Het laatste bericht over mijn vakantie speelt zich op grote
hoogte af.
Ik in een dubbeldekker met hoge gebouwen.
De televisietoren. China, Shanghai, Oriental Pearl Tower.
China, Shanghai, Shanghai Tower.
Tagarchief: Shanghai
Argus in China
Het wordt mijn voorlaatste bericht over mijn bezoek aan China.
In de buurt van de Yu Garden in Shanghai is een Taoistische tempel.
Omdat ik me nooit in die geloofsovertuiging heb verdiept is
de tempel indrukwekkend maar moeilijk te begrijpen.
Dat is niet erg want het is een zeer kleurrijk schouwspel.
De tempel is een groot complex. De oorsprong ligt in een ver verleden maar wat er oud is aan wat je ziet, is mij niet duidelijk. De structuur van de tempel blijft raadselachtig voor me.
De tempel heet ‘Chenghuang Temple’.
Dit is het voorplein van de tempel.
Argus in China
Het zijn de laatste uren in Shanghai.
Ok bezoek in het centrum van de stad de Yu Garden.
Een klassieke Chinese tuin met water- en rotspartijen
en een hele serie gebouwen. Dat aangekleed met planten.
Een van de gebouwen is een oud toneel. Prachtig gelegen in een ruimte met rondom zitplaatsen voor de belangrijke bezoekers.
De ruimte met rondom zitplaatsen en de ingang.
Shanghai, Yu Garden, Jing Guan Hall of Qing Xue Hall.
Oud en modern raken elkaar al snel in Shanghai.
Argus in China
Deze foto’s zijn van mijn wandeling door de klassieke Chinese tuin ‘Yu Garden’ in het centrum van Shanghai.
De klassieke Chinese theaters zien er steeds heel mooi en interessant uit. Feng Wu Luan Yin. De tekst op de vier pilaren vertegenwoordigen ieder op zich een seizoen.
Deze figuur staat op het dak.
Feng Wu Luan Yin wordt ook wel Da Chang Tai genoemd wat zoveel betekent als: Stage for performance of fighting and singing.
Het volgende paviljoen heet He Xu Hall wat betekent: warm sunshine (warme zonneschijn).
In het gebouw staan deze stoelen die gemaakt zijn van de wortels van de banyanboom.
Argus in China
De wandeling in Yu Garden in Shanghai gaat verder.
China, Shanghai, Yu Garden, Dian Chun Hall (the Hall of Heralding Spring).
Argus in China
Een klassieke Chinese tuin bevat vaak water, veel planten,
paviljoens. Veel zaken voor het oog.
Ook bootst men gaag de verschillende landschappen na in een tuin. Zoals hier met rotsen en een klein paviljoen boven op de heuvel.
In Yu Garden liggen de paviljoens dicht bij elkaar. De tuin ligt dan ook midden in de stad. Dus de ruimte is beperkt.
China, Shanghai, Yu Garden, Yi Fang (boat house). Niet een huis waar boten in liggen maar een huis in de vorm van een boot.
Yu Garden, Wan Hua Tower, bamboo.
De vier ramen in de toren vertegenwoordigen: plum (pruim) – orchid (orchidee) – bamboo – chrysanthemum (chysant): een heel jaar rond bloeiende planten.
Argus in China
Na een paar uur met de snelle trein ben ik dan weer terug
in Shanghai. Daar heb ik nog een dag om rond te kijken.
Mijn bestemming sluit aan bij waar ik stopte in Hangzhou.
Een van de voorwerpen in het theemuseum was een vrachtbrief
van een theehuis. Dat theehuis is het begin voor vandaag.
In Hangzhou stond bij de vrachtbrief ‘Hexingxiang Tea Shop’
en hier noemt men het huis ‘Huxintig Tea House’.
Maar volgens mij bedoelt men hetzelfde beroemde theehuis.
Het theehuis ligt in een groep winkelstraten die uitgevoerd
zijn in de oude Chinese stijl. Daar ligt het theehuis plots
in het midden van een kunstmatige vijver. Naast de vijver
ligt de Yu garden. Met de serie foto’s van die tuin
maak ik een begin vandaag.
