Misschien zijn er mensen die bij een eerdere foto
al hadden geraden waar het papier vandaan kwam.
Niet alleen het papier maar ook de bedrukking.
Laat ik maar eerlijk zijn en het onthullen.
Voor een van de proefdrukken voor de titel ‘Tijd’ gebruikte ik een papieren zakje van Pipoos. Geen idee meer waar ik het bij gekregen heb. Maar op al het papier kun je afdrukken maken.
Vanaf nu is het onderdeel van mijn gebedendoos met als thema Tijd, ook wel Doos van Pandora genoemd.
Vorige keer had ik laten zien wat mijn ontwerp was
voor de titel van de gebedendoos of mijn Doos van Pandora.
Dat ontwerp kon ik vandaag gaan realiseren.
De moderne stukken ‘lino’ zijn op. Ik had stukken besteld om ervaring op te doen maar eigenlijk werkt linoleum net zo goed. Alleen is daar niet zo eenvoudig aan te komen. Van een adres waar ik een paar jaar creatieve bijeenkomsten heb bijgewoond heb ik nog stukken linoleum liggen. Hier zie je dat het ontwerp overgenomen is op het linoleum met behulp van carbonpapier. Dat werkt op linoleum prima maar bij die moderne materialen juist niet. Die snijden dan weer eenvoudiger.
Om de tekst nog even te controleren hou ik hem voor de spiegel (inderdaad op het toilet in de voormalige gevangenis). Ziet er prima uit. Bij het snijden heb je natuurlijk de vrijheid om details nog te corrigeren. Soms ontstaan er spontaan nog nieuwe vormen.
Dit zijn twee van de eerste proefafdrukken. He ziet dat de rechtse hoeken nog niet helemaal zijn zoals ik ze wil. Vooral aan de bovenkant. Daar staat tegenover dat het kleine driehoekje rechtsonder een welkome spontane aanvulling is.Terwijl ik de proefafdrukken maar kan ik eenvoudig de lino nog corrigeren.
Dit is de laatste proefdruk. Ik maak gebruik van een papieren zakje met een bedrukking die ik leuk kan gebruiken. Misschien komt dit nog wel ergens in de doos. Tijd om de titel op de deksel te zetten.
Drukken op textiel is weer iets heel anders. De inkt die ik hier gebruik is echt drukkersinkt. Kan zo op een pers gebruikt worden. Mooi diep zwart. Als de titel droog is lijkt me de doos gereed. Morgen alles nog even nalopen.
De doos met de kaarten over ‘Tijd’ heeft misschien een
titel op de doos nodig.
Afgelopen week heb ik even nagedacht over een ontwerp.
Het is nog niet uitgevoerd.
Morgen eens zien of ik tijd heb om de lino te snijden en een eerste paar testafdrukken te maken.
Het idee iets te doen met de stof van een blouse,
bijvoorbeeld om te gebruiken als boekbindlinnen,
had ik al veel langer.
Maar er kwam maar geen boek voorbij waar het in paste.
Nu is er door gebedendoos of doos van Pandora.
Maar niet zonder extra decoratie. Dus heb ik eerst de te bedrukken ruimte ingekaderd. Met schilderstape. Eenvoudig te verwijderen en het laat geen sporen na.
Het beeld is analoog aan de bedrukking van de bodem, zowel in als aan de buitenkant van de doos. Nu kan de doos beplakt gaan worden.
Intussen is de deksel beplakt, heeft de deksel in de boekenpers gezeten en zijn ook de randen beplakt. Zou er nog een titel bij moeten?
De doos die ik hergebruik voor mijn project ‘Tijd’
heeft een lelijke opdruk.
Het textiel dat ik wil gebruiken om de deksel af te werken
schijnt een beetje door, zelfs met de vlieseline
er achter.
Een extra laagje papier erover moet het onmogelijk maken
in de toekomst de tekst te lezen door het textiel heen.
De doos die ik aan het maken ben heb ik al eens een
doos van Pandora genoemd. Maar misschien is een gebedendoos
een betere omschrijving.
Deze week kocht de Radboud Universiteit een gebedenboek, met
een prachtige stempel met Sint Servaas op de platten.
De tekst is in het Nederlands en het werk is geïllustreerd.
Het Maagdendriesklooster was een klooster met een hele lange historie. Het klooster werd bewoond door vrouwen. Deze week werd het boek dat hier op de foto te zien is (fotograaf onbekend) aangekocht door de Universiteit.
