Met het idee voor dit boek – doos – podium, loop
ik al heel lang rond. Verschillende dingen zijn
er al eens voor uitgeprobeerd.
Maar nu lijkt het er dan toch echt van te komen.

De veren komen van vogels die voor een deel die
veren verloren op het gevangenisterrein.
Daar zit een mooie tegenstelling. De vogels zijn vrij
en verliezen toevallig op een van de binnenplaatsen van de
voormalige Koepelgevangenis in Breda een veer.
De mensen in die gevangenis zaten er gevangen.

Jaren geleden zag ik een kunstwerk waarbij de
kunstenaar een soort van tribune had gemaakt waar je
steeds andere dingen op kon tentoonstellen.
Bijvoorbeeld veren.
Dat idee heeft me nooit losgelaten en het idee
is in de basis niet van mij. Ik leen het.

In de tijd dat ik daar mee bezig was, zeg 3 of 4 jaar geleden, vond ik ergens een armbandje. Niet heel bijzonder misschien maar wel met een veer. Dat gaat dus de sluiting worden.

Deze veren, duif, merel of ekster, meeuw, heb ik al die tijd bewaard. Ze verschillen nogal in grootte. De grootste is ruim 20 centimeter hoog en zo’n 5 centimeter breed.

In totaal zijn het 18 veren. Er zijn drie groepen. Dit zijn de acht grootste veren. Om de hoogte en breedte van het boek/doos/tribune te bepalen heb ik een schaalverdeling gemaakt en daar leg ik de veren op om een eerste beeld te krijgen.

Eerste schetsontwerp: 18 veren, een groep van 8, een van vier en als laatste 6 veren. Die worden ‘geprikt’ op een tribune (of trapje) met drie treden.

Om een eerste beeld te krijgen heb ik een strook karton gesneden. Daarin zijn de 8 gaten aangebracht. Hier ligt de strook karton op zo’n 6 cm hoogte. De definitieve tribune gaat naast het bovenste platform eronder nog een tweede krijgen. Ook daar gaten in. Hiermee wil ik er voor zorgen dat ik de veren recht op kan zetten en dat ze zo ook blijven staan. De schachten van de veren verschillen nogal in doorsnede. De tribune gaat uit drie ‘dozen’ bestaan. Die dozen zijn verschillend in hoogte. Die zet ik los van elkaar achter elkaar in het boek / de doos.

Het geheel nog eens geschetst om de maten nog eens na te lopen en vooral om na te denken over de deksel. Misschien ga ik het toch nog anders doen. Wordt vervolgd.