Ga er dus niet van uit dat alle winkels in Shanghai er zo uit zien, want dat is niet zo. Zie het als een soort ‘molens van Kinderdijk’.
Het gebouw in het water is het Huxintig Tea House. China, Shanghai.
Voor de Yu Garden moet je een kaartje kopen.
Deze dames ken ik niet maar in China zie je vaak mensen poseren voor een grote kei bij de in- of uitgang van een park. Vaak met een groep prachtige karakters in goud of rood.
China, Shanghai, Yu Garden, San Sui Hall.
De rest van de tuin in een volgend bericht.
Argus in China
Er was al hotelkunst te zien in een eerder bericht over Shanghai.
Maar op de laatste ochtend van het eerste bezoek (ik zou later
vanuit Shanghai terugvliegen naar Nederland) bij het ontbijt,
ontdekte ik nog iets.
Een beetje achter het ontbijtbuffet hing dit werk. Dit heb ik eerder gezien. Dat klopt natuurlijk. Ik zag het de laatste keer nog op de grote Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Daar maakte ik de volgende foto.
Rijksmuseum, Johannes Vermeer, Gezicht op Delft, 1660 – 1661, olieverf op doek. Normaal hangt het in het Mauritshuis in Den Haag.
De vogende berichten bevatten foto’s die ik maakte in Jingde Zhen
of Jingdezhen.
Het is in deze plaats dat de keizerlijke porceleinfabriek stond.
Dat wordt prachtig beschreven door Edmund de Waal in zijn
boek uit 2015: De Witte Weg – Verslag van een obsessie.
Hij beschrijft zijn eigen obsessie met het materiaal waarmee
hij zijn keramieke kunstwerken maakt maar ook de obsessie van
liefhebbers van keramiek door de eeuwen heen.
Het boek leest als een avonturenroman en brengt Edmund (een
Engelsman) en de lezers in onder andere China (Jingdezhen),
Duitsland (Meissen) en Engeland (Wedgewood).
Argus in China
Het bezoek aan het Shanghai Film Museum gaat verder.
China, Shanghai, SFMA of het Shanghai Film Museum, Copper head statue of “Three hairs”, donated by Wang Longji.
Wikipedia:
Sanmao (Chinese: 三毛; pinyin: Sānmáo) is a manhua character created by Zhang Leping in 1935. He is one of the world’s longest running cartoon characters and remains a landmark as one of the most famous and beloved fictional characters in China today.
The name Sanmao means “three hairs” in Chinese or “three mao” (a reference to his poverty). While the character has undergone a number of transitions over time, he has always been drawn with the trademark three strands of hair, which implies malnutrition as a result of poverty.
Jincheng Monthly, published by The Lyric Theatre of The Guohua Productions.
Cast photos made by Shanghai Film Studio in the 1950s.
English typewriter used for filming ‘Dr Norman Bethune’.
Dr. Norman Bethune, the Canadian doctor who served with the loyalists during the Spanish Civil War and with the North Chinese Army during the Sino-Japanese War. In Spain he pioneered the world’s first mobile blood-transfusion service; in China his work behind battle lines to save the wounded has made him a legendary figure.
Maar de tekst hierboven gaat over een film uit 1990 met Donald Sutherland
als Dr. Norman Bethune en Helen Mirren als Frances Penny Bethune.
Copilot kwam eerst met bovenstaande tekst.
Toen ik aangaf dat ik zoch naar een Chinese film kreeg ik
de volgende informatie:
I see, you are referring to the Chinese movie “白求恩大夫” (Doctor Bethune). This 1964 film is a classic Chinese movie that tells the story of Dr. Norman Bethune, a Canadian physician who became a hero in China for his medical work during the Second Sino-Japanese War1.
The film highlights Dr. Bethune’s dedication and selflessness as he provided medical care to Chinese soldiers and civilians, often under very challenging conditions. His contributions left a lasting legacy in China, and he is remembered as a symbol of international solidarity and humanitarianism.
