De WK Voetbal 2026 houdt de mensen al bezig. Mexico-Stad, Mexico.
Categorie archief: Film
Bij de warmte van gisteren zocht ik verkoeling bij Heat
Eerder deze week zag ik de film Collateral.
Een misdaadfilm met in de hoofdrollen Tom Cruise en Jamie Foxx.
De film is gemaakt (geregisseerd) door Michael Mann.
Michael Mann drukt zwaar zijn stempel op de films die hij maakt.
En dat is fantastisch omdat het hele mooie filmbeelden oplevert
waarin de stad, de auto’s het huis, de (straat)verlichting eigenlijk
net zo’n hoofdrol spelen als de acteurs in het verhaal.
In voetbaltermen zou je het decor, net zoals bij Wes Anderson,
een soort van 12de man kunnen noemen:
een doorslaggevend element bij de beleving van de film als toeschouwer.
Maar anders dan bij Wes Anderson is bij Michael Mann niet alleen
wat je als toeschouwer te zien krijgt zo belangrijk.
Ook de manier waarop er gefilmd wordt maakt indruk.
Net als bij David Lean is de manier waarop gefilmd is, een
opvallende leidraad is zijn loopbaan.
Die eigenschap werd al duidelijk bij de televisieserie Miami Vice,
een serie die insloeg als een bom toen hij voor het eerst uitkwam.
Niet in de laatste plaats door de kleuren, de lange shots en
de kleding en decors
In Collateral zie je een huurmoordenaar die op pad gaat om 5
opdrachten uit te voeren en hij doet dat met/vanuit dezelfde taxi
en gijzelt daarbij de taxichauffeur.
De inleiding van de film in de taxi is sterk door de goede dialoog.
De eerste moord is sterk door de methode en de beperkte informatie
die je op dat moment als toeschouwer hebt.
De scène in de jazzclub is opnieuw sterk, vooral door de dialoog
rond Miles Davis.
De scène in de nachtclub vind ik chaotisch en overzichtelijk.
Het laatste doel van de huurmoordenaar is de vrouw die we
kennen uit de inleiding.
Daarmee is de raamvertelling rond.
Bij Collateral moet ik meteen denken aan het militaire begrip
‘collateral damage’, bijkomende schade die plaatsvindt als gevolg
van een gerichte actie.
In de film zijn de taxiritten in de ogen van de huurmoordenaar
‘collateral damage’. Maar voor de chauffeur is dat natuurlijk
helemaal niet het geval.
Hij is geen crimineel, werkt hard om zijn droom te bereiken en
daar dreigt een streep door te worden gezet.
Een harde misdaadfilm met tussen de regels een boodschap.
Als parallelle wereld van de serie taxiritten zien we in een
reeks scènes de politie steeds dichter bijkomen, totdat blijkt dat de
twee verhaallijnen eigenlijk één lijn zijn.
Twee kanten van dezelfde medaille. Net als in Heat.
Het verhaal van Collateral is niet zo sterk als dat van Heat.
Dat verhaal schreef Michael Mann zelf.
De film Heat ben ik gisteravond gaan bekijken.
Heat is een film die ik lang geleden kocht op DVD.
De DVD-versie heb ik al vaak gezien.
Maar gisteren bekeek ik het begin van de film bij een
streamingsdienst. Die versie is veel langer, en veel mooier,
dan de DVD-versie.
Het verklaart veel beter het verloop van de gebeurtenissen.
Weer twee grote verhaallijnen:
= de groep overvallers met Robert de Niro en Val Kilmer;
= de politie met Al Pacino.
Maar hoe de twee verhaallijnen samenkomen is hier veel
sterker en dat geldt ook voor de verhalen die een beetje
tegen de verhaallijnen aanleunen.
Bijvoorbeeld met een sterke rol van Jon Voight.
Al in het begin van Heat kon je de ‘collateral damage’
weer tegen: een bewaker van een waardetransport wordt
ijskoud vermoord, op het verkeerde moment op de
verkeerde plaats.
Let ook op de uitspraak van De Niro die zegt als crimineel
geen emotionele banden aan te moeten gaan met mensen in
je omgeving terwijl dit verder op in de film een dilemma
wordt waarbij hij uiteindelijk voor zich zelf kiest.
De Niro’s personage Neil McCauley:
Don’t let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner.
De film beschrijf ik verder niet. Het is een klassieker
die het verdient om bekeken te worden (het best meerdere malen).
De harde actiefilm blijkt tegelijk diepe vragen te stellen
over loyaliteit en ethiek. Hoe lang blijf je bij je partner of
wat is een mensenleven waard?
Met heel veel plezier ga ik het resterende anderhalf
uur van Heat bekijken.
Ik hoor wel hoe jij hem vond.
The Phoenician Scheme: een esthetisch labyrint
Afgelopen weekend zag ik de meest recente film van Wes Anderson:
The Phoenician Scheme.
Maar ik vraag me nu al dagen af of dit nu een goede film is of niet.
Het is allemaal erg veel.
Erg mooie sets, veel kunst, veel boeken, veel muziek, veel thema’s,
veel onverwachte gebeurtenissen, maar….. is het eigenlijk goed?
Ik kan een review schrijven maar er zijn er al veel te vinden online.
