Nu was 3 maart 2016 (de dag waarop[ deze foto is genomen) geen vrijdag maar een donderdag, maar vandaag is het wel vrijdag. Vrijdag is meestal mijn filmavond. Geen van de films hier op de posters in Lucknow heb ik gezien en de kans is klein dat ik ze ooit ga zien. Maar het is een mooi beeld zo.
In 2016 bezochten we Lucknow.
Nu voor veel mensen in het Westen een onbekende plaats.
Maar ooit een belangrijke hoofdstad in Inia.
Wikipedia:
Lucknow is de hoofdstad van de Indiase staat Uttar Pradesh en ligt in het noorden van India. De stad ligt in het gelijknamige district Lucknow en heeft 2.207.340 inwoners (2001).
Lucknow ligt in de historisch bekende Awadh-regio en is altijd een multiculturele stad geweest. Lucknow wordt ook wel de ‘Stad van de Nawabs’ genoemd. Andere bekende bijnamen zijn ‘de Gouden Stad van het Oosten’, Shiraz-i-Hind en het ‘Constantinopel van het Oosten’. Bekende bezienswaardigheden zijn de Bara Imambara en de Rumi Darwaza.
Het was een belangrijke stad voor de Britse bezetter en een van de plaatsen
waar het Indiase nationalisme tot een eerste uitbarsting kwam: de Sepoy-opstand.
Daarover schrijft Wikipedia:
Er was een algemene ontevredenheid over de manier waarop de Engelsen de Indiase vorsten behandelden en over de uitbuiting van de verarmde boeren. De eigenlijke opstand brak uit naar aanleiding van de ontdekking dat geweerkogels met varkens- of rundervet werden ingesmeerd waardoor zowel hindoes als de moslims in hun religieuze gevoelens werden gekwetst.
De opstand mislukte echter doordat de meeste vorsten het Britse bestuur trouw bleven en andere inheemse troepen zoals de Sikhs en de Gurkha’s zich niet aansloten. De opstand duurde tot het begin van 1858 en werd uiteindelijk met barbaarse strafmaatregelen door de Engelsen onderdrukt.
De volgende foto’s zijn in Lucknow gemaakt.
Op de dag dat we er aankwamen.
Maar eerlijk gezegd ben ik er niet helemaal zeker van.
De meeste foto’s tonen een gebouw dat ik in de toeristische informatie
van Allahabad en Lucknow niet kan vinden. Ook niet in mijn aantekeningen.
Maar mooi is het wel.
Ons hotel lag dicht bij het station. Daarom was het er zo druk en om de een of andere reden was in deze straat weinig gemotoriseerd verkeer.
Net als meestal in India een bedrijvige stad.
Deze foto toont het bedoelde gebouw. Je ziet de begane grond niet maar wel alle verdiepingen erboven inclusief de klok boven op dak. Het was aan het eind van de middag.
Op de tweede verdieping versierde onder andere deze pauwen de gevel.
Op de derde verdieping: vissen.
Nog een stel pauwen.
Zo ligt het gebouw in het straatbeeld. Op het gebouw erachter staat bovenop reclame voor een hotel in Lucknow. Ook op een van de borden op het gebouw staat de naam Lucknow in het Engelstalige adres.
We bezochten in Allahabad een park met de naam Khusro Bagh
of Khusru Bagh.
In het park staan 4 grote tombes, mausoleums.
Terwijl we er rondliepen kwam er iemand aan die ons
en de andere bezoekers wel de binnenkant wilde laten zien.
De foto’s van de binnenkant zijn natuurlijk donker. De openingen naar buiten zijn beperkt en er ligt natuurlijk geen licht.
Dit is een deel van de muur.
Een spreuk boven een doorgang.
Zo’n raam laat zich moeilijk fotograferen maar deze foto is in ieder geval niet bewogen.
Hetzelfde raam, meer licht maar bewogen.
Een bewogen sterrenhemel.
Khusru’s Tomb
Khusru (AD 1587 – 1622) was the eldest son of Jahangir and queen Shah Begum.
He was well educated and popular for his amicable manners and blameless public characcter.
In 1605, when Akbar lay seriously ill, Khusru’s partisans, led by his father-in-law Mirza Aziz Koka and his uncle Raja Man Singh of Amber made strenuous efforts to put him on the throne. But at last, Akbar on his death-bed nominated Salim as his successor.
After the death of Akbar, Salim ascended the throne and assumed the title of Jahangir.
A few months after Jahangir’s accession, Khusro rose in rebellion.
He was completely defeated by Jahangir, captured and blinded.
He died in confinement in 1031 Hijri (AD 1622), when he was in custody of his brother Khurram, the future Shah Jahan.
He was buried in Khusro Bagh near the mausoleum of his mother.
The tomb of Khusro was probably begun by Khusru’s sister Sultan Nisar Begum.
It is a two storeyed building with arcaded walls surmounted by a large hemispherical dome on a octagonaldrum, with small chhatris at the corners.
The interiour consists of single room whose walls are painted with a design of floral patterns, cypresses, etc.
On the dome, there is a painted medallion with star and geometrical patterns, simular to the ones in the contemporary tomb of Itamad-us-Daula.
Op naar de tweede begraafplaats.
Al snel werd het drukker. Ook een aantal ‘miet-betalende’ bezoekers. Wij hadden de man ook nog niet betaald maar dat hij dit verwachtte was duidelijk. Is ook geen probleem.
Deze koepel is helaas ook niet helemaal scherp.
Shah Begum’s Mausoleum
(Khusru’s mother’s tomb)
Jahangir’s era saw the creation of several remarkable architectural monuments, in particular the mausoleum of his first wife .
Khusru’s mother was Man Bai whom Jahangir had given the title of Shah Begum after the birth of Khusru.
Man Bai was the daughter of Raja Bhagwant Das of Amber, then the governor of Punjab and sister of Rajput chief Raja Man Singh.
She had been married to Salim in 1584 and Khusru was born in 1587.
She committed suicide at Allahabad in 1603 by taking an overdose of opium as she had become heartbroken and distraught at the bitterness between father and son.
She was buried in this garden , later named Khusru Bagh after Khusru, in which he also lies buried in a beautiful tomb.
This tomb was designed by Aqa Reza, one of Jahangir’s leading artists in 1606 – 1607.
