Eerder deze week zag ik de film Collateral.
Een misdaadfilm met in de hoofdrollen Tom Cruise en Jamie Foxx.
De film is gemaakt (geregisseerd) door Michael Mann.
Michael Mann drukt zwaar zijn stempel op de films die hij maakt.
En dat is fantastisch omdat het hele mooie filmbeelden oplevert
waarin de stad, de auto’s het huis, de (straat)verlichting eigenlijk
net zo’n hoofdrol spelen als de acteurs in het verhaal.
In voetbaltermen zou je het decor, net zoals bij Wes Anderson,
een soort van 12de man kunnen noemen:
een doorslaggevend element bij de beleving van de film als toeschouwer.
Maar anders dan bij Wes Anderson is bij Michael Mann niet alleen
wat je als toeschouwer te zien krijgt zo belangrijk.
Ook de manier waarop er gefilmd wordt maakt indruk.
Net als bij David Lean is de manier waarop gefilmd is, een
opvallende leidraad is zijn loopbaan.
Die eigenschap werd al duidelijk bij de televisieserie Miami Vice,
een serie die insloeg als een bom toen hij voor het eerst uitkwam.
Niet in de laatste plaats door de kleuren, de lange shots en
de kleding en decors
In Collateral zie je een huurmoordenaar die op pad gaat om 5
opdrachten uit te voeren en hij doet dat met/vanuit dezelfde taxi
en gijzelt daarbij de taxichauffeur.
De inleiding van de film in de taxi is sterk door de goede dialoog.
De eerste moord is sterk door de methode en de beperkte informatie
die je op dat moment als toeschouwer hebt.
De scène in de jazzclub is opnieuw sterk, vooral door de dialoog
rond Miles Davis.
De scène in de nachtclub vind ik chaotisch en overzichtelijk.
Het laatste doel van de huurmoordenaar is de vrouw die we
kennen uit de inleiding.
Daarmee is de raamvertelling rond.
Bij Collateral moet ik meteen denken aan het militaire begrip
‘collateral damage’, bijkomende schade die plaatsvindt als gevolg
van een gerichte actie.
In de film zijn de taxiritten in de ogen van de huurmoordenaar
‘collateral damage’. Maar voor de chauffeur is dat natuurlijk
helemaal niet het geval.
Hij is geen crimineel, werkt hard om zijn droom te bereiken en
daar dreigt een streep door te worden gezet.
Een harde misdaadfilm met tussen de regels een boodschap.
Als parallelle wereld van de serie taxiritten zien we in een
reeks scènes de politie steeds dichter bijkomen, totdat blijkt dat de
twee verhaallijnen eigenlijk één lijn zijn.
Twee kanten van dezelfde medaille. Net als in Heat.
Het verhaal van Collateral is niet zo sterk als dat van Heat.
Dat verhaal schreef Michael Mann zelf.
De film Heat ben ik gisteravond gaan bekijken.
Heat is een film die ik lang geleden kocht op DVD.
De DVD-versie heb ik al vaak gezien.
Maar gisteren bekeek ik het begin van de film bij een
streamingsdienst. Die versie is veel langer, en veel mooier,
dan de DVD-versie.
Het verklaart veel beter het verloop van de gebeurtenissen.
Weer twee grote verhaallijnen:
= de groep overvallers met Robert de Niro en Val Kilmer;
= de politie met Al Pacino.
Maar hoe de twee verhaallijnen samenkomen is hier veel
sterker en dat geldt ook voor de verhalen die een beetje
tegen de verhaallijnen aanleunen.
Bijvoorbeeld met een sterke rol van Jon Voight.
Al in het begin van Heat kon je de ‘collateral damage’
weer tegen: een bewaker van een waardetransport wordt
ijskoud vermoord, op het verkeerde moment op de
verkeerde plaats.
Let ook op de uitspraak van De Niro die zegt als crimineel
geen emotionele banden aan te moeten gaan met mensen in
je omgeving terwijl dit verder op in de film een dilemma
wordt waarbij hij uiteindelijk voor zich zelf kiest.
De Niro’s personage Neil McCauley:
Don’t let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner.
De film beschrijf ik verder niet. Het is een klassieker
die het verdient om bekeken te worden (het best meerdere malen).
De harde actiefilm blijkt tegelijk diepe vragen te stellen
over loyaliteit en ethiek. Hoe lang blijf je bij je partner of
wat is een mensenleven waard?
Met heel veel plezier ga ik het resterende anderhalf
uur van Heat bekijken.
Ik hoor wel hoe jij hem vond.
Argusvlinder 