The cutting table.
Atmosphere sketch for Lord of Shanghai by Shen Lide, instructed by David Brisbin, 2013.
Shooting storyboard for Uproar in Heaven, Wan Laiming, scene no 9, 1964.
Havoc in Heaven, also translated as Uproar in Heaven, is a 1961 Chinese donghua feature film directed by Wan Laiming and produced by all four of the Wan brothers. The film was created at the height of the Chinese animation industry in the 1960s, and received numerous awards, earning the brothers domestic and international recognition. The story is an adaptation of the earlier episodes of the 16th-century Chinese novel Journey to the West.
The stylized animation and drums and percussion accompaniment used in this film are heavily influenced by Peking opera traditions.
Background design by Zhang Zhengyu for Uproar in Heaven.
Sanmao, Three hairs. Op de laatste twee foto’s make-up delen die gebruikt zijn door een acteur in een film met Three hairs in de hoofdrol.
Dit borstbeeld van Xie Jin staat in de tuin rond het museum.
Xie Jin (Chinese: 谢晋; 21 November 1923 – 18 October 2008) was a Chinese film director. He rose to prominence in 1957, directing the film Woman Basketball Player No. 5, and is considered one of the Third Generation directors of China. Most recently he was known for the direction of The Opium War (1997).
Xie was a popular director amongst the older generations of Chinese, with six of his films being voted Best Picture in the Hundred Flowers Awards. He was the only Chinese director to date to be a member of both the Academy of Motion Picture Arts and Sciences as well as the Directors Guild of America
Een heel onverwacht en erg leuk onderdeel van de vakantie in China.
Er zouden er nog meer volgen.
Argus in China
Het station voor de snelle treinen in Xi’an.
Een willekeurig beeld onderweg.
Hotelkunst in Shanghai.
Als je het museum binnengaat (na de kaartverkoop) loop je door een gang die een soort van ‘Tunnel of fame’ is (zelf bedachte term). In een gang zijn steeds wisselende beelden te zien met filmfragmenten. Heel indrukwekkend.
In deze gang stonden onder andere deze voorwerpen. Een foto met tekst over Yu Ling. Op internet kan ik niets vinden over Yu Ling, hij is volgens mijn de scriptschrijver van de film ‘Nie Er’. Iik daar kan ik niet veel over vinden behalve dan dat er in de film een lied voorkomt dat het volkslied van China werd. Maar details heb ik niet.
Het is in Shanghai dat de westerse invloed een inspiratie werd voor een eigen Chinese film. Het museum toont dat met maquettes.
Het centrum daarvoor was blijkbaar ‘Nanjing Road’.
In Nederland kennen we het ‘Gouden kalf’, in China ‘The Golden Rooster award’. Hier het beeldje voor decorontwerp uit 1977.
Er hingen Aankondigingen/advertenties voor westerse films zoals Marlene Dietrich in The song of songs.
Laurel and Hardy, The sons of the desert.
Maurice Chevalier.
Chinese filmposters en filmbladen mochten niet ontbreken.
We zeggen steeds dat inze landen zo enorm verschillend zijn
maar volgens mij is dat helemaal niet zo.
Voldend bericht gaat verder in het Shanghai Film Museum.
Argus in China
In september en oktober 2023 ben ik in China geweest.
De reis ging langs een deel van de zijderoute en in
Shanghai heb ik een vriend bezocht met wie ik, samen
met zijn gezin nog een week op vakantie ben geweest.
Op 1 oktober (en de dagen erna) zijn veel mensen
vrij in China vanwege de nationale feestdag. Dus ik kwam
eind september in Shanghai aan. Mijn reisschema was:
De lijst met plaatsnamen heb ik dus bezocht als Dunhuang, Lanzhou, Xi’an, Shanghai, Suzhou, Hangzhou, Jengdezhen en toen terug naar Shanghai.
Dunhuang bezocht ik vanwege de Mogao-grotten. Het ligt aan de
zuidelijke zijderoute.
