Vanochtend weer een stille wandeling gemaakt door een klein stuk van de stad. Ik moet zeggen dat het op de weekmarkt, later op de ochtend, drukker was dan wat goed voor ons is. Maar in de ochtend is de stad bijna verlaten. Dit was weer rond 08:00 uur. Breda, Molenstraat.
Oude Vest.
Nonnenveld.
De achterkant van het Chassé Theater. Dit is de mooie kant. Het dak komt van zo mooi uit.
De kolenkitten op het Nonnenveld.
Dit boekje kwam ik tegen in het Chassé Theater in Breda. Het is gemaakt in het kader van de herdenking van de Kristallnacht. Op de nacht van 9 op 10 november 1938 begonnen de fascisten in Duitsland met geweld de openbare jacht op de Joodse medeburgers. Het boekje bevat naast een paar beschouwende teksten de namen en adressen van Joodse burgers van Breda die de oorlog niet overleefden.
Als je het boekje ergens tegenkomt, neem er een mee en lees het.
Sinds het plaatsen van deze blog heb ik extra informatie ontvangen.
die heb ik in deze blog verwerkt en wil ik onder de aandacht brengen.
======================================================
Sinds enige tijd is het nieuwste gerechtsgebouw (ik ken er nog twee
in Breda) in gebruik genomen.
Het oudste gerechtsgebouw dat ik ken staat op de hoek van de Nassaustraat
en de Kloosterlaan. Een mooi gebouw, beetje klein voor nu.
Zie een veel oudere blogpost of anders deze post.
Het tweede gebouw staat aan de Fellonoordstraat (nu leeg). Een heel lelijk
gebouw in crisisstijl.
Het meest recente staat aan de Belcrumweg.
Ik denk dat het officieel ‘Rechtbank Zeeland-West-Brabant » Locatie Breda’ heet.
Pas geleden was er een open dag voor familie en kennissen van werknemers en
zo kon ik er wat foto’s maken.
Bij de ingang hangen twee van deze grote rechthoekige kubussen met heel veel lichtjes die in heel verschillende patronen licht geven.
Er hangt en staat heel wat kunst. Meestal zonder vermelding van de maker. Waarschijnlijk is men nog niet helemaal gereed met de inrichting.
Vanaf de kantoorruimtes op de 12de verdieping heb je een mooi uitzicht over de binnenstad (straks) en naar de noordkant van de stad.
Voor de deur staat een fontein. Wat die wereldkaart daar bij doet in het water weet ik niet.
Zicht op onder andere de plaats waar vroeger de veiling was en de watertoren in de Belcrum.
De ramen waren wat vies maar dit is het terrein van de voormalige Suikerfabriek, de CSM.
In de zon is de fontein direct mooier.
Vanuit dit kantoor kijk je op de wijk die er gekomen is nadat het slachthuis is gesloopt. Lang geleden.
De watertoren van de Belcrum.
Trapportaal.
De Grote Toren van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in het centrum van Breda.
Breda, meer richting zuid/zuidoost: Chassé theater tussen de bomen.
Het station van Breda. Die witte vlekken in de baksteen die horen zo. Dat is geen foutje.
De tuin bij de rechtbank.
De Koepelgevangenis (vlak naast de oudste rechtbank die ik ken), nu de FutureDome. Daarnaast (rechts) een woonflat met de naam De poort van Breda.
In de bibliotheek ingebonden exemplaren van het ‘Weekblad van het Regt’. Als je wilt kun je dit tijdschrift ook online raadplegen. Het komt al enige tijd niet meer uit.
Natuurlijk hadden ze ook een aantal Nederlandsche wetboeken.
De kantine. Daar is ook een soort uitkijkdeck.
Wooncomplex ‘De Prins’ ligt dichtbij.
Nogmaals het terrein van de voormalige Suikerfabriek. Hier stond de CSM.
Daar staat dan het beeld (dat ontbreekt in de gevel van het Gerechtsgebouw op de hoek van de Nassaustraat) van Vrouwe Justitia, tussen moderne lampen in een trappartij.
De eerder genoemde lampen.
Lampen is waarschijnlijk een oneerbiedige term voor dit kunstwerk.