The tomb itself has three storeys, practically terraced plinth, surmounted by a large chhatri under which stands the Shah Begum cenotaph.
The inscription on the tomb with floral arabesques, were carved by Jahangir’s greatest calligrapher Mir Abdullah Mushkin Qalam.
Het was heerlijk in de tuin. Hier op de achtergrond de tombe van Shah Begum. De dag was erg warm geweest. Langzaam daalde de temperatuur en de mensen zochten elkaar op bij deze oude monumenten. Een prachtig gezicht in de langzaam oranje kleurende zon.
De Indiase architectuur gaat vaak gepaard met waterpartijen. Zou dit daar deel van uitmaken of is het gewoon de afwatering?
Tombe van Nisar Begum.
Nisar Begum’s Mausoleum (Khusru’s sister’s tomb)
Nisar Begum was the sister of Khusru.
The tomb of Nisar Begum is located near the tomb of Shah Begum.
The tomb was constructed in the years AD 1624 – 1625 by herself just at the time of construction of Khusru’s tomb.
The tomb was never used as a cenotaph.
This tomb is architecturally much more impressive.
The tomb architecturally stands on a high plinth which is adorned with panels containing a scalloped arch motif.
Inside the plinth , there is a small room whose ceilings is
painted in vivid colors with stars arranged in concentric circles.
This decoration is repeated on the dome ceiling of the main room while the walls are painted with Persian cypresses (style), plants and flowers.
Op het internet, in Wikipedia bij het artikel over Khusro Bagh is een ongeveer zelfde foto. Daar heet het ‘Decorated arch of the Tomb of Nithar’ of gedecoreerde boog van de tomb van Nithar (Nisar Begum).
De tombe van Khusro.
Van rechts naar links: Khusro, Nisar Begum en Shah Begum.
Maar vooral rust, genieten, aangename temperatuur.
Architectuur is belangrijk op deze reis door India.
Hier in Allahabad bezoeken we een park met daarin
een viertal mausoleums. Oogverblindend.
Niet in de laatste plaats door de binnenkant.
Laten we eens een kijkje gaan nemen.
We gaan te voet vanaf onze homestay naar het park. In de homestay troffen we deze handdoek aan. Grappig maar past niet helemaal in de tijd van het jaar.
Onderweg, zomaar ergens tegen een boom.
Khusrubagh (Allahabad)
Originally, it was a pleasure resort constructed by Jahangir when he lived here as a prince.
It came to be known as Khusro Bagh after the tomb of Khusro, the elder son of Jahangir, was erected here.
It contains four beautiful tombs.
Each is decorated wirh fine Mughal frescoes with vaulted apartments which form the most conspicuous features of the garden.
The tombs of Khusrubagh are like a stone coffin richly carved with paintings on the walls and ceilings.
These tombs display the finest quality of ornamentation and paintings of Mughal style, particularly in that of Prince Khusru’s tomb.
A group of four tombs of prince Khusru, his mother, sister and Bibi Tamolan located in the centre of this spacious garden, which is enclosed by fortification walls and divided into squares, provided with channels and fountains
in typical Charbagh pattern of the Moghul gardens.
An imposing gateway on the southern side, built of sandstone is profusely decorated with designs having Persian inscription of Moghul Emperor Jahangir in Nastaliq character, which clearly indicates the date of its construction between AD 1605 – 1627.
The gataway is two-storeyed flanked by massive octagonal bastions crowned with small domed pavilions.
Korte Nederlandse samenvatting:
Oorspronkelijk was het park door Jahangir aangelegd voor het plezier.
Hij leefde hier toen hij prins was.
De naam Khusro Bagh kreeg het door het mausoleum van Khusro, de zoon van Jahangir.
Er zijn 4 mooie tombes.
Vooral de Mogul fresco’s aan de binnenkant.
De vier tombes zijn van Khusro, zijn moeder, zuster en Bibi Tamolan.
Dit is het park met in de verte de mausolea.
Een eerste indruk. Khusro Mirza tombe.
Het mausoleum van Bibi Tamolan.
Tamolon’s Tomb
This fourth mausoleum of the complex locally known as Bibi Tamolon’s tomb stands in the extreme west in the series,
which has no sign of a tomb and is without any inscription.
It is sometimes associated with the Istanbul Begum of Fatehpur Sikri, but another version has it that a sister of Khusru had built it for herself but is buried elsewhere.
Hetzelfde gebouw maar nu met de avondzon mee gefotografeerd.
Het was een geweldige plaats om te zijn. Het warmst van de dag was weg. Veel lokale mensen komen naar Khusro Bagh om een praatje te maken en te genieten van de zon die ondergaat en voor het laatst die dag oranje straalt over de gebouwen. Links de Shah Begum tombe.
Nithar Begum tombe.
Dan plots komt er iemand die voor ons de mausolea wel wil openen zodat we ook de binnenkant kunnen zien. Wat we dan te zien krijgen volgt een volgende keer. Mooie deuren.
Voor India een heel belangrijke plaats.
Het is het familiehuis van de Nehru’s, de politieke dynastie
die lange tijd heel veel invloed had in India
op een cruciaal moment van hun geschiedenis:
Motilal Nehru 6 mei 1861 – 6 februari 1931:
advocaat en actief in de Indiase onafhankelijkheidsbeweging.
Leider van het Indian National Congress (politieke partij)
Jawaharlal Nehru (of Pandit Nehru) 14 november 1889 – 27 mei 1964:
eerste premier in India en invloedrijk
politicus in de jaren voor de onafhankelijkheid.
Indira Priyadarshini Nehru (later Indira Gandhi) 1917–1984
dochter van Jawaharlal Nehru. Eerste vrouwelijke premier van India.
Rajiv Gandhi 1944–1991
De 7e premier van India.
Wikipedia over Anand Bhavan:
The Anand Bhavan is a historic house museum in Allahabad, India, focusing on the Nehru Family.
It was constructed by Indian political leader Motilal Nehru in the 1930s to serve as the residence of the Nehru family when the original mansion Swaraj Bhavan
(previously called Anand Bhavan) was transformed into the local headquarters of the Indian National Congress.
Anand Bhavan was donated to Indian government in 1970 by the then Prime Minister Indira Gandhi,
the granddaughter of Motilal Nehru and daughter of Jawaharlal Nehru.
