De afgelopen dagen maakte ik nog een paar foto’s
van de cactus. De kleuren veranderen en de vormen worden
minder strak. Maar wat een kleuren geel.
Dit was vanochtend.
Maandelijks archief: juli 2022
Vuelta?
Een paar dagen geleden was er een soort van Vuelta-evenement. Of het een groot succes was weet ik niet. Breda, Kasteelplein.
Boekbinden kan ook thuis
Vandaag weer voor het eerst even gewerkt aan een boek waaraan ik in mijn werkplaats al aan was begonnen: het boodschappenboekje. Dit is de stapel enveloppen zoals ik die al had in mijn werkplaats.
Dit stapeltje zijn enveloppen die nog even op maat moeten worden gemaakt zodat er nog een katern aan het envelop-boekblok kan worden toegevoegd.
Steendruk
In mijn werkplaats was ik altijd steendruk met het binden van
boeken en ik was toen ook geïnteresseerd in het drukproces.
Een van de mensen die toegang had tot het deel van de
FutureDome waar mijn werkplaats zich bevond, liet een
folder achter van het Nederlands Steendruk Museum.
Afgelopen weekend ben ik er op bezoek geweest.
De grootste wow-factor zat hem in de link van Senefelder via
zijn uitvinding van de steendruk, via fotolithografie en
chromolithografie naar de chip machines van ASML.
Het Carolusgebouw in Valkenswaard is een complex met meerdere culturele organisaties. Het Nederlands Steendrukmuseum is er één van.
Het museum bestaat eigenlijk uit drie delen:
= het museum dat de uitvinding van Senefelder uitlegt en de ontwikkelingen
die er daarna op zijn voortgebouwd;
= een ruimte waar lithografische (toegepaste) kunst wordt getoond
= een werkplaats met een paar machines, veel lithostenen en veel ruimte
voor workshops.
Dit is een replica van de pers die Alois Senefelder gebruikte om zijn lithostenen af te drukken.
In een vitrine ligt deze lithosteen met ‘De aardappeleters’ van Vincent van Gogh.
Het lithografisch proces begon met het maken van zwart/wit afbeeldingen. Die kon je met losse loden letters niet maken. Dat proces ontwikkelde zich via het gebruik van negatieven en later kleur, tot een middel om reclame en verpakkingsmateriaal te maken. Zoals hier op blik. Haagsche hopjes en een blauw/wit Hollands tafereel gemaakt in Moskou voor een blik met chocolade.
Hier ligt een negatief op een steen waarmee later in het proces de afdrukken kunnen worden gemaakt. De steen is de drager en het begin van het proces. De kombinatie van de eigenschappen van de steen (glad te schuren, kalk, poriën), het tekenen met een geprepareerde tekenstift, Arabische gom en nog een paar stoffen, stappen en goed kunnen tekenen maakt de steendruk.
Hier zie je hoe de belichting in zijn werk ging.
Kunstenaars gebruikten de techniek en het museum heeft er een aantal voorbeelden van. Deze sprak me aan (boek), Jan Sluijters heeft een litho ontworpen in 1919 voor de boekband in deze vitrine.
Deze Netflix avant la lettre is een thuistheater (cyclorama) met een verhaal gemaakt uit afbeeldingen die gemaakt zijn met het lithografieproces.
Het product is gemaakt door Luxus Papierfabrik Berlin. Cyclorama: An expedition through Africa, circa 1890.
Een van de vrijwilligers gaf graag een demonstratie met deze pers uit 1900. Dit is een ‘kleine’ Snelpers. De pers heeft een mechanisme om de steen in te inkten, rollen om het papier in te voeren en te bedrukken en een bed dat de lithosteen beweegt. Één persoon kon de pers bedienen.
Hier ligt de steen nog voorin…….
…..en hier ligt hij achterin.
Dit is een ‘draagbaar’ model.
Binnenkort meer over de werkplaats.
Verander de drager van steen naar silicium (zand), print de afbeelding
met een materiaal waardoor elektriciteit loopt (halfgeleider) en je spreekt
van de chip. Dat is de link naar ASML.
Vanmorgen om half acht
Mijn Parodia magnifica ontwaakt op het balkon.
Soep met wups
Volgens Jeroen Meus is ‘WUPS’ het ezelsbruggetje van klassieke
koks voor het maken van een basis groentebouillon:
Wortel
Ui
Prei
Selderie
Voor de soep van deze week breidde ik die wups een beetje uit
met knoflook, rozemarijn, tijm en bladselderij.