Zo’n gebedenboek is een boek met gebeden of religieuze teksten
die bedoeld waren om de eigenaar van het boek aan te zetten
tot nadenken over allerlei thema’s.
In die zin is mijn doos een soort van gebedendoos: een doos met
inhoud die degene die de doos opent wil aanzetten tot overdenken
van het thema tijd.
Maar het is vooral leuk voor mij om te maken.
De vorige keer sloot ik af met een kaart die onder bezwaar lag. Dat was deze kaart. De kaarten die in de doos komen te zitten zijn bijna allemaal af (de doos is vol). Dus richt ik me nu op de doos zelf en het afwerken van de laatste kaarten.
Vandaag komen de binnen- en buitenkant van de bodem aan de buurt. Dus ik heb de lino met raderen en pijlen weer erbij gepakt. En die foto met de Beatles op de achtergrond was te toevallig om mooi te zijn.
Een paar jaar geleden woonde ik een presentatie bij van een drukker die zei iets als: “als je papier kunt scheuren, scheur het dan en laat mes en schaar liggen”. Toen ik daar vanochtend aan dacht besloot ik dat dan ook meteen te doen. Papier dubbel vouwen, een beetje water daar waar je gaat scheuren.
Het resultaat is een heel levende rand. David Bowie met de zin ‘Time takes a cigarette’ in Rock ‘N’ Roll Suicide.
Dit is de buitenkant van de bodem van de doos geworden.
Dit is zo’n 80 procent van de inhoud van de doos.
De deksel van de doos bevat reclame. Die ga ik dus bekleden. Met bedrukt textiel van een blouse. Maar eerst ga ik vlieseline op de achterkant aanbrengen. Voor het aftekenen van textiel heb je speciaal krijt. Maar dat heb ik nu niet dus gebruik ik schilderstape even als markering.
Hier ligt het textiel over de deksel. Het is dus voldoende ruim. Ik kan het textiel straks niet inslaan. Dan zal de deksel namelijk niet meer passen. Dus ik denk nog na over hoe ik dat ga oplossen. Als je goed kijkt zie je de print van de doos door het textiel heen schijnen. Als ik de textiel er zo op zou lijmen zou dat waarschijnlijk nog meer zichtbaar worden.
Hier zie je nog een keer de deksel op het textiel liggen. Deze keer kun je bij het textiel een wit randje van de vlieseline zien.
Binnenkant doos.
Nog een groepsfoto.
Weer wat vorderingen gemaakt met het project ‘Tijd’. Het gaat om een doos met gedecoreerde ‘kaarten’. De decoratie bestaat uit onderdelen van een wekker, allerlei papier, (kunst)leer, verf, stof en tekst. Bijvoorbeeld de eerste zin uit het legendarische ‘Rock ‘N’ Roll suicide’ van David Bowie. Een van de nummers op het dubbel live album ‘David live’.
Hoor je de tijd al tikken….of tikt de tijd helemaal niet?
De kaart die hierboven te zien was bevatte elementen die niet vlak waren. Sommige zijn daarom door mij door het papier gedrukt. Het papier – Zaansch Bord – ging daardoor wat rond staan. Dus heb ik er nog een laag karton onder aan gebracht. Dat maakt de kaart ook steviger en geeft de onderdelen meer kans om mooi op de kaart te blijven zitten. Maar deze constructie onder bezwaar leggen zou wel prettig zijn. Reststroken papier bieden de oplossing. Door die op de juiste plaatsen weg te leggen kan ik er een glasplaatje op leggen en daarop een bus met het gewicht van 1 kilo. Dat kan nu goed drogen.
De twee kaarten na een paar dagen uit de boekenpers gehaald. Mooi vlak en goed gedroogd.
Mijn lino verder gesneden. Even afwachten of dit gaat werken. Nog voldoende ruimte om na een eerste drukgang nog een tweede en derde aangepaste te gaan maken.
Rectificatie:
De voormalige eigenaar, die niet met naam genoemd wil worden
op deze blog, die de blouse, die ik nu bij mijn project Tijd gebruik,
heeft gedoneerd, wil niet dat ik de blouse
een oude blouse noem.
Daarom dus deze rectificatie. Ik gebruik een zo goed als nieuwe blouse
voor mijn project Tijd. De blouse wordt op meerdere,
decoratieve manieren, ingezet.
Hopende hiermee eventuele verwarring te hebben voorkomen,
verblijf ik, de Argusvlinder.