Lanzhou was een tussenstop. In China reisde ik met de hoge
snelheidstreinen. Lanxhou lag op de route naar Xi’an.
Xi’an bezocht ik vanwege het Terracotta Army. Maar er is
daar veel meer te zien.
Al deze plaatsen bezocht ik ook om China in 2023 te zien.
Shanghai bezocht ik omdat mijn vriend en zijn familie
daar wonen.
Suzhou omdat zijn vader op die dag 70 werd.
Hangzhou vanwege het meer, de schoonheid van het landschap.
Maar ook daar is veel, veel meer!
Jengdezhen bezocht ik omdat daar porcelein is uitgevonden.
Dat is de plaats waar al het schitterende keizerlijke
porcelein is gemaakt.
Daar maakte ik zelf, voor het eerst, een soort van asbak
van klei op een draaischijf.
Samen met misschien nog wel 30 anderen.
Die productie van die avond moest natuurlijk nog wel
gebakken worden, die werd opgestuurd naar Shanghai en
van Shanghai door mijn vriend naar mij gestuurd.
Dat souvenir kwam deze week aan.
De doos was gehavend maar door het zorgvuldig inpakken in Shanghai is het schaaltje goed aangekomen.
Het idee om zelf een schaaltje te draaien op een pottenbakkersdraaischijf in Jingdezhen leek me prachtig. In een soort winkelcentrum gaven studenten van een kunstacademie overdag en in de avond begeleiding aan iedereen die iets wilde maken. Het was er erg druk. Vooral kunderen, maar niet alleen. Ik ging er ook aan de slag maar had er eigenlijk niet echt over nagedacht. Zeker niet over het glazuur. Dus dat werd de tekst ‘Argus in China’, een soort van bloem op de bodem en een soort van berglandschap op de zijkant. Je moet er wel fantasie voor hebben om dat er in terug te zien.
Het berglandschap met vogels in de lucht. Ik had geen idee hoe de kleuren uit zouden vallen. Het glazuur liep ook snel door elkaar. Dat zal wel zo horen?
De tekst ‘in China’ met ‘China’ in hoofdletters op de zijkant. Het werken met klei op een draaischijf valt niet mee. Dat moet je wel vaker doen om er gevoel voor te krijgen. Maar ik wilde een souvenir zelf maken.
Argus in China.
Eind januari verzonden in China, begin maart ontvangen in Nederland.
De komende tijd volgt een beeldverslag.
China – Hotelkunst
De afgelopen drie weken was ik op vakantie.
Dit jaar ging de vakantie naar China met als thema:
de zijderoute.
Maar de komende tijd ga ik eerst verder met het afmaken
van de serie over de vakantie van vorig jaar: Florence.
Als lokkertje een bericht over hotelkunst:
De vakantie begon in Dunhuang, een plaats in het westen van China. Reizigers op de zijderoute wisten dat bij de posten in de buurt van Dunhuang een andere wereld begon. Een wereld waar de invloed van het westen langzaam voelbaar werd. De zijderoute gaat niet alleen over producten als zijde maar ook over ideeen en religies. In de buurt van Dunhuang zijn de Mogao caves, grotten met Boeddhistische schilderingen. Het Boeddhisme dat via een tak van de zijderoute van India naar China kwam. Dunhuang hotel & restaurant, 18 Mingshan Road.
Lanzhou, Hualian Hotel, 1-9 Tianshui South Road. Als je diagonalen trekt door China dan ligt bij het kruispunt Lanzhou. Voor mij vooral een extra nacht om bij te komen van de lange reistijd met een High Speed Train.
Xi’an, de oude hoofdstad van China. De plaats van het Terracotta Army. Het leger van aardenwerk beelden van soldaten, boogschutters, paareden, strijdwagens en generaals, die de eerste keizer van China, Qin Shi Huang moesten begeleiden in het leven na zijn leven op aarde. Jiahe Hotel, 6 Jiefang Market. Het begin- of eindpunt van de zijderoute in China.
Shanghai, Central International Hotel, 800 FuPing Road. Shanghai, de moderne handelshoofdstad van China.
