’s worden karakters die mee gaan doen in
het verhaal, die met hem in gesprek gaan en dat is grappig
en goed getekend. Of het origineel is weet ik niet.
Eindoordeel: gemengde gevoelens.
Als je heel veel van Bob Dylan en Jimi Hendrix houdt,
is het waarschijnlijk beter te pruimen.
In een stripwinkel zag ik een deel van de integrale uitgave
van de avonturen van Piet Pienter en Bert Bibber.
Een strip van POM (Jozef van Hove).
Zelf heb ik een paar van de stripboeken die ik met veel
plezier las en herlas.
Grappig vond ik dat de verkoper van de strips me wees op het feit
de de strips nooit ingekleurd werden.
Dat had ik me eigenlijk nooit gerealiseerd.
De verhalen vind ik zo leuk dat me dat helemaal niet stoort.
De hoofdpersonen van de strip staan op deze omslag getekend: Piet Pienter, Bert Bibber, Suzan en Kommissaris Knobel. Misschien vind je de humor melig, kinderachtig of flauw, maar ik vind hem leuk.
De strip begint vaak met een soort aftiteling met de hoofdpersonen (hier ook Professor Kumulus), een schets van de inhoud en de titel: Hypnose pillen.
Met enige regelmaat ontstaat er een interactie tussen de schrijver en tekenaar POM (Jozef van Hove) en de lezer. Verder is veel van de humor ‘situational comedy’.
Let bij ‘Piet Pienter en Bert Bibber’ vooral op de namen van middenstanders, zoals Wisselagent Falsgelt. Let vervolgens ook op de aanpalkbiljetten op de schuttingen.
De hypnose brengt een politieagent ertoe spontaan te gaan zingen en hij wordt meteen ‘ontdekt’.
Even later endigt die agent op een poster. Overigens is de wereld hier nog vol vaste rollen voor mannen en vrouwen, zijn er typische mannen- en vrouwenberoepen en zijn mensen van een ander ras heel stereotype in beeld gebracht.
Bij een Blake en Mortimer weet je precies wat je krijgt (als ze de plank niet misslaan): mooi maar eenvoudig getekende strip, een verhaal dat goed afloopt en dat nog al eens begint met twee verhaallijnen die tegen het eind van het verhaal bij elkaar komen. Goed gedocumenteerd. De grote vraag voor de lezer is vooral over hoe de verhaallijnen bij elkaar komen. Dus niet erg spektaculair maar gedegen. ‘Acht uur in Berlijn’ is daarop geen uitzondering en ook geen uitschieter. José-Louis Bocquet, Jean Luc Fromental, Antoine Aubin.
In ‘Conquistador’ is het tekenwerk gewaagder. Hoog tatoeage gehalte als type illustraties. Maar dat gaat dan ten koste van het verhaal. Bij vlagen niet te volgen. Redelijk ongeloofwaardig. Een soort papieren Rambo. Dufaux/Xavier.
Beide met plezier gelezen.
Er is een boek verschenen met strips die de teksten
van liederen van Drs. P illustreren.
De maker, Frits Smid, doet dit in heel verschillende stijlen.
Frits Smid, La bande dessinée de Drs. P.
Hier en daar kunnen we misschien Drs P herkennen maar dit is een voorbeeld van een ingekleurde tekening voor het lied ‘De Veerpont’.
Tussen de liederen staat Drs. P is een verzonnen maar bijpassende enscenering.
De kenners hadden het al geraden, Drs. P staat er in aanloop naar ‘Dodenrit’. Volledig in zwart/wit verstript. een geslaagd boek en aanleiding voor mij om de nummers eens op te zoeken. Bekend of niet, iedere keer weer verfrissend.
Vertalen van teksten is in de stripwereld nog iets waar
wel iets aan te verbeteren valt.
Afgelopen weken las ik het stripverhaal/graphic novel
van Joe Sacco.
Joe Sacco heeft een journalistieke stripstijl.
Zijn verhalen zijn vaak geen verzonnen verhaaltjes maar een verslag
van een journalistieke zoektocht.
In dit geval naar de omstandigheden van de oorspronkelijke bewoners
van Noordwest-Canada.
De titel ‘Terug aan het land’ benadrukt het aspect van teruggeven aan het land wat je van het land gaat afnemen. In het licht van de geschiedenis een beetje een ‘zweverig eco aftreksel’ van het verhaal. ‘Paying the land’ heeft meer aspecten in zich: het moeten betalen voor land dat van jou is, überhaupt betalen voor land en dan de mogelijke weg naar de toekomst; zou die liggen voor de oorspronkelijke bewoners bij het meer respectvol omgaan met de ‘aarde’. Lees het verhaal er maar eens op na.