In het gebouw mochten geen foto’s gemaakt worden. Toen we aan kwamen lopen bij de kassa was het er erg druk maar meteen schieten allerlei mensen te hulp die er voor zorgen dat wij heel snel, langs alle wachtenden naar binnen kunnen. Beetje gênant.
This house is more than a structure of brick and mortar
It is intimately connected with our national struggle
for freedom and within it’s walls
great decisions were taken and great events happened.
Het huis hangt vol met foto’s van leden van de Nehru-familie, Gandhi en
veel andere politieke leiders van India, Engeland en andere landen.
Anand Bhavan.
Een eind van de oever af, laten we zeggen ergens midden op
de rivieren, ligt een ondiepe plaats.
Daar liggen heel veel boten.
De situatie kan ik niet helemaal overzien: het is een beetje mistig
en het water van de rivieren Ganges en Yamuna is erg breed.
Dus het is erg moeilijk om je te oriënteren.
Bij al die boten zie je veel mensen.
De meeste gaan zwemmen of dompelen zich in het water.
In de Rigveda staat:
“Those who bathe at the place where the two rivers flow together, rise upto heaven”.
Vertaling: Zij die een bad nemen op de plaats waar de twee rivieren
samenstromen, zullen naar de hemel gaan.
Wikipedia over de Rigveda:
De Rig-Veda is de oudste van de vier godsdienstige hindoegeschriften die bekendstaan als de Veda’s. De Rig-Veda is ontstaan tussen 1700 en 1100 voor Christus.
Deze veda bestaat uit 1017 reguliere verzen (hymnen) plus 11 apocriefe (vālakhilya) verzen 8.49 – 8.59; in totaal 1028 verzen. Ze zijn geschreven in het vedisch Sanskriet. De verzen zijn verdeeld over tien boeken, die bekendstaan als mandala’s.
De lange verzameling korte verzen bestaat vooral uit lofzangen voor de natuurgoden. De drie belangrijkste goden die worden vernoemd zijn Agni, de god van het vuur, Indra, god van de donder en bliksem en Surya, de zonnegod. Het bevat ook fragmentarische verwijzingen naar historische gebeurtenissen, in het bijzonder verwijzingen naar de strijd tussen de vroege vedische volkeren (bekend als de Ariërs of Arya’s) en hun vijanden, de Dravidiërs.
Wij leggen ook aan. Een beetje aan de zijkant. De roeiers willen ook niet dat wij uit de boot gaan. Dat snappen we wel. We blijven in de boot en kijken een tijdje toe.
Onderweg, terug naar de oever.
Onze twee roeiers. Ze waren broers of neven. Dat weet ik niet precies meer. Ondanks dat het mistig was die ochtend werd het al snel warm.
Aan de oever heb je een paar ‘straten’ met allerlei kramen. Vooral met (religieuze) souvenirs en eten.
Het terrein bij Sangam (in de verte een enorme brug) is misschien wel net zo indrukwekkend als het gebeuren op het water. Zo ver al je kunt kijken, een groot deel je horizon, elektriciteitspalen op een lege vlakte. De palen en draden vormen een soort net op een verder kale vlakte. Als het Kumbh Mela is komen hier honderdduizenden, miljoenen mensen bij elkaar en verblijven hier een aantal dagen in tenten.
Er is natuurlijk ook iemand die van dat alles de administratie bij moet houden.
Sangam is een van de heilige plaatsen voor Hindoes.
Het is het punt waarop drie rivieren samenkomen:
de Ganges en de Yamuna, twee grote rivieren op het Indische schiereiland.
De derde rivier de Sarasvati is een mythische rivier.
Bij Allahabad ligt die plaats waar het verschrikkelijk druk kan zijn.
De film Faith Connections van Pan Nalin geeft daar een beeld van.
Heel indrukwekkend.
Toen waren we er ineens zelf. Het was er gelukkig niet zo druk.
Maar je kunt wel de enorme kale velden zien die als het er wel druk is
de mensen verblijven in tenten. Nu zie je alleen elektriciteitspalen
en -kabels door een stoffige vlakte gaan.
Het is een enorm terrein, aan beide zijdes van de rivier.
Ook nu het geen officiële bedevaartsdag is zijn er mensen.
Vanaf de vlakte gaan ze, parallel aan het fort van Allahabad
naar de rivier om er een boot met roeiers te huren.
Met zo’n boot kun je dan naar Sangam, die plaats midden in
de rivieren.
De foto’s in deze blog zijn van onze wandeling over de vlakte
naar de rivier. Ook wij huren een boot.
In de verte de rivieren. Op deze mistige ochtend zie je niet waar Sangam precies is. Dat zien we later.
Aan de oever zoek je een boot en stap je in. Wel even zoeken naar een acceptabele prijs (al weet ik niet wat die is).
Er zijn toch best wat mensen voor een rustige dag.
Genoeg boten.
We vinden een boot en stappen in.
Bedevaartsgangers en roeiers.
In de verte, in de mist, ligt het fort van Allahabad. Het ligt strategisch aan de rivier en naast Sangam. Bij een Mela zal de politie dit wel gebruiken als basis voor al het werk dat er te doen is.
Het water moet wel schoongehouden worden. Volgende keer de foto’s die ik ter plaatse van Sangam maakte.
De volgende plaats in onze reis, na Varanasi, is Allahabad.
Ook een heilige plaats voor Hindoes.
Bekend vanwege Sangam (confluence) of het samenvloeien van 2 fysieke
en 1 mythische rivier: de Ganges, de Yamuna en de Sarasvati rivier.
Die heilige plaats waar de rivieren samenstromen ligt dus midden op het water.
De samenkomst van bedevaartgangers hier, eens in de 144 jaar,
is de grootste bijeenkomst van mensen op aarde.
De naam van die bijeenkomst is (Maha) Kumbh Mela of Kruikenfeest.
De NRC plaatste een kort artikel met een serie indrukwekkende foto’s in 2013.
Wikipedia geeft een beeld van hoe deze bedevaarten worden gehouden
Het Kumbh Mela-festival (Kruikenfeest) is het grootste religieuze feest in het hindoeïsme. Tijdens het feest trekken Hindoes naar een van de heilige rivieren waarin zij vervolgens baden om hun zonden af te wassen. Het feest gaat afwisselend door op 4 plaatsen: in de Ganges en de Yamuna bij Allahabad en bij Haridwar, in de Shipra bij de heilige stad Ujjain en in de Godavari bij Nashik. De hele cyclus duurt dus 12 jaar, en elk van die 4 steden ontvangt om de 12 jaar de Kumbh Mela.