Ook in Jing De Zhen verbleef ik.
Maar het hotel had geen kunst op de kamers hangen.
Jingdezhen is de plaats waar de keizerlijke porceleinfabriek stond.
Het was dit porcelein waar we in Nederland gingen ‘namaken’ in Delft.
Dit was de kunst in het futuristische hotel in Hangzhou, vlak naast gebouwen van Alibaba, de grote Chinesche online retailer: FlyZoo Hotel, Ali Mall, No.8 Buidling. In de lobby was een robot aanwezig die de gasten aansprak, kinderen vermaakte met muziek of de gasten voorging richting hun kamers. De andere robots waren er om bestellingen aan te nemen en af te leveren bij de betreffende kamer. Daarbij was de lift voor hen totaal geen hindernis.
Positief nieuws uit China
Een Chinese vriend van mij woont en werkt in Shanghai met
zijn vrouw en twee jonge kinderen.
De jongste is geboren eind september/begin oktober 2019.
Vandaag kreeg ik een mail van hem waarin hij vertelt
dat hij een lange periode thuis is geweest (de verlengde
Chinees nieuwjaar ‘vakantie’). Ruim 2 weken.
Maar belangrijker nog dat het gewone leven in Shanghai,
na corona, langzaam weer op gang komt.
Dat wil niet zeggen dat het voorbij is maar wel dat
het in China weer de goede kant op gaat.
Shanghai – Nanjing 2016
Enkele jaren geleden bezocht in Beijing.
Ten noorden van Beijing bevinden zich de Ming-graven.
In een prachtig gelegen valei tussen de heuveld liggen de
graven en de monumenten die bij die graven liggen met
een Sacred Way (heilig pad) er naar toe.
Maar de oudste Ming tomb ligt bij Nanjing, de eerste
hoofdstad van China.
Die bezocht ik afgelopen september.
Vanaf het metrostation loop je naar een soort cultuur park
met als een van de complexen dit graf.
Je komt bij het graf over een pad met beelden.
Een minister.
Wengzhong Path
Wengzhong Path, 250 meters long, constitutes the second section of the Sacred Way.
This section is flanked by a pair of balusters, two pairs of generals and two pairs of civil officials.
The balusters, with a cylinder crown at the top as well as cloud and dragon designs over the column, have changed the convention of topping the balusters along the Sacred Way with lotus-flower design since the Tang and Sond Dynasties.
It is of innovative significance in art.
The statues of the genrals and officials stand there with great dignity, guarding the tomb with their loyalty.
Het gebied is een World Heritage Monument. De naam is de Xiaoling Tomb of the Ming Dynasty.
Xiaoling Tomb Of The Ming Dynasty
Xiaoling (Filiai Tomb) is the burial place
of Zhu Yuanzhang, founding emperor of the
Ming Dynasty (1368-1644) The architectural
system, inheriting from its predecessors while
creating a new standard of its own, was
followed by all the other imperial tombs of the
Ming and Qing Dynasties (1368 – 1911) for more
than 500 years, and thus accupied a milestone
position in the history of the system of ancient
Chinese imperial tombs.
De ligging is prachtig en het weer was goed.
Het is een heel complex met allerlei attracties. Heerlijk om er te wandelen.
De toegangspoort tot het eigenlijke complex.
In het stele-gebouw (Wen Wu Fang Men (The Gate of the Civil and the Military)) zie je altijd een schildpad (eeuwigheid) met op de rug inscripties over de keizer. In dit geval ook van een latere keizer.
Huisje om beschreven documenten te verbranden.
Placed before the Sacrificial Hall on each side of it’s gate, the pair of Sacrificial Censers are actually two small temple-shaped buildings made of yellow and green glazed materials.
The censers are covered with single – eave gable-and-hip roofs. The gate in the middle of the buildings’ front wall leads to a small chamber where pieces of paper (on which characters are inscribed to call back the spirit of the dead) used for sacrificial ceremonies are burnt.
De paraplu is tegen de zon. Sacrificial Hall.
Het monument en de natuur vechten om voorrang.