Een aantal op YouTube zag ik maar dat vertelde vaak meer over de recensent
dan over de film.
De scène meteen na de opening (een moordaanslag in/met een vliegtuig)
is een fantastische scène in een grote badkamer.
Het cameraperspectief, de tegelvloer, natuurlijk de kleuren
en dan de acteurs die door de ruimte bewegen.
Dat was super.
Voor mij komt de film hier op het niveau van een moderne mythe:
met spanning, onduidelijke elementen, hele grote vraagstukken,
verwarring, verwachtingen en mooi.
Er volgen dan nog veel scènes, allemaal in de bekende
Wes Anderson stijl met aandacht voor details en kleur.
Maar de badkamer vond ik top.
Door de film heen vielen me twee zaken enorm op:
de enorme hoeveelheid kunst die schijnbaar geen actieve rol speelt
in de film en hetzelfde is waar voor de boeken.
De boeken staan in de vertrekken die we doorgaan op kasten en boekenplanken
maar je ziet ze ook geregeld terwijl de hoofdpersonen ze lezen.
De titels sluiten aan bij de film.
Toegegeven, het is een beetje voorspelbaar dat ik juist met
deze twee onderwerpen kom.
Maar kijk eens mee.
Ik vroeg Copilot welke kunstwerken we zoal zien. De lijst waar
het vervolgens mee komt is verre van compleet.
Pierre-Auguste Renoir, Enfant Assis en Robe Bleue (Portrait of Edmond Renoir Jr.) (1889)
René Magritte’s The Equator (1942)
Juriaen Jacobsz’s The Dog Fight (1678)
Floris Gerritsz. van Schooten, Breakfast still life with a roast (17th century)
Voor de film is een replica gemaakt van Peter Paul Rubens,
The loves of the centaurs (Circa 1635). Voor mij als toeschouwer
maakt het niet veel uit of het werk op de set een ‘echte’ is
of een replica. Maar voor de acteurs kan dat zeker anders aanvoelen.
Dat iemand als Wes Anderson zoveel tijd en aandacht wil besteden aan
iets dat vervolgens maar ‘gewoon’ aan de muur hangt terwijl jij
je rol speelt. Het zal mensen prikkelen om na te denken over het kunstwerk
maar ook hoe de acteur in zijn of haar rol
zich tot de idee achter het werk gaat verhouden.
Peter Paul Rubens, The loves of the centaurs, circa 1635.
Renoir schilderde met veel liefde het kind op het schilderij,
hoe zit het met de liefde tussen de vader en dochter in de film.
Het magisch realisme van Magritte past op de hele film van Anderson.
Met regelmaat keren vechtende partijen terug in de film en
de verstilling van Van Schooten ligt continue om de hoek.
De volgende titels van boeken kon ik achterhalen:
The Phoenician Merchant, een niet bestaand boek verzonnen door
Wes Anderson. Een soort van titelverklaring voor de film.
Ik moest daarbij meteen denken aan The merchant of Venice van
Shakespeare. The Merchant of Venice van Shakespeare draait om
handel, vertrouwen, bedrog, rechtsorde en morele grijstinten.
In The Phoenician Scheme komen die elementen terug: de hoofdpersoon,
een soort Elon Musk, handelt op dubieuze wijze. Hij staat boven
de wet, heeft zelfs geen paspoort omdat hij niet bij een land wil horen.
In hoeverre is de mannelijke hoofdpersoon te vertrouwen, zie je
de dochter (een non) denken.
Je zou vragen kunnen stellen bij al die aandacht, het design, de kleur
en de details die Wes Anderson aan het verhaal toevoegt.
In hoeverre verdringen die elementen het verhaal, verdwijnt door
al die schoonheid het verhaal niet in de grijstinten?
Gelukkig waren er nog veel meer boeken:
The Principles of Deception, een fictief boek over spionage dat
een grote rol speelt in de film en ontmaskerd wordt.
The Collected Works of Edgar Allan Poe, gewild in iedere omgeving
met spanning.
The Tycoon’s Playbook, een fictief boek maar iemand als Zsa-Zsa Korda,
Donald Trump of Elon Musk zouden het kunnen schrijven.
Percentage Financing: The Future of Industry, niet bestaand, verzonnen
voor de film waar het project, waar het om draait, door een schema
met percentuele verdeling (the Phoenician scheme?) wordt gefinancieerd.
The Art of the Deal, een fictieve versie. In 1997 verscheen een boek
van Donald J. Trump en journalist Tony Schwartz met deze titel.
Dat kan geen toeval zijn. De film gaat over hoe Korde zijn overeenkomst
rond krijgt.
The Bureaucrat’s Dilemma, niet bestaand, verzonnen voor de film.
Industrial Espionage: A Necessary Evil?, niet bestaand, verzonnen voor de film.
Fragments of Antiquity, niet bestaand, verzonnen voor de film. Zoals
veel van de beeldjes in de film terug gaan op Griekse en Romeinse beelden.
Question Authenticity, niet bestaand, verzonnen voor de film. Voortdurend
worden de woorden in twijfel getrokken doordat bijvoorbeeld de vader Frans
spreekt, denkt dat zijn dochter dat niet verstaat (maar ze verstaat het wel)
en dan in het Engels een andere versie geeft. Die versie wordt natuurlijk
in twijfel getrokken.