Hoogtepunt van het Kumbh Mela-festival is de ‘Peshwai’-processie van duizenden hindoeïstische Naga Sadhoe-monniken, geflankeerd door feestelijk uitgedoste olifanten, paarden en bezwerende muzikanten. Na de optocht gaan deze naakte, met de as van overledenen ingesmeerde ‘heilige mannen’, zich ritueel reinigen in ‘sangam’, de samenvloeiing van de rivieren Ganges en Yamuna.
Afhankelijk van het tijdstip waarop het festival plaatsvindt dient een onderscheid te worden gemaakt tussen vier soorten Kumbh Mela:
= het ‘gewone’ Kumbh Mela dat om de drie jaar wordt gehouden;
= het ‘halve’ of Ardh Kumbh Mela dat om de zes jaar plaatsvindt in twee plaatsen: Haridwar en Allahabad;
= het ‘volledige’ of Purna Kumbh Mela dat, afhankelijk van de stand van de planeten, slechts om de twaalf jaar wordt georganiseerd in vier plaatsen: Prayag (Allahabad), Haridwar, Ujjain en Nashik;
= het ‘grote’ uitzonderlijke Maha Kumbh Mela dat pas om de 144 jaar wordt georganiseerd.
In 2016 waren wij in Varanasi, Allahabad en Haridwar
in de periode van de Ardh Kumbh Mela.
Maar ons bezoek begon min of meer rustig met een wandeling
in Allahabad en een bezoek aan een lokale vismarkt.
We verbleven in een homestay: Kanchan Villa.
In Allahabad hing deze grote filmposter tegen een pand. De Hindi film
Tere Bin Laden Dead or Alive is een komische film die in 2016 uit was gekomen.
Engels koloniale architectuur. Architectuur is een van de elementen die door deze reis lopen: de moskeeën zoals Taj-Ul-Mashid, de stupa’s van Sanchi, de Cenotaphs en paleizen van Orcha en wat allemaal nog gaat volgen.
Zoals overal in India maak je snel contact met mensen.
Dichter bij de homestay bezochten we een lokale vismarkt.
Veelbelovend!
Natuurlijk is Varanasi vooral bekend als heilige plaats voor de Hindoes.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen moskeeën zijn of andere gebedshuizen.
Een paar foto’s.
Compleet met wilde bijennesten.
Deze relatief kleine moskee ligt boven aan de ghats, bijna aan de Ganges.
Gelijk achter de ghats aan de Ganges in Varanasi
kom je in de oude stad. Erg druk, super kleurrijk.
Fantastisch om daar door de grote en kleine straten en straatjes te dwalen.
Groot verkeer kan en mag daar niet komen.
Dus je ziet naast personenauto’s heel veel handkarren.
Religieuze rituelen en menselijke gewoontes.
Die kwamen voorbij tijdens de wandelingen
langs de ghats in Varanasi in 2016.
Daar maakte ik een aantal foto’s.
Die deel ik graag op mijn blog.
De Manikarnika Ghat is de meest populaire ghat voor crematies voor Hindoes. Westerse toeristen mogen er ook komen maar worden verzocht op enige afstand te blijven. Maar als je langs de ghats gaat lopen kom je er vroeger of later langs. Het is er altijd druk. Hier zie je stapels brandhout die klaarliggen voor de crematies.
De crematieresten gaan het water van de Ganges in. Er is natuurlijk altijd veel rook in de omgeving van de Manikarnika Ghat.
Een verkoper van offergaves.
Iedere avond wordt er een Aarti gehouden bij de Dashashwamedh ghat. In het vroeg van de avond zijn de voorbereidingen in volle gang en verzamelen de pelgrims en toeristen zich.
Bij de aarti gaan een aantal priester/voorgangers voor. Ieder staat op een plateau zoals dit. De rituelen worden simultaan uitgevoerd en er komt veel wierook en licht bij kijken. Het is indrukwekkend om bij te wonen.
Langs de ghat, met uitzicht op de Ganges, staat een aantal plateaus opgesteld.
Niet alle foto’s van de aarti zijn scherp. Het was donker en op grotere afstand doe je niets met flits. Maar ik hoop toch dat de foto’s een beeld geven van de sfeer.
Dan is er ook het ritueel van het verkopen. Ook op de ghats gaat dat de hele dag door.
Daarnaast vinden er allerlei meer private rituelen plaats waar soms een priester voor wordt ingehuurd.
Dit zijn de ‘kandelaars’ die bij de aarti worden gebruikt.
Baden; religieus of ter vermaak.
Als je dan op bedevaart/dagje uit naar Varanasi gaat is er ook het fotoritueel. Bijna iedereen heeft ook in India een mobiel maar een ‘officiele’ groepsfoto laat je toch maken door een beroepsfotograaf die een printer bij zich heeft.
Tussen de rituelen door lees je even de krant.
Geen idee wat voor bijeenkomst dit was maar de toeschouwers waren voornamelijk vrouwen. Erg kleurrijk.
Een bruidspaar.
De bruiloftspartij maakt aanstalten om aan boord te gaan.
Het dagelijks reinigen van de meest gebruikte ghats is ook een ritueel.
Die bloem ligt er toch schitterend!
De rivier de Ganges wordt voor allerlei dingen gebruikt.
Niet anders dan hoe wij in Europa met het water in
onze rivieren omgaan.
Alleen zijn de wasactiviteiten er meer zichtbaar
langs het water, op de ghats in Varanasi.
Als het er niet te druk is zijn de trappen een prima plaats om je was te drogen. Niet alleen van particulieren maar ook van wasserijen die wassen voor bijvoorbeeld hotels.
Er zijn best wel een groot aantal mensen mee bezig.
Ten minste deels gaat dat wassen met de hand. Lijkt me verschrikkelijk vermoeiend werk.
Waslijnen kent men ook aan de Ganges.
Het zou Varanasi niet zijn als niet alles langs en door elkaar gewoon doorgaat. Drie mannen verrichten een ritueel in de rivier en nog geen 10 meter verderop wordt de was gedaan.
Het drogen van hotelgoed. Het wit zijn misschien gordijnen. Het rood tafellakens.
