Filmkrant:

Het boek Testament of Youth van Vera Brittain is een van de weinige vrouwelijke stemmen die de Eerste Wereldoorlog uit eerste hand beschrijven. Een belangrijk verhaal, dat helaas geheel tegen de geest van z’n hoofdpersonage te braaf verfilmd werd.

 

Sacha Gertsik

Regie: James Kent
Scenario: Juliette Towhidi
Camera: Rob Hardy
Montage: Lucia Zucchetti
Muziek: Max Richter

Kleur, 129 minuten

De filmkrant zit er helemaal naast!
De ‘braafheid’ van de film valt erg mee, zeker gezien tegen de tijd en het
milieu waarin Vera Brittain opgroeide.

De scenarioschrijver heeft alleen een heel andere insteek gekozen
dan de recensist graag had gezien.
Niet een van de heldhaftige feministe maar een die
waarschijnlijk veel dichter bij het boek ligt:
de waanzin van de oorlog.
We zien Vera (feministe of niet) dezelfde fouten maken
die ook mannen in die tijd maakten:
de verheerlijking van het naar de oorlog gaan.
Daar wordt je man van!

De sfeer voor de Eerste Wereldoorlog is onbegrijpelijk voor vele.
ook intelectuelen waren enthousiast over de oorlog.
Zo beschrijft Ewoud Kieft in zijn dit jaar verschenen boek
Oorlogsenthousiasme. Europa 1900 – 1918,
bijvoorbeeld over het enthousiasme van Freud of W.G. Wells.

Vervolgens zie je in de film, met soms briljante beelden,
(briljant is een term die ik niet snel zal gebruiken),
de impact van de oorlog. Het enorme en afgrijselijke slagveld.
Niet als een oorlogsrapportage, maar door de ogen van Vera.
Al die jonge mannen, een hele generatie, gaat verloren.
Vera verliest alle mannen in haar omgeving behalve haar vader:
haar broer, haar aanstaande man, een jeugdvriend die verliefd was op haar
en zorgt als verpleegster onder andere voor jonge Duitse slachtoffers.
Dat maakt haar omzwaai naar het pacifisme geloofwaardig.

Vooral de opening van de film maakte enorm veel indruk op me.
De film is super mooi gemaakt. BBC-kwaliteit.
De overgang van het schilderij, naar het water, naar de jeugd;
werkt als zwart gat: je wordt de film ingetrokken.

De film zit vol close-ups die het jeugdige karakter van de
hoofdrolspelers en de vernietiging van die levens, benadrukken.
Je wordt als toeschouwer keihard op de feiten gedrukt.

Hoe Sacha Gertsik naar de film heeft gekeken weet ik niet
maar ik denk dat ze niet goed heeft opgelet.

Er is niets sprookjesachtig aan de film van Kent.
De mooie, poetische beelden maken het verhaal schrijnend, keihard,
maar passen tegelijkertijd bij een film waar de twee hoofdrolspelers
gedichten schrijven voor elkaar en waarin beide schrijver willen worden.

De film heeft meerdere lagen, en daar moet je wel oog voor
(willen) hebben. Die lagen doen recht aan onze complexe wereld.
Terrecht wordt de oorlogstijd niet voorgesteld als een snelle videogame
of als een filmpje van de Islamitische Staat.