Het restant van de zo goed als nieuwe blouse zet ik in voor nog twee kaarten. Daarvoor strijk ik eerst vlieseline tegen de binnenkant. Het gaat hier om een andere soort vlieseline dan die ik de afgelopen dagen gebruikte. Gewoon om het verschil te ervaren.
De volgende twee kaarten worden bewust schuin op het patroon van de zo goed als nieuwe blouse gezet. Trouwens geen goed idee: vlieseline strijken in een voormalige gevangenis (FutureDome) zonder airco bij de temperaturen van vandaag.
De vorige keer was ik aan het schetsen voor een nieuwe linosnede voor het project tijd. De raderen spreken voor zich zelf. Er zitter er ook meerdere in de wekker die als basis voor het project dient. De pijlen staan niet ver van de wijzers en stralen ook een dynamiek uit die bij tijd hoort.
Ben vanmiddag begonnen met het snijden van de lino.
Een bestaande doos wil ik omvormen tot een soort van
mijn doos van Pandora.
Er is niet echt een uitgewerkt idee dus ik ‘rommel’
maar een beetje aan.
Er zijn nog twee kleinere kaarten die ik wil voorzien van een achterzijde van textiel. De oude blouse komt goed van pas. Die ga ik ook nog gebruiken voor de deksel van de doos. Als bekledingsmateriaal. Je ziet hier dat ik de textiel eerst voorzien heb van vlieseline en dan het geheel samenvoeg tot een kaart.
Dit is een beetje trucage. Op deze afbeelding zie je beide kaarten en beide achterkanten.
Nu met tekst.
Maar ik wil nog meer afbeeldingen maken. Iets met tandraderen en pijlen.
Zo’n eerste schets kan ik dan gemakkelijk uitsnijden om een idee te krijgen hoe het gaat werken als lino-afdruk.
Nog een schets. Dat is al beter.
Hier heb ik net vlieseline gestreken tegen een stuk textiel. Vlieseline komt in verschillende zwaartes. Daar heb ik nu niet zo op gelet. Wat ik wil bereiken is dat ik ‘kaarten’ maak met als onderdeel van de decoratie het textiel. Zoals in dit geval gaat de achterkant van een voorstelling bestaan uit textiel. Daarbij gebruik ik een deel van een boordje.
Dan lijm ik de afbeelding daarop en dat gaat dan een tijd in de boekenpers om te drogen. Daarna snij ik de kaart uit het textiel. Die kaart heeft voor de stevigheid dan drie lagen: 1 laag textiel, dan de vlieseline en dan het papier met de afdruk van een linostempel.
Maar ik kan natuurlijk ook op andere manieren een kaart maken. Enige restrictie voor de kaarten is dat ze straks in de doos passen.
Al een tijdje ben ik bezig met een nieuw project.
Als boekbinder moet je ook dozen kunnen maken.
Bijvoorbeeld om een boek in te bewaren.
Maar wat nou als je een goede, mooie, stevige doos krijgt.
Waarom die dan niet vullen en versieren?
Mijn moeder had een wekkertje.
Je kent ze wel zo’n klein luid tikkend ding.
Maar het gaf de tijd niet goed meer aan (zei ze).
Het heeft een tijdje hier op mijn bureau gestaan
en volgens mij liep hij prima. Het luide tikken
was wel rustgevend.
Tot dat hij stopte.
Ik kreeg al weer lang geleden een blouse.
Die kon weg.
Het lostornen van het achterpand was een hele klus.
Deze blouse zat niet zomaar los in elkaar.
De naden waren dicht gestikt, omgeslagen, nogmaals
gestikt. Daar was tijd en aandacht aan besteed.
Wat nou als ik al die dingen samen zou kunnen brengen
in een project. Misschien moet er nog meer bij.
Wat ik in mijn hoofd heb is een ruw idee dat nog
alle kanten uit kan maar beginnen is vaak een goede manier
om het ‘probleem’ op te lossen.
Je combineert denken met handwerk. Je geeft je ogen de kost.
De doos en de klok in gedemonteerde toestand.
Met de wijzers en een stuk lino maak ik een soort van stempel.
Daar experimenteer ik mee op papier. Op zoek naar vormen, kleuren, ideeën. Eigenlijk is het een soort van schetsen.
Het groen is drukinkt aangebracht met de stempel op een stuk textiel van de blouse. Het rood is een lijm met een kleurstof. Aangebracht met een kwast.
Dit is een andere weg. Opgeplakte onderdelen op gekleurd karton met een aanzet tot een vorm met de gekleurde lijm. Het gaat nog een lange weg worden maar wel een heel leuke en leerzame.
Argusvlinder 