De soep is deze week samengesteld op basis van een soeppakket,
een verspilzakje (ui, tomaat) en eigen aankoop.
WUPS met knoflook en de selderie is hier bleekselderie.
Dit is de extended versie met links bladselderij en rechts rozemarijn en tijm.
Dit is dezelfde extended wups maar dan gesneden. Gereed om in een beetje olie een paar minuten te bakken. In het pakket zaten ook laurierbladen. Die heb ik hier nog niet bijgedaan omdat ik deze groentemassa dadelijk met water en de bouillonblokjes wil mixen. Pas daarna voeg ik de garnering toe: laurierblad (die er voor het eten weer uit gaat), de paprika, de tomaten en de soepballetjes. Oh, ja, en een venkel.
Dit is het resultaat. De soep is heerlijk en al bijna op. Op het brood selleriesalade (puur toeval).
Parodia magnifica
Dit was vanochtend terwijl de cactus nog in de schaduw staat.
Ik luister nu naar Frank Sinatra: Watertown
Op zich is het geen nieuwe opname.
Het is een album dat een beetje in de vergetelheid
is geraakt.
Nu is er deze release.
Persoonlijk vind ik het nummer ‘Michael & Peter [2022 Mix]’
prachtig. Mooie tekst en de zang is super.
Over het algemeen is de eerste indruk dat de nummers
overgeproduceerd zijn, te veel orkest.
Een eenvoudige uitvoering met een combo of een andere
kleine instrumentale bezetting zou beter passen
bij het onderwerp, de stemming en de manier waarop
Sinatra de nummers zingt.
Frank Sinatra, Watertown. Toch maar eens luisteren zou ik zeggen.
Volgens de Volkskrant:
In maart 1970 bracht de toen de 54-jarige Frank Sinatra een album uit, Watertown, dat de geschiedenis in zou gaan als zijn grootste commerciële flop. Voor het eerst behaalde een plaat van hem niet de albumtop-100 van de Amerikaanse Billboard. Ook de critici waren niet enthousiast. Een gedesillusioneerde Sinatra zou zich na deze flop terugtrekken voor een ‘sabbatical’ die meer dan twee jaar duurde.
Inmiddels wordt Watertown beschouwd als een meesterwerk……… Watertown bleek een echt conceptalbum. Sinatra had in de jaren vijftig al furore gemaakt met thematisch geordende platen met liedjes over verliefd zijn en eenzaamheid. Maar de tien nummers op Watertown vertellen een chronologisch verhaal over een man die met zijn twee zoons achterblijft in het kleine dorpje Watertown, waar zijn vrouw hem heeft verlaten. Elk liedje is een brief aan haar. Brieven die hij nooit zal posten, maar in een la bewaart. In het een-na-laatste nummer, She Says, lijkt zij de indruk te wekken terug te keren, maar in het afsluitende The Train blijkt dit ijdele hoop. De man ziet haar niet uitstappen en ziet de trein weer zonder haar vertrekken: ‘And I know for sure I’d recognize your face’, zijn hier de laatste gezongen woorden van Sinatra.
Een aangrijpend verhaal, aangeleverd door twee heren met wie Sinatra eigenlijk geen ervaring had. Zij waren gevraagd door Frankie Valli, van de destijds populaire popgroep The Four Seasons, met wie Sinatra bevriend was. Die kwam met producer Bob Gaudio, die op zijn beurt de tamelijk onbekende singer-songwriter Jake Holmes benaderde. Sinatra kon zich goed vinden in hun idee van een conceptalbum en had zich al decennialang goed weten in te leven in eenzame, door gebroken liefdes getormenteerde mannen.
Parodia magnifica
Al een paar dagen volgde in de cactus meer dan anders.
Normaal in de winter staat de cactus binnen, in de slaapkamers
waar de temperatuur min of meer constant is maar waar de
verwarming niet aanstaat.
In de zomer gaat de cactus naar het balkon waar er vooral
in de late middag zon is. Maar soms ook een forse
regenbui. Dus een keer in de zoveel tijd laat ik het water
uit de pot lopen.
Maar die knoppen, staan die daar altijd?
Parodia magnifica op het balkon. Een paar dagen geleden.
Langzaam maar zeker komt de gele kleur er door.
Argusvlinder 