Sacrificial Hall, also known as Xiaoling Hall, is one of the main buildings og the Ming tomb. It was built in the 16th year under thei reign of Emperor Hong Wu (AD 1383) for the memorial tablets of Zhu Yuangzhang and his empress and concubines. It was a huge wooden structure with 9 bays in width and 5 in depth based on three layers of stone Xumizuo, with 56 stone column bases left behind today. The original building was destroyed during the war in the 3rd year under the reign of Qing Emperor Xian Feng (AD 1853). It was rebuilt during the reign of Qing Emperor Tongzhi.
Inner Red Gate. Het laatste gebouw voordat we bij de eigenlijke tombe aankomen. Daar meer over de volgende keer.
Inner Red Gate
In the North of the Sacrificial Hall, there is a gate, Commonly called Yinyang Gate and alsotermed as Inner Red Gate, as it leads to the residence of the soul of the deceased.
The gate devides the tomb palace building into the front area and the rear area,
i.e. a layout of the tomb palace marked by “the court in front and the residing place in the rear” first established in the Ming Tomb.
Originally, Inner Red Gate was a red gate with three passages going through and its top was covered with yellow glazed tiles.
In 2006, the Administration of Dr. Sun Yat-sen’s Mausoleum renovated the gate according to its original form as a rescue, thus restored its historical appearance.
Het in 2006 gerestaureerde dak van de Inner Red Gate.
Nanjing in de avond
Nanjing is de eerste hoofdstad van de Ming dinasty.
Dat is natuurlijk al heel lang geleden.
Misschien ken je het onder de naam Nanking.
Er wonen tussen de 7 en 8 miljoen inwoners.
Afgelopen september was ik er met een Chinese vriend
twee dagen. In de avond van de eerste dag
zijn we naar een populair plein gegaan met daarom heen
veel winkelstraten met veel restaurants.
China zet behoorlijk in op lokaal toerisme en het vermaak voor de Chinezen.
Brood en spelen? Naar het verleden verwijzen maakt onderdeel uit van het gevoel overbrengen naar de Chinezen dat het goed gaat met China. Dat ze op de goede weg zijn..
Het was er druk maar heel relaxed en heel goed toeven was het in de Confucius tempel.
Dit is een enorm bronzen beeld van Confucius. Dit is een filosoof maar er worden voor hem ook tempels opgericht.
Bronze sculpture of Confucius.
Named as Qiu and styled as Zhongni.
Confucius was born in Zouyi, State Lu,
during the Spring-Autumn Period.
As the founder of Confucianism, Confucius was regarded as the greates thinker, educator and statesman in Chinese history.
The bronze sculptire of Confucius, 4,18 meters high and 2.500 kilograms in weight, was erected on January 8, 1993.
Is is the highest bronze sculpture of Confucius in China so far.
Wikipedia:
Confucius (Latinisering van het Chinees: letterlijk “Meester Kong”). Geboren in Qufu, 551 v.Chr. – aldaar, 479 v.Chr.
Confucius was een denker en sociaal filosoof uit het oude China, lang vóór de vorming van het Chinese keizerrijk tijdens de Periode van Lente en Herfst en wordt gezien als “Wanshishibiao”, een voorbeeld voor alle leraren.
Hij werd geboren als Kong Qiu in de stad Qufu in de Chinese staat Lu in de tegenwoordige provincie Shandong.
In de Gesprekken van Confucius (Lunyu) zijn 499 uitspraken die Confucius zou hebben gedaan, bewaard gebleven.
In de tempel liggen meerdere ruimtes achter elkaar. Sommige zijn overdekt, andere niet. Hier zie je een schildering van Confucius Dacheng Hall.
Een binnenplein van de tempel.
Op een van de binnenpleinen is een speciaal gebouw voor een enorme bel.
Naast het filosofische of religieuze element waren er ook voorwerpen te zien die te maken hadden met het heel strenge examensysteem. Maar ook andere historische voorwerpen zoals dit bed of is het een draagstoel?
Detail.