Licht-Wegen
Ontwerp: Giny Vos (1959, Rotterdam)
Licht-Wegen: het wegen van licht en de wegen van het licht.
De blokken vormen als het ware een weegschaal en verwijzen naar het wikken en wegen dat rechters, officieren en raadsadviseurs dagelijks doen. Wel of niet schuldig? Wel of niet vervolgen? Wel of niet adviseren tot een uithuisplaatsing? Binnen de kolommen vindt het
licht zijn weg in de 3D bewegende beelden. Het gewicht van het licht doet de kolommen bewegen: traag, op en neer.Uitvoering.
De installatie bestaat uit twee rechthoekige blokken. Elk blok is 2.20 meter lang, 1.10 meter breed en 1.10 meter diep. Het bestaat uit 16 horizontale printplaten die met verticale
printplaten aan elkaar verbonden zijn. Een blok bevat 7680 leds en weegt ongeveer 80 kilo.
Het stroomgebruik is beperkt. De blokken bewegen zich traag op en neer over een afstand van 2 meter. Binnen de kolommen worden in 3D bewegende beelden geprojecteerd, soms enkel letters, dan weer acties die in de andere kolom een reactie oproepen. Zo zie je bijvoorbeeld een slag van een hamer, brekend glas, golven en beelden die verwijzen naar oplichten, afpersen, haat zaaien. De voor deze installatie nodige software is uniek voor het project ontwikkeld. De draagconstructie aan het plafond is goed zichtbaar opdat zichtbaar is hoe de installatie werkt, symbolisch ook voor de transparantie van rechtspraak.
Dit is het deel van het gebouw dat publiek toegankelijk is en waar de zittingszalen zich bevinden.
Koning Willem Alexander opende de gerechtsgebouw onlangs.
Vandaag ontving ik nog wat extra informatie over dingen
die te zien zijn op mijn foto’s.
Zoals bijvoorbeeld over het portret van Willem Alexander.
Hanneke Hielkema heeft het werk, het portret van de koning, gemaakt. Het is op 12 maart 2015 onthuld door de toenmalige president Marieke Koek.
Hanneke werkt met inkt en water waardoor er vlekken en lijnen op het papier komen die ze vervolgens weer met inkt overtrekt. Tijdens het overtrekken ontstaan de beestjes. Er zijn er honderden te zien op het werk.
Hanneke heeft voor de rechtbank Limburg een soortgelijk portret van de Koning gemaakt. Verschil: op het portret in ons gebouw kijkt de koning wat ernstiger dan op het portret in Limburg.
Het ophangen van een portret van de Koning in gerechtsgebouwen is een traditie en niet verplicht. Het bestuur van de rechtbank Zeeland-West-Brabant besloot begin 2018 geen portret te hangen in de 27 zittingzalen, maar het te houden bij één portret op een in het oog lopende plaats in het gebouw.
Dit is de grootste zittingszaal vanaf de tribune.
Een kleinere zittingszaal.
De tuin met in de verte het station.
Vrouwe Justitia in close-up.
Als aanvulling:
Vrouwe Justitia
Van oorsprong is zij een Romeinse godin, maar inmiddels de personificatie van het recht.
Doorgaans is zij geblinddoekt, vaak draagt zij een weegschaal en vrijwel altijd een zwaard.
– De blinddoek drukt uit dat zonder aanzien des persoons recht wordt gesproken
– De weegschaal symboliseert het afwegen van de verschillende argumenten alvorens te oordelen
– Het zwaard staat voor het vonnis dat wordt uitgesproken.Het beeld werd in 1893 geplaatst in de nis boven de ingang van het gerechtsgebouw aan de Kloosterlaan in Breda. In 1986 verhuisde het mee naar het gebouw aan de Sluissingel en Vrouwe Justitia heeft nu een plaats gekregen in dit gerechtsgebouw.
De ingang.
De gezichtjes van de fontein.
Gerechtsgebouw Breda.
Ook hiervoor ontving ik nog extra info:
La source (de bron)
Ontwerp: Pascale Marthine Tayou (Kameroen, 1967) (woonachtig in Gent)
Het is een boom met maskers geworden, door Tayou ook genoemd ‘The palaver tree’.
Boom – maskers – water.