De poging die ik doe is om niet een reeks traditionele foto’s
van of over Varanasi in een paar blogs te presenteren.
Ik probeer de foto’s een beetje te ordenen.
Daarom eerst een blog over graffiti en nu over boten.
Er gaan er nog volgen over wassen en rituelen.
De vraag hier is of deze nu hoort bij ‘boten’ of bij ‘wassen & drogen’?
Hier wordt een boot gerepareerd om weer in gebruik genomen te worden. Boten worden heel veel gebruikt. Vooral groepen pelgrims laten er zich mee overzetten naar de andere oever of naar het midden van de Ganges om er hun rituelen uit te voeren.
Er zijn veel boten in Varanasi en dan bedoel ik echt veel.
Hier zie je boten onderweg naar de andere oever en onderweg worden al offers gebracht. Zie de meeuwen en andere vogels.
Ons hotel ligt eigenlijk gelijk boven aan de trappen. De bovenste (dak-)verdieping is de plaats voor ontbijt, lunch of diner. Het uitzicht is prachtig. Zeker als het er minder mistig is.
De bezoeken van de pelgrims gaan de hele dag door. Zeker bij zonsopgang is het druk maar er zijn altijd mensen. Zelfs op het heetst van de dag.
In de avond, elke avond, wordt er een aarti uitgevoerd. Zeg maar een rituele gebedsbijeenkomst voor Hindoes. Voor het begin verzamelen vele boten zich voor de Dashashwamedh ghat, de plaats waar het ritueel wordt uitgevoerd. De meeste pelgrims gaan aan de oever naar het ritueel kijken of nemen er aan deel. Maar er zijn er ook die vanuit de boot deelnemen.
Tussen de boten, de volgende ochtend.
In een boot.
We passeren een boot.
We gaan bijna de boot verlaten.
Tweede boot van een opmerkelijke formaat.
De oever bij Varanasi is volgebouwd met (voormalige) paleizen, tempels, hospices, een paar crematoria, een waterzuiveringsinstallatie, restaurants, hotels in allerlei prijsklasses, huizen, enz. Vanaf die gebouwen lopen trappen naar het water van de rivier de Ganges. Die trappen (ghats) maken de rivier toegankelijk. Hier zie je een deel vanVaranasi achter een boot.
Een tweede boottocht. Ons hotel lag aan de Ganges aan de noordkant van de oude stad. Tussen Dashashwamedh ghat en Manikarnika Ghat. Dag 1 zijn we via Dashashwamedh ghat naar het zuiden gelopen. Over de trappen. Een volgende dag zijn we via Manikarnika Ghat gelopen. Dit is de belangrijkste crematieplaats in Varanasi. Vervolgens naar de Moslim moskee (ja die zijn er in deze heilige Hindoe-plaats, Alamgir Mosque). Terug naar het hotel namen we steeds een roeiboot.
Het woord ‘graffiti’ gebruik ik hier heel erg ruim.
Ik bedoel dat ik een heleboel verschillende zaken die te maken hebben
met kleur, letters of tekeningen, onderbreng in een blog.
In het verleden is er denk ik een wedstrijd geweest met allerlei
schilders die de muren aan de Ganges mochten beschilderen.
Waarschijnlijk zijn er ook veel mensen die zo hun eigen plan
getrokken hebben en zelf met de kwast aan de slag zijn gegaan.
Het resultaat:
Een Hindoeheilige: Hanoeman.
Krishna is de blauwe Hindoe heilige.
Aan de Ganges is het ook de plaats om te wassen. Waar gewassen wordt moet je drogen. Kunstwerk of niet.
Dit was natuurlijk geen onderdeel van een wedstrijd.
Time Will Reflect, artist: Sangram Soni: Swami Vivekananda
Wikipedia:
Swami Vivekananda (Calcutta, 12 januari 1863 – Haora, 4 juli 1902) wordt beschouwd als een van de belangrijkste recente vertegenwoordigers van de vedanta, de filosofie van het hindoeïsme. Hij was de voornaamste discipel van Sri Ramakrishna (Kamarpukur, 18 februari 1836 – Calcutta, 16 augustus 1886), de grote hindoe-mysticus.
Artist: Jonny Popovich (USA). Musician: Anshuman Maharaj (India).
Volgens mij was dit een soort fake reclame om mensen naar een hotel te lokken.
Volgens mij zijn dit de attributen van Krishna.
Redt de Ganges.
Het maken van tekeningen voor de ingang van een huis is een normale activiteit in India. Vrouwen zijn hier vooral heel bedreven in.
Wat hier staat weet ik niet maar ik vind die lettertekens zo mooi.
Varanasi of Benares is een stad in India.
Niet zomaar een stad. Als je opnames ziet van mensen op trappen (Ghats)
bij een rivier dan zijn het heel vaak opnames uit Varanasi.
Wikipedia:
Benares, ook wel bekend als Varanasi, Banāras, Kashi en Kasi, is een stad in de Indiase deelstaat Uttar Pradesh. Ze bestaat al langer dan 2700 jaar en is een van de oudste steden ter wereld. De stad ligt aan de heilige rivier de Ganges, in het (gelijknamige) district Benares (Varanasi) en had volgens de volkstelling van 2001 1.100.748 inwoners.
De stad is een van de vier belangrijkste pelgrimsplaatsen voor het Hindoeïsme in India (de drie andere zijn Bodhgaya, Puri en Ujjain). Boottochten kunnen een goed beeld geven van de rituele plaatsen aan de oever van de rivier (de zogenaamde ghats).
Ons hotel lag helemaal aan de rivier. De stad ligt aan een kant van de Ganges. We kwamen aan via een brug over de Ganges, vervolgens over een soort rondweg door de stad om dan aan te komen bij een doolhof van kleine straatjes waar het verschrikkelijk druk was. Het is de tweede keer dat we in Varanasi zijn. We waren er al eens kort in 1995. Deze keer was het bij de rivier heel mistig. Iets wat er vaker kan voorkomen. Februari ligt tussen het regenseizoen en het hete seizoen in, het is er dan vochtig en tegelijkertijd lopen de temperaturen sterk op.
Het hotel verraste ons met voor ieder een bloemenkrans op het bed.
Wij vonden een offer aan de Ganges wel op zijn plaats. Dit is immers een van de rituelen die er dagelijks worden uitgevoerd door heel veel mensen op of aan de Ganges.
