Naar Metz ging ik met de trein.
Dus van Breda, via Rotterdam, Brussel en Luxemburg.

Iedere keer als ik het station in Rotterdam bezoek word ik weer overvallen door de prachtige schaduwen die het dak en de constructie werpen op de treinen en de perrons.

Kom je dan aan in Metz, dan kom je in het station dat er uit ziet als een kathedraal.

Het gebouw is rijk versierd aan binnen- en buitenkant. Zoals hier met een paardenhoofd.

De gevel is indrukwekkend.

Wikipedia:

Om Metz te “germaniseren”, liet Keizer Wilhelm II een nieuw district creëren in een mengelmoes van Duitse stijlen. Als station was het onderdeel van het Schlieffen plan, waarbij het noodzakelijk was om de troepen van Frankrijk tot Rusland te transporteren in slechts 24 uren.

Het station is een 350 meter lang Neoromaans bouwwerk dat gebouwd werd tussen 1905 en 1908 door de Duitse architect Jürgen Kröger. Het station doet denken met zijn 40 meter hoge klokkentoren (naar verluidt door de Keizer zelf ontworpen) aan een kerkgebouw, en de aankomsthal doet denken aan dat van een paleis. Men speelt hier verder op in, met het gebruik van standbeelden van o.a. ridder Roeland, en glasramen van o.a. keizer Karel de Grote. Ook werd er een appartement voor de Keizer in het station ingericht, dat nu dienstdoet als kantoor.

De foto’s heb ik gemaakt op de ochtend dat ik het Centre Pompidou Metz ging bezoeken. Het museum gaat om 10:00 uur open dus tussen ontbijt en museumbezoek was er voldoende tijd. Het hotel lag aan de kant van het centrum van Metz terwijl Centre Pompidou Metz aan de andere kant van het spoor ligt.

Dit is een foto van een kapiteel in het station.

In het Centre Pompidou Metz heb ik nog wat foto’s gemaakt die eigenlijk geen relatie hebben met de tentoonstellingen. Zoals hier de dakconstructie, gezien vanaf een balkon op de derde verdieping in het museum.

Vandaar had ik een uitzicht op het werk van Ernesto Neto.

Vanuit de benedenverdieping ziet ‘Leviathan main toth’ van Ernesto Neto er zo uit.

In het centrum in Metz kom je bijvoorbeeld zulke straatjes tegen.

Zo kan het er in de avond uitzien.

Het was er goed toeven.

De stad kent een oude Christelijke, katholieke traditie. Hier het interieur van een kerk in Metz.

De kathedraal overheerst de oude binnenstad. Het is een fantastisch gebouw. Groot, prachtig ingericht. Een mooie schatkamer kun je in de kerk gaan bekijken en de gebrandschilderde ramen en het beeldhouwwerk zijn fantastisch.

Wikipedia:

De Kathedraal Saint-Étienne van Metz in Metz is de kathedraal van het bisdom Metz.
In de middeleeuwen vormde Metz en omgeving het kleine prinsbisdom Metz.
De kathedraal werd in de veertiende eeuw gevormd door twee kerken samen te voegen: het schip van Saint-Étienne (13e eeuw) werd verbonden met de noordzijde van een oudere romaanse kerk.
In de vijftiende eeuw werden een transept en een koor toegevoegd. Het schip is het op twee na hoogste in Frankrijk: 41,41 m. Alleen de Notre-Dame d’Amiens (42,3 m) en de kathedraal van Beauvais (48,5 m) zijn hoger.

De buitenkant van de kathedraal is rijk versierd.

Bijvoorbeeld met deze waterspuwers. Hier zie je een detal van de vorige foto.

De ingang van de kathedraal met een Laatste Oordeel en heel veel heiligen.

Je treft er een hele reeks kleine figuren aan. Wat ze precies voorstellen weet ik niet. Dus bedacht ik zelf maar een aantal titels. Hier bijvoorbeeld: Christus als bron.

Justitie of blind vertrouwen.

De vele gezichten van de mens.