Depictions of Blasphemy, niet bestaand, verzonnen voor de film.
Important Patrons of the High Renaissance met op de stofomslag misschien
paus Julius II, zoals die op het schilderij van Rafael staat (1511-1512).
Maar dat is een gokje.
Over de acteurs kan ik kort zijn.
De meesten krijgen erg weinig tijd en ruimte om tot hun recht te komen.
Je gaat niet naar deze film om Tom Hanks te zien of Willem Dafoe,
F. Murray Abraham, Bill Murray, Riz Ahmed, Scarlett Johansson of Benedict Cumberbatch.
Veel namen, misschien te veel.
Als ik dan toch tot een eindoordeel moet komen dan zou ik de film
nog wel een keer willen zien. Er gebeurt zoveel.
De film is misschien geen meesterwerk, maar wel een meesterlijke warboel —
een labyrint van esthetiek waarin het verhaal soms verdwaalt,
maar de kijker niet wil ontsnappen..
Wellicht werkt het verhaal goed in geschreven vorm maar
als film ben ik niet overtuigd.
Gezien
Gisteravond zag ik de film die gemaakt is van live opnames
in de Abbey Road studio’s door Paul McCartney en zijn band Wings.
Paul McCartney and Wings bestond tijdens dit concert uit
Paul McCartney, Linda McCartney, gitarist Denny Laine en
gitarist Jimmy McCulloch en drummer Geoff Britton.
De film benadrukte bij mij iets dat ik bij het beluisteren
van de CD ook al had gehoord, dat Paul McCartney bij het zingen
nogal eens de laatste letters inslikt.
Leuk is te zien met hoeveel natuurlijke energie die opnames
zijn gemaakt. Ook het hele beeld geeft een natuuurlijke indruk.
Met het gebit van Paul McCartney zou mevrouw Swift geen ster
geworden zijn. Het beeld is er niet een van een supergladde,
perfecte productie, maar van een interessant tijdsbeeld.
De film is gemaakt met video-recorders en dat geeft 50 jaar
later een korrelig beeld met heel veel close-ups.
Soms te veel.
Fantastisch om iemand al die bekende nummers te zien uitvoeren.
Gezien
Gisteravond werd de documentaire ‘Indië verloren’ vertoond in Chassé Cinema in Breda. Het was een vertoning met een nabespreking. Indië verloren – Selling a colonial war, een film van In-Soo Radstake.
Na een korte introductie keken we naar de documentaire. De titel en de ondertitel geven samen goed aan waar de film over gaat: het gaat over hoe Nederland de oorlog in Indonesië verloor en tegelijkertijd hoe de Nederlandse regering probeerde deze oorlog te verkopen in een tijd zonder internet en social media.
De Nederlandse regering maakte veel werk van het verkopen
van de koloniale oorlog die we ‘politionele actie’ noemden.
Wikipedia licht de term ‘framing’ toe:
Framing of denkraam is een overtuigingstechniek in communicatie waarbij woorden en beelden zo gekozen worden, dat daarbij impliciet een aantal aspecten van het beschrevene wordt uitgelicht. Deze uitgelichte aspecten helpen om een bepaalde lezing van het beschrevene of een mening daarover te propageren. Onder meer in de politiek, de journalistiek en de reclame wordt van framing bewust (en onbewust) gebruikgemaakt.
Dat framing (het zorgvuldig benadrukken van een (klein)
deel van de werkelijkheid) is erg actueel:
– Poetin die zegt dat de Oekraïne van Rusland is (omdat
Rusland het gebied lang geleden al een keer deels bezet had);
– Covid-complotdenkers die de logische afwezigheid van
alle kennis bij een pandemie met een onbekend virus misbruiken;
– GeertW die spreekt over een tsunami omdat dat lekker bekt en
mensen werkelijke, complexe cijfers maar vervelend en saai vinden.
Daarnaast laat de documentaire zien dat het niet een eenvoudige
vrijheidsstrijd was. Niet aan de kant van wat we nu Indonesië
noemen (bijvoorbeeld omdat er meerdere partijen actief waren en
de rol van Japan en de mensen die achter Japan stonden) en
ook niet aan de kant van Nederland (de internationale factor
(de Verenigde Staten, de VN, India, Australië en de UK),
Nederland kwam zelf net uit een bezettingstijd en probeerde een
positie terug te krijgen in een land dat veranderd was.
Nabespreking.
Dat ook nu de gebeurtenissen in Indonesië nog actueel
zijn bleek wel in de nabespreking waarin iemand van
Molukse afkomst aandacht vroeg voor de positie van
de Molukkers, de heel diverse samenstelling van het
Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) en de
behandeling van Raymond Westerling (en de betrokkenheid
van Prins Bernhard?).
Terwijl iemand anders aandacht vroeg voor de jonge mannen
die als dienstplichtigen met de belofte van een dienst
van minder dan één jaar, dachten een positieve bijdrage
aan Nederland te gaan leveren. Maar drie jaar in Indonesië
moesten verbleven en bij terugkomst, na een verloren oorlog,
met de nek werden aangekeken en van oorlogsmisdaden werden
beschuldigd.