Terwijl ik dit boek lees (bijna 250 pagina’s) lees ik ook een
nieuwe vertaling van ‘Winnetou’. Oorspronkelijk geschreven door
Karl May in 1893, nu in een moderne vertaling van Josephine Rijnaarts
en Elly Schippers.
De boeken van Karl May zijn belangrijk geweest voor onze beeldvorming
van de oorspronkelijke bewoners. Natuurlijk naast films en allerlei
andere culturele uitingen.
De vertaling gaat ook over de rol van ‘Winnetou’ op dat beeld.
Hoe ver die beeldvorming gaat realiseerde ik me vandaag toen ik me
wilde aankleden om naar mijn werkplaats te gaan.
Op mijn stoel lag mijn broek. Een spijkerbroek. Kijk eens naar het logo.
Wikipedia over spijkerbroek: Een spijkerbroek, ook wel jeans, is een broek die meestal van een blauwe, sterke, gekeperde katoenen stof (denim oftewel spijkerstof) wordt gemaakt. De broeken zijn voorzien van een soort kleine klinknagels die de zakken verstevigen, vandaar de naam spijkerbroek. Jacob Davis en Levi Strauss kregen op 20 mei 1873 octrooi op deze bevestigingswijze. Oorspronkelijk was dit type broek bedoeld voor goudzoekers en mijnwerkers en later als werkkleding. In de tweede helft van de 20e eeuw zou de spijkerbroek uitgroeien tot een algemeen geaccepteerd mode-artikel.
De impact van de verhalen over de oorspronkelijke bewoners
van Noord-Amerika en de manier waarop die of werden afgeslacht of
bijeengedreven werden en van hun land werden verdreven, gaat ver.
In de inleiding (veel verder ben ik nog niet) lees ik het volgende:
Inderdaad, het rode volk ligt op sterven!
Van Vuurland tot ver voorbij de Noord-Amerikaanse meren ligt de reusachtige patient languit op de grond, geveld door een onverbiddelijk lot, dat geen mededogen kent.
Hij heeft zich er uit alle macht tegen verzet, maar tevergeefs, zijn krachten taanden zienderogen, er resten hem nog een paar ademtochten, en de stuiptrekkingen die van tijd tot tijd zijn naakte lichaam doen trillen zijn convulsies die de dood aankondigen.
Is dit vroegtijdige einde zijn eigen schuld?
Heeft hij het verdiend?
Pagina 14, inleiding door Karl May op Winnetou.
Uit 1893 in een 2021 vertaling van Josephine Rijnaerts en Elly Schippers.
De eerste regel zegt het meteen: geen tekst van 2021.
Maar de vragen aan het einde zijn eigenlijk ook het onderwerp
van de bezoeken die Joe Sacco brengt aan Canada.
Helaas is het beeld van Karl May maar ten dele waar.
De oorspronkelijke bewoners zijn niet verdwenen.
Ze zijn door de overheid ontworteld. Dat is veel erger.
Sacco vat dat bijvoorbeeld samen in de volgende plaat.
De overheid sleurde mensen de bush uit om hun kinderen de scholen in te krijgen, en die studeerden zich weg van onafhankelijkheid op het land en toe naar een geldeconomie zonder banen.
Het deel van het boek over de onderhandelingen over het land
tussen overheid en de oorspronkelijke bewoners vind ik ingewikkeld.
Moeilijk te volgen. Maar de boodschap is duidelijk.
Het is een heel goed boek.
Op ‘Winnetou’ kom ik zeker nog een keer terug maar
dan moet ik het eerst gelezen hebben.
Sinds kort kunnen we weer terecht in stripwinkels.
Daar ben ik pas heel even geweest en kocht een paar boeken.
Een er van is ‘De kinderen van Sitting Bull’ van Edmond Baudoin.
Een heel gevarieerd en mooi uitgevoerd album.
Baudoin hanteert verschillende tekenstijlen in dit album,
misschien doet hij dat wel vaker.
Het grootste deel is uitgevoerd in een stijl die
aan schilderen doet denken. Mooi van kleur en met nog altijd
veel ruimte om je fantasie de vrije loop te laten.
Edmond Baudoin, De kinderen van Sitting Bull. Het verhaal speelt zich voornamelijk in Frankrijk en Noord Amerika af maar ook andere werelddelen worden aangedaan.