Vurig draakje van de hel.

De kathedraal is enorm. Als onderdeel van de schatkamer zie je maquettes van de grote kerken van Frankrijk. Denk Notre Dame, de kathedraal van Reims enz.

De ramen zijn fantastisch. hier een van de gebrandschilderde ramen van Jacques Villon, gemaakt in 1957. Het raam toont de vazen gevuld met water die op de bruiloft in Kana omgezet worden door Christus tot wijn.

Wikipedia:

Jacques Villon (Damville, 31 juli 1875 – Puteaux, 9 juni 1963) was een Frans kunstschilder.
Zijn eigenlijke naam was Gaston Duchamp.
Duchamp was de oudste uit een kunstenaarsgezin van zes kinderen, waaronder zijn broers Raymond Duchamp-Villon, beeldhouwer, Marcel Duchamp, schilder, en zijn zus Suzanne Duchamp, schilderes.
In 1894 nam Gaston als pseudoniem de naam over van zijn geliefde dichter.
Hij liet zich voortaan Jacques Villon noemen.
Hij gaf heel jong zijn studies in de rechten op, om de artistieke weg op te gaan.
Hij kreeg een eerste tekenopleiding in Montmartre, in het atelier van Cornon, waar hij Henri Toulouse-Lautrec ontmoette.
Invloeden van deze, van Théophile Steinlen, van Jean-Louis Forain of van de Nabis ontgingen Villon niet.
In 1906 vestigde hij zich in Puteaux en waagde hij zich aan een voorzichtig cézanniaans kubisme.
In het atelier van Puteaux ontpopte Villon zich vanaf 1911 als de voortrekker van de Section d’or-groep, met zijn broers, met Albert Gleizes, met František Kupka, met Albert Metzinger, met Francis Picabia en met Fernand Léger.
Binnen deze Puteaux-groep vierde een synthetisch kubisme hoogtij.
In 1912 werden al zijn ingebrachte doeken verkocht aan het Amerikaanse publiek op de Armory Show.
In 1956 kreeg hij de opdracht tot het uitwerken van de kartons voor 5 glasramen in de Sacré-Coeur-kapel van de kathedraal te Metz.
Villon noemde zichzelf Cubiste impressionniste (impressionistisch kubist).
Hij overleed op 87-jarige leeftijd.

Maar er zijn ook ramen die gemaakt/geinspireerd zijn door Marc Chagall. Je herkent direct zijn typisch kleurgebruik en de manier waarop figuren worden weergegeven.

Dit is een set ramen die Marc Chagall heeft uitgevoerd met het glazeniersechtpaar Charles Marcq en Brigitte Simon in de periode 1958 – 1968. Van hen kon ik niet veel informatie vinden op het internet in een andere taal dan Frans.

Nu volgen er een aantal details van de vorigge foto.

Dit is een voorbeeld van de oudfere en meer traditionele gebrandschilderde ramen.

Het grote rozet.

Bij een andere uitgang zie je weer het laatste oordeel en ook hoe de verdoemden opgegeten worden door de muil van de hel.

Waterspuwers.

De grote steunberen die het mogelijk maakten zo hoog en zo transparant te kunnen bouwen.

Dit vond ik fascinerend. Dit is maar een stukje van het beeldhouwwerk tegen de zijgevel van de kathedraal. Ik heb geen idee wat het moet voorstellen.

Dit is een ander deel. Vooral die gordijnen vond ik apart.

Een waterspuwer in de vorm van een rund.

Aan de zijgevel van de kathedraal is nog een kruis ‘verstopt’.

De kathedraal domineert de oude stad.

Zomaar een gevel in de binnenstad van Metz. De gevels zijn de moeite waard om te bekijken. Deze versiering is gemaakt door iemand met de naam Muel.

Muel Fecit, ‘gemaakt door Muel’. Volgens mij gaat het hier om André MUEL, Architecte messin 1816 – 1886. Mijn foto is van de gevel van Hôtel de Bollemont, 1, Rue Pierre Hardie.