Het zat deze sprekers duidelijk hoog.
Frames rond onder andere kolonialisme en Aziatisch nationalisme
van meer dan 80 jaar geleden, beïnvloeden nog
steeds het leven van mensen in Nederland (en ik neem
aan ook in Indonesië).
De manier waarop In-Soo Radstake het framing in de documentaire
introduceert, als een echte spin doctor, is interessant om
te zien. Maar daar ga ik hier maar niet op in.
Ga de documentaire zien!
Anselm
Deze week zag ik de film Anselm. Een documentaire in 3D.
De maker is Wim Wenders en dan is de kans groot dat je
een heel mooie film gaat zien. Poëtisch mooi zou ik
willen zeggen.
Ooit zag ik een documentaire over Ansel Kiefer en de beelden
die me bijbleven speelden zich af in Barjac, een voormalige
zijdefabriek in Zuid-Frankrijk.
Het was alsof ik naar een concertfilm zat te kijken van
Depeche Mode maar dan zonder muziek:
donker, grijs, grauw, industrieel en alles megalomaan groot.
De film van Wim Wenders is heel anders. Je ontkomt natuurlijk
niet aan de zware thema’s, de grote werken en het vele gebruik
van dokere kleuren.
Maar Wenders weet dat heel goed te compenseren door in scene
gezette opnames te combineren met oude en recente beelden.
Wim Wenders, Anselm, Das rauschen der Zeit (het haasten van de tijd).
Die in scene gezette beelden hebben heel erg de stijl van bijvoorbeeld
Erwin Olaf en dan in het bijzonder de serie ‘Hope’.
Strak, uitgebalanceerd kleurgebruik, zonder te veel emotie.
De geschiedenis toont Wenders aan de hand van archiefbeelden zoals
de kinderen die spelen op de puinhopen na WOII.
De carriere van Kiefer aan de hand van fragmenten uit interviews en documentaires.
Naast het scherm waarop ik dit bericht schrijf loopt
Copilot, de AI-oplossing van Microsoft.
De ondertitel van de film intrigeert me omdat uit de documentaire ik me
geen verwijzing naar de titel kan herinneren.
Maar die relatie lag er misschien wel, bijvoorbeeld via de
muziek. Die is geschreven door Leonard Küßner.
Maar even kijken waar Copilot me brengt.
Allereerst blijkt de titel ook de titel te zijn van
een werk van Kiefer. Ik ga op zoek.
Anselm Kiefer, Für Ossip Mandelstamm, Das Rauschen der Zeit, 2011, oil emulsion, acrylic, stone, boat propeller and lead on canvas.
Copilot over Ossip Mandelstam:
‘Das Rauschen der Zeit’ is de titel van een boek van de Russische dichter Ossip Mandelstam. Het is een verzameling autobiografische proza uit de jaren 20 van de vorige eeuw, waarin Mandelstam zijn jeugd in Sint-Petersburg beschrijft en zijn ervaringen tijdens de Russische Revolutie. Het boek bevat ook enkele van Mandelstams beroemde gedichten, waaronder ‘Tristia’ en ‘Stenen’.
Ik probeer te begrijpen waarom Kiefer zich aangetrokken voelt
tot Mandelstamm maar kom met Copilot niet verder.
Misschien zoek ik te ver (al denk ik van niet, maar
ik kan op dit moment niet meer vinden).
Het aantal werken dat Kiefer maakt moet enorm zijn.
In de film zien we wat van die werken terwijl hij er aan werkt
maar ook werken die uitgestald staan: vele ruimtes met werk,
vaak 10, 20 voorbeelden van werken met vergelijkbare thematiek.
Bijvoorbeeld boeken.
De ruimte waar gewerkt wordt is groot en de monumentale
werken staan ieder op een eigen verrijdbare kar.
De film lijkt een goede introductie of verdieping te zijn
op een bezoek aan de tentoonstelling Bilderstreit in
Museum Voorlinden.
Coronafilms
Even de administratie bijwerken.
Vanavond gaan we kijken naar deel 1 van
La Meglio Gioventù.
De afgelopen weken hebben we een hele reeks films gezien.
In volgorde van kijken te beginnen met meest recent:
The Marksman, Liam Neeson: **
Made in Italy, Liam Neeson: ***
The Usual Suspects, met Kevin Spacey: **** (Oscar)
The Sound of Philadelphia, Matthias Schoenaerts, *
Mary Queen of Scots. Bij nader inziens al een keer gezien,
Saoirse Ronan, Margot Robbie: ****
The Man Who Knew Infinity, Dev Patel, Jeremy Irons: ***
Murder by Numbers, Sandra Bullock, Ryan Gosling: ****
The Little Things, Denzel Washington, Rami Malek: ****
Midnight’s Children, Salman Rushdie (screenplay): ***
Levert altijd een reeks mooie posters op.
Midnight’s Children, Salman Rushdie. Verhaal is bij vlagen heel goed. Misschien als film iets té lang.
Moderne thematiek maar Neeson kan beter. The Marksman, Liam Neeson.
Je mag na #MeToo Kevin Spacey niet meer goed vinden maar in deze film is hij goed. Daar kreeg hij dan ook een Oscar voor. The Usual Suspects met onder andere Kevin Spacey.