Boom: de boom is in alle culturen en op alle plaatsen vanouds de plek waar mensen, generatie
na generatie, samen komen om te overleggen, te kletsen, samen te zijn. Ook de boom
waaronder ooit in veel culturen recht werd gesproken.
Maskers: in de boom hangen ruim 300 maskers in 4 uitvoeringen en in 3 maten.
De 4 uitvoeringen staan voor de diversiteit in culturen, de 3 maten voor de generaties binnen de culturen. Culturen en generaties zijn met elkaar verbonden door de takken van de boom.
Water: bron van leven, maakt leven mogelijk, is kostbaar en kan een rituele betekenis
hebben.
Uitvoeringsinformatie: De boom is 10 meter hoog en heeft een kruin van ongeveer 7 meter.
Hij is gemaakt van een metalen buizenframe en bedekt met harde PU-schuim. Daaromheen is een duurzame polyester laag aangebracht. In de stam en twee takken zijn in totaal 25 spuitmonden aangebracht die door de wijze waarop het water valt de boom een mangroveelement geven.
Het bassin heeft een buitendiameter van 17 meter. In het bassin zijn rotsen geplaatst, voorzien van glazen objecten.
Als het vriest, zal er geen water in het bassin staan. Op de vloer van het bassin is een kaart van de wereld aangebracht. De boom staat in de wereld. Verder zijn de rotsen nu geheel zichtbaar en vormen zij een soort Zen-tuin.
Studio Bram Knol met De onbezonnen architect in het Chasse theater in Breda.
Gisteravond wilde ik naar de film gaan
toen me rechts, in een raamvenster, twee boeken zag staan.
Het venster bevindt zich tussen de entree en het kantoor
waar de theaterkaartjes worden verkocht.
Het kantoor was gesloten dus kon ik maar een kant van
de boeken zien.
Bij de boeken, die hoofdzakelijk in zwart, grijs en wit zijn uitgevoerd,
staat een toelichting.
Chassé Theater
Leporello boeken van Mieke Messbauer
Deze boeken zijn tot stand gekomen gebruik makend van fotografie, grafietpotlood voor tekenen en frottage (door wrijven op papier iets afbeelden), Oost-Indische inkt en een scalpel voor het uitsnijden.
De boeken zijn vouwboeken (Leporello) met pop-up elementen, waardoor de fascinerende architectuur van het Chassé theater wordt uitgelicht.
De werken zijn aan twee kanten te bekijken.
De voorkant bestaat uit delen van het theater.
Als men goed kijkt zijn de architectonische onderdelen
van het theater te herkennen, gewoon en gespiegeld.
Aan de achterkant zien we voornamelijk de bezoekers van het theater, die niet herkenbaar zijn afgebeeld.
Het fotograferen en maken is een proces dat Mieke Messbauer bijna een heel jaar heeft gekost.
Dit project was onderdeel van haar specialisatie tijdens de studie tekenen op de deeltijdacademie in Arendonk, Belgie.
Dus tijd voor wat foto’s:
Mieke Messbauer, Leporello, binnenkant band (?), Theaterdak en stadswapen van Breda.
Mieke Messbauer, Leporello, interieur van het theater met de karakteristieke loopbruggen.
Mieke Messbauer, Leporello, met op de voorgrond de bezoekers die uit het boek ‘springen’.
Mieke Messbauer, afbeelding bij introductietekst.
Afgelopen maandagavond ben ik naar een Boek in Beeld
voorstelling geweest in het Chasse Theater in Breda.
De voorstelling betrof de film ‘The Invisible Woman’.
Nee, geen actiefilm over een nieuwe superheldin
maar een film over een van de vrouwen in het leven van
Charles Dickens.
‘De grootste Engelse schrijver na Shakespeare’, Charles dickens
had een vreemde relatie met vrouwen.
Vier vrouwen spelen een bijzondere rol in zijn leven.
In zijn boeken komen die vreemde, engelachtige wezens terug.
Dickens idealiseerde vrouwen tot engelen, haast een andere soort.
Mooi, niet slim, eerder kinderlijk maar tegelijkertijd verheven.
In zijn persoonlijk leven leverde dit wat problemen op.
