Het Centre Pompidou viert dat het 40 jaar bestaat en
organiseert daarom tentoonstellingen en andere evenementen
in heel Franklrijk. Zo ook in Metz.
De tentoonstelling in Metz gaat uit van muziek, ritme,
als inspiratiebron voor kust.

De entree van de tentoonstelling is indrukwekkend.
Eigenlijk moet ik het niet vertellen, maar ja.
Dan maar de komende regels even niet lezen.
Je gaat de tentoonstelling binnen via een normale deur.
De eerste ruimte is vrij donker.
Daar hangt midden in de ruimte, prachtig uitgelicht (de belichting
van deze tentoonstelling verdiend vermeld te worden want
die is uitzonderlijk goed!) een werk van de kunstenaar Wassily Kandinsky.

De felle, lichte kleuren knallen in je gezicht.
Het maakt een overweldigende indruk.
Als ik er nu aan terugdenk krijg ik nog koude rillingen
en gaan de haren op mijn armen rechtop staan.
Schitterend!

Wassily Kandinsky, Yellow-Red-Blue, 1925, oil on canvas.

De meeste foto’s die ik van de tentoonstelling maakte
zijn groepen foto’s.
Soms omdat je anders geen indruk van bijvoorbeeld
een lichtkunstwerk kunt krijgen.

Het eerste werk is van Olafur Eliasson. Een eigentijdse kunstenaar die hier met een lichtkunstwerk reageert op een werk van Sonia Delauney. Het werk van Sonia Delauney zie je hier midden achter tegen de muur hangen. Rechts op de muur zie je een projectie die gevormd wordt door lichten en voorwerpen die links (soms naast deze foto) hangen. De lichten en de voorwerpen (spiegels, metalen schijven) bewegen en daarom bewegen de projecties voor een deel ook constant. Je beeld verandert dus steeds.

Hier zie je een lichtbron die net te zien was en de spriraal en spiegelde schijven.

Olafur Eliasson en Sonia Delauney. Vaak vind ik het confronteren van werk van kunstenaar 1 met werk van kunstenaar 2 niet zo geslaagd. Maar hier is het super geslaagd.

Deze mobile van Calder is prachtig belicht. Het geeft zo’n mooie wisselwerking tussen het werk en zijn schaduw.

De maker van dit complexe lichtkunstwerk mety meerdere lichtbronnen en heel veel spiegels, is mij onbekend. Het ontbreken van een catalogus in een andere taal dan Frans is daaraan schuldig.

Dan komt er een werk van Yves Klein.
Er was ook een projectie waarop te zien is hoe dit werk
tot stand gekomen is.
Het werk is uit 1960. Het heet ‘Anthropometrie de l’epoque bleue’.
De film begint met een Yves Klein die als dirigent optreedt
voor een klein kamerorkest. De stemmige muziek vormt de
achtergrond van deze vernissage.
Even later zie je het publiek, mannen in pak, vrouwen keurig gekleed.
Dan begint het deel van de kunstenaar zelf.
Nou ja, zelf.
Er verschijnen een aantal blote dames die zich insmeren in blauwe verf
waarmee ze vervolgens afdrukken maken tegen de muur en op de grond.

Met orkest.

Insmeren.

Afdrukken maken.

Met een afsluitende toelichting aan de aanwezigen.

De film ‘Anthropometrie de l’epoque bleue’ is op YouTube te zien. Daar vond ik direct twee versies. Een in kleur en een in zwart/wit zoals de film op de tentoonstelling.

Dit is het werk wat bij de film hing. Dit werk van Yves Klein is er een uit een serie.

De maker van dit werk ken ik niet. Dit is een grote opstelling met zilverkleurige, spiegelende en bewegende schijven die een geluid voortbrengen.

Hier probeert men een werk van Soll LeWitt een wisselwerking aan te laten gaan met een ballet. Het ballet werd op de muur rechts geprojecteerd maar is hier niet te zien vanwege de lichtomstandigheden.

Al bij al, een heel geslaagde tentoonstelling.
Men had zich er veel makkelijker af kunnen maken maar
dit is gewoon een heel geslaagde tentoonstelling geworden.
We want more.