Twee goede acteurs in een biografie die beter had gemoeten. The Man Who Knew Infinity, Dev Patel, Jeremy Irons.
Een goede Denzel Washington. The Little Things, Denzel Washington, Rami Malek.
Murder by Numbers, Sandra Bullock, Ryan Gosling.
Coronafilm
Sam Mendes maakte eerder grote films maar deze film: 1917,
viel mij niet mee.
Winnaar van 3 Oscars: Cinematography, Visual Effects
en Sound Mixing. Drie heel ‘technische’ Oscars.
Tegelijk is het voor Mendes waarschijnlijk een heel
persoonlijke film. Het verhaal van de film is
gebaseerd op ervaringen van zijn grootvader.
Natuurlijk heeft de film spannende momenten en passeren
er veel verschrikkelijke zaken.
Maar echt emotioneren doet de film niet.
Sam Mendes, 1917.
Op IMDB staat een uitspraak over Sam Mendes en Paths of Glory (1957)
door Stanley Kubrick met in de hoofdrol Kirk Douglas.
Een andere, veel betere film over de Eerste Wereldoorlog.
Dus als je kunt kiezen…….
**
Iedereen weet het
Terwijl ik nadacht over de Spaanse titel van deze film,
nou ja, de Engelse vertaling dan, dacht ik even aan een
titel die net iets anders was.
Niet ‘Everybody knows’ maar ‘Everybody knew’.
Maar dat zou verkeerd zijn.
Het gaat om de coronafilm van afgelopen weekend.
De film heet ‘Todos lo saben’.
Het schijfje met Todos lo saben – Everybody knows – Iedereen weet het.
Persoonlijk zie ik niet veel Spaanse films. Dat is niet alleen
vanwege de taal. Deze film maakt een bruggetje tussen
Argentinië en Spanje. Twee landen die een enorm grote Spaanse
wereld vertegenwoordigen.
Op internet zie ik aantallen van tussen de 450 en 500 miljoen mensen
op de wereld die Spaans spreken.
De wereld die in Todos lo saben wordt getoond is er een die
Zuid Europees aandoet: de familie is belangrijk, die is ook groot,
daarin speelt het huwelijk een belangrijke rol. Maar ook minder
gejaagd en minder direct dan de Angelsaksische wereld.
De film verloopt in het begin dan ook langzaam.
Veel aandacht voor de (familie)relaties en ogenschijnlijk
minder belangrijke zaken. Je weet dat je naar een soort van
detective zit te kijken, een who’s done it. Maar het tempo
dat je daar bij verwacht, is er niet.
Pas na een tijd kom je er achter dat in die zaken waarvoor
de aandacht wordt gevraagd ook de oplossing ligt van
de who’s done it.
Daar komt bij dat niet alle spelers aan het eind van de film
weten hoe het nu precies in elkaar zit. Het is dus nog geen
geen verleden tijd.
Het einde lijkt aan de film te ontbreken.
Dus zie de titel als een opdracht om bij ‘Iedereen’ te horen.
Todos lo saben met Penélope Cruz (die naam ken ik natuurlijk van andere films) en Javier Bardem (Blijkbaar een belangrijk acteur in de Spaanse wereld maar ik kende hem niet. Echtgenoot van Penélope Cruz).
Internationaal zijn er maar weinig reacties op deze film.
Toch vond ik hem heel erg de moeite waard.
***+
Verkeerde trein – juiste bestemming
Dat was even iets anders, na The Darjeeling Limited.
Gisteren zagen we ‘The Lunch box’.
Als je in het westen denkt aan een doos voor
je lunch dan denk je aan iets als dit:
Maar in India denk je dan al gauw aan een veel
ingewikkelder voorwerp:
Wordt in India ‘tiffin’ genoemd. Alleen al in Mumbai worden er dagelijks 175.000 tiffins rondgebracht door 4.000 tiffin koeriers, Dabbawala’s genaamd. The Luchbox laat in haast documentaire stijl zien hoe dat werkt.
Maar de lunch en de lunchbakjes zijn niet het onderwerp
van deze film. Hooguit de gadget die de film draagt.
Mij doet de film denken aan ‘Brief encounter’ van regisseur David Lean.
In die film staat een toevallige ontmoeting centraal
die grote gevolgen heeft. Dat is een van de overeenkomsten met
The Lunchbox.
Opvallend is de rol van de trein in beide films.
De trein die aanleiding geeft tot een centrale uitspraak in
The Lunchbox dat een ‘verkeerde trein’ kan leiden tot de
‘juiste bestemming’.
‘Brief encounter’ is in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog gemaakt
in zwart/wit. Dat is de Lunchbox natuurlijk niet maar die film
laat India niet zien in felle kleuren die van het doek/je scherm
af spatten. Niet het ‘toeristische’ beeld van India maar het laat
Mumbai zien in de regentijd: met vlakke kleuren en zonder zon.
Het is dan ook geen romantische komedie of drama. Daarvoor
komen in beide films veel te serieuze thema’s aan bod:
(huwelijks)trouw, eenzaamheid, geluk, …..
The Lunchbox is niet alleen somber. De man leeft duidelijk op
als gevolg van de drie relaties die in de film aan de orde
komen (die met de vrouw, die met de jongere collega en die
met de spelende kinderen op straat).