Rechts Varanasi, links de Ganges en ertussen ghats en veel boten.
Naast onze bloemenkransen krijgt de rivier de Ganges heel wat voor de keizen op een dag.
Maar gelukkig zijn er ook de natuurlijke opruimers.
De eerste keer waren we heel kort in Varanasi.
Deze keer wat langer om meer tijd te hebben om zowel de oever van
de Ganges goed te bezoeken en de straten en stegen
die daar direct achter liggen.
Je kunt je hier nauwelijks vervelen.
Er gebeurt zoveel, op elk uur van de dag, het in onvoorstelbaar.
Nadat we de cenotaven hebben bekeken lopen we terug
naar de citadel van Orchha.
Eerst genieten we nog van de een drankje, de Chaturbhuj Temple
en de Ram Raja tempel.
Dan, als de zon onder aan het gaan is, wandelen we nog wat
rond in de Citadel.
Er staan veel meer gebouwen dan de grote paleizen.
Hier en daar worden nog restauraties uitgevoerd.
Genieten van de rust, de ondergaande zon en de mooie uitzichten.
De bezwerende kracht van een handafdruk.
Handafdrukken bij de ingang van de Chaturbhuj Temple. De tempel is niet in gebruik maar er zijn relatief veel bezoekers.
Chaturbhuj Temple. Met handafdrukken.
Interieur Chaturbhuj Temple. Een enorm groot monument.
Interieur Chaturbhuj Temple.
De bedoeling is dat de Ram Raja tempel nog open gaat (of misschien was hij hier al open). Vaag in mijn geheugen is iets bijgebleven van dat we de tempel als westerling niet in mochten. Dat komt niet zo vaak voor in India dus ik weet niet hoe betrouwbaar mijn geheugen hier is. De winkeltjes rond het plein voor de tempel waren wel open. Daar heb ik nog doekjes gekocht die men gebruikt om offers te brengen. Ik gebruik ze als zakdoek.
Zijaanzicht van de Chaturbhuj Temple.
Bij het kruispunt citadel, weg naar de cenotaven en de toegangswegen naar de tempels zijn veel winkeltjes. Deze winkel is een soort videotheek. Je kunt er ook films bekijken.
Je kunt er ook je was laten doen in die typische Indiase spelling van het Engels: laundry service.
De brug naar de citadel van Orchha.
In India kom je overal plaatsen regen waar mensen kunnen bidden.
De paleizen in de citadel.
Twee kleinere gebouwen in de schaduw van de paleizen.
We lopen nog langs de paleizen naar de rivier de Betwa. De paleizen liggen in het oranje zonlicht van de ondergaande zon.
Een kleinere gevel in de citadel van Orchha.
Het was er super rustig. Genieten.
De Betwa. De cenotaven liggen een eindje voorbij de brug aan de rechterkant van de rivier.
Dat was Orchha.
De reis gaat nu verder naar Varanasi (Benares).
Terwijl we terugliepen van de cenotafen naar de citadel van Orchha
gingen we ook langs de Ram Raja tempel. Die was op dat moment gesloten.
Maar wij waren niet de enige die teleurgesteld waren.
Er waren ook bruiloftsgasten die zich blijkbaar niet aangemeld hadden.
Een kleurige vertoning.
Let eens op de voeten van de bruidegom en de vele polssieraden bij de bruid.
De vrouwen van het gezelschap droegen meestal sluiers.
Na even zoeken vond men toch een plaats om de rituelen uit te voeren.
Cenotaaf is een niet zo bekend begrip.
Dus we beginnen maar even met Wikipedia:
Een cenotaaf (uit het Grieks: kenos = leeg, taphos = graf) is een grafteken dat al sinds de klassieke oudheid wordt opgericht ter nagedachtenis aan overledenen van wie het stoffelijk overschot elders verkeert of onvindbaar is.
Een cenotaaf werd (en wordt nog wel) vaak aangebracht in de wand van een kerk. De graven van pausen in de Sint-Pieter te Rome zijn bijvoorbeeld cenotafen. De eigenlijke graven bevinden zich elders. Ook op het Forum Romanum bevindt zich een cenotaaf: Lapis Niger, waarvan beweerd wordt dat het een grafmonument is voor Romulus ofwel een herinnering aan zijn tenhemelopneming, als de god Quirinus.
Een voorbeeld van een middeleeuwse cenotaaf is de elfde-eeuwse cenotaaf van Monulfus en Gondulfus in het lapidarium van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht. Deze stond van circa 1075 tot 1622 boven het lege graf van de heilige bisschoppen Monulfus en Gondulfus. De relieken zelf werden in kostbare reliekhouders op het hoogaltaar tentoongesteld.
Een bekend voorbeeld in Europa is de cenotaaf (Cenotaph) op Whitehall in Londen, die werd opgericht kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog en die de plaats vormt van de jaarlijkse Remembrance Day.
Een Nederlands voorbeeld is de cenotaaf van admiraal Jacob van Wassenaer Obdam in de Grote of Sint-Jacobskerk in Den Haag. In België zijn de Ieperse Menenpoort en het Tyne Cot Cemetery bekende voorbeelden. Samen bevatten ze ingegrifte namen van zo’n 90.000 vermiste soldaten van het Britse Gemenebest uit de Eerste Wereldoorlog.
Ook buiten Europa bevinden zich cenotafen, zoals die in Hiroshima, ter herdenking van de 200.000 doden die vielen als gevolg van de atoombom die de stad trof aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.
In India kent men dergelijke monumenten ook.
Het zijn in Orchha op zich zelf staande grote monumenten.
Deze monumenten worden als volgt geintroduceerd:
Group of Cenotaphs
Fifteen cenotaphs to the Bundela kings and members of their clan are located on the southern banks of river Betwa. These include the chhatries of Madhukar Shah, Vir Singh Deo, Jaswant Singh, Udait Singh, Pahar Singh & others. Most of the cenotaphs are designed in Panchaytan style. They are constructed on an elevated square platform. The santum sanctorum too is square shaped and in the center. The upper portion has been made angular with arches. The peek of the sanctum sanctorum is patterned in the Nagar style of temple architecture.
Via een grote poort verlaten we de citadel van Orchha op zoek naar de cenotaphs. Die waren reden om deze plaats te bezoeken.
Buiten de citadel heb je een spectaculair uitzicht op de citadel en de grote paleizen daar binnen.