Wood carving of Loyalty, Filial, Piety, Integrity and Righteousness, Qing Dynasty (Detail). Dit houtsnijwerk zal achter een plastic bescherming.
Wood carving of Loyalty, Filial, Piety, Integrity and Righteousness, Qing Dynasty (Detail).
Dit waren spieksokken. Volgens de toelichting bij deze sokken zijn ze volgeschreven door de studenten die er niet zeker van waren dat ze gingen slagen voor hun examen. Ik vind de sokken nogal groot en opvallend.
Twee exemplaren van de Analect, geschrift van Confucius, Qing Dynasty.
Toen gingen we nog eten. Op dit bord kun je zien of en wanneer je ongeveer aan de beurt komt/bent. Het geeft de grootte van de beschikbare tafels aan en het meest recente nummer dat er kqan gaan eten. Bijzonder systeem.
Uiteindelijk kwamen we wel aan een tafeltje en hebben we er uitstekend gegeten.
Een restaurant met de sfeer van een oud Chinees eethuis met een open keuken.
In werkelijkheid betreft het een keten van Chinese restaurants, heel modern georganiseerd. Heel effectief en lekker.
Dat zijn inderdaad teentjes knoflook tussen het groen. Smaakten goed.
Nog een korte wandeling.
Op het laatste adres dit desert. De gelegenheid was een soort verzameling eettentjes die voor de gasten samen een zitruimte hadden. Je kon als gast dus van keuken naar keuken lopen. Er eten bestellen en vervolgens bediend worden door de verschillende ondernemenrs aan een tafel.
Wat een fantastische dag!.
People’s Square Shanghai
Dit is de binnenkant van het Shanghai Museum. Het ligt midden op het People’s Square (plein van/voor het volk) in Shanghai. Het gebouw heeft een bijzondere vorm: Ding. Een Ding is de naam van een vat dat gebruikt werd om in te koken. De basis is vierkant en de volgende verdiepingen zijn rond.
Dit zijn het plein en wat van de gebouwen er om heen.
Maar onder de grond, in een soort winkelcentrum was het ook anders dan ik verwachtte. Er zat een heel grote speelautomatenhal die druk bezocht werd door jongeren.
De foto is niet scherp maar de strekking wordt toch wel duidelijk.
Hogere en Lagere cultuur heel dicht bij elkaar.
Eten in China
Eten in China is een belevenis.
In Shanghai bezocht ik een oud-collega en die vind
het ook leuk om allerlei nieuwe dingen te ontdekken.
Voor mij waren die dingen natuurlijk helemaal bijzonder.
Van een aantal momenten tijdens ons eten
heb ik foto’s gemaakt, die komen hier dus voorbij.
Op 16 september aten we bij Damatou. Volgens mij beteket dat zo iets als paardehoofd. Dit was een eerste begin. Een lunch, niet te moeilijk, niet te experimenteel, wel lekker.
Het eten is vaak eenvoudig: een paar soorten groente bij elkaar. Prima.
Een mooi en vooral heel lekker stuk vis. Goed oefenen met de stokjes.
Het betalen is ook anders dan hier in het Westen. Men is veel verder met het betalen per telefoon. Het restaurant heeft een kaart met een QR-code erop. Die scan je met je telefoon en je betaalt het bedrag dat je wordt opgegeven. Dan controleert de bediening nog even of de betaling binnen is. Maar ook Uber (taxi’s bestellen en afrekenen per telefoon) is veel meer ingevoerd en het boeken van allerlei andere dingen als treinkaartjes enz gaat allemaal per telefoon.
De laatste dumpling bij het avondeten. Mijn collega weet dat ik die lekker vind.
En dan een hot pot.
Go Ape. Het centrum van Shanghai is als iedere andere grote wereldstad. Duur om te wonen maar heel trendy.
Shanghai by night
Eigenlijk was het avond.
De foto’s zijn gemaakt vanuit een parkeergarage in het centrum
van Shanghai.
Dus een keer geen beroemde skyscrapers of voormalige hoogste
gebouwen van de wereld. Gewoon de binnenstad.