Dat is het moment waarop de film ambigu wordt en naar mijn
gevoel minder sterk.
Niet omdat dit geen interessante invalshoek is maar omdat
die in de film niet goed tot zijn recht komt.
Wij hebben een leuke avond gehad met ‘The Lunchbox’, de film van Ritesh Batra met Irrfan Khan, Nimrat Kaur en Nawazzudin Siqiui. Overigens vertegenwoordigen de drie hoofdrolspelers drie van de vele religies in India: een Christen, Hindoe en Moslim.
****
Thee bij de lunch
Er is nog een coronafilm die hier niet aan de orde
is geweest en ik verklap meteen waar we vanavond naar kijken.
Vorige week zagen we een film van Wes Anderson.
Bij veel mensen bekend door The Grand Budapest Hotel.
In een vergelijkbare stijl, waarbij niet altijd helemaal
duidelijk wordt wat werkelijkheid en fantasie is, hoewel het
verhaal op zich wel zou kunnen kloppen.
Daardoor ontstaan er surrealistische situaties.
De film die ik vorige week zag heet ‘The Darjeeling Limited’.
Darjeeling Limited is een merk van thee in India.
De film speelt zich ook af in India en veel fragmenten spelen
zich af op een trein.
Adrien Brody speelt een van de hoofdrollen. Kort speelt
Anjelica Huston de rol van de moeder.
In een opname aan het begin van de film en kort voor het
eind zien we Bill Murray in beeld. Deze cameo speelt in de film
eigenlijk geen rol hoewel die wel dat schurende gevoel
versterkt dat steeds maar zegt: waar kijk ik nu naar?
Niet de beste film van Wes Anderson, wel India.
Zover voor de thee.
De lunch is dan vanavond aan de beurt.
We gaan kijken naar The lunchbox.
Nog parasieten gezien?
Zeker!
Afgelopen weekend zagen we nog een Occar-winnende film:
Parasite. Een film gemaakt door Bong Joon Ho.
Parasite is een Zuid-Koreaanse tragikomische film.
Veel films uit Zuid-Korea heb ik nog niet gezien, misschien
is dit wel de eerste.
Maar hij is zeer de moeite waard.
Er is ook veel erkenning voor de film zoals onder andere
blijkt uit de vier Oscars die de film won:
Best Picture, Best Director, Best Original Screenplay
en Best International Feature Film.
De film komt vooral door het verhaal goed tot zijn recht.
Niet dat er geen goed acteerwerk te zien is maar dat
is niet datgene wat bij je blijft.
Wat bij blijft zijn de verhalen van oplichting, de oplichter
die wordt opgelicht, de karikaturen van arm en rijk.
De bizarre situaties.
Parasite de film van de Zuid-Koreaanse filmmaker Bong Joon Ho.
****
Vervolg coronafilms
Het is een tijdje stil geweest rond het thema
coronafilms maar dat wil niet zeggen dat we gestopt
zijn met het kijken naar coronafilms.
Zo zagen we de afgelopen weken:
Malavita, met Robert De Niro, Michelle Pfeiffer, Tommy Lee Jones.
Een maffiacomedie. Onderhoudend.
Gomorra, naar boek van Roberto Saviano.
Een serieuze maffiafilm. Haast een documentaire.
Viceroy’s House, met Hugh Bonneville.
Een romantisch drama dat zich in India afspeelt.
Deze drie films zagen we via een streaming dienst.
Traditioneel via een DVD zagen we de afgelopen
tijd ook nog het een en ander:
Echt een aanrader. Niet eenvoudig. We zagen pas 1 seizoen. Babylon Berlin. Een heel overtuigend beeld van het Duitsland, of beter gezegd: Berlijn, tussen de twee wereldoorlogen.
Vier (!) seizoenen van Peaky Blinders. Zeker in het begin erg leuk. Het verhaal heeft men nu al wel twee of drie keer verteld (opkomende bende met slimme voorman loopt zich vast maar overleeft) en in seizoen 5 schijnt Tommy Shelby (de slimme voorman) in de politiek te gaan. Wij wachten nog op de Nederlandse ondertiteling.
Intussen liggen er nog een paar DVD’s te wachten en de
streaming diensten leveren graag.
Coronafilm: True detective
In de tijd dat ons gevraagd wordt vooral thuis te blijven
hebben wij met regelmaat thuis naar films gekeken.
‘Film’ moet je dan een beetje breed interpreteren.
Eerst hebben we geput uit onze eigen collectie DVD’s.
Daarna hebben we de vele afleveringen van The Soprano’s gezien.
De afgelopen weken keken we naar de 3 seizoenen van True detective.
We zien wel vaker dat acteurs gaan optreden als producent
om daar nog wat meer mee te verdienen dan alleen als acteur.
Hier zijn Woody Harrelson en Matthew McConaughey executive producers.
Matthew McConaughey, Woody Harrelson (jaar 1), Colin Farrell en
Rachel McAdams (seizoen 2), Maharshale Ali en Stephen Dorff
(seizoen 3) zijn de belangrijkste acteurs.
Seizoen 1 en 2 zijn goed om naar te kijken.
