De bindwijze is de zogenaamde Koptische Binding zoals die beschreven staat in het boek Smith’s sewing single sheets van Keith Smith. Ik volg hier type A. Het is een bindwijze waarbij je geen katernen neemt als uitgangspunt voor de binding maar (stevige) losse bladen. Ik heb papieren zakken op een soort van drager geplakt, een kartonnen strook van 2 tot 2,5 centimeter breed en 34 centimeter hoog. Deze stevige drager ‘draagt’ steeds één papieren zak (van de bakker of groenteboer) en vormt de sterke basis waardoor de draad loopt en verbinding zoekt met de vorige drager.
Gezien de hoogte van 34 centimeter heb ik besloten 4 koppels van 2 gaten te maken in de bladen en de platten. Daar bind je met 4 draden en 8 naalden steeds een blad aan het vorige blad. Die duo’s van twee gaten noemt men in het Engelstalige boek ‘stations’.
De achterplat is het beginpunt van de binding en het voorplat is de laatste toevoeging. Het voorplat wordt op een andere manier verbonden met de voorafgaande bladen. Dus dat is even opletten.
Het boek zit bijna helemaal in elkaar. Ik moet alleen de einden van de vier draden nog aan elkaar knopen. Dat gaat met de platte knoop. Zoals je op de foto kunt zien vormen de dragen feitelijk de rug. De draden zijn het enige middel waarmee alle andere onderdelen aan elkaar zitten. Ik heb een enkel naaigaren gebruikt waarvan ik me afvraag of dat niet eigenlijk een te lichte draad is. Bij zo’n dunne draad, die ook nog eens zwart is, zie je het bindpatroon na afloop minder goed als bij een dikkere draad. Het boek nog eens nalezen om te zien of Keith Smith daar iets over zegt.
Het is grappig dat op de foto’s lijkt of het Turks ontwerp
op de ruggen van de dragers, samen weer een patroon vormen.
Maar dat is volledig toeval. De dragers zijn bekleed zonder
dat er rekening is gehouden met patroon of kleur.
Argusvlinder 