We lopen met de drukte mee. De centotaphs moeten aan de rivier liggen dus we gaan die kant op. Het verkeer stropt een beetje.
Aan het eind van de weg, daar waar de rivier stroomt ligt een brug. Hier zie je het wegdek en het verkeer op de brug.
Deze foto geeft iets meer overzicht van de brug over de Betwa. Let wel, het lijkt nu een voetgangersbrug. Maar al het verkeer, van voetganger tot tankauto moet over die brug.
Dan wordt ook gelijk duidelijk waar de cenotaphs zich bevinden.
Compleet met ghats. De grote cenotaphs liggen allemaal bij elkaar in een soort ommuurde tuin.
Bij de rivier is te zien dat de citadel helemaal tot aan de rivier loopt. Het terrein van de citadel is dus veel groter dan alleen de paleizen.
De openluchtkapper.
De monumenten kun je gerust fors noemen.
Vanaf de ghats zie je de monumenten achter een hoge muur staan. Die muur moet de tuin schoon houden en dat werkt prima.
CENOTAPH OF VIR SINGH DEO
The rule of Vir Singh Deo (1605 – 1627 AD) is regarded as the golden era in the annals of Bundela Dynasty. He built the grand & magestic building ie. Jahangir Mahal, Phoolbagh, Lakshminarayan temple, hamam and naubatkhana. The cenotaph of Vir Singh Deo was built by
Jujhar Singh in 1627 – 1628 AD. Constuctionon an elevated square platform. The sanctum sanctorum too is square shaped and in structure is three storeyd. The joint on each of the floors have balconies, most of which have not been able to survive and rawages of time. The flow of the Betwa river touches the bottom of platform making it more scenic.
Cenotabh of Banka Umed Singh
Banka Umed Singh was landlord of Banka pahasi and kiledar of Orchha fort, died in VS 1801 (1742 AD) at Orchha. Who was descendent of Hardaul and a son of Raisingh
(a brother of Maharadja Udotsingh). This cenotabh was constructed in 1742 AD during the time of three arched doors. Sanctum has image of Umedsingh with his consort fixed on back wall. An inscription of three line carved on the canopy of image mentioned VS 1801 (1742 AD).
Sanctum topped with small dome.
Hier krijg je een gevoel voor de tuin en de ruimte die de cenotaphs innemen.
Dit gebouw ligt buiten de tuin en de buitenkant is helemaal vol met nissen.
Maar nissen zie je ook bij de andere cenotaphs.
Terwijl we in de tuin rondliepen zagen we grote vogels vliegen. Waarschijnlijk dezelfde als die we eerder die ochtend op het paleis hadden gezien. Ik heb geen idee wat voor vogel het is maar groot is het in ieder geval.
Toen we naar Orchha gingen hadden we eigenlijk geen idee wat we allemaal zouden zien. Die paleizen waren al mooi. Maar de cenotaphs waren zo apart. Hierna zouden we ook de tempels in de stad en nog meer terrein van de citadel bezoeken. Het overviel ons.
De temperatuur was al behoorlijk omhoog gegaan. De schaduw van de cenotaphs bieden bescherming van de zon.
Verderop in het veld….
De cenotaven zijn ook te beklimmen. Dan kun je dit soort foto’s maken.
Of deze, over de muur heen.
Cenotaph of King Sawant Singh
Maharaja Prathwi Singh (1736 – 1753 AD) had a son named Puran Singh who died during lion hunting.
His son Sawant Singh succeeded his grandfarther in 1752 AD and ruled at Orchha up to 1765 AD.
King Sawant Singh received a royal banner and title of ‘Mahandra’ from Mughal Emperor Shah Alam.
This cenotaph was constructed by King Het Singh after his fathers death in 1765 AD. It is different from cenotaph in shape and size. It is square in plane having square sanctum surrounded by passage, which is decorated beautifully with paintings. The construction of spire, domes, kiosks and other parts of the cenotaph are good exemple of Bundela architectural style.
Cenotaph of king Sawant Singh.
Cenotaph of king Sawant Singh.
De citadel van Orchha bevat een groot aantal gebouwen.
De grootste twee zijn Raja Mahal en Jahangir Mahal.
Volgens de overlvering is Jahangir Mahal gebouwd
ter ere van de bekende Moghul-keizer Jahangir.
Wikipedia over Jahangir:
Nuruddin Salim Jahangir of (volgens de Nederlandse transliteratie) Djehangir (31 augustus 1569 – 28 oktober 1627) regeerde als keizer over het Mogolrijk van 1605 tot 1627. Jahangir is historisch gezien minder belangrijk dan bijvoorbeeld Shah Jahan, of Akbar. Voor zijn troonsbestijging in 1605 was hij bekend als prins Muhammad Salim of kortweg prins Salim. De prins kwam in opstand tegen zijn vader Akbar, die echter maar één zoon had en hem wel moest vergeven om de troonopvolging zeker te stellen. Na de dood van Akbar besteeg Jahangir de troon. Net als zijn vader een beschermer en promotor van de kunst en wetenschap, en hij veranderde weinig aan de bestuurlijke organisatie die zijn vader had ingevoerd. Onder invloed van opium en alcohol werd Jahangir op latere leeftijd steeds onvoorspelbaarder. Gedurende de lange perioden waarin hij niet bij zinnen was bestuurde zijn laatste vrouw Nur Jahan het rijk.
Steen bij de Jangir Mahal. De typische manier waarop in India bij monumenten een toelichting op het monument wordt gegeven.
Engelse tekst:
Jahangir Mahal
According to common belief Jahangir Mahal was constructed for Jaha(n)gir reception by Veer Singh Deo.
It is square in plan , with four bastions at each corner which end in a ribbed dome at the top, and have four kiosks at the corners of the base of the dome. The chhajja on the corners of the first stor(e)y is held by a series of elephant brackets at regular intervals on all sides. All the chambers of this palace had been decorated with paintings, the remains of which are visible only in a few rooms. The Jahangir Mahal is the culminating point of the evolution of medieval – Indo – Islamic architecture, an example of harmonized imagination and organized execution.