De acteurs maken die afleveringen naast af en toe mooi filmwerk.
De industriële complexen en infrastructuur worden mooi in beeld gebracht
en spelen een rol in de sfeer van de film.
In alle drie de seizoenen houdt men vast aan een spel met de tijd.
Je ziet steeds drie tijdsgewrichten door elkaar.
In het laatste seizoen bijvoorbeeld de tijd waarin de verdwijning
zich voordoet (jaren 80), dan een aantal jaren later als het onderzoek
een tweede kans krijgt (jaren 90) en als derde de detectives
op leeftijd (2015). De zaak is nog steeds niet opgelost.
Dat spel maakt het soms spannend maar je hebt wel een erg goed
script nodig om deze techniek te kunnen gebruiken.
In seizoen 3 zijn de veroordelingen die tot twee keer toe plaatsvinden
zo ongeloofwaardig dat het eigenlijk niet meer werkt.
Het laatste seizoen, zeker tegen het eind, wordt langdradig.
True detective.
***
Jennifer, Paul en Sil (Coronafilm)
Oftewel mijn 3 favoriete karakters in The Sopranos naast Tony S.
Tijdens de coronaperiode zijn we in het weekend eerst begonnen films te bekijken. Nu al weer een tijd kijken we alle afleveringen van The Sopranos. Veel van gehoord maar nooit iets van gezien. Nu, jaren later (de serie werd uitgezonden door HBO van 1999 tot 2007) hadden we er tijd voor (zullen we maar zeggen). Dr. Melfi: alles wat Tony S. niet is. Dr. Jennifer Melfi gespeeld door Lorraine Bracco.
De serie gaat over van alles en nog wat en dat maakt de serie sterk. Want los zand is het nooit. Paulie Gualtieri heeft het meest opvallende kapsel. Het lijkt wel of zijn duivelshoorntjes zijn afgezakt. Hij is, om het positief te zeggen, het meest op zich zelf gerichte karakter in de serie. Zijn enige familiale relatie is met een vrouw die uiteindelijk toch niet zijn moeder blijkt te zijn. Paulie Gualtieri wordt gespeeld door Tony Sirico.
Silvio Dante, alleen die achternaam al. Dante de schrijver van de Goddelijke Komedie met daarin een prominente plaats voor de hel. Hier de rechterhand van Tony S. die de striptent runt van waaruit de criminele activiteiten worden georganiseerd. Geweldig kapsel. Silvio Dante wordt gespeeld door Steven Van Zandt (ja de gitarist van de E-street Band van The Boss, Bruce Springsteen).
Er is heel veel over de serie te zeggen:
de muziek, verwijzingen naar maffia-films, onverwachte wendingen, maar
omdat dit de scene is die de laatste is wat we hebben gezien:
het einde van de serie in de diner:
Tony plans to have dinner at a diner with his family.
As Meadow arrives at the door, the screen goes to Tony.
The diner door opens with a bell ringing, Tony looks up and the show smash cuts to black; after a few seconds, the credits roll in silence.Chase’s (producer van de serie) decision to end the last episode abruptly with just a black screen was controversial.
While Chase has insisted that it was not his intention to stir controversy, the ambiguity over the ending and question of whether Tony was murdered has continued for years after the finale’s original broadcast and has spawned numerous websites devoted to finding out his true intention.
Tony Soprano komt steeds verder klem te zitten tegen
het einde van de serie.
In de serie zijn vele doden gevallen. Niet in de laatste plaats
onder de maffiacollega’s.
Maar je verwacht dat het deze keer de beurt is aan Tony.
Als Tony dan afspreekt met zijn gezin om uit te gaan eten
in een diner (je moet er niet aan denken maar op de DVD boxset
van de Sopranos is ‘Family Redefined’ de ondertitel).
De dochter komt aan in haar auto en heeft moeite die te parkeren.
Vervolgens komt ze de diner binnen, Tony komt in beeld,
je hoort de deurbel.
Een klassiekere maffia-verhaallijn kun je bijna niet voorstellen.
Dan wordt het scherm zwart en na een paar seconden begint de aftiteling.
Absoluut een aanrader.
Nog een coronafilm: The Sheltering Sky
Bernardo Bertolucci maakte de film The Sheltering Sky in 1990 met in de hoofdrollen Debra Winger en John Malkovich naar een boek van Paul Bowles.
Een Amerikaans stel gaat op reis om via nieuwe ervaringen
hun relatie een zet in de rug te geven.
Wat mislukt.
Maar de beelden zijn soms prachtig.
De titel vind ik ook schitterend.
***
Black lives matter in 1962
Een coronafilm uit 1962 blijkt een black lives matter film
avant la lettre te zijn.
Gregory Peck speelt een advocaat in het zuiden van de
Verenigde Staten waar hij een zwarte man verdedigt die
ten onrechte wordt beschuldigd.
De productie is van Alan J. Pakula.
Niet iedereen was bij de ontvangst blij met het einde
van de film. Maar die is juist sterk.
Zonder het einde is de film te rechtlijnig: goede blanke
man verdedigt zwarte man in een blanke gemeenschap.
In de samenvatting van de film op een film website lees je bijvoorbeeld:
Atticus Finch, a lawyer in the Depression-era South, defends a black man against an undeserved rape charge, and his children against prejudice.