Zo was zijn eerste liefde een onbereikbare dochter
van een bankier, die hem lang aan het lijntje hield
en uiteindelijk afwees (Maria Beadnell).
Een andere ‘Engel’ was zijn schoonzus die deel uitmaakte van
zijn gezin en heel plotseling stierf (Mary Hogarth).
Met zijn vrouw had Dickens 10 kinderen maar het huwelijk (22 jaar)
was niet gelukkig.
Het leidde uiteindelijk tot een financiële regeling,
een scheiding van tafel en bed.
Een werkelijke scheiding was in die tijd onmogelijk.
Nummer vier is de vrouw waar de film over gaat: Ellen Lawless Ternan.
Bewezen details van de relatie zijn schaars.
Maar velen herkennen haar in bijvoorbeeld Estella (uit Great Expectations).
De gespannen relatie tussen Pip en Estella en de uiteindelijk
onbeantwoorde liefde (in het originele einde van het boek, voor de uiteindelijk
uitgegeven versie herschreef Dickens het einde in een happy ending),
krijgen belangrijke plaatsen in de film.
Een van de biografen van Dickens; Claire Tomalin,
schreef een boek over die relatie met ellen Ternan: ‘The Invisible Woman’.
Mooi aan de film naar dit boek, is dat de film grotendeels vanuit
het standpunt van Ellen gemaakt is.
De maker van de film, Ralph Fiennes, slaagt er erg goed in
schijnbaar onrijmbare zaken te laten samenvloeien
tot een goed lopend en geloofwaardig verhaal.
Natuurlijk een verhaal met prachtige kostuums, in prachtige landschappen,
met mooie huizen en de gruwelijke levensomstandigheden
voor de lagere sociale klassen van die tijd (BBC!).
Trivia:
What’s in a name.
De tweede naam van Ellen is Lawless.
Letterlijk betekent dit ‘zonder wet’.
De Ellen in film is dat juist niet, ze is zich erg bewust
van de conventies, de wetten, die gelden in de samenleving
waarin zij en Dickens moeten leven en die
een relatie van haar met een getrouwde vader van 10 kinderen
nooit zou accepteren.
De film is binnenkort in de theaters te zien.
Voor mij was het meer een cultuuravond.
Na een week werken, zit een cultuurnacht er niet meer in.
Deze keer heb ik me beperkt tot het centrum van de stad.
De zesde cultuurnacht brengt niet veel nieuws.
Het was dan ook vooral een lange wandeling.
Toch heb ik wel leuke dingen gezien en gehoord.
Een fotoverslag.
Even langs de buren lopen: Koningin Wilhelmina Paviljoen aan het Kasteelplein.
In de Grote Kerk heb ik een passepartout gekocht.
Men was er in afwachting van een voorstelling.
In de St. Janstraat ontdekte ik een glas-in-lood raam met de Heilige Antonius als onderwerp.
In het tijdelijke onderkomen van het Carnaval Museum zag ik de Raad van elluf en de Burgemeester en deze tuba.
Onderweg naar het Breda’s Museum heb ik nog twee foto’s uit de hand gemaakt van het Chasse Theater.
Chasse Theater met Kloosterkazerne in Breda.
Voor het eerst bezocht ik het SBK / Galerie 48.
Daar ging de Argusvlinder zelf ook nog op de foto, maar daar heb ik geen bewijs van.
Hoek Odilia van Salmstraat, Markendaalseweg.
In galerie Ecker zag ik een soort performance.
Op de website lees ik:
Achter in de galerie presenteert ‘OnVoorZien’ speciaal voor de cultuurnacht een 3 uur durende performance door 3 actrices in een zich herhalende en uitputtende setting op zoek naar het wezen achter de mythe:
‘ig fie neia’Spel: Teunie de Brouwer, Lotte de Krom, Nikki Poppelaars.
Concept en regie: Juup Luijten.Juup: ‘Deze performance zie ik als beeld waar je steeds opnieuw in kunt duiken, hoe kort en intens ook’.
De performance speelde zich af in een driehoekige ruimte,
voor de toeschouwer achter plastic.
Voor mij het meest interessante van de avond.
Waterzuiveringsgemaal aan de Markendaalseweg.
Argusvlinder 