Korte vertaling/samenvatting:
Algemeen wordt aangenomen dat het paleis met de naam Jahangir Mahal is gebouwd door Veer Singh Deo ter ere van een bezoek van de moghul-keizer Jahangir aan dit gebied. Het gebouw heeft een vierkant grondplan met op iedere hoek een bastion dat is voorzien van een geribbelde koepel. De ‘chhajja’ (afdak) op de hoek van de eerste verdieping wordt ondersteund door pilaren met olifanten. Alle ruimtes van het paleis waren voorzien van schilderingen, daarvan zijn er nog een paar over. De Jahangir Mahal is een hoogtepunt in de architectuur waarin middeleeuwse, Indiase en Islamitische elementen samenkomen, een voorbeeld van heharmoniseerde verbeelding en gecoordineerde uitvoering.
De binnenplaats van de Jahangir Mahal.
Wikipedia over Veer Singh Deo of Vir Singh Deo:
Vir Singh Deo (also known as Bir Singh Bundela) was a Bundela Rajput chief and the ruler of the kingdom of Orchha. He was a vassal of the Mughal Empire and ruled between 1605 and either 1626 or 1627. Vir Singh Deo assassinated Abul Fazl who was returning from Deccan in a plot contrived by the Mughal prince Salim (= Jahangir). According to Aruna,[who?] he is ” the most famous and most powerful of all the Orchha Chiefs. A man of dashing personality, a great warrior and no scruples, a bold and organised administrator”.
Deze olifanten zie je op heel veel plaatsen als pilaar van afdakken, balkons enz.
Balkon dat uitkomt op de binnenplaats.
Voor mijn gevoel ligt deze ingang aan de achterkant. De moderne stad Orchha ligt namelijk aan de andere kant van deze ingang. Maar de ingang is ongelofelijk mooi.
De ingang is niet zomaar een versierde poort. De ingang begint beneden met een trap en eindigt drie verdiepingen hoger op het dak.
Jahangir Mahal.
Terug in het paleis.
Versiering aan plafond boven pilaren.
Nis met een mus.
Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Zeer elegant.
De waterpartij op de binnenplaats van de Jahandir Mahal.
Bastion met koepel.
Terwijl we op dak rondliepen zagen we plotseling aan de andere kant van het gebouw, op de gladde koepel boven de ingang, een grote vogel op een nest zitten met een jong.
We zien elkaar.
Beneden zien we een mus die profiteert van een recente, nog natte restauratie.
We waren laat aangekomen in Orchha
dus de volgende morgen gingen we gelijk op pad
om het kantoor te zoeken waar kaartjes verkocht worden.
Een combi-ricket voor zowat alle bezienswaardigheden.
Echt een plan hadden we niet maar we begonnen
na het vinden van de kaartverkoop aan de Raja Mahal.
Raja Mahal
The construction of the Raja Mahal was started in 1531 AD by Raja Pudra Patrap (1503 – 1531 AD) and was completed by the year 1539 in the reign of Bharti Chandra (1531 – 1554 AD) later on, his successor Madhukar Shah (1554 – 1592 AD) made some alteration and additions giving it a final shape, designed on a aquare plan, the palace is devided into two wings, with five storeys on three sides and four storeys on one side. The Darbar-I-Am and Darbar-I-Khas are quite imposing. The subjects if the paintings are mainly the life and deeds of Lord Rama and Krishna. The incarnations of the god Vishnu have also been painted. Nayak / Nayikas, Rag- Raginies, wrestling folk, hunting and vignettes and royal amusement have also found place in the depictions.
Korte samenvatting/vertaling:
De bouw van de Raja Mahal begon in 1531 door Raja Pudra Patrap.
Zijn opvolgers zullen het werk afmaken en hier en daar nog
wijzigingen aanbrengen.
Basisvorm voor het paleis is het vierkant.
Het paleis heeft twee vleugels met aan drie kanten vijf
verdiepingen en aan een kant vier verdiepingen.
De Darbar-I-Am en Darbar-I-Khas zijn indrukwekkend.
Deze zalen worden ook wel durbar genoemd en zijn de officiele
zalen voor de heersers.
De schilderingen hebben Lord Rama en Krishna als onderwerp en
de verschijningsvormen van Vishnu zijn er ook geschilderd.
Allerlei activiteiten zoals andere goden uit het Hindoeisme,
de jacht, worstelaars en koninklijk
amusement zijn te vinden in de schilderijen.
Op zoek naar de kaartverkoop koem we bij een van de grote poorten van de Orchha citadel.
Vooral in de Raja Mahal zien we veel schilderingen. De staat waarin ze verkeren verschilt nogal.
Hier een detail van een plafond met een vogel.
Nog meer vogels en planten in een hoek van een plafond.
Dit is het plafond waarvan de vorige twee foto’s details zijn.
Het complex is indrukwekkend met vele mooie doorkijkjes. In de ochtend, gelijk na ons ontbijt zijn er nog maar weinig toeristen. Die zullen later op de dag wel komen als het warm wordt.
Je ziet goed dat de zon al fel is en dat het een beetje nevelig is. Dat komt waarschijnlijk ook omdat we dicht bij de rivier zijn.
Altijd mooi.
De binnenplaats van Raha Mahal. Op de foto’s van de binnenplaatsen is te zien dat het van buiten zo imposante gebouw in werkelijkheid aan twee zijdes vooral een brede muur is.
Je moet natuurlijk wel een groot balkon hebben om het volk toe te spreken.
Alles is prachtig versierd. Beschilderd of zoals hier met mooi stucwerk. Veel bloemmotieven als decoratie.
Dit is de beschildering van de onderkant van de dakgoot.
Nu volgen een serie plafondschilderingen. Vaak een ruim beeld van het plafond gecombineerd met een detail.
Bloemen en een jacht (?) of zijn het strijders?
Elke ruimte lijkt wel een eigen patroon te hebben op het plafond.
Heel vaak mag je in India alle verdiepingen en alle ruimtes bezoeken, behalve als de voormalige koninklijke familie er nog woont.
Uitzicht van de Raja Mahal naar de Ram Raja tempel.
Dit is de beschildering met bloemen van de boog op de volgende foto.
Hier zie je een deel van de verdedigingswerken van de citadel, de gracht er om heen, de vaste brug naar het poortgebouw van de citadel en het dorp.
Dat is nog eens architectuur. We zullen nog veel bijzondere architectuur zien in deze vakantie.
Deze tekst en zijn samenvatting waren aan het begin van deze blog post al te lezen. Wat een ervaring!
Argusvlinder 