Het einde van de film dwingt diezelfde advocaat om
compassie te hebben met een naar binnen gekeerde, kinderlijke,
blanke, volwassen man.
Daardoor gaat de film niet alleen over racisme maar ook over
nep nieuws en vooroordelen.
Het boek waarop de film is gebaseerd is van Harper Lee
die won in 1961 met dit boek de Pulitzerprijs.
Gregory Peck won de Oscar voor Best Actor in a Leading Role.
In totaal kreeg de film 3 Oscars.
De rol van de kinderlijke man werd gespeeld door Robert Duvall.
En hoe!
Een ‘mockingbird’ is een vogel met de naam Mimus polyglottos
of in de Nederlandse vertaling spotlijster.
Dat is een beetje vreemde vertaling. Want de vogel spot niet
zo zeer met andere vogels, hij imiteert hen.
In de film komt dat terug als de vogel als voorbeeld genomen wordt
van iets dat je nooit zult doden omdat hij niets en niemand kwaad
doet en alleen plezier geeft aan anderen.
To kill a Mockingbird uit 1962 naar het boek van Harper Lee met in de hoofdrollen onder andere Gregory Peck en Robert Duvall.
Het was al even geleden dat je iets van een coronafilm voorbij
zag komen op mijn blog.
Dat komt omdat we net begonnen zijn aan de The Sopranos.
Dat gaat even duren.
Coronafilm: Munich
Deze film uit 2005 is gemaakt door Steven Spielberg en een van
de acteurs is Geoffrey Rush. Daarmee is het meeste wel gezegd.
De film is niet echt goed.
Centrale vraag in de film is: is dit wraak of rechtvaardigheid?
Maar veel mensen kijken waarschijnlijk naar de film als een actiefilm
met veel geweld.
Alle films van Spielberg heb ik niet gezien maar dit is de minste
film van de films die ik van hem gezien heb.
Andere acteurs zijn Eric Bana en Daniel Craig.
Daniel Craig valt niet op.
Munich, geregisseerd door Steven Spielberg met als acteurs onder andere Geoffrey Rush en Eric Bana.
**
Humorvolle tijdmachine
Dat is Black Adder.
Een viertal series rond een aantal komische talenten:
Rowan Atkinson, Tony Robinson, Tom McInnerny,
Miranda Richardson, Stephan Frey en Hugh Laurie.
In de Engelse traditie van humoristische sketches.
Met applausmachine op de achtergrond en een goede tune
reizen we door de tijd.
Rowan Atkinson als Edmund, hertog van Edinburgh (alias Blackadder). In deze serie doet Rik Mayall (The Young Ones) ook mee.
We verblijven zes afleveringen in de donkere Middeleeuwen.
Dan naar het Engeland van 1558 – 1603.
Nu spreken we van Lord Edmund.
In de afleveringen die zich afspelen in het Engeland van 1760 – 1815 zien we Edmund Blackadder als de butler van de Regent.
Ten tijde van grote oorlog zien we Kapitein Edmund Blackadder in de loopgraven. The Western Front in 1917.
Alles wordt belachelijk gemaakt en Edmund probeert slimmer
te zijn dan alle andere spelers.
Steeds dezelfde acteurs in bijna dezelfde rol maar steeds weer
in een ander tijdsgewricht. Soms met fysieke grappen zoals
de uitvinding om een muis te vangen, dan weer een running gag
met de naam ‘Darling’ dat natuurlijk allerlei voor de hand
liggende grappen oplevert. Maar toch grappig zijn.
Edmund kiest ook steeds weer verkeerd en komt dan in grote
problemen waarvoor Baldrick (Tony Robinson) een ‘cunning plan’ heeft.
We hebben er heel wat avonden (bijna 5 uur) met
veel plezier naar gekeken.
Coronafilm: Kaos
In de coronatijd kijken we in het weekend samen een film.
De afgelopen weken heb je er hier niet veel over kunnen lezen
omdat we een box met Dvd’s aan het bekijken zijn.
Vanavond de laatste delen vermoed ik.
Maar daar gaat deze film niet over.
De film is van de gebroeders Taviani: Paolo Taviani en Vittorio Taviani.
Als basis voor het verhaal dienen een viertal korte verhalen
van Luigi Pirandello, een Italiaanse Nobelprijs winnaar.
De verhalen (De andere zoon, Maanziek, De kruik, Requiem en
Gesprek met mijn moeder, kan ik het best vergelijken met parabels.
De verhalen gaan over hele fundamentele vragen: waarom hou je meer
van die zoon dan van de ander, tot waar gaat trouw,
hoe bepaal je schuld, wat is recht en rechtvaardigheid.
Antwoorden geven de verhalen niet, die zijn aan de kijker.
Dat allemaal in een ruw landschap van Sicilië van
kort na 1900.
Je denkt aan oerverhalen als de bijbel, ramayana, koran,
bhagavad gita, de Griekse mythen enzovoort.
Eigenlijk is er maar een ding op aan te merken, hoewel dat
ook als een sterk punt kan worden uitgelegd: het tempo van
de film is laag.
De film Kaos uit 1984 van Paolo en Vittorio Taviani.
***
Argusvlinder 