Maar naast die schilderachtige stijl zijn er nog twee
stukken in het boek met elk een eigen stijl:
een beetje als met etsen en een meer klare lijnstijl.
Het verhaal doet sterk autobiografisch aan.
Een schrijfstijl die heel overtuigend en open overkomt.
Een genot om te lezen en kijken.
De schilderachtige, haast impressionistische stijl.
Maar ook ‘pentekenend’ kan hij het verhaal vertellen.
De tegenstelling in stijlen heeft op zich zelf ook een boodschap. Veel lees- en kijkplezier!
Tot kort geleden kende ik deze stripverhalen niet.
Ik lees graag stripverhalen maar strips over superhelden
zijn vaak zo simpel (in meerdere betekenissen van het woord).
Maar Watchmen is anders.
In 12 hoofdstukken wordt het verhaal verteld van ‘superhelden’
en in sommige gevallen, van hun kinderen.
Het blijken mensen van vlees en bloed te zijn zonder superkrachten.
Nou ja, op één na dan.
Maar de andere zijn mensen met uiteenlopende beroepen,
uiteenlopende omstandigheden en talenten.
Watchmen, de strip geschreven door Alan Moore en getekend door Dave Gibbons. De originele verhalen kwamen uit in 1986 – 1987.
Gesitueerd in de Verenigde Staten van onder andere Richard Nixon,
maak je de hoogtijdagen van de superhelden mee en hun afglijden
naar hun pensionering. De verhalen worden verteld in stripvorm,
regelmatig aangevuld met krantenartikelen en interviews.
Teksten van John Cale, Bob Dylan en Elvis Costello dienen als motto.
Door de stripverhalen lopen fragmenten van een ander stripverhaal:
Tales of the Black Freighter, een piratenverhaal.
De teksten en gebeurtenissen van de twee strips lopen slim
door elkaar.
Dan worden enkele van de superhelden vermoord.
Het begin van dit fantastische verhaal dat mij een aantal dagen
heeft beziggehouden.
‘Door zonder familie’ wordt door tekenaar/schrijver Gerrit de Jager
een beeldroman genoemd.
In het Engels noem je dit een Graphic Novel.
Een populaire manier om betere stripverhalen te maken.
Gerrit de Jager, Door zonder familie.
Bij Gerrit de Jager zit de kracht niet in ‘de klare lijn’,
de fantastische inkleuring of vernieuwende pagina indelingen.
Voor mij zit zijn kracht in de humor.
De humor en zelfspot spatten dan ook vanaf de pagina’s
in Door zonder familie.
Een leuke woordspeling op de Familie Doorzon.
Veel plezier!
Philippe Bonifay & Thibaud de Rochebrune: Pinokkio
Philippe Bonifay & Stephane Duval: Blauwbaard
Philippe Bonifay & Fabrice Meddour: Sneeuwwitje
De ondertitel van deze drie stripverhalen is:
waar sprookjes vandaan komen.
In drie verhalen wordt achterhaal waar de betreffende sprookjes
vandaan zouden kunnen komen.
Geen wetenschappelijke analyse maar een gedachtenspinsel.
Stel dat de auteurs behoorlijk wat
dichterlijke vrijheid namen
om ervaringen, volksverhalen en verzinsels
om te toveren in lieve kinderverhaaltjes?
Dan zouden deze drie verhalen best wel eens kunnen kloppen.
Ik heb genoten.
Waarschuwing:
voor kinderen zijn de verhalen niet bedoeld.
Philippe Bonifay & Fabrice Meddour: De heks in Sneeuwwitje.
Nog een stripverhaal of graphic novel zo je wil
over een kunstenaar.
Hadden we eerder dit jaar het mislukte boek over Rembrandt,
hier een voorbeeld van hoe het ook kan.
Het boek is niet eenvoudig.
Dat was Munch ook niet en dat zijn zijn werken
vandaag de dag nog steeds niet.
Ik ben eens op bezoek geweest in het Munch Museet
in Oslo en er ging een wereld voor me open.
De striptekenaar heeft zich niet beperkt tot het standaard patroon
van een stripverhaal. alles lijkt mel geoorloofd.
Het resultaat mag er zijn.
Met prachtige grote tekeningen, ingekleurd, of foto’s en penschetsen.
Het hele tekenarsenaal wordt uit de kast gehaald en levert
een stripboek op van 273 pagina’s.
Doe iemand een plezier met Sinterklaas of zomaar.
Argusvlinder 