Let op het zebrapad…
Bloemen uit Shanghai
Het Shanghai Museum heeft een prachtige collectie.
Ik heb er afgelopen september maar een deel van gezien.
Een paar werken heb ik gefotografeerd.
Zo ook de bloemen die je hieronder ziet maar ik moet bekennen
dat het kijken naar Chinese kunst moeilijk voor me is.
Dat is ook zo voor de kalligrafie, waarvan eerder wat
foto’s te zien waren.
Het doet me denken aan iets dat ik pas geleden las van Cees Nooteboom
in zijn boek Wat het oog je vertelt. Kijken als avontuur.
Nooteboom gaat naar een tentoonstelling van Japanse kunst in Londen.
Daarover schrijft hij op pagina 77 het volgende:
Een groter hoeveelheid Aziatische kunst brengt mij altijd lichtelijk uit mijn evenwicht.
Het gebrek aan lineair perspectief destabiliseert, de afwezigheid van psychologie vervreemdt, het ontbreken van kennis omtrent emblematiek, mythologie, symboliek, literatuur maakt onnozel op het blinde af.
Lang niet altijd weet ik wat ik zie: net zomin als een inwoner van Nepal een romaans timpaan met de Apocalyps kan lezen, kan ik hier bij sommige voorstellingen zien wat er staat.
Ik zie de voorstelling wel, en geniet ervan als voorstelling, maar lang niet altijd weet ik wat zij mij betekent.
De helft van wat zij uitzendt ontvang ik niet.
Er blijft nog genoeg over, zegt de pure genotzoeker die in me huist, maar die wijkende betekenis maakt me onzeker.
Portretten zijn een voorwendsel voor een groot vertoon aan lijnen, kleuren, plastiek, maar zielen zijn er niet, ik kijk tegen figuren aan, niet erin.
Het hele kijksysteem krijgt een zachte, maar trefzekere slag onder de gordel, waardoor het wankelt.
Wu Changshuo, afbeeldingen van bloemen uit een album, Qing dynasty, 1916.
Wu Changshuo, afbeeldingen van bloemen uit een album, Qing dynasty, 1916.
Heads up over Shanghai
Een klein woordgrapje in de titel.
Heads up betekent in het Engels zoiets als ‘bijpraten over iets’,
iemand een update geven.
Dat is natuurlijk wat ik met mijn blog doe, ik praat mijn bezoekers
bij over mijn bezoek aan Shanghai.
Maar het woord ‘Head’ staat ook voor ‘hoofd’.
De tentoonstelling met beeldhouwwerk in het Shanghai Museum toont
een prachtige groep beelden met allemaal prachtige, karakteristieke koppen,
hoofden.
Ananda, Song, AD 960 – 1279.
Wikipedia:
Ānanda was een van de belangrijkste leerlingen van Gautama Boeddha en werd bekend als de Beschermer van de Dhamma. Ānanda (Pali) betekent ‘hij die vreugde, plezier of verheuging brengt’.
Ānanda was een neef van de Boeddha en zeer nauw met hem verbonden. Hij trad in het tweede jaar na Boeddha’s verlichting in de Orde en was gedurende de 25 laatste jaren van het leven van de Boeddha zijn persoonlijke assistent en vergezelde hem op zijn reizen. Een belangrijk onderdeel van zijn taak was het onthouden van de toespraken (of suttas) van de Boeddha. Veel toespraken van de Boeddha vinden ook plaats met Ānanda als toehoorder.
Lady, Tang, AD 618 – 907, colored pottery.
Head of Lokapala, Tang, AD 618 – 907, stone.
Lokapala, Tang, AD 618 – 907, stone.
Head of Buddha, Tang, AD 618 – 907, stone.
Sakyamuni, Buddha stele, erected by Ling Ji, Tang, AD 828, stone (detail).
Thousand Buddha stele, Northern Zhou, AD 557 – 581 (detail).
Thousand Buddha stele, Northern Zhou, AD 557 – 581 (detail).
Dog, Eastern Han, AD 25 – 220, pottery (detail).
Argusvlinder 